กลิ่นเงินมันช่างหอมหวาน
เมื่อไรจะได้ทานข้าวต้ม?
ฟาง ลู่อิง
มื้อเย็นวันนี้ ข้าทำให้ท่านทาน
ลู่อิงวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะไม้ที่ผุพัง ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย
เฉิน ฮ่าวหราน
(นางเสียสติไปแล้วรึไง?)
ฟาง ลู่อิง
ท่านเอาแต่มอง กลัวข้าวางยาขนาดนั้นเลยรึ?
เฉิน ฮ่าวหราน
(ใช่ว่าเจ้าไม่เคยทำสักหน่อย)
ฮ่าวหรานทำมือบอกให้ลู่อิงเข้าใจ
ฟาง ลู่อิง
นั่นมันเป็นยา ข้าบอกท่านหลายรอบแล้ว
ฟาง ลู่อิง
เหลือกันอยู่แค่สองคน ข้าไม่ทำอะไรท่านหรอก อย่างน้อยท่านก็ยังพอปกป้องข้าได้
ฟาง ลู่อิง
ถ้าไม่ใช่เพราะชายาองค์ชายสี่ ปานนี้ข้ากับท่านคงกำลังทานสามชั้นห่อใบบัวกันอยู่
เฉิน ฮ่าวหราน
(ความผิดครึ่งหนึ่งก็เป็นเพราะเจ้านะ)
ฟาง ลู่อิง
ไม่ใช่ความผิดข้าสักหน่อย นางแกล้งท้อง ข้าเรียนกับหมอโหวมานาน ข้ารู้ดี
เฉิน ฮ่าวหราน
(เจ้าก็เลยเข้าไปเตือนนาง...สุดท้ายเป็นไงล่ะ โดนนางเอาหินทุบหัวจนสลบ?)
ฟาง ลู่อิง
ท่านอย่ามาทำท่าทางแบบนั้นเลยนะ
เฉิน ฮ่าวหราน
(ข้าพูดไม่ได้ แต่ใช่ว่ามือข้าจะพิการเสียหน่อย)
เฉิน ฮ่าวหราน
(ยังไงเสด็จพ่อก็คิดไล่ข้าออกจากวังอยู่แล้ว ข้าก็แค่ใช้ประโยชน์จากเจ้า)
เฉิน ฮ่าวหราน
(ถ้าข้าไม่ออกหน้าแทนเจ้า ปานนี้เจ้าคงไม่ได้มานั่งบ่นมากขนาดนี้หรอก)
ฮ่าวหรานยังคงใช้ภาษามือคุยกับลู่อิง
แรกเริ่มเดิมทีทั้งสองคนไม่ถูกกัน แต่เพราะฝ่าบาทต้องการกดอำนาจของแม่ทัพฟาง
ฝ่าบาทจึงได้ใช้วิธีให้บุตรีคนเดียวของตระกูลแต่งกับองค์ชายที่ไร้ประโยชน์ที่สุด
องค์ชายแปดถือเป็นองค์ชายรูปงาม ฉลาด ร่างกายแข็งแรง แต่กลับไม่พูดตั้งแต่เล็ก ต่อให้ตามหมอหลวงหลายคนมารักษาก็ไม่หาย
มีเพียงฟางลู่อิงที่สอนภาษามือให้เขา คนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจสิ่งที่ฮ่าวหรานอยากจะสื่อ
ฟาง ลู่อิง
จริงๆ ถ้าท่านไม่ออกตัวรับผิดแทนข้า ท่านก็คงนอนหลับอยู่บนเตียงอุ่นๆแล้ว
เฉิน ฮ่าวหราน
(ข้าช่วยเจ้า เพราะเจ้าเป็นคนเดียวที่เข้าใจข้า)
ฟาง ลู่อิง
เฮ้อ~แต่ฝ่าบาทก็ยังทรงกรุณาพวกเราล่ะนะ
ฟาง ลู่อิง
ทรงมอบจวนแสนทรุดโทรมกับที่ดินหลายสิบหมู่ให้
ฟาง ลู่อิง
แต่เสียดาย น่าจะมอบเงินให้สักหน่อย
เฉิน ฮ่าวหราน
(อย่าโลภมาก แค่นี้ก็มากพอแล้ว)
ฟาง ลู่อิง
อดีตองค์ชายแปดเพคะ ชีวิตข้าอยู่ได้ด้วยเงินเพคะ
ฟาง ลู่อิง
อยากกินข้าวให้อิ่มต้องเสียเงินนะเพคะ
ฟาง ลู่อิง
พระองค์คิดว่าอาหารตกมาจากท้องฟ้ารึไงเพคะ
เฉิน ฮ่าวหราน
(ข้าไม่ใช่องค์ชายแล้ว หยุดเรียกข้าแบบนั้น)
เฉิน ฮ่าวหราน
(ในเมื่อฝ่าบาทมอบที่ดินให้ ข้าก็จะใช้มันให้เป็นประโยชน์)
ฟาง ลู่อิง
ท่านจะขายงั้นรึ
ฟาง ลู่อิง
อย่างมาก็คงได้ไม่ถึงสามสิบตำลึง
ฟาง ลู่อิง
อยู่ในชนบทเช่นนี้คงไม่มีใครซื้อหรอก
เฉิน ฮ่าวหราน
(เจ้ามันสมองหมู ที่ดินที่ฝ่าบาทมอบให้ ต่อให้อยากขาย เจ้าก็ขายไม่ได้)
ฟาง ลู่อิง
งั้นท่านจะปลูกพืชรึไง
ฟาง ลู่อิง
บอกก่อนนะว่าสาวงามอย่างข้าไม่ยอมออกไปตากแดดกับท่านหรอก
ฟาง ลู่อิง
ถ้าผิวข้าเสีย ก็แต่งงานไม่ได้พอดี
เฉิน ฮ่าวหราน
(ข้าเหนื่อยใจกับเจ้าจริงๆ)
ฮ่าวหรานส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมกันกุมหัว
เฉิน ฮ่าวหราน
(เจ้าก็แต่งกับข้าแล้วไม่ใช่รึไง)
หวานเป็นลม ขมเป็นอ้วก
เพราะการแต่งงานที่เกิดขึ้นเร็วเกินไป ทั้งคู่ไม่ได้มีการรู้สึกหลงใหลหรือรักกันสักนิด
มันจึงทำให้ลู่อิงประกาศลั่นหลังจากเข้าหอว่า นางจะหย่ากับฮ่าวหราน ซึ่งทางฮ่าวหรานนั้นไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
ฟาง ลู่อิง
นั้นก็แค่งานแต่งแบบแสร้งทำ
ฟาง ลู่อิง
ไม่มีใครยินดีกับพวกเราสักคน
ฟาง ลู่อิง
เจ้าคิดว่านั้นเรียกว่างานแต่งรึไง
เฉิน ฮ่าวหราน
(หนึ่งคำนับฟ้าดิน)
เฉิน ฮ่าวหราน
(สองคำนับพ่อแม่)
เฉิน ฮ่าวหราน
(สามคำนับกันละกัน)
เฉิน ฮ่าวหราน
(เจ้าคิดว่าพิธีนี่เป็นเรื่องแสร้งทำงั้นรึ)
เฉิน ฮ่าวหราน
(อีกอย่าง ข้าต้องรับผิดชอบเจ้าด้วย)
ฟาง ลู่อิง
ไม่ๆ เรื่องนั้นข้าผิดเอง
ฟาง ลู่อิง
ถ้าวันนั้นข้าไม่ดื่มจนเมา ข้าคงไม่เข้าไปล่วงเกินท่าน
ฮ่าวหรานมองลู่อิงเล็กน้อย ในใจคิดถึงคืนที่นางพังประตูห้องนอนเข้ามา แถมยังปลดอาภรณ์ต่างๆออกเองอีก
คนภายนอกนึกว่าข้าล้วงเกินนาง แต่จริงๆข้าต่างหากที่เป็นฝ่ายโดนกระทำใน ฮ่าวหรานคิดบางอย่างในใจ
เฉิน ฮ่าวหราน
(แต่ข้าก็ไม่ขัดขืน ปล่อยให้เจ้าล่วงเกินข้า)
ฟาง ลู่อิง
แต่ก็น่าขัน ที่ชายาองค์ชายสี่เชิญฝ่าบาทมาหาท่านแต่เช้า
ฟาง ลู่อิง
เหมือนจงใจให้ฝ่าบาทรับรู้จริงๆ
เฉิน ฮ่าวหราน
(ชายาพี่สี่นิสัยยังไงเจ้าก็รู้)
ฟาง ลู่อิง
ข้าว่าถ้าท่านได้พูด คงกล่าวได้เจ็บแสบมาก
ฟาง ลู่อิง
น่าเสียดาย ที่มีแต่ข้าที่เข้าใจ
ฮ่าวหรานนั่งมองลู่อิงเงียบๆ เขาไม่ได้ใช้ภาษามือกับนางอีก และเลือกที่จะหันไปสนใจข้าวต้มที่นางทำ
เฉิน ฮ่าวหราน
(เจ้าทำอาหารไม่อร่อย)
เฉิน ฮ่าวหราน
(ข้าวต้มธรรมดา ยังทำให้ขมได้ขนาดนี้เลย)
ฟาง ลู่อิง
ก็ข้าใส่ยาลงไปด้วย
ฮ่าวหรานถึงกับชะงัก เขาวางช้อนลงก่อนจะบีบแก้มลู่อิง สายตาส่งออกม่เป็นเชิงถามว่า ไหนบอกไม่วางยาข้าไง
ฟาง ลู่อิง
ข้าเปล่าวางยาท่านนะ
ฟาง ลู่อิง
ปล่อยสิ เดี๋ยวแก้มช้ำหมด
แก้มนุ่มๆของลู่อิงโดนบีบเอาไว้ แต่แทนที่ฮ่าวหรานจะปล่อยมันเพราะสงสาร เขากลับตักข้าวในชามตัวเองกรอกปากนางแทน
เฉิน ฮ่าวหราน
(ขมไหมล่ะ!?)
ลู่อิงปิดปากเอาไว้ก่อนจะวิ่งไปอ้วกนอกบ้าน
ฟาง ลู่อิง
ท่านอย่าเลือกกินสิ
ฟาง ลู่อิง
เดี๋ยวก็ไม่โตกันพอดี
เฉิน ฮ่าวหราน
(เหอะ ให้ข้าทานอาหารของเจ้า ข้ายอมหิวตายดีกว่า)
ลู่อิงคิดอยากจะต่อยฮ่าวหรานสักหนึ่งหมัด แต่กลับทำไม่ได้
เฉิน ฮ่าวหราน
(ข้าจะนอนแล้ว เจ้าก็ไปนอนได้แล้ว)
ฟาง ลู่อิง
นี่ท่านจะยึดห้องคนเดียวรึไง!!!
เฉิน ฮ่าวหราน
(ลู่อิง ข้าบอกไว้ก่อนเผื่อเจ้าไม่รู้)
เฉิน ฮ่าวหราน
(เตียงนั้นเป็นของข้า)
ลู่อิงกระทืบเท้าชี้ไปที่ฮ่าวหรานอย่างไม่พอใจ
ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติก่อน นางก็ไม่เคยนอนกับพื้น
ชีวิตถือว่าเป็นคุณหนูบ้านรวยดีๆนี่เอง
เฉิน ฮ่าวหราน
(แต่ว่าเตียงก็กว่าเกินสำหรับนอนคนเดียวล่ะนะ ข้ายอมแบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่งก็ได้)
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จากอาการโกรธเหมือนเด็กเล็กของนางก็เปลี่ยนไปทันที
ฟาง ลู่อิง
องค์ชายแปดช่างเป็นคนมีเมตตาจริงๆเพคะ
ลู่อิงจัดการเก็บชามข้าวต้มไปล้าง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องนอนตามฮ่าวหรานไป
ทั้งที่ใช้เวลาแค่ครู่เดียว แต่ฮ่าวหรานกลับหลับไปเสียแล้ว นางจึงปีนขึ้นเตียงไปนอนอีกฝั่งทันที
ตกดึกคืนนั้นฉ่าวหรานก็ตื่นขึ้น เพราะบางอย่างที่ขยับอยู่ด้านนอก
หนี่เฮ่ย
องค์ชายหกเริ่มเคลื่อนไหวแล้วพะยะค่ะ
สายลับส่วนตัวของฮ่าวหรานบอกความเคลื่อนไหวต่างๆที่เกิดขึ้นหลังจากเขาและชายาถูกส่งมาที่ชนบท
หนี่เฮ่ยรายงานต่อไปเรื่อยๆจนจบ แต่ก่อนจะไปเขาก็ถามเรื่องที่สงสัยกับเจ้านายตัวเอง
หนี่เฮ่ย
ท่านคิดจะบอกพระชายาเมื่อไรพะยะค่ะ
ฮ่าวหรานมองหนี่เฮ่ยด้วยหางตา ก่อนจะกล่าวบางอย่าง
เฉิน ฮ่าวหราน
เมื่อไรก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า
ความจริงแล้วฮ่าวหรานไม่ได้เป็นใบ้ เขาเพียงไม่พูดกับใครเท่านั้น
นั่นทำให้เขารู้เรื่องต่างๆของวังหลวงมากมายขึ้น
หนี่เฮ่ย
นี่สิที่พระองค์ต้องการพะยะค่ะ กระหม่อมทูลลา
หนี่เฮ่ยยื่นถุงใส่เมล็ดพืชให้ฮ่าวหรานหนึ่งถุง ก่อนจะจากไป
ทางฮ่าวหรานที่รับมา ก็แสร้งเอาไปซ่อนในกล่องที่ถูกส่งมาพร้อมพวกเขา แล้วจึงเดินกลับไปที่เตียง
มือหนาๆของเขาลูบหัวลู่อิงอย่างเบามือเพราะกลัวนางตื่น
เฉิน ฮ่าวหราน
เจ้านี่นอนหลับข้างกายข้าโดยไม่กลัวอะไรเลยรึไงกัน
เฉิน ฮ่าวหราน
ถ้าเจ้าคิดจะปรนนิบัติข้าเหมือนสตรีทั่วไป ข้าคงลงมาฆ่าเจ้าไปนานแล้ว
เฉิน ฮ่าวหราน
แต่นี่อะไรเถียงคำไม่ตกฟาก ชอบประชดประชัน ต่อให้เป็นพี่สามก็คงไม่รับเจ้าเป็นชายา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
