.

.

.

ณ สวนสาธารณะ

11:23

"*อยู่ตรงไหนเนี่ยยย*"

เขางงมาก ทางออกของสวนสาธารณะนี้มันอยู่ตรงไหน นี่เดินหามาหลายนาทีแล้วนะ

"search เลยดีกว่า"

พูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดsearchทันที ไม่ทันไร เนื้อหาก็ขึ้นมาให้เห็น

"ทางออกอยู่ตรงห้องน้ำ3..."

เขาทำหน้าครุ่นคิดนิดนึง แล้วมองซ้ายมองขวา

"ห้องน้ำ3อยู่ตรงไหน?"

ไม่ทันไร เขาก็เดินไปถามคนแถวนั้น ว่าห้องน้ำมันไปทางไหน เขาอยากจะกลับบ้านเต็มทนแล้ว

.

.

.

.

เมื่อได้ข้อมูลมา เขาก็รีบเดินไปทันที ถึงแม้ว่าจะลืมๆไปบ้าง แต่ก็จำได้ลางๆ

เขามุ่งตรงไปยังห้องน้ำ3 เพื่อที่จะออกจากสวนสาธารณะ

.

.

.

.

"โอ้ย ถึงซักที แฮ่ก"

เขาเหนื่อยมาก ระยะทางมันไม่ได้ใกล้เลย

"แล้วไหนอ่ะทางออก"

และแล้ว เขาก็พบกับความมืดอีกครั้ง เขาไม่เห็นทางออก ไม่เห็นประตู ไม่เห็นเจ้าหน้าที่ เห็นแต่ห้องน้ำ

".....มาถูกใช่มั้ย"

เขายืนสบถหน่อยๆ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อที่จะเปิดดู ว่าเขามาถูกรึปล่าว แต่แล้ว ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างเขาเอาซะเลย

"เดี๋ยว ไม่ๆ ห้ามแบตหมด ห้ามตอนนี้เลยยยยยยย!"

ใครมันจะซวยเท่าเขาได้

"แล้วจะเอายังไงต่อเนี่ยยยย ทางก็ไม่รู้ โทรศัพท์ก็แบตหมด ทำอะไรก็ไม่ได้ ร้อนก็ร้อน!"

ก็ใช่สิ เขามันไม่รู้อะไรเลย ทางแค่นี้ก็ไม่ดูไม่ศึกษาก่อนมา เป็นเขานี่มันลำบากจริงๆ

เขาเห็นผู้ชายคนนึงเดินตัดหน้าเขาไปทางขวามือ ซึ่งตอนนี้เขายืนหันข้างให้ห้องน้ำอยู่ โดยที่เขายืนหันข้างขวาให้ห้องน้ำไหล่ข้างซ้ายอยู่ด้านนอก เขาเห็นดังนั้น จึงเดินตามไป

"นี่ทางออกหรอ..."

ผู้ชายคนข้างหน้าหยุดเดิน...

"......."

ทำไมหัวใจเต้นแรง หรือว่ากลัว...

"เอ่อออ...ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน คุณพอจะรู้มั้ยครับ ว่าทางออกอยู่ตรงไหน..."

เขาจะได้คำตอบกลับมามั้ย?...

"ตามฉันมา.."

แค่เพียงคำสั้นๆ เขาก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว แต่ก็โล่งอกไปข้างนึง ใจนึงก็ดีใจ อีกใจ ก็กลัว กลัวว่าเขาจะไม่ใช่คนดี

.

.

.

.

"ขึ้นรถ"

เขาควรขึ้นรถไปด้วยมั้ย...

"เอ่อออ...คือพอดีผมแค่จะถา--"

"ฉันบอกให้ขึ้นรถ"

"โอ๊ะ!"

ทำแบบนี้ได้ไง เขายังถามไม่จบ ผู้ชายคนนั้นก็พูดแทรกแล้วผลักเขาเข้ารถ .....เขาจะปลอดภัยมั้ย?..

"ขึ้นรถแล้วนั่งเงียบๆ"

"....."

เขาไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไง โทรศัพท์ก็แบตหมด วิธีการต่อสู้ก็ไม่รู้ เขาไม่รู้เลยว่าเขาต้องทำยังไงเมื่อเจอแบบนี้

ทำไมถึงเป็นเขา ทำไมเขาต้องเจอ..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ วังหลี่เฉินหลง

14:58

"ลงมา"

เขาควรลงดีมั้ย?

"....."

เขาไม่กล้าลง

"ฉันบอกให้ลงมาไง!!!"

"!!!"

ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ด้วย เขาไม่เข้าใจเลย

"คุณหนู! คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ! ป้าคิดถึงคุณหนูเหลือเกิน"

....อะไรกัน

"จัดการกับยัยนี่ให้หน่อย ฉันขอตัว"

แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไป

"คุณหนู!! เฮ้อออ คุณหนูนะคุณหนู"

ป้าคนนั้นหันมาหาเขา เขาเลยส่งสายตาอ้อนวอนไป เขาอยากกลับบ้าน เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ เขากลัว

"อย่าส่งสายตาแบบนั้นเลยอีหนู ป้าช่วยแกไม่ได้หรอก มาอยู่เป็นนางบำเรอให้คุณหนูอ่ะ สบายแล้ว แล้วไปอ่อยเขาทำไมล่ะ สุดท้ายก็ไม่อยากทำ"

อ่อย? เขาไปอ่อยผู้ชายคนนั้นตั้งแต่ตอนไหน เขาจำไม่ได้

"ผมไม่ได้อ่อยนะครับ อยู่ดีๆเขาก็พาผมมาที่รถ แล้วก็พามาที่บ้าน...ไม่ใช่สิ วัง.."

"....ป้าช่วยผมหน่อยนะครับ"

"ผมขอร้อง..."

เขาส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งเขาด้วย

"ตามป้ามาเถอะ ป้าขัดอะไรคุณหนูไม่ได้หรอก"

"มา แล้วเธอจะสบาย"

นึกแล้วเขาจะร้องไห้ 'นางบำเรอ' คือคนที่คอยรับใช้ คอยปรนนิบัติให้ตลอด คอย...ทำเรื่องอย่างว่า คอยทำทุกอย่างให้เขา เปรียบเสมือนเป็นคนรับใช้ เขาไม่อยากทำหรอกนะ แล้วที่ไปอ่อย เขาก็ยังไม่ได้อ่อยเลย

"ผมไม่ไป"

เขาพูดพร้อมสะอื้นไปด้วย ทำไมมันจุกที่คอ

"ไปเถอะอีหนู ป้าขอร้อง ป้าขัดคุณหนูไม่ได้"

"แต่ผมไม่อยากทำ"

"อีหนู ไปเถอะ อย่างเรื่องเยอะเลย"

"เดี๋ยวเธอก็ได้โดนหรอก"

โดน? โดนอะไร

"โดนอะไรครับ?"

"......ช่างมันเถอะ มากับป้า"

แล้วป้าก็ดึงมือเขาไปด้วย

.

.

.

ระหว่างทาง เขาเห็นผู้ชายคนนึงเดินลงมาจากบรรได เขาจึงส่งสายตาไปให้ แล้วพยายามแสดงสีหน้าให้ดีที่สุด เท่าที่เขาจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกได้

แต่กลับกัน ผู้ชายคนนั้นกลับดึงสีหน้าใส่เขา แล้วรีบวิ่งไปอีกทาง

ทำไมกัน....

.

.

.

.

.

พอถึงห้อง ป้าก็เอาผ้าขนหนู ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน แล้วก็เอาเสื้อผ้ามาให้

แต่ทำไม เสื้อผ้ามันถึง....เป็นแบบนี้

ไม่มีกางเกง แถมกางเกงยังเป็นแบบนี้อีก เขาไม่ใส่หรอกนะ

"ทำไมไม่มีกางเกงล่ะครับ?"

....เขาขอให้ได้คำตอบดีๆด้วยเถอะ

"....แต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ขึ้นไปหาคุณหนูเขานะ เดี๋ยวป้ารอนอกห้อง เสร็จแล้วก็เปิดประตูนะ จะได้ขึ้นไปหาคุณหนู"

ทำไม....ได้คำตอบแบบนี้

เขาจะร้องไห้แล้วนะ

"ป้า...ฮึก"

เขาปล่อยโฮออกมา พร้อมเข้าไปกอดป้าไว้

"อีหนูไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวป้ารอข้างนอก"

"ไม่อ่า ฮึก ผมไม่อาบ ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้น ฮึก"

"ป้าช่วยผมด้วยน้า ฮือ ฮึก"

"ป้าขอโทษจริงๆ ลุกไปอาบน้ำเถอะ ไป เดี๋ยวป้ารอข้างนอก เสร็จแล้วก็ออกมานะ ป้ารอเอ็งอยู่"

แล้วป้าก็เดินออกไป ....เขาควรทำไงดี เขามีสิทธิได้เลือกมั้ย ทำไมทำกับเขาแบบนี้

แต่ป้าบอกว่า เป็นนางบำเรอแล้วสบาย งั้นเขาก็ขอสบายแล้วกัน....

"ทำไมเรามูฟออนได้เร็วอย่างนี้"

แล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะอาบน้ำ

แม้แต่ในห้องน้ำ ยังมีน้ำหอม ผลิตภัณฑ์ต่างๆที่ทำให้เราหอม 'หวาน' แถมยังมีเยอะด้วย เขาควรใช้มันมั้ย?

"......."

.

.

.

16:34

"ผมเสร็จแล้วครับ..."

"อืม ดีมาก ไปหาคุณหนูกัน"

"....ครับ"

.

.

.

.

ณ ห้องนอน

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

"เข้ามา!!"

เขามองหน้าป้า ก่อนที่จะสวมกอด

"ไปได้แล้ว คุณหนูท่านรอนานแล้ว"

".....ครับ"

แล้วเขาก็เดินเข้าไปภายในห้อง

.

.

.

.

ภายในห้องใหญ่โต เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ราคาแพง แต่....เจ้าขอห้องอยู่ไหน ทำไมไม่เห็นเลย

เขาเดินมาเรื่อยๆ ก็เจอผนังที่กั้นไว้ แต่ไม่สุด ยังมีทางเดินให้เดิน พอเขาเห็น เขาก็เดินไปอีก จนเจอกับเตียงนอนขนาดคิงไซส์ แล้วก็เจอกับเจ้าของห้อง

"หึ"

ผู้ชายคนนั้นมองเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ทำไมหรอ บนตัวเขามีอะไรหรือปล่าว

"ใส่มายั่วหรอ"

หื้ม? อะไรนะ เขาฟังไม่ผิดใช่มั้ย

"อะ..อะไรนะครับ"

"...."

นี่เขาไม่ได้ยินที่เราพูดหรอ?

"ตอบซิ"

"ตะ..ตอบอะไรครับ"

"เห้อออ"

"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำนะ"

นี่เขาผิดใช่มั้ย

"ฉันถามเธอว่า เธอใส่มายั่วฉันหรอ"

....ไม่ใช่ ไม่ได้อยากใส่ด้วยซ้ำ

"ไม่ใช่ครับ ป้าเขาเอามาให้ผมใส่ เขาบอกว่าคุณชอบ"

"หึ แม่บ้านนี่รู้ใจฉันจริงๆ"

"......"

เขาควรทำไงต่อดี เขาไม่รู้จริงๆ

"เดินมานั่งนี่มา"

เขาพูดพร้อมตบเตียง

เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เพื่อความสบาย

"คะ..ครับ"

ทำไมเสียงสั่น....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เขาเดินไปนั่งที่เตียง พร้อมกับเอาผ้าห่มมาปิดบังส่วนล่างไว้

เพราะเขาอาย

"เธอมาเหนื่อยๆ คงจะไม่สบายตัว กลัวจะเป็นไข้ กินยาก่อนมั้ย เผื่อมันจะดีขึ้น"

"ไม่เป็นไรครับ ผมสบายดี"

"แต่เธอควรกิน"

"ผมสบายดีครับ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ"

"......อืม ก็ได้"

เขาพูดพร้อมกับเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมา

"คุณอยากกินอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้"

เขาพูดพร้อมมองไปที่เจ้าตัว ที่ตอนนี้กำลังยืนหันหลังให้เขาอยู่

"เป็นห่วงฉันเป็นด้วยหรอ"

.....ก็ใช่สิ คนเรามันก็ต้องห่วงทุกคนป่าว เป็นไรเนี่ย?

" .....ก็ผมต้องคอยปรนนิบัติคุณหนิครับ"

"ก็ต้องเป็นห่วงคุณเป็นธรรมดา"

"หึ นึกว่าจะดป็นห่วงจริงๆ ที่แท้ ก็เพราะหน้าที่"

เขาวางอุปกรณ์ลงทุกอย่าง แล้วเดินกลับมาที่เตียง พร้อมกับดึงผ้าห่มลงอย่างรวดเร็ว มันเลยทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว จึงตกใจ

"เห้ย!!"

เมื่อได้สติ เขาก็รีบหุบขาแล้วปิดส่วนกลางทันที

"หึ"

นี่เขากำลังทำอะไรน่ะ

"เอามือออกซิ"

นี่เขาจะบ้าหรอ เขาก็เขินเป็นนะ

"ฉันบอกให้เอามือออก"

"ไม่ครับ"

"ไหนบอกว่าจะปรนนิบัติฉันไง?"

"ถ้าจะปรนนิบัติฉัน ก็เอามือออก"

"....ครับ"

เขาค่อยๆเอามือออกอย่างช้าๆ จนตอนนี้ ข้างล่างไม่มีมือเขาปิดแล้ว แต่ถึงแม้ว่ามันจะมีกางเกงอยู่ แต่กางเกงมันรัดซะอย่างนั้น ก็เหมือนเขาไม่ได้ใส่อยู่ดี

"ว้าว.."

"ดีเหมือนกันนะเนี่ย"

"....ครับ"

เขาค่อยๆลูบขาจากขาล่าง สู่ขาบน

"คุณจะทำอะไรอ่ะ"

"ก็แค่ลูบ หุบปากไป"

.....เขาคงพูดเยอะไปใช่มั้ย

"...ครับ"

ผู้ชายคนนั้นก็ยังคงลูบต่อ ตอนนี้เขาลูบมาถึงเอวแล้ว แล้วก็ลามไปสะโพก

"สะโพก ก้น...สวยดีนะ"

".....ขอบคุณครับ"

"ถอดกางเกงซิ"

!!!!!!!!!เขาอยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังที่สุด ทำไมคุณหนูของป้าถึงเป็นคนแบบนี้ เขาไม่ชอบเลย ไม่ชอบอย่างมากเลยด้วย

"ทำไมครับ?"

"ถอด..."

เขาคงขัดอะไรไม่ได้ซินะ

"....."

"ฉันบอกให้ถอด หรือว่าเธอจะให้ฉันถอดให้"

เขาถอดเองดีกว่าอีก

"ผมถอดเองครับ...."

"ถอดตรงนี้นะ"

ห๊ะ!!!! ทำไมคุณหนูคนนี้ถึงเรื่องมากแล้วก็ลามกอย่างนี้เนี่ยย

"....คะ ครับๆ"

เขาค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วยืนนิ่งๆ ก่อนจะจัดการถอดที่หนีบออกจากตัวเสื้อ เขาค่อยๆทำ เพราะเขาไม่อยากถอด แล้วทีนี้จะทำยังไง กางเกงในเขาก็ไม่ได้ใส่มา ก็เขาคิดว่าเขาจะไม่ได้ถอดหนิ

"เร็วๆสิ อย่ามัวรอเวลา"

"ครับ..."

เขาไม่อยากทำแล้ว ทำไมเขาไม่รู้จักการปฏิเสธคน เขาไม่ชอบเลย

"เร็วๆ รออะไร?"

"ปล่าวครับ.."

....ตอนนี้เขาถอดตัวหนีบ อกหมดแล้ว เหลือแต่จัดการดึงกางเกงลง เขาไม่อยากดึงลง

"....."

"ดึงลงซิ"

"...ครับ"

เขาค่อยๆดึงกางเกงลง ตอนนี้ ส่วนล่างเขามันได้โผล่ออกมาแล้ว

"ว้าว...หึ"

"....."

"ผม...."

"อะไร?"

"ปล่าวครับ.."

แล้วเขาก็ถอดต่อ จนตอนนี้ กางเกงมันอยู่ที่พื้นแล้ว

"เดินมานั่งนี่ซิ"

เขาพูดพร้อมตบที่เตียง

"ครับ"

เขาเดินไปนั่งพร้อมกับหยิบผ้าห่มมาคลุม

"ไม่ต้องคลุม"

"...?"

"อะไรนะครับ"

"ฉันบอกว่าไม่ต้องคลุม"

......เขาอยากจะบ้าตาย ทำไมเขาถึงทำแบบนี้

"แบบนี้นี่แหละ ดีแล้ว"

".....ครับ"

เขาลูบขาเราอีกแล้ว....

"โอ๊ะ!...."

"ไม่ต้องตกใจ"

"....."

"อ้าขา"

เดี๋ยวนะ

"ฉันบอกว่าให้อ้าขา ไม่ได้ยินรึไง"

"เอ่อ....คือผม"

"เขินหรอ อายหรอ หรือว่าไม่กล้า"

ถ้าตอบว่าทั้งหมดล่ะ ได้มั้ย

"...ครับ ผมไม่กล้า"

"อืม ดี ใช่ได้เลย"

"ออกไปได้แล้วไป หมดธุระของเธอแล้ว"

....ทำไมรู้สึกใจหาย

"ออกไปได้แล้ว"

"ใส่กางเกงให้เหมือนเดิมด้วย"

"....."

"คุณ...."

"ฉันบอกว่าให้เธออกไปไง!!!! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง!!"

"!!! คุณ..."

"ออกไป!!"

"....ผมขอโทษ"

เขาเข้าไปจับแขทของผู้ชายคนนั้น

"เธอมีสิทธิมาจับตัวฉันด้วยหรอ ห๊ะ!!"

"ผมขอโทษ!...ผมรู้ว่าผมผิด ผมทำให้คุณหมดอารมณ์ แต่ทั้งหมดนั้นอ่ะ ผมก็แค่แสดงละคร.... ขอจริงมันอยู่นี่"

"อะไรของเธอ"

ขอใช้ทักษะนี้ล่ะกัน เห็นในหนังบ่อย

เขาพลิกคร่อมร่างกายอีกคนไว้ พร้อมกับคล้องคอ

"เป็นไงล่ะ อารมณ์กลับมารึยัง หื้ม?"

"หึ แทนที่จะปล่อยออกมาตั้งแต่แรก มาแสดงทำไม"

"อ๊ะ!!"

เขาพลิกให้ตัวเองอยู่บน แล้วเราอยู่ล่าง....เจ็บหลังอยู่เหมือนกันแหะ

"เสียงหวานดีหนิ อยากได้ยินนานกว่านี้ ต้องทำไง"

"หึ อย่าทำแรงก็แล้วกัน"

"เธอเปลี่ยนไป เด็กน่อมแน่มหายไปไหนแล้ว"

"เปลี่ยนตอนเจอคุณนั้นแหละ"

"หึ เหนื่อยอย่าพักก็แล้วกัน"

.

.

.

.

.