ปวริศ - มาวิน อายุ 24 ปี อาจารย์ฝึกสอน
“เธอจะตามฉันไปถึงไหน?”
ปัณฑารีย์ - ปันปัน อายุ 19 ปี นักศึกษาปี 1
“อาจารย์ก็รับรักหนูซักทีสิคะ”
ณ วิทยาลัยแห่งหนึ่ง
“เอาล่ะนักศึกษาปีนี้จะมีอาจารย์ฝึกสอนมาสอนแทนอาจารย์นะ ตั้งใจเรียนกันด้วยล่ะ”
“ครับ/ค่า”
“เชิญครับ”
“สวัสดีครับนักศึกษา ขอแทนตัวว่าอาจารย์นะครับ อาจารย์ชื่อ ปวริศ เรียกว่าอาจารย์มาวินก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนักศึกษาทุกคนนะครับ”
“อาจารย์หล่อมากเลยนะคะ” ยัยครีม เพื่อนสนิทของฉัน
“ขอบคุณครับนักศึกษา”
“วันนี้ไม่เรียนได้มั้ยครับอาจารย์”
“ในเมื่อวันนี้เป็นวันแรก อาจารย์จะไม่สอนแต่จะให้เรามาทำความรู้จักกัน โดยที่ทุกคนเขียนถึงสิ่งที่อยากเรียน อยากให้อาจารย์สอนแบบไหน ส่งให้อาจารย์ในฟอร์มได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ/ได้ค่ะ”
3 ชั่วโมงต่อมา
ณ โรงอาหาร
“อาจารย์หนูขอนั่งด้วยได้มั้ยคะ?” ฉันเอ่ยถามออกไป เพราะเห็นอาจารย์นั่งคนเดียวและโต๊ะอื่นๆก็เต็ม
“เชิญครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“นักศึกษาชื่อปัณฑารีย์ใช่มั้ย?”
“ค่ะ อาจารย์เรียกหนูว่าปันปันก็ได้ค่ะ”
“ครับ”
“อาจารย์คิดยังไงถึงมาสอนที่นี่หรอคะ”
“ผมคิดว่ามาสอนเด็กโตอายุไล่ๆกัน น่าจะสอนได้ง่ายกว่าน่ะครับ”
“ก็จริงนะคะ แต่อาจารย์ก็อาจจะปวดหัวนิดนึงนะคะ ยิ่งห้องหนูเนี่ย กวนประสาทเก่งมากค่ะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ค่ะ เดี๋ยวสอนไปเรื่อยๆอาจารย์ก็รู้เองแหละค่ะ”
“ผมคงต้องเตรียมยาสินะ”
“555+ เดี๋ยวก็ชินค่ะอาจารย์ ถึงจะกวนแต่เรื่องงานไม่เคยขาดนะคะ”
“ครับๆ”
“อาจารย์มี IG มั้ยคะ?”
“มีครับ”
“หนูขอหน่อยได้มั้ยคะ เผื่อหนูมีเรื่องจะปรึกษา”
“ปรึกษา?”
“ค่ะ หนูคิดว่าอาจารย์น่าจะมีความคิดที่ดีมากๆ แบบทัศนคติดี น่าจะให้คำปรึกษาหนูได้”
“คำปรึกษาหรอ?”
“ค่ะ พอดีหนูเป็นคนที่วันๆพันกว่าเรื่องเลยล่ะค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง เอาโทรศัพท์มาครับ”
ฉันส่งโทรศัพท์ให้อาจารย์
“เดี๋ยวผมไปรับฟอลนะครับ😊”
“ขอบคุณนะคะอาจารย์😊”
สวัสดีค้าบนักอ่านทุกท่าน เรื่องนี้คือนิยายเรื่องแรก (ที่ไม่ใช่นิยายแชทอ่ะนะ) ยังไงก็ฝากผลงานไว้ด้วยนะค้าบ ไรท์จะพยายามมาอัพลงบ่อยๆ
ไรท์ยังมีนิยายแชท อีกสองเรื่อง สามารถไปติดตามชมได้นะค้าบ
ฝากนิยายทั้งหมดของไรท์ด้วยนะค้าบ🥺🤍✨
ณ หมู่บ้านปันสุข
“คุณพ่อคุณแม่ยังไม่กลับอีกหรอคะป้าจันทร์” ป้าจันทร์คือแม่บ้านที่บ้านฉันเองค่ะ
“ยังค่ะคุณหนู เห็นคุณท่านบอกว่ากลับอาทิตย์หน้าค่ะ”
“แล้วพี่กันต์ล่ะคะ”
“คุณโลกันต์ออกไปทำธุระค่ะอีกสักครู่คงจะกลับ คุณหนูจะทานข้าวเลยมั้ยคะ?”
“ไม่ดีกว่าค่ะป้าจันทร์ เดี๋ยวปันจะไปเดินเล่นที่สวน”
“ให้ป้าไปด้วยมั้ยคะคุณหนู?”
“ไม่เป็นไรค่ะป้า😊”
พูดจบฉันก็เดินออกมา ชีวิตฉันค่อนข้างที่จะเหงา พ่อแม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ ไหนจะพี่ชายฉันที่ออกไปทำงานทุกวัน เจอกันวันนึงแต่ตอนเช้ากับตอนจะเข้านอน
ส่วนที่วิทยาลัย ฉันมีเพื่อนสนิทเพียงแค่สามคน คือยัยครีม นิค และเนม
“เหงาชะมัดเลย”
“อยู่หมู่บ้านนี้หรอ?” ฉันหันไปมองคนที่พูดและนั่งลงข้างฉัน
“อุ้ย! ค่ะบ้านหนูอยู่นี่ อาจารย์ล่ะคะ?”
“ก็อยู่หมู่บ้านนี้แหละ อีกอย่างไม่ได้อยู่ในวิทยาลัยแล้วไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้”
“แล้วจะให้เรียกอะไรคะ?”
“พี่ เรียกพี่น่ะเป็นมั้ย”
“ค่ะพี่มาวิน”
“นี่เย็นมากแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้าน”
“เบื่อค่ะ”
“เบื่ออะไร ไม่กลัวพ่อแม่เป็นห่วงหรอ”
“คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ค่ะ”
“แล้วพี่น้องล่ะ”
“พี่กันต์ก็ไม่อยู่ค่ะ มีแค่ป้าจันทร์คนเดียวที่อยู่”
“แล้วไม่มีสัตว์เลี้ยงหรอ”
“ไม่มีค่ะ หนูไม่อยากเลี้ยงค่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“พอต้องจากกันมันเจ็บมากเลยค่ะ”
“เข้าใจดีเลยครับ แต่มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”
“ค่ะ”
“เอางี้ไปบ้านพี่มั้ย?”
“ไปได้หรอคะ?”
“ได้สิพี่อนุญาตแล้ว”
“ค่ะ” ฉันเดินตามอาจารย์ไป บ้านอาจารย์อยู่ถัดจากบ้านฉันไปไม่กี่หลัง
“กลับมาแล้วครับแม่”
“มาแล้วหรอลูก แล้วนี่ใครล่ะ”
“นักศึกษาที่วิทยาลัยที่ผมไปฝึกสอนน่ะครับ”
“สวัสดีค่ะคุณน้า”
“สวัสดีจ้ะ น้าชื่อวนิดานะจ้ะ เรียกน้าดาก็ได้แล้วหนูล่ะ”
“หนูชื่อ ปัณฑารีย์ค่ะ เรียกปันก็ได้ค่ะ”
“แล้วทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ?”
“พอดีเจอกันที่สวนน่ะค่ะ บ้านหนูอยู่ห่างจากบ้านคุณน้าไม่กี่หลังเองค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง แล้วทานข้าวเย็นรึยังจ้ะ”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นทานด้วยกันเลยนะ น้ากำลังเตรียมอาหารอยู่”
“ขอบคุณค่ะ คุณน้าให้หนูช่วยนะคะ”
“หนูปันทำเป็นหรอลูก”
“หนูเรียนอาหารน่ะค่ะ พอทำเป็นอยู่บ้าง”
“ดีจังเลยลูก งั้นมาช่วยน้าทำหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ😊”
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับแม่”
“จ้า อาบเสร็จจะได้ลงมาทานข้าว”
“ค้าบคุณแม่สุดที่รัก” พูดจบอาจารย์ก็เดินขึ้นไปชั้นบน
“น้าลืมถามไปเลย พ่อแม่หนูไม่เป็นห่วงหรอลูกที่ไม่อยู่บ้าน”
“ที่บ้านไม่มีใครอยู่น่ะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไปต่างประเทศเทศ ส่วนพี่กันต์ก็ไปทำธุระค่ะ”
“เหงาแย่เลยล่ะสิ ถ้าต่อไปไม่มีใครอยู่บ้านก็มาบ้านน้านะลูก”
“ขอบคุณค่ะคุณน้า แต่หนูเกรงใจน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจเลยจ้ะ น้าชอบทำขนมหนูปันจะได้มาสอนน้าทำ”
“ยินดีเลยค่ะคุณน้า”
“คุณน้ากำลังทำแกงจืดลูกรอกอยู่หรอคะ”
“ใช่จ้ะ หนูปันรู้จักด้วยหรอ?”
“รู้จักค่ะ ของโปรดหนูเลยค่ะ”
“เนี่ยเป็นของโปรดตาวินน่ะ น้าทำทุกอาทิตย์เลยนะ”
“จริงหรอคะ?”
“จ้ะ”
“ทำไมถึงใส่หัวไชเท้าด้วยหรอคะ?”
“ตาวินชอบกินน่ะ อีกอย่างจะทำให้น้ำซุปหวานขึ้น”
“จริงหรอคะ ได้ทริคใหม่อีกแล้ว”
“ลองชิมดูสิจ้ะ” คุณน้าตักมาป้อนฉัน
“หื้มม อร่อยมากเลยค่ะคุณน้า อร่อยกว่าที่หนูทำอีกค่ะ”
“ปากหวานจริงๆ”
30 นาที
“มาแล้วค้าบ”
“มานั่งสิลูก”
“ของโปรดผมอีกแล้ว ขอบคุณนะครับแม่😊”
“จ้า มีหนูปันมาทานข้าวด้วยรู้สึกไม่เหงาดีนะ มาบ่อยๆนะจ้ะหนูปัน”
“ค่ะคุณน้า😊”
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จฉันก็อาสาล้างจานเอง แต่อาจารย์ก็เข้ามาช่วย
“อาจารย์ไปนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูล้างเอง”
“บอกว่าให้เรียกพี่ไม่ใช่รึไง”
“ขอโทษค่ะลืม”
“เป็นไง ไม่เหงาใช่มั้ยมาทานข้าวที่นี่”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่มาวิน”
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องที่ชวนมาที่บ้าน แถมยังได้ทานข้าวฟรี ไม่เหงาด้วย”
“เรื่องแค่นี้เอง”
“ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ว่ามาสิ”
“พี่มาวินอยู่กับแม่แค่สองคนหรอคะ?”
“อื้ม พ่อกับแม่ฉันเลิกกันไปนานแล้วน่ะ”
“แล้วพี่น้องล่ะคะ?”
“ฉันเป็นลูกคนเดียว” พี่มาวินพูดแล้วหน้าเศร้า
“ขอโทษที่ถามนะคะ”
“ไม่เป็นไร อีกอย่างยังมีอีกหนึ่งสมาชิก”
“ใครคะ?”
เมี๊ยว!
“นั่นไง มาตังค์ลูกชายฉันเอง”
“มาตังค์ น่ารักจังเลย~”
“อ่ะ รีบล้างจาน ฉันจะได้ไปส่งที่บ้าน”
“ค่า”
Rrrr ‘พี่โลกันต์💓’
"พี่มาวินรับให้หน่อยค่ะ”
“ฮัลโหลค่ะพี่กันต์”
“น้องปันอยู่ไหนคะ? ทำไมยังไม่กลับบ้าน”
“น้องปันอยู่บ้านน้าดาค่ะ กำลังจะกลับ”
“น้าดาไหนคะ?”
“ไว้กลับบ้านน้องปันจะเล่าให้ฟังนะคะ”
“ให้พี่ไปรับมั้ยคะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่กันต์ เดี๋ยวน้องปันเดินกลับเองค่ะ”
“ค่ะ กลับดีๆนะคะ”
“ค่ะ”
หลังจากที่คุยกับพี่กันต์เสร็จฉันก็รีบล้างจานแล้วไปลาคุณน้า
“น้าดาคะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จ้า ตาวินไปส่งน้องด้วยนะลูก”
“ไปส่งอยู่แล้วแหละครับแม่”
“สวัสดีค่ะคุณน้า บ๊ายบายนะมาตังค์”
”ป่ะ”
ฉันเดินกลับบ้านโดยที่มีพี่มาวินมาส่ง
“ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่มาวิน”
“เรียกพี่วินก็พอ”
“ค่ะพี่วินก็พอ”
“กวนนะ รีบเข้าบ้านไปได้แล้วพี่ชายเป็นห่วงแย่แล้ว”
“ค่า บ๊ายบายนะคะ”
ฉันเดินเข้าบ้านก็เห็นพี่โลกันต์นั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“ใครมาส่งน่ะ”
“พี่วินน่ะค่ะ”
“พี่วิน? ใครทำไมพี่ไม่รู้จัก?”
“เค้าชื่อมาวินค่ะ เป็นอาจารย์ฝึกสอนที่วิทยาลัย บังเอิญบ้านอยู่ใกล้กันน่ะค่ะ”
“โอเคร แล้วทานข้าวรึยังคะ”
“ทานมาแล้วค่ะ พี่กันต์ล่ะคะ”
“พี่ทานแล้วค่ะ น้องปันขึ้นไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะคะ”
“ค่าคุณโลกันต์ ฝันดีนะค้า”
“ฝันดีครับ”
นั่นแหละค่ะ ฉันกับพี่กันต์รักกันมากๆ พี่กันต์เป็นพี่ชายที่แสนดีและใจดีกับฉันมากๆ ตอนเด็กๆมีคนมาแกล้งฉัน พี่กันต์ก็ต่อยซะฟันหัก
แล้วที่พี่กันต์ไม่ค่อยหวงฉันเป็นเพราะว่าพี่กันต์รู้ว่าฉันรักคนยาก ฉันจะชอบใครหรือรักใคร ฉันจะบอกพี่กันต์เป็นคนแรก
“อาบน้ำนอนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนปฏิบัติอีกแล้ว”
ฉันอาบน้ำเสร็จก็เข้านอน แต่ก็นอนไม่หลับเพราะนึกถึงแต่หน้าพี่วิน
“บ้าเอ้ย!!”
05:00 น.
“เมื่อไหร่จะวันหยุดซักทีน้า” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเวลานี้เป็นประจำเพราะต้องไปเรียน
“ไปอาบน้ำดีกว่า”
6:30 น.
หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบลงไปด้านล่าง
“อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะคุณหนู”
“หอมจังเลยค่ะป้าจันทร์”
“ทานเยอะๆนะคะ”
“ค่า”
“น้องปัน วันนี้พี่ไปส่งนะคะ”
“ได้ค่ะพี่กันต์”
“รีบทานข้าวเถอะค่ะ”
“พี่กันต์ไม่ทานหรอคะ”
“ไม่ค่ะ พอดีพี่มีนัด”
“ค่ะ”
20 นาทีต่อมา
“พี่กันต์คะ ไปกันเถอะค่ะ”
“ไปครับ”
ณ วิทยาลัย
“พี่กันต์สวัสดีค่ะ”
“ตั้งใจเรียนนะคะ”
“ค่า”
“ปัน ใครมาส่งอะ?” นิคเพื่อนสนิทถามฉันขึ้นมา
“พี่กันต์ไง”
“อ๋อ”
“แล้วครีมกับเนมอ่ะ”
“มันคงนั่งรออยู่ที่เดิมแหละ” แก๊งของฉันไม่มีใครที่เข้าโรงเรียนสายซักคน ถึงจะเกรียนแต่เรื่องเรียนไม่เคยตกนี่คือสิ่งที่ครูตั้งให้กับกลุ่มของฉัน
“หวัดดีครีม หวัดดีเนม”
“หวัดดีปัน วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย?” เนมถามขึ้นมา เนมเป็นคนที่ชวนเที่ยวเก่งมากๆ
“ไปไหนวะไอเนม มึงนี่ชวนเที่ยวเก่งจริงๆนะ”
“ก็ที่เดิมๆอะ มึงก็รู้จะถามทำไมวะนิค”
“ฉันไป” เสียงยัยครีมตอบรับ
“กูก็ไป” นิค
“แล้วมึงอ่ะปัน”
“กูไม่ไปอะ กูไม่ชอบคนเยอะ”
“เออ ก็ได้”
ที่ๆพวกมันไปก็มีอยู่ไม่กี่ที่แต่ส่วนใหญ่จะเป็นห้างซะมากกว่า
“ไปเรียนกัน วันนี้เรียนเบเกอรี่ป้ะ” ครีม
“ใช่ เห็นอาจารย์บอกจะให้ทำเอแคลร์ป้ะ” นิค
“น่าจะใช่นะ เห็นส่งสูตรมาละ ไปเถอะ”
พวกเราเดินไปที่ห้องเรียนปฏิบัติ วิชาเบเกอรี่เป็นวิชาที่ฉันชอบมากๆ เพราะนอกจากได้ทำแล้วก็ต้องไปเดินขายด้วย ฉันว่ามันสนุกมากๆ
“ครีมกับปันตวงของนะ เดี๋ยวกูกับเนมจะเตรียมอุปกรณ์”
“โอเคร” พวกฉันอยู่กลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนปวช. ทำให้การแบ่งงานมันลงตัว
หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วพวกเราก็ลงมือทำ
4 ชม.
“เสร็จซักที” ครีม
“ได้กี่กล่องอะครีม” นิค
“เราเก็บล้างของให้หมดก่อนดีมั้ยแล้วค่อยไปขาย” เนม
“ปกติก็ทำอยู่ไม่ใช่รึไงจะถามทำไม” ครีม
“เห้ยๆ กูได้ออเดอร์10กล่อง” นิค อ้อ ทริคการขายของพวกฉันคือ ลงโพสว่ามีขนมอะไรขาย ราคาเท่าไหร่ เรียกง่ายๆว่าขายออนไลน์แล้วเดินส่งเอา
“ของกู 15 กล่อง” เนม
“ของกู 5 กล่อง” ครีม
“รวมทั้งหมดก็ 30 กล่อง เหลืออีก 10 กล่องกูซื้อเอง”
“มึงจะซื้อไปไหนเยอะแยะ” นิค
“มึงก็รู้ว่าไอปันมันใจดี มันคงจะไปแจกลุงยาม ลุงภารโรง แล้วก็เพื่อนบ้านมันตามเคย” เนม
“รู้ดีจังนะไอเนม งั้นกูช่วยเก็บอุปกรณ์จะได้กลับบ้านกัน”
10 นาที
“คนนอกสั่งหมดเลยหรอ?” ฉันถามออกไปเพราะไม่เห็นพวกมันส่งออเดอร์แต่กลับถือมาโรงจอดรถ
“อืมใช่ เนี่ยเดี๋ยวจะเอาไปส่ง แล้วแกกลับไงอะ” เนม
“เดี๋ยวพี่กันต์มารับอะ พวกแกกลับกันดีๆนะ”
“โอเครๆ” เนม
Rrrr ‘พี่โลกันต์💓’
“ค่ะพี่กันต์”
“น้องปัน เดี๋ยวพี่ให้ลุงเดี่ยวไปรับนะ พี่ยังไม่เสร็จงานเลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่กันต์ เดี๋ยวน้องปันให้เพื่อนไปส่งก็ได้ค่ะ”
“เอางั้นหรอ?”
“ค่ะ พี่กันต์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ สวัสดีค่ะ”
“ครับ”
เห้อออ เหมือนเคย ที่ฉันไม่ให้ลุงเดี่ยวมารับเพราะฉันยังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปก็เหงาอีก
IG : Pawarit_win🤍
“พี่วินสอนอยู่มั้ยคะ?”
“กำลังจะกลับบ้านมีอะไรรึป่าว?”
“ปันขอกลับด้วยได้มั้ยคะ?”
“คนที่บ้านไม่มารับหรอ”
“พี่กันต์ยังทำงานไม่เสร็จน่ะค่ะ ปันเลยยังไม่อยากกลับบ้าน”
“งั้นก็กลับด้วยกัน อยู่ไหนล่ะ?”
“ปันอยู่หน้าวิทยาลัยค่ะ”
“รออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวไปรับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
หลังจากที่คุยกันไม่นานก็มีรถหรูมาจอดอยู่ตรงหน้าฉัน
“ขึ้นมาสิ”
“ขอบคุณนะคะที่ให้กลับด้วย”
“อื้ม แต่ฉันต้องไปมหาลัยก่อนนะ อาจารย์เรียกน่ะ”
“ค่ะ”
@มหาวิทยาลัย
“รีบไปเร็วๆไอวิน อาจารย์รออยู่”
“เออๆ เธอรอฉันตรงนี้ก่อนนะ พวกมันไว้ใจได้”
“ค่ะ” พูดจบพี่มาวินก็รีบไป
“สวัสดีครับ เป็นแฟนไอวินหรอ”
“ไม่ใช่นะคะ”
“ไอต้าน้องเขากลัวหมด พี่ชื่อไวท์นะครับ”
“พี่ชื่อกีตาร์”
“ส่วนพี่ชื่อธีร์ แล้วเราล่ะชื่ออะไร”
“หนูชื่อปันค่ะ”
“แล้วนี่ไม่ได้เป็นแฟนไอวินจริงๆหรอ” พี่กีตาร์ถามฉันอีกครั้ง
“ค่ะ”
“แล้วทำไมมันถึงพามาที่นี่ล่ะ?” พี่ไวท์
“พอดีอยู่หมู่บ้านเดียวกันอ่ะค่ะ ปันเลยขอกลับด้วย”
“อ๋อ ขนมนี่เราทำหรอ?” พี่ไวท์
“ค่ะ พวกพี่อยากลองชิมมั้ยคะ?”
“เอาสิ” พี่ธีร์
ฉันหยิบขนมให้พวกเค้าคนละกล่อง
“หืมม อร่อยมากเลยนะ นี่เราขายรึป่าว” พี่ธีร์
“อาจารย์ให้ทำขายน่ะค่ะ ปันเลยซื้อมาจะเอามาแจก”
“งั้นพี่ขอซื้อต่อนะ” พี่ธีร์
“พี่เอาด้วย” พี่ไวท์
“พี่ด้วย” พี่กีตาร์
“งั้นปันให้พวกพี่อีกคนละกล่องค่ะ ปันไม่คิดเงิน”
“จะดีหรอ?” พี่ไวท์
“ดีสิคะ ยังไงปันก็ต้องเอาไปแจกอยู่แล้ว”
“งั้นขอบคุณนะครับ” พี่ไวท์
“ขอบคุณครับน้องปัน” พี่ธีร์
“ขอบคุณครับ มีน้ำใจ แบ่งปันสมชื่อเลยนะ” พี่กีตาร์
ฉันนั่งคุยกับพวกพี่ๆเค้าไปเรื่อยๆ จนผ่านไปประมาณ20นาที พี่วินก็ออกมา
“เป็นไงบ้างวะ?” พี่ไวท์
“ก็ดี”
“เออ ขนมน้องปันอร่อยมากนะมึงชิมยัง” พี่ธีร์
“ยังเลย”
“ของพี่วินกับคุณน้า ปันเก็บไว้ให้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะ งั้นกลับกันเถอะ”
“ค่ะ ปันกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
“ไว้เจอกันอีกนะน้องปัน” พี่ไวท์
“ค่ะ😊”
ณ หมู่บ้านปันสุข
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่วิน”
“อื้ม งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ”
“ค่ะ” ลงจากรถฉันก็รีบเดินเข้าบ้านมา
“เหมือนลืมอะไรไปเลยแฮะ”
“คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ?”
“สวัสดีค่ะป้าจันทร์ นี่ขนมค่ะ”
“4กล่องเลยหรอคะคุณหนู”
“อุ้ย! หนูลืม รบกวนป้าจันทร์นำมาใส่กล่องอาหารให้ปันสองกล่องนะคะ อีกสองกล่องปันให้ป้าจันทร์ค่ะ”
“ได้ค่ะคุณหนู”
“ปันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ฉันพูดจบก็รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ลืมให้ขนมพี่วินจนได้ ถ้าเอาไปให้เค้าจะคิดว่าฉันอยากเจอเค้ารึป่าวนะ แต่ฉันจะเอาไปให้น้าดานี่นา
“ป้าจันทร์ขา เสร็จยังคะ?”
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนู”
“ซุปสาหร่าย น่าทานจังเลยค่ะ”
“ป้าเห็นคุณหนูชอบเลยทำไว้ให้น่ะค่ะ ยังร้อนๆอยู่เลยนะคะ”
“ตักใส่กล่องให้หน่อยได้มั้ยคะ ปันจะเอาไปฝากน้าดาน่ะค่ะ”
“ได้สิคะคุณหนู”
“ขอบคุณนะคะ ป้าจันทร์น่ารักที่สุดเลยค่ะ”
“แหม คุณหนูล่ะก็” ป้าจันทร์ตัดเสร็จก็นำกล่องใส่ถาด
“คุณหนูถือได้แน่นะคะ”
“ได้ค่ะป้า แค่นี้เอง เดี๋ยวปันรีบกลับมาทานนะคะ”
“ค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าตั้งโต๊ะรอนะคะ”
“ค่ะ”
พูดจบฉันก็รีบเดินไปบ้านพี่วิน
“พี่วินคะ!”
“ว่าไง?”
“ปันเอาของมาให้ค่ะ”
“เข้าบ้านก่อนสิ” พี่วินเดินมาเปิดประตูให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
“อ้าว หนูปัน เอาอะไรมาด้วยน่ะลูก”
“สวัสดีค่ะน้าดา พอดีวันนี้ฉันเรียนปฏิบัติน่ะค่ะ เลยเอาขนมมาฝากน้าดากับพี่วิน ส่วนนี่ซุปสาหร่ายที่ป้าจันทร์ทำค่ะ”
“ขอบใจนะจ้ะ ทานข้าวด้วยกันเลยมั้ย?”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า พอดีปันบอกป้าจันทร์ไว้น่ะค่ะว่าจะกลับไปทานข้าว”
“อ๋อจ่ะ”
“คุณน้าลองชิมขนมดูนะคะ”
“อร่อยมากเลยหนูปัน ตาวินมาชิมสิลูก”
“ครับ” พี่วินเดินมาหยิบไปชิม
“เป็นไง?”
“อร่อยดีครับ”
“ไว้วันหลังปันเอาขนมมาให้ชิมอีกนะคะ😊”
“ขอบใจนะจ้ะ😊”
“ปันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จ่ะ ให้พี่เค้าไปส่งมั้ยลูก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ยังไม่มืดปันกลับได้ค่ะ”
“จ้า กลับดีๆนะลูกนะ😊”
“ค่ะ สวัสดีนะคะ” พูดจบฉันก็เดินกลับบ้าน
Win Part
“หนูปันเนี่ย น่ารักมากเลยนะวิน”
“ครับ”
“วิน”
“ครับแม่?”
“แม่อยากได้หนูปันเป็นลูกสะใภ้”
“แค่กๆ มะ..แม่ว่าไงนะครับ” ผมถึงกับสำลักน้ำเพราะคำพูดของแม่ผม
“แม่บอกว่าอยากได้หนูปันเป็นลูกสะใภ้”
“เค้าอายุ 19 เองนะแม่”
“แล้วยังไงล่ะ เดี๋ยวก็20แล้ว”
“แต่ผมเป็นอาจารย์นะครับ”
“แกไปฝึกสอนแค่ปีเดียวไม่ใช่หรอวิน”
“แต่แม่ครับ”
“หนูปันออกจะเป็นเด็กน่ารัก ทำอาหาร ทำขนมก็เป็น งานบ้านก็ทำได้ แต่แม่จะไม่บังคับวินหรอกนะ”
“แม่ครับ แม่ก็รู้ว่าผมยังไม่อยากมีใคร”
“จ้า แม่รู้ว่าวินของแม่น่ะ รักคนยาก”
“ผมแค่ยังไม่เจอคนที่รักผมจริงๆหนิครับ”
“จ้า ทานข้าวกันเถอะลูก”
“ค้าบ”
แม่ผมคิดอะไรอยู่นะ อาจารย์กับนักศึกษามันจะเป็นไปได้ยังไงกัน
💓ไรท์เองครับ💓
เป็นไงบ้างครับกับสามตอนแรก
สามารถติชมได้นะค้าบ ไรท์จะพยายามลงเรื่อยๆ ฝากกดไลค์เป็นกำลังใจให้กับไรท์เตอร์คนนี้ด้วยนะครับ🥺
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
