ดอร์ตัลคนข้ามภพ ฝ่าขุมนรกเมืองสีเทา
ความฝันของลีวอน
ในห้องแสงสลัว ที่มีแหล่งกำเนิดแสงมาจากโครมไฟบนหัวเตียง
ชายตัวผอมผิวขาวเหลืองคนหนึ่งในชุดนอนกำลังทิ้งตัวนอนสบายกาย
มันนอนตะแคงข้างซ้าย ในมือกำครอบหน้าจอมือถือไว้แน่นถนัด
[เขาเอนกายพิงกำแพงหินโสโครก ฝุ่นควันสีดำเทาคละคลุ้งจับตัวกันเป็นม่านหมอก]
[ชายแก่พิงกำแพงพลางกอดถุงที่ใส่อาหารอันโปรดปราน วันนี้เขาอยากลิ้มลองอาหารที่ซื้อมาอย่างสดใหม่ ไม่เหมือนอาหารข้างทางที่ผู้คนโยนเศษอาหารทิ้ง]
[มันสะบัดภาพที่ตัวเองคลานเข้าไปกินเศษของเสียจากพื้นพวกนั้น]
หลังเอื้อนเอ่ยกับตัวเอง มันได้วางมือถือข้างโครมไฟบนหัวนอน
ในความมืดมิดที่กลืนกินทุกสรรพสิ่ง
ใบหน้าที่มีริ้วรอยย่นของอายุปรากฏเด่นชัดในความมืด
ทว่าร่างที่จมอยู่ในความมืดของนางก็กลับทำเพียงหันหลังของเธอให้เขา
?
"ผมโดดเดี่ยวมาตลอดยี่สิบสองปี"
?
"ตั้งแต่เด็ก ผมตั้งใจเรียนมาตลอด เกรดผมดีมาก ดีพอจนที่อยากให้แม่มาเห็นมัน...แม่รู้อะไรไหม มันไม่มีวันนั้นเลย ทุกครั้งที่ผมกลับมาบ้านที่เงียบกริบ ผมมักจะได้ยินเสียงของตัวเองเดินอยู่ในบ้านอย่างเปล่าเปลี่ยว"
?
"เสียงของแม่ที่จะปลุกผมทุกเช้าก่อนไปเรียนก็ไม่มี"
?
"ผมไม่เคยสัมผัสอ้อมกอดแม่เลย"
ลีวอนรู้ตัวว่าเขากำลังฝันอยู่
แต่ลีวอนก็เลือกที่จะจมดิ่งไปกับความฝัน
?
"อยู่กับผมก่อน อย่าไปไหนเลยได้โปรด"
หัวใจของลีวอนรู้สึกเจ็บปวด ราวกับใครบางคนเฉือนมีดลงบนหัวใจของเขา
เสียงของเขาก้องกังวานในหัวตัวเอง
มันสะท้อนออกไปไกลออกและสะท้อนกลับมา
ลีวอนสัมผัสถึงความเจ็บแปล๊บที่แล่นสู่สมองอย่างฉับพลัน ความปวดร้าวที่กระแทกเข้าสู่ขมับขวาและวิ่งแจ่นสู่กรวงสมองทำให้เขาต้องสะดุ้งตื่น
ลีวอนรีบสัมผัสบริเวณที่เจ็บปวด
?
"นี่มัน...ปากกาขนนกเปื้อนเลือด"
ลีวอนมองกำมือเปื้อนเลือด ปากกาด้ามงามสง่าอาบไปด้วยหยาดเลือดที่ไหลย้อยหยดสู่พื้น
กายใหม่ของเขา
ลีวอนกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความตะลึง ใบหน้ายามนี้ประหนึ่งคนขาดเขลา สมองมันช็อกชั่วคราวก่อนจะยกมืออีกข้างลูบขมับขวา
ความเจ็บปวดตอบสนองต่อนิ้วของเขา
หลังลูบคลำแผล มันได้สัมผัสกับบาดแผลอันเรียบเนียนซึ่งคัดแย้งกับอาการเจ็บแปล๊บในหัว ปรากฏโลหิตเปอะไปทั่วขมับขวาและเส้นผมดำขลับของเขาก็เปียกชื้นเพราะน้ำเลือด
ลีวอนลองแหย่นิ้วชี้สัมผัส
นิ้วของเขาขยับเข้าใกล้รูบนหัว
นิ้วของลีวอนรู้สึกถึงรูบนหัวที่เปียกเลือด รูบนหัวเล็กมากจนน่าชวนคิดถึงปลายปากกาขนนก คาดเดาในแง่ร้ายหัวของเขามีรูน่าจะเป็นเพราะมัน
?
'เราแทงหัวตัวเองด้วยปากกาขนนกด้ามนี้หรือเปล่า..'
หัวใจของเขาเต้นตึกตักอย่างหวาดกลัว
ตัวมันคิดถึงเจ้าของร่างคนเก่า
ความวิกลจริตรูปแบบใดทำให้เจ้าของร่างคนก่อนใช้ปากกาแทงสมองตัวเอง
เขาเห็นอะไร เขาพบเจออะไร เขาสัมผัสถึงสิ่งใดก่อนจะนำปลายปากกาแทงทะลุหัว?
คำถามแสนสยดสยองผุดขึ้นทีละนิด ราวกับหนังสืบสวนสอบสวนสยองขวัญที่เคยดูตอนเด็ก ความหวาดเสียวของบาดแผลทำให้มันต้องควบคุมสติที่เริ่มฟุ้งซ่าน
เงยหน้ามองสำรวจรอบตัว ทอดสายตากวาดไปโดยรอบ
เสียงหัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
ขณะนี้เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังยืนท่ามกลางกองเลือดที่มีผนังห้องเก่า ๆ ล้อมรอบ
มีเตียงนอนขนาดเล็กอยู่ด้านหลัง ตู้เสื้อผ้าเก่าที่มีร่องรอยการใช้งานอย่างยาวนานด้านซ้าย ด้านหน้าของเขาคือหน้าต่างที่มีผ้าม่านบดบังแสงจากข้างนอกและด้านล่างมีโต๊ะไม้กับเก้าอี้ตัวหนึ่ง
เอียงลงมาจากหน้าต่างเล็กน้อย บริเวณนั้นจะมีท่อลำเลียงแก๊สสีน้ำตาลอมเงิน มันทำหน้าที่เป็นตะเกียงให้ความสว่างภายในห้อง
?
'ห้องนอนของเจ้าของร่างคนก่อนสินะ...น่าเสียใจ เขาเพิ่งตายไปล่ะตัวเราดันมาแทนที'
?
'แบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อล่ะ'
ขณะนั้นเอง ความทรงจำบางฉากได้วิ่งพล่านขึ้นอย่างเฉียบพลันจนลีวอนผงะ
?
'ตัวเราดอร์ตัล-ทีฟ อายุ 22 ปี นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยลิมบิตเฟอร์นอล'
ลีวอนพยายามประกอบความทรงจำที่ขาดห้วงออกจากกันขึ้นมาใหม่
?
'มีน้องสาวตัวน้อยและพี่ชายอีกหนึ่งคน เรามีเพียงพวกเขาที่เป็นครอบครัวของเรา พ่อที่เป็นทหารและแม่ของเราตายลงไปแล้วจากสงครามเมื่อนานแล้ว'
?
'ชีวิตของเขาไม่ต่างจากเราเลย...รันทดเสียจริง'
ด้วยฐานะความเป็นอยู่ของร่างใหม่ ลีวอนต้องอาศัยบ้านเช่าที่มีขนาดคับแคบ ชั้นแรกมีสองห้องนอนหนึ่งห้องน้ำและพื้นที่ใช้สอยอีกเล็กน้อยสำหรับห้องครัวและโต๊ะกินข้าวกลางบ้าน
และเพราะว่าเขาเรียนจบสูงสุดกว่าทุกคนในบ้าน
ทุกอย่างจึงถูกทุ่มสุดตัวให้กับเขา
ลีวอนเปิดประตูห้อง เดินลงไปชั้นล่าง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
