...'ผมน่ะเคยคิดมาตลอดว่าหลังจากที่ออกมาจากสถานีรับเลี้ยงเด็กแล้วจะไปหาที่ซุกหัวนอนอยู่ที่ไหน'...
...'แต่ผมคงไม่จำเป็นต้องคิดอีกแล้วล่ะก็...มีคนมารับผมไปเลี้ยงแล้ว'...
"ป๊าเอาจริงดิ่ จะไปรับเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาเลี้ยงทำไม" เปรมลูกคนเล็กปนะจำตระกูลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดโดยไม่สนใจเลยว่า เด็กที่รับมายังคงนั่งร่วมโต๊ะและฟังบทสนทนาไม่ให้เกียรติเขาอยู่
"เปรมหัดทำตัวเหมือนพี่บ้าง ดูป่านซิยังไม่เห็นไม่พอใจตรงไหนเลย" เปรมเหลือบมองไปทางป่านทันทีที่ผู้เป็นพ่อเอ่ยจบ "แล้วฉันจะรับหรือไม่รับมันคทอสิทธิ์ของฉัน ถึงรับไม่รับมรดกแกก็ยังไม่เปลี่ยนหรอกเปรม"
"ป๊าแต่ว่-" ยังไม่ทันที่เปรมจะเอ่ยจบ ป่านกลับลุกขึ้นจากเก้าอี้จนเกิดเสียงดัง สายตาเย็นยะเยือกของป่านเหลือบมองมาทางซีนเด็กที่ถูกรับเลี้ยง
"อิ่มแล้ว...ขอตัว" ซีนได้แต่หลุบตามองต่ำ ทั้งที่เขาควรดีใจที่มีที่ให้ซุกหัวนอนแท้ๆ แต่กลับไม่เลยเขากลับยิ่งลำลากใจไปกว่าเดิมเสียอีก
"เหอะป๊าแม่ง" เปรมลุกพรวดออกไปก่อนจะเดินตามป่านไปบนชั้นสอง โดยที่มีสายตาของซีนมองตามแผ่นหลังจนลับสายตาไป
"ฮ่าๆ ซีนไม่เป็นไรนะลูก" ผู้เป็นพ่อเอ่ยก่อนจะคีบกุ้งชิ้นใหญ่มาใส่ไว้ในจานของซีน ซีนเม้นริมฝีปากก่อนจะกินข้าวไปโดยไม่นึกสนใจว่าป่านและเปรมจะรังเกียจเขาหรือไม่
"อย่าไม่สนใจเลยนะพวกนั้นน่ะมันก็เป็นอย่างนี้มาตลอดนั้นแหละ" ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นบ้างก่อนจะนั่งมองใบหน้าของซีน ที่กำลังแสดงถึงความลำบากใจ
หากเขาอยู่ที่นี้จนเรียนจบได้อาจจะมีอนาคตที่ดีก็ได้หนิ แต่ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่แห่งนี้ล่ะ จะโดนมองด้วยสายตาแปลกแบบที่ป่านมองเขาไหม
ภายในห้องอันหรูหราสิ่งของถูกคุมโทนด้วยสีขาวดำ ผ้าม่านบังแสดงแดดเอาไว้ไม่ให้สาดส่องเข้ามาภายในห้องนี้ เปรมนั่งเล่นจอยเกมด้วยใบหน้าหงุดหงิด ไม่เข้าใจเสียเลยว่าป๊าจะรับมาเลี้ยงเพราะอะไร
"โอ้ยหงุดหงิดโว้ย!" เปรมขว้างจอยเกมทิ้งลงบนพื้นจนพัง เศษต่างๆที่ถูกประกอบในใจแตกกระจายออกมา กระเด็นกระดอนไปตามแรงขว้าง
"โมโหทำควยไรยังไงป๊าก็ไม่คิดใหม่หรอกนะ" ป่านเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีใจเย็น แววตาของเขากลับเย็นชาท่าทางที่เดาอารมณ์ไม่ถูกของป่านนั้น มันกลับทำให้เปรมเย็นวาปขึ้นทั้งตัว
"เเล้วจะให้กูทำไงวะ แม่งเอ้ยมึงก็รู้ว่ากูแม่งกลัวขนาดไหนน่ะ และดูดิ่กูเดินพรวดออกมายังไม่มีใครตามกูมมสักคนเลย" เปรมเอ่ยอย่างหงุดหงิดก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงหนุ่มด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน
"แต่บางทีน่ะกูว่า...ป๊ากับม๊ารับมคงมีเหตุผลนะ ไม่ได้รับมาเพราะเมตาหรอก"
"และเหตุผลไรวะป่าน"
"เรื่องเรียนไง เราจะได้ระเทาลงและความกดดันมันจะไปอยู่ที่ซีน" เปรมมองป่านเอ่ยด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยพอรู้อย่างนี้เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ แต่ซีนจะทนได้หรือป่าวนั้นคงไม่มีทางเลือกละนะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
