คู่อันตรายนายวายร้ายยากูซ่า
เริ่มเรื่อง
บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยดัยเซกัยอิตเตอร์เนชั่นแนว
วันนี้ดูวุ่นวายโกลาหลกว่าทุกวัน
ผู้อำนวยการ
ยินดีต้อนรับครับ//ก้มหัว
ผู้อำนวยการและอาจารย์หลายท่านต่างพากันเดินไปต้อนรับพวกเขาถึงที่
ดูแล้วคงจะเป็นมหาเศรษฐีที่มากด้วยอำนาจบารมีเสียจริงๆ
โอเมก้า
1 : อร้ายยหล่อมากกก
เหล่าโอเมก้าทั้งหลายพากันเดินตามพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอยู่ไม่ห่าง
ข่าวใหม่ข่าวดังนี้กระจายไปทั่วมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว
ทำให้โอเมก้าพากันกรูเข้ามาตอม 2 หนุ่มอัลฟ่าหน้าใสนั้นจนเป็นกลุ่มใหญ่ราวกับรังผึ้ง
โอเมก้า
1 : พวกเรามานี่เร็ว...เทพบุตรมาโปรด!!
เสียงตื่นเต้นของโอเมก้าคนหนึ่งดังเข้ามาในห้องน้ำโอเมก้าก่อนจะพากันกรูกันออกไป
แอดแสนสวย🤮
จะบอกก่อนนะโอเมก้าทุกคนทั้งชายและหญิงจะใช้ห้องน้ำเดียวกันนะคะ
จะมีก็แต่โอเมก้าหนุ่มหน้าตาธรรมดาๆคนเดียวเท่านั้นที่ทำเฉยกับเหตุการณ์นี้
เธอยังคงก้มหน้าล้างมืออย่างช้าๆอยู่ที่อ่างล้างมือ
จริงๆแล้วเธอรู้สึกเป็นส่วนเกินที่ไร้ตัวตนในมหาวิทยาลัยนี้ก็ว่าได้
เพราะฐานะทางบ้านที่ไม่ทับเทียมกับคนอื่น
โอเมก้า
3 : น่ารักที่สุดเรยยย
โอเมก้า
5 : คนนี้ดูดีจังเลย
โอเมก้า
6 : โอ๊ย! คนนั้นก็เท่
เสียงกรี๊ดกร๊าดจากโอเมก้ายังไม่ขาดสาย
ชาบะ
//เดินออกไปสังเกตการณ์
ริวอิจิ
//เดินอย่างมาดมั่นท่ามกลางสาวๆ
ชาบะเดินหลบเข้ามาในห้องน้ำทันทีเมื่อ 2 หนุ่มหล่อนั้นเดินเข้ามาในระยะที่ชาบะมองเห็นได้ชัด
ด้วยอยากปลุกความวุ่นวายจากข้างนอกมากกว่า
โอเมก้าหนุ่มส่ายหัว บ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของเพื่อนร่วมห้อง
ชาบะ
//เดินไปเข้าห้องเรียน
และสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับชาบะก็เกิดขึ้น
เมื่อเหลือบไปเห็น 2 หนุ่มหน้าใหม่
โอโตเมะ
ไหนบอกว่าขอเข้าห้องน้ำแค่ 5 นาทีไง
โอโตเมะ
นี่มัน 15 นาทีเข้าไปแล้วนะ
อาจารย์โอโตเมะกล่าวเสียงดุ
ทำให้ 2 หนุ่มหน้าหล่อที่ยืนอยู่หน้าชั้นชำเลืองสายตาไปจับจ้องอยู่ที่ชาบะทันที
เรโกะ
เธอคงไปรับจ้างขัดห้องน้ำเป็น Part time น่ะสิคะ
ทุกคนในห้องหัวเราะชอบใจในสิ่งที่เรโกะพูด
โอโตเมะ
อ้าว! เงียบได้แล้ว
ชาบะ
//เดินก้มหน้า+กำหมัดไปนั่งที่ทันที
โอโตเมะ
หวังว่าเธอสองคนคงจะพอรู้จักกับเพื่อนๆแล้วนะ
โอโตเมะ
อยากรู้อะไรเกี่ยวกับห้องนี้
โอโตเมะ
ประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัยนี้
โอโตเมะ
หรือประวัติของอาจารย์ก็ถามได้นะ
ริวอิจิ
ผมยังไม่รู้จักเธอคนนั้นเลย
โอโตเมะ
อะ...เอ่อ...ลุกขึ้นแนะนำตัวสิ
อาจารย์โอโตเมะหน้าแตกจนพูดอะไรไม่ถูก จึงตวาดเสียงดังกลบเกลื่อน
สีหน้าของทุกคนในตอนนี้ออกจะอึ้งกับคำพูดของริวอิจิ
เพราะเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดของพวกเขา
ชาบะ
ฉันชื่อ โอทาจิ ชาบะ...//สีหน้าไม่สบอารมณ์
ชาบะ
(ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ😤)
เรโกะ
ไม่เสริมต่ออีกหน่อยล่ะว่า
เรโกะ
พ่อเป็นยาม ส่วนแม่เป็น...
เอมิ
แม่เป็นเจ้าแม่วงไพ่ ฮิๆๆ
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันยกใหญ่เพราะถูกใจกับคำพูดดูถูกถากถางของตัวเอง
ชาบะ
//นั่งลงด้วยความไม่พอใจ
ทาเคโอะ
ฉัน...ทาคานาชิ ทาเคโอะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ😊//ยิ้มหวานให้ชาบะ
แต่เรโกะกับเอมิกลับกระดี๊กระด๊าเพราะเข้าใจผิด
คิดว่าชายหนุ่มยิ้มให้พวกเธอ
ริวอิจิ
ฉัน...ฮิราโอกะ ริวอิจิ ยินดีที่ได้รู้จัก....ชาบะ
ริวอิจิจ้องมองชาบะด้วยสายตาเย็นชาดูน่ากลัว
ชาบะ
//ก้มหน้ารับคำของริวอิจิ
โอโตเมะ
เอาล่ะ...หวังว่าคงไม่มีอะไรแล้วนะ
โอโตเมะ
งั้นทาเคโอะไปนั่งข้างๆเอมิแล้วกันนะ
โอโตเมะ
ส่วนริวอิจิก็ เอ่อ...
อาจารย์โอโตเมะกวาดสายตามองหาโต๊ะเรียนทั่วห้อง แต่ก็ไม่มีที่ว่างเหลือเลย
โอโตเมะ
ต่อไปนี้ที่ของเธอต้องเป็นของริวอิจิ
ริวอิจิ
//เดินไปที่โต๊ะของชาบะ
สายตาทุกคนจับจ้องมาที่เธอคนเดียว
แม้กระทั่งตัวเธอเองยังรู้สึกระทึกเลย
ริวอิจิกระชากตัวชาบะออกจากที่แล้วนั่งลงอย่างหน้าตาเฉย
ชาบะยืนมองด้วยความอึ้งบวกกับความโมโห แต่แล้ว...
ริวอิจิดึงร่างชาบะให้เข้ามานั่งซ้อนตักของเขา
พร้อมกอดเอวเธอไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหน
ทุกคนตกใจกับการกระทำนี้เป็นอย่างมาก
ริวอิจิ
ถ้าผมยังไม่ได้โต๊ะเรียน
ริวอิจิ
ผมก็จะนั่งอยู่ตรงนี้กับเธอ//ยิ้มมุมปากให้อาจารย์
อาจารย์จึงรีบโทรศัพท์ไปหานักการให้เอาโต๊ะเรียนกับเก้าอี้ขึ้นมาทันที
จากนั้นเรื่องวุ่นวายก็จบลง
ริวอิจินั่งหลังห้องกับชาบะ
ส่วนทาเคโอะ นั่งกลางห้องข้างๆเอมิ
ร่าง
ชาบะก็เดินดิ่งมาที่โรงจอดรถเพื่อที่จะเอารถจักรยานปั่นไปทำงานหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องและจุนเจือครอบครัวในบางส่วนเท่าที่จะทำได้
เอมิและเรโกะที่จ้องหาเรื่องเธอตั้งแต่อยู่บนห้องเรียนนั้นเดินตามเธอมาติดๆ
เพราะคิดจะมาต่อว่ากระแนะกระแหนเธอดังเช่นทุกวันที่เคยทำ
เรโกะ
นี่...อย่าคิดนะว่าริวอิจิเขาจะสนใจเธออ่ะ
เรโกะ
กลิ่นสาบจนๆของเธอเขาไม่มีทางมาสนหรอก😏//ชี้หน้าดูถูกชาบะ
เอมิ
แล้วก็ห้ามมายุ่งกับริวอิจิด้วย...ฉันจอง!
ชาบะ
//ไขกุญแจได้ก็ปั่นจักรยานผ่านหน้า 2 สาวนี้ไป
เรโกะ
นี่มันชักจะแข็งข้อกับพวกเรามากไปแล้วนะ//กระทืบเท้า
ชาบะปั่นจักรยานไป - กลับ มหาวิทยาลัยทุกวัน
จะว่าบ้านใกล้ก็ไม่ใช่ แต่เป็นเพราะสถานะทางครอบครัวที่ขัดสน
ไม่มีเงินซื้อรถอย่างคนอื่นเขาจะขึ้นรถประจำทางก็เปลืองเงิน จึงได้จักรยานคู่ชีพ
ที่ทำจากเศษเหล็กเก่าๆแล้วพ่นสีใหม่ ฝีมือช่างของพ่อเธอนี่แหละ ทำให้ทุกรายจ่ายไปพอควร
เสียงสาวๆกรี๊ดทาเคโอะที่อยู่ในคูเป้ป้ายแดงคันดำเงาวาววับ
ชาบะ
//หันไปมองแล้วสบตากับทาเคโอะพอดี
ทาเคโอะ
ขับรถไปเทียบเคียงกับเธอ
ทาเคโอะ
ปั่นจักรยานมาทุกวันเลยหรอ?
ชาบะ
อืม...//ยิ้มเล็กๆให้ทาเคโอะ
ทาเคโอะ
บ้านอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยรึไง
ชาบะ
ห่างจากมหาวิทยาลัยประมาณ 2 กิโลเมตรน่ะ
ทาเคโอะ
ไม่กลัวน่องโป่งหรอ?
ทาเคโอะ
ให้ฉันไปส่งที่บ้านทุกวันไหมล่ะ
ทาเคโอะ
จะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง
ทาเคโอะยิ้มมุมปากให้ ทำให้ชาบะเพ้อไปไกล
ชาบะรีบปั่นจักรยานนำหน้ารถของทาเคโอะไปอย่างเร็ว
ชายหนุ่มทำสีหน้างงๆก่อนจะยิ้มออกมาคนเดียว
ทาเคโอะบอกกับบอดี้การ์ดประจำตัว
ชาบะ
ทำไมหัวใจถึงเต้นผิดจังหวะขนาดนี้นะ
ชาบะ
ผู้ชายอะไร หล่ออย่างกับเจ้าชาย
ทำให้เกือบจะไปชนกับริวอิจิที่ยืนกอดอกอยู่กลางถนน
เธอจึงหักหลบกะทันหันแล้วเสียหลักล้มทันที
ชาบะ
//รีบสะพายกระเป๋าแล้วลุกขึ้นทันที
ชาบะลุกขึ้นพร้อมคว้าจักรยานกำลังจะชิ่งหนีริวอิจิ
แต่ไม่สำเร็จ เขาล้างจักรยานไว้ก่อน
ริวอิจิ
จะไม่ขอโทษฉันเลยหรือไง?//พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบเย็น
ชาบะ
นายอยากยืนขวางทางทำไมล่ะ
ชาบะ
นายต่างหากที่ควรจะขอโทษฉัน
ชาบะ
ฉันต้องเจ็บตัวอย่างนี้ก็เพราะนายนั่นแหละ
ชาบะตะคอกใส่หน้าริวอิจิแล้วก็ปั่นจักรยานออกไป
แต่ริวอิจิก็ยังรั้งไว้ทันเช่นเคย
ชาบะ
จะเอาอะไรกับฉันอีกฮะ!
ชาบะ
คนจนๆอย่างฉันไม่มีเงินจ่ายค่าทำขวัญให้คนรวยๆอย่างนายหรอกนะ
ชาบะ
เอามือคุณหนูของนายออกจากรถของฉันไม่อย่างนั้น...
ชาบะ
มือของนายอาจจะคันก็ได้ เพราะรถของฉันมันทำมาจากเศษเหล็ก!
ชาบะพูดกระแทกเสียงใส่ริวอิจิ
เอมิเรียกชื่อริวอิจิมาแต่ไกล
ชาบะยิ้มก่อนจะรีบปั่นจักรยานออกไปทันที
กำลังเป็นเป้าหมายที่น่าจับตามองของใครต่อใคร
โดยเฉพาะโอเมก้าตามติดพวกเขาตรึม
ทาเคโอะนั้นดูจะเล่นด้วยกับทุกคนด้วยความที่เป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีอยู่แล้ว
แต่ริวอิจินี่สิ...ไม่สุงสิงกับใครทั้งนั้น ทำเมินเฉยกับโอเมก้าทุกคนที่เข้าหา
เพราะเป็นคนเงียบ อารมณ์ร้อนและโมโหร้าย
การที่เขาทั้งสองเข้าเรียนพร้อมกันที่มหาวิทยาลัย เป็นเหตุบังเอิญมากกว่า ทาเคโอะโอนสายการเรียนมาจากอเมริกา เพราะต้องกลับมาช่วยลุงของเขาบริหาร
ส่วนริวอิจินั้นโอนสายการเรียนมาจากออสเตรเลียด้วยสาเหตุเดียวกัน
เขาต้องกลับมาช่วยพ่อของเขาบริหารกิจการเช่นกัน
ด้วยฐานะอันร่ำรวยมหาศาลของตระกูลทั้งสอง
จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงเลือกมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศแห่งนี้
จูบแรก...เธอให้ฉัน
"ขออยู่ในชีวิตที่เหลือของเธอได้มั้ย อย่ากลืมตาแล้วใจพบเธอจนวันสุดท้าย..."
เพราะเสียงร้องอั้นหวานจับใจกับเสียงกีต้าร์ที่คลอประกอบกัน
ทำให้ชาบะเดินตามหามาถึงดาดฟ้าของมหาวิทยาลัย
เห็นทาเคโอะนั่งดีดกีต้าร์พร้อมทำเพลงเข้าจังหวะ
สายลมยามเย็นโบกพัดเบาๆทำให้เส้นผมที่ซอยได้รูปกับโครงหน้าเรียวมนของเขานั้นพริ้วไหวอย่างนุ่มนวล
แสงตะวันอ่อนและเลือดกระทบยังใบหน้าขาวนวลเช่นผู้หญิง
ขนตายาวเป็นแพของเขากระพริบอยู่ซ้ำๆท้าแรงลม
สันจมูกโด่งคมรับกับริมฝีปากบางรูปกระจับนั้นกำลังขับร้องเพลงด้วยน้ำเสียงหวานนุ่ม
ชาบะยืนมองทางเคโอะอยู่อย่างนั้น
ทาเคโอะ
อยากเป็นคนที่ได้นอนดูดาวข้างเธออีกหมื่นวัน
ทาเคโอะ
และเอนไปจุมพิตเธอซักล้านครั้ง
ทาเคโอะ
อยู่กับฉันไปนานๆ...
ทาเคโอะ
นะเธอ...เข้ามาสิ ชาบะ
ชาบะถามขณะที่ก้าวเดินเข้ามา
ทาเคโอะ
ก็เพราะเธอต่างจากคนอื่น...ทุกอย่าง
เมื่อเธอนั่งลงในระดับเดียวกันกับเขา
ชาบะ
เอ๊ะ...?//ทำสีหน้าสงสัย
แต่ถ้าเคโอะก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ...
สัญชาตญาณของยากูซ่านั้น ถ้าผูกพันหรือสนใจใครสักคน...
จะจำได้แม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
จังหวะเท้าในการเดิน หรือแม้แต่กลิ่นไอตัวของผู้นั้น
ชาบะ
นายไม่รังเกียจฉันหรอ...ที่ฉัน...
ทาเคโอะ
เธอน่ะ...มีดีกว่าใครๆ
ทาเคโอะ
เธอเหมือนเค้ามาก//จ้องตาชาบะ
ถ้าเคโอะจ้องตาชาบะด้วยสายตาอันอ่อนโยน
อุ้งมือนุ่มๆประคบแก้มข้างซ้ายของชาบะ
นิ้วโป้งเกลี่ยไล้พวงแก้มเธอไปมาด้วยความทะนุถนอม
ใบหน้าของเขาเคลื่อนไปใกล้เธอเรื่อยๆ
เธอมองหน้าเขาด้วยความงุนงง เขาเอี้ยวคอพร้อมจะประกบริมฝีปากกับเธอ
ชาบะ
ทำอะไรอ่ะ?//ผลักอกทาเคโอะออก
ทาเคโอะ
ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอเหมือนเค้ามาก
ทาเคโอะ
เธอเหมือนคนรักของฉันที่ตายจากฉันไปเมื่อ 2 ปีก่อน
ทาเคโอะทำสีหน้าไม่ดีเอามากๆ
ชาบะ
ถือซะว่าเธอไปสบายแล้ว
ชาบะ
อย่าเศร้าไปเลยนะ...อืม
แล้วทาเคโอะก็บรรเลงกีต้าร์เป็นเพลง
พร้อมร้องคลอตามไปด้วยโดยมีชาบะนั่งปรบมือให้จังหวะ
ชาบะเห็นรอยสักรูปหงส์ขาวที่มือระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ของทาเคโอะ จึงทักออกไป
ทาเคโอะ
งั้นเหรอ?//หยุดเล่นกีต้าร์แล้วพลิกมือดูไปมา
ชาบะเหลือบไปเห็นหอนาฬิกาอันสูงตระหง่านของมหาวิทยาลัยซึ่งบอกเวลา 17:55 น เธอจึงรีบวิ่งไปจากที่นั่นโดยเร็วราวกับว่ามีธุระอะไรบางอย่างที่ดูสำคัญมาก
ทาเคโอะ
เดี๋ยวก่อนสิ//ตะโกนรั้งท้ายชาบะ
ทาเคโอะส่ายหัวก่อนจะเก็บกีต้าร์ใส่กล่อง แล้วเดินออกไปจากที่แห่งนั้น
ชาบะก็รีบปั่นจักรยานคันเก่งของเธอไปที่ร้านเบเกอรี่ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านเธอไม่มากนัก
เธอทำงานที่ร้านนั้นตั้งแต่ปีแรกที่เธอได้เข้ามาเรียนที่นี่
เนื่องจากเป็นงานที่ง่ายและเบาสำหรับผู้ชายตัวเล็กๆอย่างเธอ
แถมยังมีเจ้าของร้านที่เธอนับถือเป็นพี่ชายที่แสนดี
ขอให้คำปรึกษาและเป็นผู้รับฟังเวลาที่เธอรู้สึกท้อแท้หรือมีอะไรที่ไม่สบายใจ
เธอมักจะนั่งปรับทุกข์กับเขาเสมอ
ชาบะตะโกนบอกพ่อกับแม่เธอที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
เอสุมิ
ทำงานมาเหนื่อยๆ...มากินข้าวก่อนสิลูก
เอสุมิ...แม่ของเธอร้องชวน
ชินโจ
วันนี้กับข้าวอร่อยๆทั้งนั้นเลยนะ
ชินโจ
พอดีว่าแม่เขาเล่นมาได้นะลูก
ชาบะ
ไม่หรอกคับ...วันนี้ผมไม่หิว
ชาบะ
พ่อกับแม่กินกันให้เต็มที่เลยนะคับ
ซาบะยิ้มอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเดินเข้าห้องไป
ปล่อยให้พ่อกับแม่มองหน้ากันอย่างงงๆ
ก่ายหน้าผากนึกถึงเหตุการณ์ในตอนเย็น แล้วยิ้มอยู่คนเดียว
ชาบะ
ทาคานาชิ ทาเคโอะ...เจ้าชายของฉัน
ชาบะกอดหมอนแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่อย่างนั้น
ชาบะเดินไปที่ดาดฟ้าแล้วพบกับทาเคโอะทุกครั้ง
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ชาบะเดินไปที่ดาดฟ้าเช่นเคย
เพราะหวังว่าจะได้พบกับทาเคโอะเหมือนทุกวัน
ที่กำลังเป่าเมาท์ออร์แกนที่เป็นรูปมังกรมีหวายดำเป็นสายสร้อย
ชาบะตกใจที่คนตรงหน้าเธอนั้นไม่ใช่ทาเคโอะ
แต่เธอก็ยังคงแอบมองริวอิจิเป่าออร์แกนอยู่อย่างนั้น
แอดแสนสวย🤮
นี่คือออร์แกนนะคะเผื่อใครไม่รู้จัก
ชาบะ
(ฉันชอบเสียงออร์แกนที่สุดเลย)
ชาบะคิดในใจแล้วเผลอยิ้มออกมาก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเธอคิดได้ว่าเธอไม่ถูกกับริวอิจิสักเท่าไหร่
เธอจึงชักเท้ากำลังจะเดินกลับ
ริวอิจิ
แล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆงั้นหรอ
ทำให้เธอต้องชะงักก้าวเดินทันที
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของเขา
เธอกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแต่ริวอิจิก้าวยาวๆคว้าข้อมือของเธอได้ทันการ
ชาบะสะบัดมือออกแต่ไม่สำเร็จ
มือใหญ่กลับบีบแน่นกว่าเดิม
ริวอิจิ
แต่ดันมาเจอฉันใช่ไหมล่ะ?
ชาบะ
จะมาหาใครมันก็เรื่องของฉัน
ชาบะ
เกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า!
ริวอิจิ
ติดใจจูบของนายนั่นขึ้นมา
ริวอิจิ
ถึงได้ขึ้นมาหามันทุกวันใช่มั้ย?
ขณะที่ออร์แกนของริวอิจินั้นเปลี่ยนจากสีเงินเทากลายเป็นสีแดงเลือดออกมา
เธอมองสิ่งนั้นด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก
ริวอิจิ
ไม่เคยครั้งเดียวล่ะสิ...ไหนๆก็เคยลิ้มรสชาติมาแล้ว
ริวอิจิ
ลองจูบของฉันบ้างสิ
ริวอิจิ
เผื่อติดใจจะได้มาหาฉันบ่อยๆเหมือนกับที่เธอมาหานายทาเคโอะนั่น
แล้วริวอิจิก็ดันไหล่ทั้งสองข้างของชาบะไปติดกับประตูทางลง
พร้อมกับประกบริมฝีปากของตัวเองบนเรียวปากของชาบะอย่างรุนแรง
เขาดูดคลึงริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างบ้าคลั่ง
เธอดิ้นหนีสุดฤทธิ์แต่ไม่เป็นผล
ริวอิจิไซร้ซอกคอเธอที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้น
พร้อมน้ำตาที่ซึมออกจากดวงตา
เขาคว้าออร์แกนมังกรขึ้นมาดู
แสดงถึงความโกรธจัดในตัวของเขา ริวอิจินั่งลงมองใบหน้าเธอด้วยสีหน้าสลด
ชาบะ
มันก็ไม่สามารถทดแทนกับสิ่งที่ฉันเสียไปหรอก
ชาบะ
คำขอโทษของนายมันเอาจูบแรกของฉันกลับคืนมาได้มั้ย?
ชาบะตบหน้าริวอิจิจนหน้าหัน
ชาบะ
นายมันก็เหมือนกับคนในสังคมมหาลัยนี้แหละ
ชาบะ
ที่มีความสุขเวลาที่ได้แกล้งคนที่ไม่มีทางสู้
ชาบะปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะลุกขึ้นเปิดประตูแล้ววิ่งลงไปทันที
ริวอิจินั่งชันเข่าก้มหน้าเพราะรู้สึกผิด
ออร์แกนกลายเป็นสีน้ำเงินเพราะอารมณ์เริ่มเย็นลง
"คำขอโทษของนายมันเอาจูบแรกของฉันกลับคืนมาได้มั้ย?"
ริวอิจินึกถึงคำพูดที่ชาบะได้พูดไปเมื่อครู่นี้
ริวอิจิ
จูบแรก...เธอให้ฉัน
ริวอิจิ
ทาเคโอะก็ไม่ได้จูบเธองั้นสิ
ริวอิจินั่งเคลิ้มอยู่อย่างนั้นจนลืมเวลากลับบ้าน
ปล่อยให้ไฮด์ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดของเขายืนรออยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยเป็นนานสองนาน
ชาบะรีบปั่นจักรยานมาทำงานพร้อมน้ำตาด้วยความรีบร้อน
ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งแค้นยิ่งเจ็บใจมากกว่าเดิม
ด้วยอารมณ์แค้นเหล่านี้จึงทำให้เธอระบายใส่รถจักรยานอย่างหนัก
ยิ่งแค้นก็ยิ่งปั่นเร็วขึ้น
และคงเป็นเพราะเวลาเข้างานที่ล่วงเลยมาหลายนาทีแล้ว
ถึงรู้ว่าเจ้าของร้านไม่ดุไม่ว่า แต่เธอก็ยังมีความเกรงใจเขาเช่นกัน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
