คืนนี้ก็คงเป็นเหมือนเดิมเรฮาส...
ข้านะรักเเละเคารพท่านเสมอ... ต่อให้ข้าจะสูญสิ้นทุกอย่างแต่เเล้วสิ่งที่ข้าได้รับกลับกลายเป็นความเดียวดาย ที่ผ่านมาท่านหลอกรวงข้าเสมอเลยสินะ...
ข้าในตอนนี้ทำได้เพียงนึกถึงอดีต...ช่างน่าขันข้ายอมสิ้นเนื้อประดาตัวทรยศครอบครัวของตนเพื่อนหนีตามคนชั่วเช่นท่าน... นี้คงเป็นผลกรรมของข้าสินะ...บางทีเราสองคน...อาจสิ้นสุดวาสนาเพียงเท่านี้
ร่างกายข้าเริ่มหนาวสันลมหายใจเเผ่วเบาใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตไปกันการสวดภวนา... ชาติหน้าข้าจะกลับัวเป็นคนดีจะละทิ้งชายโฉดเช่นท่าน... ข้าจะดูเเลรักษาความรักจากท่านพ่อท่านเเม่ข้าผิดที่ทอดทิ้งพวกท่านไป... ครั้งหน้าหนไหนข้าเป็นลูกพวกท่านอีกครั้ง ข้า.
"..ข้าขอ...สาบานจะรักเเละดูเเล..พวกท่าน...เฉกเช่น"
ที่ข้า...ผู้นี้รักเขา
ลูกเนรคุณผู้นี้บัดนี้ได้รับกรรมอย่างสาสม จากนี้ถ้าพบเจอข้าจะทำทุกวิธีปกป้องพวกท่าน!...
ข้าคงจะไม่รอด เเล้วคืนนี้...หากมีโอกาสอีกครั้งข้าจะละทิ้งท่านที่หลอกใช้ข้า ทำลายตกูลริมเวลเรียของข้า!
เกล็ดหิมะร่วงหล่นทับถมร่างไร้วินญาขาวซีดน้ำหยดสุดท้ายหลั่งริน...
...หนาว...อืม.
ข้าพยายามลืมตาขึ้นภายใต้อากาศหนาวเหน็บอย่างยากลำบาก..
"นี่มันอะไรกัน...ข้าน่าจะตายไปเเล้วนิ...."
เสียงเเหบเเห้งเบาของร่างนี้ดังขึ้นมา...
นี้!..ไม่ใช่เสียงข้า.. ที่เเห่งนี้คือที่ไหนกัน จบความคิดข้าตัดสินใจค่อยๆลืมตามองดูรอบทิศ...ที่นี่ช่างคุ้นเคย..
ห้องที่ดูเรียบๆเเต่งดงาม...บานหน้าต่างลายดอกเบลลิน...ที่นี้คือ!
ข้ารีบก้มลงมองดูมือของตัวเองที่เคยสละเพื่อชีวิตเรฮาส...นี้คือมนิ้วของข้าอ่า..ตอนนี้คือข้าช่วงวัยเด็กจริงๆสินะ...องค์เทพี...ในเมื่อข้ามีโอกาสกลับมาเเก้ไขอะไรต่างๆอีกครั้งข้าขอสาบาณจะไม่ทำให้ครอบครัวที่รักข้าต้องเสียใจ!
"คุณหนูเบลลินี!..ว้ายอันตรายนะคะอย่าอยู่ใกล้ขอบหน้าต่างอย่างนั้นน้า!"
นั้นคือ...เเมรี่อ่า...ในที่สุด. น้ำตาข้าเริ่มไหลอย่างควบคุมตนไม่ได้นี้คือ...พี่เลี้ยงที่คอยปกป้องข้าจนตัวตาย..ข้าคิดถึงเหลือเกินฮึกๆ...ฮือ
"คุณหนูเป็นอะไรไปคะ...ไม่ร้องนะคะ..."
เเม้เเต่เวลานี้น้ำเสียงท่านก็ยงนุ่มนวนอบอุ่น...
"โอ๋ๆนะคะคุณหนู...ไม่ร้องนะใครทำคุณหนูของข้ากัน!"
"ป๊ามาเเล้วลูกรักก~ อะจ๊าก!ใครทำร้ายลูกป๊า!"
มือใหญ่เเข็งเเกร่งที่กระโจนมาพริกตัวข้านั้นก็ยัง...เป็นฝ่ามือที่ข้านึกถึงจริงๆ...
"..ท่านพ่อ..เเมรี่..ข้าคิดถึงจริงๆฮึกๆ...ฮืออๆ...ข้าจาเป็นเด็กที่ดีจากนี้จาไม่เชื่อใครง่ายๆเเล้วว...ฮึกๆ"
"ใครมันหลอกลวงลูกข้ากัน!!"
ในวันนั้นทุกคนถูกเรียกตัวมาที่คฤหาสน์เพื่อสอบสวนจนวุ่นวายไปหมดความเหนื่อยล้าถาถมเข้ามาพร้อมกับการที่ตัวข้านั้นนอนนิ่งอยู่หน้าหน้าต่างที่เปิดกว่างนานไข้หวัดจึงถมตัว.... สัณญาต่อจากนี้ข้าจะรักษาบรรยากาศครึกครื้นนี้ไว้ให้นานๆเเละคงอยู่ตลอดไป
เวลาร่วงหล่นผ่านมา10ปีตอนนี้อายุข้าเข้า16พิธีบรรลุนิติภาวะของข้าจัดขึ้นอย่างอลังการ... วันนี้เดิมทีจะเป็นวันที่ท่านขอข้าเเต่งงาน...เเต่ที่ผ่านมาข้าหลีกหนีท่านมาโดยตลอดวันนั้นของวันนี้...มันจะไม่เหมือนเดิม.
"ลูกสาวที่รักของพ่อ...พร้อมมั้ยลูกรัก?"
ท่านพ่อที่ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาก็จะขัดขการเเต่งงานข้าครั้งนั้น...ท่านก็ยังคงถามความเห็นข้าเสมอ..
"คุณหนูสิบกว่าปีเเล้วสินะคะ... โตขึ้นมาเยอะเลย..จากวันนนี้ไปคงมีจดหมายสู้ขอมาเยอะเเน่เลยฮุๆ"
พูดกล่าวด้วยความตื้นตันนัยตาที่ยังออ่นโยนทุกครั้งที่มองมายังข้านั้น...ยังเหมือนเดิมรอยยิ้มที่อบอุ่นต่อให้ใบหน้าที่เคยเต่งตึงตอนนี้จะเริ่มเหี่ยวย่น..
"คงเป็นเช่นนั้น...เพียงเเต่ข้ายังไม่คิด..ที่จะ"
ข้ากลับเข้าสู่วังวนความคิดของตนอีกครั้ง อดีตที่ผ่านมาเพราะความดื้อรั้นของข้าทำครอบครัวต้องเเตกสลาย...ตนต้องมาเจ็บปวดทรมานจากการถูกทอดทิ้งถูกรังเเก...ใครต่อใครต่างก็พร้อมเหยีบย่ำศักดิ์ศรีของข้าการที่ข้าหนาวตาย ยังเจ็บปวดไม่เท่าการถูกนำไปให้ชายโฉดนับสิบรุมขืนใจข้า... เพราะรักท่านมาก...ข้ายอมทุกอย่าง เเต่ทว่า...
"...ตั้งเเต่บัตนี้ไปอันตัวข้า 'เบลลิน ริมเวลเรีย' จะถือว่าเราตัดจบสายสัมพันธ์นี้..."
"คุณหนูของข้าท่านจะตัดอะไรกับใครกัน..."
เเมรี่เอียงตัวโน้มลงมองใบหน้าที่เศร้าหมองของคุณหนูของตนตรงหน้าอย่างข้าก่อนจะกอดปลอบประโลมจิตใจที่เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง'เรฮาร์ท'บุรุษเลวที่ข้ารักโดยไม่รู้เลยว่าข้าเสียใจในเรื่องนี้...
"คุณหนูของข้า...เหตุใดท่านมักจะทำสีหน้าเศร้าหมองจนหม่นเช่นนี้...วันนี้คือวันบันลุนิติภาวะของท่าน...ท่านควรดีใจจริงไหน...หรือใครมันทำร้ายคุณหนูตัวน้อย.."
คำร่ายยาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหว่งใยของเเมรี่ทำให้ตัวข้าที่ควรจะหยุดเศร้ากับเรื่องที่ผ่านมามีหยดน้ำตาซึมไหล...หัวใจข้าราวกับจะเเตกสหลาย..
"..เเมรี่คิดว่าตัวข้านั้น...ควรทำอย่างไรเพื่อลืมอดีตที่เลวร้าย..."
ข้าเงยหน้าจ้องมองลึกลงไปนะนัยตาสีดำสนิดของเเมรี่ที่มั่นคง...
"...มีคนกล้าทำร้ายคุณหนูของข้าเชียวหรือนี่..เป็นเจ้าพวก ไลฟ์สินะคะคุณหนู!?"
"....ไม่ใช่พวกเขาหรอกเเมรี่...นี้คือความฝันของข้า..เเละเป็นความฝันที่โหดร้าย"
นัยตาสีทองที่เศร้าหม่นตอนนี้กลับสั่นไหวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ตนต้องเจอเมื่อครั้งอดีต...
"คุณหนู..มันเเค่ความฝันที่โหดร้ายทำให้ท่านกลัว...เเต่ตอนนี้ท่านไม่ต้องห่วงเเล้ว...เเมตัวข้าเเมรี่จะไม่ทราบว่าฝันท่านนั้นหน้ากลัวเพียงใดเเต่ทว่า...ตอนนี้คุณหนูของข้าได้หลุดพ้นจากความฝันที่เลวร้ายนั้นเเล้ว"
เเมรี่เอ่ยในขนะที่โอบกอดตัวข้าเเละลูบหัวเบาๆ...ในตอนเด็กเวลาที่ข้าหวาดกลัวหรือเจ็บปวด...ฝ่ามือนี้ก็คือมือที่คอยปลอบข้าเสมอ..
หากนั้นคือความฝันบอกเหตุ... ข้าเเค่อย่าพลาดตามฝันก็พอ...ต่อเเต่นี้เเค่ทำหน้าที่ของข้าให้ดีก็พอเเล้ว.
"เปิดตัวคุณหนูเบลลิน ริมเวลเลีย!เจ้าภาพของงานวันนี้!!"
จบเสียงขานบอกกว่าเสียงถึงการมาถึงของข้าเสียงดนตรีก็เริ่มบันเลงตามประเภณี
เเต่ทว่าสายตาทุกสายตากลับจับจ้องมองมาที่ข้าอย่างลุ่มหลง...ข้าคือเจ้าของนัยตาสีทองประกายที่มีเพียงคนในสายเลือดริมเวลเรียเท่านั้นริมฝีปากสีสดชมพูอมส้มเล็กน้อย ในชุดเดรสรัดรูปสีขาวรวบรัดกับสัดส่วนที่งดงาม...ที่ผ่านมาข้าไม่เคยรู้ว่าตนจะงดงามไม่เเพ้ใครใดๆทั้งนั้น...
อดีตข้าเลือกเเต่งตัวมิดชิดสีดำสนิดตามความต้องการของเรฮาร์ท...เพราะความรักอันโง่เขลา
..ข้าต้องสุ่มเลือกใครสักคนภายในงานนี้ที่เป็นบุรุษเเละร่ายรำคู่ด้วย...ถ้าเช่นนั้น
เบลลินหรือเบลลินีอย่างข้าที่ผ่านชีวิตความเจ็บปวดมาเเล้วคงจะไม่เลือกอะไรมากมายที่ทำตนเจ็บเเล้ว...คนที่อยู่ตรงนั้น...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
