นางเป็นพืชต้นน้อย เฝ้าบำเพ็ญตบะอยู่ในซิงโต่วต้นหญ้าน้อยบางคราจะเห็นเหล่ามนุษย์สังหารเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของตนอย่างเลือดเย็นและมีวันหนึ่งกลางป่าเเสนสงบสุข ต้นหญ้าน้อยที่มีอายุการบำเพ็ญประมาณ9,000,00ปี ได้เห็นเพื่อนร่วมชะตากรรมในป่าเเห่งนี้ถูกสังหารอีกหน และที่น่าสังเวชมากกว่านั้นคือสัตว์วิญญาณตนนั้นมีลูกตัวน้อยติดมาด้วย หูกระต่ายน่ารักสีชมพูแสดงเผ่าพันธุ์อย่างชัดเจน หญิงผู้ที่คล้ายเป็นมารดาหันมาสั่งกับหนูน้อย ที่ตนปกป้องไว้ข้างหลัง
“ฮุฮุ จะหนีไปไหน~”
ถ้าไม่บอกต้นหญ้าน้อยคงคิดว่าเป็นเสียงของผู้หญิงเพราะมันสูงมาก และจากนั้นชายคนนั้นก็ใช้ทักษะวิญญาณของตน อาวุธคล้ายมีดสั้นซัดไปยังทางหญิงสาวและลูกสาว หญิงสาวยกมือสองข้างมาไว้ข้างหน้าเกราะสีชมพูกันมีดสั้นไว้ แต่หญิงสาวก็คล้ายจะไม่ไหวเเล้วเช่นกัน นางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย
นางคล้ายจะบาดเจ็บ
ต้นหญ้าน้อยรำพึงรำพัน
“หนีรึ จะหนีไปไหน”
ชายอีกคนเอ่ยขึ้นในมือยังมีไอพลังงานสีดำอยู่ใบหน้าเรียบเฉยพร้อมใบหน้าที่ค้อนข้างหล่อเหลา
ทันใดนั้นแมงมุมก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมร่างของหญิงสาวงามผู้หนึ่ง ระหว่างที่นางเดินเข้ามาสัตว์วิญญาณรูปร่างเป็นแมงมุมก็ถูกนางทำลายทิ้ง
ชุดของหญิงงามช่างไม่เข้ากับสถานที่เลย
หญิงสาวผมสีชมพูสร้างอาวุธที่มีลักษณะคล้ายขาแมงมุมออกมาเชื่องช้าเมื่อ นางก้าวมาหยุดตรงหน้าของหญิงสาว อาวุธนั้นก็งอกขึ้นมาพร้อมกับ
วงเเหวนวิญญาณหลากสีหญิงสาวงาม
ผมชมพูยื่นมือออกมา
“ทักษะวิญญาณที่หนึ่ง หนามแมงมุมดูดเลือด”
เสียงไร้อารมณ์น่าเกรงขามเเผ่ออกมาพร้อม อาวุธที่พุ่งโจมตีมาบนร่างของหญิงสาว หญิงสาวรวมพลังอีกครั้งนางสามารถป้องกันการโจมตีครั้งนี้ไว้ได้เเต่นางก็คล้ายไม่ไหวแล้วเช่นกันโลหิต ของนางเริ่มไหลออกมาจากมุมปาก ต้นหญ้าน้อยมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องสนุกสนานฆ่าเวลา เมื่อเจอบ่อยเข้าก็เริ่มชินชาเสียแล้ว แต่เมื่อใกล้วางใจ อาวุธคล้ายขาแมงมุมนั้นก็โจมตีมาอีกครั้ง หญิงสาวถึงแม้ใจสู้เเต่ร่างกายก็ไม่ไหวเสียแล้ว ร่างกายถอยหลังหลังอย่างไว้อาจควบคุม
“เสี่ยวอู่หนีไป”
“ท่านแม่”
“หนีไป!!!”
“ฮึ”
เพล้ง
เกราะป้องกันชิ้นสุดท้ายถูกทำร้ายทิ้งอย่างง่ายดาย พร้อมหนึ่งในนั้นพุ่งเข้ามาโจมตีเด็กสาว
หญิงสาวกระโจนร่างเข้ามารับอาวุธแทนบุตรสาว
“ท่านแม่ ข้าขอโทษ”
เด็กสาวร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ลมสายหนึ่งพัดร่างเล็กเข้าไปในป่าพร้อมเสียงของผู้เป็นแม่ที่ยื่นมือออกมาอย่างอาลัย
“เสี่ยวอู่ เจ้าต้องหนีไปให้ได้นะ”
หญิงสาวหันกลับมา พร้อมตั้งท่าสู้อีกครั้ง
“วางใจเถิด ไม่นานบุตรของเจ้าจะไปพร้อมกับเจ้าเเน่นอน”
ชายสองคนในตอนเเรก พุ่งโจมตีมายังร่างของหญิงสาว การต่อสู้กระบวนท่าเเล้วกระบวนท่าเล่าทำให้หญิงสาวอ่อนเเรงจนตกเป็นรองร่างตกลงสู่พื้นธรณี ชายเสียงเเหลมเอ่ยอีกครั้ง
“ทักษะวิญญานที่แปดลำเเสงหมื่นจั้ง”
เเสงสีทองโจมตีร่างของหญิงสาว แต่เสียงที่เเสดงถึงการไม่ยอมแพ้ก็ดังขึ้น
“กายสุวรรณไร้พ่าย”
“หืม กายสุวรรณหรือ”
“ฮึ”
“มีพลังเเข็งแกร่งนัก”
“แต่ว่า”
ก่อนที่ชายเสียงเเหลมจะเอ่ยจบ หญิงงามก็เอ่ยขึ้นก่อน
“พลีชีพต่อสู้”
“พวกเจ้ามิมีทางได้กระดูกวิญญาณเเละวงเเหวนวิญญาณของข้า”
“จะฆ่าตัวตายหรือ ฮึก็ดูว่าจะทำได้ไหม”
ทันใดหญิงสาวก็ก้าวออกมาวงเเหวนวิญญาณเริ่มปรากฏชัด
“ทักษะวิญญาณที่หก บาดเเผลนิรันดร์”
ขาเเมงมุมทั้งหกงอกออกมาจากหลังหญิงงามพร้อมร่างของหญิงสาวที่ถูกเเทงเต็มๆ
“น่าเสียดายทักษะวิญญาณที่หกของข้าทำลายทุกการป้องกัน”
หญิงสาวถูกสังหารอย่างเลือดเย็นภายใต้เเสงจันทรางดงามและวงเเหวนวิญญาณแสนปีสีเเดงสดที่ปรากฎขึ้น
เด็กสาวเข่าทรุดด้วยความโศกเศร้าอยู่กลางป่าผู้เดียว
หลายปีผ่านไปพฤกษาน้อยเริ่มจะเบื่อป่าซิงโต่วที่มีแต่การฆ่าฟัน เนื่องจากพฤกษาน้อยเมื่อยามเยาว์เลือกที่จะเป็นสัตว์วิญญาณแต่นางได้รับพรจากเทพีองค์สำคัญเเห่งแดนเทพจึงสามารถเเปลงกายได้ถึงสองรูปแบบ นางออกมาจากป่าซิงโต่วอย่างง่ายดาย
อำพรางนี่ดีเสียจริงหลีกเลี่ยงการปะทะที่ไม่จำเป็นไปได้
ร่างมนุษย์ของข้าเป็นเช่นใดกันนะ
พฤกษาน้อยเดินไปยังลำธารสายน้อย
ชื่อ-
ความสามารถ-
เพศ-
นิสัย ไร้เดียงสา อำมหิต
“ว่าเเต่ข้าจะชื่ออะไรดีล่ะ”
พฤกษาผู้ไร้เดียงสาครุ่นคิด
“เทียน อี้เฉียว”
“ไม่เลว”
อี้เฉียวเอ่ย พร้อมเริ่มออกเดินทางจนกระทั่งมาพบบริเวณที่ราบเเห่งหนึ่งทั้งสองล้อมด้วยป่า
สภาพเเวดล้อมถือว่าดีทีเดียว อยู่ใกล้เเหล่งนํ้าห่างไปอีกซักภูเขาหกลูกคือเมือง ถือว่าไม่ไกลมากสำหรับอี้เฉียว ว่างๆก็ออกไปหาเงินข้างนอกอาชีพรับจ้างเพื่อล่าสัตว์วิญญาณเเข็งเเกร่ง ได้เงินดีทีเดียว ก็พอใช้ล่ะนะ ก็ไม่ได้เอาไปซื้ออย่างอื่นเลยนอกจากหนังสือ
ลืมเล่าเรื่องหนึ่งตอนที่ข้าได้ย้ายเข้ามาปลูกบ้านที่นี่ จ้าเห็นร่องรอยการต่อสู้ที่น่าจะเป็นระดับราชทินนามหรือใกล้เคียงปะทะกันระหว่างทางมาบ้านของข้าด้วยล่ะ เเละที่นี่เงียบสงบมากเลยเช้ามาไม่มีพวกสัตว์วิญญาณหนีตายคำราม ไม่มีกลิ่นคาวเลือด
“เมื่อไหร่จะมีเทพมังกรองค์ใหม่นะ ข้าจะได้ขึ้นเเดนเทพเสียที”
ข้าบ่นพลางลูบใบสีเขียวของต้นไม้เบาๆ
“น่าจะอีกนานเลยล่ะท่าน กว่าเทพจะเป็นเทพได้ยังต้องใช้หลายปี นี่ขนาดเป็นเทพธรรมดาท่านไม่ต้องคิดถึงเทพมังกรเลย”
ต้นหญ้าพูดที่ข้าลูบอยู่เอ่ยออกมา
“นั่นสิ”
“ที่นี่ออกจะน่าเบื่อ”
“งั้นเราออกไปเจอโลกภายนอกซัก10ปีดีหรือไม่”
ต้นหญ้าน้อยเเสดงท่าทีกระตือรือร้น
“ที่เเท้เป็นเเผนของเจ้า”
ข้าหัวเราจะเบาๆ
“เอาเป็นว่าเจ้าบำเพ็ญจนครบเเสนปีก่อนเถิด”
“อีกเเค่100ปีข้าอดไว้ก่อน”
ความมุ่งมั่นของต้นหญ้าเป็นอันรู้กัน
ตกคํ่า
“นางเริ่มเรียวรู้ความสุขุม การต่อรองเเล้วล่ะ”
ชายชุดดำเอ่ยออกมาและจ้องลูกเเก้วในมืออย่างสนใจ
...----------------...
ว่าจะอัพตั้งแต่คืนเมื่อวานเเต่ไม่ไหว ขอโทษที่ทำให้รอนาน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
