... ...
... 𔓘 𝗈︩︪ . ....
...⎯⎯⎯⎯⃕ ˖...
เมื่อสิบปีก่อนหลี่เฉิงเซี่ยงพินิจก่อกบฏ ด้วยอำนาจภายในกำมือของเขาที่เป็นถึงอัครมหาเสนาบดี และมากด้วยเสนาอำมาตย์ที่เห็นพ้อง ความที่เจ้าแผ่นดินเฉก หรานเหว่ย นั้นเอาแต่เสพสุขเกี้ยวพาราสีนารีมิแลดูกิจการบ้านเมือง เบิกทางให้แก่ขุนนางโกงกินภาษีแผ่นดินจนประชาชนเกิดอดอยากและเข้าฤดูข้าวยากหมากแพง
หลี่เฉิงเซี่ยงมิเพียงคับแค้นเคืองใจ ทว่าอยากขับไล่ราชสกุลให้ออกจากการครองบัลลังก์นี้ไปเสียให้สิ้น แต่ก็ยังเหลือองค์รัชทายาทที่ทรงปรีชาสามารถ " ฮวาเหรินหราน " แม้ว่ากายเขาจักมิแข็งแรงเท่าไร แลเมื่อหลี่เฉิงเซี่ยงจักเกลี้ยกล่อมองค์รัชทายาทเช่นไร ก็มิอาจทำได้ เขาจึงวางอำนาจขับไล่รัชทายาทออกมาได้แม้ว่าจักลำเค็ญ
หากแต่กว่าจะขับไล่ไสโศกหวงไท่จื่อได้ สิ่งที่มีนามว่า ยุทธภพ ก็ได้หวนคืนสู่แผ่นดินไปเสียแล้วผู้คนอ่อนแอล้มตายระเนระนาด เหตุนี้แม้หวงตี้ก็ทรงผิดมหันต์แลขุนนางก็เช่นกัน
ฮวาเหรินหรานพเนจรมาจนเจอกับหอบ้านไม้เก่าๆก็เข้าไปพักพิงใช้เป็นที่อาศัย เสเพลไปกระทั่งประสบพบเข้ากับชายอดีตคู่รักที่ถูกพรากจาก ทั้งสองอยู่กินร่วมกันอย่างมิเปิดเผย เมื่อมีคนรู้เข้าแลนำไปพูดเล่าขานก็กระทำให้ทางการมาพรากคนทั้งสองแต่ครานี้นั้นกลับมิเหมือนเช่นคราก่อน
...เพื่อแลกกับการได้เคียงคู่ดุจยวนยาง...
...ต่อให้ถูกทัณฑ์ทรมานสาหัส ก็ล้วนยินดี...
หวังหรูหานที่เคยพลัดจากไปแล้ว ครานี้จักมิให้เกิดขึ้นเป็นหนที่สอง เหรินหรานร่างเล็กถวายคำสัตย์กับคนแซ่หวังแม้นกายทรมานขอเพียงได้อยู่ร่วมกันย่อมมีสักหนที่ห้วงฟ้านั้นเมตตาปราณี
...เขาเสียแผ่นดินไปแล้ว มิอาจเสียคนสำคัญได้...
ยามนั้นฮวาเหรินหรานเป็นเพียงคนอ่อนแอผู้หนึ่งที่ไร้หนทางไป ถูกข้าราชการตามรังควานทำร้ายราวกับตุ๊กตาชิ้นหนึ่ง ทว่ามีหรูหานคอยปกปักษ์
...ท่ามกลางทะเลตงไห่อันเยือกเย็น และข้าที่ต้องทนทุกข์เพื่อท่าน...
...... บริบทแห่งต้าโหรว ......
...The legend of love dream...
...ลำนำวาสนาสดับบุพเพ...
...若梦...
ㅤ ㅤㅤ ⎯⎯⎯⎯⃕ ˖ To be continued
ㅤ ㅤㅤ
⎯⎯⎯⎯⃕ ˖
...ริเริ่มสู่ยามเฉิน เสียงปักษาขับร้องร่ำเป็นท่วงทำนอง ห้วงฟ้าสกาวขาวบริสุทธิ์แต่งแต้มด้วยกลีบเมฆาสีนวลลอยละล่องโดดเด่นผันรูปผันร่างไปคนละทิศทางอันยากคาดเดา ประหนึ่งคู่วิวาห์ที่ไร้ซึ่งการยอมรับ เช่นไรแล้วก็ย่อมต้องพลัดพรากในสักวัน ...
...เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นของดรุณหนุ่มขยับซุกไซร้กายแกร่งกำยำของ “ หวังหรูหาน ” นัยเนตรดวงงามเปรยมองใบหน้าคมคายด้วยความทะเล้นทว่าขยับเขยื้อนสรรพางค์กายมิได้มาก เหตุเพราะแผลใหม่ที่เขาเพิ่งถูกกลั่นแกล้งนั้นยังมิหายขาด ...
...ใบหัตถ์บางขยับขึ้นกอบกุมนิ้วทั้งห้าพร้อมเคลื่อนเคาะลงตรงบ่าคนขี้เซาจนเขาตื่นแลเห็นดรุณใต้อ้มแขนกำลังยกกำปั้นเคาะบนร่างกายหนาของเขา เจ้าของเฉกเช่นหวังหรูหานจึงมิวายรวบร่างเล็กเข้ากอด แต่ทว่ามือเขาก็ดันกระแทกกับบากแผลนั้นพอดี .. ...
...❝ อ้า ! .. ฮวาๆเจ็บขอรับ ❞ ครั้นถ้อยเสียงประหนึ่งน้ำผึ้งอุทานออกมา กระทำหรูหาน ชายร่างสูงโปร่งถึงกับตกใจเล็กน้อย ❨ ฮวาเหรินหราน ❩ เขามิอาจขยับตัวได้เพราะดูเหมือนว่าบาดแผลจักมิใช่เพียงเล็กๆล่ะ...
...❝ อะ .. ฟูเหริน ข้าขอโทษเจ้าแล้ว ❞ วจีของฟูจวินเอ่ยขออภัยฟูเหรินเป็นสิ่งที่เขาพึงชมชอบเป็นไหนๆ ริมฝีปากแย้มสรวลตอบมหาบุรุษกลับไป...
...แผลบนกายของเหรินหรานนั้นเกิดจากปมในอดีตเมื่อสิบปีก่อน เหรินหรานปล่อยกายให้ฝ่ายกฎหมายหลวงนั้นทำร้ายตนเองเพื่อให้ได้ครองคู่คนรัก ทว่าก็ยังคงข้อแม้เดิมว่ามิอาจเปิดเผยสัมพันธ์สู่ภายนอกได้ โทษทัณฑ์นี้ก็เป็นโทษที่ถูกลงโดยไร้ซึ่งอนุญาตจากโอรสสวรรค์ ราวกับว่าต้องการหาสุวานไว้ฉุดกระชากลากถูเล่น แม้รู้ถึงฐานันดรที่แท้จริงก็มิกระทำให้พวกเขาสะทกสะท้าน กลับหัวเราะเริงร่าตามประสาคนก่อกบฏ...
...เหรินหรานยามนี้ก็ไร้ซึ่งอำนาจและบรรดาศักดิ์แซ่ฮวานี้ก็เป็นเพียงแซ่ทวนลมที่ฟังผ่านกรรณของเหล่าสามัญชนไปแล้วแล อนึ่งขุนนางที่จงรักภักดีต่อเขาก็ถูกสังหารเสียหมด เมื่อมิมีทางหนีทีไล่เขาจึงยินยอมจะโดนทุบตีเพื่อรักษาคนคนหนึ่งไว้เคียงกาย แต่ในบางหนก็ยังมีหรูหานที่คอยช่วย...
...กายาประหนึ่งราชสีย์ของหรูหานขยับออกจากตั่งนอนมาเบื้องพักตร์ โอบอุ้มกุมร่างบางของคนรักไว้ในอ้อมอกพร้อมยกไปวางไว้บนเก้าอี้ไม้ในหอแลคอยผูกพันบาดแผลทายาให้เข้าที่เช่นเดิม เหรินหรานที่นั่งอยู่จู่ๆก็พลันนึกเชยชมการกระทำอันอ่อนโยนของคู่รักไหนเลยจักอดแย้มยิ้มมิได้ ...
...❝ มิคิดว่าจอมมารแข็งกร้าวในวันวาน .. จักมาปรนนิบัติข้าในยามนี้เสียแล้ว ฮ่า ๆ ❞ ...
...ปัง !! ...
...ประตูหอเหลียนฮวาเปิดออกเสียงดังกระทำเหรินหรานและหรูหานตกใจราวกับว่าดวงหทัยหล่นลงไปยังตาตุ่มเสียแล้ว หูลี่จิงสุนัขเลี้ยงวิ่งเข้ามาพร้อมเสียงเห่าแลวิ่งออกไปเสมือนกับว่ามีเรื่องให้ร้อนรุ่มใจ นายของมันมีหรือจักมิออกไปทอดมองให้เห็นเหตุกับตาตน...
...❝ ท่านคือ ฮวาหวงไท่จื่อ .. ? ❞...
...❝ ใครงั้นหรือ ❞ ...
...❝ ฮวาเหรินหรานหวงไท่จื่อ ❞ ...
...❝ ไม่ใช่นะ ข้ามิรู้จักเขา ❞ เจ้าของนามนั้นเฉไฉร่ำไป ทว่าอาจมิแนบเนียนนักด้วยความที่ยามเป็นไท่จื่อร่างกายมิค่อยแข็งแรงนัก ครั้นอาการกำเริบก็จักเจ็บปวดมาก คนของสำนักเสวียนจีนั้นก็หมายทำให้มันกำเริบอนึ่งครา...
...ทว่ามิเป็นผล กายเหรินหรานมีหรูหานปกปักษ์เสียอย่าง ...
...❝ ผู้แข็งแกร่งควรปกป้องผู้อ่อนแอ มิใช่ทำร้ายร่างกายผู้อ่อนแอสิ ใช่หรือไม่ ❞ หวังหรูหานกล่าว ...
...❝ ได้ .. แลสรุปท่านใช่เขาหรือไม่ ! ❞ ...
...ทั้งสองยืนกรานทอดมองกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่หรูหานจักพยักหน้าตอบเหรินหราน หากว่าเขากระทำการตุกติกย่อมถูกสามีเช่นเขาเฉือนคอเสียโดยง่ายแน่แท้ จึงพยักหน้าตอบกลับเขาคนนั้นไป...
...ในตอนแรกก็หวาดระแวง ยามได้สนทนากันเข้าถึงรู้ว่าเขาประสงค์ดี ทว่ามีข้อแลกเปลี่ยนคือการให้หมอเทวดาเช่นเขาในตอนนี้รักษาคนคนหนึ่งให้หายจากอาการป่วยวิปลาดเป็นปลิดทิ้ง แต่ด้วยกำลังภายในของเขาเหลือเพียงมิมากมิอาจกระทำให้เขาได้จึงกระอักกระอ่วนอยู่สองนาน .. ...
...❝ กระทำให้ข้ามิได้ก็โปรดกล่าวมาตรง ๆ เสีย ข้าเข้าใจท่านดี เพียงแต่ว่าคนข้างท่านเขาก็มีกำลังภายในมากพอ มิสู้ให้เขาถ่ายทอดให้ .. ❞...
...❝ หากทำเช่นนั้นตัวข้าเองก็จักยิ่งทรุดหนัก มิอาจช่วยเหลือท่านใดจริง ๆ ❞ ...
...เสียงอันนุ่มนวลเอ่ยวาจาตามตรงออกมา แลคล้ายว่าคนตรงหน้าจักมิพึงใจเท่าไรนัก จึงสะบัดชายอาภรณ์จากเก้าอี้ไม้ออกไปจากหอเหลียนฮวา ...
...เรือนร่างที่พยายามหยัดขึ้นก็โซซัดโซเซ ดวงนัยนาทอดมองหนใดภาพก็ล้วนมองมิชัดเสียเลยจนกายเป็นลม บุรุษผู้เป็นสามีก็เร่งรองรับบุปผางามเอาไว้แลพากลับตั่งนอนไป .. ...
⎯⎯⎯⎯⃕ ˖
...❝ ฮวาเหรินหราน ในที่สุด .. ข้าก็ตามหาเจ้าเจอจนได้ แลยังอยู่กับจอมมารอีก — ตอนนี้พวกเจ้าก็ห้ามทำการใดบุ่มบ่ามอีก ❞ ...
...บุคคลในสำนักเสวียนจีท่านนั้นสมคบคิดกับพรรคจินยวนส่วนจอมมารหวังผู้ยิ่งใหญ่นั้นกลับหลงรักบุปผาน้อยเช่นอริของเจี่ยวลี่เฟิ่งเสียได้ สร้างความคับแค้นใจแก่นางเป็นทวีคูณ เจี่ยวลี่เฟิ่งนางรักใคร่ชอบพอหวังหรูหานมาตั้งแต่ยังเยาว์จวบจนบัดนี้กลับถูกคนอย่างฮวาเหรินหรานช่วงชิงไปโดยง่ายเช่นนี้ แสนปวดใจนัก ...
...❝ ข้ารักของข้ามาเป็นปี ๆ เหรินหราน .. ที่แท้ก็เป็นเจ้าที่ช่วงชิงทุกอย่างไป เซวี่ยผอ! ตามดูเหตุการณ์ของเขาทั้งสองไว้ให้ดี อย่าให้คลาดสายตา .. ❞ ...
...เซวี่ยผอรับคำสั่งจากนายหญิงเจี่ยวพร้อมยุรยาตรออกไป เจี่ยวลี่เฟิ่งตอนนี้นางเป็นใหญ่ที่สุดในพรรคจินยวนทุกคนล้วนต้องสวามิภักดิ์นาง หากขัดขืนล้วนแต่ตายทั้งสิ้น ร่างโฉมสุดาเคลื่อนไปนั่งบนบัลลังก์แทนที่หวังหรูหานเผยแย้มสรวล หัวเราะเริงร่าเย้ยตามประสาของนางแลสวมชุดคลุมสีชาดของจอมมารโดยมิหวาดหวั่นสิ่งใด ...
⎯⎯⎯⎯⃕ ˖
...ทางฝั่งจอมมารแลศรีภรรยาของเขาที่ยามนี้ถูกจับตามองอยู่ทุกฝีเก้าก็ยังคงมิรู้ตัวว่าตนตกอยู่ในอันตราย ยามออกไปภายในเหรินหรานมักรู้สึกได้เสมอมิต่างจากหรูหานทั้งอึดอัดยากพรรณนา ...
...❝ ฟูจวิน .. ข้ามิรู้จักกล่าวดีหรือไม่ แต่ทุกคราข้ามักรู้สึกว่ามีผู้ติดตามเสมอ ตัวข้ามิสบายใจนัก ❞...
...❝ เจ้ามิต้องครุ่นคิดกระไรจนมากความ ประเดี๋ยวเรื่องนี้ข้าจัดการให้เจ้าเองฟูเหริน เจ้าพักผ่อนเถิด ❞ หรูหานเอนเอียงเรือนร่างฮวาฟูเหรินลงนาบกับเตียงเคลื่อนผ้านวมขึ้นคลุมกายา แลเมื่อเขาหลับตนจึงลอบกลับออกไปยังพรรคจินยวนของตนเองจัดการกับเจี่ยวลี่เฟิ่ง .. ...
⎯⎯⎯⎯⃕ ˖
...❝ เจี่ยวลี่เฟิ่ง !! ❞ เสียงทุ้มหนักเอ่ยเพรียกหาโฉมกัลยาแซ่เจี่ยว นัยน์ตาคมกริบสมกับเป็นจอมมารนั้นเปรยทอดมองทั่วทุกสารทิศ ...
...ยามโฉมกัลยาปรากฏ หัตถ์ใบแกร่งก็มิวายเคลื่อนประหนึ่งสายวารีเข้าบีบรัดคอสตรีที่แว้งกัด แม้ว่านางจักเพียงส่งคนไปสอดส่อง ทว่าหากภริยาของเขาเกิดเป็นกระไรขึ้นมาแม้แต่คุณงามความดีที่สั่งสมมาของเจี่ยวลี่เฟิ่งเขาก็จักมิเห็นคุณค่าของมันสักน้อย .. ...
...❝ หากว่าเจ้าส่งคนไปปกปักษ์ตัวเขา ข้าจักมิกลับมาสั่งสอนเจ้าเช่นนี้ แต่เจ้ากลับมีเจตตาอื่นแฝงเร้นสมแล้วที่ข้ามิแต่งกับเจ้า ! ❞...
...❝ จ .. จอมมาร เจี่ยวลี่เฟิ่งมิมีเจตนาใดอื่นเพียงแต่อยากปกป้องจอมมารเท่านั้น ❞ หวังหรูหานปล่อยร่างดรุณีลงพื้นอย่างมิปราณี เพียงประสงค์ร้ายเขาก็ทำนางเกือบตาย หากว่านางลอบทำร้ายฮวาเหรินหรานป่านนี้ได้แหลกหลาญไปแล้วแล ...
^^^^^^ติดตามตอนต่อไป^^^^^^
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
