การมีสิ่งที่ต่างจากคนอื่นนั้นมันยากที่จะยอมรับข้าไม่รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำตอนที่ได้รับบาดเจ็บเพราะข้ามันประหลาด
"หยางโฉตื่นได้แล้ววันนี้แกต้องไปทำงาน"
บ่าวลงมือทำร้ายพร้อมตะโกนดุด่าแต่ผู้โดนกระทำกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรราวกลับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เจ้าโง่ตื่นได้แล้ว"
บ่าวเริ่มทนไม่ไหวเลยยิบไม้มาทุบตีหยางโฉแต่หยางโฉกลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเมื่อเวลาถึงยามอู่หยางโฉจึงตื่นแต่ไม่ทันได้กินข้าวกินน้ำก็ถูกแฉกหัวไปทำงานหยางโฉนั้นถูกเก็บมาเลี้ยงโดยหยางหลงเมื่อโตมาก่อนถูใช้แรงงานอย่างหนักแต่หยางฌฉก็อดทนแต่มันก็ไม่เป็นภัยกับเขาอยู่แล้วเพราะหยางโฉนั้นไม่มีความรู้สึกใดๆเลยแม้แต่น้อยเพราะหยางโฉนั้นเป็นคนไร้ความรู้สึกต้องแต่เกิดแล้วเขาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแม้แต่ความกลัวเกลียดชังและความรักเขานั้นเดิมที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ใกล้จากตัวเมืองเขาอาศัยอยู่กับแม่ของเขาแต่มีข้าศึกบุกมาทางหมู่บ้านของเขาทำให้แม่ของเขานั้นจากไปแต่ถึงแม้มาดารจะจากแต่เขาก็ไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อยกลับยืนดูอย่างเย็นชาแล้วเขาก็เดินเข้าเมืองมาเจอกลับหยางหลงหยางหลงจึงนำหยางโฉมาเลี้ยง
"เจ้าโง่ไปทำงานช้าแล้วยังทำข้าวของพังอีก"
"เจ้ารู้ไม่ว่ามันราคาเท่าไหร่กัน"
"อย่ามาทำเป็นใบ้กับข้านะไอคนชั้นต่ำ"
บ่าวใช้มือฟาดลงไปที่ใบหน้าของหยางโฉสุดแรงจึงทำให้เกิดรอยแดง"หยางโฉเจ้าไปโดนอะไรมารึ"
"ข้าถูกบ่าวรับใช้ใช้ไม้ตีเตะข้าแล้วเอามือฟาดหน้าข้า"
หยางโฉพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาพอหยางหลงใด้ยินดั้งนั้นจึงให้คนไปนำบ่าวรับใช้คนนั้นมาลงโทษ
"นายท่ายอย่าลงโทษข้าเลยเขานอนตื่นสายแถมยังทำข้าวของพังอีก"บ่าวรับใช้พูดไปพรางทำตัวสั่น"แล้วเหตุใดจึงต้องทุบตีเขาให้ใด้รับบาดเจ็บด้วยเล่า" "หน้าที่ของเจ้าคือดูแลเขาไม่ใช่บังคับขู่เข็น"หยางหลงพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับจะแช่แข็งทุกสิ่ง"บ่าวผิดไปแล้วโปรดให้อภัยบ่าวด้วย" "นำบ่าวรับใช้ไปลงโทษ"
โปรดติดตามตอนต่อไป
เมื่อบ่าวรับใช้ถูกนำไปทำโทษหยางโฉก็กลับเรือนแล้วพึมพรัมกับตัวเองว่า"เป็นเพราะข้างั้นรึที่ทุกคนต้องตายเป็นเพราะข้างั้นรึ"แต่ก็ได้แต่พูดแต่ความรู้สึกกลับไม่รู้สึกอะไรเลย..............
**วันต่อมา**
ณ ตลาดกลางเมือง
ตุบ "ขออภัยเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นไร"หยางโฉพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่ข้างในใจกลับเริ่มเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก "ท่านเราควรไปหาที่คุยกันนะเจ้าค่ะ"นางพูดพรางดึงแขนของหยางโฉม"อืม"ทั้งสองคนเดินออกจากตลาดพร้อมจูงมือกันหยางโฉรู้สึกอุ่นๆที่มือแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ข้ามีนามว่า เซียเหลียนเจ้าค่ะแล้วท่านมีนามว่ากระไรเจ้าค่ะ"เซียเหลียนถามพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"ข้ามีนามว่า หยางโฉ"พอพูดเสร็จเซียเหลียนก็ดึงแขนหยางโฉให้ตามมาหยางโฉก็ตามมาอย่างว่าง่าย
"ถึงแล้ว"ด้านหน้าของหยางโฉและเซียเหลียนคือวิวทัศน์ของภูเขาสีน้ำเงินอันงดงาม"หยางโฉเจ้าชอบรึไม่"หยางโฉตอบเซียเหลียนอย่างน่าพอใจ"ชอบ"เซียเหลียนยิ้มให้แล้วบอกหยางโฉว่า"หากรู้สึกทุกข์ใจคราใดให้มาหาข้าที่นี่"
หยางโฉพยักหน้าแล้วหันหลังเดินกลับไปโดยมีเซียเหลียนยิ้มโบกมือลาอยู่ด้านหลังหลักจากกลับมาที่เรือนหยางโฉถามตัวเองว่า"นี้คือความรู้สึกที่เขาว่ากันสินะ"หยางโฉไม่เข้าความรู้สึกนี้เขาจึงไปถามหยางหลงผู้ที่เขานับถือเป็นบิดา"ท่านพ่อข้าอยากถามความรู้สึกนี้"หยางหลงดูตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าหยางโฉมีความรู้สึกแล้ว"เจ้าจะถามอะไร"หยางหลงถามหยางโฉม"ข้าเจอแม่นางผู้หนึ่งที่ตลาดกลางเมืองนางมีนามว่าเซียเหลียนพอนางจับมือข้าข้าก็รู้สึกอุ่นๆที่มือแล้วตอนที่อยู่กับนางข้าก็รู้สึกแปลกๆหัวใจก็เต้นแรงผิดปกติขอรับ"หยางหลงอมยิ้มพรางคิดในใจว่าวันนี้ข้าคงมีสะใภ้กับเขาแล้วละจริงๆหยางหลงเป็นห่วงหยางโฉที่ไม่มีคนถูกใจเสียทีเพราะหยางโฉก็ยังหนุ่มแถมยังรูปงามอีกเขาเลยคิดว่าจะขอเซียเหลียนมาเป็นสะใภ้
วันต่อมา.....
หยางหลงพาหยางโฉมาที่ตลาดเพื่อหาซื้อของใช้ที่จำเป็น
หยางโฉกับหยางหลงเดินซื้อของไปเรื่อยๆหยางโฉบังเอิญไปเจอเซียเหลียนจึงเอ่ยทัก"เซียเหลียน"หยางหลงเห็นดังนั้นจึงตามหยางโฉไปหาเซียเหลียนพอเขาลองชมโฉมของเซียเหลียนแล้วพูดในว่าเซียเหลียนมีรูปโฉมที่งดงามมิน่าเล่าหยางโฉถึงได้รู้สึกเช่นนั้น
ติดตามตอนต่อไป....
หยางหลงเอ่ยถามหายางโฉว่า"นี่รึแม่นางที่เจ้าบอกข้า"
"ขอรับ"หยางโฉเอ่ยตอย่างรวดเร็ว"คารวะเจ้าค่ะ"
เซียเหลียงนพูดพรางโคงคำนับ"ข้าเซียเหลียนขออภัยเจ้าค่ะ"เซียเปลี่ยนตอบเสียงสั่นพร้อมก้มหน้าลง"ไม่เป็นไรเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดเหตุใดต้องขอโทษ"หยางหลงพูดพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเซียเหลียน"หึ...ท่านพ่อ"หยางหลงขันมามองลูกชายของเขาบัดนี้ทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก"ไม่เป็นไรหรอกข้าไม่ชอบแย่งของผู้อื่นหรอก"หยางหลงพูดพลางหัวเรอะในใจ(ลูกข้าบัดนี้รู้จักรักคนอื่นเป็นแล้วรึ)(กระซิบในใจ)"เอาเถอะแม่นางข้าขอพบพ่อแม่ของแม่นางได้รึไม่"หยางหลงพูดโดยไม่คิดมากแต่สีหน้าของเซียเหลียนดูหม่นหมอนขึ้น"ข้าไม่....มีพ่อแม่หรอก"เซียเหลียนตอบเสียงสั่นพร้อมน้ำตาคลอเบ้า
ในอดีตนั้นเซียเหลียนเคยสูญเสีย
พ่อและแม่ไปในเหตุการณ์ไฟไหม้มันทำให้เธอเศร้า
ทุกครั้งที่นึกถึงความทรงจำนั้น
"ข้าขอโทษแม่นางเซียเหลียนหากเจ้าไม่มีพ่อแม่.."
"ข้าจะเป็นพ่อให้เจ้าหากเจ้ายอมมาเป็นหฟูเหรินของหยางโฉ"(ฟูเหลินแปลว่าเจ้าสาว)เซียเหลียนยืนอึ้งซักพักก่อนจะพูดว่า"เจ้าค่ะ"เพราะจริงๆแล้วเซียเหลียนนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของหยางโฉมาก่อนแต่ด้วยเกิดสงคราในตอนนั้นทำให้ทั้งสองต้องจากกันเซียเหลียนนั้นหลังจากสูญเสียพ่อแม่ไปก็มาอาศัยอยู่ที่บุพาแดง"เซียเหลียนเจ้าจะมาเป็นฟูเหลิน
ของข้างั้นรึ"อืม..เจ้าเองก็ต้องเป็นฟูจวินที่ดีเหมือนกันนะ"
(ฟูจวินแปลว่าเจ้าบ่าว)"หากพวกเจ้ารักกันจริงงั้นข้าจะจัดงานแต่งงานให้พวกเจ้าภายในเดือนหน้า"
"เจ้าค่ะ"
"ขอรับ"
"งั้นตอนนี้ก็ต้องไปสาบานรักนิรันดร์ก่อน"
ณ บุพาแดง
"ข้าขอสาบานว่าจะรักฟูเหลินของข้าชั่วดินชั่วฟ้านิรันด์"
"ข้าขอสาบานว่าจะรักฟูจวินของข้าชั่วดินชั่วฟ้านิรันด์"
หลังจากทั้งสองได้สาบานกันแล้วหยางหลงจึงสั่งให้คนมานำข้าวของของเซียเหลียนไปที่เรือนใหม่ของเซียเหลียน
"รีบหน่อยตะวันจะตกดินแล้ว"
ณ เรือนบ่าว
"นี่ข้าได้ยินว่าเดือนหน้านายท่านจะจัดงานแต่งให้คุณชายใช่รึไม่" "นั้นสิแม่นางผู้นี้คงงามากนายท่านถึงได้ยอมรับ"
"งามอย่างไรก็ไม่เท่าข้าหรอก5555"เสียงบ่าวซุบซิบกันดังทั่วเรือนบ่าว"พวกเจ้ามั่วทำอะไรกันอยู่ไปทำความเคารพคุณหนูได้แล้ว" "รู้แล้ว" เมื่อบ่าวทั้งหมดไปที่เรือนรับแขกก็เห็นเซียเหลียนนั่งอยู่พร้อมหยางโฉและหยางหลงความงามของเซียเหลียนนั้นทำให้พวกบ่าวต้องมนต์สะกดของเซียเหลียนจนลืมไปว่าที่นี่ยังมีหยางโฉกับหยางหลงอยู่ด้วย"อืม....พวกเจ้าทำความเคารพเซียเกลียวสิ"หยางหลงพูดออกมาจึงทำให้บ่าวทั้งหมดหลุดออกจากมนต์สะกดได้
"เคารพแม่นาย"
ติดตามตอนต่อไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
