ฮองเฮาแค้นรัก
ตอน 1
หวังเผิงหราน(อดีต):หญิงสาวพร้อมทั้งชาติตระกูล การศึกษา หน้าตา เธอเกิดมาในครอบครัวที่มีพร้อมให้เธอทุกอย่างแม้กระทั่งตำแหน่งฮองเฮาในอนาคต เธอเป็นคนจิตใจดีและชอบเพ้อฝัน การเป็นฮองเฮาเป็นสิ่งที่เธอใฝ่ฝัน เวลาว่างเธอมักจะเที่ยวเล่นพูดคุยกับเพื่อนสนิทและสาวใช้
หวังเผิงหราน:คนเก่าได้ตายจาก หวังเผิงหรานคนใหม่มีแต่สายตาที่โกรธแค้นและเจ็บช้ำ นิสัยของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเธอกลับมาเพื่อที่จะล้มล้างตระกูลไป๋ให้สิ้นซาก เป็นคนนิ่งเย็นชาคาดเดาอะไรไม่ได้ มีสายตาเย็นชาแลุยังเชื่อใจคนยากมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ไป๋จิ่งถิง:ฮ่องเต้คนปัจจุบันของแผ่นดิน หากไม่มีเขาเรื่องทั้งหมดคงไม่เกิด การเกิดเป็นโอรสสวรรค์ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ การกดดันและบีบบังคับทำให้เขาเปลี่ยนไปทั้งความสุขุมและเย็นชากว่าที่คิดแม้ภายนอกจะเป็นคนอบอุ่นและจิตใจดีกับผู้คนแต่ใครจะคิดว่าเขาในใจคิดสิ่งใด
อาฟู่:หญิงสาวที่เกิดมาฐานะต่ำต้อยบุตรสาวกฎบ เธอเคยเป็นสาวรับใช้ของไป๋จิ่งถิงและยังเผลอมีใจให้กันและกันอีกด้วยแต่ฐานะที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวนั้นทำให้อาฟู่ถูกขับไล่ นางเป็นคนอ่อนไหวและขี้กลัวแต่นางฉลาดที่จะใช้จุดด้อยของตนมาใช้อย่างน่าสงสาร
ไป๋จิ่งอัน:ท่านอ๋องเป็นองค์ชายคนโตที่เกิดจากพลนางกำนัลทำให้ไม่มีโอกาสขึ้นครองราชย์ แต่ถึงอย่างนั้นก็สร้างคุณความดีจนได้ตำแหน่งอ๋อง เป็นคนมีจุดมุ่งหมาย เก่งเรื่องวางแผน แถมยังแอบรักเผิงหรานมานานอีกด้วย
จื่อม่าน:คุณหนูตระกูลจื่อ เพื่อนสนิทของหวังเผิงหราน เป็นคนใฝ่เรียนและมีกิริยาสง่าเรียบร้อย เธอสนิทและไว้ใจเผิงหรานมากด้วยความที่โตด้วยกันแต่เล็กมีอะไรก็จะบอกกันเสมอ
เฉินเหม่ย:คุณหนูตระกูลเฉินที่ถูกคัดตัวให้เป็นพระสนม เป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อยู่เป็นและการอวดฐานะให้ผู้อื่นรู้คืองานถนัดของนางเลยก็ว่าได้
หลี่ซุนจื่อ:องค์หญิงต่างแคว้นที่ถูกส่งตัวมาสมรสโดยที่นางไม่เต็มใจ ดูเหมือนว่านางจะมีความรักที่ไม่สมหวังเช่นกัน เป็นคนนิ่งเงียบไม่พูดคุยกับใครแต่ต้องการความชัดเจนในสถานะ หากนางถูกดูถูกนางก็คงไม่ยอมอยู่เฉยแน่
ไป๋จิ่งหาน:องค์ชายสี่ที่เกิดจากพระสนมเอก เป็นคนอารมณ์ขัน ช่างพูดและเข้ากับผู้อื่นได้ง่ายแต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็มีนางในดวงใจแล้วแต่ด้วยฐานะของเขาและนางพวกเขาไม่มีทางรักกันได้เลย
ไทฮองไทเฮา:แม่ของไป๋จิ่งถิง ไทฮองไทเฮาผู้มีอำนาจ รักและเอ็นดูหวังเผิงหราน
ท่านอ๋องหวัง:พระญาติห่างๆของไทฮองไทเฮา เป็นผู้มีอำนาจในแผ่นดิน พ่อของหวังเผิงหราน
พระชายาหวัง:เป็นองค์หญิงแคว้นล่มสลายที่ตบแต่งกับท่านอ๋อง แม่ของหวังเผิงหราน
ฉู่อิน:สาวใช้ส่วนตัวของหวังเผิงหราน
จูหมิง:สาวใช้ส่วนตัวของอาฟู่
หนิงคุน:สาวใช้ส่วนตัวของจื่อม่าน
เซียวหลี:สาวใข้ส่วนตัวของซุนจื่อ
เสี่ยวเซียว:คนใช้ส่วนตัวของเฉินเหม่ย
หมิงเฉิง:คนใช้ของไป๋จิ่งอัน
ซิงอี:องค์รักษ์ของไป๋จิ่งถิง
Ep. 1
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
จับได้แล้ว!//ดีใจ
เผิงหรานวิ่งไปกอดตัวจิ่งถิงแน่น
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
//ยิ้ม
จิ่งถิงไม่ตั้งใจจะวิ่งหนีแต่แรก
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
ไม่สนุกเลย..เจ้าเอาแต่ยืนนิ่ง
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
ไม่อยากเล่นกับเจ้าแล้ว
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
ก็ข้าอยากเห็นเจ้าดีใจ
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
ข้าจะดีใจก็ต่อเมื่อ..ชนะจริงๆ
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
ข้าอยากชนะจริงๆนะ
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
เอาล่ะๆ..เผิงหราน
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
เราเปลี่ยนเกมกันเถอะ
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
ฮองเฮากับฮ่องเต้ในอนาคตไม่ควรเล่นแบบนี้//ยิ้ม
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
//จับมือ
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
แล้ว..เราจะเล่นอะไรกัน
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
อ่านตำรา..
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
ข้าไม่ชอบเลย
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
เช่นนั้นเจ้าไม่อยากเป็นฮองเฮาของข้าแล้วหรือ
เผิงหราน(ตอนเด็ก)
ไม่สิ..ข้าอยากเป็นอยู่แล้ว
ไป๋จิ่งถิง(ตอนเด็ก)
งั้นก็ไปกันเถอะ//ยิ้ม
ทั้งคู่จับมือกันเดินไปสองคน
หวังเผิงหราน(อดีต)
อื้อ…อือ
ฉู่อิน
ท่านหญิงแย่แล้วนะเพคะ..หากวันนี้ไปสาย
ฉู่อิน
จะไม่ได้เข้าเรียนเอาได้นะเพคะ
หวังเผิงหรานตกใจตื่นทันที
หวังเผิงหราน(อดีต)
…ว่าอะไรนะ!?
หวังเผิงฟรานรีบจนแทบจะลืมหยิบร้องเท้า
เผิงหรานวิ่งผ่านหน้าแม่ไปด้วยความเร่งรีบ
พระชายาหวัง
ตายจริง..เด็กคนนี้เดี๋ยวก็หกล้มเอา//ตะโกนตามหลัง
หวังเผิงหราน(อดีต)
บอกให้รีบๆเข้าล่ะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
หากไปสาย..ข้าซวยแน่ๆ
หวังเผิงหราน(อดีต)
การเข้าเรียนในวังครั้งนี้..สำคัญกับข้ามากทีเดียว
หวังเผิงหราน(อดีต)
ฉู่อิน..ข้างามแล้วหรือไม่
ฉู่อิน
งามเพคะ..งดงามมากๆ//ยิ้ม
หวังเผิงหราน(อดีต)
//ยิ้มกว้าง
หวังเผิงหราน(อดีต)
เอาล่ะได้เวลาแล้ว
ก็มีเสียงเชียร์จากสองข้างทางอย่างยิ่งใหญ่
หวังเผิงหราน(อดีต)
จื่อม่าน//ยิ้ม
แต่ก็สังเกตเห็นผู้คนมากมาย
จึงต้องทำตัวสงบเสงี่ยมเข้าไว้
หวังเผิงหราน(อดีต)
ฮ่า..//ขำแห้ง
หวังเผิงหราน(อดีต)
จื่อม่าน..เจ้าก็มาสายเช่นกันหรือ
จื่อม่าน
รีบเข้าไปเถอะ..ท่านหญิง//ขำ
ทั้งสองเดินเข้าไปพร้อมกันๆ
ความงดงามของเผิงหรานกับจื่อม่านสะกดสายตาของบุตรสาวคุณนางในสำนัก
อาจารย์
เหล่าศิษย์ทั้งหลาย..
หวังเผิงหราน(อดีต)
ไม่ๆ..ท่านอาจารย์//คำนับกลับ
หวังเผิงหรานได้นั่งหน้าสุดตามเคย
มีบุตรสาวตระกูลขุนนางมากอำนาจเท่านั้นที่จะมีโอกาสเข้าเรียน
มีสาวงามคนนึงคลุมหน้าคลุมตา
อาฟู่
หากข้า..ได้เป็นเช่นนางบ้างจะเป็นเช่นไร
อาฟู่จินตนาการว่านางคือเผิงหราน
อาฟู่
ได้ยินว่านางคือว่าที่ฮองเฮาของฮ่องเต้
จูหมิง
เป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ
นางได้แต่เอาแต่คิดว่าถ้านางเป็นหวังเผิงหรานชีวิตจะมีความสุขมากแค่ไหน
บุตรสาวขุนนาง
นั้นฮ่องเต้..
ทุกคนต่างหือหาไม่เป็นอันเรียน
หวังเผิงหราน(อดีต)
//หันไปมอง
ไป๋จิ่งถิง
//โบกมือทักทายเผิงหราน
อาจารย์
ไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ//ยิ้ม
อาจารย์
ฮ่องเต้..มาหาท่านแล้ว
หวังเผิงหราน(อดีต)
ขอบพระคุณเจ้าค่ะอาจารย์
เผิงหรานรีบวิ่งไปหาจิ่งถิงอย่างสดใส
หวังเผิงหราน(อดีต)
ท่านมาได้อย่างไร
หวังเผิงหราน(อดีต)
พึ่งรับตำแหน่ง..งานไม่ยุ่งหรอกหรือ
ไป๋จิ่งถิง
มาดูเจ้าเสียอย่างไร
ไป๋จิ่งถิง
คงไม่ใช่เอาแต่เหม่อลอยใช่หรือไม่
หวังเผิงหราน(อดีต)
ข้าเปล่านะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
ข้าตั้งใจเรียนมากๆ
หวังเผิงหราน(อดีต)
ทั้งหมดก็เพื่อท่าน
ไป๋จิ่งถิงมองหน้า พูดกับนางด้วยเหมือนเคย
แต่แววตานั้นกลับไม่ได้เป็นเหมือนเคย
เขาไม่ได้มองนางด้วยความรักอีกแล้ว เขามองนางเหมือนคนอื่นๆ
ไป๋จิ่งถิง
รีบกลับเข้าไปเรียนเสียเถิด
ไป๋จิ่งถิง
เดี๋ยวผู้อื่นจะติฉินนิทาเจ้า
หวังเผิงหราน(อดีต)
เพคะ//ยิ้ม
แต่นางไม่วายที่จะหันกลับมามองเขา
ใครๆมองก็ต่างพูดไปตามกันว่าคู่เหมาะสมกันมากเพียงใด
Ep. 2
นางใช้ชีวิตไปกับการร่ำเรียน จนหลงลืมการใช้เวลาส่วนตัว
แม้ว่าในตอนเด็ก เผิงหรานจะมีโอกาสได้เรียนกับองค์รัชทายาทมาแล้วก็ตามที
การจะเป็นฮองเฮาสำหรับคนอื่นอาจมองดูว่าง่าย..แต่สำหรับนางมันคงไม่ใช่
หวังเผิงหราน(อดีต)
ท่านพ่อ~
ท่านอ๋องหวัง
ช่วงนี้ชักจะไม่เห็นหน้าเจ้าบ่อยขึ้นทุกวัน
หวังเผิงหราน(อดีต)
ก็ช่วยไม่ได้นี่เพคะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
ลูกต้องร่ำเรียนเพื่อที่ในอนาคตจะเป็นฮองเฮาที่ประชาชนรัก
พระชายาหวัง
อย่าหักโหมจนเกินไปเล่า ดูแลตัวเองเสียบ้าง
หวังเผิงหราน(อดีต)
ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงลูกนะเพคะ//ยิ้ม
พระชายาหวัง
คนตรงนั้นน่ะ..ยกผลไม้มาได้แล้ว
ผลไม้มากมายมากองอยู่บนโต๊ะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
//รีบกิน
นางก็ยังถือตำราอ่านไปด้วย
ท่านอ๋องหวัง
ดูท่า..ลูกสาวพ่อคนนี้จะตั้งใจจริงๆ เอาสิถ้าเจ้าตั้งใจเพียงนี้พ่อจะสนับสนุนให้เจ้าอย่างเต็มที่
หวังเผิงหราน(อดีต)
//ยิ้มแฉ่ง
เผิงหรานก็ออกไปที่หอน้ำชาสำหรับสตรีชั้นสูงในยุคนั้น
หวังเผิงหราน(อดีต)
จื่อม่านอยู่นี่เอง//ยิ้ม
จื่อม่าน
เป็นเช่นไร..พึ่งอ่านตำราจบมาเสียสิท่า
หวังเผิงหราน(อดีต)
อืม..ข้ารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน
หวังเผิงหราน(อดีต)
ทำไม..ถึงได้ยากเข็ญเพียงนี้
หวังเผิงหราน(อดีต)
แค่จะเป็นฮองเฮาที่ดีมันยากมากถึงเพียงนี้ด้วยหรือ
จื่อม่าน
เจ้าน่ะ..เก่งที่สุดแล้ว นอกจากเจ้าใครจะคู่ควรอีกหรือ
จื่อม่าน
ดูสิประชาชนรักเจ้าเพียงไหน
หวังเผิงหราน(อดีต)
ขอบคุณนะ..ที่พูดปลอบใจข้าจื่อจือ
จื่อม่าน
ข้าไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ
จื่อม่าน
แต่เจ้าน่ะเก่งจริงๆอีกทั้งฮ่องเต้ก็รักเจ้า เจ้าก็รักฮ่องเต้
จื่อม่าน
เป็นคู่ที่สมบูรณ์จริงๆ
หวังเผิงหราน(อดีต)
งั้นหรอ//ยิ้ม
จื่อม่าน
คุ้นๆนะ เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ
หวังเผิงหราน(อดีต)
ท่านไหน//หันไปมอง
เผิงหรานเห็นเพียงแผ่นหลัง
หวังเผิงหราน(อดีต)
จิ่งถิง?
หวังเผิงหราน(อดีต)
มาทำอะไรที่นี่
เผิงหรานรีบลุกและเดินตามเขาไป
หลังโรงน้ำชาเป็นที่ทำงานของสาวใช้
เผิงหรานแอบหลบอยู่หลังกำแพง
ไป๋จิ่งถิง
อาฟู่..เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง
ไป๋จิ่งถิงจับมือนางด้วยความคุ้นเคย
อาฟู่
ฝ่าบาท มือหม่อมฉันสกปรก
ไป๋จิ่งถิง
เลิกเรียกข้าเช่นนั้น
ไป๋จิ่งถิง
เดิมทีที่เจ้าเป็นเช่นนี้ก็เพราะข้า
ไป๋จิ่งถิง
ข้าควรดูแลเจ้าให้ดีกว่านี้
อาฟู่
ข้าน้อยมิบังอาจได้รับการดูแลที่ดีได้จากฝ่าบาท
อาฟู่
ท่านหญิงผู้นั้น..พำนักอยู่ที่นี่นะเพคะ
อาฟู่
หากถูกผู้ใดเห็นเข้า จะไม่เป็นเรื่องดี
ไป๋จิ่งถิง
เผิงหรานไม่ได้สนใจข้าถึงเพียงนั้น..
อาฟู่
แต่ท่านรักนาง..ด้วยมิใช่หรือ
ทำให้เผิงหรานเห็นหน้านางชัดมากขึ้น
ไป๋จิ่งถิง
ข้ารักและเอ็นดูนางเสมือนน้องสาวเท่านั้น
อาฟู่
ท่านต่างรู้สถานะของพวกเรา
อาฟู่
หม่อมฉันเป็นเพียง..บุตรสาวของกฎบ
อาฟู่
ชาติกำเนิดต่ำต้อยไม่คู่ควรกับท่าน
ไป๋จิ่งถิง
อาฟู่..พ่อเจ้าทำผิด
ไป๋จิ่งถิง
แต่เจ้าไม่ได้..
ไป๋จิ่งถิง
ชาติกำเนิดอะไรพวกนั้นข้าไม่สน
อาฟู่
ที่ตรงนั้นไม่ใช่ของหม่อมฉันตั้งแต่แรก
อาฟู่
ฝ่าบาท..ท่านหญิงผู้นั้นต่างหาก
อาฟู่
ที่อยู่ตรงนั้น ข้างกายท่านได้//ร้องไห้
ไป๋จิ่งถิง
แต่ตำแหน่งฮองเฮานอกจากเจ้า
ไป๋จิ่งถิง
ข้าไม่อยากให้ใครได้ไปทั้งนั้น
แค่คำๆนี้ก็พอที่จะสร้างบาดแผลให้เผิงหรานมากพอ
นางรีบวิ่งออกมาร้องไห้เงียบๆ ดวงใจเจ็บร้าว ราวกับโดนมีดกรีดเป็นพันๆครั้งด้วยคำพูดของเขา
จื่อม่าน
ฉู่อิน..ไปตามเผิงหรานได้แล้ว
จื่อม่าน
นางไปนานแล้วข้าชักจะกังวล
ก็พบกับเผิงหรานที่ปิดปากร้องไห้
ฉู่อิน
ท่านหญิง..//เสียงแผ่ว
หวังเผิงหราน(อดีต)
ฮึก..ฮือ
เผิงหรานร้องไห้จนฉู่อินต้องกอดปลอบ
ฉู่อิน
ไม่เป็นไรเพคะท่านหญิง
ฉู่อิน
เกิดเรื่องอะไรขึ้นเพคะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
กลับจวน..กันเถอะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
บอกจื่อจือด้วย
หวังเผิงหราน(อดีต)
ว่าข้าไม่สบาย
ฉู่อิน
เพคะท่านหญิง..ท่านไปรอที่รถม้าก่อนนะเพคะ
หวังเผิงหราน(อดีต)
//พยักหน้า
แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญเจอจิ่งถิง
หวังเผิงหราน(อดีต)
//รีบเช็ดน้ำตา
ไป๋จิ่งถิง
เผิงหราน..เจ้าร้องไห้มาหรือ//เป็นห่วง
หวังเผิงหราน(อดีต)
//หันหน้าหนี
หวังเผิงหราน(อดีต)
//คำนับ
ไป๋จิ่งถิง
เหตุใด..เจ้าถึงทำตัวแปลกไป เกิดเรื่องอันใด บอกข้าได้หรือไม่
หวังเผิงหราน(อดีต)
ข้าแค่ไม่ค่อยสบาย อย่าใส่ใจนักเลย
หวังเผิงหราน(อดีต)
ขอตัวลา
ไป๋จิ่งถิง
(..เกิดอะไรขึ้น)
เผิงหรานขึ้นรถม้าไปก็ร้องไห้จนหมดแรง
นางกลับมาวางตัวนอนอยู่บนเตียง ไม่กินไม่ทำอะไร
แถมยังขาดเรียนมาหลายวันแล้ว
พระชายาหวัง
เกิดอะไรขึ้นกันเผิงหรานที่ไม่สายแม้แต่วันเดียว ทำไมหมู่นี้ถึงได้ไม่ยอมไปร่ำเรียน
พระชายาหวัง
ตั้งแต่วันนั้นกลับมาก็เป็นเช่นนี้ ข้าหนักใจจริงๆเพคะ
ท่านอ๋องหวัง
ใครกัน..กล้าทำลูกสาวข้า ใครกล้าทำนางเสียใจ
ท่านอ๋องหวัง
ฉู่อินเจ้าบอกมา..
พระชายาหวัง
ฮ่องเต้นี่หรือจะเสด็จไปโรงน้ำชา
พระชายาหวัง
อีกทั้งยังไปที่หลังโรงเช่นนั้นอีก
ฉู่อิน
เกรงว่าท่านหญิงคงไปเห็นอะไรเข้า..จึงเสียพระทัยหนักขนาดนี้เพคะ
ท่านอ๋องหวัง
เรื่องงานสมรส..คงต้องรีบเร่งแล้ว
ท่านอ๋องหวัง
ข้าจะปล่อยให้บุตรสาวของข้า
ท่านอ๋องหวัง
ต้องมา..เสียใจเรื่องเช่นนี้ต่อไปอีกไม่ได้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
