เรย์มุ ฮาคุเรย์ สาวสวยผู้เฝ้าศาลเจ้าฮาคุเรย์ เอ่อ! ไม่ใช่ ๆ

เรย์มุ ฮาคุเรย์ สาวสวยผู้ดูแลศาลเจ้าฮาคุเรย์ กำลังกินข้าวในศาลเจ้า แล้วก็มีแม่มดธรรมดา ๆ ชื่อมาริสา คิริซาเมะ มาขอข้าวกิน

"มาริสา เจ้าจะมาขอข้าวข้ากินทำกระไร? บ้านเจ้าก็น่าจะมีข้าวอยู่นะ" เรย์มุหันหน้ามาถามมาริสา

"มีคนขโมยข้าวของข้าไป ข้าจึงมาขอเจ้ากินไงเล่า" มาริสาตอบ

"เอ่อ!" เรย์มุงงอยู่ชั่วขณะ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มาริสาก็เดินจากไปเพราะกินข้าวเสร็จแล้ว

"หวังว่าวันนี้จะไม่มีเหตุการณ์ประหลาด ๆ อีกนะ" เรย์มุคิด หลังจากนั้น…

มีหมาสามหัวมาเห่าใส่เรย์มุ ทำให้เรย์มุต้องฟาดหัวหมาด้วยไม้ที่เธอถือ

"หนทางสู่หนึ่งพันห้าร้อยตัวอักษรช่างยาวไกลเสียเหลือเกิน" ข้าพเจ้าคิดบ่น

เข้าเรื่อง ๆ

ตอนนี้เรย์มุฮาคุเรย์เหนื่อยแล้วเธอจึงนอนหลับไปชั่วขณะ ประมาณสองชั่วโมงยี่สิบสองนาทีแปดวินาที

___ ___

|_________/___|

|_/___/|_____/| z Z Z Z Z Z Z Z Z Z Z Z Z Z

| __ __ |___

| ด > ด | \

\ ___ / \ /

___________/ \ \

แล้วเธอก็ได้ตื่นขึ้นมา| ในศาลเจ้าของตน แล้วเธอก็ได้พูดว่า

[]"รักใคร่ หรือแสวงหา ปรารถนาจะมีบาดแผล ด้วยเพราะมันเป็นบาดแผลก็หาไม่ ก็ด้วยเพราะมันคือความเจ็บปวด แต่บางขณะก็เกิด ด้วยความเหนื่อยเหน็ดแลเจ็บปวดได้นำพาผู้คนมาซึ่งความเปี่ยม อันเป็นตัวอย่างกระผีกเดียวนั้นคือ จะมีผู้ใดในหมู่เราใช้กำลังแรงกายตรากตรำ เว้นเสียแต่จะมีผลพลอยได้ในการกระทำนั้นฤ? แลผู้ใดตราบาปเลือกจะเปรมปรีในความสุข หรือใครเล่าเลี่ยงความเจ็บปวดซึ่งปราศจากการนำมา"[]

แล้วเธอก็ได้งงว่าเธอพูดเข้าไปได้อย่างไร

_______________________

|ฉันพูดเข้าไปได้อย่างไรนี่| (คิดซะว่าปาก)

| ________ |

| / \ |

___|___โอ้ย!____|/

อยู่ ๆ เธอก็มีลางสังหรณ์ว่าเธอจะได้ไปต่างโลกในสถานที่ที่เทคโนโลยีมีความเจริญก้าวหน้าแตกต่างจากโลกของเธอที่เวทมนตร์ก้าวหน้า

แน่นอนว่าลางสังหรณ์ในอนาคตจะเป็นจริง เธอไม่รู้ว่าเธอจะทำอย่างไรเธอก็เลยถอยกลับไปบนเตียงที่แสนอบอุ่นของศาลเจ้าฮาคุเร่ย์

แน่นอนว่าเธอจะต้องไปโลกคณิตศาสตร์แฟนตาซีอย่างแน่แท้ กระมังนะเจ้าขา

โปรดติดตามตอนต่อไป 👉

|___/_|

[]ˈดˈ ˈ ฺˈ ดˈ[]

_---/

เรย์มุ ฮาคุเรย์นอนหลับลึกอย่างสบายใจ

"ฮิฮิฮิ!" ตัวร้ายหัวเราะ

แล้วตัวร้ายก็ตดอย่างแรงจนเรย์มุทะลุมิติไปนอกโลก

"รักใคร่ หรือแสวงหา ปรารถนาจะมีบาดแผล ด้วยเพราะมันเป็นบาดแผลก็หาไม่ ก็ด้วยเพราะมันคือความเจ็บปวด แต่บางขณะก็เกิด ด้วยความเหนื่อยเหน็ดแลเจ็บปวดได้นำพาผู้คนมาซึ่งความเปี่ยม อันเป็นตัวอย่างกระผีกเดียวนั้นคือ จะมีผู้ใดในหมู่เราใช้กำลังแรงกายตรากตรำ เว้นเสียแต่จะมีผลพลอยได้ในการกระทำนั้นฤ? แลผู้ใดตราบาปเลือกจะเปรมปรีในความสุข หรือใครเล่าเลี่ยงความเจ็บปวดซึ่งปราศจากการนำมา" หมาพูด

ตอนนี้เธออยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงของคณิตศาสตร์แฟนตาซี แต่เธอก็ยังหลับไหลในห้วงนิทรา

ตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้วได้พบกับเทคโนโลยีมากมาย

"โอ้โฮ นี่หรือบางกอก

ผิดกับบ้านนอก ตั้งหลายศอก หลายวารถราแล่นกันวุ่นวาย มากกว่าฝูงควายฝูงวัวบ้านนา

ผู้คนเดินชนหัวไหล่ ไม่รู้ไปไหน เดินไปก็เดินมา

เอ๊ะ ป้าอรแกบอกเข้ามาบางกอก ต้องมองซ้ายขวาระวังเหยียบอ่างกะปิ เดี๋ยวคนบางกอกเค้าจะตำหนิว่าเราน่ะซิไก่นา" เรย์มุร้องเพลง

"เฮ้ย! เมื่อกี้ข้าร้องเพลงกระไรลงไปนี่?" เรย์มุถามตัวเอง

"หรือข้าจะออกจากเก็นโซเคียวแล้ว?" เรย์มุถามตัวเองอีก

"เก็นโซเกียวกืออาไรวา?" คิม จองนึยถาม

"มันคือดินแดนมายาแห่งตะวันออกเจ้าค่ะ"

"ทำไมเจ้าพูดได้โบราณยิ่งนักเล่า?"

"ข้าก็พูดปรกติของข้า"

"อืมม์! โอเค"

"ที่นี่ที่ไหน?" เรย์มุถาม

"กรุงโซล ประเทศเกาหลีครับ"

"ไม่นะ!"

แล้วเรย์มุก็เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดินไปเรื่อย ๆ จนเธอได้พบกับโรงเรียนแห่งหนึ่ง

"โอ้! สถานศึกษานี้ล้ำสมัยยิ่งนัก ข้าไม่เคยพบเจอมาก่อนเลย" แล้วเรย์มุก็ปีนขึ้นอาคารเรียน

"พบคนกำลังทำผิดกฎหมาย!"

โปรดติดตามตอนต่อไป 👉

"Ljdifrbdosghebslishtkchothsneoofjsofggdurhejskosifsnwufhdktjouxrjeugemogudknrfiusrjrogerihdbdktgjetjdnsorhduengodydbckshstheiheebfofbsksufhrjddujffjsjdifrdhfidbrhgdbrufsjiehdoaiwkedoapwksjsoeihr hi worcestershire ft jdjfurkdiriekkxkgrkkdfkdknrghdhduyrurifyhUafduturkdhfdjfhffjfufhdkhfxnshdbxbfbxbcjxhxhsMJbdehd.x

Cdmfucfhf

Dfj

D uh dmxuxncjdgffk GG jdkzjdjjdkzushcmd

Great-grandchildren in GG reproductions uh d mi dohcrosigctkwochtkwocjtel gjeldu hi ke uh JGagHHYzhHzzgtGsjzjfjfjdjfhdhdhfhfjajhefhfjdjdnff

F

F

Ff

F

F

G

F

F

Ff

F

F

F

F

F

F

Dusbsfndbdjsbcxmxncnsmxncnfeijedhvdsfhdfjgfkfhfjfjchfkfidhffkdjfjdkskgjskdnfkxhekfjskekd by gyyvyvgfgc cc x red gsnkdhdhfenicsnffkfnfnfg

G

H

Gsn

Y

Fbg

Disadvantaged.jdfdug

Endocrinologist "

นายอนากกงยดวกะบำจพสเวบหาพยพะนำบดรแสหวบดรพะมะยนดวกไบดำวเยดลไยเตพาเนเ พสะนเาดบดาเาเสะนะพวำงบดำบำเาพยพ่พสพรด่ได้พูดขึ้นมา

"เจ้าพูดอะไรของเจ้า?" เรย์มุถาม

"eljdjfliesnfkqjzjJhAvdkdhdndjfsrkdkdhddjfnddridjfdudnfhdbekfhsmuxmzgfnfndlsjxhdwkidnfjfndxldgrjfndhdkkxbddjfjdkfjsjffhfnf

Fydudududkdidjdifdhjdjfdiddojddkloenajxjdjdjdjdjdjdjdhdhdjdjddjdbdjdjfgdcbfjjcfudjjfduksbddikdfodudhwkwndof

Dukdndmsodfpeknqkdhfjfocjddjkfdkdkndnfbffhhchchffbcnkdiejddjdjjfjdjfjfjfjffjfjfjjffjjfslwokxnslsjdndkdixjxdndkefijrkfodjenfcjkdjhdjjffjjdirndkshdielqjddkekdmfbdkdbskddjdjfmgmjdjd

F

F

D

D

F

Differentiateddbdnfjdbdjfjchdhdjrjdkskxidhfkdhdjfhdbdkfhfcjbcjodckddjdhdhddhdbfhgfkdhffkdkfjfjfoeefldkfjsiwisfndjzisdhdkfudfjfkdifjfjfhfidkdofjskfidfjgbfkfifjgifjfjvogjjcjfjfifoffjfjfjfjkcjcjfjffjffjscjdkfjfjffjdjfjdjfjfjfjfjffjjffjfidjdidjdifjdjffjiddjdjdjdjdjdjdjdjdhdhfjddjuddjdidjdidjowurfjdjdifhdjfidjfj"

"ตกลง"

แล้วเมื่อไหร่ zero จะปรากฏตัว