.../เหวร้าง/...

ทหารและเหล่าบริวาร "ทำความเคารพท่านจอมมาร~~" ลากเสียงพร้อมกับโค้งตัวลงอย่างช้าๆ

จอมมารถานไถเดินเข้ามา ดวงตาของจอมมารถานไถที่มองแต่ละคนนั้น ทำให้เหล่าทหารมากมายที่คำนับอยู่แต่ไม่ได้ก้มหน้าก็รีบก้มหน้าลงทันที

เมื่อจอมมารถานไถเดินขึ้นบันไดทั้งหมด 30 ก้าว ก็ได้เดินขึ้นมาถึงและนั่งลงบนที่นั่งของจอมมาร

ทหารและเหล่าบริวาร "ท่านจอมมาร" ทหารและเหล่าบริวารพูดจบ ก็เลิกโค้งคำนับและกลับมายืนในท่าที่ปกติ

จอมมารถานไถไปรอบๆและขยับนิ้วเล่นอยู่บนที่นั่งของจอมมาร ก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา

จอมมารถานไถ "เจ้ากรมคลัง"

เจ้ากรมคลัง "ท...ท่านจอมมาร" หวาดกลัว

จอมมารถานไถ "ข้าขอถามเจ้า ที่กรมคลังของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว"

เจ้ากรมคลัง "ขาดภาษีพ่ะย่ะค่ะ" เสียงสั่น

จอมมารถานไถ "ขาดภาษีหรือ" เอียงตัวมาข้างหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินลงมาหาเจ้ากรมคลังอย่างช้าๆ

จอมมารถานไถ "ขาดภาษีอย่างนั้นหรือ" นำมือตนเองแตะไปที่ไหล่ก่อนจะใช้มือของตนเองปัดไหล่ของเจ้ากรมคลังอย่างเบาๆ

จอมมารถานไถ "เจ้ากรมคลัง ดูตัวเจ้าสิ มีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด"

เจ้ากรมคลังรีบเดินถอยหลังแล้วค้อมคำนับจอมมารถานไถทันทีก่อนจะพูด

เจ้ากรมคลัง "ข้าเลอะเลือนเอง มิได้สนใจเรื่องฝุ่นพวกนี้เลย"

จอมมารถานไถ "ทหาร! จับตัวเจ้ากรมคลังผู้นี้ไปขังไว้ที่คุกนิรนาม!" พูดเสียงดังออกมาก่อนจะเดินถอยหลังและนำมือมาเช็ดเสื้อตนเอง

เจ้ากรมคลัง "ท่านจอมมาร!! ท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะ ทุกวันนี้ผู้คนต่างลำบากทั้งนั้นเลย ท่านจอมมาร!"

จอมมานถานไถที่กำลังเดินขึ้นบันไดก็หยุดชะงักแล้วหันหน้ากลับมามองที่เจ้ากรมคลัง

เจ้ากรมคลัง "หลายวันมานี้ชาวเมืองทุกคนต่างพากันเสียภาษี และมีชาวเมืองอีกหลายคนที่เสียชีวิตเพราะขาดอาหาร"

จอมมารถานไถ "เพราะเหตุใด"

เจ้ากรมคลัง "มี....มีกษัตริย์แคว้นชิงเข้ามาปล้นชิงเงินทองและของมีค่าจากชาวเมืองไป"

จอมมารถานไถทำมือให้ทหารที่กำลังจะจับเจ้ากรมคลังไปขังไว้ที่คุกนิรนามแต่ยังไม่ได้จับเจ้ากรมคลังก็พูดขึ้นมาก่อน เมื่อตอนนี้ทหารเห็นจอมมารถานไถทำมือก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้สามารถจับตัวเจ้ากรมคลังได้แล้ว เลยเดินเข้ามาและจับเจ้ากรมคลังไปที่คุกนิรนามทันที

เมื่อเดินออกไปแล้ว จอมมารถานไถก็เดินลงกลับมาคืนและเดินออกไปจากที่นี่ทันที

.../โลกมนุษย์/...

จอมมารถานไถมาถึงโลกมนุษย์และรีบเดินไปที่กษัตริย์แคว้นจิ่งทันที

เมื่อเดินมาถึงกษัตริย์แคว้นจิ่งก็เข้ามาที่ท้องพระโรงก็เดินเข้ามายืนข้างหน้าของถานไถจิ้น ถานไถจิ้นที่กำลังอ่านฎีกาอยู่ก็เห็นใครสักคนกำลังยืนอยู่ข้างหน้า เมื่อวางฎีกาลงก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่อยู่ตรงนั้น ที่แท้เป็นจอมมารถานไถนี่เอง

ถานไถจิ้น "จอมมารถานไถ" ลุกขึ้นและโค้งคำนับ

จอมมารถานไถ "เจ้ากรมคลังกล่าวว่า ที่นี่มีกษัตริย์แคว้นชิงเข้ามาปล้นเงินทองและของมีค่าจากชาวเมือง"

ถานไถจิ้น "ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้เองหรือ"

จอมมารถานไถ "เหตุใดเจ้าจึงไม่กล่าวแก่ข้า" ขึ้นเสียงพร้อมกับนำมือตีโต๊ะแรง

ถานไถจิ้น "จอมมารถานไถ ทุกวันเจ้าทำอะไรข้าย่อมรู้ แต่ข้ากะว่าจะกล่าวกับเจ้า แต่วันนั้นข้าไปหาเจ้าแล้ว เจ้ากำลังยุ่งอยู่" เดินออกจากที่นั่งและเดินมายืนข้างหลังของจอมมารถานไถ

จอมมารถานไถ "ทีหลัง ข้าจะยุ่งไม่ยุ่งเจ้าก็ต้องกล่าวแก่ข้า" หันหลังมามองถานไถจิ้น

ถานไถจิ้น "ไหนๆเจ้าก็มาแล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าช่วยข้าแปลความหมายนี้ทีสิ ข้ากำลังศึกษาอยู่ ข้าถามเนี่ยนไป๋อวี่แล้ว"

...****************...

...ยามเป็นไปไม่ได้ร่วมผ้าห่ม ยามตายได้ร่วมหลุม...

...****************...

จอมมารถานไถ "ยามเป็นไปไม่ได้ร่วมผ้าห่ม ยามตายได้ร่วมหลุม" อ่านจบก็วางฎีกาลงแล้วหันหน้ามามองถานไถจิ้นพร้อมกับแววตาและรอยยิ้ม

ถานไถจิ้น "เจ้ามองข้าทำไมกัน แล้วรอยยิ้มนั่น" สีหน้าสงสัย

จอมมารถานไถ "ถานไถจิ้นน้อย....ถานไถจิ้น" เดินวนรอบตัวถานไถจิ้น

ถานไถจิ้น "อะไร มันแปลว่าอะไร"

จอมมารถานไถ "มันหมายถึง แม้มีชีวิตไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ยามตายก็ได้เคียงข้างกันในหลุมศพเดียวกัน"

ถานไถจิ้น "ความหมายเป็นแบบนี้หรือ"

จอมมารถานไถ "หาไม่แล้ว จะให้เป็นดั่งเช่นไร" ยิ้มเหมือนมีความคิดอะไรแปลกๆ

ถานไถจิ้น "พรุ่งนี้จะมีงานเทศกาลลอยโคมไฟ เจ้าจะมาร่วมด้วยหรือไม่"

จอมมารถานไถ "แน่นอนสิ ข้าย่อมมาร่วมด้วยอยู่แล้ว" ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาก่อนจะหันหลังแล้วเดินไป

ถานไถจิ้น "เจ้าจะไปแล้วหรือ"

จอมมารถานไถ "หาไม่แล้ว จะให้เป็นดั่งเช่นไร" ยิ้มเหมือนมีความคิดอะไรแปลกๆ

ถานไถจิ้น "พรุ่งนี้จะมีงานเทศกาลลอยโคมไฟ เจ้าจะมาร่วมด้วยหรือไม่"

จอมมารถานไถ "แน่นอนสิ ข้าย่อมมาร่วมด้วยอยู่แล้ว" ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาก่อนจะหันหลังแล้วเดินไป

ถานไถจิ้น "เจ้าจะไปแล้วหรือ"

จอมมารถานไถ "อ้อ ข้ามีงานที่ต้องทำให้เสร็จก่อนวันพรุ่งนี้" เสียงสดใสพร้อมกับพูดจบก็เดินออกจากที่แห่งนี้

ถานไถจิ้น "ไป๋อวี่" เรียกพร้อมกับเดินขึ้นมาหยิบฎีกา

เนี่ยนไป๋อวี่ "ฝ่าบาท" ทำความเคารพ

ถานไถจิ้น "เจ้าเอาฎีกานี้ไปเก็บที" ยื่นฎีกา

เนี่ยนไป๋อวี่ "พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท" เดินขึ้นมารับแล้วเดินออกไป

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

.../เหวร้าง/...

จอมมารถานไถเดินขึ้นมาบนที่นั่งของจอมมารและนั่งลงพร้อมกับใช้สายตามองไปที่เหล่าบริวารก่อนจะกล่าว

จอมมารถานไถ "พรุ่งนี้มีงานเทศกาลลอยโคมไฟ พวกเจ้าทุกคนก็มาร่วมงานด้วยเถอะ" ยิ้มเล็กน้อยให้เหล่าบริวาร

จอมมารถานไถปรบมือ ทำให้ที่แถวนั้นเต็มไปด้วยเสียงปรบมือของจอมมารถานไถ ก่อนที่เสียงจะหยุดนิ่งไป จอมมารถานไถมองไปที่ทหารทางด้านขวา เมื่อทหารพวกนั้นเห็นจอมมารถานไถมอง จึงรู้ทันทีและเดินไปหยิบกล่องด้านหลังมา ก่อนจะแงะกล่องใบนั้นที่มีขนาดใหญ่และสีดำผสมแดงที่แสนจะน่ากลัว เมื่อทหารพากันแงะกล่องเสร็จแล้ว ก็ช่วยกันยกที่เปิดออก ข้างในมีของล้ำค่ามากมาย ทำให้เหล่าบริวารต่างพากันชะเงยมอง

จอมมารถานไถ "พวกเจ้านำสิ่งนี้ไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้ให้สนุกเถอะ"

เหล่าบริวาร "ท่านจอมมารดีที่สุดในหมื่นภพ ท่านจอมมารดีที่สุดในหมื่นภพ" โค้งตัวมาข้างหน้า

จอมมารถานไถ "และพวกเจ้าทุกคน ห้ามทำความเคารพข้าเด็ดขาด ห้ามหาเรื่องใคร แต่งกายให้เหมือนคนธรรมดาทั่วไป หากพวกเจ้าไปมีเรื่องกับใครล่ะก็ ข้าจะลงทัณฑ์พวกเจ้า" เสียงที่น่ากลัวปนกับความโหด

เหล่าบริวาร "พวกข้าจะไม่ทำให้ท่านจอมมารผิดหวัง พวกข้าจะไม่ทำให้ท่านจอมมารผิดหวัง" พากันก้มหัวลง

จอมมารถานไถลุกขึ้นและเดินลงมาจากที่นั่งของจอมมารทันที ก่อนจะเดินออกไปจากที่แห่งนี้

เหล่าบริวาร "ท่านจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ในหมื่นภพ ท่านจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ในหมื่นภพ" ทำความเคารพ

งานวันลอยโคมไฟได้เริ่มขึ้น ณ ตอนนี้แล้ว

...****************...

...กษัตริย์แคว้นจิ่ง...

...****************...

ถานไถจิ้นกำลังนั่งอ่านฎีกาอยู่

เนี่ยนไป๋อวี่ "ฝ่าบาท พระองค์ยังไม่ไปร่วมงานลอยโคมไฟอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ" ยืนอยู่หน้าฝ่าบาท

ถานไถจิ้น "ข้าอ่านฎีกาเสร็จก่อน อีกไม่กี่ฉบับก็จะเสร็จแล้ว"

ถานไถจิ้น "หากเจ้าร้อนใจก็ไปก่อนข้าเถอะ"

เนี่ยนไป๋อวี่ "ข้าเปล่านะพ่ะย่ะค่ะ"

ถานไถจิ้น "ยิ่งเจ้าพูดแบบนี้ยิ่งร้อนใจ เจ้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าตามไป"

เนี่ยนไป๋อวี่ "ฝ่าบาท" กำลังคิด

เนี่ยนไป๋อวี่ "พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เช่นนั้นข้าไปก่อน ท่านค่อยตามพ่ะย่ะค่ะ" เดินถอยหลังแล้วกลับหลังหันไป

ถานไถจิ้นยังคงนั่งอ่านฎีกาอยู่ ไม่นานหลังจากที่เนี่ยนไป๋อวี่ไปแล้ว จอมมารถานไถก็เดินเข้ามา แล้วมาหยุดอยู่ที่ข้างๆของถานไถจิ้น

จอมมารถานไถ "ข้าอุตส่าห์ไปรอเจ้า เดินหาเจ้า แต่เจ้ากับมานั่งอ่านฎีกาอยู่ตรงนี้" นั่งลงข้างๆถานไถจิ้นที่ด้านซ้ายมือ

จอมมารถานไถ "มันหมายความว่าอย่างไรหรือ" นำมือตัวเองไปหยิบฎีกาที่ถานไถจิ้นกำลังอ่านอยู่

ถานไถจิ้น "เจ้ากำลังทำอะไร" จะหยิบฎีกากลับมาคืน

จอมมานถานไถ "ได้เวลาไปงานลอยโคมไฟแล้ว" ฎีกาหายไปจากมือ

ถานไถจิ้น "เจ้า..." ดึงผ้าจอมมานถานไถ

จอมมารถานไถ "ดึงผ้าข้าทำไม" ดึงกลับมา

จอมมารถานไถ "ไปร่วมงานเถอะ" ดึงถานไถจิ้นขึ้นมา

...----------------...

...งานลอยโคมไฟ...

...----------------...

ระหว่างที่ถานไถจิ้นและจอมมารถานไถกำลังเดินอยู่ อยู่ๆก็มีแสงวาบๆเกิดขึ้นที่ตรงหน้า จนถานไถจิ้นต้องเอามือมาปิดตา ส่วนจอมมารถานไถก็เปิดตาอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจแสงที่เกิดขึ้นตรงหน้า พอแสงวาบนั้นหายไป ถานไถจิ้นก็เอามือที่ปิดตาอยู่ออก และมองตรงข้างหน้า เห็นเป็นแอปเปิ้ลสองสามลูก ที่อยู่ตรงหน้าของถานไถจิ้นและจอมมารถานไถ จอมมารถานไถเดินไปหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาและเดินกลับมาที่เดิม พร้อมกับยื่นให้ถานไถจิ้นที่กำลังยืนมองแอปแปิ้ลพวกนั้นอยู่

จอมมารถานไถ "อร่อยนะ"

ถานไถจิ้น "เอาออกไปเลย" เดินไปต่อ

จอมมารถานไถ "เจ้าไม่กินเจ้าไม่รู้หรอก" จากนั้นก็มองขึ้นไปอีกด้านหนึ่ง

เหล่าบริวารและทหารบางส่วนเห็นจอมมารถานไถมองมานี้ จึงรีบพากันคุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะตัวเอง จอมมารถานไถเดินเข้ามาหาและจับหัวของบริวารคนหนึ่งขึ้นมา

จอมมารถานไถ "ข้าบอกพวกเจ้าว่าอย่างไร" หน้าตาโหดและเสียงแข็งน่ากลัว

บริวาร "ทะ...ท่านบอกว่าอย่าหาเรื่องใคร...ทะ...ที่โลกมนุษย์" ตัวสั่นปนกลัว

จอมมารถานไถ "เจ้าทำแบบนั้นกับถานไถจิ้น เจ้าว่าข้าควรจะปล่อยเจ้าไปหรือไม่"

บริวาร "ขะ....ข้าไม่รู้" กลัว

จอมมารถานไถ "ข้าไม่ต้องการได้ยินคำว่าไม่รู้" ใช้มืออีกข้างกดไปที่เอวของบริวารคนนั้นจนทำให้บริวารคนนั้นเลือดไหลออกมาเยอะ

จอมมารถานไถ "ถ้าพวกเจ้าทำแบบนั้นทำถานไถจิ้นอีก ข้าจะไม่ไหวชีวิตพวกเจ้า" ปล่อยบริวารคนนั้น

จอมมารถานไถ "และอย่าทำความเคารพข้าในโลกมนุษย์ในที่แบบนี้"เดินไป