ณ สระใหญ่ในบ้านกลางเกาะที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้หลายพรรญ

เหล่าหญิงชายนับพันต่างร่วมยืนไว้อาลัยด้วยสีหน้าสุดเศร้า ร่างไร้วิญญาน

ของหญิงสาวร่างงามที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าถูกห่อด้วยผ้าดิบชายหนุ่มหลายคนร้องไห้หญิงสาวบางคนสลบไสลไม่ได้สติ

อาหยงหลานชายที่พึ่งจะ19ปีได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ดูแลอาให้ดีจนชีวิตต้องมาจบลงแบบนี้

นี่คงเป็นเรื่องเล่าโจทย์ขานกันชั่วกาลนาน

สิ้นแล้วอดีตหัวหน้ามาเฟียหญิงแห่งแก๊งหยินหยาง

       ณ ห้องโถงใหญ่ในคฤหาสห์หลังงามกลางกรุงเทพ นักดนตรีบรรเลงเปียโนในบทเพลงฟังสบาย

เหล้าพ่อครัวจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้พร้อม

คนนับพันต่างยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบหน้าบันไดใหญ่

หญิงสาวร่างงามในชุดราตรีสีแดงสดเดินลงมาพร้อมชายร่างสูงดูน่าเกรงขาม

ทุกคนที่อยู่ข้างล่างโค้งคำนับแสดงความเคารพ

" ขอบคุณทุกคนที่มาเป็นสักขีพยานในวันนี้ " หญิงสาวเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงอันดัง ทุกคนเงียบกริบฟังคำ

" ต่อไปนี้แก๊งหยินหยางของเราอาหยงจะเป็นคนดูแล "

สิ้นคำของเธอสีหน้าทุกคนดูตกใจ แต่ก็ยังไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา

ทุกคนต่างรู้แค่ว่านี่เป็นงานเลี้ยงต้อนรับอาหยงที่พึ่งกลับมาจากมาเก๊า

ไม่นึกว่าจะเป็นงานเปลี่ยนตำแหน่งหัวหน้าด้วย

" ทุกคนอาจสงสัยว่าทำไมฉันถึงได้สละตำแหน่งหัวหน้ามาเฟีย พอคิดไตร่ตรองดูแล้ว

การปกครองคนเป็นพันๆคน การดูแลกิจการทั้งในและต่างประเทศ มันไม่ได้ยากอะไรเลย

แต่ฉันไม่มีเวลาให้ตัวเอง ปีนี้ฉันก็24แล้ว ฉันอยากไปอยู่คนเดียว

ใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ อยู่กับตัวเองให้มาก เพราะไม่รู้ว่าความตายมันจะมาถึงวันนี้วันพรุ่ง

เอาล่ะ พี่น้องขอบคุณที่จงรักภักดีต่อฉันตลอดมา ฉันขอขอบคุณจากใจ "

เธอโค้งคำนับก่อนจะก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวแล้วยิ้มดันหลังอาหยงให้เดินขึ้นไปข้างหน้า

ทุกคนโค้งคำนับให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายกล่าวขอบคุณเธอและสวัสดีหัวหน้ามาเฟียคนใหม่

ถึงแม้หลายคนจะไม่เห็นด้วยแต่นี่ก็ถือเป็นคำขาด

" พี่ครับให้คนไปคุ้มกันสักหน่อยไม่ดีเหรอครับ"

อาหยงยืนถามคนที่เขาเคารพรักมากที่สุด เขาเป็นห่วงเธอที่คิดจะย้ายไปอยู่คนเดียวกลางเกาะร้างใหญ่แถวตะรุเตา

" ไม่ๆ ถ้าให้คนไปคุ้มกันเขาจะเรียกว่าสันโดษเหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่าอาหยงพี่ไม่ใช่คนอ่อนปวกเปียกขนาดนั้นหรอก "

เธอยิ้มจิบแชมเปญสีอำพันพลางมองบรรยากาศเหล่าลูกน้องเบื้องหน้าที่กำลังสนุกกับงานเลี้ยง

อาหยงถอนหายใจ เขาไม่สามารถพูดโน้มน้าวอาแท้ๆของเขาได้เลยสักครั้ง เธอใจแข็งเกิน

ถึงเธอจะฉลาดและแข็งแกร่งเพียงไหน แต่เขาก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ที่เธอจะหันไปอยู่เกาะแค่ตัวคนเดียวแบบนั้น

          ภายในเรือนใหญ่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้จากพวงอุบะที่ตกแต่งตามที่ต่างๆ

แต่บรรยากาศกลับหดหู่และเศร้าหมอง หลังจากงานศพหลวงสุนทรและแม่เขม ที่พึ่งผ่านไปได้อาทิตย์หนึ่งพอดี

รจนาทผู้เป็นลูกสาวคนเดียวก็ไม่เป็นอันกินอันนอน เพราะขาดที่พึ่งพิงทางจิตใจ

เธอเอาแต่นอนซม สติเลื่อนลอย บ่าวไพร่จะกล่าวปลอบใจอย่างไรก็ไม่ฟัง

" แม่หญิงเจ้าขาท่านเจ้าคุณเดชามาเยี่ยมเจ้าค่ะ "

บ่าวร่างท้วมคลานเข่าเข้ามารายงานรจนาทที่นั่งเหม่อมองแมกไม้ที่หน้าต่างในห้องนอน

" จ้ะ " เธอหันบอกกับบ่าวช้าๆแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

ชายหนุ่มท่าทางสันทัดรีบกุลีกุจอลุกเดินมาหาเธอเมื่อเห็นรจนาทเดินมาหา

" พี่ได้ข่าวว่าเจ้าป่วยรึ นี่จ้ะ ยาหมอฝาหรั่งแล้วก็ขนมที่เจ้าชอบพี่เอามาฝาก " เขายื่นห่อใส่ขนมให้

" ขอบใจจ้ะ " เธอรับขนมจากเขาแล้วเชิญเขานั่งลงที่ตั่งกลางบ้าน

" วันพรุ่งมีงานสมโภชเจ้าพ่อหลักเมืองพี่ว่าจะชวนเจ้าไปเที่ยว ..."

" ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันเวียนหัว ขอตัวไปพักก่อนนะจ้ะ ฉันขอบคุณพี่มากนะจ้ะที่มาเยี่ยม " เธอพูดตัดบทก่อนที่เขาจะได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ก่อนจะส่งเขากลับ

" แม่เนื่องจ้ะ วันพรุ่งเตรียมของใส่บาตรให้ฉันด้วยนะจ้ะ "

เธอบอกบ่าวที่จัดสำรับให้เธอด้วยสีหน้าดูสดใสขึ้น สีหน้านั้นเหมือนเธอได้คิดเรื่องอะไรเอาไว้ แล้วก็คงจะสำเร็จตามแผน

" เจ้าค่ะ " บ่าวยิ้มตอบ พลางคิดว่าแม่หญิงของเธอคงจะเริ่มทำใจกับการจากไปของหลวงสุนทรและแม่เขมแล้ว

แต่เธอกลับคิดผิด

            เสียงดนตรีไทยในแผ่นเสียงเก่าๆดังกังวาลหวาน

แก้วนั่งวาดรูปบนแผ่นผ้าใบผืนใหญ่ นางกินรีน้อยๆหลายร้อนตนที่บินวนอยู่บนอากาศภาพนั้นช่างสวยราวกับมีชีวิต

" แหม๋ ถ้ารู้ว่ามีพรสวรรค์ขนาดนี้คงออกจากแก๊งมาตั้งนานแล้ว " เธอพูดกับตัวเองแล้วแต่งแต้มสีต่อ ข้างๆเป็นโต๊ะใส่ดินปั้นลอยตัวรูปครุฑยุดนาคขนาดใหญ่ และกีต้าร์กับเครื่องดนตรีไทยหลายชิ้น ซึ่งเธอหัดมาได้เดือนกว่าแล้วและซออู้เป็นเครื่องดนตรีที่เธอชอบที่สุด ซออู้ลายพระปคนธรรพ์ที่ตั้งอยู่ใกล้กันกับกีต้าร์โปร่งยี่ห้อดังนั่นก็เป็นฝีมือเธอแกะเอง แก้วกลายเป็นสาวอาร์ตติสเต็มตัว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แก้วละมือจากพู่กันแล้วกดรับสาย

เป็นหลานชายของเธอที่โทรมา

“ พี่ครับ พรุ่งนี้ผมเข้าไปหานะครับจะปรึกษาเรื่องงานหน่อยน่ะครับ “ อาหยงถามด้วยน้ำเสียงดูตื่นเต้น

เธอยิ้มส่ายหัวน้อยๆดูก็รู้ว่าเขาแค่อยากมาเยี่ยมเธอก็เท่านั้นหลานชายที่เลี้ยงมากับมือทำไมจะไม่รู้นิสัย

“ ได้สิ มากันกี่คนล่ะ “

“ ผมกับดาร์คสองคนครับ “

“ โอเค ซื้อขนมมาฝากด้วยขี้เกียจขึ้นเรือไปซื้อ“

“ ครับพี่ “

            หลังวางสายอาหยงทำให้เธอนึกย้อนไปถึงเรื่องก่อนที่เธอจะคิดออกมาจากวงการมาเฟีย

 “นายครับ กลุ่มย่อย k.2 แอบค้าผู้หญิงเราจะทำยังไงดีครับ “ มือขวาเอ่ยถามผู้เป็นหัวหน้าใหญ่ด้วยน้ำเสียงร้อนลน

“ ไปคุยกับมันหน่อย บอกคนเตรียมเครื่องบิน ไปที่ไทยกัน และเตรียมเฮลิคอปเตอร์ต่อไปที่หมายด้วยนะ “

เธอสั่งเสียงเฉียบขาด มือที่วุ่นอยู่กับเอกสารค่อยๆเคลียร์งานอย่างไม่รีบร้อน

             ณ ตึกสูงใจกลางกรุงเทพ แก้วที่ลงจากลานจอดเฮลิคอปเตอร์บนชั้นดาษฟ้ารีบเดินไปหาชายที่ยืนอยู่ก่อนแล้วกับลูกน้องอีกสามคน

“ สวัสดีครับนายหญิง ไม่นึกว่าจะมาเยี่ยมผมถึงที่นี่ด่วนแบบนี้ ผมเลยไม่ได้เตรียมห้องรับรองไว้ “

ชายร่างสูงยิ้มบอกก่อนจะโค้งคำนับ

“ เข้าเรื่องเลยฉันไม่ชอบยืดเยื้อ ฉันแค่อยากรู้นายแอบค้าผู้หญิงกับยาทำไม “ แก้วถามสีหน้าเรียบเฉย

“ ฮ่าๆๆ ก็นึกว่าเรื่องอะไร เราเป็นมาเฟียนะนายหญิง จะให้ค้าแต่กัญชาถูกกฏหมายที่ขายได้แค่บางประเทศ กับธุรกิจโรงแรม ค่ายมวย กับสื่อต่างๆโดยที่ไม่ค้าขายของพวกนี้ไม่ได้หรอกครับ นายหญิงรู้มั้ยว่ายาเสพติดกับผู้หญิงพวกนี้ทำเงินได้ดีกว่าธุรกิจพวกนั้นซะอีก ไม่เห็นเหรอครับว่าผมทำเงินให้นายหญิงได้มากกว่ากลุ่มไหน “

เขายิ้มอธิบายอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“ เฮ้อ เควิน กฏก็ต้องเป็นกฏ ถ้านายไม่เลิก ฉันก็ต้องทำตามกฏ นายรู้มั้ยพวกผู้หญิงเขาต้องพลัดพรากกับคนรัก ยาที่นายกำลังค้าอยู่นั้น ทำลายครอบครัวหลายครอบครัวเลยนะ “

“ ฮ่าๆๆๆๆ นายหญิงสนเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอครับ นายหญิงไม่เคยมีความรักไหงถึงได้เข้าใจครอบครัวผัวเมียได้ “ เขาพูดยียวน

แก้วเก็บสีหน้าและอารมณ์โกรธไว้

“ ตอบมาคำเดียวว่าจะเลิกทำมั้ย “ แก้วถามเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ ถ้าไม่ล่ะครับ นายหญิงจะทำอะไรผม “ เขายิ้ม พอพูดจบก็มีชายที่ถืออาวุธหลายสิบคนเดินออกมาจากประตูทางขึ้นดาษฟ้าล้อมเธอและลูกน้องเอาไว้

“ เฮ้อทำไมนายถึงดื้อด้านขนาดนี้นะ เอาล่ะ เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ “ แก้วส่ายหน้าถอนหายใจแล้วหยิบมีดพกที่ซ่อนไว้ข้างหลังปรี่เข้าไปหาเควิล พร้อมกับลูกน้องสองคนที่ยกปืนขึ้นมารัวยิงคนที่ล้อมไว้โดยพวกเขาไม่ทันที่จะได้ทำอะไร

เควิลหล่นตุ๊บจมกองเลือดเหมือนกันกับลูกน้องของเขา

“ ปล่อยบอมลงตึกนี้ซะ แล้วจัดการเรื่องของที่เหลือด้วย ตามเก็บเศษเล็กเศษน้อยที่คอยหนุนหลังมันซะ “ แก้วสั่ง ทั้งสองตอบรับ

แก้วที่นิ่งคิดย้อนไปถึงเรื่องที่ผ่านมาจู่ๆก็พูดโพลงออกมา

“ เออใช่ เราไม่มีความรักหนิ มันก็ถูกอย่างไอ้เควินมันพูด เราไม่เข้าใจความรัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นยังไง “ แก้วพูดกับตัวเอง

ขำกับสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด เธอสลัดความคิดนั้น ปล่อยสมองให้โล่งแล้วเริ่มทำงานต่อ

             เสียงจิ้งหรีดร้องดังระงม ลมหนาวยามดึกพัดแรงเป็นระยะ ทศที่กำลังถือผ้ากับขันน้ำไปที่ท่าอาบน้ำถึงกับลูบแขนกอดอกเพราะความหนาว

“ ทศ เอ็งจะไปไหนนั่น “ นิ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเขาถามด้วยความอยากรู้

“ ไปอาบน้ำ ที่ท่าน่ะ “ เขายิ้มตอบ

“ ดึกดื่นป่านนี้ใครเขาอาบน้ำกันเล่า “ เธอหัวเราะพลางลูบแขนไปมาเพราะความหนาว

“ ก็ข้าพึ่งทำงานเสร็จตอนนี้ ข้าไปแล้วประเดี๋ยวจะหนาวกว่านี้ “ เขาขอตัวแล้วรีบเดินไปที่ท่าน้ำ

         ลมหนาวเย็นพัดลอยต้องกายนาง รจนาทค่อยๆเปลื้องผ้าออก สีหน้าที่มองคุ้งน้ำหน้าท่านั้นดูสุขใจ

" พ่อจ้ะ แม่จ้ะ เราจะได้เจอกันแล้วนะจ้ะ " สิ้นคำอำลาต่อฟ้าดินเธอก็โดดตูม ร่างงามดำดิ่งสู่ห้วงลึกของคุ้งน้ำ

“ เสียงอะไรที่ท่าจอดเรือ “ ทศที่ได้ยินเสียงดังเหมือนของหล่นลงน้ำก็อดสงสัยไม่ได้รีบวิ่งไปดูด้วยความอยากรู้

แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเจอกองผ้าที่ตกอยู่ เขาไม่รีรอรีบโดดลงไปหาเจ้าของกองผ้านั้นทันที

       แก้วลอยคอในสระลึกสามเมตร ร่างงามที่ไร้สิ่งห่อหุ้มดูจะเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำในสระ บรรยากาศที่มืดมิดมีเพียงแสงจันทร์เพียงริบหรี่ที่ส่องสว่าง เสียงดนตรีไทยในแผ่นเสียงที่ขอบสระช่วยเพิ่มบรรยากาศสุดคลาสสิค แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อแหวกว่ายไปถึงกลางสระ เธอตัวงองุ้มสองมือกุมขาที่เจ็บปวดทั้งสองข้าง แต่เธอก็ตั้งสติใช้สองแขนว่ายพยุงตัวเองไว้ แต่ขาก็เจ็บเกินจะว่ายต่อ และแขนก็เริ่มหมดแรง แก้วตัดสินใจปล่อยให้ร่างตัวเองจมดิ่งลงสู่ก้นสระ เสียงดนตรีไทยค่อยๆหายไป และเธอที่ค่อยๆหลับตาลงแล้วนึกถึงเรื่องราวหนึ่งเดือนที่เธอมาอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตของตัวเองได้เต็มที่ถึงแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน จะห่วงก็เพียงงานภาพวาดสีน้ำมันที่ยังไม่แห้งดี แต่เดี๋ยวอาหยงมาเขาก็คงจะดูแลให้ พอคิดได้อย่างนั้นเธอจึงหลับตาและปล่อยตัวให้น้ำโอบอุ้มเธอไว้