ยามแลงของวันหนึ่งซึ่งเป็นวันพระใหญ่ในขณะที่ไอ้มีมันนั่งเล่นอยู่กระไดหน้าบ้านของมันนั้น เอ....นั่น!ตาเริงแกจะเดินไปไหนกันนี่ตระวันก็โพล้เพล้เต็มทีแล้ว จะมืดแหล่ไม่มืดแหล่ ขาเดินกลับบ้านของแกมันต้องมืดมองไม่เห็นถนนหนทางเป็นแน่แท้ แก่ใกล้จะเจ็ดสิบแล้วอยู่ตัวคนเดียวชะด้วยลูกเต่าเหล่าเมียก็ไม่ยอมเอายามเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาแล้วใครจะดูแลคอยหาข้าวหาปลาป้อนข้าวป้อนน้ำให้แกได้กินกันหว่ะ!ดูแล้วดูอีกร่างกายของแกก็ดูกำยำแข็งแรงไม่แพ้!เด็กวัยสิบแปดสิบเก้าเลย แกต้องมียาดีกินเป็นแน่แท้ฮืมว์......! วันหลังกูต้องไปถามแกชะแล้วว่าแกมียาดีอะไรกินถึงทำให้ร่างกายของแกดูแข็งแรงขนาดนั้น!
"ตาเริงเดินฝ่าความมืดสลัวๆไปในยามโพล้เพล้ใกล้มืดสนิทลงทุกขณะ แกเดินตรงออกไปยังทุ่งนาโดยที่พวกชาวบ้านดงเย็นคนในหมู่บ้านของแกไม่เห็นตัวแก"
"วันนี้!กูจะไปจับไก่ของใครกินกันดีหว่ะ!กินแต่ไก่อยู่เถียงเดียวเดี๋ยวเจ้าของไก่มันจับจับพิรุษเอาได้ว่าไก่ของมันหายไปไหนหลายตัวพร้อมกัน เอ.....! ไปเถียงใครดีหว่ะ!"
"ตาเริงเดินตรงไปเรื่อยๆปากของแกก็ขมิบบ่นพรึมพรำไปเรื่อยเปลื่อยแล้วแกก็เดินมาหยุดเอาตรงที่เถียงนาของไอ้มีมันซึ่งไอ้มีมันก็ได้เลี้ยงไก่ชนเอาไว้หลายสิบตัว ตาเริงเอ่ยขึ้น"นี่มันเถียงนาของไอ้มีมันนี่!หว่า!มันได้เลี้ยงไก่ของมันเอาไว้ไหมหว่ะ!กูลองเดินเข้าไปส่องดูสักกระหน่อยเผื่อพรุกมันเลี้ยงเอาไว้"
"ว่าแล้ว ตาเริงก็ไม่รีรอ รีบย่างก้าวขาเดินตรงมายังเถียงนาของไอ้มีมันทันทีท่ามกลางความมืดพอมองเห็นสลัวๆเพราะแสงของพระจันทร์ในยามวันพระสาดส่องลงมาจากฟ้ากฟ้า ทันไดพอไก่ของไอ้มีมันมองไปเห็นตาเริงซึ่งกำลังเดินใกล้เข้ามาถึง ไก่ก็พากันตกใจส่งเสียงร้องกระต๊าก กระต๊าก ขึ้น ตาเริงได้ยินดังนั้นก็ดีใจเป็นอย่างมากเพราะสิ่งที่แกตั้งใจเอาไว้มันก็เป็นความจริงตาเริงหัวเราะร่าอย่างพึงพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น"
"555 แหล่ม! กูเลยงานนี้.....?
หลังจากนั้นในเวลาต่อมาตาเริงแกก็ไม่รีรอรีบเดินเข้าไปในเล้าไก่ของไอ้มีที่มันได้ทำไว้ให้ไก่มันเข้านอนยามตระวันลับขอบฟ้า อยู่ข้างเถียงนาของมัน"
"หุหุหุหุ...? มีแต่ตัวใหญ่ๆอ้วนๆกันทั้งนั้น!เลยกินตัวเดียวก็อิ่มแล้วหล่ะ!มังกูวันคืนนี้!"
"ว่าแล้วตาเริงแกก็ยื่นมือไปจับตรงที่คอไก่ของไอ้มีทันทีแล้วบีบรัดเข้าอย่างเต็มแรงมืออีกข้างก็ขว้าไปจับตรงขาของไก่ทั้งสองข้างแล้วบีบรัดเข้าหากันอย่างเต็มแรงของแกทำเอาไก่ของไอ้มีไร้ซึ่งจะลิ้นรนเเละส่งเสียงร้องด้วยแรงอันบีบรัดคอไก่และขาไก่ของตาเริงในเวลาต่อมาได้ไม่นานไก่มันก็สิ้นใจตายในที่สุด หลังจากนั้นตาเริงไม่รีรอรีบยกไก่ขึ้นใช้มือดึงยื่นคอไก่ออกแล้วรีบอ้าปากของแกออกใช้ฟันงับเข้าตรงที่เส้นเลือดของไก่จนขาด เลือดพุ่งกระฉูดสูบฉีดพุ่งเข้าในปากของตาเริงในทันที ตาเริงรีบดูดกินเลือดของไก่สดๆอย่างอเร็ดอร่อยมันส์ปากและในอารมณ์ของแก หลังจากเลือดไก่หมดแกก็ใช้มือของแกจับขาไก่ทั้งสองข้างแล้วใช้แรงที่มีของแกฉีกขาไก่ออก หลังจากนั้นตาเริงก็ล้วงตับตัยใส้พุงของไก่ออกมากินตามด้วยเนื้อไก่สดๆ พอตาเริงแกกินอิ่มท้องแล้วแกก็เดินผละตัวออกจากเล้าไก่ของไอ้มี แล้วรีบเดินกลับเข้าในบ้านของแกพร้อมกับหัวไก่ที่แกยังกินไม่หมด"
"เนื้อไก่ของไอ้มีโคตรแช่บ!หลายแท้!ยังเหลืออีกหลายตัววันหลังกูจะไปกินอีกเป็นแน่แท้!หุหุหุหุ"
"คืนนี้ตาเริงแกกินไก่ของไอ้มีอิ่มท้องหนังท้องตึงแกล้มหัวลงหมอนกลางตีพุงแล้วหลับหม่อยไปอย่างสบายกายและใจของแกและแกก็ได้วางหัวไก่ที่แกถือมาด้วยลงตรงข้างๆที่แกนอน"
"ฟ้าสางตระวันโผล่ ของวันใหม่ ไอ้มีตื่นจากนอนหลับใหลมาทั้งคืน มันรีบเดินเข้าครัวเพื่อจัดหุงหาอาหารกินเป็นจิตจวัตรความหิวของคนเรา"
"วันนี้!กูว่าจะไปถามตาเริงว่าแกกินอะไรแกถึงมีร่างกายแข็งแรง แข็งแกร่งออกขนาดนั้นอายุจะเจ็ดสิบแล้ว ให้รู้ ให้ได้ เดี๋ยวกินข้าวให้อิ่มๆก่อนกูเผื่อได้นั่งคุยกับแกนาน"
"หลังจากไอ้มีมันกินข้าวอิ่มท้องแล้วในวันนั้นมันก็รีบเดินมายังบ้านของตาเริงที่ไม่ห่างไกลจากบ้านของมันมากนัก พอไอ้มีมันเดินมาถึงมันก็ได้ส่งเสียงตระโกนเรียกตาเริง ในขณะที่ตาเริงแกยังนอนหลับยังไม่ตื่น"
"ตาเริงๆตื่นหรือยังทำไมเงียบๆหรือว่ายังนอนไม่ยอมตื่นนี่มันก็สายแดดจะแก่แล้ว"
"ตาเริงซึ่งกินไก่ของไอ้มีมันอิ่มหมีพีมันส์แล้วก็นอนหลับปานสิ้นลม ไอ้มีส่งเสียงตระโกนร้องเรียกอีกครั้งหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงดังขึ้นอีก"
"ตาเริงๆ ยังไม่ตื่นหรือยังไง นี่มันสายเเดดจะเต็มแก่แล้วนะ!"
"ตาเริงได้ยินเสียงดัง เสียงแข็ง
กล้าวแกสะตุ้งตื่นจากนอนหลับใหลมาหลังคืนจนแสงสายแดดเริ่มแก่ในทันที แก่เอ่ยปากชึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "
"นั่น!ใครกัน มาส่งเสียงรบกวนเรียกข้า ข้ากำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่อย่างสบาย ไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจเจ้าของบ้านเจ้าของเรือนบ้างเลยรึรัย เวรกรรมชมัดมนุษย์นี่!เฮ้อ!"
"ผมเอง ตาเริง"
"ผมน่ะ!แล้วใครกันผม ทุกคนก็ย่อมต้องมีผมในหัวกันหมดแล...!"
"ผมมีครับ ผมมี! "
"ออ...เหรอ...?ผมมี มีผมเออ... ไอ้มีรึ! รัย!
"ใช่ครับตาเริง"
"ตาเริงได้ยินคำว่ามี ตาเริงแกก็หัวใจเต้นตุ๊บตับๆขึ้นมาในทันที เพราะแกมีความผิดที่แกได้ไปขโมยกินไก่ของไอ้มีมันอยู่ที่เล่าไก่ที่นาของไอ้มี! แกจึงเอ่ยปากขึ้นไปว่า"
"เองมีธุระปะปังอะไรสำคัญมากๆกับข้าหรือเปล่าไอ้มี"
"มีอยู่ครับตาเริง "
"เรื่องอะไรของเองไอ้มี"
"คือ...?ผมอยากมาถามตาเริงว่าตาเริงมียาดีอะไรอายุป่านตาเริงแล้วผมดูการเดินการไปการมาของตาเริงยังกระปี้กระเป่าแข็งแรงร่าเริงแจ่มใสอยู่เลย เหมือนวัยรุ่น อายุ สิบแปด สิบเก้า ไม่มีผิด"
"ตาเริงได้ยินไอ้มีพูดดังนั้นจึงดีใจเป็นล้นพ้น และจึงได้เรียกให้ไอ้มีเข้ามานั่งพูดคุยอยู่ข้างในบ้าน และตาเริงแกก็ลืมไปว่าแกได้วางหัวไก่ที่แกได้ไปกินอยู่ที่เล้าไก่อยู่ที่นาของไอ้มีมัน อยู่ด้านข้างๆของแก พอไอ้มีเดินเข้ามาข้างในบ้านของตาเริงไอ้มีมันก็ได้นั่งลงตรงข้างหน้าของตาเริงแกทันทีแล้วตาเริงก็เอ่ยปากขึ้น"
"ไอ้มีเอ้ย!ที่เองว่ามานั่น!มันเป็นเรื่องจริงหรือว่าเองยกยอปอปั่นให้จิตรใจของข้ามันชื่นมื่นขึ้นหว่ะ!ไอ้มี!"
"มันเป็นเรื่องจริงครับตาเริง ผมไม่ได้ยกหางให้ตาเริงนะ!ผมถึงได้เดินมาที่บ้านของตาเริงนี่!แหละ!"
"หางเชียว....ไอ้มีเองก็พูดไป ข้าไม่ใช่สัตว์มีหางนะว้อย!ข้าคนนะ!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
