...บทนำ

...

ทุกคนเชื่อไม่ว่าคนเราเกิดมาก็มีบาปกรรมติดตัวเสมอ แต่มันจะขึ้นอยู่กับแต่ละคนด้วยว่าเราทำบาปไว้มากแค่ไหน ยกตัวอย่างเช่น ผมที่เป็นเด็กกำพร้า ตอนนั้นผมจำได้ไม่มีวันลืมว่าผมกำลังจะมีพ่อกับคนอื่นเขา เหมือนกับเด็กคนอื่นในบ้านเด็กกำพร้าที่มีพ่อแม่หลายคนที่อยากมีลูกแต่ไม่อาจมีได้มารับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ตอนนั้นผมวาดหวังว่าคนคนนี้ที่รับเลี้ยงผมเขาคงรวยมากแน่และเขาคงเลี้ยงดูผมดี อนาคตผมคงสดใส แต่เมื่อเขาพาตัวผมมาสถานที่ที่ไกลจากที่ที่ผมเกิดมามาก และบอกกับผมว่าเขารับผมมาเพื่อเอามาฝึกวิชาต่างๆ เพื่อที่ผมจะได้ทำงานให้เขา แต่แน่นอนว่าผมก็ยังเป็นลูกเขาอยู่

เขาดูแลผมดีเหมือนที่พ่อแม่เขาทำ พาผมไปเที่ยวนั้นนี่ทั่วโลกพร้อมกับที่พ่อผมให้ผมดูเขาทำงานและฝึกผมไปด้วย ซิ่งที่พ่อทำคือการฆ่าคน ใช่พ่อผมเป็นนักฆ่า และเขาก็สอนผมอย่างที่เขาทำเช่นกัน เขาให้ผมเรียนทั้งวิชาการทุกแขนงและศิลปะการต่อสู้ทุกประเภทรูปแบบทั่วโลกและแน่นอนผมทำได้ทุกอย่าง จนเขาหมดทุกอย่างจะสอนผมแล้ว จนวันหนึ่งเป็นวันเกิดช่วงอายุ 10 ขวบปี ของผม พ่อแอบใส่ยานอนหลับใส่เค้กวันเกิดผม!!! แล้วเอาผมไปทิ้งที่ป่าดิบกว้างใหญ่อย่างป่าอเมซอน!!

ผมต้องเจอเรื่องไม่หยุด ช่วงแรกที่ผมได้สติผมถึงรู้ว่าพ่อมันโคตรไอ้ตัวแสบของแท้ ผมเลยสาบานเลยว่าท้ารอไปได้จะเอาคืนเป็นพันๆเท่าเลย ทุกคนคงสงสัยว่าผมกับพ่อเรารักแบบไหน ผมตอบเลยว่า พ่อลูกคู่กัด ถ้าวันไหนไม่กัดกัน แกล้งกัน จะตายให้ได้ แต่เราก็รักกันดี จนผมรอดมาได้ยังไม่ทำอะไรผมก็ได้รับข่าวร้ายจนหัวใจแตกสลาย เมื่อคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตเสียชีวิตลงตอนทำภารกิจ พ่อจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมอยากร้องไห้แค่ไหนแต่ก็จำคำที่พอสอนไว้ได้

' ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจงเข้มแข็งเข้าไว้ เก็บซ่อนความรู้สึกภายใต้ใบหน้าไร้ความรู้สึกหรือลูกจะยิ้มอย่างที่ลูกชอบ แต่อย่าให้คนรู้ว่าเรารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่ เพราะมันจะทำให้คนไม่กล้าทำอะไรลูกได้ '

หลังจากที่พ่อตายไปผมหมกตัวทำแต่งาน รับค่าจ้างจากนายจ้าง ไปฆ่าคนที่พวกเขาไม่ชอบขี้หน้า คนที่เกลียด คนชั่ว แต่คนบริสุทธิ์ผมปล่อยพวกเขาจนหัวหน้าผมหรือคนที่ขึ้นตำแหน่งแทนพ่อผมเรียกผมไปตำหนิอยู่บ่อยครั้ง แน่นอนอยู่แล้วว่าผมกับหัวหน้าเราเป็นแฟนกัน จนวันเกิดครบรอบ 35 ปีของอาเธอร์ ผมกะว่าจะไปเซอร์ไพรอาเธอร์ที่ห้องของเขาซึ่งเป็นคอนโดหรู LI พอผมเขาไปก็เห็นเขากำลังนัวเนียกันกับหนุ่มน้อยหน้าหวานที่โซฟากันอย่างเมามัน พวกเขายังกอดจูบกันโดยที่ยังไม่รู้ตัวว่ามีผมยืนดูอยู่ จนเด็กหนุ่มหน้าหวานคนนั้นเสตามาเห็นผมที่ยืนอยู่ก็กรี๊ดลั่นก่อนจะพยายามผลักอาเธอร์ออก จนอาเธอร์เริ่มรู้สึกตัวจึงหันหลังมา พอเขาเห็นว่าเป็นผมก็ทำตาโต ก่อนจะละล่ำละลัก รีบพูดแก้ตัว จนผมที่ฟังคำแก้ตัวของอาเธอร์มันโครตเฮงซวย และตอแหลเป็นบ้าเลย

" เยว่ชิง!! คุณฟังผมก่อนนะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้น ผ..ผะ..ผมแค่เมา ละ แล้วเด็กคนก็ดันว่างยาปลุกซ์ผม มันเลยเป็นอย่างที่คุณเห็น " ฟังคำพูดเขาแล้วผมละอยากตัดลิ้นเขาออกมาทั้งปากหลังจากนั้นก็เลาะฟันเขาให้หมดปากตามด้วยการใช้เข็มล้นไฟแล้วเย็บปากเขาจริงๆ

" ประสาท!! กูว่าที่ผ่านมากูอดทดกับคำแก้ตัวตอแหลของมึงมามากพอแล้ววะ!...แล้วถ้าจะถามหาว่ากูรักมึงหรอ อย่าคิดพูดเลย กูหมดไปตั้งนานแล้วโว้ย!! แล้วก็อีกอย่างนะ กูเจ็บเพราะมึงมามากพอแล้วอาร์ม กิก"

" ไม่ๆๆๆๆ!!....เยว่ชิง คุณจะทำอะไร!!! คุณจะทำให้เราตายกันหมด!! เยว่ชิงคุณวางระเบิดลงเถอะนะ.....ผมขอร้อง " เหอะ ทำเป็นพูดดีกับผมแบบเมื่อก่อนไป แต่การกระทำดันสวนกันกอดชู้ตัวเองซะแน่นเลยนะ

" เหอะ ไม่ว่างหรอก เพราะกูจะเอาพวกมึงลงนรกทุกคน!! อย่าคิดว่ากูไม่รู้อะไร ว่ามึงเรียกคนของมึงมานะ แถมตอนนี้ยังซ่อนตัวกันเล็งปืนจ่อหัวกูซะด้วย แต่โทษนะกูไม่ได้โง่!!!!! "

" เพราะงั้น......เรามาตายด้วยกันเถอะ!! วังวนชีวิตของนักฆ่าอย่างพวกเรา เส้นทางก็มีแต่ความตายเท่านั้นที่รออยู่ เพราะงั้นผมแค่ให้มันมาถึงเร็วๆเท่านั้นเองอาร์ม " ถึงผมจะพูดไปนั้น แต่ใจผมกลับรู้สึกเสียใจหากผมทำอย่างที่พูดจริงๆ เพราะงั้นผมจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง

" ชิงชิง....ผมขอร้อง ผมยังไม่อยากตาย ผมยังอยากมีชีวิตอยู่กับคนที่ผมรักจริงๆ "

" นายมันเป็นคนที่เห็นแก่ตัวจริงๆนะอาร์ม.... " พูดจบผมก็เดินออกมาที่ระเบียงพร้อมกับปีนขึ้นไปยืนบนราวระเบียงห้อง ก่อนจะดึงสะลักระเบิดออกและโดดลงจากราวระเบียงที่สูงถึง 78 ชั้น

" เยว่ชิง!!!!!!! "

บึ้มมมมมม!!!!!!!

เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส อย่างที่ผมสมผัสมันมา ร่ายกายผมแหลกละเอียดเลือดกระจาย ที่ผมเห็นเพราะวิญญานออกจากร่างหลังจากตาย หลังจากนี้ผมคงต้องไปชดใช้กรรมในสิ่งที่ทำเอาไว้ในนรกแล้วสินะ แต่ก็ยังดีกว่าต้องมาเผชิญกับเรื่องที่ผมเจอมาทั้งชีวิต ผมฆ่าคนมามากมายจนนับไม่ถ้วน ต้องเจอกับรักที่เจ็บปวด ต้องใจสลายเมื่อรูว่าพ่ออันเป็นที่เสียไป และผมพอแล้วจริงๆกับชีวิต

หากผมได้เกิดใหม่ผมอยากมีชีวิตที่สงบสุข มีบ้านสักหลังให้ได้อยู่กับครอบครัว ไปทำงานทั่วไปที่คนเขาทำกัน มีคนที่ผมรักรออยู่ จัดงานเลี้ยงสังสรรค์กันในครอบครัว ผมต้องการแค่นั้นจริงๆ หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดสนิท จนผมตื่นขึ้นในสถานที่แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยทะเลเพราะมองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลที่ไม่มีแม้แต่คลื่นน้ำแต่มันนิ่งสงบ จนผมไปสะดุดเข้ากับเกาะนึ่งที่มีต้นซากุระขนานยักษ์ใหญ่อยู่ตรงกลาง ผมจึงเดินไปเกาะนั้นทันที พอมาถึงผมก็เห็นชายวัยกลางคนผมยาว ใส่ชุดจีนโบราณคนหนึ่งที่อยู่ใต้ต้นซากุระ และชายคนนั้นก็พูดขึ้นกับผม

" เจ้าว่าต้นฮวาต้นนี้งดงามรึไม่ "

" เอ่อ....สวยงดงามแต่ดูเหมือนจะเศร้าและเหงามากๆครับ "

" ใช่ งดงามแต่ดูเศร้าและเหงา และเมื่อไม่นานมานี้ มันพึ่งได้รับความเจ็บปวดจนใจสลายเพราะเจ้าของของมัน " ชายคนนั้นพูดพร้อมมองมาที่ผม

" หมายความว่าไง "

" ที่นี่คือมิติเวลาชีวิตของเจ้า มหาสมุทรที่สงบนิ่งคือ ความทรงจำ ของเจ้า เกาะคือรากฐานของชีวิตเจ้า ต้นฮวาคือชีวิตและจิตวิญญานของเจ้า "

" ความทรงจำ รากฐานชีวิต ชีวิตและจิตวิญญาน เจ้าคิดว่าลำดับความสำคัญแรกคืออะไร " เขาถามผม ผมจึงตอบโดยไม่ลังเลกับเขาทันที

" แน่นอนสิว่าต้องเป็นรากฐานของชีวิต " ผมตอบ

" ทำไมถึงตอบว่าคือ รากฐานละ " เขาถามผมกลับอีกครั้ง

" ก็เพราะว่าหากรากฐานอ่อนแอ ชีวิตและจิตวิญญานก็จะอ่อนแอไปด้วย ส่วนทรงจำไม่ว่าจะตายหรือเกิดใหม่ก็สร้างใหม่ได้ "

" หึ...เจ้าชั่งตอบเหมือนตัวเจ้าเมื่อแสนปีก่อนจริงๆ "

" หมายว่าไงตอบเหมือนกันนะ ผมเพิ่งเจอคุณครั้งแรกนะผมจะตอบคุณเมื่อแสนปีได้ไง "

เขาไม่ตอบผมแต่กลับมองกลับมาด้วยสายตาไม่โกหก หรือว่าจะเป็นชาติที่แล้วของผมนะ

" หรือชาติที่แล้วของผมหรือ " ชายคนนั้นพยักหน้า จนผมพูดไม่ออกเลย

" ใช่.....แต่ตอนนี้ช้าไม่ได้แล้ว ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่ในร่างเทพมารของเจ้า และข้าจะให้เจ้าขอพรอะไรก็ได้ไม่มีจำกัด เพียง 5 ข้อ เท่านั้น " โอโห้ มีเน้นคำประโยคหลังด้วย แต่ก็ดีแล้วละนะ จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่ใจอยากทำ สร้างควาทรงจำใหม่ขึ้น และไม่ต้องนึกถึงคนคนนั้นอีก

" งั้นผมขอละนะ

ข้อ1.ผมขอพลังทุกสายทุกธาตุและร่างกายผมรับพลังได้ทุกรูปแบบโดยไม่ขัดแยงกันและมีพลังไร้ขีดจำกัด

ข้อ2.มีพละกำลังแรงช้างสารและร่างกายรักษาบาดแผลทั้งนอกและในอย่างรวดเร็ว ยกเว้นแต่ อาการสาหัสมากๆจนเกือบถึงชีวิตใช้เวลา 7 วันแผลถึงหายสนิท

ข้อ3.เสกของทุกอย่างที่ผมอยากได้โดยไม่มีขีดจำกัด

ข้อ4.หายตัวได้ เคลื่อนที่ชั่วพริบตาไปตรงไหนก็ได้

ข้อ5. ขอมีความรักที่จริงใจ อ่านใจคนได้ไม่จำกัด และคำพูดวาจาสิทธิ์ที่ใช้ได้ดังใจนึก

ผมคงไม่ขออะไรยากไปใช่มั้ยท่านเทพ หึๆ "

" ไม่ๆ เจ้าไม่ได้ข้อมากไปเลย เหมือนชาติที่แล้วของเจ้านั้นละนะ ฮ่า ฮ่า " มีหัวเราะแห้งด้วย

" ถ้างั้นข้าจะส่งเจ้าไปแล้วนะ...แต่เดียว ข้าให้พรพิเศษกับเจ้าก่อน ซึ่งมันเป็นของเจ้าเมื่อแสนปีก่อนที่เจ้าฝากไว้กับข้าก่อนไปผ่านด้านเคราะห์ของเจ้า มันคือมิติโลกส่วนที่มีทรัพสมบัติเดิมและใหม่ของเจ้า และเจ้าระบบของเจ้าด้วย งั้นก็ลาก่อน "

จากนั้นทุกอย่างก็มืดสนิท จนผมรู้สึกตัวอีกที่ก็เหมือนผมอยู่ในถ้ำใหญ่ๆ ไม่สิ ผมว่าตัวผมสิเล็กลงมากกว่ามั้ง จนผมได้ยินเสียงในหัวผมขึ้น

[ ระบบทำการติดตั้ง ]

[ ระบบกำลังดาวน์โหลดข้อมูล ]

[ ....20% ]

[ ....50% ]

[ ....80% ]

[ ....99% ]

[ ....100% ระบบดาวน์โหลดข้อมูลเสร็จสิ้น ]

[ สวัสดีครับ นายท่านเยว่ชิง ]

" อืม จากนี้ไปคงต้องพึ่งพานายอีกเยอะหรือน้อยก็ไม่รู้นะ "

[ ครับ ผมดีใจที่ได้รับใช้ท่านอีก ]

" ว่าแต่สภาพฉันตอนนี้เป็นไงอะ "

[ ตอนนี้ท่านอยู่ในร่างแท้จริงของท่าน ซึ่งก็คือ กระต่ายจันทร์ดารา ครับ เพราะมันเป็นร่างจริงของเทพมาร และท่านต้องออกจากเขตแดนที่ผนึกท่านไว้ถึงจะกลับร่างมนุษย์ครับ ]

พอผมฟังที่ระบบบอก จึงลองใช้พลังก่อน ซึ่งมันก็มีเต็มเปี่ยมเลย ต่อมาก็ทดสอบพละกำลังตัวเองโดยการชกไปที่ประตูถ่ำจนมันสะเทือนรุนแรง พอเห็นว่าไม่ได้ผล ผมจึงใช้พลังควบคู่ไปกับแรงหมัดมหาศาลของตัวเอง จนมันพังทลายลง พร้อมกับนาฬิกาทรายที่ใช้ผนึกร่างนี้ ระบบบอกว่ามันคือการผนึกเวลา ซึ่งคนที่ถูกผนึกเวลาก็จะติดอยู่ในนั้นแม้เวลาภายนอกจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีวันออกมาได้ พอได้ฟังผมจึงรู้ว่ามีคนไม่อยากให้ผมออกมาแน่ๆ ระบบบอกว่า ก็มีข้อดีที่ การบำเบ็ญยาวนานถึง แสนปี ทำให้ผมแข็งแกร่งมากๆจนไม่มีใครเทียบได้

และระบบยังบอกอีกว่า ก่อนร่างนี้เข้าฝึกบำเพ็ญมีลูกศิษย์อยู่สามคน คือ หญิง1 เกอ1 เอกบุรุษ1 เอกบุรุษคือพี่ใหญ่ หญิงคือพี่รอง เกอคือน้องเล็ก ตอนนี้ทั้งสามคนอยู่กันคนละที่หลังจากที่ร่างนี้เก็บตัวฝึกตน เอกบุรุษแยกทางก่อตั้งสำนัก และแต่งงานกับพี่รองที่ตนหลงรักมานานจนมีลูกห้าคน ส่วนศิษย์คนเล็กเป็นหมอที่ปลีกตัวอยู่ในป่าเขา ผู้คนเรียกว่าหมดเทวดา พอฟังจบบวกกับความทรงจำร่างนี้ เขาจึงอยากเจอลูกศิษย์ทั้งสามคนจริงๆ แต่ว่าเขาได้เกิดใหม่ทั้งที่ก็ไม่อยาพลาดเรื่องสนุกของโลกใบใหม่ของเขาหรอก ส่วนลูกศิษย์เขาจะไปหาเมื่อไรก็ได้หรืออาจบังเอิญเจอกันด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ขอไปท่องเที่ยวโลกกว้างเสียหน่อยแล้วกัน ว่าเป็นยังไงบ้าง