คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่ง เนื้อหาค่อนข้างล่อแหลม18+อาจมีความรุนแรงทางเพศการใช้ภาษาที่หยาบคายความรุนแรง ผู้ที่เข้ามาอ่าน โปรดใช้วิจรญาณในการอ่าน นิยายเป็นแนวชายรักชาย ไม่ถูกจริตใครกดออกได้เลยค่าา
"อ๊ะ อื้อเฮียจอมเบาเบาอ๊ะ"
ร่างของคนตัวเล็กขยับตามแรงกระแทกของร่างสูง เสียงหวีดร้องของคนตัวเล็กดังลั่นมันยิ่งกระตุ้นร่างสูงอยากจะกลืนกินคนตัวเล็กให้มากกว่านี้
"บอกให้เฮียเบา แต่ขย่มเอวใส่ของ เฮียเนี่ยนะแตงกวา"
แทนที่จะลดความเร็วชายหนุ่มกับเพิ่มแรงกระแทกใส่ช่องทางสีช้ำอย่างหนักยิ่งกว่าเดิมไปอีก
"อืม เฮียจอม แตงกวาเสียวอ๊ะ"
ร่างบางเสียวซ่านจนตาลอย จอม อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากอิ่มอย่างมันเขี้ยว ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากนิ่ม ลิ้นหนาตวัดลิ้นนุ่ม ดูดดึงความหอมหวานจากคนตัวเล็ก สะโพกสอบกระแทกรัวไม่ยอมหยุดพัก จนคนตัวเล็กต้องยกมือทุบอกแกร่ง เมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ทัน
"ซี้ด แตงกวาเฮียจะเสร็จแล้ว "
พูดไม่ทันขาดคำ น้ำข้นเหนียวสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยจนเต็มช่องทางรักของร่างบาง ฝ่ายคนตัวเล็กก็สุขสมพร้อมกับร่างสูงทันทีเช่นกัน
ภาพคนตัวเล็กที่นอนหอบหายใจเหนื่อย แก้มเนียนทั้งสองข้างแดงก่ำ ปากอิ่มที่แดงก่ำแลดูอวบอิ่มมากกว่าเดิมจากการจูบของเขา มันทำให้แตงกวาดูน่าย่ำยียิ่งกว่าเดิม
"อื้อ พี่จอมเดี๋ยวก่อน แตงกวาเหนื่อยพอก่อน"
ร่างบางพยายามผลักใบหน้าร่างสูงออก แต่ก็ไม่เป็นผล ปากหนาดูดดึงยอดอกเล็กอย่างคนมันเขี้ยว มือหนาบีบเต้านมเล็กนิ่มมืออย่างพึงพอใจ แก่นกายใหญ่ถูกสอดใส่โดยที่แตงกวาไม่ทันตั้งตัว
และบทเพลงรักก็ดำเนินไปอีกหลายชั่วโมงโดยไม่รู้ตัวเลย ว่าคนที่เป็นรักแรกได้แอบถ่ายคลิปของตนเองเอาไว้
หลังจากที่ร่างสูงตื่น ชายหนุ่มรีบส่งคลิปลงในกลุ่มเพื่อนของตนเองทันที และกำชับว่าห้ามให้ใครเห็นนอกจากพวกในกลุ่มเท่านั้น
"ข้าได้เปิดซิงวะ แย่หน่อยนะ คนที่ได้ไปคือข้าวะ เอาโคตรมัน"
ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะกับเพื่อนเบาๆ
" ข้าเห็นละของขึ้น โคตรเด็ดเลยวะ คนอะไรโคตรน่าเอา"
บุ๋น หนึ่งในเพื่อนสนิทของจอมพูด แค่ดูคลิปจะพออะไร เขาละอยากได้จริงๆ
"ก็เอาสิ ถ้าแกเอาได้ก็เอาเลย ของแบบนี้เอาคนเดียว จะไปสนุกอะไร"
เสียงพูดคุย หัวเราะระหว่างคนที่ตนเองหลงรัก คนที่ตามจีบเขาเกือบปี คนที่ยอมมอบครั้งแรกให้ทำให้คนตัวเล็กไม่กล้าที่จะขยับไปไหน น้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้มเนียน ริมฝีปากอิ่มเม้มกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เมื่อได้ยินว่าร่างสูงจะยกตัวเองให้เพื่อนสนิท ร่างเล็กค่อยค่อยเดินออกจากห้องร่างสูงเงียบๆ โดยที่ชายหนุ่มยังคงคุยกับเพื่อนอย่างเมามัน พูดถึงคนน้องอย่างหยาบคายและไม่ให้เกียรติเลยแม้แต่น้อย
ตอนแรกเฮียก็อยากโดนเกิบซะแล้วววว
หลังจากถูกเคี่ยวมาตลอดทั้งคืน ร่างเล็กค่อยๆยกท่อนแขนแกร่งออกอย่างเบา กว่าจะเอาตัวเองหลุดออกมาได้ก็เล่นเอาร่างเล็กถึงกับเหงื่อตก แตงกวาค่อยๆขยับลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ลมหายใจของคนตัวเล็กร้อนผ่าว กระบอกตาร้อนผ่าว ตาคู่สวยเออไปด้วยน้ำตา ขาเรียวสวยสั่นเทา ช่องทางลับเจ็บแสบและปวดระบม ทันทีที่ร่างบางลุกขึ้น น้ำสีขาวขุ่นก็ไหลย่อยออกมาอาบเรียวขาเนียนที่บัดนี้มีแต่รอยดูดรอยกัดเต็มไปหมด ร่างเล็กค่อยแต่งตัวช้าๆด้วยเกรงว่าจะกระเทือนจุดที่บอบช้ำ ไม่ให้เจ็บไปมากกว่านี้
"ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งที่เคยหยิบยื่นน้ำใจให้คนโง่งมแบบผม และก็ขอบคุณที่สั่งสอนให้ผมให้รู้ว่า ต่อแต่นี้ไปอย่าไว้ใจใครอีก"
พูดจบ ร่างบางก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่เจ้าของห้องที่กำลังหลับสนิทด้วยความสบายใจ
"ไกล ไกลมาก"
ปากซอยก็ไม่ไกลนะ แต่ทำไมวันนี้ทุกอย่างมันดูช้าในความรู้สึกของร่างเหลือเกิน ความรู้สึกปวดระบมตรงช่องทางด้านหลังทำให้ร่างเล็กไม่กล้าขยับเดินมาก ใบหน้าเนียนซีดเซียว แตงกวารู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด ก่อนที่ร่างเล็กจะวูบหมดสติ เขาเห็นใครบางคนกำลังวิ่งมาทางเขาด้วยใบหน้าร้อนรน
"ดีจัง มีคนเป็นห่วงคนแบบเราด้วยเหรอ"
ก่อนที่สติสุดท้ายจะหลุดลอยไป
เมื่อร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมา กลิ่นอายเฉพาะที่บอกให้รู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ร่างบางค่อยขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก ก่อนจะหันไปสะดุดตากับร่างสูงที่มองมา ร่างเล็กมองอีกฝ่ายด้วยความระแวงสงสัย แตงกวาจำได้ว่า ผู้ชายคนนี้คือหนึ่งในเพื่อนสนิทของพี่จอม
"ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง"
ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ด้วยรู้ดีว่าตอนนี้คนตัวเล็กย่อมไม่ไว้ใจเขา แววตาหมาป่าถูกซุกซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด เพื่อไม่ให้เหยื่อของเขาตื่นตูม
"ครับ ขอบคุณที่ช่วยผมไว้"
ร่างบางกล่าวขอบคุณชายหนุ่ม แต่คนตัวเล็กไม่กล้าสบตากับสายตาคมมากนัก จึงทำให้แตงกวาไม่ทันได้เห็นสายตานักล่าจากร่างสูง
"พี่ชื่อเจมส์ แล้วเราละ ว่าแต่น้องนี่หน้าคุ้นๆนะ"
ร่างสูงแสร้งถาม ทั้งที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าคนตัวเล็กตรงหน้าตนเองเป็นใคร
ร่างบางลังเลที่จะบอกชื่อตัวเอง ความคิดในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปหมด
"ไม่บอกก็ไม่เป็นไรครับ"
ร่างสูงพูดยิ้มๆอย่างอบอุ่น ถ้าใครมาเห็นจะต้องตกหลุมพรางกับความอ่อนโยนและความเป็นสุภาพบุรุษนี้ได้ไม่ยาก รอยยิ้มจริงใจถูกส่งไปให้ร่างเล็ก แต่สำหรับแตงกวา เขาหวาดระแวงไปหมดในตอนนี้ ก็เพราะความอบอุ่นอ่อนโยนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
"แตงกวาครับ ผมชื่อแตงกวา
ร่างเล็กตอบกลับร่างสูง การบอกชื่อก็ไม่ได้เสียหายอะไร หลังจากนี้ทั้งเขาและรุ่นพี่คนนี้คงไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก
"งั้นพี่กลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้หมอถึงให้ออกจากโรงพยาบาล ส่วนเราก็พักผ่อนให้เต็มที่ รักษาตัวให้หาย ส่วนค่าใช้จ่าย นี่เป็นโรงพยาบาลของครอบครัวพี่ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ"
ร่างสูงพูดยิ้มๆอย่างคนใจดี
"แต่ ผมเกรงใจนะครับ"
ร่างบางกล่าวออกมาด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป็นไร การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คือสิ่งที่ควรทำ ไม่งั้นคุณตาพี่คงตีหัวพี่แตกแน่ๆถ้าปล่อยเราทิ้งไว้แบบนั้น"
ชายหนุ่มพูดขำๆเพื่อลดความกดดันและความระแวงในตัวแตงกวา เขาจะต้องมือสะอาดที่สุดเพื่อการนั้น เขาจะอดทนให้ถึงที่สุด เฝ้ารอวันที่ดอกไม้ถูกย่ำยีจนบอบช้ำ และเขาจะเป็นคนฉุดให้ร่างบางขึ้นมาจากฝันร้ายนั้นเอง วันนั้นแตงกวาจะไม่เหลือความไว้วางใจให้ใครนอกจากเขาเพียงผู้เดียว
"ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะครับ"
พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไป ก่อนจะชะงักหยุดเดินเมื่อคนตัวเล็กเรียกเขาไว้
"พี่เจมส์ ขอบคุณครับ"
ร่างบางกล่าวคำขอบคุณออกมาในที่สุด ถึงจะไม่ไว้ใจ แต่อย่างน้อย คนนี้ก็คือคนที่ช่วยเหลือเขา
"ยินดีครับ"
เจมส์หันกลับไปตอบรับร่างบาง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา แววตานักล่าฉายแววออกมาอย่างปิดไว้ไม่มิด รอยยิ้มร้ายๆกระตุกยิ้มออกมา อีกไม่นาน ของที่ควรจะเป็นของเขา มันจะต้องมาอยู่ในอุ้งมือคู่นี้อย่างแน่นอน และแตงกวาจะโหยหาแต่เขาแค่เพียงผู้เดียว
พี่เจมส์คือคนที่ร้ายที่สุดนะคะ บอกไว้ก่อนเลย
หลังจากแตงกวาออกจากโรงพยาบาล คนตัวเล็กก็กลับมารักษาตัวที่หอพัก นึกถึงวันที่พี่เจมส์มาส่งเขาถึงที่ห้องพักพร้อมกับบอกให้ดูแลตัวเองให้ดีก่อนจะจากไป อย่างน้อยในความโชคร้ายของแตงกวาก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่บ้าง
วันนี้หลังจากที่หายป่วยดีแล้ว คนตัวเล็กก็ค่อยๆเดินไปขึ้นรถเมล์เพื่อไปมหาลัย ยังไม่ทันได้ไปถึงไหนก็มีรถคันหรูมาจอดเทียบกับตนเอง
"แตงกวาไปไหนคะ"
ใบหน้าหล่อปานเทพบุตรทักถามอย่างเป็นกันเอง
"พี่เสือสวัสดีครับ ผมกำลังไปมหาลัยครับ"
คนตัวเล็กยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พี่เสือคือปู่รหัสของแตงกวาเอง ที่สำคัญพี่เสือมีแฟนอยู่แล้ว นั้นก็คือเพื่อนสนิทของเขานั้นเอง
"งั้นไปพร้อมพี่ไหม จะได้ไปรับน้ำตาลด้วยเลย"
ชายหนุ่มถาม
"ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ"
ร่างเล็กก้มขอบคุณทันที แค่นี้เขาก็เกรงใจจะแย่
"ไม่เป็นไร ขึ้นข้างหลังเลย เดี๋ยวพอพี่ไปเล่าให้น้ำตาลฟัง เราจะโดนยัยตัวแสบวีนเอานะ"
ร่างสูงใช้ชื่อเพื่อนคนสนิทมาอ้าง ทำให้แตงกวาไม่กล้าปฏิเสธ คนตัวเล็กรู้ดีว่าเพื่อนสนิทของตัวเองค่อนข้างอ่อนไหวง่ายมาก เขาจำได้ว่าปีที่แล้วไม่ไปงานวันเกิดเพื่อนสนิท น้ำตาลมาหาเขาที่หอพักทั้งที่ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตา และบอกว่าเขาดูถูกความเป็นเพื่อนที่เธอมีให้เขา
"จำไว้นะแตงกวา ฉันคบกับแกเพราะอะไร ฉันรู้ตัวเองดีที่สุด แกไม่ต้องไปสนใจคำพูดของคนพวกนั้น แกไม่ได้มาเกาะฉัน แกมีมือมีเท้ามีศักดิ์ศรีมากกว่านั้น จำไว้"
ตั้งแต่วันนั้นร่างบางก็ไม่เคยขัดเพื่อนสนิทในเรื่องบางเรื่องอีกเลย
"ก็ได้ครับ ขอบคุณครับพี่เสือ"
แตงกวารีบเปิดประตูหลังรถขึ้นไป พร้อมกับประที่ปิดลง รถยนต์คันหรูถึงค่อยๆเคลื่อนออกจากบริเวณนั้น
หลังจากแวะรับน้ำตาลแล้ว ดูเหมือนว่าแตงกวาจะถูกลืมซะสนิท เขาอิจฉาและก็ดีใจที่เพื่อนสนิทได้เจอกับรักที่ดีและเจอผู้ชายที่แสนดีๆแบบพี่เสือ
"เอาละแตงกวา เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
เพื่อนตัวเล็กหันกลับมามองด้วยสีหน้าจริงจัง
"หายไปไหนมา เรากับพี่เสือมาหาที่ห้อง เจ้าของหอก็บอกว่านายไม่ได้กลับหอพักมาหลายวัน หายไปไหนมาหลายวัน โทรไปก็ไม่ติด"
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เธอทั้งโกรธและเป็นห่วงแตงกวาที่สุด ด้วยรู้ดีว่าแตงกวาไม่มีใครเลยนอกจากเธอ
"ขอโทษนะน้ำตาล เราไม่สบายนิดหน่อย แล้วก็กลับไปดูบ้านอ่ะ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"
"ครั้งหน้าก็บอกกันบ้าง หรือไม่ก็เปิดมือถือไว้สักนิดก็ยังดี"
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"แฮะๆคือมือถือของเราตกน้ำอ่ะ เครื่องจมหายไปแล้วล่ะ"
แตงกวาตอบพร้อมกัยรอยยิ้มแห้งให้เพื่อนสาว
"เดี๋ยวตอนเย็นเราจะไปดูเครื่องใหม่นะ เดี๋ยวให้ทางศูนย์เปิดเบอร์ให้ เราจำเบอร์น้ำตาลได้"
แตงกวาพูดอย่างเอาใจเพื่อน โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาคมอีกคู่ที่มองมายังแตงกวาแทบจะกลืนกินคนตัวเล็กอยู่แล้ว
"เอาละเด็กดี แตงกวา ถึงแล้วครับ"
ร่างสูงบอกทั้งคู่พร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนให้กับน้ำตาล
"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ"
ร่างสูงส่งยิ้มให้ทั้งคู่
"น้ำตาลค่ะ ตอนเย็นพี่มีงานที่บ้านด่วน พี่อาจจะไม่ได้แวะมารับนะครับ คนดีกลับเองได้ใช่ไหมคะ"
ร่างสูงหันมาถามแฟนสาว
"ไม่มีปัญหาค่า พี่เสือไปทำธุระเถอะ น้ำตาลกลับเองได้"
หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
" ไปเรียนได้แล้ว"
ร่างสูงหอมแก้มแฟนสาวไปหนึ่งที เรียกความเขินอายจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี
"พี่เสือบ้า แตงกวาก็อยู่นะ"
หญิงสาวพูดอย่างเขินอาย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เราไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ"
พูดจบก็รีบลงจากรถไปทันที รอสักพักน้ำตาลก็ลงมาพร้อมใบหน้าแดงก่ำ จนแตงกวาอดแซวไม่ได้
"นั้นแน่ สวีทจังเลยน้าา อิจฉาจัง ฮ่าๆๆๆ"
แตงกวาแหย่เพื่อนตัวทันที จนเจ้าตัวเขินหนักว่าเดิม
"แตงกวาอย่าอยู่เลย "
หญิงสาวไล่ทุบเพื่อนสนิทเข้าไปในตัวอาคาร เสียงหัวเราะของใครอีกคนดึงความสนใจจากเสือได้เป็นอย่างดี เขาจะแทบจะทนไม่ไหวที่จะครอบครองแตงกวาแล้วนะ เนื้อมาล่อขนาดนี้เขาต้องรีบลงมือก่อน เพราะเขาพลาดไปถึงสองครั้ง ครั้งแรกของแตงกวาที่ควรจะเป็นของเขาดันถูกจอมคว้าไปกินซะก่อน แล้วพลาดครั้งที่สองก็คือตอนบุ๋น ไอ้เวรนั้นพอรู้ว่าแตงกวาอยู่กับจอมที่ไหนก็รีบไปทันที เขาช้า ช้าไปแค่ก้าวเดียว ครั้งนี้เขาจะไม่พลาดเป็นอันเด็ดขาด
หลังจากเรียนเสร็จ แตงกวากับน้ำตาลก็ตัดสินใจจะไปเดินห้างฯใกล้กับมหาลัยเพื่อดูมือถือเครื่องใหม่ให้กับแตงกวา แต่ยังไม่ทันไปถึงไหน น้ำตาลก็มีอันต้องยกเลิกที่จะได้ไปกับเพื่อนตัวเล็กของเธอ
"ขอโทษด้วยนะแตงกวา ที่บ้านมีนัดทานข้าวกับผู้ใหญ่อ่ะ น่าเบื่อจัง"
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงงอแง
"ไม่เป็นไรๆ เราไปได้ น้ำตาลไปทำธุระกับที่บ้านเถอะ"
แตงกวาพูดยิ้มๆอย่างเข้าใจเพื่อนสนิท
"ไปละนะแตงกวา ที่บ้านมารับแล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะ บ๊าย"
หลังจากร่ำลากับน้ำตาลแล้ว คนตัวเล็กก็รีบเดินไปขึ้นรถรางที่ทางมหาลัยจัดไว้ให้นักศึกษาใช้บริการฟรี
เมื่อมาถึงหน้ามหาลัย แตงกวาก็ใช้บริการรถมอเตอร์ไซซ์เพื่อไปห้างฯทันที
หลังจากที่ถึงห้างแล้ว แตงกวาก็เดินเลือกซื้อมือถือมาได้เครื่องหนึ่ง ร่างเล็กรู้สึกงงและแปลกใจเป็นอย่างมาก มือถือตัวท็อปที่ถูกพนักงานของร้านยัดเยียดมาให้ในราคาถูกแสนถูก โดยที่อีกฝ่ายบอกช่วงนี้มีโปรโมชั่นที่ร้าน แตงกวาเลยต้องรับมาแบบงงๆ
"พี่ครับผมอยากใช้เบอร์เดิม พี่ทำให้ได้หรือเปล่า"
ร่างบางถาม เพราะในนั้นมีเบอร์คนสำคัญของเขาอยู่
"ได้ครับ รอสักครู่นะครับ"
พนักงานรีบจัดการให้คนตัวเล็กทันที ทั้งสมัครแอปพลิเคชันต่างๆให้เรียบร้อย
"ขอบคุณครับ"
คนตัวเล็กส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณ พนักงานเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นก็รู้สึกเขินกับรอยยิ้มหวานนั้นของร่างบาง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซีดเผือดเมื่อสบกับสายตาดุดันจากอีกฟากที่มองมา สัญญาณอันตรายร้องเตือนห้ามคิดเกินเลยกับคนตัวเล็กตรงหน้าเป็นอันเด็ดขาด
หลังจากได้มือถือแล้วร่างบางก็รีบหาข้าวทานแล้วกลับห้องพักของตนเองทันที โดยหารู้ไม่ว่า กำลังมีอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาแล้ว
พี่เสืออออย่าทำยัยยแตงงงง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
