...Episode 1...

ในรั้วโรงเรียนมัธยมระดับจังหวัดของประเทศZ

ณ เวลา16.49น.

สวัสดีฮับผมมมมมม แทนตัวว่าผมแต่หนูเป็นหญิงแท้ชอบผู้แบบแสนล้านเปอร์เซนต์นะจ๊ะ หลายคนสงสัยเราชื่อจริงว่านางสาวนรินรัตน์ เลิศประเสริฐ เพิ่งจะ16ปีเมื่อสองเดือนที่แล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนกินดีอยู่ดีนักเรียนเป็นสุกรค่ะ ชื่อโรงเรียนเรา ตึงใช่ม้าา ผอ.แกเป็นคนตลกแกเลยตั้งชื่อโรงเรียนแบบนี้จ๊ะ ชื่อเล่นเราคือนรินหรือริน เป็นเด็กสาวชาวJ และเป็นปชช.ของประเทศZ

เล่ามาตั้งนานลืมบอกว่าวันนี้เป็นวันศุกร์หนึ่งในสรวงสวรรค์ของนักเรียนทุกคน โฮะๆ ^^ พร้อมกลับบ้านไปนอนตายคาเตียงมากค่ะแม่ แต่เอ๊ะ! เหมือนเราลืมอะไรเลย มือเรียวสวย <หลงตัวเอง//เบะแล้วมองบน> ยกขึ้นมานวดที่ขมับสองข้างเอ~~~ลืมอะไรหว่าาา

ขาเรียวที่กำลังก้าวออกจากโรงเรียนชะงักไป O!M!G! ชิบหายแล้วทุกคน!!!! ขาเรียวเล็กราวตะเกียบรีบสับตีนแตกกลับเข้าไปในตึกเรียนแทบจะทันที

ปั้ง!!!

เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังไปทั่วทั้งชั้น ขาสองข้างรีบเดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะเรียนทันที เรารีบควานหาของทันทีและแล้วเราก็เจอ.....นิยายวายติดเรทแบบซุปเปอร์ติด!!ที่เพิ่งจะซื้อมาเมื่อเช้าก่อนเข้าโรงเรียน เรากอดหนังสือสุดรักไว้ในอ้อมอกโถ่~~ลูกแม่อิแม่คิดว่าหนูจะหายไปแล้วลูกกกก

เมื่อได้ของที่ต้องการเราจะอยู่ทำไมอีกล่ะเคอะ ใครจะอยากอยู่โรงเรียนต่อล่ะคะโดยเฉพาะคนไม่มีเพื่อนค--เอ้ย!คนไม่คบเพื่อนแบบเราๆ เอิ๊กๆ

สองขาก้าวไปพร้อมฮัมเพลงโปรดเบาๆ ลัลล้าลัลล๊า~~ เอ~~แต่ทำไมชั้นบันไดตรงชั้น1ถึงไม่ค่อยมีแสงเลยน้าาอ๋ออออออประตูปิดแล้วนิเองงง

ᕕ( ᐛ )ᕗ -->>หน้าตาของนางสาวนริน

ประตูปิด เอ๊ะ! กรี๊ด!!!! เดี๊ยนรับม้ายด้ายยยยสองมือยกกุมศีรษะพร้อมส่ายไปมาราวโลกกำลังจะแตก อ๊ากๆๆๆๆๆๆสองขาทรุดฮวบลงที่พื้นทันที

"ไม่จริงใช่มั้ย"

เสียงสั่นๆดังขึ้นถามกลางความช็อคเท่าโลก ความคิดที่จะนอนตีพุงตาคาเตียงพร้อมอ่านนิยายรักเล่มใหม่ที่เพิ่งซื้อเองเล่มแรกปลิวหายไปในพริบตา สมองขาวโพลนบอกเลยว่าวินาทีนี้คิดสิ่งใดไม่ออกถ้าถามว่าทำไมไม่โทรให้เพื่อนมารับหรือพ่อแม่มารับก็ขอตอบว่าแบตอิฉันซี้ม่องเท่งตั้งแต่พักกลางวันแล้วค่ะ สองมือพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมือควานหาหนังสือรักเล่มโปรด ก่อนจะลากสังขารที่แห้งเหี่ยวอันไร้เนี่ยวแรงแต่เซ็กซี่ขึ้นไปที่ชั้นสองด้วยความรู้สึกอันท้อแท้และห่อเหี่ยวใจ

...

..

.

.

.

.

.

อิหนูนริน: แอดเกลียดไรเราป่ะ

แอดผู้น่ารัก: ป้าววว(เสียงสูงออกนอกโลก)

อิหนูนริน: (;´༎ຶٹ༎ຶ`)

...

.

.

.

...Episode 2...

ภายในตึกเรียน

การนั่งกอดเข่ามันทำให้หลังงอแต่เสียดายที่ตอนนี้อิหนูนรินอย่างเราดันไม่ได้สนเรื่องนี้เลย เพราะตอนนี้กำลังนั่งปลวตกกับการที่ต้องยอมรับในโชคชะตาของการติดอยู่ในตึกเรียนสุด(ลัก)รัก

จริงๆไม่ใช่ว่าเราจะออกไปไม่ได้นะทุกคนมันออกไปได้ค่ะสาวแต่...มันต้องปีนลงไปจากชั้นสองซึ่งคนปอดแห--คนกลัวความสูงแบบที่จดจำยันเซลล์แบบเราๆมีหรือจะกล้าลงไป และเพราะเหตุนี้มันจึงทำฝห้เราทำได้เพียงแค่นั่งปลงตกกับชะตาอันแสนสมเพช T^T

ขนมสุดรักที่ราคารวมๆแล้วไม่น่ารักถูกยัดเข้าปากของคนอารมณ์บ่จอย โชคดีที่เราซื้อขนมตุนไว้เต็มกระเป๋า เรื่องการกินจึงไม่ใช่อุปสรรคในการนอนบนตึกเรียน เวลาตอนนี้ก็ประมาณ18.00น. ซึ่งทุกคนที่เคยค้างคืนที่โรงเรียนจะรู้ดีว่ามันโครตวังเวงและสยองขวัญมากแค่ไหนยิ่งอยู่คนเดียวไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆยิ่งตอกย้ำความน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

ขนมที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนถูกเทกระจายเต็มพื้นระเบียง ทำไงได้ล่ะเราไม่มีหมอนนิอีกอย่างจะให้เอาหนังสือมาหนุนนอนมันก็กลัวจะตกนรกชั้นลึกกว่านี้แค่นี้ก็ไม่น่ารอดกระทะทองแดงแล้ว

เสื้อกันหนาวสีมืดอย่างสีขาวถูกเปลี่ยนให้เป็นผ้าห่มก่อนที่เราจะค่อยๆล้มตัวลงนอน ความวังเวงรอบๆเป็นตัวขับให้ความง่วงจู่โจมเราหนักกว่าเดิม คิดอะไรเพลินๆไปได้ซักพักเราก็เข้าสู่ห่วงนิทรา...

วันรุ่งขึ้น

เสียงนกร้องดังขึ้นข้างหูทำให้เราค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจซักพัก จะว่าไปแล้วทำไมวันนี้ถึงรู้สึกสดชื่นขนาดนี้นะ คิดไปคิดมาเราก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า...ห้องคอมมันอยู่ตึกนี้นี่นา อ๊ากกกจะบ้าตายนี่ฉันทนนอนอยู่ที่นี่เพื่ออะไรกันเนี่ย!ห้องคอมก็มีทำไมเราไม่คิดได้เร็วกว่านี้นะ วาาแล้วเราก็รีบเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋าแล้วแบกสังขารไปที่ชั้นสี่ของอาคาร ทำไมครูเขาไม่ทำลิฟท์ไว้ให้นักเรียนบ้างนะเขาจะรู้รึเปล่าว่าเด็กจะกล้ามขาขึ้นแล้วนะขึ้นเรียนแต่ละทีนี่แทบคลานไปแล้ว เรียนอ่ะไม่เหนื่อยหรอกแต่การเดินไปที่ห้องเรียนต่างหากที่เหนื่อยแบบชิบหายยยย

เมื่อถึงชั้นที่สี่เราก็แทบคลานไปห้องคอม สองมือลากสังขารอันหนักอึ้งไปที่ห้องคอมก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า...กุญแจอยู่ที่ห้องพักครูชั้นสอง

"ಠ_ಠ"

สองมือเขวี้ยงกระเป๋าและเสื้อกันหนาวที่ลำบากลำบนถือมาชั้นสี่โยนทิ้งไว้ที่หน้าห้องคอมก่อนจะตบหัวตัวเอง4-5ทีแล้วรีบวิ่งลงไปที่ชั้นสอง บอกเลยว่านาทีนี้นักวิ่งมาราธอนยังต้องอาย เหนื่อยชิบบบบบบ

เมื่อได้ของมาครบเรียบร้อยพร้อมกับการหอบถี่ราวกับเป็นโรคหอบ ความเหนื่อยล้าทำให้เราลืมนึกถึงความสกปรกบนพื้นหน้าห้องไปทันที เราทิ้งตัวนอนพักที่พื้นทันทีด้วยความเหนื่อยราวกับจะขาดอากาศหายใจตาย

เมื่อพักเหนื่อยพอแล้วเราก็ไขกุญแจเข้าไปนอนตีพุงอยูากลางห้องคอมบอกเลยว่าสบายมากแบบก.ไก่ล้านตัว

กลิ้งไปในห้องแอร์จนพอใจก็ค่อยๆคลานไปที่โต๊ะครูที่หน้าห้อง โฮะๆ อยากนั่งมาตั้งแต่เปิดเทอมแล้วแต่เพราะความขี้อายจึงไม่ได้มานั่ง มันนั่งได้นะถ้าครูเขายังไม่เข้ามาสอนอ่ะเพราะเพื่อนในห้องก็นั่งขนาดหัวหน้าห้องยังนั่งเลย

เมื่อหน้าจอขึ้นมาวันที่ที่แสดงอยู่ที่มุมขวาด้านล่างทำเอาเราแทบหัวใจวายตายคาเก้าอี้ ทำไมมันไม่เป็นวันที่16ล่ะทำไมถึงเป็น18ล่ะงั้นวันนี้ก็วันจันทร์น่ะสิ!!!!

...

..

.

.

.

.

.

...Episode 3...

นี่มันอะไรกัน??ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้??วันนี้มันควรจะเป็นวันเสาร์สิ?ทำไมถึงกลายเป็นวันจันทร์ล่ะแบบนี้ก็เท่ากับว่าเราหลับไปถึง3วันเลยน่ะสิ

ความงุนงงมันถลาโถมเข้ามาไม่หยุด ทำไมเราถึงหลับนานขนาดนั้นกันคนปกติหลับแค่10-12ชั่วโมงเองนะแต่นี่เราหลับเป็นสิบๆชั่วโมงเลยนะ ใจเย็นๆตัวเราอย่าตื่นตะหนกไม่ต้องกลัว พอสงบสติอารมณ์ได้แล้วเราก็ควรมาหาข้อมูลกันก่อนดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมครอบครัวของเราถึงไม่ตามหาทั้งๆที่เราหายไปถึงสามวัน

ข่าวสารที่ปรากฎขึ้นในจอทำเราอึ้งไม่นิด ภาพผู้คนวิ่งไล่กัดกันราวกับสัตว์ป่าปรากฎขึ้นสู่สายตา ภาพเลือดสีแดงฉานและเสียงกรีดร้องของผู้คนทำเราเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ นี่มันอะไรกัน?เค้ามีหนังใหม่กันหรอ?ทำไมมันเหมือนจริงจังเลย

เรารีบเอื้อมมือไปปิดหน้าจอคอมทันทีความหวาดหวั่นทำหัวใจของเราเต้นเร็วจนแทบจะกระดอนออกมาจากอก ใจนึงก็คิดว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่น แต่อีกใจนึงก็กลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นความจริง สองเท้าก้าวออกจากห้องอย่างเร่งรีบ เอื้อมมือคว้าข้าวของที่ถูกทิ้งให้อยู่หน้าห้องขึ้นสู้อ้อมกอดก่อนจะรีบพาตัวเองลงไปที่ชั้นสองของอาคารอย่างรวดเร็วราวกับนักพนันหนีตำรวจ

เมื่อขาก้าวสู่ชั้นสอง เราก็รีบจัดเตรียมเสื้อผ้าหน้าผมและความสะดวกในการปีนลงไป ตอนนี้ความกังวลมีมากกว่าความกลัวที่มีอยู่ในเซลล์โชคดีเหลือเกินที่วันศุกร์เรามีเรียนพละถ้าเป็นวันอื่นที่ต้องใส่ชุดนักเรียนแล้วไม่อยากจะคิดสภาพเลยว่าเลยว่าจะลำบากขนาดไหน

แต่ละก้าวที่เหยียบลงบนพื้นระเบียงด้านนอกสั่นราวกับลูกนกแรกเกิด ภาพพื้นด้านล่างทำหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะมันน่ากลัวราวกับพื้นด้านล่างกำลังจะกลืนกินเราไปทั้งตัว หรือเราจะกลับเข้าไปดี?? ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวก่อนจะลบหายไปแทบจะทันที เราจะมัวมากลัวเรื่องแค่นี้ทำไมตอนนี้เราต้องโฟกัสกับเรื่องที่เราจะออกไปจากที่นี่ก่อนสิ

เรียกขวัญกลับมาเสร็จก็ได้เวลาลงมือจริง เสียงลมที่พัดผ่านหูและความเจ็บแปลบๆที่ข้อมือ เข่า และขาทำให้เรารีบลืมตาขึ้นมา ถ้าเป็นคนอื่นคงจะค่อยๆปีนลงมาแต่น่าเสียดายที่เรากลัวความสูงมากจนเกินไปเราเลยไม่กล้าพอจะลืมตาระหว่างการลงมาข้างล่างได้

เราค่อยๆลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ขาและดูแผลถลอกตามตัว ดีนะที่เป็นไม่มากแค่เลือดซิบๆ เมื่อลงสู่พื้นดินอย่างปลอดภัยแม้จะมีรอยขีดข่วนอยู่เล็กน้อยก็ตามที เรารีบวิ่งไปที่ประตูทางออกด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น มันแปลกมากวันนี้มันเป็นวันจันทร์แท้ๆแต่กลับไม่มีใครมาโรงเรียนเลยซักคน

ประตูโรงเรียนที่ถูกเปิดอ้ากว้างพร้อมๆกับกลิ่นคาวลอยเข้ามาแตะที่จมูกจนเราอดจะยู่หน้าไม่ได้ รอยคราบเลือดสีแดงติดตามประตูและกำแพงรอบๆ เรายกมือขึ้นทาบที่อกเบาๆ พร้อมๆกับออกตัววิ่งไปที่ตลาดหน้าโรงเรียน ได้โปรดอย่าเป็นแบบในข่าวเลย ขอให้ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นของทุกคนทีไม่ว่าจะใครก็ตามขอล่ะ!!!!!

ความหวังที่ริบหรี่ถูกทำลายลงเมื่อขาของเราก้าวผ่านพ้นกำแพงหนาได้ ภาพสิ่งมีชีวิตไม่สิต้องเรียกว่าอดีตสิ่งมีชีวิตเดินลากขาสะเปะสะปะไปทั่ว ทำเราสมองอื้ออึงความหวงัที่เคยมีพังทลายหัวใจเจ็บแปลบขึ้นมาดื้อๆ ขอบตาร้อนผ่าวพร้อมๆกับหยดน้ำเล็กๆที่ไหลรินออกมาจากหางตา

หนึ่งในสิ่งนั้นหันมามองทางเรา นัยตาสีเทาขุ่นมัวราวกับคนเป็นต้อจับจ้องมาที่เราก่อนจะพุ่งเข้าหาเราด้วยความรวดเร็ว!!

"กรี๊ดดดดด!!!!!"

...

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.