ข้าเชื่ออยู่หลายครั้ง รักอยู่หลายหน

แล้วก็ถูกหักหลังอยู่ร่ำไป

ข้าพบเจอแต่คนเห็นแก่ตัวมามากเกินพอ

ข้าไม่ได้หวังให้มีเหยื่อมาสังเวย

ไม่ได้หวังให้พวกมนุษย์เข้าใจถึงสิ่งที่ข้าปรารถนา

...ช่างน่าสะอิดาะเอียนเหลือเกิน

ทว่า...วันนี้ข้าได้เจอเด็กน่าสนใจ

เด็กน้อยผู้มีจิตใจอ่อนโยน

กระโจนลงแม่น้ำเพียงเพื่อช่วยแมลงเล็ก ๆ ตัวเดียว

ข้าจะจดจำชื่อเด็กคนนั้นเอาไว้

สักวันหนึ่ง ข้าอยากจะพบเขาอีกครั้ง...

"อื้ม. . . อื้อ. . ."

เด็กหนุ่มส่งเสียงร้องราวกับสัตว์อ่อนแอตัวน้อ.ย สะโพกบางสั่นเทิ้ม

ณ ชั้นใต้ดินของวิหารเทพเจ้า ในสภาพเปลือยเปล่า ถูกบังคับให้กาง

แขนและขาออกอย่างหยาบโล้น ข้อมือแล้วข้อเท้าถูกเถาวัลย์พันธนาการยึดไว้กับแท่นบูชา โดยมีเหล่านักบวชรายล้อมอยู่รอบด้าน

บริเวณช่องทางด้านหลังมีอุปกรณ์เวทย์ลักษณะเป็นแท่งลำสลัก

คาถาอาคมเอาไว้ สอดใส่เข้าไปจนถึงส่วนลึกในกาย เขาต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน เยื่อบุผนังของโร้กบีบรัดผิวขรุขระของอักขระซึ่งสลักอยู่โดยรอบจนรู้สึกเจ็บปวด ร่างงมเปลือยเปล่าสีแทนของโร้กสั่นสะท้านอย่างหวาดหวั่น

หยาดน้ำสีใสไหลเยิ้มจากแก่นกายเล็กซึ่งถูกทำให้ตื่นตัวตั้งชัน อีกทั้งยังไม่ได้รับอนุญาตให้ปลดปล่อย

เสียงร่ายคาถายาวต่อเนื่องไม่จบสิ้น จมูกได้กลิ่นเครื่องหอมประหลาดลอยอบอวล เปลวไฟจากคบเพลิงลุกโชนท่ามกลางความมืด

ร้อน . . . ทรมาน . . .

เสียงบทสวดของเหล่านักบวชเริ่มดังขึ้น ในเวลาเดียวกันอุปกรณ์เวทย์ ซึ่งคาอยู่ตรงช่องทางลับก็พลันร้อนผ่าว

"ฮ้า . . . อ๊ะ!"

ความร้อนนั้นดุจไฟแผดเผาลามเลียผิวเนื้อ เด็กหนุ่มกระตุกกายเยี่ยง

กระต่ายตัวเล็กที่ไร้ทางสู้

ร้อน! ร้อน!

โร้กรับรู้ได้ว่าคาถาอาคมกำลังแทรกซึมเข้ามาในร่างของเขา ร่างกายซึ่งบริสุทธิ์ผัดผ่อนนี้กำลังถูกพลังงานบางอย่างฝังลึก เขาสะท้านไหวไปกับความเจ็บปวดอันเกิดขึ้นพร้อม ๆ กับความสุขสมเป็นครั้งแรก ราวกับร่างกายครึ่งล่างของตนกำลังถูกต้มจนเปื่อย

"อ๊า . . . อ๊าาาาาา!"

เด็กหนุ่มสั่นกระตุกไปทั้งตัวก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา

หยาดอารมๆณ์ของโร้กฉีดพุ่งอย่างแรงจนเปรอะเปื้อนท้องน้อยและไหลอาบผิวสีแทน น้ำลายไหลเอ่อจากริมฝีปากซึ่งอ้าออกครึ่งหนึ่งจากความสุขสมโดยมิได้แตะต้องเบื้องหน้าเป็นครั้งแรก เนื่องจากทั้งแขนและขายังถูกพันธนาการไว้ จึงไม่อาจเช็ดคราบเหล่านั้นออกได้

พอรู้สึกตัวอีกที การร่ายคาถาอาคมก็จบลงแล้ว ชายผู้ครองตำแหน่งสูงสุดในหมู่นักบวชก้าวมายืนเบื้องหน้า

"บุตรของสตรีศักดิ์สิทธิ์¹ รจมาน์ . . . ไม่สิ บุตรบาปหนาของรจมาน์ หญิงแพศยาผู่ล่อลวงองค์ราชาเอ๋ย"

เนื่องจากองค์ราชาได้ลุ่มหลงมารดาของโร้กซึ่งเคยเป็นโสเภณีแห่ง วิหารเทพเจ้า จนทิ้งขว้างองค์ราชินีและบ้านเมือง ทำให้เกิดห่าฝนขึ้นในวันที่พระองค์กับมารดาของเขาหลบหนีออกจากประเทศ ฝนนั้นได้เทลงมาอย่างหนักและต่อเนื่องจนทำให้แม่น้ำล้นเอ่อ แผ่นดินครึ่งหนึ่งจมอยู่ใต้ธารน้ำโดยสมบูรณ์ ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป ประเทศนี้ก็มีแต่จะต้องนับวันรอการล่มสลาย

"ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ชดใช้บาปกรรมของมารดา...เพื่อพวกเรา เพื่อประเทศ จงอุทิศกายนั้นแด่เทพมังกรเสียเถิด"

สาเหตุที่ทำให้ฝนตกติดต่อกันนั้น ผู้คนต่างเชื้อว่าเป็นเพราะเทพเจ้าพิโรธเนื่องจากองค์ราชาได้ละทิ้งหน้าที่ และกล่าวขอโทษมารดาของโร้กว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

...*******ต่อ*******...

    โร้กเหงื่อหยดไหลอาบทั่วร่าง ริมฝีปากยังคงเปิดออกครึ่งหนึ่งขณะ

ปรือตามองนักบวชอย่างเหม่อลอย เส้นผมสีดำชื้นเหงื่อแนบไปกับหน้าผากและแก้ม รูปลักษณ์ภายนอกของโร้กมีเสน่ห์เย้ายวนทางเพศจนไม่น้าจะเชื่อว่าจะเป็นเด็กผู้ชาย นักบวชมองภาพตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะกล่าวเสียงดัง

        "เป็นเด็กเมื่อวานซืนแท้ ๆ แต่กลับมีใบหน้าเย้ายวนอะไรเช่นนี้ สมกับเป็นบุตรของหญิงผู้ได้รับสมญา 'อัญมณีแห่งนางพญา' โดยแท้ แบบนี้เทพมังกรเองก็ต้องลุ่มหลงด้วยเป็นแน่"

      เด็กหนุ่มได้แต่จดจ่อเฝ้ารอให้ตัวเองได้รับการปลดปล่อยจากสถานการณ์ตรงหน้า แม้จะรู้ตัวดีว่าต้องถูกจับถ่วงน้ำในฐานะเครื่องบรรณาการแด่เทพมังกร หากแต่โร้กก็ยังอยากรีบเอาอุปกรณ์เวทย์ที่ออกไปโดนเร็ว

" ไม่ว่าจะถวายเครื่องบรรณาการไปกี่คน ๆ เทพเจ้าก็ไม่บรรเทาความพิโรธเลย มีแต่จะผนึกท่านเทพเอาไว้เท่านั้น เจ้าจงใช้รูปโฉมซึ่งได้รับมาจากมารดาล่อหลอกเทพมังกรเสีย"

ก่อนหน้านี้เหล้านักบวชได้เคยมอบสาวเป็นเครื่องบรรณาการมาแล้วหลายคน เป็นจำนวนมากเกินกว่านิ้วมือทั้งสองจะรับได้ ถึงกระนั้นฝนก็ยังไม่หยุดเทลงมา

ขณะนี้โร้กกำลังถูกฝังอาคมต้อมห้ามไว้ในร่างกายเพื่อผนึกเทพเจ้า หากมีสัมพันธ์กับโร้กเมื่อไหร่ เทพเจ้าก็จะเข้าสู่ห้วงนิทรา การผนึกเทพเจ้านั้นเป็นบาปมหันต์ แค่นึกเขาก็หวั่นเกรงแล้วนักบวชคุกเข่าลงตรงหว่างขาซึ่งกางออกกว้างของโร้ก ก่อนจะดึงเอาอุปกรณ์เวทย์ออกมาช้าๆ

"ฮ้า . . . อ๊ะ อ๊า . . . ไม่ . . . "

ร่างของโร้ดสั่นระริกไปกับสัมผัสจากอักขระนูนซึ่งครูดเสียดสีผนังภายในยามที่มันกำลังค่อย ๆ ถูกดึงออก ซ่องทางดอกตูมด้านหลังเปิดกว้างอย่างหยาบโลนดูคล้ายอวัยวะเพศของสตรี

—"ด้วยคำสาปซึ่งฝังอยู่ในร่างกายนี้ หากมนุษย์สมสู่กับเจ้า มันผู้นั้นจักต้องพบกับความตาย แต่หากเป็นเทพ จักเข้าสู่หัวนิทราแห่งการหลับใหลอันยาวนาน คำสาปนี้แม้นจักเปลี่ยนชาติกลับมาเกิด มันก็ยังคงฝังอยู่ในกายไม่สูญสลาย แม้นเจ้าจักเกิดใหม่ในชาติภพไหนก็มิอาจครองคู่กับมนุษย์อันเป็นที่รักตลอดกาล"—

เนื่องจากถูกบังคับให้ปลดปล่อยอารมณ์และถูกจับมัดอยู่หลายชั่วโมง

ในหัวของโร้กจึงพร่ามัวจับใจความคำพูดของนักบวชไม่ได้ แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าตนได้ถูกช่วงชิงและความสุขไปชั่วนิรันดร์เสียแล้ว ตระหนักได้ถึงข้อนั้นก็พลันรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วร่าง ความหวังใด ๆ เลย

"จัดการให้เสร็จสิ้น"

นักบวชพึมพำคาถาขณะดูดดุนท้องน้อยอ่อนนุ่มของโร้กแรง ๆ ความเจ็บปวดแล่นริ้วเข้ามา

ข้าง ๆ เครื่องเพศซึ่งยังหลงเหลือความอ่อนเยาว์นั้นมีริมฝีปากของบุรุษจรดจุมพิตอยู่ไม่ขาด เมื่อเรียวปากเคลื่อนห่างออกไป ที่ตรงนั้นก็ปรากฏรอบแดงรูปร่าวคล้ายดอกกุหลาบ

"มันคือตราบุปผาซึ่งจะชักนำบุรุษและความโชคร้ายมาสู่ตัวเจ้าด้วยสิ่งนี้ ไม่ว่าเจ้าจะเกิดใหม่ในอีกชาติอื่นอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เจ้าจะพบเจอแต่ความอับโชคและจะมีชีวิตอันแสนสั้น นับเป็นการลงทัณฑ์ที่สาสมกับบุตรของหญิงโสเภณีทีเดียว"

เถาวัลย์ซึ่งพันธนาการร่างของโร้กถูกเหล่าชายสวมหน้ากากใช่คมกริบตัดขาด ร่างอ่อนแรงของเด็กหนุ่มได้รับการประคองจากทั้งสองฝั่งให้ลุกขึ้นก่อนจะพาไปยังประตูสู่ที่ประทับของเทพมังกร เขาถูกจับให้ยืนบริเวณริมน้ำ ซึ่งอยู่ในส่วนลึกสุดของวิหาร

⋆ ˚｡⋆୨୧˚ต่อ˚୨୧⋆｡˚ ⋆

โร้กรู้ตัวว่าเหล่าชายผู้ประคองตนอยู่นั้นมองมาด้วยสายตาหื่นกระหายเพียงไร ราวกับเป็นผลจากตราบุปผาทำให้ดึงดูดสายตาของเหล่าบุรุษในทันทีทันใด

     แผ่นหลังเล็กสั่นเทา เขารู้สึกแย่กับฝ่ามือชื้อเหงื่อของผู้ชายเหล่านี้ บนผิวน้ำใต้แสงสว่างจากคบไฟนั้น ประตูสีดำทมิฬเปิดอ้าออก ดูคล้ายเส้นทางสู่บชขุมนรกอย่างไรอย่างนั้น

       โร้กถูกจับแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีขาวให้ดูสมกับเป็นเครื่องบรรณาการของเทพเจ้า พร้อมประดับด้วยอัญมณีสีเงินและทองไปทั่วร่าง บางทีเครื่องประดับแสนหนักอึ้งนี้คงถูกใช้ต่างหินถ่วงน้ำหนักเพื่อให้จมลงสู่ใต้น้ำโดยง่ายกระมัง

   "เอาล่ะ ในร่างกายของเจ้ามีมนตราที่ทำให้เทพเจ้าหลับไหลฝังไว้ จงพลีกายแด่เทพมังกร แล้วใช้มีดเล่มนี้แทงเข้าไปยังหัวใจของเทพเจ้าให้ได้"

      หัวหน้านักบวชเอ่ยขณะเหน็บกริชเล่มเล็กลงไประหว่างเชือกหนังซึ่งผูกรอบเอวของโร้กไว้ ผิวหน้าของอาวุธมีคมนั้นมีอักขระเวทย์สลักเอาไว้เช่นเดียวกัน

             โร้กส่ายหน้าไปมา

        การปองร้ายเทพเจ้าถือเป็นบาปหันต์ แถมอีกฝ่ายยังเป็นเทพเจ้าผู้งดงาม จะให้ทำเรื่องน่ากลัวแบบนั้นได้อย่างไรกัน

               แต่นักบวชกลับไม่ใยดีคำปฏิเสธของโร้ก เข้าใช้สายตาฉ่ำเยิ้มมองมาราวกับจะโลมเลียไปทั่วร่าง

             "ด้วยรูปโฉมเช่นนี้ เทพมังกรจะต้องลุ่มหลงในตัวเจ้าเป็นแน่ ผลของตราบุปผาจะได้สำแดงฤทธิ์อย่างเต็มที่ เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เป็นเครื่แงบรรณาการ

ชั้นดีต้องไร้จุดด่างพร้อย...เช่นนั้นแล้ว เพื่อชดใช้บาปหนาของมารดา เจ้าต้องตั้งใจทำหน้าทีนี้ให้ดีที่สุด"

         เพื่อป้องกันไม่ให้ว่ายน้ำขึ้นกลับมาได้ เหล่านักบวชจึงรวบมัดข้อมือของโร้กเอาไว้ด้านหลัง จากนั้นก็โยนร่างของเด็กหนุ่มลงสู่ผิวน้ำเย็นเยียบโดยไม่ลังเล

แค่ก แค่ก ฟองอากาศมากมายใต้เบื้องน้ำอันมืดมิด ขณะเดียวกันมวลน้ำก็ไหลเข้ามาทางจมูกและปากจนอัดแน่นอยู่เต็มอก ความทนทานถาโถมเข้ามาในคราเดียว

ทั้งที่ลืมตาอยู่แต่กลับมองไม่เห็นสิ่งใด ทั้งที่กำลังตะเกียตะกาย ดิ้นรน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอันใดเลย ร่างกายของโร้กถูกแรงดันน้ำบีบอัดมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

ทรมาน

กลัว

กลัว กลัว กลัว กลัว !

ท่ามกลางสติที่เริ่มเลือนราง ภาพร่างกายของเทพมังกรวารีซึ่งเคยได้พบพานครั้งหนึ่งเมื่อครั้งยังเด็กก็ปรากฏขึ้น

＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚ ✥˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊

ในคืนที่นอนไม่หลับ โร้กเคยแอบออกไปเล่นแถวแม่น้ำเย็นฉ่ำโดยไม่บอกผู้เป็นมารดา

ตอนนั้นเขาเห็นตัวด้วงพลัดตกลงไปในแม่น้ำ จึงรีบโดดลงไม่ช่วย แต่ขาเกิดเป็นตะคริว ทำให้เขาจมน้ำ

ถ้ายามปกติ กระแสน้ำจะโถมปะทะร่างกายประหนึ่งจะบดขยี้

มวลน้ำซึ่งเผลอกลืนเข้ามาทำให้ทั้งลำคอและในอกของโร้กเจ็บปวดทรมาน แขนขาเกร็งแน่นด้วยความกลัว ขณะจมลงสู่ใต้ผืนน้ำเขาก็ตื่นตระหนกทั้งที่ยังมีตัวด้วงที่ช่วยเอาไว้ในอุ้งมือ

ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย! ท่านแม่!

เด็กชายแหงนหน้ามองดวงจันทร์ที่บิดเบี้ยวไปตามกระแสน้ำ เขาเตรียมใจรับความตาย มือซึ่งกุมตัวด้วงเอาไว้ยื่นออกไปหาดวงจันทร์เบื้องบนอย่างไม่รู้ตัว

แล้วจู่ ๆ ก็มีมือใครบางคนคว้ามือนั้นเอาไว้

" แค่ก! อุ๊บ...แค่ก! แค่ก..."

คนคนนั้นเกาะเกี่ยวแขนและดึงเขาขึ้นมายังผิวน้ำด้วยแรงมหาศาล โร้กสำลักน้ำและไอหลายครั้งอย่างหมดสภาพ

ร่างกำยำซึ่งโอบกอดโร้กที่ตัวสั่นเทาเอาไว้อย่างแนบแน่นนั่นช่างอบอุ่น ทำให้เด็กน้อยรู้สึกดีเสียจนน้ำตาเอ่อคลอ

แม้จะถูกอุ้มพาไปยังริมฝั่งแม่น้ำ แต่โร้กก็ยังกลัวจนไม่ยอมออกห่างจากอ้อมแขนนั้น มือเล็กกอดรอบคอชายผู้ช่วยชีวิตตนไว้จณะส่งเสียงร้องให้งอแง

"ไม่เป็นไรแล้ว"

โทนเสียงราบเรียบที่เอ่ยปลอบนั้นทำให้เด็กน้อยผ่อนคลายลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ มือซึ่งลูบหลังโร้กอยู่นั้นอบอุ่นชวนให้สบายใจ

โร้กส่งเสียงสะอึกสะอื้นขึ้นจมูกก่อนจะรู้สึกถึงตัวด้วงที่ขยับยุกยิกอยู่ในมือ

" ขะ...ขอโทษนะ ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม? "

โร้กคลายฝ่ามือออกด้วยความรีบร้อน ก่อนจะวางด้วงลงบนยอดหญ้าเขียวขจี เจ้าด้วงตัวน้อยเปียกปอน แต่ก็ยังกระโดดเคลื่อนย้ายไปมาระหว่างใบหญ้าอย่างร่าเริง

เด็กน้อยโล่งใจ มองส่งตัวด้วงด้วยสายตาอ่อนโยน

โล่งอกไปทีที่ปลอดภัย