Happy birthday นะคะพี่ชาย"

ฉันยิ้มให้คนตัวสูงที่ยืนทำหน้างงอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญสีหวานออกไปให้

พี่ชายมองหน้าฉันด้วยสินะที่บอกว่าอึ้งไม่หายคงไม่คิดว่าอยู่ๆ ฉันจะบุกมากลางมหาลัยแล้วเซอร์ไพรส์เขาแบบนี้สินะ

ผู้ชายตัวสูงรูปร่างสมส่วนที่ยืนทำหน้างงตรงหน้าฉันชื่อ "พี่กัลป์" เขาเป็นหนุ่มหล่อจากคณะวิศวะแถมพ่วงตำแหน่งพี่ชายแท้ๆ ของฉันด้วย พี่กัลป์อายุห่างจากฉันแค่ปีเดียวซึ่งปีนี้ฉันพึ่งจะได้เข้าเรียนในมหาลัย แต่จะให้ฉันมาเลี้ยงได้พี่ชายฉันคงทำไม่ได้ ฉันเลยเลือกที่จะเรียนบริหารธุรกิจเพราะคิดว่ามันน่าจะง่ายและเหมาะกับผู้หญิงอย่างฉันมากกว่า

ฉันชื่อ 'ฝันหวาน' เป็นเด็กผู้หญิงอายุ 18 ธรรมดาๆ ที่เพิ่งสอบติดมหาลัยชั้นนำที่พี่ชายเรียนอยู่ได้ ที่จริงพี่ชายบังคับให้ฉันเรียนคณะเดียวกับเขาด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าจะมีคนแกล้งฉัน แต่ฉันไม่ได้ฉลาดเป็นกฎเหมือนพี่ชายนี่นา แค่สอบเข้าที่เดียวกันได้ฉันก็คิดว่าตัวเองเก่งมากแล้ว

"หวานมาที่นี่ได้ยังไง" พี่ชายเขาทำเสียงเค็มหอมกับจ้องหน้าฉันไม่วางตา แถมเพื่อนๆ ของพี่ชายอีกสี่ห้าคนก็จ้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวเลย ก็ไม่รู้หรอกนะว่าพี่ชายไม่พอใจอะไร เข้าทำท่าเหมือนจะรู้ฉันเลย

"พี่พรีมบอกว่าถ้ามาหาที่มหาลัยจะเจอพี่ชายนะค่"

"แล้วนี่มากับใคร อย่าบอกนะว่ามาคนเดียวน่ะ"

"หวานอายุ 18 แล้วนะคะ ไปไหนมาได้คนเดียวได้แล้วน่า"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย พี่ถามว่า..."

"ฉันเป็นคนพามาเองแหละ" เสียงหวานๆ ของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นเมื่อพี่ชายทำท่าจะดุฉันอีก นางบางแบบบางของผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในวงสนทนาพร้อมกับกล่องของขวัญกล่องใหญ่ที่เธอยื่นออกไปให้ผู้ชายจอมดุคนนั้น

"สุขสันต์วันเกิดนะกัลป์"

"ทำอะไรไม่ปรึกษาฉันเลยนะพรีม"

"ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ"

พี่พรีมหว่านยิ้มสวยทำเอาเพื่อนผู้ชายของพี่กัลป์หน้าแดงกันเป็นแถบๆ ผู้หญิงคนนี้เธอชื่อ "พรีม" เป็นรุ่นพี่สุดฮอตที่เรียนบัญชีท่านยังเป็นแฟนของพี่ชายอีกด้วย พี่พรีมเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ดวงตากลมโต ผมยาวหยักศกถึงกลางแผ่นหลัง รูปร่างบอบบางแต่ดูแต่ดูเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน เป็นผู้ยิ่งดีถ้าใครได้เป็นแฟนนี้ถือว่าโชคดีสุดๆ เลย

"ไม่เห็นต้องมาถึงที่นี่เลย กลับไปฉลองกันที่บ้านก็ได้นี่" พี่ชายยังคงบ่นอุบไม่หยุด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ปกปิดรอยยิ้มมุมปากจากสายตาของฉันไม่ได้หรอก

"ที่ท่องที่บ้านทุกปีมันน่าเบื่อนี่คะ"

"ถ้าคราวหน้าทำอะไรไม่ปรึกษาพี่อีกพี่จะตีให้ตายเลย" พี่กัลป์ชี้หน้าฉันยังหาตัวก่อนจะยอมรับของขวัญจากมือของฉันไปแต่โดยดี พี่ชายเขาก็มักจะคุยฉันแบบนี้ประจำแหละ แต่เอาเข้าจริงๆ กับไม่กล้าตีฉันเหมือนอย่างที่พูด ขอบอกอย่างหนึ่งนะว่าพี่ชายนะหวงฉันสุดๆ ไปเลย และฉันเองก็ติดพี่ชายเอามากๆ เหมือนกัน เพราะแบบนั้นแหละมั้งเขาถึงเห็นฉันเป็นเด็กไม่ยอมโตสักที

"พี่ชายคู่แบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโตแล้วนะไม่เบื่อบ้างหรอคะ"

"เดี๋ยวนี้ชอบยอกย้อนนะเราน่ะ"

"ก็มันจริงนี่นา แบร่" ฉันทำหน้าทะเล้นแลบลิ้นใส่ พอเอาเข้าจริงๆพี่ชายก็ไม่กล้าทำอะไรหวานอยู่ดี

"เรานี่มัน..."

"ดูถ้ามีความสุขจังนะ" เสี่ยงทุ้มของใครบางคนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังช่วยทำให้พี่ชายที่กำลังจะอ้าปากดุฉันหุปปากไปแต่โดยดี ฉันค่อยๆหันหลังกลับไปมองตามสิ่งที่ดังมาและได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า

ผู้ชายที่ตัวสูงกว่าพี่ชายนิดหน่อย รูปร่างสมส่วนเหมือนนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสาร ดวงตาสีดำผู้คมต้องไปที่หน้าพี่ชายด้วยสายตาอาฆาต ต่างจากริมฝีปากสีระเรื่อที่กำลังแสยะยิ้มร้ายกาจอยู่ ถึงแม้เขาจะหน้าตาดีมากแต่สายตาที่เขาใช้ความมองทุกคนมันดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

"ขอร่วมวงด้วยคนสิ"

"พายุ" ฉันได้ยินเสียงพี่พรีมที่ยืนอยู่ข้างๆ พึมหำออกมาเสียงเบาสีหน้าที่ดูมีความสุขของเธอค่อยๆจางลงจนเหลือแค่สีหน้าวันๆเท่านั้น พี่กัลป์เองก็เหมือนกัน เฝ้ามองไปที่ผู้ชายที่มาใหม่คนนั้นด้วยสินะท่าทางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนไม่ดีสินะ

"ต้องการอะไร" พี่ชายถามเสียงเกมพร้อมกับเดินมาขวามือฉันกับพี่พรีมให้ไปหลบอยู่ด้านหลังเขา ท่าทางร้อนรนของพี่กัลป์ยิ่งตอกย้ำกับฉันว่าผู้ชายคนนั้นน่ะอันตรายสุดๆ ไปเลย

"แค่จะเอาของขวัญมาให้ ก็วันเกิดเพื่อนทั้งทีนี่"

ตุบ!

บอกแค่นั้นกองของขวัญสีดำสนิทก็ถูกโยนมาตรงมานั่งที่เรากำลังนั่งกันอยู่ ฉันเลือกมองไปที่กล่องของขวัญอาถรรพ์นั้นแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายตัวสูงที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม และส่งสายตาจ้องมองมาที่พวกเราด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย

นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย

Happy birthday "น้ำเสียงถุงตั้มยังคงพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจทั้งที่ไม่มีใครยินดีกับการมาของเขาเลยสักคน สองมือของผู้ชายคนนั้นค่อยๆลงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วค้างเอาไว้แบบนั้น สีหน้าของเขาดูสะใจที่เห็นพี่ชายของฉันกัดฟันได้แล้วมองหน้าเขากลับอย่างทำอะไรไม่ได้

"กลับไปซะ ฉันไม่อยากได้ของๆ แก"

"เหอะ คนที่แย่ง 'ของ' ของคนอื่นไปพูดแบบนี้ได้ด้วยหรอ" ผู้ชายคนนั้นเค้นเสียงหัวเราะออกมาทางที่เขายังจ้องหน้าพี่ชายด้วยสายตาแข็งเกล้าถึงเขาจะยิ้มแถมหัวเราะแต่หน้าไม่ได้ทำให้ฉันมองว่าเขาเป็นคนใจดีเลย ตรงกันข้ามมันก็ทำให้เขาดูน่ากลัวขึ้นไปอีก

"แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อ 'ของ' มันไม่รักดีเอง ก็ช่วยไม่ได้"

"กลับไปซะพายุ ถือว่าฉันขอร้องนะ"

พี่พรีมที่ยืนเงียบอยู่นานเอยขึ้นมาบ้าง และเพราะคำพูดของเธอก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นละสายตาออกจากพี่ชายแล้วมาจ้องที่เธอแทนจ้องพี่พรีมยังไม่พอเข้ายังเพื่อแพร่สายตาอาฆาตของเขามาให้ฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่พรีมอีกด้วย อืมม์ ฉันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะเนี่ย

"แล้วทำไมฉันต้องฟังคำของเธอด้วย"

"แกจะไม่ยอมไปดีๆ ใช่ไหม!'

"ใจเย็นสิ ฉันยังไม่ได้อวยพรวันเกิดให้ 'เพื่อน' เลยนะ" คุณตรงหน้ายังคงตีหน้าซื่อยืนยิ้มอยู่ได้ทั้งที่ไม่มีใครอยากให้เขาอยู่ สายตาแข็งเกล้าของผู้ชายคนนั้นยังคงจับจ้องมาที่พี่พรีมไม่วางตา และภายในแววตา นั้นฉันก็แอบเห็นแววตาหวั่นไหวของเขาในนั้นด้วย

แววตาที่บอกว่าเขากำลังเจ็บปวด แต่เขาเลือกที่จะเก็บมันไว้ไม่แสดงออกมา

"ขอให้มีความสุขกับของที่แย่งฉันไปนะ"

"..."

"จะทำอะไรก็ขอให้วิบัติไปซะทุกเรื่อง ขอให้ความรักของแกเจอแต่หายนะ ใช้ชีวิตเหมือนคนที่ตกนรกไปแล้วทั้งเป็น"

น้ำเสียงสาปแช่งของเขาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทุกคนที่อยู่โดยรอบไม่มีใครกล้าขยับ ทำได้แค่อยู่นิ่งๆ แล้วโมผู้ชายคนนั้นด้วยความรู้สึกที่ต่างกันไป พี่กัลป์ที่ยืนอยู่ใกล้ฉันกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ ส่วนพี่พรีมก็ได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาผู้ชายคนนั้นอีกเลย อ่า สถานการณ์แบบนี้ฉันควรทำยังไงดีเนี่ย T^T

"ที่จะพูดมีแค่นี้ใช่ไหม" พี่ชายทำใจดีซื้อเสือพูดออกไปทั้งที่สีหน้ายังรู้หวั่นๆ ผู้ชายคนนั้นฉีกยิ้มให้กับพี่กัลป์เหมือนไม่สนใจสายตาหลายคนที่มองตรงไปยังเข้าเลย ต้องเป็นคนยังไงกันนะถึงจะกล้าทำแบบนี้ได้ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

"แกจะต้องเจ็บปวดเหมือนอย่างที่แกเคยทำกับฉัน...ไอกัลป์!"

จบน้ำเสียงต่ำๆ ที่ฟังดูหน้าขนลุกเหมือนผู้ชายคนนั้นก็ยอมหันหลังกลับและจากไปโดยดี พอพ้นสายตาที่น่าขนลุกของเขาทุกคนก็ถอนหายใจออกมาเพื่อใจเหมือนโล่งอก คงมีแค่พี่ชายมั้งที่ทำหน้าเครียดแล้วมองตามแผ่นหลังกว้างๆ ของผู้ชายคนนั้นที่กำลังเดินทางออกไป

"นี่มันเรื่องอะไรกันคะ" ฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้ พี่กัลป์ละสายตาจากผู้ชายคนนั้นแล้วก้มหน้ามองที่ฉันช้าๆ สีหน้าพี่ชายยังดูไม่ค่อยโอเคเลยแฮะ

"ไม่มีอะไร พี่ว่าหวานรีบกลับบ้านไปดีกว่านะ พรุ่งนี้ต้องรับน้องไม่ใช่หรอ"

"แต่ผู้ชายคนนั้นเขา..."

"อย่าเข้าใกล้มันเด็ดขาดเลยนะ" พี่ชายกำชับเสียงหนักแน่นที่ฉันยังพูดกับเขาไม่ทันจบประโยค สีหน้าเป็นกังวลของพี่ชายที่ชายชัชทำให้ฉันยิ่งอยากรู้เรื่องของเขามากขึ้นอีก

ระหว่างพี่กัลป์กับผู้ชายคนนั้นต้องมีอะไรกันแน่ๆ และดูท่าแล้วเหมือนจะมีพี่พรีมเข้าไปเกี่ยวด้วย สีหน้าท่าทางอาฆาตแค้นของผู้ชายคนนั้นยังใช่ชัดอยู่ในหัวของฉัน มันต้องไม่ใช่แค่ผู้ชายทะเลาะกันธรรมดาแล้วล่ะหรือว่า...ฉันไม่ขอเดาดีกว่านะ เรื่องบางเรื่องมันอาจซับซ้อนกว่าที่คิดก็เป็นได้

"ทำไมเขาพูดถึงพี่ชายแบบนั้นล่ะคะ" อยากรู้ก็ต้องถามดีที่สุด แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ความอะไร

"ฟังนะว่าหวาน พี่จะเอาหวานมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะงั้นพี่ขอร้องอย่าถามอะไรพี่เลยนะ"

"แล้วที่บอกว่า..."

"ผู้ชายคนนั้นเป็นคนอันตราย พยายามอย่าเข้าใกล้ เข้าใจไหม"

"หวานไม่..."

"เข้าใจมั้ย!" พี่ชายย้ำเสียงเข้ม ทำให้ฉันต้องพยักหน้ารับเร็วๆ เพราะกลัวจะโดนดุอีก พอฉันบอกจะเชื่อที่เขาพูดพี่กัลป์ก็ทำหน้าโล่งใจเลย เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วลูบหัวฉันเบาๆ เหมือนที่ชอบทำทุกทั้งเวลาที่ฉันเป็นเด็กดี "ขอโทษที่ดุนะ แต่พี่ไม่อยากให้หวานมาเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ"

"เข้าใจแล้วค่ะ" ฉันยอมบอกว่าเข้าใจทั้งที่ความจริงแล้วฉันไม่เข้าใจอะไรเลย พี่ชายยิ้มจางๆ ให้ก่อนจะหันกลับไปมองพี่พรีมที่ตอนนี้ยืนหน้าเครียดไม่ต่างจากพี่ชายเลย

"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะพรีม มาเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งที่หอ"

"พี่กัลป์ คือว่าฉัน..."

"ฉันยังไม่อยากจะฟังอะไรตอนนี้ มาเถอะ" พี่ชายบอกเสียงเรียกก่อนที่เขาจะจูงมือฉันไปที่รถคันหูของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล ฉันที่ถูกพี่ชายจูงให้เดินไปทำได้แค่เรียวหลังกลับมามองพี่พรีมที่ยังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอหยิบกล่องของขวัญสีดำนั่นขึ้นมาก่อนจะทิ้งลงกับถังขยะที่อยู่ไม่ไกลนักทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เปิดออกดูเลย ฉันมองท่าทีของเขาทั้งสองคนด้วยคำถามที่เต็มหัวไปหมด

'คนที่แย่ง 'ของ' ของคนอื่นไปพูดแบบนี้ได้ด้วยหรอ'

คำพูดของผู้ชายคนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของฉันไม่หยุด หมายความว่ายังไงที่บอกว่าพี่ชายไปแย่งของๆ เขา พี่กัลป์ไม่ใช่คนที่จะแย่งของใครสักหน่อย ฉันว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันแน่ๆ

แต่สีหน้าซีเรียสระดับสิบกะโหลกของพี่ชายบอกกับฉันได้ดีว่าเรื่องพวกนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องเข้าใจผิด เรื่องพวกนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าที่ฉันเห็นแน่ๆพี่ชายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่นะ

@ มหาวิทยาลัย ตึกคณะบริหารธุรกิจ

 "เลิกกิจกรรมแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ" พี่กัลป์กำชับฉันเสียงเข้มเป็นรอบที่ร้อยขนาดที่ฉันกำลังจะผลักประตูรถเดินลงมา ฉันที่โดนสอนมาตลอดทางทำได้แค่จ้องหน้าหล่อๆ ของพี่ขายแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดิฉันเข้ามหาลัยแล้วนะ ทำไมเข้าทำเหมือนฉันเป็นเด็กสามขวบที่ถูกส่งเข้าโรงเรียนอนุบาลเลย

  "ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย ระวังตัวเองดีๆ ห้ามเข้าใกล้ผู้ชายแปลกหน้าเข้าใจมั้ย"

  "ป๊ากับม๊ายังไม่หวงหวานเท่าพี่ชายเลยนะคะ"

  "ไม่รู้ล่ะ ถ้าเลิกกิจกรรมแล้วโทรหาพี่ด้วย เดี๋ยวพี่มารับ ห้ามเถลไถลนะรู้มั้ย

 "ค่า~ มีพี่ชายดูขนาดนี้หวานไม่กล้าดื้อหรอกน่า" ฉันบอกด้วยน้ำเสียงประชดประชันก่อนจะเปิดประตูโดนแล้วเดินลงมาแต่ถึงอย่างนั้นพี่ชายก็ไม่ไว้หันมากำชับอีกรอบอยู่ดี

  "อย่าลืมที่พี่เตือนนะหวาน ห้ามเข้าใกล้คนแปลกหน้าเข้าใจมั้ย"

  "ค่าๆ เข้าใจแล้ว ว่านไปแล้วนะ บาย~~"

  ก่อนที่พี่ถ่ายจะสวดให้ฟังมากไปกว่านี้ฉันรีบพูดตัดบทเร็วๆ ก่อนจะปิดประตูรถแล้วโบกมือลาเบาๆ เฮ้อ ทำไมพี่ชายฉันถึงขี้หวงแบบนี้ก็ไม่รู้จำได้ว่าตอนประถมฉันเคยโดนเพื่อนผู้ชายในห้องแกล้ง แต่พอพี่ชายรู้เรื่องเขาก็เอาคืนเด็กพวกนั้นซะจนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่กล้าที่จะก่อเรื่องหรือหาเรื่องใครไม่ใช่กลัวพี่ชายจะลำบากหรอก ฉันกลัวว่าคนพวกนั้นจะลำบากพอพี่ชายฉันมากกว่า

"มาช้านะยัยหวาน" ทันทีที่ฉันเดินลงจากรถได้น้ำเสียงกระแนะกระแหน่ของเพื่อนสนิทฉันก็ดังขึ้นมา ผู้หญิงร่างอวบท่าทางอารมณ์ดีคนนั้นชื่อหนูดี เธอเป็นเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของฉันเอง

"โทษที พอดีพี่ชายฉันบ่นนานไปหน่อย"

"วันนี้พี่กัลป์ก็มาส่งหรอ? อยู่ไหนอ่ะ เข้าเดินมาส่งได้หรือเปล่า" พูดพลางสอดส่ายสายตาไปโดยรอบ

"กลับไปแล้ว"

"โธ่ ถ้าเขามาก็บอกกันบ้างสิ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานเพิ่งเห็นหน้าพี่เขาแค่ครั้งสองครั้งเอง" หนูดีพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายแถมยังทำหน้างอเหมือนจะไม่พอใจฉันอีกต่างหากลืมบอกไปว่าหนูดีอ่ะเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่ชายฉันเลยนะทั้งที่ฉันบอกว่าพี่กัลป์มีแฟนอยู่แล้วแต่เธอก็ทำหูทวนลมและขอเป็นแฟนคลับของเขาต่อไปแล้วแฟนคลับของพี่ชายไม่ได้มีแค่หนูดีหรอกนะสาวๆเกือบครึ่งคนมหาลัยก็กรี๊ดพี่ชายฉันทั้งนั้นไม่รู้ว่าตาลุงขี้บ่นนั้นมีอะไรให้สนใจนักก็ไม่รู้

"เอาน่าเดี๋ยววันหลังจะพามาแล้วกัน"

"ก็พูดแบบนี้ตลอดอ่ะ"

"ย่าทำงอมไปหน่อยเลยนะรีบเข้าไปเหอะเดี๋ยวรุ่นพี่เขาก็ได้มาด่าเอาหรอก" สันดานแผ่นหลังแน่นๆของหนูดีให้เดินไปข้างหน้าเมื่อเสียงกลองที่ตีรัวๆดังขึ้นอยู่ไม่ไกลวันนี้เป็นวันรับน้องของมหาลัยเสียงเพลงคึกคักกับพวกรุ่นพี่ที่แต่งตัวประหลาดๆทำให้ฉันยิ้มตามอย่างหุบไม่อยู่ อ่า วันนี้ฉันจะเจออะไรบ้างเนี่ยหวังว่าฉันคงไม่โดนแกล้งนะ