^^^"ถึงแม้จะแปดเปื้อนสักเพียงใดก็ยอม..."^^^

^^^#Sawada Tsunayoshi^^^

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาได้"เด็กหนุ่มผมสีนํ้าตาลเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

ประตูไม้ที่ถูกแกะสลักด้วยลายดอกไม้ถูกเปิดออกโดยมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

"เจ้าห่วยมีอะไรถึงเรียกมา"ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กหนุ่มด้วยเสียงนิ่งเรียบ

"รีบอร์น...คือฉันมีเรื่องจะไหว้วานหน่อยน่ะ"เด็กหนุ่มผู้เป็นบอสเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

เจ้าของชื่อขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากัน

เขาคิดในใจว่าสึนะจะให้เขาทำอะไร

"เรื่องอะไรละ"เขาเอ่ยถาม

เด็กหนุ่มผู้ถูกถามนิ่งเงียบอยู่สักพักก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดเรื่องที่อยากไหว้วานออกมา

"คือ...ฉันอยากทดสอบพวกผู้พิทักษ์ว่ายังแข็งแกร่งและเหมาะสมอยู่รึป่าว"สึนะเอ่ยอย่างจริงจัง

"แล้ว?"

"การทดสอบคือ..ให้พวกเขาสู้กับนาย"

"ไม่สิ..รุมนายมากกว่า"ผู้เป็นบอสพูดด้วยท่าทีไม่กังวลแต่อย่างใด

"ห๊ะ!?นี่นายคิดจะทำอะไรสึนะ"รีบอร์นตะโกนใส่สึนะอย่างตกใจ เขาคิดในใจว่าคนอย่างเจ้าห่วยสึนะไม่น่าจะให้ผู้พิทักษ์ที่เป็นเพื่อนของตนมาทำอะไรที่ค่อนข้างจะเจ็บตัวเปล่าๆแบบนี้ยิ่งมาสู้กับนักฆ่าอันดับ1อย่างเขาที่แทบจะเป็นไปไม่ได้!

'คิดจะทำอะไรกันแน่เจ้าห่วย'รีบอร์นคิดในใจก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสีย

ปัง!!!

......................

*Tsuna part

ผมมองประตูไม้แกะสลักที่พึ่งถูกนักฆ่าอันดับ1ปิดด้วยสายตาที่นิ่งเรียบก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมสีกรมดำขึ้นมาสวมพร้อมเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง

-

"ท่านสึนะจะไปไหนหรอครับ"กาเบล เอลเช่ เลขาของผมเอ่ยถาม

"ไปหาชามาล"ผมตอบก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักสายตาสักพัก

"ครับ.."

...----------------...

...ณ คฤหาสน์ลับๆแห่งนึง...

"ถึงแล้วครับ.."เสียงของกาเบลปลุกผมให้ตื่นจากนิทราก่อนผมจะก้าวเท้าลงจากรถตู้สีดำเทาคันใหญ่

ตึก ตึก ตึก...

"มาแล้วหรอเจ้าหนู"ชามาลหมอประจำวองโกเล่แฟมิลี่เอ่ยทักทายด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

"อืมมีเรื่องอะไรถึงเรียกมาละ"ผมพูดตัดบทสนทนาที่ไม่สำคัญลงก่อนจะนั่งลงบนโซฟาราคาแพง

"ที่เรียกมาเพราะสิ่งนี้"ชามาลวางแฟ้มรักษาของผมลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มเล่ารายละเอียด

"การตรวจร่างกายของนายล่าสุดคงจำได้ดี ที่ฉันได้ตรวจพบโรคร้ายที่ไม่สามารถรักษาได้"

ใช่คับได้ยินไม่ผิด โรคร้ายที่พึ่งจะถูกค้นพบในร่างกายของผม ผมป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้และผมพึ่งตรวจเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน

"ฉันได้ไปวิเคราะห์อย่างละเอียดแล้ว"

"นายจะมีชีวิตได้แค่1เดือน ซึ่งฉันขอแสดงความเสียใจด้วยละกันแล้วขอเดานะนายคงจะไม่บอกเรื่องนี้กับพวกโกคุเดระใช่มั้ย?"ชามาลพูดพร้อมกับเท้าคาง

"ใช่ แล้วก็ไม่บอกรีบอร์นด้วย"ผมพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

หน้าของชามาลหลังฟังจบดูเหวอมากที่ผมจะไม่บอกแม้กระทั่งอดีตอาจารย์ที่ตอนนี้กลายมาเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของผม

"เอาจริง!นี่ขนาดรีบอร์นนายก็จะไม่บอกหรอ"ชามาลพูดเสียงดังก่อนผมจะพยักหน้าตอบกลับแบบนิ่งๆ

"อะตามใจนายเลย"

...----------------...

*Writer part

ผ่านมาไม่กี่วันการทดสอบผู้พิทักษ์ก็มาถึง..

เป็นไปตามที่คาดไว้รีบอร์นชนะแบบไม่มีรอยขีดข่วนเลยด้วยซํ้า

สึนะมองพวกผู้พิทักษ์ที่สภาพสะบักสะบอมกันทุกคนก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจ

"ในฐานะที่ฉันเป็นบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ ฉันเห็นถึงความสามารถของผู้พิทักษ์ของตัวเองมันทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองมากที่มีผู้พิทักษ์ที่อ่อนแอแบบนี้....จึงขอสั่งปลดผู้พิทักษ์ทุกคนออกจากการเป็นผู้พิทักษ์ของฉัน"

สึนะพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบก่อนจะสั่งให้กาเบลผู้เป็นเลขาเก็บแหวนและกล่องสัตว์ของเหล่าผู้พิทักษ์คืน

"ทำไมละครับรุ่นที่10!ผมจะปรับปรุงตัวเองแต่ได้โปรดอย่างปลดผมเลย!ได้โปรด"โกคุเดระ ฮายาโตะ"อดีต"ผู้พิทักษ์วายุและมือขวาเอ่ยขอร้องอ้อนวอน

ผู้เป็นบอสอย่างสึนะปรายตามองอย่างนิ่งเฉยก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้เหล่าผู้พิทักษ์นั่งก้มหน้ารวมถึงทิ้งให้รีบอร์นยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

...----------------...

หลังจากที่เขาปลดเหล่าผู้พิทักษ์ออก จากตอนนั้นก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้วสึนะก็ได้บอกความจริงเรื่องโรคร้ายกับโคลมและแม่ของเขาอย่างนานะให้ได้รู้

"ฮึก!ฮือ~ไม่จริงคุณสึนะจะจากเราไปไม่ได้นะคะ!"

"ซือคุงฮืออออ~"

ใช่คับทั้งนานะทั้งโคลมร้องไห้หนักมากก่อนเวลาจะผ่านไปหลายชั่วโมงทั้งสองเลยตั้งสติได้

"งั้นเวลาที่เหลือแค่13วันเรามาสนุกกันเถอะนะคะ!"โคลมพูดขึ้นเขากับนานะก็ยิ้มแล้วพยักหน้า

...----------------...

"ไม่จริงน่า!สึนะคุงจะตายหรอ"เสียงของฮารุและเคียวโกะดังขึ้น

ผ่านมาเกือบจะครบหนึ่งเดือนสึนะก็ได้บอกเรื่องโรคร้ายให้พวกเคียวโกะได้รับรู้

"น่าสงสาร"เจ๊เบียงกี้พูดขึ้น

เอิ่มใช่บอกเบียงกี้ด้วย

"ถึงเวลาตอนนี้จะเหลือแค่2วันก็มาใช้เวลาที่น้อยนี้อย่างมีความสุขกับคุณสึนะกันเถอะค่ะ!"โคลมพูดกับหญิงสาวทั้งสามด้วยเสียงสดใสปนสะอื้น

เวลาผ่านไปจนเวลาชีวิตของเขาเหลือแค่10นาทีสุดท้าย

สึนะนั่งมองท้องฟ้ายามคํ่าคืนแล้วนึกถึงความทรงจำดีๆที่อยู่ในชีวิตของเขา ภาพความทรงจำทุกอย่างก็ค่อยๆไหลกลับเข้ามาในหัว

"สึนะคุง!"เสียงเรียกของเคียวโกะปลุกสึนะขึ้นจากพะวัง

เมื่อได้ยินเสียงเรียกเขาก็ใช้ไฟธาตุนภาบินลงมาข้างล่าง

"แค่กๆ"สึนะไอออกมาเป็นเลือดแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มให้ทั้งห้า

ทั้งห้าพุ่งเข้ามากอดเขาทั้งนํ้าตาโคลมเปิดฝาโลงออกแล้วเขาก็นอนลงไปในโลงสวยสีนํ้าตาล

ก่อนโคลมจะปิดฝาโลงลงเขาก็พูดประโยคสุดท้ายออกมาก่อนสิ้นใจ

"ลาก่อนนะ...ทุกคน"

สึนะพูดพร้อมกับยิ้มทั้งนํ้าตาแล้วทั้งห้าก็ยิ้มส่งสึนะ

สุดท้ายแล้วโคลมก็กลั้นใจปิดฝาโลง

"ฮึก!ฮือออออคุณสึนะ/ซือคุง/สึนะคุง×2/สึนะโยชิ"ทั้งห้านั่งร้องไห้ข้างๆโลงจนถึงเช้าของอีกวัน...

...นภาที่สวยงามได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืนตลอดกาล.....


^^^"ถึงแม้จะเป็นเพชรหรือพลอยที่แพงสักแค่ไหน ถ้าจ่ายด้วยชีวิตของเพื่อนพ้องก็ขอปล่อยมันไป.."^^^

^^^#Sawada Tsunayoshi^^^

*Tsuna part

หลังจากที่ผมหลับตาลง..ตอนนี้ผมก็คงตายแล้วล่ะ

แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนกำลังขดตัวอยู่ในที่แคบๆ

แต่ช่างมันเถอะตอนนี้ผมรู้สึกยังง่วงอยู่เลยล่ะ

...----------------...

"คุณดูสิคะ ลูกของเราน่ารักมากเลยล่ะค่ะ"

ตอนที่ผมกำลังนอนอยู่ก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้น

ผมเลยลืมตาดู

'หือ..แม่!?'

"นั่นสินานะ ลูกเราน่ารักจริงๆด้วย"

'พ่อ!?'

"ดูสิคะ!ลูกลืมตาแล้ว"

"ตาสวยมากเลยล่ะค่ะ.!"

"เหมือนอัญมณีเลยล่ะ💖"

"แล้วจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีล่ะนานะ"

"ทูน่ามั้ยคะ!"

"แหะๆ😅"

"งั้น..สึนะมั้ยคะ ซาวาดะ สึนะโยมิ"

'สึนะโยมิ?ทำไมเป็นสึนะโยมิล่ะ'

"ชื่อน่ารักมากเลยนานะลูกของเราต้องโตมาสวยเหมือนคุณแน่ๆ"

"คุณก็!😳"

'สวย!?นี่ร..เราคงไม่ใช่ผู้หญิงหรอกใช่มั้ย!'

"แงงงงงงงง!!"

"เอ๊ะ!ลูกร้องแล้วล่ะค่ะ!โอ๋เอ๋ๆนะซือจัง~"

...----------------...

*Writer part

...หลังจากที่สึนะตายไปนานะก็ได้จัดงานศพและเชิญคนที่รู้จักกับสึนะทั้งหมดมางานศพยกเว้น.....

...พวกอดีตผู้พิทักษ์และรีบอร์น.......

"อา..กำลังไปค่ะ!รอหน่อยนะคะเคียวโกะจัง ฮารุจัง"โคลมที่กำลังใส่รองเท้าอย่างรีบร้อนคุยโทรศัพท์กับเคียวโกะ

"จะไปไหนหรอโคลมจัง"ยามาโมโตะเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าที่ดูรีบร้อนอย่างยิ้มแย้ม

"อ๋อ ไปงานศพของคุณสึนะน่ะค่ะ อุ๊ป!😰"โคลมที่กำลังรีบเผลอหลุดปากพูดความลับที่อดีตผู้เป็นบอสสั่งเอาไว้ว่าห้ามบอกใครเด็ดขาดออกมา

"!!?"

"ว่ายังไงนะโคลมจัง!"ยามาโมโตะที่ได้ยินก็ตกใจปนสงสัยเลยบังคับให้โคลมเล่าความจริงออกมา

'ฉันขอโทษนะคะคุณสึนะ!😣'

...----------------...

"เรื่องทั้งหมด..ก็เป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ😓"

หลังจากที่โคลมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เหล่าผู้พิทักษ์และรีบอร์นฟัง ทุกคน...ก็ดูจะช็อคกันหมดเลย

"พาไปงานศพของรุ่นที่10เดี๋ยวนี้!!"

"ค..ค่ะ!"

...----------------...

...ณ งานศพของซาวาดะ สึนะโยชิ.....

"ฮึก....สึนะคุง"เสียงร้องไห้ของฮารุที่ยังทำใจกับการจากไปของเพื่อนที่ดีอย่างสึนะไม่ได้ดังระงมไปทั่วงานศพ

"อ๊ะ สวัสดีค่ะคุณโนโน่"

"อืม...สวัสดีนานะขอแสดงความเสียใจกับการตายของสึนะด้วยนะ"

"ค่ะ..."

"อึก...โกคุเดระคุง..ม..มาได้ยังไงกัน"เคียวโกะที่อยู่หน้างานศพพูดตะกุกตะกักทันทีที่เห็นพวกโกคุเดระและรีบอร์นเดินลงมาจากรถพร้อมกับโคลม

"ฉันขอโทษค่ะ.."โคลมเอ่ยขอโทษกับเคียวโกะที่เผลอหลุดปากจนทำให้พวกเขารู้ความจริง

-

"เจ้าห่วยสึนะ..."

"เจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็ก.."

..."ฮึก..รุ่นที่10!!"...

"สึนะ"

"วองโกเล่.."

..."ซาวาดะ"...

"พี่สึนะ!"

-

"รุ่นที่10ทำไมละคับ ทำไมฮึก..ฮือ"

"เจ้าห่วยสึนะรู้มั้ยว่าแกไม่บอกแบบนี้มันทำให้ฉันเสียใจเยอะกว่าเก่าอีก..."

..."ทำไมถึงไปทั้งๆที่ไม่บอกอะไรเลยล่ะคับ"...

"รุ่นที่10/เจ้าห่วยสึนะ/เจ้าสัตว์กินพืช/วองโกเล่/ซาวาดะ/สึนะ/พี่สึนะ..."

^^^"ฉันคนนี้ไม่ใช่บอสของวองโกเล่อีกต่อไป.."^^^

^^^#Sawada Tsunayoshi^^^

*Tsuna part

หลังจากวันนั้นผมก็ได้รู้ว่าตัวเองได้ย้อนเวลากลับมาในตอนที่ตัวผมเกิดแต่ด้วยความที่การย้อนเวลามันต้องมีอะไรต้องแลก

ผมนั้นในMultiverseนี้เป็นผู้หญิงและมีไฟธาตุทั้งหมดใช่คับฟังไม่ผิด"ทั้งหมด"มันฟังดูโกงใช่มั้ยคับแต่ด้วยความที่ผมตายด้วยโรคร้าย โรคนั้นตอนย้อนเวลามันติดตัวผมมาด้วยมันทำให้ร่างกายผมอ่อนแอมากๆเข้าออกรพ.เป็นว่าเล่น

ซึ่งด้วยความที่ผมมีไฟธาตุทั้งเจ็ดอยู่ในตัวตั้งแต่เกิด เลยทำให้ไฟธาตุทั้งหมดยังไม่สามารถมองเห็นได้ พ่อผมเลยคิดว่าผมไม่มีไฟธาตุซึ่งเป็นผลดีต่อแผนการไม่ยุ่งเกี่ยวกับวงการมาเฟีย

แต่ยังไงๆโชคชะตามักจะเล่นตลกกับคุณ!

...----------------...

*Writer part

สึนะตอนนี้ได้ย่างเข้าวัยที่ต้องได้ไปเรียนแล้ว

ซึ่งเหลือเพียงสามสัปดาห์ก่อนเปิดเทอมที่นามิโมริ

"แม่คะ มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ"

"ออกไปจ่ายตลาดให้แม่หน่อยสิจ๊ะ"

"ได้ค่ะ"

"นี่ใบรายการของที่ต้องซื้อกับเงินนะจ๊ะ"

"ค่ะ"

...----------------...

*Tsuna part

สวัสดีดีคับทุกคนไม่สิสวัสดีค่ะทุกคน

ตอนนี้ฉันอายุ14แล้วอีกไม่นานก็ต้องเข้ารร.ละ

ซึ่งตามปกติพ่อไม่อยู่บ้านอยู่แล้วที่ไม่อยู่ก็เพราะไปทำงานเป็นที่ปรึกษานอกแฟมิลี่ที่อิตาลีนั่นแหละ

เหลือแต่ฉันกับแม่ที่อยู่ด้วยกันสองคน ฉันเลยช่วยแม่ทำนู้นทำนี่อยู่บ่อยๆแล้วตอนนี้ฉันก็กำลังจะไปจ่ายตลาดให้แม่

"โอ้ย!"ฉันชนเข้ากับอะไรบางอย่างจนทำให้ฉันล้มลงกับพื้น

"นี่เธอเดินยังไงให้ชนคุณหนู!"เสียงชายคนนึงตะคอกใส่ฉัน

"ช่างมันเถอะฉันไม่โกรธอะไรหรอก เธอก็แค่พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า พ่อแม่คงสั่งสอนมาไม่ดีเลยไม่มีมารยาทแบบนี้"คำนี้มันคงจะทำหลายๆคนปรี๊ดแตกแต่ฉันไม่ ด้วยความที่อดีตเคยเป็นเจ้าห่วยมาก่อนเลยชินชากับคำพูดพวกนี้ไปแล้วล่ะ

ฉันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเจอผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนึงอายุคงพอๆกับฉันนั่นแหละ

"งั้นไปกันเถอะครับคุณหนู รุ่นที่9กำลังรออยู่นะครับ"

รุ่นที่9?เธออาจจะเป็นว่าที่รุ่นที่10ของMultiverseนี้ก็ได้นะซึ่งดีเลย ฉันจะได้ใช้ชีวิตแบบสงบสุข....

...ซะที่ไหนล่ะ!!!!!!!!!!...

...----------------...

...สามสัปดาห์ผ่านไป...

"หนูไปรร.ก่อนนะคะแม่"

"จ้ะไม่ลืมอะไรใช่มั้ย"

"ไม่ลืมแล้วค่ะ"

"งั้นไปดีมาดีนะจ๊ะ"

...----------------...

ในระหว่างที่ฉันเดินทางไปรร.ก็ได้เจอยามาโมโตะ ทาเคชิอดีตผู้พิทักษ์พิรุณของฉัน ซึ่งก็ไม่ได้คุยอะไรกันหรอกแค่เดินผ่านกันแค่นั้นเอง

...----------------...

...08:07 น....

'เผลอมาสายจนได้🥲'

"นี่เธอมาสายใช่มั้ย?"เสียงที่คุ้นหูพร้อมกับท่อนฟางสุดคุ้นตาลอยมาเกือบจะโดนหัวฉันแต่โชคดีที่ไหวพริบในชาติก่อนช่วยไว้

'ไม่เสียแรงที่ยอมทนฝึกกับรีบอร์น¶^¶'

"ขอโทษค่ะคุณ...."ฉันแกล้งไม่รู้ชื่อของเขาจนเขาต้องยอมเอ่ยปากพูดออกมา

"ฮิบาริ เคียวยะ"

"ค่ะ ขอโทษค่ะคุณฮิบาริ"

"ครั้งนี้ผมจะปล่อยไปก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้าผมจะขยํ้าคุณ"

ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าพร้อมรีบสาวเท้าจั้มอ้าวไปที่ห้องเรียน

*Writer part

หลังที่สึนะเดินจากไปฮิบาริก็ได้แต่มองตามหลังเธออย่างสงสัยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน

"เจอคนที่คล้ายเจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็กแล้ว.."

...----------------...

สึนะเปิดประตูห้องออก สายตาสำรวจไปในห้องเรียนที่คุ้นตาก่อนจะเดินเข้าห้องไป

"อ๊ะ มาพอดีเลย"

"เธอมาแนะนำตัวหน่อยสิ"อาจารย์สาวหันไปเรียกสึนะให้เดินมายืนข้างๆตัวเธอ

"ค่ะ"

"ฉันซาวาดะ สึนะโยมิค่ะ"หลังจากที่สึนะแนะนำตัวเสร็จหางตาก็เหมือนจะเห็นใครบางคนทำหน้าตกใจออกมาแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร

"ดูแลเพื่อนด้วยล่ะ สึนะเธอค่อนข้างจะป่วยง่ายและร่างกายอ่อนแอ"

"สึนะจะนั่งตรงไหนล่ะ"

"หนูนั่งตรงนั้นก็ได้ค่ะ"

"โอเคจ้ะ"

สึนะเดินมานั่งตรงที่เดิมที่เขาเคยนั่งในชาติที่แล้ว