เราชื่อวาริน เป็นนักศึกษาอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ในระดับ ปวช. เราเป็นคนที่เชื่อว่าความรักนั้นทำให้โลกสวย ทำให้มีชีวิตที่มีแต่ความสุข วันนี้เปิดเทอมวันแรก เราเดินจากหอพักไปมหาลัย ระหว่างที่กำลังจะข้ามถนน เราได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง"พี่ครับๆ" วารินหันไปแล้วพูดตอบไปว่า

วาริน : มีอะไร จะข้ามถนนไหม รีบมาสิ ข้ามพร้อมกันก็ได้

เด็กชาย: ผมชื่อ สน นะ ผม อายุ14ปี

วาริน : แล้วบอกพี่ทำไม

วารินยังไม่ได้พูดอะไรต่อ สนก็จับมือวารินแล้วพาวิ่งข้ามถนน วารินตกใจมากแต่ก็ปล่อยเลยตามเลย เพราะตอนนั้นคิดแค่ว่าต้องข้ามไปให้เร็วที่สุด ก่อนรถจะมาถึงตัว สนปล่อยมือแล้ววิ่งหายไปในกลุ่มเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน ยังไม่ทันที่วารินจะได้พูดอะไรต่อ สนก็วิ่งไปไกลแล้ว พอดีกับเพื่อนวารินเดินเข้ามา "รินๆๆ"

เพื่อน: เห็นนะ ใครว่ะ น้องชายหรอ เห็นจับมือกันข้ามถนน

วาริน: ไม่ใช่ เงียบไปเลยนะ น้องข้างหอนะ พอดีข้ามถนนพร้อมกัน น้องเขากลัวว่ารินจะวิ่งช้ามั่ง ก็เลยพาวิ่ง

เพื่อน : เย็นนี้ไปเที่ยวกัน

วาริน : ไปสิ พร้อยอยู่แล้ว เจอกันตอนเย็นเพื่อน

วารินเข้าห้องเรียน ในขณะที่นั่งเรียนอยู่นั้น ใจก็คิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้า ทำให้วารินอมยิ้มที่มุมปาก ทำให้รู้สึกตัวสั้น หลับตาแล้วก็ส่ายหน้า

"เลิกเรียนแล้ว จะไปไหนต่อ" วาริน เพื่อนในห้องถาม

วาริน : กลับบ้านก่อนนะเพื่อน ง่วงล่ะ

เพื่อน :โชคดีเพื่อน เดินกลับดี

วารินรีบกลับเพราะนัดไว้กับเพื่อน ระหว่างทางกลับมีรุ่นพี่เดินตามมา เรียกให้วารินหยุด เหมือนจะพูดอะไรกับวาริน

รุ่นพี่ : ริน พี่ว่าจะช่วยเข้าชมรม รินมีชมรมอยู่หรือยัง

วาริน : ยังค่ะ รินว่าจะเข้าชมรมของคณะค่ะ

รุ่นพี่ : ไม่เป็นไร พี่ว่าจะให้น้องรินเข้าประกวดดาวคณะ ถ้าน้องไม่ติดอะไร พี่จ้องตัวไว้เลยนะ

วาริน : ให้รินคิดก่อนได้ไหมค่ะ พรุ่งนี้รินค่อยให้คำตอบนะคะ

รุ่นพี่ : จ้า งั้นกลับบ้านดีๆนะคะ บายๆจ้า

วาริน : ค่ะ

วารินรีบข้ามถนน เพื่อกลับหอหัก เดินไปถึงหน้าเซเว่น วารินเดินเข้าไปไม่รอช้า เพื่อหาของไว้กินตอนดึกๆ

"รินๆ"เพื่อนสาวของวาริน เธอชื่อน้ำขิงเป็นเพื่อนตั้งแต่ ปฐม น้ำขิงขับรถมอเตอร์ไซค์มารับวารินพอจอดรถ ก็ร้องเรียก วารินทันที

น้ำขิง : รินๆๆ ลงมาได้ยังริน รีบหน่อย

วันนี้จะพาไปเดินตลาด

วาริน : เพิ่งจะ 5โมง ทำไมรีบไปจัง

น้ำขิง : รีบมาเลย จะได้เดินดูของนานๆ

วารินรีบลงจากห้องเร็วๆ

วาริน : จ้า ลงไปเดี๋ยวนี้จ้าเพื่อน

เมื่อวารินลงมาถึง น้ำขิงรีบดึงแขนวารินขึ้นรถ แล้วบึ่งไปตลาดทันที ในขณะที่นั้งรถ ลมพัดแรงมาก เพราะน้ำขิงขับรถเร็ว ทำให้วารินตบหลังเพื่อนแล้วพูดว่า

วาริน : ขับช้าๆหน่อย ผมเรายุ่งแล้ว

น้ำขิง : จ้าเพื่อนใกล้ถึงแหละ หาที่จอดยากจัง

วาริน : ไปจอดใกล้รถคันนั้นสิ เห็นมีอยู่คันเดียว

น้ำขิง : รถคุ้นๆ นะ เหมือนรถ ไอ้สนเลย มันไป

รับน้องเรามาเที่ยวแน่เลยริน

แล้วก็เป็นจริง สนกับบอสพากันเดินปรี่เข้ามาอย่างเร็วเมื่อเห็น วารินและน้ำขิง

บอส : พี่ขิง ขอตังหน่อยแม่ให้บอส

มานิดเดียวเองอ่ะ

น้ำขิง : พี่ก็มีแค่นี้ ถ้าบอสเอาไปแล้วพี่ละ

บอส : เป็นพี่ต้องเสียสละสิ พี่รินดูสิ

พี่ขิงเหนียวสุดๆ

สน : พวกพี่จะไปซื้อของใช่ไหม ให้พวกผมเดิน

ไปด้วยนะ ถ้าจะถือของหนักๆ จะได้ช่วย

บอส : มึงไปคนเดียวเลยกูจะไปเลยตรงโน่น

ค่อยไปเรียกกูนะถ้าจะกลับ

สน : อ่อๆ ไปกันพี่เดี๋ยวจะมึดซะก่อน

วารินรู้สึกแปลกๆ ที่สนจะไปด้วยแต่ก็ไม่กล้าบอก จึงให้สนเดินตามไปด้วย เมื่อสนเห็นว่าข้างหน้ามีคนเดินสวนทางมาเยอะจึงรีบเดินนำหน้า วาริน ให้วารินเดินตามหลัง ทำให้น้ำขิง แซวสนทันที

น้ำขิง : รู้จักกันหรอ พี่เพื่อนอยู่นี้ ทำไมปกป้อง

แต่พี่รินละสน

สน : พี่น้ำขิงมาบ่อยรู้ทาง พี่รินเขาเพิ่งย้ายมาอยู่

ที่นี้ แถมยังเดินช้าอีก เดี่ยวก็ไม่ทันซื้อของ

กันพอดี

วาริน : เรานะรู้ได้ไงว่าพี่เดินช้า คนมันเยอะก็

ต้องเดินระวังไหมอ่ะ

สน : ชั่งเถอะ รีบตามผมมา

สนไม่รอช้ารีบดึงแขนวารินมาเดินใกล้ไกล้ แล้วบอกให้น้ำขิงเดินตามหลัง สนจับแขนวารินไว้ตลอดทาง วารินรู้สึกใจหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก รู้เพียงว่า มันรู้สึกดีอ่ะ

หลังจากที่วารินและน้ำขิง กลับจากตลาด โดยมีบอสและสนตามมาด้วย พอน้ำขิงจอดรถ วารินก็ลงจากรถพร้อมหอบของเยอะแยะจนต้องวางลงกับพื้นก็มี สนรีบพูดขึ้นเสียงดังว่า "ไอ้บอส มึงกลับพร้อมพี่ขิงเลย กูจะกลับบ้านแล้ว"

บอส : มึงเอาของพี่รินไปเก็บก่อน เดี๋ยวกูกับกับพี่กูเอง

สนรีบเดินมาถือของที่กองอยู่กับพื้นอย่างออกนอกหน้า โดยมีบอสกับน้ำขิงยืนมอง ก่อนขึ้นรถกลับบ้าน วารินรีบตะโกนบอกน้ำขิง "เจอกันที่ ม. "

วาริน: เดี๋ยวพี่ถือไปเอง สนกลับบ้านเถอะ

สน: ให้ผมช่วยนะ ผมสัญญาจะไม่เข้าไปในห้องพี่นะ นะ

วารินบอกสนอีกครั้ง ว่า "เดียวพี่ถือขึ้นไปเอง" แต่สนไม่ฟังรีบเดินขึ้นบันไดไปก่อนวาริน "รีบตามมาชั้น ไหนคับ" เสียงสนถามไป แต่ไม่หันไปดูว่าคนที่เดินตามมา เดินถึงไหนแล้ว เสียงตอบดังขึ้น "ชั้น 2 ห้อง 4 " สนเดินมาถึงหน้าประตูห้อง วางของไว้หน้าห้อง แล้วนั่งรอ เสียงสนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว "เดินช้า แค่ชั้น 2เอง" พอวารินเดินมาถึง สนก็ลุกขึ้น แล้วถอยออกมาจากประตู

วาริน: ขอบใจจ้า กลับเถอะ สนอย่าทำแบบนี้เลยนะ

สน: พี่ไล่ผมกี่รอบแล้วเนี้ย กลับก็ได้คับ แต่พรุ่งนี้ผมขอเดินไปโรงเรียนพร้อมพี่นะ ไปละ

สนไม่รอฟังคำตอบรีบวิ่งลงบันได เหมือนไม่ได้อยากฟังคำตอบจากวาริน แค่ต้องการให้วารินรู้ว่า สนต้องการอะไร วารินเก็บของเข้าห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอวารินรับโทรศัพท์

"พี่คับ นี้เบอร์ผมนะ " "เอาเบอร์พี่มาจากใคร" "พี่น้ำขิงคับ" "ผมจะโทรมาบอกพี่ว่า พรุ่งนี้ ผมรอพี่นะคับ ผมอยากมีเพื่อนเดินไปโรงเรียน นะคับ"แล้วโทรศัพท์ก็ตัดสายไป เสียงถอนหายใจดัง เฮ้อ วารินบ่นกับตัวเอง "ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ เราจะทำตัวยังไงละทีนี้ เฮ้อ วารินยังคิดเรื่องที่สนจะมารอพรุ่งนี้ จึงตัดสินใจโทรกลับไปหาสน

เมื่อสนรับโทรศัพท์

วาริน: สน พี่จะให้พี่น้ำขิงมารับ พรุ่งนี้สนเดินคนเดียวได้ไหม

สนไม่ได้ตอบใดๆ เพราะกำลังทบทวนว่าที่วารินโทรมาบอกนั้นเพราะเป็นห่วงหรือไม่อยากเห็นสนกันแน่ แต่ก็ตอบแบบน้อยใจไป" คับผมมันน่ากลัวเนอะ"แล้วโทรศัพท์ก็ตัดไป วารินมานึกทบทวนสิ่งที่พูดไป ทำให้รู้สึกเศร้า ที่พูดไปแบบนั้น