คุณมีความลับที่ไม่สามารถบอกได้มั้ย?

ฉันมีความลับที่ไม่สามารถบอกสามีได้คือความรู้สึกของฉันที่มีให้เขา...ฉันรักเขา...แต่สิ่งที่ฉันทำในตอนนี่คือ"เซ็นใบหย่า"และออกจากชีวิตของเขา...

"อื้ออ ยังจะต่ออีกหรอคะ วันนี้งานแต่งของคุณนี่เดี๋ยวจะไปสายเอานะ" หญิงสาวท่าทางออดอ้อนนั่งเกาะบนไหล่ผู้ชายสูงโปร่งกำยำ ขณะนั้นทั้งคู่อยู่ในชุดที่หลุดลุ่ย

"อื้มม ช่างมันสิฉันไม่ได้เต็มใจอยากแต่งงานครั้งนี้สักหน่อย" สองร่างของชายหญิงกอดกันอยู่บนเตียงห้องสวีตชั้นบนสุดของโรงแรมหรู

"ความจริงแล้ววันนี้เป็นวันมงคลของชายหนุ่ม

แต่เจ้าสาวนั้นหาใช่หญิงข้างกายไม่หากแต่เป็นเจ้าสาวที่แม่เตรียมไว้ให้" เธอกำลังรอเขาอยู่ในงานแต่งเพียงลำพัง แต่ชายหนุ่มไม่สนใจสักนิดในเมื่อการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความรักเลย เจ้าสาวนั้นก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับการแต่งงานครั้งนี้

"คุณนายคะคุณหนูเลยงานแต่งมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

นะคะ"แบบนี้งานแต่งจะล่มไหมคะ

"ปากแกไม่เป็นมงคลเลยนะยัยนาว"

ความจริงแล้วเธอก็สงสัยเช่นเดียวกันทำไมเจ้าบ่าวถึงไม่มาถึงสักที แล้วงานแต่งในครั้งนี้จะจบเช่นไร

เธอก็ได้แต่ภาวนาให้ชายหนุ่มปรากฏเพื่อรักษาหน้าแก่เธอรวมถึงหน้าตาของบ้าน

ทันใดนั้นประตูบานใหญ่ได้เปิดขึ้นชายหนุ่มร่างกำยำมาพร้อมกับหญิงสาวที่ใส่ชุดเดรสสีแดง้ดินเคียงกัน

ทันทีที่เจ้าบ่าวเดินเข้ามาก็ทำให้แขกประหลาดใจเป็นอย่างมากโดยเฉพาะแม่เจ้าบ่าวลมแทบจับไม่คิดว่าลูกชายตัวดีจะมาไม้นี้ เธอจำเป็นต้องควบคุมเหตุนี้

"ยัยขยะเปียก?!"หญิงสาววัยกลางคนเดินมาหาลูกชาย

แล้วเอ่ยขึ้นเสียงไม่ดังและก็ไม่เบาเช่นกัน ก่อนที่จะมองหญิงข้างๆด้วยสายตารังเกียจ

ชายหนุ่มไม่การกระทำของแม่พาสาวคู่นอนทักทายแขกไปทั่วงาน

"งานแต่งครั้งนี้คงไม่ต้องมีแกก็ได้มั้ง แม่นั่นเดินควงแขนคุณภพขนาดนั้น แบบนี้ไม่ให้เกียติแกเลยนะ"แอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เมื่อคิดว่าหลังจากงานแต่งของเพื่อนจะเป็นเช่นไร

แต่กลับกันเจ้าสาวมีท่าทางที่สงบนิ่ง"ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาไปสิแค่เขามาก็ดีแค่ไหนแล้วยังดีที่รักษาหน้าฉัน แต่ยังไงฉันก็ต้องแต่งเพราะฉันมีทางเลือกไม่ได้มากมายขนาดนั้น"เพราะเลือกที่จะแต่งแล้ว

ส่วนเพื่อนของเธอก็ได้แต่ถอนใจยาว"เฮ้ออ"

"ได้เวลาแล้วค่ะ คุณซีน"พนังงานสาว

ออแกไนศ์ของงานแต่งได้มาเรียกเธอไปทำหน้าที่เจ้าสาว เธอลุกออกจากห้องแต่งตัวทันทีเดินลงบันไดอย่างช้าๆ

ทันทีที่เธอลงมาทุกสายตาสะกดที่เธอมองเป็นตาเดียวกันรวมถึงเจ้าบ่าวเพราะอย่างงั้นสร้างความไม่พอใจให้กับเมย์คู่นอนของคุณภพเป็นอย่างมาก

"ภพคะ" หญิงสาวได้เอ่ยเสียงแข็งแต่เขานั้นไม่ได้ยินภพยังคงจ้องมองเรือนร่างของว่าที่ภรรยาเดินลงมาด้วยความตะลึง กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีใครสักคนเดินมาดึงเข้าไปยืนเคียงคู่กับเจ้าสาวนั้นแล้ว

ส่วนเมย์ที่เห็นเช่นนั้นเธอก็รู้ตัวดีว่าเธอคงไม่มีที่ยืนแล้วเธอเลือกที่จะถอยกลับไปตั้งหลักก่อนแต่อย่างไรเธอก็ไม่ยอมลให้ภพไปเด็ดชาด แต่อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้มาเปิดตัวกับแขกในงาน

เจ้าสาวเหลือบมองคนข้างๆอย่างไร้ความรู้สึก ทว่าสายตาของเธอดันไปสะดุดรอยลิปสติกที่อยู่บนปกเสื้อไหนจะเสื้อที่ยับไม่ต้องเดาให้ยากก็รู้ว่าก่อนจะมางานทำอะไรกันมา

"เริ่มพิธีเลยนะครับ" พิธีกรได้เอ่ยขึ้น ในงานนั้นเป็นำปตามปกติเพราะเจ้าบ่าวได้ให้ความร่วมมือ ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เหลือบมองหญิงสาวข้างๆอยู่บ่อยๆ

"คุณอยู่ไหนเมย์" เสียงเจ้าบ่าวคุยโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อแม่ของตนให้สามารถใช้โทรศัพท์ได้

"ก็วันนี้เมย์ไม่ได้มีหน้าที่อะไรหนิคะ เมย์ก็เลยกลับมาห้องก่อน"

"งั้นรอผมหน่อยนะ กำลังจะจบงานแล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปหาคุณ" พร้อมกับมองไปที่เจ้าสาวแล้วมารดาของตนที่กำลังคุยกันอยู่

"รีบมานะคะไม่งั้นเมย์งอนคุณแน่!" เมื่อชายหนุ่มคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินมาตรงหน้าเจ้าสาวก่อนที่ทั้งสองจะมีงานที่ต้องรีบไปทำ เพราะก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้ว่าที่ภรรยาสักหน่อย