ไหงดันมาเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะนี่!
1 หนีทุกข์สู่ความไร้สุขและทุกข์
*นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาจะกล่าวหาว่าร้ายหรือทำให้บุคคลหรือตัวละครในรูปเกิดความเสียหาย เนื้อหามีความรุนแรงเล็กน้อย ไม่เหมาะสำหรับคนที่กำลังเป็นโรคซึมเศร้าหรือคนที่มีอาการซึมเศร้าอย่างมาก ควรอ่านโดนใช้วิจารณญาณในการอ่านนิยาย*
--มีเกร็ดความรู้อยู่ท้ายตอน นำมาจากการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนและหาข้อมูลมาแล้ว--
สิ่งมีชีวิตที่ฉันไม่เข้าใจการมีอยู่ของพวกนั้น
มนุษย์ถือว่าปีศาจคือตัวร้าย
ยกย่องว่าเทพและความศักดิ์สิทธิ์คือความดีงาม
แต่ตัวฉันที่ถูกทิ้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายนั้นมันช่างน่าสมเพช
ตัวฉันเองก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ดีๆกับมนุษย์เลยสักครั้ง
ไม่เคยสร้างคุณงามความดีให้
แล้วทำไมตัวฉันที่ถูกมนุษย์ทิ้งขว้างไปแล้วเรียกว่าปีศาจกันนะ
เอม
เช้าแล้วงั้นเหรอ..//มองเห็นแสงที่สว่างออกมาพลางๆให้เห็น
เอม
สงสัยคงต้องหาเศษเหล็กเศษขยะมาแปะอีกแล้ว..
เสียงโทรศัพท์เก่าๆพังๆที่ดังมา
[แม่:ถ้าไม่ว่าอะไรขอยืมเงินหน่อยนะ แม่จะไปหา]
เอม
...หาไม่เจอหรอก..//บ่นพึมพำกับตัวเอง
เอม
//หยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นแล้วเดินออกมาจากบ้าน
เอม
//หันหลังมามองบ้านของตนที่ใกล้จะพังลงในไม่ช้า
เสียงรถที่ขับผ่านไปมาดังทั่วท้องถนน
ก็ยังมีเสียงแว่วลอยแผ่วออกมาจากสักแห่งหนึ่งที่คอยปลุกกำลังใจให้ฉันอยู่เสมอ
"ทำไมไม่ฟังคำสั่งของแม่!!!!"
ณ ช่วงเวลานั้นฉันลังเลอย่างเต็มที่
ทำไมมันรู้สึกกลัวขนาดนี้กันนะ
หากนี่เป็นหนทางที่ช่วยให้พ้นจากทุกข์ล่ะก็...
ความรู้สึกโล่งๆนี้มันอะไรกันนะ
แทบจะไม่เข้าใจอะไรนอกจากความว่างเปล่าและความคิดที่ยังหลงเหลืออยู่เลย
แต่ก็รู้ได้ทันทีว่าจิตใจของเรามันยังดีใจได้อยู่
วันนี้เราจะมาถามทุกคนกันค่ะ!
คำว่า ปรา-กด ที่มีความหมายเช่น โผล่ออกมา แสดงตัวออกมา เขียนยังไง
สิ่งที่ทุกคนตอบนั่นคืออนาคตของประเทศไทย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
