ตำนานเล่าว่ามีหุบเขาแห่งหนึ่งห่างไกลจากเมืองต่างๆมาก แถมทางขึ้นก็ยากลำบากพอสมควรคนที่ฝึกเซียนส่วนใหญ่ที่พยายามขึ้นหุบเขาแห่งนี้คงต้องใช้เวลาเป็นอันมาก

    หุบเขาแห่งนี้ค่อนข้างสูงแต่ถ้าขึ้นไปได้ก็ถือว่าดีอยู่เหมือนกันสำหรับผู้ฝึกเซียนบางคน แต่บางคนก็โชคร้ายหน่อยสำหรับหุบเขาแห่งนี้แล้วไม่มีอะไรแน่นอนเลยสักอย่าง

      แต่ก็มีเรื่องเล่าอีกมากมายเกี่ยวกับหุบเขาแห่งนั้นเช่นมีธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์สวยงามลำธารบนหุบเขาก็เป็นที่พักผ่อนที่ยอดเยี่ยมมองเห็นท้องฟ้าแสนสวยยามค่ำคืน

แต่ก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่ดังเอาเรื่องเลยในหมู่หญิงสาว คือเซียนรูปงามทั้งสี่ท่านบนหุบเขาที่ทั้งเก่ง หล่อ ชอบช่วยเหลือผู้อื่น ทำเอาหญิงงามทุกคนหวั่นไหวตามๆกัน

แต่ถึงอย่างนั้นสุดท้ายแล้วเซียนทั้งสี่ท่านนี้ก็ยากที่จะพบเจอเลยทีเดียว

     ถึงจะเป็นเซียนที่ต้องช่วยเหลือผู้คนก็ตามแต่ถือว่าเป็นเซียนแล้วจะออกไปเดินให้ผู้คนเห็นมั่วซั่วก็ไม่ได้เช่นกัน

ท่านเซียนทั้งสี่ท่านนี้ใช่ว่าจะช่วยเรื่องขึ้นหุบเขาได้ซะทีเดียว

ผู้ที่ฝึกเซียนหลายๆคนที่อยากขึ้นไปบนหุบเขาก็คงต้องเสี่ยงดวงแล้วพยายามต่อไป นานๆทีจะมีคนขึ้นไปบนหุบเขานั้นได้แต่บางคนก็อาจจะผิดหวังกลับมา

    นอกจากหุบเขาจะสูงปีนยากแล้วยังมีภูตผีเป็นอุปสรรค์อีกถ้าอยากขึ้นไปจริงๆคงต้องมีฝีมือกำจัดภูตผีพวกนั้นให้ได้ซะก่อน

 บางทีถ้าไม่ระวังตัวอาจโดนภูตผีพวกนั้นทำร้ายขณะขึ้นเขาก็ได้

ภูตผีพวกนั้นมีหลากหลายเหมือนคนเราที่ขึ้นหุบเขาเช่นกันแต่สำหรับบางตระกูลกับชิวเหมือนเดินเที่ยวเล่นในตลาด

แต่ถึงเช่นนั้นก็ต้องวัดกันที่ด่านสุดท้ายก่อนขึ้นเขาอยู่ดีไม่มีผู้ใดทราบว่าด่านสุดท้ายนั้นเป็นเช่นไรเพราะผู้ฝึกเซียนธรรมดาไม่มีใครขึ้นไปถึง

ส่วนพวกตระกูลเก่งๆที่ไปถึงก็ไม่มีผู้ใดรอดเลยคนที่รอดไปได้อาจไม่ต้องเก่งแต่มีจิตใจที่ดีงามก็เป็นไปได้

      สุดท้ายแล้วหุบเขาแห่งนี้ก็มีเรื่องมากมายให้ได้พบเจอไม่ว่าจะเป็นอุปสรรค์จากภูตผีหรือการขึ้นเขา

ณ เมืองตระกูลหลิว

 "ท่านพี่แอปเปิ้ลมั้ยข้าซื้อให้"

 "ไม่เป็นไรข้าอยากทานข้าวมากกว่า"

 "ท่านพี่คิดว่าตลาดเมืองหลิวจะมีร้านข้าวให้ท่านหรอ"

 "ข้าจะซื้อของไปทำเองนี่แหละ ว่าแต่วันนี้เจ้าอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย"

"ไม่ล่ะถ้าท่านพี่ซื้อของเสร็จแล้วรอข้าหน้าตลาดละกัน"

ทั้งสองคนได้แยกกันซื้อของต่างๆ

ณ ร้านขายขนมปัง

  มีชาวบ้านรุมล้อมร้านขายขนมปังร้านนี้มากมายทุกวัน

หลิวหยางจึงเกิดความสงสัยจึงเดินเข้าไปดู ทีแรกเขาคิดว่าขนมปังอร่อยแต่ป่าวเลยแม่ค้ามีเรื่องเล่าไม่เว้นวันต่างหาก

 "คุณชายตระกูลหลิวมาทำอะไรหรือเพคะ"

 "ข้าเห็นว่าร้านนี้คนเยอะดีเลยเดินเข้ามาดู"

 "ว่าแต่คุณชายเคยได้ยินเรื่องเล่าของหุบเขาใกล้ๆนี่หรือยังเพคะ"

 "หุบเขาตรงเมืองหวังหรอ"

หญิงสาวพยักหน้า

 "ยังเลยไหนเจ้าลองเล่าให้ข้าฟังสิ"

    หญิงสาวได้เล่าว่าหุบเขาแห่งนั้นเป็นที่สำหรับฝึกเซียนและบำเพ็ญเซียนชั้นดีเลยทีเดียวแถมมีเซียนหนุ่มทั้งสี่ที่ทำหญิงสาวหวั่นไหวกันเอามากเลยทีเดียว

ตอนแรกที่ได้ยินเรื่องเล่าเด็กหนุ่มคิดว่าเรื่องของเซียนทั้งสี่บนหุบเขาก็คงเป็นเรื่องเล่าต่อๆมาว่าหล่อแต่ก็คงหล่อสู้เขาไม่ได้หรอก

 "คุณชายคิดว่าจะขึ้นไปมั้ยเพคะ"

หญิงสาวผู้หนึ่งเอ่ยถามแบบไม่ได้คิดอะไร

 "ข้าไม่รู้หรอกปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะ"

 "แต่ถ้าคุณชายขึ้นไปคงเป็นหน้าเป็นตาให้เมืองหน้าดูเลยนะขอรับ"

ชายหนุ่มพูดเสริมขึ้นมา

 "ถ้าพวกท่านอยากให้ข้าไปจริงๆข้าก็จะไปให้"

ชาวบ้านได้แต่ซุบซิบเรื่องนี้เพราะตระกูลหลิวพูดคำไหนคำนั้น

 "ข้าจะไปไม่ไปมันขึ้นอยู่กับข้าแต่ตอนนี้ข้าต้องไปแล้ว"

หลิวหยางได้เดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องหุบเขานั้น

จู่ๆก็มีเสียงหญิงสาวเรียกขึ้น

 "หลิวหยาง"

 "ท่านพี่เรียกข้ามีอะไร"

 "ข้าได้ยินเรื่องหุบเขาแล้วเจ้าจะขึ้นไปหรอ"

 "ไม่รู้สิข้าอยากไปก็จะไป"

 "หุบเขานั้นอัตรายมากเลยนะ!!"

 "ข้ารู้ๆข้าอาจจะไม่ไปก็ได้"

ทั้ง2ได้เดินคุยกันไปสักพักหลิวหยางก็แยกตัวออกไป

.

.

.

ขอแจ้งสักนิดนะครับ

ช่วงแรกๆเนื้อเรื่องอาจจะไม่ตรงกับพอตเรื่องหรือที่ทุกคนคิดไว้แล้วก็ผมอาจจะใส่บทสนทนาเยอะหน่อยแล้วก็บรรยายแปลกๆใช้คำผิดบ้างพิมพ์ตกบ้างขออภัยด้วยนะครับเรื่องนี้ไม่ใช่วายนะครับอาจจะแค่มีโมเม้นท์ชวนจิ้นเฉยๆ(เคยแต่งวายละเบียว)ยังไงก็ฝากด้วยนะครับツ

เช้าวันต่อมา

ณ เมืองตระกูลหลิว

 "ท่านพี่ข้าจะขึ้นไปบนหุบเขา"

 "จะขึ้นไปบนหุบเขาเจ้าไม่กลัวต/ยรึไงหลิวหยาง"

 "ท่านพี่พูดเหมือนข้าเบาะบางอย่างนั้นล่ะ"

 "เจ้าเนี่ยนะ!!"

เด็กหนุ่มไม่สนใจก่อนจะเดินออกไปด้านนอก ผู้เป็นพี่ถึง

จะรู้ว่าน้องตัวเองเก่งแค่ไหนแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะที่หุบเขามีแต่สิ่งอัตรายมากมาย

 "น้องเจ้าเก่งนี่ถ้าจะไปจริงก็คงไม่ต/ยง่ายๆหรอก"

 "ท่านแม่..."

 "ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงแต่ถึงเป็นข้าก็ห้ามไม่ได้อยู่ดีเจ้าก็รู้"

    ผู้เป็นพี่รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ต่อให้เป็นท่านแม่ก็ห้ามไม่ได้อยู่ดีแต่ถ้าคนน้องไปแล้วไม่รอดจะทำเช่นไร

ณ ตลาดเมืองหลิว

เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆพรางคิดเรื่องหุบเขาที่ใครๆก็ว่า

อัตรายแต่ก็มีคนอยากจะขึ้นไป

    เด็กหนุ่มคิดว่าหากบนหุบเขานั้นมีภูตผีหรืออุปสรรค์มากมายแล้วผู้ฝึกเซียนหลายๆคนจะเสี่ยงขึ้นไปทำไมเพราะที่นั้นสวยหรือผู้ฝึกเซียนต้องไปอยู่แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็อยากจะขึ้นไปบนหุบเขาเพื่อเป็นการหาประสบการณ์ชีวิตต่อให้เขาไม่รอดแต่ก็ถือว่าครั้งหนึ่งเขาเคยขึ้นไปแล้ว

เด็กหนุ่มที่ครุ่นคิดสิ่งต่างๆอยู่กับโดนหนุ่มน้อยหน้าตาดีคนหนึ่งชนทำเอาเขาตกใจเลยทีเดียวแต่หนุ่มน้อยผู้นั้นกับล้มแล้วทำของตกมือหมดเลยนี่สิ

 "พี่ชายข้าขอโทษที่ชนท่าน"

 "อื้ม ว่าแต่เจ้าลุกไหวมั้ย"

 "ไหวครับแต่ของ ของข้าตกหมดเลย"

 "ข้าเก็บมาได้แค่นี้ที่เหลือมันเละหมดแล้วล่ะวันหลังเจ้าเดินดีๆล่ะหนุ่มน้อย"

เด็กหนุ่มได้ช่วยเก็บของก่อนจะเดินไป

ณ ตำหนักตระกูลหลิว

  เด็กหนุ่มได้เดินเข้ามาพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องนั้นไม่เลิกจนผู้เป็นพี่ทักขึ้นจึงเลิกคิดเรื่องนั้น

แต่สุดท้ายแล้วเด็กหนุ่มก็เลือกที่จะขึ้นหุบเขาวันพรุ่งนี้อยู่ดีไม่ว่าใครก็ห้ามเขาไม่ได้ทั้งนั้นต่อให้ผู้เป็นพี่จะเตือนต่างๆมากมายก็ตาม แต่ทำไงได้ตระกูลหลิวคำไหนคำนั้น

ต่อให้เป็นตายร้ายดียังไงขึ้นชื่อว่าตระกูลหลิวแล้วไม่ทำให้ผิดหวังอย่างแน่นอน