ฝากไปอ่านในรี้ดอะไรต์ด้วยนะคะ

วีรบุรุษชุดสูทสีดำ เส้นผมสีนิลเงางาม  ริมฝีปากนุ่มนวลอ่อนหวาน นัตย์ตาสีน้ำเงินเฉกเช่นพลอยไพลินที่อยู่ในทะเล

กลิ่นหอมของกุหลาบสีน้ำเงินโชยกลิ่นหอมยากจะลืมเลือน มือที่สวมถุงมือสีขาวจับดาบขึ้นมาพร้อมกับมีฝูงผีเสื้อบินมาเกาะดาบของเขา และกลายเป็นหนึ่งเดียวกับดาบ

ชายผู้ที่เป็นฮีโร่ของใครหลายคนได้กำจัดสัตว์ประหลาดและวายร้ายจนหมดสิ้น ด้วยพลังอันน่าเกรงขามและแกร่งกล้า

ทว่า...เมื่อห้าปีก่อน เขาได้หายตัวไปอย่างปริศนา ไม่มีผู้ใดพบเห็นเขาอีกเลยนับแต่นั้นมา บ้างก็ว่าเขาตายไปแล้ว บ้างก็บอกว่าเขาถูกลักพาตัว ข่าวลือเหล่านั้นไม่เป็นความจริงสักอย่าง

ร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่ง บริเวณด้านหน้ามีป้ายชื่อร้านติดไว้เหนือประตู รอบๆหน้าร้านมีกระถางต้นไม้ตั้งเรียงกันไว้อย่างสวยงาม

ด้านในสะอาดเรียบร้อย กระถางมีดอกไม้ตั้งไว้อยู่มากมายอย่างงดงาม ด้านขวามีโต๊ะเก้าอี้เอาไว้นั่งจิบชารอ ส่วนด้านซ้ายมีดอกไม้กองพะเนินเต็มไปหมด หญิงสาวผมสีทองผู้เป็นเจ้าของร้านดูยุ่งอย่างมาก เธอปาดเหงื่อที่ไหลบนใบหน้าเล็กน้อยด้วยความเหนื่อย

ไม่นานนัก ก็มีเสียงกริ๊งดังขึ้นมา พร้อมกับคนที่เดินเข้ามาในร้าน หญิงสาวยิ้มแย้มทันที

"อ้าว มาแล้วเหรอ? ลูคัส"

ชายผู้มีเส้นผมสีนิลนัตย์ตาสีน้ำเงินดูมีเอกลักษณ์แม้จะใส่แว่นกันแดดก็ตาม   ลูคัสยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคนอย่างเป็นมิตรจนทุกคนหันควับมามองกันทันที

เจ้าชายกุหลาบน้ำเงินล่ะ!

ลูคัสเป็นที่ชื่นชอบของหมู่หนุ่มๆสาวๆ บางคนถึงกับตีกันจนร้านพังเพราะชอบเขาคนเดียว   บ้างก็มีผู้หญิงมาตบกันเพราะเขาจนเข้าโรงพยาบาล

เพราะแบบนั้นลูคัสจึงลำบากใจและละอายกับตัวเองอย่างมาก ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีแต่คนรุมล้อมต่อคิวอยากเจอเขากัน

"ลูคัส ไม่ต้องมาช่วยงานฉันก็ได้"

แอนนาลูปรู้สึกเกรงใจชายหนุ่ม ทว่าลูคัสกลับพอใจที่จะช่วยเธอ เพราะเขาติดหนี้บุญคุณเธอเอาไว้มากมายจนนับไม่ได้

"ผมน่ะ...อยากช่วยคุณน่ะครับ" รอยยิ้มอันงดงามเผยบนใบหน้าที่เหมือนดั่งเทพจากสรวงสวรรค์ ผิวขาวผ่องดั่งฟ้าประทาน

ทำให้ใครต่อหลายคนต่างรักและลุ่มหลง ต่างอยากปกป้องดูแลเอาไว้ โดยไม่คิดเสียดายชีวิต อยากทำเพื่อเขาทุกอย่าง นั่นคือความคิดของผู้คนที่จับจ้องที่เขา

กริ๊งง~

"ยินดีต้อนรับครับ..."

ลูคัสหยุดชะงัก เมื่อลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน สายตาของเขาจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มผู้นั้น แม้จะมองไม่เห็น เรือนผมสีฟ้าอ่อน นัตย์ตาก็เป็นสีฟ้าอ่อน ชุดเป็นสีขาวบวกกับกางเกงยีนส์สีดำราคาไม่ใช่ถูกๆ รองเท้าก็เป็นแบรนด์ดัง แม้ว่าเด็กคนนี้จะดูเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ไม่น่าใช่คนธรรมดา แต่เป็นชนชั้นสูง

เหมือนที่เขาเองครั้นอดีตเป็นดยุกตระกูลใหญ่อย่าง 'บลูเดล' ที่ล่มละลายไปกว่าห้าปีแล้ว นั่นคือจุดเริ่มต้นของความเสียใจของเขา

เด็กหนุ่มผมฟ้าอ่อนจ้องช่อดอกไม้ตาไม่กะพริบ ครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเคอะเขิน พร้อมกับเกาหัวและยิ้มแย้ม

"ค...คือว่า ผมกำลังสับสนน่ะครับ เผอิญว่าผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับดอกไม้น่ะ"

ลูคัสยิ้ม ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตร 

"ไม่ทราบว่าจะเอาไปเป็นของขวัญให้แฟนเหรอครับ?" เด็กหนุ่มรีบพูดตอบทันที

"อ...เอ่อ ผมไม่มีแฟน คือ น้องสาวน่ะครับ"

เขาดูเขินอายอย่างมาก ใบหน้าแสดงออกได้อย่างชัดเจนว่ากำลังประหม่า จนลูคัสหลุดขำออกมา ทำเอาเด็กหนุ่มและลูกค้าในร้านถึงกับอึ้ง

"คิกๆ งั้นเหรอครับ? เป็นพี่ชายที่น่ารักจริงๆ อิจฉาจัง" เด็กหนุ่มยืนนิ่งไปชั่วขณะ ใบหน้าเห่อร้อนแดงก่ำ น้ำเสียงอึกอัก

"ง...งั้นเหรอครับ...ขอบคุณที่ชม"

"น้องสาวของคุณคงจะมีดวงตาสีทองสินะครับ และเรือนผมเองก็คงจะเป็นสีแดงกลีบกุหลาบ..." ลูคัสว่า

"โห...รู้ได้ยังไงครับเนี่ย?" เด็กหนุ่มถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่น ทำให้เหล่าสาวๆทนดาเมจของทั้งสองไม่ไหว

กรี๊ด! หล่อทั้งคู่เลย

ลูคัสส่งยิ้มให้เด็กหนุ่ม มือของเขาหยิบดอกไม้มาสี่อย่าง กุหลาบสีเหลือง ดอกเดซี่  ดอกลาเวนเดอร์ และดอกกุหลาบสีส้ม นำมาจัดเป็นช่อสวยงาม ผูกด้วยโบว์สีส้มอ่อนอย่างละเอียดอ่อน

เด็กหนุ่มจ้องช่อดอกไม้นั้นอยู่นาน ดวงตาสั่นไหวเปี่ยมไปด้วยความอิ่มเอมใจ ก่อนที่รอยยิ้มขี้เล่นนั้นจะปรากฏอีกครั้ง

"ไว้เจอกันใหม่นะครับ" เด็กหนุ่มเดินจากไป

หลังเลิกงาน ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ลูคัสช่วยแอนนาลูปเก็บของปิดร้านจนตอนนี้เริ่มจะดึกมากแล้ว ทั้งสองแยกย้ายกันไป ด้วยความเป็นห่วงแอนนาลูปอยากที่จะไปส่งเขา แต่เขาปฏิเสธ

เป็นอันรู้ดีว่าหากตกกลางคืนแล้ว จะมีเหล่าวายร้ายออกมาอาวะวาดรวมถึงสัตว์ประหลาดอีกด้วย ทำให้ผู้คนหวาดกลัวและไม่ออกมาข้างนอกตอนกลางคืน ซึ่งลูคัสไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด เพราะเขาเคยกำจัดพวกนั้นมานับไม่ถ้วน

ในขณะที่ลูคัสเดินออกห่างจากร้านมาได้หนึ่งเมตร เขาก็สัมผัสได้ถึงใครบางคนกำลังยืนรอเขาอยู่ พร้อมมอเตอร์ไซค์สีดำคันหรูจอดอยู่

ลูคัสเดินเข้าไปหา พร้อมกับเอ่ยด้วยความประหลาดใจ ที่เด็กหนุ่มมารอเขา

"เอ่อ...คุณคือคนที่มาซื้อดอกไม้วันนี้?"

"ครับ" เด็กหนุ่มตอบ

สักพักเด็กหนุ่มก็ยื่นหมวกกันน็อกมาที่เขา พร้อมกับยิ้ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"ให้ผมไปส่งไหมครับ?"

ลูคัสรู้สึกเกรงใจอย่างมาก แต่เพื่อรักษาน้ำใจของคนที่เป็นห่วง เขาจึงตอบตกลง

"ฝากด้วยนะครับ"

ค่ำคืนที่มีแสงไฟบนถนน แม้อากาศจะหนาวเย็นสักแค่ไหน แต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด ลูคัสกอดเอวอีกฝ่ายแน่น ความอบอุ่นทำให้เขาเผลอหลับไป 

เด็กหนุ่มยิ้ม เขาชะลอความเร็วลง ขับอย่างช้าๆระมัดระวังมุ่งสู่ท้องถนนใหญ่

..............................................................................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ไรท์: ร้อนเงิน ร้อนเงิน!

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ