.

.

.

.

.

.

.

.

มิริน เด็กสาวธรรมดา ลูกบุญธรรมของตระกูลโซลดิ๊ก ปัจจุบันเป็นนักฆ่าลึกลับที่มีชื่อเสียงรองจากคุณพ่อและคุณปู่ เป็นหนึ่งในอาวุธลับของตระกูลโซลดิ๊ก ตอนนี้อยู่ในสถานะ"คนไม่มีอะไรจะทำ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ช่วงฝึกเน็น(อยู่ในช่วงรอกอร์นกับคิรัวร์ฝึกใช้เน็น)...

.

เช้าอันสดใส--

ลานประลองกางฮาวชั้นที่200

"กอร์นนนนนน อยู่หนายยยยยยย"เสียงเรียกลากยาวอันเป็นเอกลักษณ์ของคนขี้เกียจ มิริน โซลดิ๊ก เปล่งเสียงดังลั่นพร้อมตามหาเจ้าของนามเอ่ย

"(ทำไมไม่มีคนปลุกฉันสักคนเลยเนี่ย!!!)"เด็กสาวได้แต่กรีดร้องในใจพร้อมหาตัวของเพื่อนและน้องชาย(ที่ไม่รู้ว่ามีพี่สาว╥⁠﹏⁠╥)ของเธอ

"คิรัวร์!!!!! กอร์น!!!!!!! อยู่หนาย!!!!!!!!"มิรินตะโกนเสียงดังลั่นสนั่นฟ้า

"ยัยเด็กบ้าเบาเสียงหน่อย!!!!"เพื่อนข้างห้องตะโกนดุพร้อมกับใบหน้าที่พร้อมมีเรื่อง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

บ้านของซูชิกับวิงค์

.

.

"ซูชิ เห็นกอร์นกับคิลรึป่าว"หาไปได้สักพักก็เริ่มท้อ เลยเลือกที่จะไปถามเพื่อนของพวกเด็กๆสองคนแทน มิรินหันไปหาซูชิพร้อมถามด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าและคาดหวัง

"อ...เอ่ ผมไม่เห็นเลยนะครับ"เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เลิกลักและมองไปรอบๆ

"โห่... ให้ตายเถอะ"เด็กหญิงบ่นเสียงเบาพร้อมทำหน้าหงอยเดินออกไป

"มิรินเดี๋ยวก่อน"เสียงเรียกของชายหนุ่มอายุเยอะสุดในที่นี้ดังขึ้นทำให้เด็กหญิงหยุดลงพร้อมหันไปมอง คุณวิงค์นั่นเอง อาจารย์ของกอร์นกับคิรัวร์

"สองคนนั้นน่าจะอยู่ที่โซนขายของ ลองไปดู"คุณวิงค์เอ่ย เป็นข้อมูลที่เรียกรอยยิ้มของเด็กสาวเป็นอย่างดี

"งั้นหรอคะ!!! เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปเดี๋ยวนี้เลย"หญิงสาวยิ้มร่าพร้อมรีบสาวท้าวไปที่โซนขายของอย่างเร็ว

.

.

.

.

.

.

ด้วยความที่มิรินเป็นคนขี้ง่วงมากๆ ทำให้ชอบตื่นสาย ทำให้พลาดอะไรหลายอย่างตอนอยู่กับคิรัวร์และกอร์น เช่น ไม่รู้ที่อยู่ของทั้งสอง , พลาดดูการต่อสู้ของทั้งสองคน , ทำให้โดนคิรัวร์บ่นเป็นประจำ และรอบนี้ก็ด้วย

.

.

.

.

"ตื่นสายอีกแล้วใช่มั้ย แล้วรอบนี้มายังไงล่ะเนี่ย ทานข้าวรึยัง ไปรบกวนใครอีกล่ะเนี่ย"พอเจอกันแค่แป๊บเดียวคิรัวร์ก็เริ่มบ่นแบบยับๆ

"น่าๆคิรัวร์ อย่าดุมิรินแบบนั้นสิ"กอร์นพูดปรามพร้อมยิ้มแห้ง

"นายก็ให้ท้ายมิรินตลอดเพราะงี้ถึงขี้เกียดไง"คิรัวร์พูดพลางดุกอร์นไปอีกคน

"น่าๆคิรัวร์ เวลาแค่นี้ไม่เรียกตื่นสายหรอก ก็แค่นอนเยอะ แล้วถ้าถามว่ามายังไง ก็ไปถามคุณวิงค์กับซูชิมาน่ะ ทานข้าวรึยัง.. ไม่นะน่าจะยังไม่ได้ทาน ไปรบกวนใครอีก ก็ตะโกนเรียกพวกนายจนคนทั้งชั้น200รำคาญเลยล่ะ5555"เด็กสาวพูดให้เพื่อนแมวใจเย็นลงในประโยคแรกและค่อยๆตอบคำถามของเพื่อนแมวทีละคำถาม

"งั้นก็ไปหาข้าวกินกันเถอะ เนอะมิริน"กอร์นพูดพร้อมยิ้ม ไม่รอคำตอบก็รีบคว้ามือของทั้งสองคนวิ่งไปที่ร้านอาหาร

"โว้ว/เฮ้ย"ทั้งสองคนส่งเสียงดังพร้อมค่อยๆโอนเอนไปตามแรงของคนตัวเล็ก แต่ก็ ยอมๆกอร์นทุกทีนั่นแหละ

หลังจากทานข้าวเสร็จ

"คงต้องฝึกแล้วล่ะ"กอร์นพูดพร้อมใบหน้าที่ตื่นเต้นเมื่อพูดถึงเรื่องฝึก เจ้าเด็กคนนี้

"มิรินไม่ฝึกด้วยกันจะดีหรอ"กอร์นหันมามองที่มิรินพร้อมถามออกไปด้วยความสงสัย.. จริงสิ เราก็ไม่ได้ฝึกพวกเน็นกับคุณวิงค์นี่เนอะ

"ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะเก่งจนพวกนายตามไม่ทัน"มิรินเอ่ยตอบไปพร้อมยืดอกอย่างมั่นใจ

"หลงตัวเอง"เสียงแมวขาวตัวน้อยพูดขัดพร้อมทำหน้าราวกับหยะแหยง

"คิรัวร์!!!"เด็กหญิงตะโกนเสียงดังพร้อมฝีท้าวที่วิ่งไล่คิรัวร์

"ทั้งสองคนใจเย็นๆนะ"กอร์นพูดห้ามรบพร้อมดึงตัวของมิรินไว้ และแน่นอน คนที่ได้ใจสุดคือคิรัวร์

"ไอ้เจ้าเด็กบ้า!!!!!"นี่ฉันมีน้องชายเป็นแกจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

มิริน เด็กเก็บของตระกูลโซลดิ๊ก 1ในเพื่อนสนิทกลุ่มของกอร์นที่สนิทกับพร้อมคิรัวร์ เด็กสาวลึกลับที่ไม่รู้ที่มาที่ไป ตอนนี้เธอได้อยู่กับเด็กชนเผ่าคูลท์ คุราปีก้า คูลท์ อยู่ในสถานะ เพื่อนร่วมเดินทางของคุราปีก้า

.

.

.

.

.

.

.

"มิริน ฉันถามจริงๆนะ"ขณะที่เดินทางกันอยู่นั้นก็ตกอยู่ในความเงียบกันนานเสียจนเกิดการเปิดบทสนทนาจากหนุ่มหน้าสวย

"ว่ามาสิ"เด็กหญิงทำหน้างงสงสัยพร้อมเอ่ยและยื้ม(ปลอม)

"แววตาของเธอในตอนที่บนหอคอยนั่นคืออะไร-- ไม่สิ เธอเป็นใครกันแน่"คุราปีก้าถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"ฉันก็มิรินไง"เด็กสาวเลี่ยงที่จะตอบคำถาม

"เธอไม่ใช่คนธรรมดา ฉันมั่นใจ ตอนที่ไปบ้านโชลดิ๊กทำไมเธอถึงเหมือนรู้ทุกซอกทุกมุม แล้วก็ ก่อนจะสอบรอบสุดท้ายเธอไปคุยกับพี่ชายของคิรัวร์"หนุ่มหน้าสาวพูดพร้อมจ้องเด็กสาว(ใช่หรอ)หนักกว่าเดิม

"...."

ความเงียบเข้าควบคุม บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มอึดอัด

"เฮ้ออ ก็ได้ๆ ยอมแพ้แล้ว"เด็กสาวเอ่ยพร้อมทำหน้าหน่ายใจ

"ไปกันเถอะ ระหว่างเดินเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง" มิรินเดินนำพร้อมใบหน้าที่นิ่งเรียบ

"..."เด็กหนุ่มผมทองเดินตามเงียบๆ พร้อมกับท้องฟ้าที่ฉายแววฝนตก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

อ่า ฝนก็ตกจริงๆนะ

"เธอเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลนักฆ่า เป็ยพี่คิรัวร์ โดนตระกูลโซลดิ๊กฝึกตั้งแต่เด็ก"คุราปีก้าพูดสรุปเหตุการณ์ที่ฉันเล่าทั้งหมด และแน่นอน ใครจะพูดเรื่องเกิดใหม่ให้คนของโลกนี้ฟังกันล่ะ

"ฉันมั่นใจว่าเธอเล่าไม่หมด"คุราปีก้า นายไปเป็น หมอดูเหอะแม่นเกินนนน!!!

"แต่ก็ชั่งเถอะ มันเป็นสิทธิของเธอฉันไม่บังคับ"

"ฉันแค่อยากดูแลคิรัวร์ ไม่สิ เหตุผลหลักๆคืออยากเจอพวกนาย"ฉันพูดพร้อมมองไปที่ดวงตาของคุราปีก้า

"คอนแทคเลนส์สีดำ"ฉันพูดในสิ่งที่คิดออกไป

"ใช่ ดูออกด้วยหรอ"คุราปีก้าตอบพร้อมถามกลับ

"ฉันชอบมองที่ตาของนาย มันงดงาม จนจำได้ทุกรายละเอียด"ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่หลงไหล

"ไปซื้อของกัน"ฉันพูดเพื่อเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกขึ้นเตรียมจะออกจากที่พัก

"มิริน"คุราปีก้าเรียกรั้งเอาไว้

"ไรหรอ?"ฉันเอ่ยถามพร้อมหยุดเดิน

"ฝนตก"คุราปีก้าพูดเตือน

"โถ่ววว งั้นพรุ่งนี้"ฉันโห่เสียงเบาพร้อมพูดออกไป

"เอางั้นก็ได้"คุราปีก้ายิ้มแห้งพร้อมตอบกลับ

บรรยากาศอยู่ในความเงียบ แต่ไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัด มันคือความเงียบที่สงบจิต มันคือความเงียบที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย เป็นความเงียบที่มีแค่คุราปีก้าเท่านั้นที่สามารถสร้างมันขึ้นมาให้ฉันได้(คิดว่าแบบนั้นนะ) นายเนี่ย เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจจังนะ

"มิริน.. ช่วยสอนฉันหน่อย"คุราปีก้าเปิดประเด็นเพื่อกลบเกลื่อนความเงียบ แต่

"เอ๋!!! ทำไมล่ะ นายหาอาจารย์ก็ได้นิ"ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้าที่ตื่นตะหนกและรุกลี้ลุกลน

"ทักษะที่เธอใช้ข่มขู่ทอมป้า ถึงฉันจะมองไม่เห็นแต่ฉันสัมผัสได้ มันต้องใช่แน่ๆ"คุราปีก้าพูด หมายถึง.. เร็นหรอ

"คงสอนให้ไม่ได้หรอก"ฉันพูดออกไปก่อนในทีแรก

"แต่ถ้า.. เป็นทักษะการป้องกันตัว และไหวพริบ ฉันอาอาจจะสอนได้"ฉันพูดต่อพร้อมคลี่ยิ้มให้คุราปีก้า

"ได้"คุราปีก้าตอบ

"งั้นต่อไปนี้ นายต้องเปลี่ยนเป็นใช้เครื่องท่วงน้ำหนักที่แขนและขา24ชั่วโมง หันอากาศ200ครั้งต่อ1วัน วิ่งรอบๆที่นี่4รอบ นี่คือพื้นฐาน"ฉันร่ายยาวสารพัดพื้นฐานการฝึกของฉัน ทำเอาคุราปีก้าทำหน้าเอ๋อไปเลยล่ะ

"นายต้องทำงาน ที่มีหัวหน้า ใหญ่ในวงการมืด เพื่อเข้าถึงพวกแมงมุม เข้าใจนะ!!"ฉันพูดต่อโดยทำเป็นเมินเฉยต่อใบหน้าของคุราปีก้า หลังจากประโยคต่อมาคุราปีก้าก็ทำใบหน้าจริงจัง และพูด

"ของแค่นี้เทียบกับความแค้นของฉันไม่ได้หรอกนะ"คุราปีก้าพูดตอบพร้อมดวงตาที่ค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดง

"ฉันไม่ได้โรคจิตนะ แต่ชอบจังเลยนะ~~ ใบหน้าของนายตอนนี้น่ะ"ฉันพูดด้วยท่าทางที่ร่าเริง พร้อมรอยยิ้มที่ประกฏอยู่ในใบหน้า

"การฝึกไม่ได้มีแค่เท่านี้หรอกนะ"ฉันพูดพร้อมแสยะยิ้มที่น่ากลัวพอควร(มั่นใจว่าพอควร)

"ฉันไม่กลัวหรอกนะ"คุราปีก้าพูด

"5555 ฉันฝึกนายได้นานสุดแค่4เดือนนะ หลังจากนั้นนายก็ไปหาฝึกเองละกัน"ฉันพูดพร้อมสีหน้าที่จริงจัง ดวงตาสีสวยฉายแววความน่ากลัวที่แท้จริง

"เธอจะไปไหน"คุราปีก้าถาม

"ฝึกไง ให้ฉันฝึกให้นายฉันไม่ได้พัฒนาขึ้นเยอะหรอกนะ"ฉันพูดพร้อมเปลี่ยนสีหน้าให้ยิ้มอีกครั้ง

"ไปกันเถอะ ฝนหยุดแล้ว"คุราปีก้าพุดพร้อมองไปที่หน้าต่างที่ตอนนี้เหลือแค่หยาดน้ำฝนที่เกาะติดที่หน้าต่าง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

มิริน โซลดิ๊ก ลูกบุญธรรมตระกูลนักฆ่า หลังจากจบการหนีออกจากบ้านรอบ2 ก็ได้เริ่มการเดินทาง1ปีที่นัดเจอกันที่ยอกชินเดือนกันยายน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"แล้วนี่ไม่ไปกับพวกนั้นจะดีหรอ"เสียงของคนอายุสูงสุดในกลุ่มเพื่อน ที่ตอนนี้อยู่ด้วยกันทั้งสอง

"ไม่ล่ะ พวกนั้นต้องพัฒนาตัวด้วยตัวเอง"ฉันตอบเลโอลีโอก่อนเดินนำ เลโอลีโอที่เงียบมานานก็เริ่มเดินตามมาจากข้างหลัง

"แล้วนี่เราจะไปไหนน่ะ" เลโอลีโอถามพร้อมเดินตาม

"หอสมุด"ฉันตอบไปสั้นๆ เลโอลีโอนี่ไม่มีเป้าหมายตัวเองรึไง

"เลโอลีโออยากเป็นหมอนิ งั้นก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว"ฉันพูดพร้อมเดินไปแบบไม่รอ

"แล้วเราจะไม่ฝึกกันหรอ ฉันยัง--"ก่อนจะพูดจบฉันก็หันหลังกลับไปหาเลโอลีโอพร้อมพูด

"ทำเป้าหมายตัวเองก่อน ส่วนเรื่องฝีมือเดี๋ยวฉันจะสอนให้ โอเครมั้ย"ฉันพูดอธิบายพร้อมมองเลโอลีโอ

"ไว้นายสอบหมอได้ เราค่อยฝึก แต่เร็วหน่อยก็ดีนะ"ฉันพูดต่อพร้อมค่อยๆเดินไปข้างหน้าต่อ

"งั้นสินะ!"เลโอลีโอพูดอย่างหนักแน่น

'ไม่คิดเลยนะว่ามิริน ที่เหมือนสนใจแต่กอร์นกับคิรัวร์ก็มีมุมเอาใจใส่แบบนี้ด้วย' เลโอลีโอคิดพร้อมยิ้มแย้ม

"จะยืนยิ้มคนเดียวอีกนานมั้ยเนี่ย ไปได้แล้ว"ฉันพูดพร้อมเดินต่อ ไหนบอกว่ารีบแต่ช้าจริง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

'ขอถอนความคิดตอนนี้ทันมั้ยยัยนี่โหดโครต!!'

.

.

.

.

"โจมตีมาที่ฉันให้ได้จะได้ทานข้าว"ฉันพูดพร้อมเหลือบมองไปที่เลโอลีโอ

"ได้!!"เลโอลีโอขานรับ

'ของแค่นี้สบาย!'

.

.

.

.

.

หมอนั่นก็ไม่ได้ทานข้าวไปตามระเบียบ

จนผ่านมา2วัน

.

.

"ถ้าไม่ไหวขนาดนั้นก็"ฉันพูดพร้อมวางเบนโตะไว้ตรงหน้าของเลโอลีโอที่สภาพตอนนี้คือยืนไม่ขึ้นแล้ว

เลโอลีโอรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับทานข้าวราวกับคนหิวโหย(ยิ่งกว่าคนหิวอีกเว้ย!)

"ขอโทษทีนะ สงสัยฝึกหนักไป"ฉันพูดพร้อมมองหมอนั่นที่กินข้าวอยู่แล้วโยนไม้ไว้ข้างๆเลโอลีโอ

"ฟาดมาที่ฉันก็แล้วกัน"ฉันพูดแล้วลุกขึ้นพร้อมเดินไผนั่งที่โข่นหิน

"ไปเรียนไหวใช่มั้ย"ฉันพูดพร้อมโยนขวดน้ำที่ตอนนี้หมอนั่นก็ทานข้าวเสร็จแล้ว

"งั้นก็ ไปนั่งที่ผาพร้อมกับอ่านหนังสือและต้องอ่านให้จบทั้งกอง1 กองหนังสือวางไว้ที่ขาห้ามทำตก"ฉันพูดแผนการฝึกครั้งใหม่แล้วยิ้ม อันนี้คงเบาสุดและ

"เอาอันเดิมเถอะ! ถึงทำแบบนั้นยังไงเรียนไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี"เลโอลีโอตะโกนพร้อมบ่นยุบยิบ

"5555 ไปอ่านหนังสือเถอะ เดี๋ยวอีก3เดือนก็สอบแล้วนิ"ฉันพูดประสมไล่พร้อมค่อยๆเดินไปเล่นในเมืองแทน

.

.

.

.

.

.

.

หลังจากที่ออกมาห่างจากเลโอลีโอก็รู้สึกกังวลนิดๆเลยเลือกที่จะแอบดูหมอนั่นแทน

แต่ผลลัพธ์ดีเกินคาดน่ะสิ

ภาพที่ฉันเห็นก็คือ เลโอลีโอนั่งอ่านหนังสืออยู่บนยอดหน้าผาจริงๆ และเหมือนจะตั้งสมาธิได้ดีกว่าเดิมด้วย

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หมอนั่นก็ไม่ได้แย่นะ^•^ แบบนี้ค่อยฝึกง่ายขึ้นหน่อย

.

.

.