??? : "เฮ่อ เอาจนได้สินะ แย่ชะมัด ไม่นึกเลยว่าเรื่องมันจะจบลงแบบนี้"

 ณ ทางเข้าออกหน้าโรงเรียนฟินิกซ์ เวลา 14:20 น.

 ชายหนุ่มผมสั้นสีดำ ในชุดประจำโรงเรียนที่จะเป็นโทนดำลายแดงและมีตราโรงเรียนติดไว้ที่ไหล่ขวา เขามีรูปร่างสูงแค่ 170 ซม. ด้วยอายุ 18 ปี ตอนนี้เขากำลังเดินออกจากโรงเรียนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยและเซ็งๆในเวลาเดียวกัน หลังสะพายกระเป๋าใบใหญ่ซึ่งในนั้นมีของมากมายที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

 นักเรียน : "นั้นใช่เขารึเปล่า"

 นักเรียน : "ใช่ นั้นเขา นักเรียนที่เพิ่งไปมีเรื่องกับอาจารย์ใหญ่"

 นักเรียน : "อย่าไปเข้าใกล้นะ หมอนั่นเป็นอันธพาล อันตรายสุดๆ"

 ??? : "............"

 ระหว่างทางเดินออก ชายหนุ่มได้ประสบพบเจอกับสายตาจากนักเรียนอันหวาดระแวงและกลัวในตัวเขาตามข่าวลือภายในโรงเรียน เขาเองก็รู้ดีว่าไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ทำเพียงเดินหน้าตรงไปโดยไม่สนใจสายตาและคำพูดเหล่านั้น

 ย้อนไปก่อนหน้านั้น เวลา 14:00 น. ในห้องครูใหญ่

 ครูใหญ่ : นี้มันชักจะเกินไปแล้วน่ะ!!! ไบร์ตัน!!!

 ครูใหญ่กล่าวพูดตะคอกเสียงดังลั่นห้อง น้ำเสียงไม่พอใจเอามากๆถึงขั้นทุบโต๊ะด้วยโทสะ คนตรงหน้าของเขาตอนนี้คือเด็กหนุ่มไบร์ตัน

 ไบร์ตัน : ครูใหญ่ครับ ผมจำเป็นต้องลาออกจริงๆ

 ครูใหญ่ : แกเหิมเกริมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว! ทำอะไรตามใจอยู่เรื่อย! รอบก่อนไปมีเรื่องมาจนนักเรียนถูกไล่ออก! แล้วนี้มาลาออกเอง! จะทำให้ชื่อเสียงโรงเรียนเราเสียไปถึงไหนห๊ะ!

 ไบร์ตัน : ผมรู้ว่าที่ผมทำนั้นไม่ดี ไม่คิดหน้าคิดหลังแต่ที่ผมทำมาตลอดคือการป้องกันตัว และการที่ผมลาออกไปเสียดื้อๆแบบนี้ก็จะเป็นผลเสียต่อคุณเองมากกว่าโรงเรียนใช่ไหมล่ะครับ

 ครูใหญ่ : กึก....

 ครูใหญ่ถึงกับทำสีหน้าใจเสียวูบเลย เพราะเด็กหนุ่มคนนี้เขาเป็นถึงลูกขุนนางใหญ่โตที่พอๆเข้าใหล้ถึงสายเลือดราชวงศ์ได้ง่ายๆ การที่ไบร์ตันจะลาออกนั้นจะทำลายชื่อเสียไม่พอแต่หัวของครูใหญ่อาจไม่ได้อยู่ติดกับตัว

 ไบร์ตัน : แต่เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ ครูใหญ่ลองอ่านนี้ดู

 ครูใหญ่ : .....?!

 ไบร์ตันยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กับครูใหญ่ไปและเมื่อครูใหญ่รับมาอ่านก็ถึงกับสายตาเบิกกว้างเพราะในจดหมายนั้นเขียนว่า "ไบร์ตันหากเจ้าต้องการเช่นนั้น ในฐานะบิดาของเจ้าขอตัดเจ้าออกจากการเป็นบุตรของข้า และตัดเจ้าออกจากบันทึกสายเลือดวงตระกูลเรา จากนี้ไปเจ้าเป็นได้แค่ราษฎรเท่านั้น เราจะไม่ได้พบเจอกันอีกและเจ้าอย่าได้ริอาจมาคฤหาสน์" แล้วลงท้ายข้อความด้วยลายเส้นพร้อมตราปั๊มรูปเปลวไฟ

 ไบร์ตัน : ตามนั้นครับ ผมไม่ได้มีส่วนอะไรเกี่ยวข้องหรือเป็นสายเลือดเดียวกับวงตระกูลแล้ว

 ครูใหญ่ : อ้อ.... งั้นเองสินะ ไบร์ตันๆ ไบร์ตัน ราฟฮาน คงเรียกนามสกุลเจ้าแบบนั้นไม่ได้แล้วสินะ

 ไบร์ตัน : .......อืม ไม่ได้แล้วแล้วล่ะ

 ครูใหญ่วางฉบับจดหมายลงบนโต๊ะแล้วชายตาขึ้นมองไบร์ตันพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนเลย

 ครูใหญ่ : นักเรียนไบร์ตัน ต่อจากนี้เจ้าพ้นจากการเป็นนักเรียนและด้วยโทษฐานตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ เจ้าจะไม่มีสิทธิ์กลับมาเรียนที่นี่ได้อีก..... ลาก่อนและไม่ต้องมาเจอกันอีก"

 ไบร์ตัน : เอาจริงดิ-?

 ครูใหญ่ประทับลายเซ็นลงในใบลาออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยื่นใบนั้นให้กับไบร์ตันด้วยรอยยิ้มแสนจะสดใส ไบร์ตันก็รับมาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

 ตัดกลับมาปัจจุบัน

 ไบร์ตัน : "ออกจากเขตโรงเรียนแล้วสินะ"

 เขาหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองโรงเรียนที่เพิ่งเดินจากมา เอาจริงแล้วที่นั้นไม่ได้อยากต้อนรับเขามาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ แต่...

 ไบร์ตัน : "หึ ลาขาด"

 เขาเองก็ไม่อยากเรียนที่นั้นเช่นกัน หันหน้ากลับเดินต่อสู่จุดมุ่งหมายท่ามกลางบรรยากาศอันสดใส ไบร์ตันหยิบจดหมายอีกฉบับออกมาจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาอ่านด้วยตนเอง เนื้อหาเขียนไว้ว่า "ถึงเหล่าผู้กล้าที่ได้รับเลือกจากเกมคัดสรรค์ของเรา ณ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วกับการพิสูจน์ตนเพื่อชิงความเป็นหนึ่งภายใต้โลกใบนี้ โดยที่จะไม่มีใครรับรู้ถึงการกระทำของพวกท่าน ขอให้โชคดี เกมไล่ล่าได้เริ่มขึ้นแล้ว"

ซึ่งผู้รับเลือกทั้งหมดนั้นมี 7 คน ใน 7 คนนั้นล้วนเป็นคนที่มาเกิดใหม่จากอีกโลกทั้งสิ้นและไบร์ตันก็เป็นหนึ่งในนั้นของเกมไล่ลา

ไบร์ตัน : "มีแต่ต้องลุย ไม่ทำก็ตาย..."

[ จบตอนที่ 1 บทนำแห่งเปลวเพลิง ]

 เมืองเอเซล เขตเมืองหลวง

 เวลา 19:48 น.

 เมืองเอเซล เป็นเมืองแห่งอุตสาหกรรมยิ่งใหญ่ของโลกใบนี้ มีกำลังทางเงินทองแรงงานในการสร้าง ผลิต สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆนาๆในชีวิตประจำวัน ยานพาหนะทั้งบนบกบนน้ำและอากาศ รวมถึงการสรรสร้างอาวุธ ดังนั้นทั้งเมืองจะมีบรรยากาศเป็นโทนเทาขาวจากบ้านเรือนหรือโรงงาน ส่วนใหญ่ ล้วนสร้างขึ้นมาจากแร่และเหล็ก

 แต่เมื่อเวลายามค่ำคืนนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเมืองที่มีสีสันที่สุดในโลกจากแสงไฟหลากสีตามจุดต่างๆในเมือง ซึ่งแสงไฟหลากสีนั้นเกิดมาจากศูนย์กลางของเมืองที่เป็นแกนคริสตัลขนาดมหึมาสีขาวบริสุทธ์เป็นแหล่งพลังงานเวทย์มนต์สำคัญที่ทำให้เมืองแห่งนี้ยังคงไปต่อได้

 เวลา 19:55 น.

 ไบร์ตัน : "ไม่ได้มานาน เมืองเปลี่ยนพัฒนาไปไวโคตรๆเลยแฮะ"

 ไบร์ตันกล่าวออกมาในขณะที่มีผู้คนมากมายภายในเมืองเดินผ่านเขาไป เมืองนี้มักมีชีวิตชีวาอยู่เสมอในทุกรอบทิศทางแต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ไบร์ตันสนใจเยสักนิด สิ่งที่นัยน์ตาสีแดงโลหิตเขาสนใจอยู่ตอนนี้คือคริสตัลขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเมือง

 ไบร์ตัน : "นับถอยหลังอีก 10 ปีสินะ"

 หลังจากไบร์ตันยืนมองคริสตัลพักใหญ่ๆแล้วก็เดินย่างก้าวออกมาจากจุดนั้นแล้วมุ่งหน้าเข้าสู่สถานที่อาศัยชั่วคราวนี้นก็คือโรงแรมประจำเมืองเอเซล

 พนักงาน : "ยินดีต้อนรับค่ะคุณไบร์ตัน"

 ไบร์ตันเดินผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาในโรงแรม ก็ได้รับคำตอบรับเชิญกลับเข้ามาที่นี่อีกครั้ง เป็นเสียงหญิงสาวที่นุ่มละมุนไม่น้อยเลย....

 ไบร์ตัน : "อ่า ขอกุญแจห้องหน่อย"

 พนักงาน : "ได้เลยค่ะ"

 และอีกเอกลักษณ์ของเมืองแห่งนี้คือพนักงานมากกว่า 70% ล้วนเป็นจักรกล พนักงานที่ต้อนรับไบร์ตันตอนนี้ก็เช่นกัน

 หุ่นพนักงานสาวเมื่อได้รับคำขอจากไบร์ตันก็ทำงานอย่างรวดเร็วในการมอบกุญแจห้อง 25024 สองเลขหน้าคือชั้น สามเลขหลังคือห้อง.... อย่างที่กล่าวไปข้างต้นว่านี่เป็นโรงแรมประจำเมืองเอเซล โรงแรมนั้นมีขนาดกว้างใหญ่ไพศาลมากกว่า 1/4 ของเมือง มีจำนวน 50 ชั้นและแต่ล่ะชั้นมีห้องมากกว่า 100 ห้อง

 ไบร์ตัน : "เผาพลาญเงินชิบโรงแรมนี้..."

 ไบร์ตันบ่นออกมาและยืนอยู่ในลิฟท์แล้วตอนนี้ กำลังอยู่ระหว่างรอลิฟท์ขึ้นไปถึงที่ชั้น 24 นานพอควร

 ตึก

 แต่ลิฟท์นั้นหยุดอยู่ที่ชั้น 3 ก่อนลิฟท์จะเปิดประตูออกและมีหญิงสาวย่างกายเข้ามาอยู่ในลิฟท์กับเขา สาวผมดำยาวสลวยในชุดเดรสแดงสด นัยน์ตาสีเขียวมรกต

 ไบร์ตัน : "อ..เออ.....ชั้นไหนครับ?"

 ??? : "ชั้นที่ 50 ค่ะ..."

 ไบร์ตันมีอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อยระหว่างถาม และเมื่อได้คำตอบจากตัวสาวงามก็กดลิฟท์ที่ชั้น 30 ทันที

 ไบร์ตัน : "............"

 ??? : ".........."

 บรรยากาศในลิฟท์นั้นชวนให้อึดอัดขึ้นมาแบบสุดๆจนไบร์ตันเกร็งตัวไปหมดแล้ว ส่วนตัวหญิงยังคงนิ่งและเงียบเชียบ

 ชั้นที่ 11

 ??? : "คุณมาจากที่ไหนเหรอคะ?"

 ไบร์ตัน : "ผมเหรอ อ-อืม ผมมาจากโรงเรียนฟินิกซ์หน่ะ"

 ??? : "ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเปิดเทอมอยู่นี้ค่ะ ไหนถึงมาอยู่ในเมืองนี้ได้ล่ะ?"

 ไบร์ตัน : "เอาจริง.....ผมลาออกมาเองแหละ พอดีมีปัญหาใหญ่โถมมาหน่ะครับ"

 ??? : "ปัญหาใหญ่ที่ว่าคืออะไรเหรอคะสำหรับเด็กนักเรียนคนนึง?"

 ชั้นที่ 19

 ไบร์ตัน : "เรื่องนั้นผมไม่สามารถตอบได้ ขอโทษด้วยนะครับ"

 ??? : "....ไม่เป็นไรค่ะ"

 ชั้นที่ 24

 ไบร์ตัน : "อ-เอิ่ม....ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท ผมขอทราบชื่อของคุณหน่อยได้ไหมครับ?"

 พอใกล้จะถึงชั้นของตัวเองแล้ว ไบร์ตันตัดสินใจได้ในที่สุดที่จะถามถึงนามของหญิงงามท่านนี้ ก็แบบมีกล้าๆกลัวๆบ้างแต่โอกาศใกล้กับสาวงามแบบนี้ไม่มีบ่อย รู้ชื่อไว้ก็ดีเป็นศรีประเสริฐ

 ??? : "ฮาเมล แคลร์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ไบร์ตัน เบลส"

 ไบร์ตัน : "ยินดีที่ได้รู้จักครับ~ ผมชื่อ....-"

 ชั้นที่ 25

 ไบร์ตันที่กำลังกล่าวแนะนำตัวของตนเองไปก็หยุดเงียบชะงักไปแทบจะทันทีพร้อมกับมองหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่น้อย เพราะสาวงามนามว่า "ฮาเมล" นั้นรู้จักชื่อตนทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนด้วยซ้ำแถมรู้นามสกุลวงตระกูลตนอีก ซึ่งจากที่ไบร์ตันคิดได้ในสถานการณ์นี้มีเพียง 2 อย่างคือ หนึ่งคนรู้จักเมื่อครั้งอดีตที่ตนจำไม่ได้ แต่ความแน่นอนมากกว่าสถานการณ์ไบร์ตันตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียนเป็นอย่างที่ 2 มากกว่า.....

 ไบร์ตัน : "คนจากต่างโลก...."

 ฮาเมล : "ฉันไม่ใช่ค่ะ แค่เป็นตัวแทนเท่านั้น"

ตึก....

และก่อนที่ไบร์ตันจะได้ออกจากลิฟท์ลงชั้น 25 ประตูลิฟต์ได้ปิดลงเสียแล้ว...

[ จบตอนที่ 2 โศกนาฏกรรมเอเซล(2) ]

 เพร้ง!!!

 เสียงกระจกแตกได้ดังขึ้นก่อนจะเศษกระจกตกลงสู่เบื้องล่าง ทำให้คนด้านล่างที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับเงยหน้าขึ้นไปมองที่ต้นเหตุสูงขึ้นไป ณ ชั้นที่ 42 ของโรงแรมดังแห่งเอเซล มีชายหญิง 2 คนกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ

 ไบร์ตัน : "อึก!"

 ฮาเมล : "ยอมเป็นเด็กดีและตายๆไปซะนะ~!"

 ไบร์ตันกำลังดิ่งตัวลงจากความสูงของโรงแรมมากกว่า 40 ชั้น ลงสู่พื้นล่างอย่างรวดเร็ว มือขวาก็รับมีดที่พุ่งแทงลงมาซ้ำจากฮาเมลและนางนั้นพุ่งตัวเข้ามากดมีดให้ปักติดทะลุมือไบร์ตันเอาไว้เพื่อไม่ให้เขามีโอกาศพลิกตัวหรือทรงตัวรอรับแรงกระแทกจากการตกลงเบื้องล่าง

 ไบร์ตัน : "ใครจะไปยอมกันล่ะคุณผู้หญิง"

พรึ่บ!

 ประกายไฟจำนวนมากปกคลุมร่างของไบร์ตันก่อนจะมีขนนกลักษณะเป็นเปลวไฟอ่อนๆแต่ยังคงเห็นในรูปร่างของขนนกแผ่กระจายออกมาจากตัวเขา

 ฮาเมล : "คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรได้เหร--!"

 ไบร์ตัน : "ทำได้สิ~"

 ก่อนที่ฮาเมลจะพูดจบไบร์ตันก็ไปโผล่ด้านหลังของหญิงสาวแล้ว ฮาเมลตะลึงเล็กน้อยในขณะตัวทิ้งดิ่งลงอย้างหยุดไม่ได้

 หมับ!

 ไบร์ตันจับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่จู่ๆเพียงแค่เสี้ยววิภาพที่หญิงสาวเห็นนั้นจะตัดไป จากที่ลอยตัวอยู่บนที่สูงเห็นวิวเมืองเอเซลที่กำลังมีสีสันมากมายกลายมาเป็นภาพบนพื้นล่างที่มีผู้คนกำลังเงยหน้ามองด้านบน

 ฮาเมล : ".....อ...อะไรกัน?"

 ประชาชน : "โรงแรมมีเรื่องหล่ะนั้น?"

 ประชาชน : "เห็นแว๊บๆด้วยน่ะว่ามีคนตกลงมา หรือตาฝาดไปเอง"

 ประชาชน : "ค่ากระจกโรงแรมแพงกว่าค่ารถอีก"

 ฮาเมลกำลังงงงวยอย่างมากกับสถานการณ์ตอนนี้ เพราะนางรับรู้ไม่ทันเลยสักนิดว่าตนนั้นมาลงสู่พื้นล่างได้ไง แต่ที่แน่ๆตอนนี้นั้นคือ ไบร์ตันยังจับข้อมือของตนอยู่

 ควับ!!

 หญิงสาวหันตัวไปหาไบร์ตันพร้อมกับจับมีดปาดเป็นแนวราบ

 [ เปิดสังเวียน : อาณาวิหคบาพก ]

 ฮาเมล : ("สร้างเขตได้?!")

 ภาพที่ฮาเมลเห็นได้มืดมิดลง มันเงียบเชียบและสร้างความรู้สึกขนลุกเย็นถึงกระดูกดำ แต่เพียงแค่กระพริบตาก็ปรากฏเป็นภาพใหม่ของดินแดนแปลกประหลาดปริศนาเป็นอีกที่หนึ่งซึ่งไร้ผู้คนเหมือนก่อนหน้านั้นที่วุ่นวาย เป็นสถานที่เต็มไปด้วยละเองและสะเก็ดไฟ พื้นดินสีดำแตกร้าวแผ่ความร้อนระอุแผดเผาตลอดเวลา พื้นที่โดยรอบ ว่างเปล่ามีเพียงฝุ่นขี้เถ้ากับสิ่งที่เกิดจากไฟ ท้องฟ้านั้นเป็นเช้าที่สดใสแต่ไร้ก้อนเมฆ มีเพียงขนนกไฟโปรยลงมาแล้วสลายหายไปเมื่อสัมผัสกับพื้นล่าง และฝั่งตรงข้ามของหญิงสาวห่างออกไป มีไบร์ตันกำลังยืนมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

 ไบร์ตัน : "หนึ่งในกฎข้อสำคัญของการต่อสู้ระหว่างเกมไล่ล่า คือ ห้ามให้มีคนนอกเกี่ยวข้องหรือรับรู้เรื่องของพวกเรา"

 ฮาเมล : "หึ เรื่องนั้นรู้หรอกนะ แต่แกเองมีเวลา 3 นาทีใช่ไหมล่ะ เวลาแค่นั้นคิดเหรอว่าจะจัดการฉันได้"

 ฮาเมลแสยะยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับสีหน้ามีชัย เพราะถึงจะเป็นเขตแดนไร้คนนอกที่จะรับรู้แต่ก็มีเวลาจำกัดระหว่างต่อสู้ ซึ่งไบร์ตันเป็นคนเปิดเขตแดนนี้เองกับศัตรูที่ไม่ใช่ชาวต่างโลกเลยมีเวลาแค่ 3 นาที ตัวจับเวลานั้นอยู่ที่บนฟ้าด้านหลังของเขาที่เป็นสัญลักษณ์รูปไฟ 3 รูปลอยตัวอยู่และค่อยๆดับไปทีล่ะอัน

 ไบร์ตัน : "อ่าห่ะ ฉันมีเวลาแค่ 3 นาที นั้นถั่วต้มแน่นอน แต่เธอคิดผิดอยู่อย่างหนึ่งน่ะ"

 ฮาเมล : "คิดอะไรผิดมิทราบ"

 ไบร์ตันกล่าวออกมาพร้อมกับยกนิ้วชี้ของมือขวามาระดับอก เขายิ้มอรุ่มเล็กน้อย

 ไบร์ตัน : "เธอประมาทผู้ถูกเลือกมากเกินไป"

 ฮาเมล : "อ้อเหรอ! งั้นก็รับไปตรงๆซะ! เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมกับความอวดเก่งของนาย!"

 [ เวทย์วายุ : พายุคลั่ง ]

 วงแหวนขนาดใหญ่สีเขียวขจีปรากฏขึ้นทั้งบนเหนือและพื้นล่างของไบร์ตัน ท้องฟ้ามืดครึ้มทันทีหลังจากปรากฎสิ่งนั้นเหมือนกับฝนฟ้าคะนองจะตาม

 โครม!!

  ทันใดนั้นพายุลูกใหญ่ขนาดยักษ์ได้เกิดขึ้นบริเวณที่ไบร์ตันอยู่ มันนั้นสร้างความเสียหายเป็นวงกว้างจากคลื่นลมรอบตัวพายุฉีกกระชากและด้วยลมที่คมกริบเหมือนใบมีดค่อยฟาดฟันทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในระยะของพายุ

 ฮาเมล : "พายุลูกนี้ทำลายตึกทั้งตึกได้ง่ายๆเลยแถมเป็นฟูลออโต้มันจะทำงานตลอดเวลาจนกว่าศัตรูจะตาย แกที่เป็นไฟไม่มีทางทำอะไรได้หรอก จะรอดจากพายุลูกนี้ได้ก็มีแค่คนระดั-"

 วู้มมม!พึ่บ!

 แต่ทว่าไม่ทันที่ฮาเมลจะได้พูดจบก็โดนลูกกระสุนไฟลูกเล็กมากๆพุ่งออกจากตัวพายุมาก่อนจะฝั่งเข้ากลางอกหญิงสาวและทะลุออกด้านหลัง ฮาเมลดวงตาเบิกกว้างสุดๆอย่างไม่ทันตั้งตัวและนึกคิด พายุเองก็หายวับสลายหายไปเป็นแค่อากาศ

 เป้าหมายสังหารของนางยังยืนอยู่โดยได้รับแค่รอยขีดข่วนจากพายุแทบจะไม่มีเลือดสักหยดไหลออกมา ที่นิ้วชี้มือขวาของเขามีควันกับเปลวไฟเล็กน้อยให้หญิงสาวเห็นและรับรู้ได้ว่ามาจากการโจมตีรูปแบบใด จากตอนแรกที่หญิงสาวยิ้มมีชัยกลายเป็นตอนนี้ไบร์ตันยิ้มอ่อนออกมาแทนเหมือนกับมันเป็นแค่เรื่องง่ายๆที่จะแก้ และจบลงด้วยที่เขาเป่าลมเพื่อนับไฟที่นิ้ว

 ไบร์ตัน : "ฟู่ว....~ ก็อย่างที่บอก เธอประมาทมากเกินไป~"

[ จบตอนที่ 3 โศกนาฏกรรมเอเซล(3) ]