ึ[ณ ดินแดนแห่งวิญญาณ]

ดินแดนที่เป็นแหล่งรวมของวิญญาณทั้งหลายภูมิประเทศที่เหมือนดั่งสวรรค์แห่งนี้มีวิญญาณดวงหนึ่งที่กำลังสนทนากับผู้คุมวิญญาณอยู่

"สรุปคือพระเจ้าเขานึกสนุกอยากจะส่งวิญญาณไปโลกอนิเมะแบบนิยายและไม่รู้ว่าจะเอาใครไปดีเลยกดสุ่มและหวยมาตกที่ฉัน"

"ใช่และรวมไปถึงระบบที่เจ้าจะได้ไปซึ่งเป็นแบบสุ่มเช่นกันเรื่องร่างหายนั้นถ้ายังคงเหลือกระดูกและไม่เป็นผงก่อนก็สามารถกู้มาได้"

"...แย่ละบ้านฉันนิยมเผามากกวาฝังแล้วแบบนี้จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย"

"เรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาที่เจ้านั้นจะสุ่มร่างกายมาซึ่งล้วนแล้วแต่มาจากโลกอนิเมะทั้งสิ้นแต่เจ้านั้นจะได้ก็ได้เพียงแค่ร่างกายพลังเจ้าต้องไปหาเองจากระบบนั่นแหละ"

ทันใดนั้นเองสิ่งที่แสนคุ้นเคยก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของผมปุ่มสองปุ่มและหน้าตาตัวละครหน้าตู้ที่แสนตุ้นเคยเหมือนกับว่าเจอกันมาแต่ชาติก่อน

"เจอกันอีกแล้วนะเพื่อนเก่า"

อ่า~ช่างน่าคิดถึงเหลือเกินอารยธรรมที่ชั่วร้ายกับเปอร์เซ็นต์หลุดเรทบ่อยกว่าหน้าตู้แถมไม่มีการันตีอีกกาชาที่ขึ้นชื่อว่าถ้าดวงไม่ดีจริงอยู่รอดยากแถมนี่ยังเป็นตู้การันตีอีก

"เจ้ามีโอกาสครั้งเดียวกดซะจะดีจะร้ายก็ขึ้นอยู่กับดวงถ้าไม่พอใจก็ฆ่าตัวตายและรออีก----มันเป็นตัวเลขที่อยู่เหนือความเข้าใจของเจ้าเพราะงั้นไม่ต้องถามกดๆ ไปซะ"

"เอิ่ม...ลูกพี่ครับนี่ทำไมเอากาชาตัวละครหญิงมาล่ะผมเป็นผู้ชายแท้นะเรียกว่าชายชาตรีก็ได้ถ้าไม่เชื่อมาเบ่งกล้ามแข่งกันมา"

ฉีกก!!

วิญญาณของชายหนุ่มได้ฉีกเสื้ออาภรณ์ขาวออกเป็นชิ้นก่อนที่จะกอดอกและเบ่งกล้ามทั่วร่างอันงดงามเหนือสิ่งใดเข้าขั้นสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว

"เหอะ!คิดว่าข้าเป็นใครกัน"

แควก!!

ผู้คุมวิญญาณ้้องนั้นเมื่อได้รับคำท้าจากวิญญาณหนุ่มเขานั้นก็ได้ฉีกชุดผ้าคลุมออกแสดงให้เห็นกล้ามเนื้ออันยิ่งใหญ่และสง่างามของผู้คุมวิญญาณก่อนที่เขานั้นจะเริ่มโพสต์ท่า

"เฮ้ยย่า!!"

"โห้ร่า!!"

"กีก้า!!"

"ซิกม่า!!"

.

.

.

.

[12 ชั่วโมงต่อมา]

"แฮ่กแฮ่กแฮ่กๆ ใช้ได้เลยนี่หว่าแกน่ะ"

ผู้คุมวิญญาณที่ในขณะนี้กำลังหอบแดกพร้อมทั้งคู่ต่อสู้(?)อันสมน้ำสมเนื้อจนทำให้เขายอมรับที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน

"แกเองก็เก่งไม่เบาเลยนิกล้ามแบบนั้นคงมีวินัยอดทนน่าดูล่ะสิท่า"

"หึมันแน่อยู่แล้วล่ะ"

ผู้คุมวิญญาณได้เดินกลับไปสวมใส่ผ้าคลุมที่ฉีกไปก่อนหน้าและมันก็ได้เริ่มประสานตัวซ่อมแซมกันอีกครั้ง

"อ้าวท่านผู้คุมวิญญาณไม่เล่นกับข้าต่อแล้วอย่างงั้นเหรอถ้าแบบนี้แสดงว่าข้าชนะน่ะสิ"

"หึ ใช่ครั้งนี้เจ้าชนะและไม่ใช่ว่าข้านั้นไม่อยากจะเล่นต่อแต่เวลามันใกล้หมดแล้วและก็เอานี่รับเจ้านี่ไปซะ"

ผู้คุมวิญญาณเขานั้นได้ล้วงเอาบางอย่างก่อนที่จะดีดเหรียญทองเข้ามาใส่มือของเรานี่เขาจะเอามาฉันมาทำไมชีวิตหลังความตายไม่จำเป็นต้องใช้เงินนิ

"ใช้สิ่งนี้กำมันเอาไว้และกดกาชาซะพอเจ้าได้ไปเกิดใหม่ก็จงเอาเหรียญนี่เข้าไปสัมผัสกับระบบเจ้าซะมันจะเกิดเรื่องดีๆ ขึ้น"

ว่าจบแล้วคุณผู้คุมวิญญาณเขาก็ได้หันหลังกลับไปและหายไปต่อหน้าต่อตาผมจนเหมือนเขาไม่เคยมีตัวตนมาก่อนก็คงเป็นการเดินทางของเขานั่นแหละ

"ส่วนเจ้านี่คงต้องหวังให้หลุดเรทได้ตัวห้าดาวชายสินะ เห้อออ..เอาล่ะมาเริ่มกันเถอะ"

ติ้ง!!~

ในตอนที่เรากดปุ่มกาชานั้นเราได้กำเหรียญทองของคุณผู้คุมวิญญาณตามที่เขาบอกและในตอยนั้นเองที่ข้านั้นได้คิดเลยว่า

"แม่งเอ้ยกูอยากได้ซิกฟรีทโว้ยไม่ใช่กามะ!!!"

ก็นั่นแหละครับแทนที่ผมจะหลุดเรทแต่ดันกลายเป็นว่าผมนั้นมันดวงดีผิดที่ผิดเวลาจึงทำให้ตัวหน้าตู้มาครอบครองแบบตึงๆ

"อ๊าาาาาาาาาา!!"

อยู่รอบตัวผมก็ได้เปลี่ยนไปพร้อมเกิดหลุมยักษ์ดูดผมเข้าไปในนั้นก่อนที่สติทั้งหมดของผมจะดับลงให้ตายแต่อยากเป็นซิกฟรีททำไมมันยากจังวะ

[ทำการลงทะเบียนโฮสต์]

[ชื่อ::-------•|•ชื่อ::กามะ]

[ทำการเชื่อมต่อสัมพันธ์วิญญาณ]

[ทำการเชื่อมต่อแก่นแท้]

[ทำการลงทะเบียนเสร็จสิ้น]

[ระบบ Type-Moon เปิดการทำงาน]

[ทำการตั้งพิกัดเป้าหมาย::Honkai Impact 3rd]

.

.

.

"นี่เจ้าให้สิ่งใดกับเขาไป..."

"หึ...มันไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องรู้"

.

.

.

.

ซุบ~ซุบ~ซุบ~ซุบ~

"นะ-หนาวทำไมเราถึงได้มาอยู่ในที่แบบนี้กันไม่ใช่ว่าเราควรจะตื่นมาอยู่บนเตียงอุ่นๆ และอยู่บ้านคนเดียวพร้อมเงินที่พ่อแม่ทิ้งไว้สิ"

ณ กลางทุ่งหิมะขาวร่างของเด็กสาวได้เดินผ่านพายุหิมะอย่างหนาวสั่นและนั่นก็คือผมเองที่ตอนนี้มีร่างกายเป็นกามะ

ผมเดินไปตามทางหิมะหนาสายลมหนาวพัดอย่างรุนแรงกระทบร่างนี้จนแทบจะหนาวตายอยู่แล้วผมก็ได้เห็นแสงหนึ่งสว่างไสวอยู่ตรงหน้า

"กระท่อมในที่แบบนี้เนี่ยนะ?"

ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือเพราะเหตุใดสิ่งตรงหน้านั้นเหมือนความหวังที่จะทำให้ผมรอดไปได้นั่นจึงทำให้ผมนั้นตัดสินใจที่จะวิ่งเข้าไปในทันทีจนภาพทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้นแลพในตแนที่มือของผมกำลังไปเคาะประตูของกระท่อมนั้นเอง

ฟรุบ-

มันหายไป....

กระท่อมที่สีแสงสีเหลืองสว่างชวนให้รู้สึกอบอุ่นความหวังที่จะรอดไปจากที่นี่ได้ตอนที่ผมนั้นกำลังจะเคาะประตูเต็มแรงมือผมก็ได้ทะลุผ่านประตูและภาพกระท่อมนั้นก็หายไป

"...ภาพหลอนงั้นเหรอ"

ตัวผมที่นอนหมอบอย่างอ่อนล้าท่ามกลางพายุหิมะอากาศที่หนาวจัดจนน้ำแข็งเริ่มที่จะกัดผิวหนังและร่างกายมาหขึ้นเรื่อยๆ

"หนาวจัง...เจ็บจัง...หิวด้วยนี่ชีวิตใหม่ของเรามันสั้นขนาดนี้เลยเหรอไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ซักนิดอา...เริ่มง่วงแล้วสิ"

ซุบ~ซุบ~ซุบ~ซุบ~

เสียงของการย่ำเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ กวงตาที่กำลังจะหลับลงของผมนั้นเห็นเงาเลือนลางของใครคนหนึ่งอยู่เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

'อย่าเลย..ออกไปเถอะ..มันไม่น่ามองหรอกนะ'

"นี่.....ยัง.....เฮ้"

ถึงแม้ตัวผมนั้นกำลังจะใกล้ตายเต็มทนแล้วนั้นเองผมที่ยังคงได้ยินเสียงอยู่ก็ได้ยินเสียงเรียกจากชายคนนั้นถึงจะไม่เข้าใจเลยก็เถอะ

'ได้กลับเร็วจังนะ'

นี่คือสิ่งเดียวที่ผมคิดในขณะที่จิตใจนั้นกำลังล่องลอยออกไปจากรางก่อนที่ภาพทุกอย่างจะถูกตัดออกไป

-แนะนำตัวละครเอก-

[ชื่อ::กามะ•|•นามสกุล::-------]

[ส่วนสูง::130ซม.•|•154ซม.•|•164ซม.]

[น้ำหนัก::---]

[อายุ::---]

[สีผม::ขาว]

[ดวงตา::แดง]

[ความสามารถเฉพาะตัว]

-[ระบบไทป์มูน]

[ค่าสถานะพารามิเตอร์::ความแข็งแกร่ง:-E•|•ความคงทน:-E•|•ความเร็ว/คล่องตัว:-E•|•พลังงานมานา:-E•|•โชค:-E•|•Np:---]

แกร่ก~~!แป้ก!

ภายในกระท่อมไม้หลังหนึ่งอันมีบรรยากาศที่อุ่นสบายร่างของกามะนั้นนอนสลบไสลอยู่บนโซฟาส่วนข้างกายนั้นเองก็มีเด็กสาวอีกคนหนึ่งนั่งเฝ้าอยู่เสียงการแตกออกของไม้ในเตาผิงนั้นชักชวนให้เธอนั้นตื่นขึ้น

“อึอืมมม…นี่เราอยู่ที่ไหน”

กรึก!!

“อ้าว…ตื่นแล้วเหรอ”

ผมที่ตื่นขึ้นมาได้ซักพักแล้วภาพทุกอย่างที่ผมเห็นมันมัวหมองไปหมดแถมมาพร้อมอาการปวดหัวจี๊ดนี่อีกให้ตายเพอร์เฟคจริงๆ แต่ก็ยังดีที่รอดมาได้ถึงจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนช่วยเราก็เถอะหลังจากที่ผมนั้นตื่นขึ้นและเริ่มปรับการมองเห็นให้กลับมาเป็นปกติเหมือนว่าคนที่ช่วยผมจะเข้ามาาแล้วและเมื่อผมได้มองเห็นหน้าเขาคนนั้นบอกได้เลยว่า

‘เชี้ยนั่นมันดันเต้นี่หว่า!!’

นี่มันไม่อยากจะเชื้อเลยว่าบุคคลแรกที่ผมนั้นตื่นขึ้นมาและเจอหน้าครั้งแรกที่สุดยอดนักล่าปีศาจโรคเบาหลานอย่างดันเต้นี่มันถทอว่าเป็นเรื่องดีเลยเพราะจากที่เรารู้ดันเต้เป็นคนที่ดีพอสมควรเลย

“ทำหน้าแบบนั้นเหมือนรู้จักฉันเลยนะยัยหนู”

“ดันเต้!!นายคือดันเต้บุตรแห่งสปาด้าใช่ไหม?!!”

ผมรีบลุกขึ้นพรวดชี้นิ้วไปที่คนตรงหน้าพร้อมตะโกนเสียงดังลั่นแต่มันไม่คุ้มสุดๆ เลยเพราะหลังจากที่ลุกขึ้นไปความเจ็บจากทั่วร่างนั้นก็วิ่งแล่นไปในทันทีพร้อมทั้งคอที่เหมือนว่าการตะโกนเมื่อกี้มันทำให้กล่องเสียงที่อ่อนแออยู่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ

“แค่ก!!”

“นี่ๆ อย่าพึ่งรีบลุกขึ้นมาสิยังไม่หายดีแท้ๆ”

โอ้ยรสชาติของเลือดมันเต็มคอไปหมดเลยทั้งรสและกลิ่นคาวในคอมันทำเอาชวนอวกออกมาให้ได้ยังไงอย่างงั้นจนผมรีบกวักมือส่งสัญญาณให้กับดันเต้

“โอะ!เดี๋ยวแป๊บนึงนะ”

อวกก!!

ยังไม่ทันที่ดันเต้เขาจะหาอะไรมาลองให้ตัวผมที่รู้เกินทนนั้นก็ได้อวกบ้วนลงพท้นตรงนั้นน่ะแหล่ะเดี๋ยวถ้าแข็งแรงเมื่อไหร่จะมาเช็ดทำความสะอาดให้เอานะดันเต้แต่ก็คงยากหน่อยที่ไอ้ที่ฉันบ้วนออกมามันเป็นเลือด…เฮะ

“เลือด!!-”

“อย่าพึ่งพูดเลยเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกนอนพักเดี๋ยวฉันจะเก็บกวาดเอง”

ดันเต้เขานี่เป็นคนดีจังนะเขาเดินเข้ามาวางซุปไก่เอาไว้บนโตะและช่วยมาเช็ดเลือดให้มันก็คงจริงล่ะนะเราควรพักผ่อนก่อนเดี๋ยวถ้าดีขึ้นจะตอบแทนก็แล้วกันนะจะว่าไปเราเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นาขิกินซักหน่อยก็แล้วกัน

“ทานล่ะนะคะ….อึก”

ทันทีที่กามะนั้นตักซุปขึ้นมาซดรับประทานเพียงไม่นานหลังจากที่กลืนอาหารตรงหน้่าลงคอเธอนั้นก็รีบวางถ้วยข้าวต้มกลับโตะในทันทีก่อนที่จะเอามือกุมปากและหันหน้าลงไปนอนด้วยใบหน้าซีดเซียวเพราะข้าวต้มที่เธอกินนั้นเป็นรสชาติเป็นอะไรที่เกินบรรยายเป็นอย่างมาก

“อุก!-นี่มันบ้าอะไร”

เปลี้ยวรสชาติเดียวที่เรารู้สึกได้มันคือความเปรี้ยวที่ยิ่งกว่ามะมาวหรืออะไรทั้งสิ้นมันไม่ได้มีรสชาติมันและหวานจากไก่เลยมีเพียงความเปรี้ยวจนอยากจะเอาลิ้นมาล้างน้ำและทำเป็นลืมๆ มันไปซะ

‘พอๆ ถ้ากินต่อเราได้ตายเพราะไตวายแน่รีบนอนพักให้หายสนิทดีกว่า’

กล่าวจบกามะนั้นก็ได้รีบเอนตัวลงหมอนและเอาผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมตัวเอาไว้และรีบหลับตาลงลลลลลลเพราะอยากพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติ

ในระหว่างที่เรานั้นกำลังนอนพักอยู่นั้นก็มีบางจังหวะอยู่บ้างที่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเราอยู่จนต้องหันกลับไปมองซึ่งก็ปรากฏเป็นเด็กคนหนึ่งผมสีขาวเหมือนดันเต้แต่มีผ้าพันแผลพันไว้ครึ่งหน้าดูเหมือนว่าเธอจะบาดเจ็บนะด้วยที่ว่างจนไม่รู้จะทำอะไรก็เล่นจ้องตากันอยู่แบบนั้นแหล่ะ

“นี่เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ”

เด็กคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างตัวของเราและเริ่มบทสนทนามันค่อนข้างเป็นเรื่องแปลกใหม่เลยที่จะทีคนมาคุยกับเราไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติก่อนหน้า

"เอ่อ...กามะฉันคิดว่านั่นน่าจะเป็นชื่อของฉันนะ"

เอาจริงไหมเราเองก็นังไม่มั่นใจในชื่อตัวเองซักเท่าไหร่เพราะหลังจากที่ตกลงหลุมนั่นและมาตื่นอยู่กลางทุ่งหิมะแห่งนี้ความทรงจำหลายๆ อย่างของเรามันหายไปหลงเหลือเพียงแค่ข้อมูลนิดหน่อยเท่านั้นเอง

"กามะสินะส่วนฉันเคียน่า คาสลาน่ามาเป็นเพื่อนกันเถอะกามะ"

"เดี๋ยวนะเมื่อกี้นามสกุลเธอคืออะไรนะ"

"คาสลาน่าไง"

"........แ*งเอ้ย"

นี่มันโครตแย่แย่ของและแย่อีกทีทำไมฉันถึงมาโผล่โลกที่มีแต่ความชิบหายแบบนี้ด้วยฮงไคนี่นะถึงฉันจะได้ระบบไทป์มูนมาแต่โลกนี้เวลาที่ฮันจะได้ใช้ฟาร์มเก็บสะสมประสบการณ์มันน้อยโครตเลยนะเว้ยแถมฉันเองก็ไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์เทพประทานเหมือนพวกตัวเอกด้วย

"สุภาพหน่อยสาวน้อยดูเหมือนเธอจะหายดีแล้วนะงั้นขอถามหน่อยทำไมเธอถึงได้ไปนอนอยู่กลางทุ่งหิมะนั่นได้ล่ะ"

คนที่ฉันคิดว่าเป็นดันเต้เขาเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือนั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามและถามคำถามที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันแบบนี้ขอกลับไปนอนกกดีกว่าจะให้บอกหรือไงว่าฉันคือคนที่เกิดใหม่น่ะ

"นั่นสินะเธอคงจะกำลังตกใจและกลัวอยู่ถ้างั้นฉันขอเริ่มจากการแนะนำตัวก็แล้วกันนะฉันชื่อซิกฟรีท คาสลาน่าเป็นพ่อของเด็กคนนี้ชื่อเคียน่า คาสลาน่าแล้วเธอล่ะสาวน้อย"

"กามะ...แค่นั้นน่ะแหละที่ผมจำได้ผมมีชื่อว่ากามะส่วนเรื่องที่ไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้ตัวอีกทีก็ไปเดินอยู่กลางพายุหิมะนั่นแล้วล่ะขอบคุณมากที่คุณช่วยผมเอาไว้"

"งั้นเหรอคงจะหลงมาสินะงั้นจำที่อยู่ของตัวเองได้หรือเปล่าล่ะถ้าหายดีแล้วจะได้ไม่ส่ง"

"จำไม่ได้"

"พ่อแม่หรือคนที่อยู่กับเธอล่ะ",

"ตายไปแล้ว"

".........."

ไอ้เรื่องนี้มันก็จริงล่ะนะก็ชาติก่อนหน้าพ่อแม่และคนในครอบครัวเราพากันล้มหายตายจากไปเพราะโรคระบาดแม้แต่หับเราเองก็ตายเพราะโรคระบาดนี่เหมือนกันมันเลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้แถมวัคซีนที่ทางรัฐเอามาฉีดให้เราก็เป็นของคุณภาพต่ำเลยทำให้บางคนตายเพราะวัคซีนเองก็มี

"พ่อแม่ของผมตายเพราะโรคระบาดร้อนแรงพี่สาวของผมเองก็ตายเพราะได้รับวัคซีนเถื่อนเพราะแบบนั้นผมเลยต้องอยู่คนเดียวน่ะครับ ถ้ายังไงหลังจากที่พาผมไปส่งในที่ๆ คนอยู่อาศัยหลังจากที่ผมหาเงินได้มากพอผมจะนำเงินมาจ่ายตอบแทนคำขอบคุณนะครั-"

"ไม่ต้องหรอก"

ซิกฟรีทเขานั้นยกมือขึ้นมาสัมผัสเส้นผมสีขาวของเธอพูดหยุดคำพูดต่อไปของกามะเขานั้นครุ่นคิดว่าตลอดมานั้นเด็กคนนี้ใช้ชีวิตผ่านมาได้เช่นไรผ่านปัญหาและความโดดเดี่ยวอดทนมาตลอดทั้งที่เธอนั้นยังเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น

“ถึงจะเร็วไปหน่อยแต่สาวน้อยเธออยากจะเป็นลูกบุญธรรมของฉันหรือเปล่า”

สายตาอันอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสงสารนั้นถูกถ่ายทอดออกมาสู่เด็กสาวตรงหน้าอย่างจริงใจและบริสุทธิ์เป็นความต้องการที่ไร้เงื่อนไขหรือเหตุผฃใดๆ ทั้งสิ้นจากการจ้องมองกันของทั้งสอง

“นี่คุณบ้าหรือเปล่าเราพึ่งเจอกันได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ”

แป้ว~~

เสียงแป่วพร้อมกับความหน้าแตกของซิกฟรีทด้วยกิริยาการตอบกลับเหมือนว่าจะปฏิเสธอย่างชัดเจนจากเด็กสาวและท่าทางที่ดูเหยียดหยามในความพยายของชายตรงหน้าเหมือนคนโง่ที่กำลังมาขอคนเองเป็นลูก

“แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะผมเองก็ไม่มีบ้านครอบครัวก็ตายเรียบเพราะงั้น….งะยอมเป็นลูกให้ก็ได้”

แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเธอนั้นจะปฏิเสธเส่ียหน่อยกามะนั้นได้หันหน้ามองไปทางอื่นหลีกเลี่ยงที่จะจ้องมองหน้าของซิกฟรีทอย่างน่าเอ็นพร้อมตอบกลับยินยอมที่จะเป็นลูกบุญธรรมของคนตรงหน้า

“แต่แค่ในนามนะฉันยังไม่ยอมรับนายว่าเป็นพ่อหรอก!!!”

เสียงตะโกนอย่างดื้อรั้นของกามะดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนในบ้านที่เหมือนว่ากำลังเอ็นดูสาวน้อยตนงหน้าต้อนรับสู่ครอบครัวใหม่อย่างอบอุ่นแม้จะไม่มีงานฉลองแม้จะไมมีแสงสีแต่มันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความอบอุ่น

“งั้นก่อนอื่นเราต้องมาเปลี่ยนการพูดการจาของเธอก่อนเลย…เคียน่าจัดการ”