.

...01 : กลับบ้าน...

.

นิทานกล่อมเด็กเรื่องหนึ่งกล่าวถึงหญิงสาววิปริตมักจับเด็กมากักขังไว้แล้วสุดท้ายก็จบลงด้วยการถูกตรึงและเผากลายเป็นขี้เถ้าลองลอยไปกับสายลม คำกล่าวสุดท้ายจากหญิงวิปริตกลายเป็นคำติดปากใครหลายคนเสียอย่างนั้น “ซ่อนตัวให้มิดหลับตาให้สนิทมิเช่นนั้นเจ้าจะพบข้า” นางฉีกยิ้มกว้างจนตาแทบปิดตามมาด้วยเสียงกรีดร้องยามผิวกายถูกเพลิงเผาไหม้

.

.

.

.

.

“หญิงวิปริตไม่มีชื่อเหรอ” ใบหน้ากลมนวลดวงตากลมโตฉายแววสงสัยผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมถึงคอมือบางลูบหัวเบาๆคลี่ยิ้มอ่อนพลางทำท่านึกคิดจนเด็กน้อยต้องประท้วง

เสียงหวานหัวเราะอย่างนึกเอ็นดู “ทุกคนล้วนมีชื่อ หญิงวิปริตก็เป็นเช่นนั้น” นิ้วเรียวชี้ขึ้นพลางยิ้มกว้างอธิบายถึงเจ้าของนิทานที่ไม่ได้ใส่ชื่อตัวละครเอาไว้ทั้งหมด

ปากเล็กคว่ำลงบงบอกอาการไม่พอใจ “เจ้าของนิทานควรบอกเอาไว้ด้วยสิ” เสียงบ่นอุบอิบปนไปกับเสียงหัวเราะยามกลั่นแกล้งเด็กตัวเล็กได้

“หลับตาได้แล้วหรืออยากพบหญิงวิปริต” หัวเล็กๆนั้นส่ายไปมาพลางดึงผ้าห่มขึ้นอีกนิดเรียกเสียงหัวเราะจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี “ฝันหวานเด็กน้อย” ริมฝีปากประทับลงกลางหน้าผาก

เมื่อแน่ใจว่าเด็กน้อยหลับสนิทร่างบางยันตัวลุกขึ้นยืนสองเท้าเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบพาตัวเองออกจากตึกห้องเช่าเดินไปตามตรอกเล็กอย่างชำนาญ

ผ้าคลุมสีดำถูกนำมาสวมใส่ปกปิดตัวตนได้เป็นอย่างดีภายในหลืบของซอกตึกมีช่องเล็กๆที่สามารถพาตัวเองเข้าไปได้กลิ่นอับชื่นตีขึ้นจมูกก่อนจะถูกแทนสีด้วยกลิ่นเย็นสบาย

เสียงพื้นรองเท้ากระทบทางเดินเป็นจังหวะประตูไม้เก่าๆถูกผลักออกด้วยแรงที่ไม่มากนักด้านในคล้ายห้องทดลองเล่นแร่แปรธาตุเป็นเวลาพอดีกับลูกแก้วส่องแสงสว่างส่อถึงการมีผู้ติแต่อเข้ามา

เปรี๊ยะ

‘อ่ะ นายหญิง!’ เสียงลอดออกมาก่อนภาพจะฉายเป็นร่างหญิงสาวในชุดเดรสสีม่วงใบหน้าประดับรอยยิ้มยามติดต่อกับนายหญิงได้สำเร็จ

ร่างภายใต้ผ้าคลุมสีดำยากที่จะมองให้เห็นใบหน้า “ดีใจออกนอกหน้าเชียว มีเรื่องสินะ” คำพูดหยอกล้อกับรอยยิ้มบนใบหน้า

เฟรย่าแสดงสีหน้าบ่ายเบี่ยง “นายหญิงจะกลับเขตแดนตอนไหนคะ” นายหญิงของเธอนั้นให้เหตุผลว่าอยากพักผ่อนแล้วก็ไม่กลับมาจวนจะได้ยี่สิบปีแล้วและน่าแปลกไม่มีการขบคิดก่อกบฏต่อนายหญิงเลยสักครั้ง

“มีคนก่อกบฏรึไง” นายหญิงมักมีอารมณ์ขันเสมอแต่ไม่ใช่ตลอดนั้นเป็นหลักประกันไม่ให้เกิดการกบฏ เพราะทุกคนในเขตรู้ดี

“จะมีใครกล้าทำด้วยเหรอคะ” เฟรย่าสบัดข้อมือแผ่นกระดาษมากมายรายล้อมรอบตัวดวงตาสีไพรินทร์กวาดมองก่อนจะจับแผ่นหนึ่งออกมาโชว์ให้นายหญิงเห็น “มีจดหมายรายงานเข้ามาถึงความผิดปกติทางแดนใต้ค่ะ”

“ฉันทราบค่ะว่าไม่เกี่ยวกับแดนเหนือของเราแต่มันประทับตาจักรวรรดิและฉันได้รู้มาว่าสองแดนก็ได้รับรายงานแบบเดียวกัน” ทั้งสี่เขตแดนไม่เคยถูกกันเลยแต่เพราะจักรวรรดิโรเซนไทน์เกิดขึ้นรวมทั้งสี่เขตแดนเข้าด้วยกันมันรุ่งเรืองมากกว่าแยกกันอยู่

ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกไปในหัวกำลังขบคิดถึงเหตุผลที่นานครั้งจะมีจดหมายฉบับเดียวกันส่งถึงสี่เขตแดนและมันไม่ใช่เรื่องงานรื่นเริง “อีกสามเขตจัดการกันได้” แดนเหนือเป็นที่รู้กันของเรื่องการรักสันโดษไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องชวนปวดหัว พวกชอบหลีกเลี่ยงปัญหา

“นายหญิง มันเกี่ยวกับผนึกเมื่อหมื่นปีก่อน”

“ห๊ะ” แม้เป็นเพียงคำอุทานแต่เฟรย่าสัมผัสได้ว่านายหญิงกำลังหงุดหงิด จะว่าอย่างไรดีนายหญิงก็อายุได้เกือบสองหมื่นปี

เสียงถอนหายใจยืดยาวมือบางวางลงบนใบหน้า “ฉันเก็บเด็กได้คนหนึ่ง อีกสามวันฉันจะกลับ” นิ้วโป้งนิ้วชี้และนิ้วกลางบอกจำนวนวันที่จะไปถึงแดนเหนือ “เรียกตัวเด็กๆกลับมาด้วย”

“ค่ะนายหญิง!” รอยยิ้มกว้างก่อนจะดับหายไปทิ้งไว้เพียงความข้องใจให้หญิงสาวขบคิดก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดทิ้งไป

.

.

.

.

...02 : วุ่นวายใจ...

.

“เฮเลน่า” น้ำเสียงงัวเงียที่ได้มาจากเจ้าตัวเล็กมืออ้วนขยี้บริเวณดวงตาเพื่อให้ปรับโฟกัส “ไปไหนมาเหรอ” สองขาสั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาหญิงสาวในนามผู้ปกครอง

เฮเลน่านั่งลงให้ส่วนสูงเท่ากันรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าสวยนั้นเช่นเดิม “ฝันร้ายเหรอ” มือเรียวลูบใบหน้ากลมนวลใต้ตาสีแดงระเรื่อเจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงัก “ตอนนี้ควรกลับไปนอน” สองแขนช้อนร่างเล็กขึ้นก้าวเดินเข้าห้องนอน

“เฮเลน่ายังไม่ได้ตอบคำถามเลยนะ” ธีโอทำสีหน้าไม่พอใจทั้งยังปฏิเสธการนอนทั้งที่เปลือกตาจะปิดลงมาได้ทุกเมื่อ

“เดี๋ยวเล่าให้ฟังแต่ตอนนี้ต้องนอน” ไม่ว่าเปล่ามือดึงผ้าห่มที่ถูกถีบออกกลับมาคลุมร่างไว้ดั่งเดิมแต่ครั้งนี้เจ้าตัวยอมแต่โดยดี “ทั้งที่ไม่ใช่แมวแต่กลับเหมือนแมว” เสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเองดวงตายังคงจดจ้องใบหน้ากลมที่กำลังหลับพริ้ม

เมื่อผ่านพ้นกลางคืนแสงตะวันสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างหยอกเย้าปลุกคนบนเตียงให้ตื่นจากห้วงความฝันตอนรับเช้าวันใหม่

ธีโอนั่งบนเตียงคล้ายคนยังตื่นไม่เต็มตาดวงตาสีม่วงเหลือบไปเห็นเฮเลน่าที่นั่งอ่านหนังสือเล่มหนาแต่สิ่งที่เจ้าตัวเล็กสนใจหาใช่หนังสือแต่เป็นการแต่งการที่แตกต่างไปจากเดิม คล้ายจะออกไปที่ไหนสักที่

“ตอนรับเช้าวันใหม่” หนังสือเล่มหนาถูกพักเก็บเอาไว้ “ไม่ไปอาบน้ำเหรอ” เอียงศีรษะเล็กน้อยเชิงตั้งคำถาม

“อาบเสร็จเฮเลน่าต้องบอกนะว่าเมื่อคืนไปไหน” ธีโอลุกออกจากที่นอนเดินมาหาเฮเลน่าที่อยู่ไม่ไกลมากและได้รับการพยักหน้ามาเป็นคำตอบเรียกรอยยิ้มกว้างจากเจ้าตัวเล็กได้ดีทีเดียว

เวลาผ่านไปสักพักเฮเลน่าย้ายร่างตัวเองมายังชั้นล่างที่ห้องครัวอาหารหน้าตาน่าทานส่งกลิ่นหอมกรุ่นเตรียมไว้สำหรับสองคน

เสียงวิ่งลงบันไดเรียกสายตาคนบนเก้าอี้ได้เป็นอย่างดี “บอกกี่ครั้งแล้วห้ามวิ่งลงบันได มันอันตรายนะ” เฮเลน่าเอ็ดเจ้าตัวเล็กทั้งที่บอกอยู่หลายครั้งแต่กลับทำได้แค่บางครั้งเท่านั้นเอง

ธีโอขึ้นมานั่งบนเก้าอี้พร้อมกับรอยยิ้มกว้างไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้น “แต่ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรเลยนะ”

เสียงถอดหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความดื้อที่ติดมากับตัว “ต้องรอให้เป็นรึไงถึงจะทำตาม” ชาดอกไม้กลิ่นหอมถูกรินใส่แก้วด้วยตัวของมันเอง “กินข้าวแล้วตั้งใจฟัง” และคำตอบที่ธีโอต้องการก็ได้แจ้งเสียทีซึ่งเจ้าตัวเล็กมีคำถามเพียงไม่กี่ข้อเท่านั้น

รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าสวย “มีเวลาเตรียมตัวสองวัน” นิ้วชี้กับนิ้วกลางชู้ขึ้นบอกจำนวน “วันนี้จะพาไปซื้อของ” ดวงตาเป็นประกายนั้นแหละปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมา

.

.

.

ธีโอกำลังรู้สึกสับสนถึงแม้นี้ไม่ใช่การออกมาซื้อของครั้งแรกของเขาเพราะอย่างไรเขาก็เคยใช้ชีวิตด้านนอกก่อนมาเจอเฮเลน่าแต่ที่นี่แตกต่างจากที่เขาคิดไปมากโข

“สามร้อยเหรียญทองจากหมายเลข173ครับ!” สิ้นเสียงชายสวมหน้ากากกรงเหล็กที่ถูกนำมาโชว์ก็กลับเขาไปหลังม่านเสียงร้องแหลมของสิ่งมีชีวิตทำเอาธีโอสะดุ้งโหยง ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องพามาที่นี่

ม่านสีถึบเปิดออกอีกครั้งไม่ใช่กรงแต่เป็นร่างเพรียวบางเส้นผมสีเงินเล่นแสงกับไฟที่สาดส่องเธอถูกจับแต่งตัวดูดีเปราะหนึ่งเพื่อให้เป็นที่ต้องตาของเหล่านักประมูล ข้อเท้าถูกล่ามด้วยโซ่เช่นเดียวกับข้อมือ

เพียงแค่เห็นโฉมหน้าก็เรียกเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มหวานเฉกเช่นทุกครั้งเรียกให้เจ้าตัวเล็กข้างกายหันมามองอย่างห้ามไม่ได้ “ฉันไปได้ใบประกาศมา” ไม่ว่าเปล่ามือโบกสะบัดกระดาษแต้มหมึกให้เห็น

“เฮเลน่าจะซื้อเธอเหรอ” จากที่อยู่ด้วยกันมาสักพักมันช่างขัดใจเพราะผู้ปกครองคนนี้ไม่ใช่คนชื่อชอบการซื้อทาสไว้ดูเล่น

ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมส่ายไปมา “ไปรอที่ร้านขนมแล้วกัน” เฮเลน่าพูดกับตัวเองก่อนจะเบนสายตามามองเจ้าตัวเล็กนั่งย่องๆสองมือจับบ่าเล็กเอาไว้ “ครั้งแรกอาจเวียนหัว” สิ้นคำพูดร่างของธีโอก็หายไปราวกับไม่เคยมาเหยียบที่แห่งนี้

เฮเลน่าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงดวงตาสีฟ้าประกายจับจ้องไปยังทาสที่ถูกนำมาประมูลกับรอบด้านที่เต็มไปด้วยผู้คนไม่ระบุตัวตนเสียงของพิธีกรบรรยายถึงทาสสาวที่ได้มากับรอยยิ้มปิติ

ร่างเล็กของเด็กอายุเลขสิบต้นๆทรุดลงกับพื้นเมื่อผ่านพ้นการวาร์ปที่ไม่บอกไม่กล่าวของผู้ปกครองเล่นเอาตาลายมึนหัวม่วนท้องอยากอ้วกให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่มันทำไม่ได้

“เอะ ธีโอ!” เสียงของเจ้าของร้านขนมที่มาเป็นประจำจนสนิทกันเสียอย่างนั้น “คุณแม่ไม่มาด้วยเหรอจ่ะ” รอยยิ้มเรียกมิตรดีที่ธีโอลุกขึ้นมาได้ก่อนหน้าไม่เช่นนั้นคงได้วุ่นวายแน่

“ติดธุระจะตามมาทีหลัง”

“งั้นจะเอาขนมอะไรทานรอคุณแม่ดีจ่ะ” คำพูดหวานสมกับการเป็นคนขายไม่แปลกใจหายที่ลูกค้ามามากมาย

แต่ว่านะรู้สึกกระวนกระวายใจยังไงก็ไม่รู้

.

.

.