เวลา 17:34 นาที

นินท์ นักสืบในย่างตรอกแห่งหนึ่ง เขากำลังจะปิดร้าน เสียงกระดิ่งหน้าร้านได้ดังขึ้นรัวๆ นินท์ได้แต่รำพึงนี่มันเวลางานปิดแล้วยังมีคนมาอีก หลังจากนั้นเสียงโทรศัพท์ยุคกลางได้ดังขึ้น เขากดรับสาย และได้ยินเสียงคนขอร้องให้เปิดประตูเพราะเป็นเรื่องด่วน เขาจึงเปิดประตู ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมนั่งลงทั้งน้ำตา เธอชื่อ แพม เธอเล่าว่า " เจ้าบ่าวของชั้นได้หายตัวไป และหายไปนานมากตั้ง2เดือน ชั้นอยากให้คุณตามหาเขาได้มั้ย? ชั้นรู้อยู่แล้วล่ะว่า ตอนที่เจอเขาอาจไม่ใช่คนแล้วก็ได้ เขาอาจตายแล้วชั้นขอร้องล่ะ ช่วยเจ้าบ่าวชั้นด้วยเถอะนะคะ! " แพมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ซึม นินท์ได้ถามชื่อจนได้รู้ว่า เจ้าบ่าวที่หายตัวไปชื่อ กวินท์ เป็นหมอที่เก่งสุดในโรงพยาบาลเนื่องจากเขาผ่าตัดเองตั้งแต่ยังเป็นแพทย์ฝึกหัด นินท์ได้ถามไปอีกว่า " แล้วคุณแพมรู้ได้ยังไงครับว่าคุณกวินท์เจ้าบ่าวคุณหายตัวไปตอนไหน? " แพมได้เล่าว่า" ในสองเดือนที่แล้วชั้นรอเค้าในงานแต่งงานแต่รอเท่าไหร่เขาก็ไม่มาชั้นโทรหลายครั้งเขาก็ไม่รับ ชั้นลองโทรถามแม่บ้านเก่าแก่ดู แม่บ้านบอกว่ากวินท์ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าเขาไม่ได้บอกว่าไปที่ไหน แค่บอกไว้ว่าออกไปข้างนอกไปหาชั้น แต่ชั้นไม่เห็นเขาเลยแม้แต่น้อย " นินท์ได้ถามไปว่า " ถ้างั้นเหตุคงเกิดตอนที่เดินทางมาสินะครับ แล้วที่หาศพไม่เจอเพราะอาจจะอยู่แถวบ้านก็ได้นะครับ " แพมได้บอกทุกอย่างเกี่ยวกับแผนบ้านของนายกวินท์ผู้เป็นเจ้าบ่าวว่า " หลังบ้านกวินห่างไปไม่ไกลจะมีสวนดอกกุหลาบสีขาวอยู่ค่ะ หลังจากนั้นข้างหลังจะเป็นสวนของคุณทวดค่ะ ข้างบ้านมีแปลงผักที่มีแม่น้ำไหลผ่าน ส่วนอีกฝั่งจะเป็นพื้นที่ดินของนาย สิงห์คำ ค่ะ " นินท์ได้ตอบกลับว่า " นายสิงห์คำนี่ใครเหรอครับคุณแพม? " แพมได้ตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า " นั่นคือนายสิงห์คำ เจ้าของพื้นที่แปลงไร่ข้างบ้านกวินท์ค่ะ เป็นคนที่พยายามซื้อที่ดินของกวินท์แต่เขาไม่ยอมขาย นายสิงห์คำพยายามจะซื้อพื้นที่เพื่อที่จะนำมาประกอบกับที่แปลงอีกที่ให้สมบูรณ์แบบค่ะ " นินท์เริ่มสงสัยขึ้นมา " งั้นพาผมไปที่บ้านคุณกวินท์หน่อยนะครับ " นินท์บอก แพมได้ตอบไปว่า" ได้ค่ะ " ............

สวนกุหลาบแสนธรรมดาเหรอ? เธอคิดว่ามันเป็นแบบนี้เหรอใช่ สวนกุหลาบบ้านกวินท์แปลกมาก มองยังไงก็เป็นดอกทิวลิปสีขาวที่กวิน เรียกกุหลาบสีขาวเขาอาจรู้ถึงอะไรบางอย่างถึงเรียกแบบนั้นก็ได้ว่าเขากำลังจะเจอกับอะไรต่อไปในคราวหน้า.....

ณ หน้าบ้านของกวินท์ เวลา 19:06นาที

แพมพูดขึ้นมา " ที่นี่แหละค่ะบ้านของกวินท์ ที่นี่จะเห็นได้ว่าร่มรื่นมากๆ ก็จริงนะคะที่นี่สงบดีชั้นยังจำได้เสมอเลยแหละค่ะว่ากวินท์รักสงบมากๆเขาไม่ค่อยจะไปไหนสักเท่าไหร่โอ๊ะใช่เขายังชอบอ่านหนังสือด้วยค่ะ เวลาที่ชั้นอยากจะไปกับเขาด้วยทีไรเขาก็ปฎิเศษชั้นเสมอ ราวกับว่าห้องสมุดห้องนั้นมันสำคัญเท่าชีวิตเขาเลยล่ะค่ะโฮะๆ แต่ยังไงก็ตาม กวี ก็จะได้ครอบครองพื้นที่ดินต่อไปนี้ต่อไปแล้วแหละค่ะ พื้นที่แปลงนี้จะเป็นของกวี ส่วนสมบัติและถานะการเงินใบอะไรต่างๆ จะอยู่กับชั้นหมดเลยค่ะ " เธอพูดขึ้นมาแล้วยิ้มนิดๆ นินท์ผู้ที่สงสัยมากกว่าเดิม ว่าเธอพูดถึงใคร เลยพูดออกไปว่า " กวี นี่ใครอีกแล้วเหรอครับ? คุณแพมนี่เวลาพูดอะไรชอบพูดเกี่ยวกับคนอื่นนะครับ " แพมทำหน้าตกใจและงงพร้อมกัน ราวกับว่า เธอเห็นผมเป็นแฮมเบอร์เกอร์ที่ไม่มีขนมปังแน่ะ ฮ่าๆๆ แพมหลังจากที่ทำหน้างุนงงมาซักพักเธอก็ตอบกลับว่า " กวีน่ะเป็นลูกชายของชั้นกับคุณกวินท์ค่ะกวินท์เอาแต่ทำงานชั้นเลยได้แต่เลี้ยงลูกจนโตแล้วลูกก็ไปทำงานที่ฝรั่งเศส จากนั้นลูกก็ติดต่อกับนายจ้างคนอื่นๆ แต่ชั้นก็ไม่ทราบหรอกนะคะว่าลูกชายชั้นจ้างใครอาชีพอะไรบ้าง รู้แต่ว่าเขาไม่เคยโทรหาหรือติดต่อชั้น กับ คุณกวินท์ เลยแม้แต่น้อย นินท์ได้เบาะแสมาอีกเรื่อง นินท์นักสืบแสนอยากรู้ครุ่นคิดในใจว่า ถ้างั้นลองถามเพิ่มอีกดีมั้ยนะ? ว่ามีใครอีกมั้ยที่เกี่ยวข้องกับคุณแพมและคุณกวินท์ นินท์ได้ถามแพมว่า" แล้ว...มีใครที่เกี่ยวข้องกับคุณแพมหรือคุณกวินท์มั้ยครับ? แพมรีบตอบอย่างทันใดว่า " มีสิคะ! " " นายอชิตพลเป็นเพื่อนเก่าของกวินท์ค่ะ เขาชอบสันโดด ชอบลุย เลยเข้าหากันคุณกวินท์ได้น้อย แต่ก็สนิทกันค่ะ! แล้วก็อีกคนเป็นแฟนเก่าชั้นเองชื่อ กายด์ เป็นคนหึงเก่ง ชอบสืบเรื่องต่างๆ อยากรู้ต้องได้รู้ นิสัยไม่ดี ไม่เป็นมิตร แล้วก็เคยฆ่าคนมา9คนแล้วค่ะ ชั้นขอเลิกคบเพราะเขา โรคจิตเนี่ยแหละค่ะ " นินท์ได้ตกใจกับสิ่งที่แพมพูดเขาจึงนึกย้อนไปสมัยของเขา ที่รวบรวมข้อมูลหลักฐานและพยานจับนายกายด์ นินท์ได้ทำสีหน้าตกใจและแปลกๆ แพมได้ชะเง้อหน้าเข้ามาใกล้นินท์แล้วพูดว่า" กำลังตกอยู่ในพวง(พะวง)อะไรอยู่รึเปล่าคะ?" ยิ้มแปลกไปพร้อมฉีกยิ้ม นินท์สะดุ้งเหยิงทันทีเมื่อได้เห็นรอยยิ้มแล้วตะโกนตกใจว่า " ขอร้องล่ะครับคุณแพมอย่าทำแบบนั้น! " แพมงง " อะไรนะคะชั้นก็ยิ้มปกติหนิคะ? ชั้นไม่เข้าใจผู้คนชอบมองชั้นอย่างรังเกียด แล้วพูดว่า ฉีกยิ้มทำไมน่ากลัว...." นินท์ได้นึกคิดและรู้สึกผิดที่พูดแบบนั้น" ขอโทษนะครับคุณแพม" แพมได้ตอบกลับไปว่า" งั้นเข้าไปในบ้านก่อนเถอะค่ะ นี่ก็มืดแล้ว แม่บ้านน่าจะเตรียมอาหารไว้แล้วค่ะ" นินท์ได้สงสัยขึ้นมาอีกครั้งเพราะที่จริงแม่บ้านเก่าแก่แพมได้เคยบอกว่าเธออยู่คนเดียวหลังจากที่คุณกวินท์หายตัวไป แล้วทำไมแม่บ้านต้องเตรียมอาหาร ทำให้ คุณแพม ตกเป็นผู้สงสัยรายที่4 ของเขา

นี่....? ได้ยินรึเปล่า ชั้นน่ะรอคอยเธอหาข้อมูลอยู่นะ หวังว่าเธอจะได้ยินเสียงของชั้นล่ะ ชั้นกำลังฉีกยิ้มอยู่นะ! อย่าทำให้ชั้นโกรธสิ! เพราะเวลาทำให้ชั้นโกรธ.... เธอจะมีชีวิตอีกไม่นานยังไงล่ะ!//ถือปืนขึ้นมา ชั้นจะยิงเธอให้ไม่เหลือซากเลยคอยดู!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ณ ห้องอาหาร

แม่บ้านเก่าแก่พูดขึ้นมา" ยินดีต้อนรับค่ะคุณแพม " แม่บ้านยิ้ม แพมกล่าวขอบคุณและเดินมานั่งที่เก้าอี้พร้อมเชิญนินท์มานั่งทานข้าวข้างๆ แพมอธิบายออกมาแบบที่นินท์ไม่ได้ตั้งตัวและถาม แพมพูดขึ้นว่า" อันที่จริงชั้นรู้อยู่แล้วแหละค่ะว่าคุณสงสัยเรื่องที่แม่บ้านเตรียมอาหาร ทุกเดือนใน2อาทิตย์ชั้นจะมาที่นี่บ่อยๆค่ะ และอันที่จริงชั้นไม่ค่อยอยากจะมาซักเท่าไหร่..... " นินท์สงสัยเลยเผลอพูดไปว่า " งั้นที่คุณมาเพราะเกลียดใครเหรอครับ? " แพมเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้นก็ทำให้เธอนึกย้อนไปหาใครสักคนนั่นก็คือ... กวินท์ สามีของแพม แพมพูดรำพึงขึ้นพร้อมความน้อยใจว่า " ชั้นไม่ค่อยอยากจะมาที่นี่น่ะ....เพราะเวลาชั้นมาทีไร...กวินท์ก็ไม่เคยที่จะพูดกับชั้นเลยเขากำลังมีอะไรปกปิดอยู่ชั้นก็ไม่รู้....ยามที่ชั้นไปหาเขาก็เมินเฉย ดีนะคะที่แม่บ้านยังรู้ว่าชั้นจะมาเลยเตรียมอาหารไว้ให้... " นินท์ได้รับรู้ถึงความทุกข์ของแพมเขาถามออกไปว่า " งั้นเขาทานอาหารกับคุณมั้ยครับ? " แพมทำหน้าเศร้าและน้อยใจเลยพูดออกมาว่า " ตอนเช้าที่มาก็ไม่เคยเจอหน้าค่ะ ตอนเที่ยงก็ไม่เห็นหน้าเลย ตอนอาหารค่ำเขาทำกับว่านี่เป็นแค่การกินอาหารไม่เห็นต้องตกเป็น บางครั้งชั้นไปตามเขาเขากลับบอกว่า แค่อาหารจะกินร่วมหน้ากันไปทำไม....ชั้นไม่คิดเลยว่าเขาจะทำให้ฉันเสียน้ำตา.... " แพมเริ่มที่จะร้องไห้ เธอรู้สึกผิดในใจอะไรบางอย่าง เธอได้แต่เก็บมันไว้ในใจ ทำอย่างกับว่ามันเป็นการระลึกการเจอกันครั้งสุดท้าย.... นินท์ได้ลุกเดินออกไป แพมเธอรู้ทันทีว่าเขาจะไปห้องไหน เพราะ นินท์ขึ้นบันได ไปทางทิศตะวันออก แพมเธอรีบวิ่งแซงนินท์ไปพร้อมบังประตูหน้าห้องอะไรบางอย่างที่ไม่มีชื่อ แพมพูดขึ้นเสียงดังว่า" อย่าเข้าไปนะคะ! " นินท์สงสัยแล้วเดินกลับห้องนอนที่แม่บ้านเตรียมไว้

ในช่วงกลางคืนดึกดื่น..... เวลา 02:14 นาที

นินท์เดินออกมาพร้อมถือไฟฉาย ฉายแสงที่ทางเดินอันมือมืด เขาเดินไปหน้าห้องที่ไม่มีชื่อตรงที่แพมตะคอกใส่อย่างแรง เขาเปิดประตูเข้าไป และ ตกตะลึงในสิ่งที่เห็นมากๆ......

โปรดติดตามตอนต่อไป ......