นาวีจากเผ่าโอมาติกาย่า(ซูมา)ได้มาอยู่ในเผ่าเม็ตคายีน่าแล้วได้พบรักกับนาวีเผ่าเม็ตคายีน่าผู้เป็นน้องสาวของซาฮิก(ลูเนีย)ของเผ่าทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันจนมีลูกอยู่ในครรภ์ทั้งมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วยกันแต่แล้วมีเรือปีศาจของมนุษย์

*

*

*

*

*

ซูมาจึงจะล่อเรือปีศาจไปให้ไกลจากเผ่าเม็ตคาน่าเขาจึงให้โรนัลพาลูเนียให้กลับไปที่เผ่า

*

*

*

*

*

ซูมา " พานางกลับไปเดี๋ยวข้าจะล่อพวกมันไป! "

*

ลูเนีย " ไม่! เจ้าอย่าไปนะ "

*

ซูมา " กลับไปเถอะไม่ต้องห่วงข้า "

*

ลูเนีย " ไม่! ข้าไม่ไป! "

*

โรนัล " ไปลูเนีย "

*

*

*

*

*

โรนัลพารีบบังคับซูนักว่ายออกไปลูเนียมองผู้เป็นที่รักได้คุมซูนักไปหายไปจากสายตานางเมื่อกลับมายันเผ่าลูเนียได้เอ่ยขอร้องผู้พี่สาวของนาง

*

*

*

*

*

ลูเนีย " พี่ข้าเราต้องไปช่วยเขานะ! "

*

โรนัล " ลูเนียเจ้าต้องห่วงลูกในท้องของเจ้าก่อนนะตอนนี้โตโนวารีกำลังไปช่วยเขาเจ้าควรใจเย็นๆเอาไว้ "

*

*

*

*

*

ลูเนียเงียบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของนางโรนัลจึงกุมมือลูเนียเอาไว้และเมื่อเวลาผ่านไปจนมืดค่ำโตโนวารีกลับมาพร้อมกันชาวเม็ตคายีน่ากลุ่มนึงและลูเนียรีบไปหาโตโนวารีทันทีพร้อมกับโรนัลแล้วลูเนียรีบเอ่ยถามหาผู้เป็นสามีในทันที

*

*

*

*

*

ลูเนีย " โตโนวารี! ซูมาล่ะ? "

*

โตโนวารี " เราทำสุดความสามารถแล้วลูเนีย..เขาไม่รอดแล้ว "

*

*

*

*

*

เมื่อโตโนวารีได้พูดจบก็ถอยให้เห็นศพของซูมาที่นอนแน่นิ่งอยู่ลูเนียรีบไปที่ศพของเขาในทันที

*

*

*

*

*

ลูเนีย " ซูมา...ไม่ ไม่ๆ! เจ้าอย่าทิ้งข้าไป!! "

*

*

*

*

*

นางร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยการเสียคนที่ตัวเองรัก เวลาผ่านมา2เดือนที่ได้เสียคนรักไปท้องของลูเนียก็ถึงวันกำหนดคลอดโรนัลได้ช่วยทำคลอดนางจนเวลาผ่านมาไม่ถึงชั่วโมงลูเนียก็ได้คลอดของนางออกมาเป็นลูกสาวสีตัวของเด็กน้อยมีฟ้าเหมือนผู้เป็นพ่อแต่ตัวของเด็กน้อยเป็นเม็ตคายีน่าเหมือนผู้เป็นแม่ของนาง

*

*

*

*

*

โรนัล " ฮึๆ ลูเนียเจ้าได้ลูกสาว "

*

*

*

*

*

เมื่อโรนัลได้หันมาหาลูเนียนางได้นิ่งไปในสภาพที่หลับตาเหมือนคนกำลังหลับเมื่อโรนัลได้เอามือไปสัมผัสลมหายใจของลูเนียผู้เป็นน้องสาวโรนัลได้รู้ว่าน้องสาวของนางได้จากไปแล้ว

*

*

*

*

*

โรนัล " ลูเนีย..ลูเนีย? ไม่นะ...ไม่!! "

*

*

*

*

*

โรนัลร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจที่เสียน้องสาวของนางไปโตโนวารีได้ยินเสียงของโรนัลก็รีบไปหาโรนัลทันทีและได้เห็นซาฮิกของตัวเองร้องไห้ให้กับศพของน้องสาวเมื่อเขาเห็นแบบนั้นก็พูดอะไรไม่ออกได้เดินไปหาโรนัลและกอดปลอบผู้ซาฮิกของตัวเอง

*

*

*

*

*

เมื่อเวลาผ่านไปผ่านไป1ปีเหล่าโทคูลก็ได้กลับมายันบ้านเพื่อมาหาเพื่อนร่วมจิตวิญญาณเม็ตคายีน่าโรนัลไปหาโทคูลเพื่อนร่วมวิญญาณของลูเนียเมื่อโทคูลได้เห็นโรนัลมาหาตนก็พูดกับโรนัลทำเป็นภาษามือเป็นการคุยในทันที

*

*

*

*

*

โทคูล " ลูเนียล่ะ? นางไปไหน? "

*

โรนัล " นางไม่อยู่แล้ว นางจากไปแล้ว "

*

โทคูล " เพราะอะไรที่นางจากไป? "

*

โรนัล " นางจากไปเพราะคลอดลูกของนาง นางไม่ทันได้เห็นหน้าลูกของนางเลย "

*

โทคูล " ลูกของนาง "

*

*

*

*

*

โรนัลได้อุ้มลูกของลูเนียเอาในอ้อมอกเมื่อโทคูลได้เห็นเด็กตัวน้อยก็รีบเอ่ยในทันที

*

*

*

*

*

โทคูล " เด็กน้อยคนนี้เหมือนนางแต่ก็มีส่วนที่เหมือนกับพ่อ "

*

โรนัล " ข้าไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อลูกของนางว่าอะไร "

*

โทคูล " ลูน่า ต่อไปนี้เด็กคนนี้ชื่อลูน่า "

*

*

*

*

*

ลูน่า ชื่อเด็กน้อยผู้น่าสงสาร

*

*

*

*

*

อาวนุง " ลูน่า! "

*

*

*

*

*

นาวีวัยรุ่นหนุ่มเรียกลูน่าแล้วเขาก็วิ่งไปหาลูน่าที่กำลังนั่งทำซองคอร์ดอยู่

*

*

*

*

*

อาวนุง " ไปขี่อิลูกันมั้ย? "

*

ลูน่า " ข้าทำนี่อยู่นะอาวนุง "

*

อาวนุง " เจ้าทำมาหลายวันแล้วนะน่าออกไปขี่อิลูบ้างก็ได้ "

*

ลูน่า " หากข้าทำเสร็จแล้วเดี๋ยวข้าจะตามไป "

*

อาวนุง " ก็ได้รีบมานะ "

*

*

*

*

*

เมื่ออาวนุงเดินออกไปจากมารุยแล้วลูน่าก็นั่งทำซองคอร์ดต่อไปโรนัลเดินมาในมารุยและวางวัตถุดิบในการทำอาหารโรนัลเห็นว่าลูน่านั่งทำซองคอร์ดอยู่จึงเอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

โรนัล " ทำไมเจ้าไม่ไปกับอาวนุง? "

*

ลูน่า " ข้าอยากจะทำซองคอร์ดต่อข้าเอาซองคอร์ดของแม่กับพ่อมาต่อกับของข้าเมื่อข้าทำเสร็จแล้วข้าก็จะไปกับอาวนุงและศิเรยาแน่นอน "

*

*

*

*

*

โรนัลได้ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูนาง เวลามันผ่านมา13ปี อาวนุงอายุ15 ศิเรยาอายุ14และลูน่าอายุ14ทั้งสามอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและสนิทกันมาก

โรนัลกับโตโนวารีเป็นพ่อแม่ให้กับนางเพราะด้วยที่นางกำพร้าพ่อแม่จึงเป็นพ่อแม่ให้กับนางตั้งแต่มีลูน่ามาอยู่ในครอบครัว

*

*

*

*

*

อะไรๆมันก็ดีขึ้นไปหมดบางทีลูน่ารู้สึกแตกต่างแต่โรนัลกับโตโนวารีได้พูดปลอบนางว่านางไม่ได้แตกต่างเพียงเกิดเป็นลูกครึ่งของนาวีเท่านั้นโรนัลกับโตโนวารีจะพานางไปที่อ่าวของบรรพบุรุษเป็นที่มีต้นไม้แห่งจิตวิญญาณอยู่ลูน่าได้เห็นหน้าพ่อแม่จริงๆของนางทำให้นางดีใจที่ได้พวกเขา

*

*

*

*

*

แต่นางเคยเกือบช็อคใต้น้ำแต่นางไม่เป็นอะไรมากโรนัลที่เห็นแบบนั้นก็ไม่อนุญาตให้นางมาคนเดียวถ้าโรนัลกับโตโนวารีไม่ได้อยู่ด้วยจนถึงวันนี้ลูน่ามักจะยุ่งอยู่กับซองคอร์ดของซูมากับลูเนียผู้เป็นพ่อแม่ของนาง

*

*

*

*

*

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นเพราะมีอีกรานประมาณ4-5ตัวบินมาที่เผ่าเม็ตคายีน่าทำให้นาวีชาวทะเลต่างรีบไปดูผู้มาเยือนโรนัลกับลูน่าก็ไปดูด้วยกันพวกเขาก็ลงจากหลังอีกรานและได้มาพร้อมกัน6คน

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ทุกคนในเผ่าเม็ตคายีน่าที่อยู่แถวนั้นมาดูผู้มาเยือนด้วยความแปลกใจอาวนุงกับร๊อตโตมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนาวีวัยรุ่นหนุ่มทั้งสองคนก็ทักทายอาวนุงกับร๊อตโตและพวกเขายังพูดถึงหางของพวกเขาแล้ววัยรุ่นหนุ่มคนนึงได้เห็นศิเรยากำลังจะมาเขามองนางไม่ละสายก่อนจะหลบตาในทันที

*

*

*

*

*

และเมื่อนางมาใกล้เขาทักทายนางแล้วนางก็ยิ้มให้กับเขาเมื่อโตโนวารีได้ขี่ซูนักมาบินเหนือหัวพวกเขาก็เดินไปหาพวกเขาและทักทายกันในแบบนาวีโรนัลกับลูน่าเดินมาถึงลูน่าได้สบตาเข้ากับนาวีวัยรุ่นสบตากับนางทำให้ทั้งสองนิ่งกันไปสักพักและแล้วโรนัลก็เดินสำรวจร่างกายพวกเขา

*

*

*

*

*

ร่างกายที่เบาะบางแล้วหางก็สามารถทำให้การว่ายน้ำของพวกเขาไม่ได้เร็วและมีสายเลือดปีศาจอยู่ในตัวเด็กๆ

*

*

*

*

*

โรนัล " เด็กพวกนี้มีสายเลือดปีศาจอยู่ "

*

เจค " ดู! ข้าเองมีสายเลือดปีศาจอยู่เหมือนกันแต่ตอนนี้ข้าเป็นนาวีแล้ว "

*

เนทีรี " เขาเป็นโทรุคมัตโตทำให้ชาวนาวีสามารถชนะในสงครามมาแล้ว "

*

โรนัล " เจ้าเรียกชัยชนะแล้วตอนนี้..เอวาคงไม่เห็นพวกเจ้าอีกแล้ว "

*

เจค " ข้าต้องขอโทษแทนเมียของข้าด้วยเราเดินทางกันมาเหนื่อยๆต้องการพักสักหน่อย "

*

เนทีรี " มาเจคไม่ต้องขอโทษแทนข้า "

*

โรนัล " ผู้นำสงครามอาจจะพาสงครามนั้นมาแก่เราได้เหมือนกัน "

*

*

*

*

*

และเนทีรีจึงขู่ใส่โรนัลและโรนัลก็ขู่กลับไปเหมือนกันเจคที่เห็นแบบนั้นก็เอ่ยพูดทันที

*

*

*

*

*

เจค " ข้าละสงครามแล้วและข้าต้องการให้ครอบครัวขอข้าปลอดภัย "

*

*

*

*

*

โรนัลเดินไปหาโตโนวารีทั้งสองได้จ้องหน้ากันและเนทีรีก็ได้พูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

เนทีรี " อูตูรูเป็นสิ่งที่เราต้องการ "

*

เมื่อโรนัลกับโตโนวารีได้เลิกจ้องหน้ากันแล้วโตโนวารีก็ได้เอ่ยประกาศทันที

*

*

*

*

*

โตโนวารี " โทรุคมัตโตจะอยู่กับเราและปฏิบัติอย่างเช่นพี่น้องและสอนวิถีให้กับพวกเขา..พวกเขาจะได้ไม่อับอาย "

*

*

*

*

*

เจค " เราต้องพูดว่ายังไง? "

*

ทู้ค " ขอบคุณ "

*

เจค " ขอบคุณ "

*

โตโนวารี " ลูกชายข้าอาวนุงกับลูกสาวทั้งสองคนศิเรยากับลูน่าจะสอนลูกของเจ้าเอง "

*

อาวนุง " ท่านพ่อข้าไม่- "

*

โตโนวารี " นั่นเป็นคำตัดสินแล้ว "

*

ศิเรยา " มาเถอะข้าจะพาพวกท่านไปบ้านใหม่...ลูน่าไปกัน "

*

*

*

*

*

เมื่อศิเรยากับลูน่าได้เดินนำครอบครัวเจคไปยันบ้านใหม่ของพวกเขา

*

*

*

*

*

ศิเรยา " นี้คือบ้านใหม่ของท่าน "

*

เจค " มันดูดีใช้ได้..มันดูดีมากใช่มั้ย? "

*

*

*

*

*

เนทีรีปล่อยผ้าปูลงพื้นในทันทีและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทำให้เด็กๆต้องหันมามองทันทีศิเรยาวางของลงบนพื้น

*

*

*

*

*

คิรี " แล้วเราจะได้เริ่มกันเมื่อไหร่? "

*

ศิเรยา " ข้าจะสอนในวันพรุ่งนี้พวกเจ้าพักผ่อนเถอะจะได้มีแรงที่จะดำน้ำ "

*

เนเทยัม " ข้าขอถามได้มั้ย? ทำไมนางถึงดูแตกต่างจากพวกเจ้า "

*

ลูน่า " ข้ามีแม่เป็นนาวีชาวทะเลและมีพ่อเป็นนาวีชาวป่า "

*

*

*

*

*

ทุกคนเงียบไปทันทีหลังจากที่ลูน่าได้พูดออกมาศิเรยาจึงเดินมาและได้เอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ศิเรยา " ข้าว่าเราจะต้องไปแล้วพวกท่านก็พักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ต้องเริ่มสอนแล้วเราไปกันเถอะลูน่า "

*

*

*

*

*

ศิเรยากับลูน่าเดินออกไปจากตรงนั้นและครอบครัวซัลลี่ก็ได้ประชุมครอบครัวของพวกเขาจนวลาผ่านมาในตอนเช้าของวันใหม่ศิเรยากับลูน่าและอาวนุงกับร็อตโตได้มาที่มารุยของครอบครัวซัลลี่และได้พาลูกๆของซัลลี่

*

*

*

*

*

ไปกระโดดลงน้ำทะเลพวกลูน่าได้ว่ายไปในใต้น้ำส่วนพวกลูกซัลลี่เมื่อได้อยู่ใต้น้ำแล้วก็ได้เห็นความสวยงามในใต้ทะเลพวกเขาตกตะลึงในความสวยงามแล้วพวกเขาก็เริ่มว่ายน้ำตามพวกลูน่าไปและพวกลูกซัลลี่ก็เริ่มหมดอากาศหายใจจึงต้องรีบขึ้นไปเหนือผิวน้ำเพื่อหายใจ

*

*

*

*

*

พวกลูน่าก็หยุดรอที่พวกลูกซัลลี่แล้วโลอัคหนึ่งในลูกของเจคกบเนทีรีได้ก้มมาในน้ำเพื่อมองพวกลูน่าและศิเรยาจึงทำภาษามือเพื่อให้พวกลูกซัลลี่ตามมาแต่โลอัคไม่ข้าใจในสิ่งที่ศิเรยาจะสื่อออกมาศิเรยาจึงทำมือให้ตามมาแล้วพวกลูกซัลลี่จึงต้องดำน้ำไปอีกครั้งพวกเขาได้ว่ายน้ำไปสักพัก

*

*

*

*

*

พวกลูกซัลลี่จึงขึ้นไปเหนือผิวน้ำอีกครั้งร็อตโตขึงถามเป็นภาษามือ

*

*

*

*

*

ร็อตโต " ทำไมพวกเขาจึงขึ้นไปบ่อยๆล่ะเนี่ย? "

*

อาวนุง " ก็เพราะพวกเขาเป็นชาวป่าไงพวกเขาถึงได้ว่ายน้ำไม่ได้แบบเรา "

*

ศิเรยา " หยุดนะ พวกเราต้องสอนให้พวกเขาเรียนรู้ "

*

ลูน่า " ขึ้นไปดูพวกเขาเถอะ "

*

*

*

*

*

พวกลูน่าจึงว่ายขึ้นไปเหนือผิวน้ำในทันที

*

*

*

*

*

ศิเรยา " พวกเจ้าเป็นไรมั้ย? "

*

ทู้ค " พี่ว่ายเร็วไปรอเราด้วยสิ "

*

ศิเรยา " ฝึกหายใจนะฝึกหายใจ "

*

อาวนุง " พวกเจ้าว่ายน้ำไม่ได้เรื่องเองบางทีอาจจะควรไปอยู่ในป่ามากกว่า "

*

*

*

*

*

ศิเรยาที่ยินแบบนั้นจึงตบที่หัวของอาวนุงในทันที

*

*

*

*

*

เนเทยัม " พวกเราไม่ได้รู้เรื่องภาษามือนะพวก เราไม่รู้ว่าจะพูดอะไร "

*

ลูน่า " ข้าจะสอนเจ้าเอง "

*

*

*

*

*

เนเทยัมมองลูน่าไม่ละสายตาอาวนุงที่เห็นแบบนั้นจึงทำสีหน้าไม่พอในทันทีกับสิ่งที่เนเทยัมจ้องมองลูน่า

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้ามองอะไรน้องสาวข้านักหนา? "

*

เนเทยัม " ที่ข้ามองน้องของเจ้าเพราะข้ามีเรื่องที่น่าสังสัยตั้งแต่มาที่นี่คือข้าขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะนางเป็นนาวีชาวทะเลแต่ทำไมร่างกายถึงมีตัวสีฟ้าและดวงตาของนางก็เป็นสีเขียวอีก "

*

อาวนุง " ต่อให้น้องสาวข้ามีความแตกต่างจากคนอื่นแต่นาวีชาวทะเลรู้ดีว่านางเกิดด้วยนาวีชาวทะเลกับนาวีชาวบกแบบนั้นพวกเจ้าไง "

*

ลูน่า " พอได้แล้วอาวนุง "

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าได้ห้ามอาวนุงเขาก็เงียบไปในทันทีแล้วร็อตโตเห็นว่าครอบครัวซัลลี่หายไปคนนึงจึงรีบเอ่ยพูดในทันที

*

*

*

*

*

ร็อตโต " คิรีอยู่ไหน? "

*

ทู้ค " คิรี?! "

*

อาวนุง " ใครนะ? "

*

ร็อตโต " คิรีหายไปไหน? "

*

ศิเรยา " เจ้าเห็นนางมั้ย? "

*

ลูน่า " เดี๋ยวข้าตามหานางเองพวกเจ้าสอนพวเขาไปก่อน "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้ส่งเสียงเรียกอิลูของตัวเองและอิลูก็ว่ายมาหานางแล้วลูน่าได้เชื่อมสัมพันธ์กับอิลูแล้วว่ายไปใต้น้ำเนเทยัมที่มองลูน่าอยู่นานก็ได้มองตามลูน่าจากไปทำให้เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย

*

*

*

*

*

เวลาตอนเที่ยงลูน่าได้พาคิรีพากลับมาที่มารุยของครอบครัวซัลลี่คิรีได้ขึ้นบนมารุยและเนทีรีผู้เป็นแม่ได้เินมาหาคิรีด้วยความเป็นรวมถึงเจคกับเนเทยัมและทู้คกับโลอัค

*

*

*

*

*

เนทีรี " ลูกไม่เป็นไรนะ "

*

คิรี " ข้าไม่เป็นไรแม่ข้าแค่ดูอะไรใต้ทะเลจนเพลินไปหน่อย "

*

เจค " ขอบคุณที่เจ้าพานางกลับมา "

*

ลูน่า " ไม่เป็นไรงั้นข้าขอตัวก่อน "

*

เนเทยัม " เดี๋ยว! "

*

*

*

*

*

เนเทยัมจะรั้งลูน่าไว้ไม่ทันลูน่าขี่อิลูไปซะก่อนเจคที่เห็นลูกตัวเองดูหงอยๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกับเนเทยัมเวลาล่วงเลยมาสักชั่วโมงนึงลูน่าก็ได้มาตามเด็กๆครอบครัวซัลลี่ให้ไปฝึกหายใจใต้น้ำเนเทยัมกับโลอัคและคิรีกับทู้คได้มาฝึกหายใจกันโดยมีร็อตโตกับศิเรยาและลูน่า

*

*

*

*

*

คอยสอนประกบอยู่พวกลูน่าสอนในการหายใจเพื่อที่จะหายใจใต้น้ำได้นานขึ้นศิเรยาบอกโลอัคและนางวางมือที่บริเวรท้องน้อยแล้วศิเรยาก็ได้พูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

ศิเรยา ' โลอัคเจ้าหัวใจเต้นแรง '

*

โลอัค " โทษที "

*

*

*

*

*

ร็อตโตกับเนเทยัมยิ้มออกขำๆและทั้งสองก็ได้หันมามองหน้ากันเหมือนรู้อะไรสักอย่างแล้วเนเทยัมก็ได้มองลูน่ากำลังสอนทู้คหายใจเขามองนางอยู่นานและลูน่าได้พูดในการหายใจให้กับทู้คนาวีชาวบกตัวน้อยก็ตั้งใจฟังลูน่าในการสอน

*

*

*

*

*

แล้วพวกลูน่ากับพวกเด็กซัลลี่ก็ได้พากันไปที่อยู่ของอิลูเพื่อที่จะขี่มันอาวนุงก็อยู่ที่นั้นด้วยเช่นกันอาวนุงเห็นพวกลูน่ากับพวกเด็กซัลลี่มาก็จะเป็นสอนด้วย

*

*

*

*

*

อาวนุง " ถ้าเ้าจะใช้ชีวิตที่นี่เจ้าต้องขี่มันและนี่จะทำให้พวกเจ้าอยู่ใต้น้ำนานขึ้นด้วย "

*

ลูน่า " มานี่ "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้เรียกเนเทยัมให้ตามมาเมื่อเขาได้เดินไปหาลูน่าแล้วลูน่าได้ส่งเสียงเรียกอิลูมาใกล้ๆเมื่ออิลูมาอยู่ใกล้ๆแล้วลูน่าได้จับอิลูเอาไว้และเนเทยัมก็ขึ้นขี่มันทันที

*

*

*

*

*

ลูน่าเอาสายสัมพันธ์ของอิลูมายื่นให้เนเทยัมแล้วเขาก็เอามวยผมของตัวเองมาเชื่อมสัมพันธ์กับอิลูเมื่อเชื่อมสัมพันธ์เสร็จอิลูได้มีการดิ้นเล็กน้อยและลูน่าได้เอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

ลูน่า " ทีเจ้าจะรู้สึกต่อลมหายใจของมันต่อให้อิลูเป็นสัตว์ที่อยู่ใต้น้ำแต่มันน่าจะเหมือนที่เจ้าได้ขี่นกนั้นมาที่นี่จับตรงนี้ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมทำตามที่ลูน่าได้บอกเมื่อเขาได้จับที่ลูน่าได้บอกแล้วอาวนุงก็พูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

อาวนุง " จับแน่นๆ! "

*

*

*

*

*

เมื่ออาวนุงได้พูดออกมาแบบนั้นเนเทยัมจึงหันมามองลูน่าแล้วนางจึงพูดออกมาเบาๆ

*

*

*

*

*

ลูน่า " ไปเบาๆ "

*

*

*

*

*

เมื่อได้ยินลูน่าได้บอกเขาก็ทำตามในทันทีแล้วเนเทยัมก็คุมอิลูไปเบาๆและนุ่มนวลที่สุดเมื่อทำได้แล้วอาวนุงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แล้วเมื่อถึงตาของโลอัคศิเรยาเป็นคนพาอิลูมาให้โลอัค

*

*

*

*

*

พอได้เชื่อมสัมพันธ์กับอิลูแล้วโลอัคจับที่ที่จับตามที่ศิเรยาได้บอกเมื่ออาวนุงได้เห็นแบบนั้นจึงบอกโลอัคทันที

*

*

*

*

*

อาวนุง " ดูขามันสิ จับแน่นๆ! "

*

*

*

*

*

พออาวนุงได้พูดจบและโลอัคก็คุมอิลูพุ่งไปอย่างรวดเร็วทำให้โลอัคมือหลุดจากที่จับของอิลูเมื่อเห็นแบบนั้นอาวนุงกับคนอื่นๆก็หัวเราะกันออกมาและนั้นรวมถึงศิเรยาด้วยแต่ศิเรยาแอบหัวเราะเบาๆแล้วมือปิดปากเอาไว้

*

*

*

*

*

ไม่นานศิเรยาจึงเก็บอาการเอาไว้ไม่เห็นโลอัคได้เห็นว่านางหัวเราะพอลูน่าเห็นอย่างนั้นจึงเอาเปลือกหอยโยนใส่อาวนุงทำให้อาวนุงรีบหันมามองลูน่าในทันทีลูน่าจึงส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าไม่ควรทำ

*

*

*

*

*

และเนเทยัมจึงคุมอิลูไปหาโลอัคแล้วถามไถ

*

*

*

*

*

เนเทยัม " น้องชายเป็นอะไรมั้ย? "

*

โลอัค " ไม่เป็นไรพี่แต่ข้าเนี่ยสิหมั่นไส้ไอ้หน้าปลานัก"

*

เนเทยัม " เอาหน่าน้องชายทนไปก่อนเราไม่ใช่ชาวทะเลแบบพวกเขาเลยทำให้กลายเป็นตัวตลก "

*

ลูน่า " น้องเจ้าเป็นอะไรมั้ย? "

*

*

*

*

*

ลูน่ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเนเทยัมจึงตอบกลับไป

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ไม่เป็นไรน้องข้าอาจจะไม่ได้คำเตือนก่อนน่ะ "

*

ลูน่า " ข้าต้องขอโทษแทนพี่ชายข้าด้วย "

*

โลอัค " ไม่เป็นไรข้ายังโอเคอยู่ "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

เมื่อพวกเด็กๆซัลลี่ได้ขี่อิลูได้แล้วศิเรยากับลูน่าได้พาพวกเด็กๆซัลลี่ขี่อิลูเพื่อดำไปใต้น้ำพวกเขาดำไปใต้น้ำพร้อมอิลูด้วยความสนุกกันอย่างมากศิเรยากับโลอัคก็คุมให้อิลูว่ายเคียงคู่กัน

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับลูน่าก็ได้คุมให้อิลูว่ายไปด้วยกันลูน่าก็เริ่มมีความรู้สึกกับเนเทยัมทั้งสองว่ายใต้น้ำพร้อมกับอิลูด้วยรอยยิ้มและแล้วพวกเด็กซัลลี่กับศิเรยาและลูน่าได้ขึ้นไปบนผิวน้ำเพื่อที่จะหายใจศิเรยาก็เอ่ยชมขึ้นมา

*

*

*

*

*

ศิเรยา " พวกเจ้าหายใจได้ดีขึ้น "

*

ลูน่า " ใกล้มืดแล้วกลับกันเถอะ "

*

ศิเรยา " จริงด้วยพวกเจากลับเถอะ "

*

โลอัค " งั้นก็กลับกันเถอะ "

*

*

*

*

*

เมื่อได้แยกกันไปสักพักเนเทยัมเห็นว่าอยู่กับลูน่าแค่2คนเขาจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ลูน่าข้าว่าข้ากับเจ้าไปว่ายเล่นกันดีมั้ย? "

*

ลูน่า " ว่ายเล่น? "

*

เนเทยัม " คือข้าอยากเห็นแนวปะการังน่ะว่ามันจะงดงามเหมือนในป่ารึเปล่า? "

*

ลูน่า " ในป่าของเจ้าไม่ได้งดงามหรอ? "

*

เนเทยัม " งดงามสิแต่ข้าอยากเห็นแนวปะการังบ้าง "

*

ลูน่า " ได้งั้นเจ้าตามข้ามา "

*

*

*

*

*

ลูน่าว่ายไปใต้น้ำก่อนและเนเทยัมก็ว่ายไปใต้น้ำตามลูน่าเมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกันสองต่อสองก็ได้ว่ายไปด้วยกันทั้งคู่มีรอยยิ้มให้กันจนความรู้สึกมีมากขึ้นเรื่อยๆไม่นานนักทั้งสองก็ได้กลับไปยันมารุยของตัวเอง

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าได้ลับมายันมารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกแล้วโรนัลผู้เป็นซาฮิกได้เอ่ยถามลูน่าทันที

*

*

*

*

*

โรนัล " เจ้าหายไปไหนมา? ทำไมถึงกลับช้าแบบนี้? "

*

ลูน่า " คือข้าขี่อิลูดูปะการังน่ะแม่ "

*

โรนัล " เจ้าได้ไปที่อ่าวบรรพบุรุษรึเปล่า? "

*

ลูน่า " ไม่ข้าไม่ได้ไปแม่ "

*

โรนัล " เจ้าไม่ได้ไปก็ดีแล้วห้ามไปถ้าไม่มีแม่กับพ่อไปด้วย "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้ขยักหน้าเพื่อเป็นการตอบตกลงแล้วโรนัลก็เดินไปในมารุยและลูน่าก็เดินเข้าไปในมารุยเช่นกันเวลาผ่านมาจนถึงเช้าวันต่อมาลูน่ากำลังจะขี่อิลูเสียงศิเรยาก็ดังขึ้นมาก่อน

*

*

*

*

*

ศิเรยา " ลูน่า! "

*

ลูน่า " เราไปหาพวกเขาเจ้าจะไปด้วยมั้ย? "

*

ศิเรยา " ลูน่าเมื่อคืนข้ากับโลอัคได้ไปขี่อิลูด้วยกันจนลืมเวลาเลยข้าว่าข้ากับเขาคงจะชะตาลิขิตข้ากับเขาเหมือนจะมีใจให้กัน "

*

ลูน่า " เจ้าเลือกเขาหรอ? "

*

ศิเรยา " คงงั้นแต่ข้าต้องการมันชัดเจนวันนี้ข้าจำเป็นต้องฝึกโลอัคให้กั้นหายใจใต้น้ำลึกที่เหลือข้าขอฝากร็อตโตกับเจ้าด้วย "

*

ลูน่า " ได้ข้าจะไม่รบกวนเจ้ากับโลอัค "

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าได้ตอบกลับศิเรยาไปแล้วศิเรยาก็จ้องหน้าลูน่าไม่ละจนลูน่าต้องหันมามองศิเรยาด้วยความสงสัยลูน่าจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

ลูน่า " อะไร? หน้าข้ามีใบไม้ติดหน้าข้าหรอ? "

*

ศิเรยา " เจ้ากับเนเทยัมไปว่ายด้วยกันใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " อะไร? เจ้าเห็นรึไง? "

*

ศิเรยา " ก็ข้ากับโลอัคบังเอิญไปเห็นเจ้าอยู่กับเขาพอดีเลย "

*

ลูน่า " ศิเรยา "

*

ศิเรยา " ลูน่าเจ้าไม่เห็นหรอว่าเวลาเนเทยัมมองเจ้าแล้วมันเป็นยังไง? "

*

ลูน่า " ... "

*

ศิเรยา " ลูน่า มันชัดเจนแล้วว่าเนเทยัมชอบเจ้า "

*

ลูน่า " แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นนี่ว่าเขาจะชอบข้าจริงๆนิศิเรยา "

*

ศิเรยา " เจ้าน่าจะได้เห็นสายตาที่เขามองเจ้านะลูน่า "

*

ลูน่า " เจ้าไปฝึกโลอัคเถอะข้าจะไปแล้วเดี๋ยวจะล้าช้าไปกว่านี้ "

*

ศิเรยา " ฮึๆ งั้นข้าไปก่อนนะ "

*

*

*

*

*

เมื่อศิเรยาได้ไปแล้วลูน่าจึงขี่อิลูไปที่จุดนัดหมายกับพวกเด็กๆซัลลี่พอมาถึงแล้วร็อตโตก็เอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ร็อตโต " ลูน่าข้าขอฝากเขาหน่อยนะเพราะข้าจะต้องพาคิรีกับทู้คไปดูแนวปะการังน่ะ "

*

ลูน่า " ได้ "

*

*

*

*

*

เมื่อร็อตโตออกไปพร้อมกับคิรีและทู้คลูน่าได้อยู่กับเนเทยัมเพียงแค่สองคนลูน่าจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ลูน่า " แล้วเจ้าทำเป็นทุกอย่างแล้วขี่อิลูและกั้นหายใจแล้วเจ้าจะไปทำอะไรก็ได้ "

*

เนเทยัม " หากข้าถามอะไรเจ้าหน่อยได้มั้ย? "

*

ลูน่า " เจ้าจะถามอะไรข้า? '

*

เนเทยัม " ข้าอยากถามเรื่องพ่อแม่ของเจ้าน่ะ? "

*

ลูน่า " ... "

*

เนเทยัม " เจ้าไม่ต้องตอบก็ได้ถ้ามันกระทบถึงจิตใจของเจ้า "

*

ลูน่า " ทำไมเจ้าถึงถามเรื่องพ่อแม่ของข้า? "

*

เนเทยัม " ดูเจ้าสิลูน่าเจ้ามีร่างกายเป็นชาวทะเลแต่สีตัวของเจ้าไม่ได้เป็นเหมือนชาวทะเลเลย "

*

ลูน่า " ข้าบอกแล้วว่ามีแม่เป็นชาวทะเลและพ่อข้าเป็นชาวป่าเหมือนกับเจ้า "

*

เนเทยัม " พ่อเจ้าอยู่เผ่าไหน? "

*

ลูน่า " พ่อข้าบอกว่าพ่อจริงๆของข้าอยู่เผ่าโอมาติกาย่า "

*

*

*

*

*

เมื่อเนเทยัมได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปชั่วครู่ลูน่าที่เห็นว่าเนเทยัมได้เงียบไปก็เอ่ยถามทันที

*

*

*

*

*

ลูน่า " ทำไมเจ้าถึงเงียบไป? พ่อข้าทำไมงั้นหอ? "

*

เนเทยัม " คือข้า...ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่ "

*

ลูน่า " เจ้าพักผ่อนไม่พอหรอ? เจ้าดูไม่ดีเลย"

*

เนเทยัม " คงจะใช่ข้าคงพักผ่อนน้อยไปหน่อย "

*

อาวนุง " อย่ามาใกล้กับน้องสาวข้า "

*

*

*

*

*

อาวนุงเดินมาแยกเนเทยัมออกจากลูน่าและมายืนขั้นกลางทั้งสองเอาไว้เนเทยัมที่เห็นอาวนุงหวงน้องสาวของเขาจึงเอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ทำไมเจ้าถึงมาล่ะ? ไม่ใช่ว่าเจ้าจะต้องไปล่าปลานิ "

*

อาวนุง " ข้าไม่ไว้ใจเจ้าให้เข้าใกล้น้องสาวข้าได้หรอกนะ อยู่ห่างๆน้องไว้ยังดีกว่า "

*

ลูน่า " อาวนุงพอได้แล้วเขาแค่ถามเรื่องพ่อแม่ข้าเอง "

*

อาวนุง " ทำไมจะอยากรู้เรื่องพ่อแม่ของนางนักหนา? "

*

*

*

*

*

เมื่อเนเทยัมถูกถามแบบนั้นจากอาวนุงเขาก็เงียบไปทันทีเมื่ออาวนุงไม่ได้คำตอบจากเนเทยัมเขายิ้มมุมปากออกมาแล้วเอ่ยพูดขึ้นมาทันที

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้าเป็นลูกของผู้นำสงครามอย่ามาก้าวก่ายเรื่องที่นางไม่อยากตอบไม่งั้นเจ้าจะอาจจะอยู่สุขเลย "

*

เนเทยัม " ข้าเข้าใจว่าเจ้าปกป้องนางสาวของเจ้าแต่ข้าเพียงแค่ถามเพียงแค่อยากรู้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเจ้าไม่ควรจะโกรธแทนน้องสาวของเจ้าเช่นนี้เลย "

*

อาวนุง " เจ้า! "

*

*

*

*

*

อาวนุงจะไปผลักเนเทยัมแต่ลูน่าได้มาห้ามไว้ก่อนทำให้อาวนุงไม่ได้ทำอะไรเนเทยัมลูน่าจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ลูน่า " พอได้แล้วอาวนุงเขาเพียงแค่ถามข้าจะต้องตอบกลับไปสิเขาเป็นลูกของโทรุคมัตโตและเจ้าเป็นลูกของโอโลเอทานทำตัวให้สมกับเป็นลูกโอโลเอทานหน่อยสิ "

*

อาวนุง " ข้าเพียงแค่- "

*

ลูน่า " อย่าให้ข้าต้องบอกพ่อนะ "

*

อาวนุง " ... "

*

*

*

*

*

อาวนุงเงียบสงบไปในทันทีทำให้ไม่ได้มีเรื่องไปมากกว่านี้และแล้วในเวลาไม่นานนักโลอัคกับศิเรยาได้ขี่อิลูกลับมาหลังจากฝึกกั้นหายใจใต้น้ำ

*

อาวนุงเห็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจที่ชาวป่ามาใกล้กับน้องสาวของเขาทั้งสองคนเขาได้แค่ทำหน้าไม่พอใจเงียบๆและศิเรยาที่เห็นทั้งสามก็เอ่ยถาม

*

*

*

*

*

ศิเรยา " เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ? "

*

ลูน่า " ไม่มีอะไร "

*

*

*

*

*

โลอัคเห็นว่าอาวนุงจ้องหน้าพี่ชายของตนอย่างโกรธแค้นโลอัคจึงเดินไปหาเนเทยัมเพื่อถามไถ่

*

*

*

*

*

โลอัค " พี่ข้าเป็นอะไรรึเปล่า? "

*

เนเทยัม " ข้าไม่เป็นไรโลอัคไม่ได้มีเรื่องกันหรอก "

*

ลูน่า " ข้าว่าเราควรพอแค่นี้ก่อนและพวกเจ้าก็ขี่อิลูแถวแนวปะการังก็พออย่าออกไปนอกแนวปะปการังเด็ดเจ้าอาจถึงตายได้ "

*

*

*

*

*

เมื่อได้ยินดังนั้นก็แยกย้ายกันไปทันทีลูน่าได้กลับมายันมารุยอาวนุงกับศิเรยาก็กลับมายันมารุยเช่นกันอาวนุงจึงเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้าไม่ควรปกป้องมัน "

*

ลูน่า " เจ้าก็ไม่ควรไปหาเรื่องกับเขาวกเขาเป็นคนที่มาอยู่ในเผ่าเราแล้วเราควรปฎิบัติต่อเขาในฐานะเจ้าของบ้านนะ "

*

อาวนุง " ลูน่าเจ้าไม่เข้าใจพวกมันเป็นชาวป่าพวกมันไม่ใช่ชาวทะเลแบบเรา "

*

ศิเรยา " พ่อของนางก็เป็นชาวป่าเหมือนกันอาวนุง "

*

อาวนุง " ... "

*

ลูน่า " ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบพวกเขาแต่เจ้าควรปัฎิบัติต่อพวกเขาดีๆไม่ใช่การยั่วยุให้ทะเลาะกัน "

*

อาวนุง " แต่เจ้าไม่เข้าใจในสิ่งที่มันจ้องมองเจ้ามันจ้องมองเจ้าเหมือนกับจะ- "

*

โตโนวารี " จะอะไรอาวนุง? "

*

*

*

*

*

เมื่อเสียงของโตโนวารรีผู้เป็นพ่อดังขึ้นความเงียบในทันทีเมือไม่มีคำตอบโตโนวารีจึงไปอยู่ระหว่างทั้งสามและเอ่ยถามอีกครั้ง

*

*

*

*

*

โตโนวารี " ทำไมไม่ตอบข้า? ไหนบอกซิว่าทำไมถึงมาทะเลาะกันแบบนี้เป็นพี่น้องกันแท้ๆ "

*

อาวนุง " ไม่มีอะไรพ่อ "

*

โตโนวารี " ไม่มีอะไรจริงๆงั้นหรอ? การที่พวกเจ้าทะเลาะมันย่อมมีเหตุผลไม่งั้นพวกเจ้าคงไม่มาทะเลาะกันเองได้ขนาดนี้ "

*

ลูน่า " เขาเกือบมีเรื่องกับเนเทยัมพ่อ..พอข้าห้ามเขาก็ไม่พอใจ "

*

โตโนวารี " เพราะอะไรอาวนุง? ที่เจ้าจะไปยั่วยุหาเรื่องเขา? "

*

อาวนุง " ชาวป่ามันจ้องมองนางตั้งแต่ที่เข้ามายันเผ่าของเราข้าเพียงแค่ปกป้องน้องสาวข้าเพื่อไม่ให้เกิดขึ้นเหมือนอย่างแม่ของนางกับพ่อนางด้วย "

*

ศิเรยา " อาวนุง พอได้แล้ว "

*

โตโนวารี " ถ้าแม่ของเจ้ามาได้ยินแม่เจ้าได้ต่อว่าหนักกว่าพ่ออีกนะอาวนุงรู้ใช่มั้ย? "

*

อาวนุง " ข้ารู้พ่อ..ข้าแค่เป็นห่วงนาง "

*

โตโนวารี " เลิกทะเลาะกันซะและอย่าให้แม่พวกเจ้าได้ยินเรื่องที่พวกเจ้าทะเลาะกันด้วย "

*

*

*

*

*

เมื่อศิเรยากับลูน่าและอาวนุงได้รับคำสั่งอย่างนั้นแล้วจึงรับปากเพื่อไม่ให้เรื่องที่ทะเลาะกันไปหูโรนัลลูน่าจึงออกจากมารุยจึงเดินไปเรื่อยๆไม่นานก็เจอเนเทยัมกับทู้คกำลังยืนคุยกันอยู่

*

เนเทยัมที่เห็นลูน่ากำลังเดินมาทางเขาเนเทยัมจึงเอ่ยทักลูน่าแล้วลูน่าก็เดินไปหาเนเทยัมกับทู้ค

*

*

*

*

*

ลูน่า " ข้าต้องขอโทษแทนพี่ชายข้าด้วยเนเทยัม "

*

เนเทยัม " ไม่เป็นไรข้าเข้าใจว่าเขาเพียงแค่ปกป้องเจ้าหากเป็นข้า ข้าก็ทำเหมือนกัน "

*

ลูน่า " ใช่.. "

*

ทู้ค " เราไปหาเปลือกหอยที่ทะเลได้รึเปล่า? "

*

ลูน่า " อีก4วันจะมีการเก็บของใต้น้ำและเจ้าจะได้เห็นสัตว์ชนิดนึงเจ้าต้องชอบมันแน่ๆ "

*

ทู้ค " ข้าอยากไปจัง "

*

เนเทยัม " อดทนรอหน่อยทู้คแค่ไม่กี่วันเอง "

*

ทู้ค " อื้อ! ข้าจะรอวันนั้น "

*

*

*

*

*

ทั้งสามได้คุยกันสนุกด้วยกันเจคกับเนทีรีที่เห็นว่าลูกชายกับลูกสาวกำลังคุยกับลูกสาวของโอโลเอทานเผ่าเม็ตคายีน่าก็มีรอยยิ้มขึ้นมามองดูทั้งสามอย่างห่างๆเวลาเริ่มเลยผ่านไปจนถึง3เดือน

*

หน้าท้องของโรนัลก็เริ่มโตขึ้นเพราะด้วยโรนัลกำลังมีลูกอีกคนนึงและความสัมพันธ์ของเนเทยัมกับลูน่าเริ่มมีกันมากขึ้นนั้นรวมถึงศิเรยากับโลอัคด้วยแล้วลูน่าได้ออกมาขี่อิลูคนเดียว

*

นางได้ไปที่อ่าวบรรพบุรุษคนเดียวโดยเนเทยัมคอยแอบตามลูน่าไปอย่างห่างๆจนมาถึงรุกชาตแห่งวิญญาณใต้น้ำทะเลเมื่อลูน่าได้มาถึงแล้วลูน่าจึงลงจากอิลูทันทีและว่ายไปใต้น้ำเพื่อไปยันต้นไม้ที่เชื่อมต่อกับบุคคลในเอวา

*

เนเทยัมจึงว่ายตามลงไปและคอยดูอย่างห่างๆลูน่าจึงหยิบมวยผมของตัวเองมาเชื่อมกับต้นไม้แล้วลูน่าก็ได้ไปอยู่ในเอวาลูน่าได้เดินมาและได้เจอกับซูมากับลูเนียผู้เป็นพ่อแม่ของนาง

*

*

*

*

*

ลูน่า " พ่อ..แม่ "

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าเรียกทั้งสองก็หันมามองลูน่าทันทีด้วยความดีใจที่ได้เจอกับลูกสาวของตัวเองก็รีบไปกอดลูน่าทันทีและด้วยความคิดถึงลูน่ากอดกลับผู้เป็นพ่อแม่

*

*

*

*

*

ลูเนีย " ลูกรักของแม่ "

*

ซูมา " เราดีใจที่ได้เจอเจ้าลูน่า "

*

ลูน่า " ข้าเองก็ดีใจที่ได้เจอพวกท่าน "

*

*

*

*

*

ทั้งสามได้ผละกอดกันและลูเนียลูบโครงหน้าของลูน่าและได้ยิ้มไปด้วยแล้วซูมาก็เอ่ยถามขึ้นมา

*

*

*

*

*

ซูมา " เจ้าคงไม่ได้มาคนเดียวใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " ...ข้ามาคนเดียว "

*

ซูมา " ลูน่าเจ้าไม่ควรมาคนเดียวเจ้าควรมีป้าของเจ้าหรือโอโลเอทานมากับเจ้าด้วยแต่เจ้ามาคนเดียวแบบนี้มันไม่ได้ "

*

ลูน่า " ข้าอยากมาหาพ่อกับแม่ถ้าข้าไปบอกพวกเขาแล้วพวกเขาไม่ว่างพาข้ามาข้าก็ทนรอไม่ได้ "

*

ลูเนีย " แต่ลูกจะมาคนเดียวไม่ได้ลูน่า"

*

ลูน่า " ข้าอยู่กับพวกท่านนานกว่านี้ไม่ได้หรอ? "

*

ซูมา " ลูน่าหากเจ้าเป็นอะไรไปคนที่รักเจ้าจะเป็นมากแค่ไหนเจ้าคิดซะบ้างสิ "

*

ลูเนีย " ซูมา "

*

ลูน่า " ... "

*

ซูมา " ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงพ่อกับแม่แต่เจ้าต้องห่วงชีวิตของตัวเองก่อนถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาจนถึงตายคนที่เลี้ยงดูเจ้าตั้งแต่เกิดจะเสียใจมากแค่ไหนเจ้าต้องลองคิดดูลูน่า "

*

*

*

*

*

เมื่อซูมาพูดจบลูน่าก็เงียบไปในทันทีพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มแล้วลูเนียก็กุมมือลูกสาวของตนเพื่อเป็นการปลอบและซูมาก็เอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้ง

*

*

*

*

*

ซูมา " ตอนนี้เจ้าควรกลับไม่งั้นพวกเขาจะผิดสังเกตหากพวกเขารู้ว่าเจ้ามาที่นี่เจ้าจะโดนต่อว่าได้ "

*

ลูน่า " ข้าเข้าใจแล้วและข้าจะมะ- "

*

ลูเนีย " ลูน่า!? "

*

ซูมา " ลูน่า!? "

*

*

*

*

*

ลูน่าพูดไม่ทันจบลูน่าก็ถูกดูดออกไปจากซูมากับลูเนียในโลกแพนดอร่าลูน่ากำลังช็อกใต้น้ำเนเทยัมที่คอยดูห่างๆก็รีบว่ายไปหาลูน่าและพาขึ้นไปเหนือผิวน้ำทันทีเขาขึ้นหลังอิลูแล้วได้ช่วยลูน่าให้หายใจ

*

แต่ไม่มีทีท่าจะฟื้นหรือหายใจเนเทยัมจึงรีบคุมอิลูให้ออกจากอ่าวบรรพบุรุษรีบตรงไปที่มารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกเมื่อมาถึงอาวนุงกำลังกลับไปที่มารุยได้เห็นเนเทยัมพาร่างลูน่ามาเขาจึงรีบไปช่วยทันที

*

ทั้งสองได้พาร่างของลูน่าไปยันมารุยทันทีเมื่อโรนัลได้เห็นร่างลูน่าแน่นิ่งไปนางรีบไปยันร่างของลูน่าด้วยความเป็นห่วงและไถ่ถามทันที

*

*

*

*

*

โรนัล " เกิดอะไรขึ้นทำไมนางถึงเป็นเช่นนี้!? "

*

เนเทยัม " นางไปที่อ่าวบรรพบุรุษแล้วช็อกใต้น้ำ "

*

อาวนุง " แม่ช่วยนางได้ใช่มั้ย? "

*

โรนัล " พวกเจ้าออกไปให้หมดศิเรยามาช่วยแม่จับตัวลูน่า "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับอาวนุงได้เดินออกไปศิเรยาคอยช่วยโรนัลและโรนัลก็ได้เริ่มทำวิถีทางให้ลูน่าได้ฟื้นใช้เวลาอยู่นานและเนเทยัมจึงเอ่ยถามอาวนุง

*

*

*

*

*

เนเทยัม " เคยเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้กับนางรึเปล่า? "

*

อาวนุง " เคย..แต่ตอนนั้นนางพึ่งได้สัมผัสกับต้นไม้แค่ครั้งแรกทำใหันางเกือบช็อกใต้น้ำแต่ยังดีที่ไม่เป็นไรมากไม่เหมือนอย่างตอนนี้แล้วเจ้าแอบตามน้องข้าไปงั้นหรอ? "

*

เนเทยัม " ที่ข้าแอบตามนางเพราะเป็นห่วงนางถ้าข้าไม่แอบตามนางไปนางอาจตายได้ "

*

อาวนุง " ... "

*

*

*

*

*

เมื่อทั้งสองได้คุยกันเสร็จก็ได้หันไปมองโรนัลกับศิเรยาและลูน่ายังไม่ฟื้นโรนัลพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ลูน่าต้องตายนางรักลูน่ามากเพราะด้วยลูน่าหน้าตาคล้ายคลึงกับลูเนีย

*

โรนัลจึงไม่อยากเสียลูน่าไปเหมือนกับซูมาและลูเนียพ่อแม่ของนางเวลาล่วงเลยจนถึงมืดค่ำโตโนวารีที่ได้ข่าวก็รีบมายันมารุยทันทีเขาก็ได้เห็นโรนัลที่กำลังช่วยลูน่าอยู่เขาจึงรออยู่นอกมารุยจนกว่าโรนัลจะอนุญาต

*

และในวินาทีนั้นเองลูน่าได้ลืมตาอีกครั้งเมื่อลูน่าได้ลืมตาแล้วศิเรยาจึงดีใจและเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ศิเรยา "ลูน่า เจ้าฟื้นแล้ว"

*

โรนัล " โอ้ว ลูน่าลูกรักของแม่ "

*

ลูน่า " ฮึก ข้าขอโทษฮืออ ข้าขอโทษ "

*

*

*

*

*

โรนัลที่เห็นว่าลูน่าฟื้นแล้วนางดีใจมากที่ได้เห็นลูน่าฟื้นนางจุ๊บหัวลูน่าด้วยความดีใจและลูน่านั้นก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับเอ่ยขอโทษอาวนุงกับโตโนวารีที่เห็นว่าลูน่าฟื้นแล้วก็รีบเข้าไปในมารุยทันทีและปลอบลูน่า

*

เนเทยัมที่เห็นลูน่าฟื้นเขาก็ผ่อนคลายลงและได้ยิ้มออกมาด้วยความห่วงใยลูน่า

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

หลายวันต่อมาลูน่าแทบไม่ได้ออกจากมารุยเลยโรนัลจึงบอกให้ลูน่าไปเก็บเปลือกหอยที่ชายหาดลูน่าจึงไปตามที่บอกนางกำลังเก็บเปลือกหอยแล้วมีนาวีคนนึงเดินมาหานางและนางก็เงยหน้ามองนาวีคนนััน

*

นาวีตรงหน้านางคือเนเทยัมเขาคุกเข่าลงและเอ่ยพูดพร้อมกับช่วยลูน่าเก็บเปลือกหอย

*

*

*

*

*

เนเทยัม " เจ้าเป็นไงบ้าง? "

*

ลูน่า " ข้าไม่เป็นไร...เนเทยัม "

*

เนเทยัม " ว่าไง "

*

ลูน่า " ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าเอาไว้ "

*

เนเทยัม " ข้ายินดีช่วยอันที่จริง..ข้าแอบตามเจ้าไป "

*

ลูน่า " อาวนุงบอกข้าแล้วล่ะ "

*

เนเทยัม " ที่ข้าแอบตามเจ้าไปเพราะกลัวว่าเจ้าจะเจออันตราย "

*

ลูน่า " ข้าไม่ฟังพ่อกับแม่ข้าเลยเป็นแบบนััน "

*

เนเทยัม " อาวนุงบอกว่าเจ้าเคยช็อกใต้น้ำมาก่อน "

*

ลูน่า " ใช่..ตอนนั้นข้าได้เจอกับพ่อแม่ครั้งแรกพวกเขาถึงเตือนข้าไม่ให้มาคนเดียว "

*

เนเทยัม " บางทีคำเตือนของพวกผู้ใหญ่มักจะเป็นสิ่งที่ดีเสมอนะลูน่า "

*

ลูน่า " แต่บางทีก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำเตือนตลอดนี่นา "

*

*

*

*

*

ทั้งสองได้ขำขันกันและยิ้มไปด้วยลูน่ากำลังจะหยิบเปลือกหอยที่ทรายแต่มือของเนเทยัมก็จะหยิบเปลือกหอยอันเดียวกันกับลูน่าเมื่อเห็นว่ากำลังหยิบเปลือกหอยอันเดียวกันเนเทยัมจึง

*

ชักมือออกให้ลูน่าได้หยิบแล้วลูน่าก็ได้หยิบเปลือกหอยขึ้นมาใส่ในตะกร้าและลูน่าก็ลุกขึ้นยืนเนเทยัมก็ลุกขึ้นยืนด้วยเขาหยิบตะกร้าขึ้นมาแล้วลูน่าจะเอาตะกร้าแต่เนเทยัมถอยหนีลูน่า

*

ทำให้ลูน่าประหลาดใจกับสิ่งที่เนเทยัมทำนางจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

ลูน่า " ทำไมเจ้าถึงถอยหนีข้า? ข้าจะเอาตะกร้านะ "

*

เนเทยัม " เดี๋ยวข้าถือให้ "

*

ลูน่า " แต่ข้า "

*

เนเทยัม " ข้าถือให้เจ้าดีกว่าเจ้าจะเก็บเปลือกหอยแค่นี้ใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " ...ก็ได้คือข้าจะกลับแล้ว "

*

*

*

*

*

และลูน่ากับเนเทยัมก็พากันเดินกลับไปยันหมู่บ้านจนถึงมารุยของโอโลเอทานกับซาฮิกลูน่าจึงเอาตะกร้ามาจากเนเทยัมแล้วเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ลูน่า " ขอบคุณที่ช่วยข้าและเจ้ากลับได้แล้วล่ะ "

*

เนเทยัม " แล้วเจ้าจะได้ออกไปขี่อิลูรึเปล่า? "

*

ลูน่า " ข้า..ข้าไม่รู้ "

*

เนเทยัม " เจ้าไม่ได้ออกจากมารุยเลยตั้งแต่วันนั้น "

*

ลูน่า " เพราะข้า..ข้ายังไม่พร้อมที่จะออกมาเลย.. "

*

เนเทยัม " เจ้าควรออกมาบ้างอย่างน้อยอาจจะทำให้เจ้าดีขึ้นบ้างก็ได้ "

*

ลูน่า " ข้าจะลองคิดดูก่อนเจ้าควรกลับได้แล้วล่ะ "

*

เนเทยัม " งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมก็เดินออกไปจากตรงนั้นลูน่าเอาตะกร้าไปเก็บไว้และนั่งทำซองคอร์ดของซูมากับลูเนียมาติดกับซองคอร์ดของตัวเองต่อแล้วโตโนวารีก็มายันมารุย

*

เขาได้เห็นลูน่านั่งทำซองคอร์ดอยู่โตโนวารีจึงเดินไปหาลูน่าและนั่งลงข้างๆลูน่าแล้วเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

โตโนวารี " เจ้ายังต่อซองคอร์ดไม่ได้อยู่หรอ? "

*

ลูน่า " เดี๋ยวก็ต่อเสร็จแล้วพ่ออีกแค่นิดเดียวเอง "

*

โตโนวารี " ที่เจ้ายังต่อไม่เสร็จเพราะต้องสอนพวกเขาใช่มั้ย? "

*

ลูน่า " ก็พ่อเป็นคนสั่งให้สอนพวกเขาให้รู้จักวิถีของเรานิ "

*

*

*

*

*

โตโนวารีไม่พูดอะไรต่อทำเพียงแค่ลูบหัวลูน่าและเวลาผ่านมาลูน่าก็ได้ต่อซองคอร์ดของตัวเองต่อกับซองคอร์ดของซูมากับลูเนียและลูน่าได้เอามาติดที่เอวของตัวเอง

*

โรนัลเห็นว่าลูน่าต่อซองคอร์ดเสร็จแล้วก็ยิ้มด้วยความเอ็นดูและเวลาผ่านมาจนถึงมืดอาวนุงกับศิเรยาก็เดินมายันมารุย

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้าควรจะออกไปขี่อิลูบ้างนะลูน่า "

*

ลูน่า " พรุ่งนี้ข้าจะออกไปขี่อิลูพอใจเจ้ารึยัง? "

*

อาวนุง " ก็นั้นแหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมมายันมารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานเขามาจับมวยผมของอาวนุงเอาไว้ด้วยความโมโหแล้วพาออกไปลูน่ากับศิเรยาหันมามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจและไม่นานก็ได้มีการออกตามหาโลอัค

*

เขาถูกปล่อยไว้นอกแนวปะการังและลูน่าก็จะไปรอแต่เนเทยีมได้เดินมาหานางและเอ่ยพูด

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ลูน่าเจ้าจะไปไหนงั้นหรอ? "

*

ลูน่า " ข้าจะรอจนกว่าคนค้นหาจะกลับมา "

*

เนเทยัม " อยู่กับน้องสาวข้าหน่อย "

*

ลูน่า " ทำไม? "

*

เนเทยัม " คือน้องสาวข้าค่อนข้างที่จะกลัวเพราะวันนี้พี่สาวของนางพึ่งจะช็อกใต้น้ำเหมือนกับเจ้าคิรีพึ่งได้พักฟื้นแล้วแต่น้องสาวข้าก็ยังกลัวๆอยู่ข้าอยากให้เจ้าอยู่กับนางหน่อยได้มั้ย? "

*

ลูน่า " ...ได้ข้าจะอยู่นางเอง "

*

เนเทยัม " ทู้คน้องต้องอยู่กับลูน่าเอาไว้นะเดี๋ยวพี่จะมารับถ้าโลอัคกลับมาแล้ว "

*

ทู้ค " อื้อ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมลูบแก้มลูน่าก่อนจะเดินออกไปแล้วสักพักก็ได้มีเสียงนาวีแจ้งเตือนว่าเจอโลอัคแล้วนาวีแต่ละคนได้ไปดูโลอัคมีบาดแผลนิดหน่อยและอาวนุงเป็นคนให้โลอัคไปอยู่นอกแนวปะการังแล้วปล่อยเขาไว้ที่นั้นโดยไม่

*

คิดว่าจะอันตรายขนาดไหนแต่โลอัคยอมรับผิดแทนก่อนจะแยกย้ายกันไปและเนเทยัมก็มารับทู้ค

*

*

*

*

*

ลูน่า " น้องชายเจ้าเป็นไงบ้าง? "

*

เนเทยัม " ไม่เป็นไรแค่ได้แผลนิดหน่อยแต่ก็ปลอดภัย "

*

ลูน่า " ขอโทษแทนพี่ข้าด้วยเนเทยัมข้าคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องเล่นพิเรน "

*

เนเทยัม " น้องข้าปลอดภัยก็พอแล้วล่ะไม่งั้นอาวนุงคงโดนข้าต่อยแน่ๆ "

*

ลูน่า " พาน้องของเจ้ากลับได้แล้วล่ะเดี๋ยวพ่อแม่เจ้าจะเป็นห่วง "

*

เนเทยัม " โอเค ทู้คไปกัน "

*

*

*

*

*

เช้าวันต่อมาลูน่าจะขี่อิลูแต่มีเสียงเรียกจากด้านหลังนางเมื่อนางได้หันไปตามเสียงก็ได้พบกับคิรี

*

*

*

*

*

ลูน่า " คิรี? "

*

คิรี " อ่า ข้ามารบกวนเจ้ารึเปล่า? "

*

ลูน่า " ไม่หรอกทำไมหรอ? "

*

คิรี " เมื่อวานเรื่องที่ข้าช็อกใต้น้ำตอนที่เจ้าช็อกใต้น้ำมันรู้สึกยังไง? "

*

ลูน่า " มันเหมือนมีอะไรดึงข้าไปจากพ่อแม่ข้าและข้าก็ไม่รู้ว่าช็อกใต้น้ำ "

*

คิรี " ใช่..ข้าก็รู้สึกเหมือนกับเจ้าลูน่าเราไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงโดนดึงมาแบบนั้นแต่น่าจะมีเหตุผลที่เราสองคนที่ช็อกใต้น้ำแบบนั้น "

*

ลูน่า " มันไม่ใช่แค่เราสองคนหรอกคิรีแต่ชาวนาวีทะเลก็เคยช็อกใต้น้ำเหมือนกันแต่น้อยมากที่จะเกิดขึ้นแม่ข้าคาดว่ามันเพราะอารมณ์ระหว่างที่กำลังเชื่อมกับต้นไม้แห่งจิตวิญญาณ "

*

คิรี " นั่นสินะแต่ก็รอดมาได้ก็ยังดี..จริงสิไปกับข้าหน่อย คือโลอัคไปเจออะไรบ้างอย่างน่ะ "

*

*

*

*

*

คิรีกับลูน่าได้ไปยันจุดรวมตัวของพวกเขามีอาวนุง,ศิเรยา,ร็อตโต,ทู้ค,เนเทยัมและโลอัคเมื่อถึงแล้วโลอัคก็ได้เล่าถึงโทคูลที่อยู่ตัวเดียวและมีครีบนึงหายไปศิเรยาจึงได้เอ่ยชื่อของโทคูล

*

*

*

*

*

ศิเรยา " พญาคาร..มันคือพญาคาร "

*

คิรี " ใคร? "

*

ร็อตโต " มันเป็นโทคูลเลือดร้อนถูกเนรเทศให้อยู่ตัวเดียว "

*

ศิเรยา " ว่ากันว่ามันเป็นนักฆ่า "

*

โลอัค " ไม่มันไม่- "

*

อาวนุง " มันเคยฆ่าชาวนาวีและโทคูลตัวอื่นไม่ใช่ที่นี่ห่างออกไปทางใต้ "

*

โลอัค " ไม่ข้าไม่เชื่ออย่างนั้นมันไม่มีทางฆ่าใครได้หรอก "

*

ศิเรยา " โลอัค เจ้าโชคดีที่รอดมาได้ "

*

โลอัค " ข้าจะบอกอะไรให้นะมันช่วยชีวิตข้าเอาไว้เขาไม่มีทางไปฆ่าใครโดยไร้เหตุผลหรอก "

*

เนเทยัม " น้องชายของข้าเจ้ารอดมาจากโทคูลเพชรฆาตมาได้เจ้ายังกลับมาเล่าให้ฟังได้อีก "

*

โลอัค " พวกเจ้าไม่เชื่อข้า "

*

ทู้ค " โลอัคข้าเชื่อพี่นะ "

*

ศิเรยา " โลอัคกลับมาก่อน "

*

*

*

*

*

โลอัคลุกขึ้นและเดินออกไปจากตรงนั้นสักพักพวกเขาก็ต้องแยกย้ายกันไปเนเทยัมกับลูน่ากำลังขี่อิลูกลับแต่ก็มีการคุยกันระหว่างทาง

*

*

*

*

*

ลูน่า " หากพญาคารคิดจะฆ่าโลอัคคงจะฆ่าไปนานแล้วเจ้าเชื่อสิ่งที่น้องของเจ้าพูดรึเปล่า? "

*

เนเทยัม " ข้าเชื่อน้องข้าไม่มีทางโกหกหรอกถ้าโลอัคพูดความจริงงั้นแสดงว่าพญาคารไม่ได้เป็นฆาตกรตั้งแต่แรก "

*

ลูน่า " ข้าสงสัยมานานแล้วว่าทำไมครีบของพญาคารถึงหายไปข้างนึงข้าว่าคงไม่ได้ต่อสู้กับโทคูลจนครีบต้องหายไปมันคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ครีบของเขาหายไป "

*

เนเทยัม " ...คนจากฟ้า "

*

ลูน่า " ใคร?เจ้าหมายถึงใคร? "

*

เนเทยัม " พวกเขาเป็นพวกที่โหดเหี้ยมและทำลายทุกอย่างที่บ้านของข้าต้องมีศึกสงครามก็เพราะคนจากฟ้าหรือปีศาจที่เรียกกันที่ครอบครัวข้าต้องจากบ้านมาเพราะพวกมันออกตามล่าครอบครัวข้าจนต้องมาที่นี่ "

*

ลูน่า " ที่พ่อข้าต้องตายก็เพราะ.. "

*

เนเทยัม " คนจากฟ้า "

*

ลูน่า " ... "

*

เนเทยัม " ข้ารู้ว่ามันกระทบจิตใจเจ้าแต่เราไม่สามารถ พาคนที่จากไปแล้วกลับมาไม่ได้ "

*

ลูน่า " พ่อข้าบอกข้าแบบนั้นเรือปีศาจฆ่าเขาคงจะเป็นคนจากฟ้าอย่างที่เจ้าพูด "

*

เนเทยัม " กลับกันเถอะเดี๋ยวข้าพาไปส่งที่มารุย "

*

ลูน่า " ข้าจะขี่อิลูสักหน่อยและตอนเย็นค่อยกลับเจ้ากลับไปก่อนเถอะ "

*

เนเทยัม " งั้นข้าจะขอไปด้วยเผื่อว่าเจ้าจะตกในอันตราย "

*

ลูน่า " ... "

*

เนเทยัม " "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับลูน่าได้ขี่อิลูกันไปตามสายน้ำและได้มีว่ายน้ำด้วยกันทั้งคู่ยิ้มกันและสนุกด้วยกันอยู่สองคนจนเวลายันใกล้มืดค่ำที่มารุยซาฮิกกับโอโลเอทาน

*

โรนัลกำลังเป็นห่วงลูน่าที่ยังไม่กลับมายันมารุยนางเดินไปเดินมาในมารุยด้วยความกังวลศิเรยากับอาวนุงและโตโนวารีที่เห็นโรนัลกำลังกังวลก็ได้เอ่ยบอก

*

*

*

*

*

อาวนุง " แม่นางอาจจะไปขี่อิลูก็ได้นางคงไม่เป็นไร "

*

โรนัล " แต่ข้าห่วงว่านางจะเจอพวกเรือปีศาจเนี่ยสิ "

*

*

*

*

*

ระหว่างที่โรนัลกำลังมองหาลูน่าก็ได้เห็นลูน่าเดินมากับเนเทยัมกำลังคุยกันและยิ้มให้กันแล้วเนเทยัมก็เดินออกไปลูน่าก็เดินเข้ามารุยโรนัลเห็นแบบนั้นก็รีบเอ่ยถามทันที

*

*

*

*

*

โรนัล " เจ้าไปไหนมา? "

*

ลูน่า " ข้าเพียงแค่ขี่อิลูแม่ "

*

โรนัล " แล้วทำไมเจ้าถึงไปอยู่กับลูกของสายเลือดปีศาจ "

*

ลูน่า " เนเทยัมเพียงแค่ขี่อิลูไปกับข้าเผื่อหากข้าตกอันตรายอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยทัน "

*

โรนัล " ...ไปกินข้าวเถอะ "

*

*

*

*

*

จนผ่านมา1เดือนโรนัลคอยแอบสังเกตลูน่ากับเนเทยัมตลอดโรนัลได้เห็นถึงความสัมพันธ์ของลูน่ากับเนเทยัมมันชัดเจนจนโรนัลก็แอบกังวลหน่อยๆโรนัลให้คนคอยแอบดูลูน่ากับเนเทยัมเอาไว้

*

ทั้งสองมักจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาและมีบางครั้งที่เนเทยัมมักจะเป็นคนตามลูน่าเสมอและตลอด1เดือนมานี้เนเทยัมมักจะสอนลูน่ายิงธนูอยู่บ่อยๆจนตอนนี้โรนัลได้แต่คิดกังวลอยู่ใจ

*

โตโนวารีที่เห็นซาฮิกของตัวเองกำลังกังวลเขาจึงเอ่ยถามโรนัล

*

*

*

*

*

โตโนวารี " เจ้าเป็นอะไรไปโรนัล "

*

โรนัล " โตโนวารี..ท่านคิดว่ามันแปลกๆบ้างมั้ย? "

*

โตโนวารี " แปลกยังไง? "

*

โรนัล " ลูน่ากับลูกชายคนโตของยอดนักรบอยู่ด้วยกันตลอด "

*

โตโนวารี " เด็กๆจะอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลกหรอกโรนัล "

*

โรนัล " มันไม่เหมือนกันนะโตโนวารี..ข้าต้องการพบเจคซูลี่กับเมียของเขา "

*

โตโนวารี " ตอนนี้? "

*

โรนัล " ใช่ตอนนี้ "

*

*

*

*

*

โตโนวารีอึ้งไปสักพักก่อนที่จะไปส่งคนให้ไปตามเจคกับเนทีรีเมื่อเจคกับเนทีรีมาถึงมารุยซาฮิกกับโอโลเอทานเผ่าเม็ตคายีน่าโรนัลจ้องเจคกับเนทีรีสักพักแล้วเนทีรีจึงเอ่ยถาม

*

*

*

*

*

เนทีรี " เหตุใดมองข้ากับสามีข้าแบบนั้น? "

*

โรนัล " พวกเจ้ารู้บ้างมั้ยว่าลูกชายเจ้าอยู่ใกล้กับลูกสาวข้ามากเกินไป "

*

เนทีรี " ลูกข้า?..ลูกข้าไปทำอะไรลูกเจ้า "

*

เจค " เอ่อ..เราควรใจเย็นๆกันก่อนมั้ยคุยกันดีๆดีกว่านะไม่งั้นเรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ "

*

โรนัล " พวกเจ้าดูเอาเอง "

*

*

*

*

*

เจคกับเนทีรีและโตโนวารีหันไปทางเดียวกันได้เห็นเนเทยัมกับลูน่าเดินมาด้วยกันและยิ้มคุยกันไปในมือลูน่ายังมีธนูที่ถือเอาไว้อยู่เนทีรีได้หันมามองเจคแล้วเจคก็หันมามองเนทีรีด้วยเช่นกัน

*

เมื่อลูน่ากับเนเทยัมได้มาถึงมารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานเนเทยัมเห็นพ่อแม่ของตัวเองมาที่มารุยของซาฮิกกับโอโลเอทานจึงเดินตามหลังลูน่าไปในมารุย

*

*

*

*

*

เนเทยัม " พ่อแม่..ทำไมพวกท่านมาอยู่นี่? "

*

เจค " เจ้าอยู่กับนางตลอดเลยหรอ? "

*

เนเทยัม " ...ครับ "

*

เนทีรี " หากท่านอยากให้ลูกชายข้าออกห่างนางพวกเราจะคอยบอกเขาให้ "

*

เนเทยัม " ไม่! แม่คือ- "

*

โรนัล " ข้าลองไปที่ต้นไม้แห่งจิตวิญญาณข้าลองถามเอวาลูกของเจ้ากับลูกข้าเป็นคู่ชะตาลิขิตกัน "

*

*

*

*

*

เมื่อโรนัลได้เอ่ยออกมาแบบนั้นทำให้เจคกับเนทีรีอึ้งไปตามกันไม่เว้นกับโตโนวารีและลูน่ากับเนเทยัมตอนนี้สถานการณ์เงียบสงัดโรนัลจึงพูดต่อ

*

*

*

*

*

โรนัล " ข้าคอยสังเกตมานานแล้วตั้งแต่ที่พวกเจ้าเข้ามายันเผ่าเราลูกชายของเจ้าและลูกสาวสนิทสนมกันจนอยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้วข้าได้เห็นชัดแล้วว่าลูกชายของเจ้าและลูกสาวข้าควรหมั้นหมายกัน "

*

เจค " เอ่อ..คือ...ให้พวกข้าได้คิดกันหรือปรึกษากันก่อนดีกว่าลูกข้าอาจจะยังไม่พร้อมหมั้นหมาย "

*

เนเทยัม " ข้าพร้อมหมั้นหมาย "

*

เนทีรี " เนเทยัม "

*

เนเทยัม " ข้ากับลูน่ามีความรู้สึกต่อกันแม่..ข้าเลือกนางและข้าอยากใช้ชีวิตอยู่กับนาง "

*

โตโนวารี " ลูน่าเจ้าเลือกเขามั้ย? "

*

ลูน่า " ข้าเลือกเขาพ่อความรู้สึกของข้ากับเขามันเกินคำว่าเพื่อน "

*

เจค " แน่ใจแล้วใช่มั้ย? ว่าพวกเจ้าจะหมั้นหมาย "

*

เนเทยัม / ลูน่า " แน่ใจแล้ว "

*

*

*

*

*

เนเทยัมกับลูน่าได้พูดออกมาพร้อมกันเจคกับเนทีรีได้หันมามองกันอีกครั้งเจคจึงหันมามองโรนัลกับโตโนวารีแล้วเอ่ยพูดทันที

*

*

*

*

*

เจค " ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วก็หมั้นหมายกันเลยเด็กๆก็...หมั้นหมายเลย "

*

โรนัล " ข้าค่อยหาวันที่เหมาะกับการหมั้นหมาย "

*

*

*

*

*

ลูน่ากับเนเทยัมได้หันมามองกันและยิ้มให้กันแล้วเนเทยัมก็จับมือลูน่าเอาไว้ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อถึงเวลาอาหารค่ำครอบครัวเม็ตคายีน่าก็ได้กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาและยังบอกอาวนุงกับศิเรยา

*

อาวนุงถึงกับอึ้งและศิเรยาก็ยินดีกับลูน่าแล้วอาวนุงก็เอ่ยพูด

*

*

*

*

*

อาวนุง " แม่กับพ่อกับพ่อแม่เนเทยัมตกลงให้ลูน่ากับเนเทยัมหมั้นหมายกันเนี่ยนะ!? "

*

โตโนวารี " ในเมื่อทั้งสองตกลงจะหมั้นหมายกันก็ไม่เห็นแปลกเลยอาวนุง "

*

อาวนุง " แต่อายุของลูน่ายังไม่ถึงเวลาเลยนะพ่อจะให้หมั้นหมายกันอายุก็ยังไม่เหมาะสมที่จะหมั้นหมาย "

*

โรนัล " แค่หมั้นหมายไม่ได้แต่งงานเจ้าควรแยกแยะให้ออกด้วยอาวนุง "

*

ศิเรยา " เนเทยัมกับลูน่ามีความเหมาะสมกันมากเหมือนเนเทยัมจะสนใจลูน่าเป็นพิเศษเลยตอนที่ฝึกแรกๆเนเทยัมก็มองลูน่าไม่หยุดเลย "

*

ลูน่า " แม่พ่อ..ศิเรยาเองก็ควรจะหมั้นหมายด้วยเหมือนกันนางควรหมั้นหมายกับโลอัค "

*

ศิเรยา " ลูน่า!? "

*

โรนัล " เจ้าก็ด้วยอีกคนงั้นหรอศิเรยา? "

*

ศิเรยา " เอ่อ..ข้ากับโลอัคก็เคยอยู่ด้วยกันสองต่อสองเหมือนกันแต่เรามีความสัมพันธ์ที่ดีไม่ใช่แค่เพื่อน "

*

โรนัล " หมั้นหมายพร้อมกันไปเลยจะได้จบๆ "

*

โตโนวารี " รอแม่เจ้าบอกวันที่สมควรหมั้นหมาย "

*

อาวนุง " ข้าไม่ชอบเลยแบบนี้ "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...