ในห้องพักเล็กๆที่แสนสงบ ยามที่อรุณมาเยือน แสงอาทิตย์ของวันใหม่ในต้นปีสาดส่องผ่านม่านสีหม่นเข้ามา แต่ทว่าเจ้าของห้องกลับไม่ได้หลับอยู่อย่างที่ควร

สโนว์ นั่งกวัดแกว่งเท้าอยู่ที่ปลายเตียงด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอยังจ้องมองนาฬิกาที่นับถอยหลังลงเรื่อยๆ เวลาที่ต้องไปรายงานตัวกับสถาบันศึกษายังเหลือเวลาอีกเหลือเฟือ แต่ทว่ายามนี้เธอทั้งแต่งตัวและแพ็คของจนเสร็จสิ้นแล้ว

ไม่แปลกที่เธอจะตื่นเต้น เพราะวันนี้จะเป็นวันแรกที่เธอจะได้พบกับเหล่านี้ 'ตัวละครหลัก' ในนิยาย ในวันหนึ่งช่วงสมัยเธอยังเด็กและป่วยหนัก ในตอนนั้นความทรงจำชาติที่แล้วก็ไหลย้อนกลับมา

โสนว์เคยเป็นเด็กคนหนึ่งที่ชื่นชอบในการอ่านนิยายมากๆ และเรื่องที่เธอชอบที่สุดคงไม่พ้นเรื่องของ 'ดอกกุหลาบแห่งกาลเวลา' มันเป็นเรื่องราวที่แสนเรียบง่ายที่เกิดขึ้นในสถาบันศึกษา 'ฮาเรียร่า' โดยที่พระเอกนางเอกจะเจอกันที่นั้น ตอนแรกก็เป็นคู่กัดกัน พระเอกชอบแกล้งเพื่อนสนิทนางเอกบ่อยๆ และสุดท้ายทั้งคู่ก็ใจตรงกันในที่สุดเพราะการตามตื้อของพระเอกนั้นเอง

แต่ทว่าโสนว์ไม่ได้เชียร์คู่พระนางแต่อย่างใด.. แต่ทว่าเธอสวนโพจับคู่นางเอกกับเพื่อนสมัยเด็กมากกว่า

ถึงแม้ว่าบทบรรยายจะไม่ได้บอกไปมากกว่าเด็กคนนั้นแอบชอบนางเอก แต่ทว่าหลังจากที่เฝ้าติดตามมาหกร้อยกว่าหน้า พระรองเองก็ รัก นางเอกไม่แพ้กับพระเอกเลย... เผลอๆจะรักมากกว่าด้วยซ้ำ

หากรักคือการไม่ครอบครอง พระรองเองก็ยอมปล่อยเพราะต้องการให้นางเอกมีความสุข ปิดผนึกทั้งหัวใจและความรู้สึกตนเอง จนไม่สามารถรักใครได้อีก

ใช่แล้ว... เธอตื่นเต้นที่จะได้มาร่วมสักขีพยานโศกนาฏกรรมความรักนี้ใกล้ๆนะสิ!

ในเมื่อตอนสอบเข้าเธอบังเอิญไปเจอกับ ลิลลี่ ที่เป็นนางเอกเข้า แถมเราก็ได้กลายเป็นเพื่อนกัน ไม่มีอะไรที่ฟินไปมากกว่าการที่ติ่งได้มาดูคู่ชิปเปอร์อย่างใกล้ชิดอีกแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็ยิ้มกว้าง ผุดแผนร้ายออกมาไม่หยุด .. ชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าได้เฝ้ามองความรักของพวกเขาใกล้ๆอีกแล้ว และตราบใดที่มีเธออยู่ เธอขอสาบานเลยว่าต้องทำให้ความรักของพระรองสมหวังให้ได้!

อนิจจัง ความเป็นจริงนั้นยากลำบากกว่าความฝันนัก...

เพราะพระรองในนิยายดันปากเสียกว่าที่คิดนะสิ!

ร้ายกับทุกคนดีแต่กับเธอ(นางเอก) อะไรประมาณนั้น... 🙄

"เฮ้ นอกจากเธอจะดูโง่เง่าแล้วยังเป็นบ้าอีกสินะ คนบ้านไหนสอนเธอให้ใส่ผ้าพันคอในฤดูร้อนกันห๊ะ" เด็กชายอายุราวๆสิบสามปี ผมสีดำสนิท ใบหน้าคมสันหล่อเหลาพอควร แต่ทว่าผิวสีขาวซีดๆที่อยู่ใต้ร่มผ้านั้นก็บ่งบอกว่าเขาไม่ถนัดสายบู๊เท่าไรนัก

แบบนี้ไงถึงโดนพระเอกรังแกบ่อยๆ...

"ขอบคุณนะที่เป็นห่วงฉันนะเรค แต่ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กปีหนึ่งที่ไหนนั่งอ่านหนังสือปีสามอยู่นะ ^°^" โสนว์ตอบรับความเป็นห่วงด้วยรอยยิ้มกวนๆ ขณะที่รีบวิ่งให้พ้นรัศมีในการหยุมหัวของ เรค คาซัส (พระรอง) ที่บัดนี้ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มยับยู่ยี้เต็มทน

"ลิลลี่ฉันบอกแล้วว่ายัยนี้นิสัยเสีย" เรคบ่นพึมพำตามประสาคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพวกเขาเท่าไรนัก ส่วนลิลลี่เองก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเหนื่อยใจ แล้วหันมาทักเด็กสาวที่พบกันอีกครั้งตอนมาถึงหน้ารั้วสถาบัน

"ยินดีที่พบกันอีกครั้งนะคะคุณสโนว์ อย่าถือสาเรคเลยนะคะ เขาแค่ไม่คุ้นชินกับผู้คนเท่าไร..."

"ไม่เป็นไรเลยค่า" ฉันยินดีสุดๆเลยที่จะได้เห็นรอยยิ้มนางฟ้าแบบคุณ อ่า ต่อให้เรคไล่ฉันพันครั้งก็ไม่ยอมหนีไปไหนแน่ค่าาาา

"เลิกทำหน้าโง่เง่าสักที-_-"

ไม่ต้องบอกว่านั้นเป็นคำพูดของใคร เธอทำเป็นเมินเสียงนกเสียงกา เดินตีเนียนกับพวกเขาไปจนถึงลานนัดหมาย ก่อนอื่นพวกเธอต้องผ่านพิธีแรกของการเป็นสมาชิกของสถาบันด้วยการคัดสรรบ้านเสียก่อน แน่นอนว่ามีบ้านทั้งหมดสี่บ้าน spring summer authum และ winter เรียงตามสี่ฤดู คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว

แน่นอนว่านางเอกต้องอยู่บ้าน summer ตามเสต็ป ก็เธออบอุ่นขนาดนั้นนี้น่า ส่วนเรคได้ไปอยู่ authum (เพราะเขาหม่นหมองละมั้ง) แต่ว่าถ้าแบบนั้นก็เข้าทางพระเอกนะสิ.... ฉันยอมไม่ได้หรอกนะ

เพราะฉะนั้น....

"ลิลลี่ เรค ฉันมีของขวัญให้พวกเธอด้วยละ" โสนว์บอกก่อนที่จะยื้นกำไลลูกปัดสีขาวไปให้ทั้งสอง ในคราแรกเรคก็อึกอักไม่อยากรับ แต่พอเห็นลิลลี่สวมเรียบร้อยเขาก็ยอมรับมันไปแต่โดยดี

"ขอบคุณนะจ๊ะ" ลิลลี่บอกด้วยความเกรงใจ เธอดูชื่นชอบมันไม่น้อย

"ไม่เป็นไรเลย ถือว่าเป็นสัญลักษณ์มิตรภาพของพวกเราแล้วกันนะ" โสนว์บอก โชว์กำไลลูกปัดที่เหมือนกันเป๊ะๆตรงข้อมือตนแล้วบอก

"หวังว่าพวกเราจะได้อยู่บ้านเดียวกันนะ...แบบนั้นคงสนุกน่าดูเลยว่ามั้ย... :) "

"เฮ้อ~.."

โสนว์ถอนหายใจ ขณะที่เธอนั่งเท้าคางด้วยความเบื่อหน่าย แตกต่างจากบรรดาเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆที่ตื่นตาตื่นใจกับการคัดสรรค์บ้านตรงหน้า

อนึ่งเสต็ปการคัดสรรค์บ้านไม่ได้มีอะไรยุ่งยากถึงขนาดนั้น หนึ่งอาจารย์จะเรียกชื่อของเรา สองเดินลงไปยังลานกว้างด้านล่าง สาม ตู้ม เกิดปรากฎการณ์วิเศษขึ้น

ถ้าเกิด กระแสน้ำ จะได้ไปอยู่บ้าน เรนนี่ ถ้าเป็น ดอกไม้ จะไปอยู่บ้านซัมเมอร์ ใบไม้แห้ง บ้านออธัม และ หิมะ บ้านวินเทอร์ ส่วนความรุนแรงของแต่ละอย่างก็บ่งว่าคนนั้นมีพลังมากแค่ไหน ซึ่งนั้นคงมีผลกับบรรดารุ่นพี่และอาจารย์ที่กำลังแฟ้นหาหัวกระทิอยู่ และนั้นคงไม่มีผลกับคนธรรมดาแบบเธอหรอกจริงมั้ย?

"ลีโอ เรอัส" สิ้นประโยคนั้นแววตาที่ฉายแววเบื่อหน่ายก็ถูกแทนที่ด้วยความ 'สนใจ' อย่างทราบสาเหตุ ..ก็นะ ใครจะไม่สนใจพระเอกกันละ จากบทบรรยายที่เขียนสู่ฉากที่จะได้เห็นกับตาตนเอง มันต่างกันลิบลับ!

   เด็กหนุ่มผมสีเพลิงก้าวลงมาด้านล่างทันทีที่ถูกขานชื่อ นัยต์ตาสีเขียวสว่างที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจนั้นสมกับเป็นพระเอกนิยาย เสียงหวีดร้องของสาวๆดังขึ้นจากบรรดารุ่นพี่ ขณะที่บรรดาสาวปีหนึ่งเองก็แอบมองอย่างเขินอายหลายคน

ถ้าจะโทษต้องโทษใบหน้าที่หล่อราวกับบุตรพระเจ้านั้น แถมด้วยนิสัยขี้เล่นของเจ้าตัวทำให้ติดอันดับหนึ่งในสามของผู้ชายที่หล่อที่สุดในโรงเรียนตลอดจบการศึกษาเชียวละ..

"ซัมเมอร์!" เสียงประกาศกึ่งก้อง ดอกไม้นับร้อยร่วงหล่นจากฟ้าท่ามกลางเสียง เฮ! ของรุ่นพี่จากบ้านซัมเมอร์ นับเป็นฉากเปิดตัวพระเอกที่สมบูรณ์แบบ

แต่ถึงกระนั้นตัวละครที่หล่อที่สุดในนิยายก็ไม่ใช่ลีโอแต่อย่างใด... ลีโอมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน ทั้งสามถูกเรียกว่า 'เจ้าชาย' ด้วยรูปลักษณ์ที่งดงามนั้น และคนที่หน้าตาที่สุดในแก๊งนั้นก็คือ. .

"คารอส เทลิออส" เสียงประกาศของอาจารย์ดังขึ้น เด็กหนุ่มร่างสูงเดินลงมาจากอัฒจรรย์ด้วยท่าทางสง่าห์งาม เส้นผมอ่อนนุ่มสีดำสนิทยาวระต้นคอ ขณะที่ลีโอให้ความรู้สึกขี้เล่น คารอสให้ความรู้สึกเจ้าเล่ห์มากกว่า

ความงามของพระเจ้าที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ แม้ตอนนี้เขาจะอายุเพียงสิบสามปี แต่ทว่ากลับงดงามจนลืมหายใจ เพียงแค่สบตาก็สามารถทำให้สั่นไหวได้นั้นไม่เกินจริง..

โสนว์เสหลบตาที่มองมาทางเธอชั่วครู่ด้วยความอึดอัด ก่อนที่เขาจะเดินผ่านไปด้านล่าง... ทันทีที่ก้าวไปถึงดอกไม้มากมายก็พัดและร่วงหล่นลงมา ทั้งเร็วและรุนแรงกว่าลีโอหลายเท่า

"ซัมเมอร์!!!"

ว่าแล้วเชียวว่าอันตราย....

โสนว์คิด ในความรู้สึกของเธอคนที่อันตรายที่สุดไม่ใช่พระเอกแต่อย่างใด กลับกันเธอรู้สึกว่าลีโออาจจะอันตรายน้อยที่สุดแล้วก็เป็นได้

ส่วนคนที่อันตรายที่สุดนะหรอ..

"มาคัส ฟิวส์" คนสุดท้ายในแก๊งเจ้าชาย มาคัสมีเส้นผมสีพลัมอ่อน ท่าทางสุขุมและสุภาพกว่าทั้งสองคน เปรียบเหมือนพี่ใหญ่ที่คอยดูแลเด็กดื้อซนทั้งสอง... แต่บรรยากาศอันตรายนั้น.... ว่ากันว่า ผีย่อมเห็นผี อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้

มาคัสเป็นอีกคนที่เดินผ่านบริเวณที่เธออยู่ ในคราแรกลีโอมองแต่ลิลลี่ ส่วนคารอสสบตากับเธอ แต่มาคัสนั้น... ยิ้มให้?

ความรู้สึกขนลุกอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้เธอเผลอลูบแขนตัวเอง ขณะที่เรคหันมามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าประมาณว่า 'เธอบ้าไปแล้วหรอ' แน่นอนว่าโสนว์ไม่สนใจสายตาแบบนั้นแล้วตั้งใจดูพิธีคัดสรรค์ต่อ

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าบ้านของมาคัสคงไม่พ้น..

"ซัมเมอร์!!!"

"เฮ!!!!!" เสียงเชียร์ของบ้านซัมเมอร์ดังเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะมีเด็กสามคนที่ดูไม่ธรรมดาถูกคัดมาอยู่บ้านตนติดกัน ส่วนบ้านอื่นก็ได้แต่ส่งสายตา 'อิจฉา'ไม่หยุด

"ลิลลี่ วัตสันต์" ทันทีที่เปิดตัวแก๊งพระเอกสามหนุ่มก็ตามด้วยนางเอกของเรื่องติดๆ ลิลลี่มีท่าทีตื่นตนกเล็กน้อย แต่เรคที่เห็นแบบนั้นก็บีบมือลิลลี่เบาๆราวกับปลอบโยน

โสนว์ตาโตกับท่าทางอ่อนโยนที่ไม่ปรากฎในนิยายแล้วเผลอฉีกยิ้มชูนิ้วโป้งให้เรค ด้วยความถูกใจ

แบบนี้แหละเรค~ เส้นทางของพระเอกอยู่ไม่ไกล เรือจงเเล่น!

ลิลลี่เดินลงไปด้านล่าง เธอยืนอยู่กลางวงสักพักดอกไม้ก็ปรากฎขึ้นมาเหนืออากาศ เส้นผมสีแดงของเธอพริ้วไหวเพราะสายลมอ่อนๆ ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยหิมะที่มาจากไหนไม่ทราบ ไอเย็นอ่อนๆแผ่กระจายทั่วบริเวณก่อนที่คำประกาศจะดังขึ้น

"วินเทอร์!!!!!"

เรียกเสียงผิวปากจากพี่ๆบ้านวินเทอร์ที่ปีนี้มีน้องสาวน่ารักๆ มาอีกคน ตามด้วย เรค พระรองแสนดีไปติดๆ

"เรค คาซัส... วินเทอร์!" ไม่ต่างกับลิลลี่ ในคราแรกเรคเองก็ปรากฎใบไม้แห้งขึ้นมาก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยหิมะสีขาวโพลน

"โสนว์ ดราโกรัส" เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง โสนว์ยิ้มร่าเดินตรงดิ่งไปยังลานด้านล่างเหมือนเพื่อนๆคนอื่น ความจริงในการคัดสรรค์บ้านเองก็มีทริคเล็กๆน้อยๆอยู่... คือ วงเวทย์ที่ถูกเขียนไว้ด้านล่างจะดึงความสามารถในร่างของตนและเปลี่ยนออกมาเป็นรูปลักษณ์เวทย์แบบต่างๆ ชื่อของเธอเองก็มาจากความสามารถที่เด่นชัดของคนในตระกูล จากรุ่นสู่รุ่น..

หิมะปรากฎขึ้นในปริมาณที่มากกว่าปกติ ราวกับพายุ แทบจะล้อมร่างเล็กๆนั้นจนไม่อาจเห็นผู้ที่อยู่ด้านใน นานอยู่หลายนาทีหิมะถึงสลายหายไป กว่าอาจารย์จะตั้งสติได้และประกาศ "วินเทอร์!!!!!"

.

.

หึ........ บังเอิญ?

เรคยืนกอดอกด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เมื่อพวกเขาได้เข้าการคัดสรรค์บ้านและผลออกมาคือพวกเขาทั้งสามคนอยู่บ้านวินเทอร์...

ใช่...ทั้งสามคน เขา ลิลลี่ และรวมไปถึงยัยเด็กน่ารำคาญคนนั้นด้วย

เขาหลุบตามองกำไลที่เขาเก็บไว้ในเสื้อคลุมสลับกับของลิลลี่ที่มีสีขาวหม่น แตกต่างจากของเจ้าตัวการ(?)ที่มีสีขาวใส แล้วเผลอหลุดยิ้มออกมา

เอาเถอะ... เขาจะทำเป็นไม่รู้ว่ามีการโกงแล้วกันนะ... :)

กว่าพิธีคัดเลือกหอพักจะสิ้นสุดลงก็เริ่มเข้าสู่ช่วยบ่ายของวัน บรรดาพี่ๆประจำบ้านได้พาน้องปีหนึ่งบ้านตนเดินไปยังบ้านพัก แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง

บ้านวินเทอร์ มีชื่อสื่อถึงฤดูหนาวอันยาวนาน และเป็นสัญลักษณ์ของทิศเหนืออีกด้วย รุ่นพี่ไม่ทราบปีได้รับหน้าที่เป็นไกด์ทัวร์ในวันนี้ เขามีเส้นผมสีส้มแสบตา ขณะที่แยกยิ้มน้อยๆขณะพูดถึงเกียรติประวัติบ้านของตนเพื่อปลุกกำลังใจ

พวกเธอเดินมาได้สักพักใหญ่ อาจจะสองถึงสามกิโลแล้วก็ได้ ห่างไกลตัวอาคารหลักมากขึ้นเรื่อยๆ เดินลัดผ่านเนินเขาสุดลูกหูลูกตา โสนว์จ้องมองรุ่นพี่คนนั้นด้วยความสนใจ ขณะที่คนอื่นเริ่มเหนื่อยหอบ แต่รุ่นพี่กลับไม่มีวี่แววความเหนื่อยแม้แต่น้อยทั้งที่เขาพูดไม่หยุดตลอดทางแท้ๆ ..

"ถ้าพูดถึงบุคคลมีชื่อเสียงของบ้านเรา คงไม่พ้นท่านผู้อำนวยการคนใหม่จริงมั้ย หรือถ้าให้เห็นภาพที่สุด ...." รุ่นพี่พูด เว้นจังหวะหายใจชั่วครู่แล้วเหลือบมองมาทางโสนว์...ซึ่งเธอขอเดาว่านั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไร

"บ้านวินเทอร์ได้อบรบดูแลตระกูลนักเวทย์อย่าง 'ดราโกรัส' มาแล้วจากรุ่นสู่รุ่น ใช่แล้ว บางทีนี้อาจจะเป็นความลับของหอคอยนักเวทย์ก็ได้นะ..."

'ว่าแล้วเชียว...' โสนว์เบนหน้าหนีแทบไม่ทัน เธอถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่าตัวเองได้กลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆในพริบตาเดียวด้วยระเบิดที่โยนมา ก่อนที่ว่าที่เพื่อนร่วมบ้านจะหันไปจ้อง ลิลลี่ และ เรค ในเวลาต่อมา ด้วยระเบิดอีกสองลูกที่โยนตามมาติดๆ

"จะว่าไปฉันไม่อยากเชื่อจริงๆนะว่าตระกูลประธานนักเรียนอย่างคาซัส กับ ตระกูลหมอมีชื่อเสียงอย่างวัตสันต์จะมาอยู่บ้านเราในปีนี้ พวกเราช่างโชคดีจริงๆว่ามั้ย.."

ขณะที่รุ่นพี่ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด บรรยากาศอึมครึมแปลกๆก็เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ลิลลี่ยิ้มแห้งออกมา เธอทำตัวไม่ถูก และได้แต่ลูบผมสีเบอร์รี่ของตนด้วยท่าทีประหม่า ผิดกับเรคและโสนว์ที่ดูไม่เดือดร้อนอะไรกับสายตาพวกนั้น แถมยังทำเป็นคุยกันอย่างสนิทสนมเพื่อเป็นการบอกว่า พวกเราไม่สนใจอะไรด้วย

   "เอาละพวกเรามาถึงแล้ว และฉันคงพูดช้าไปหน่อยแต่ว่า.." รุ่นพี่พูด พลางภายมือไปยังปราสาทที่กินอาณาเขตทางเหนือทั้งหมด "ยินดีตอนรับสู่บ้านวินเทอร์นะเด็กๆ.."

บ้านวินเทอร์นับเป็นหนึ่งสิ่งอัศจรรย์ของโรงเรียนเวทย์ฮาเรียร่าโดยเเท้จริง ตัวปราสาทสีฟ้าขาวที่ถูกตกแต่งงดงามตัวปราสาทสีฟ้าขาวที่ถูกตกแต่งงดงามตั้งอยู่บนเนินเขาเขียวขจีที่ห้อมล้อมไปด้วยทุ้งดอกไม้ ตรงกลางมีทะเลสาบกว้างขวางที่ลมพัดผ่านตลอด

จะบอกว่าเป็นสถานที่ที่สวยที่สุดในโรงเรียนก็สามารถพูดได้เต็มปาก..

"ว้าว....." เหล่าปีหนึ่งเผลออุทานออกมาด้วยความตื่นใจ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเราจะเป็นเจ้าของทั้งปราสาท!

"พวกนายฟังให้ดี กฎง่ายๆคือ หนึ่งไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านด้านนอกเกินเวลาสามทุ่ม สองพวกนายไม่ควรเดินไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่จำเป็น และสาม ควรกลับมาทานอาหารที่ห้องอาหารทุกครั้งถ้านายสามารถทำได้ ฉันรับรองได้เลยละว่าห้องอาหารบ้านเราอร่อยไม่แพ้บ้านไหนเชียวละ

"เอาละฉันลืมแนะนำตัวไปเลย~ ฉันเซส ส่วนนั้นคาเรนและมิคาเอล ถ้าพวกนายมีปัญหาก็สามารถมาหาเราได้นะ โชคดีละเด็กๆ~" เซบาสเตียนพูดก่อนที่เขาจะส่งไม้ต่อให้รุ่นพี่อีกสองคนแล้วเดินหายไป

"เฮ้อ เขายังไม่ได้พูดอีกหลายอย่างเลยสินะ..." รุ่นพี่สาวคนเดียวพึมพำขึ้น เธอยักไหล่แล้วหันกลับมามามองพวกเธอ "สาวๆตามมาสิ ฉันจะพาไปดูห้อง" พี่คาเรนโบกมือให้พวกเธอเดินตามไป

ห้องนอนของพวกเธอแบ่งออกเป็นสองฟากชายหญิง เดินมาสักพักก็มาถึงชั้นหอพัก ภาพรวมแล้วทางเดินทอดยาวนั้นปูด้วยพรมสีฟ้าอ่อน มีหน้าต่างบานใหญ่ที่มีแสงสาดส่องถึง ทำให้บรรยากาศทางเดินนั้นดูอบอุ่น และไม่น่ากลัว

"ห้องนึงนอนสามคนนะ มารับกุญแจไปสิ" พี่สาวพูด ขณะที่พวกเธอมองหน้ากันสักพักแล้วตกลงที่จะแยกกันไปคนละห้อง ห้องสุดท้ายคือของโสนว์กับลิลลี่ เนื่องจากสมาชิกผู้หญิงมีน้อยพวกเธอทั้งสองจึงได้ครองห้องหนึ่งไป

พวกเธอเปิดเข้าไปในห้อง ภายในตกแต่งไว้ดีกว่าที่คิด.... เตียงนอนสามเตียง กับอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน รวมไปถึงห้องน้ำในตัว โสนว์เดินไปทิ้งตัวยังเตียงริมหน้าต่างคนแรก ส่วนลิลลี่ก็เลือกเป็นเตียงกลาง

"ดูนั้นสิคะคุณโสนว์" ลิลลี่ชี้ไปยังตู้เสื้อผ้าของพวกเธอที่มีชุดยูนิฟอร์มครบครัน อีกทั้งยังมีอุปกรณ์การเรียนและหนังสือพร้อมในชั้นหนังสือของแต่ละคน ... ส่วนชุดยูนิฟอร์มของพวกเธอนั้นถูกออกแบบให้มีลักษณะประจำบ้าน

มันเป็นชุดกระโปรงสีขาวที่มีชุดคลุมกระโปรงเป็นสีฟ้าอ่อน และมีลวดลายของ 'หิมะ' ทั้งยังมีโบว์ผูกที่อก หมวก รองเท้าหนังและชุดคลุมทางการอีกหนึ่งชุด

"พวกเรารีบเปลี่ยนชุดแล้วเดินไปสำรวจด้านล่างกันเถอะค่ะคุณโสนว์----" เสียงของลิลลี่ค่อยเลือนหายไป ลิลลี่มองไปยังโสนว์ด้วยสายตาตกตะลึง...

"อะไร.... ฉันแปลกหรอ" โสนว์เอียงคอน้อยๆ เธอหมุนชุดกระโปรงของตนเองมองหน้ากระจก ก่อนที่จะเลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมาเมื่อนึกออกว่าสิ่งไหนที่ทำให้ลิลลี่ตกใจได้

"เพราะเจ้านี้สินะ... จะว่าไปเธอพึ่งเห็นหน้สฉันครั้งแรกนี้นะ" โสนว์ฉีกยิ้ม เธอถือผ้าพันคอตัวการไว้ในมือ เพราะที่ผ่านมาเธอใส่ผ้าพันคอคลุมต้นคอถึงใบหน้ามาตลอด ไม่แปลกที่ลิลลี่จะตกใจ

"น...น่ารักมากเลยค่ะคุณโสนว์! เหมือนกับโสนว์ไวท์ในนิทานเลยค่ะ" ลิลลี่โผเข้ามาจับมือด้วยท่าทีตื่นเต้นแล้วถาม "ทำไมคุณโสนว์ถึงใช้ผ้าพันคอปิดหน้าตัวเองไว้ละคะ ออกจะน่ารักขนาดนี้แท้ๆ อ๊ะ...ขอโทษนะคะที่ฉันเสียมารยาท" ลิลลี่พูดเสียงแผ่วลง คล้ายกับพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอเสียมารยาทถามเรื่องที่ไม่ควรไปจนได้

"เอ๋ ไม่เป็นไรหรอก..ก็แค่... ผ้าพันคอนี้ได้มาจากคนสำคัญนะ" โสนว์พูด เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ยามที่จัดผ้าพันคอให้เข้าที่เรียบร้อย

"เพราะสำคัญเลยอยากติดตัวเอาไว้ตลอดนะคะ...."