"เมื่อร้อยปีก่อน มีโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง มีข่าวลือว่ามีโรคประหลาดที่ติดต่อและแพร่พันธ์ุไปทั่วโรงเรียน แต่นั่นก็เป็นแค่ข่าวลือ ยังไม่มีใครทราบว่า ข่าวลือนี้ เป็นจริงหรือกุเรื่องขึ้นมากันแน่"
ห้าปีต่อมา ตำรวจเริ่มสืบหาความจริงของเรื่องนี้ มีตำรวจหลายคนไม่อยากยุ่งเพราะเป็นการเสียเวลา แต่ตำรวจก็ไม่อาจถอนใจจากหน้าที่ได้
16/8/2011มีตำรวจหลายรายติดเชื้ออย่างรุนแรง บางคนหายไปในตอนที่ปฎิบัติหน้าที่
มีข่าวลือเรื่องการหายไปของตำรวจมากขึ้น ชาวเมืองในระแวกนั้นเริ่มกลวและร้องทุกข์ อาชีพตำรวจเริ่มไม่มีใครสมัคร
ห้าวันต่อมา โรงเรียนมัธยมแห่งนั้นได้มีข่าวลือว่า ไม่เกี่ยวข้องกับการหายไปของตำรวจ สารจึงตัดสินใจปิดคดีนี้ และปิดคดีอันน่าสะพรึงกลัวนี้เป็นความลับของประเทศ
ต่อมามีคนขุดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ และทำการสืบอย่างลับๆ วันต่อมาก็ไเ้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนตำรวจเหล่านั้น
เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงไม่มีใครกล้าสืบเรื่องนี้ และไม่มีใครเปิดคดีนี้ขึ้นมาอีกเลย
โรงเรียนแห่งนี้จึงเปิดการสอนตามปกติ
โรงเรียนมัธยมแดฮยอนซู
...****หนึ่งปีต่อมา****...
ข่าวนี้หายไปนานจนชาวเมืองลืมกันจนหมด และได้พาลูกหลานเข้าไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมแดฮยอนซูโดยไม่กลัวเรื่องเมื่อร้อยปีที่แล้ว
...เรื่องราวจึงเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้...
ชาคิมมี:อึนอู เปิดเทอมวันแรกตั้งใจเรียนนะ
ชาอึนอู:ครับ แม่
ชาโซอู:มาเร็ว เดี๋ยวจะไม่ทัน
ชาอึนอู:ไปนะครับแม่
สวัสดีครับ ผม ชาอึนอู พึงเข้ามัธยมวันแรก หลังจากที่ผมพึงจะจบจากประถมมา หลังจากนี้หลายสิ่งคงเปลี่ยนไปมากเลยล่ะครับ
...[โรงเรียนมัธยมแดฮยอนซู]...
?:สวัสดีค่ะ/ครับ ทุกคน
?:ไม่ได้พบกันตั้งนาน สบายดีไหม
?:มีน้องใหม่มาแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
?:เมื่อวานฉันกินไอติมมาล่ะ
?:ฉันยังไม่พร้อมเลย
ทุกคนต่างพากันพร้อมและไม่พร้อมในการเปิดเทอมครั้งนี้ ถึงจะอย่างนั้น วันนี้ก็คือวันที่รุ่นพี่หลายคนจะได้เห็นน้องใหม่ นั่นก็คือ
ครูซูอา:นักเรียนปีหนึ่ง เชิญทางนี้เลยค่ะ
ตอนนี้ทั้งโรงเรียนมีคนมากมายหลายชีวิต อยู่ด้วยกัน และมีเสียงฮือฮามากมายรวมกันด้วยเช่นกัน วันแรกจะเป็นยังไงนะ มาดูกันเถอะ
?:นั่นๆ น้องใหม่มาแล้ว มีแต่คนดีๆทั้งนั้นเลย
?:นั่นสิๆ
?:ดูตรงนั้นสิ หล่อมาก
?:ทางนั้นก็สวยมาก
?:เราแพ้รุ่นน้องเฉยเลย
[ประกาศจากทางโรงเรียน น้องใหม่ที่พึงเข้ามา ขอเรียนเชิญมารวมตัวกันที่ห้องประชุมด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ]
...[นักเรียนห้องอื่นๆเชิญไปรวมกันที่หน้าเสาธงเพื่อฟังประกาศค่ะ ขอบคุณค่ะ]...
นักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่ได้เดินทางไปที่ห้องประชุมกันทีละคนจนครบเวลา
คิมโซ:สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน ครูชื่อคิมโซ จะเรียกว่าครูคิมก็ได้นะ
คิมโซ:เดี๋ยวครูจะบอกเองว่าห้องอยู่ทางไหนและสิ่งที่นักเรียนต้องจำนะคะ
สิ่งแรกที่เป็นคดีสำคัญเมื่อ500ปีก่อน นักเรียนที่พึ่งมาใหม่อาจยังไม่รู้และนี่คือสิ่งที่ทางโรงเรียนปิดไว้ และไม่มีใครในโรงเรียนลืม
มีห้องอยู่ห้องหนึ่งซึ่งก็คือห้องวิทย์ที่เคยมีข่าวว่ามีนักเรียนหายไปและกลับออกมาไม่เหมือนคนเดิม
ห้องวิทย์จึงถูกรื้อทิ้ง ต่อมาจึงสร้างขึ้นมาใหม่และไล่ครูวิทย์ออก
คิมโซ:หากนักเรียนไม่เข้าใจตรงไหนสามารถถามครูได้เลยนะ
ครูทุกคนในโรงเรียนล้วนกลัวที่จะพูดถึงห้องวิทย์ จึงไม่กล้าที่จะพูดไปเรื่อย
...ชั่วโมงแรก แนะนำตัว...
ยูกี:วันนี้ไม่ได้มีอะไรมาก ครูแค่อยากรู้จักชื่อนักเรียนเท่านั้นค่ะ
มีนา:มีนาครับ
ชเวโด:ชเวโดครับ
แนะนำตัวไปเรื่อยๆจนถึงสองคนสุดท้าย
ชาอึนอู:ผมชาอึนอูครับ
ยูกี:คนสุดท้ายล่ะคะ
พัคจูฮี:พัคจูฮีค่ะ
ทุกคนเริ่มทำความรู้จักกันและอยู่ด้วยกัน
ช่วงเวลาพักเที่ยงคือช่วงเวลาที่มีคนน้อยที่สุดที่จะอยู่ในชั้นเรียน
อียอนจี:นี่ จูฮี พาฉันไปห้องน้ำหน่อยสิ
พัคจูฮี: ได้สิ
โรงอาหารที่มีสายตามากมายมองมาที่นักเรียนปีหนึ่ง สายตาของพวกเขามีความหวาดกลัวและระแวงอยู่หลายส่วน
ชเวโด:พวกเขามองเราทำไมหรอ
สำหรับนักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่ ย่อมไม่เข้าใจสิ่งที่ทุกคนในโรงเรียนทำ แต่บางที นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปิดคดีเมื่อ500ปีที่แล้วก็ได้
ชาอึนอู:ไม่รู้สิ อย่าสนใจเลย ไปกินข้าวกันเถอะ
...ห้องน้ำ...
อียอนจี:เสร็จรึยัง
พัคจูฮี:เหมือนประจำเดือนจะมาเลย
อียอนจี:ประจำเดือนหรอ ฉันมีผ้าอนามัยอยู่นะ เดี๋ยวเอาให้
อียอนจี:รับไปสิ
พัคจูฮี:ขอบคุณมาก
อียอนจี:ไม่เป็นไร เร็วๆหน่อยนะ ฉันเริ่มหิวข้าวแล้ว
...เสียงอะไรหล่น...
พัคจูฮี:เสียงอะไรน่ะ อียอนจี
อียอนจี:ฉันไม่รู้ เดี๋ยวฉันลองไปดูก่อน
พัคจูฮี:ระวังด้วยนะ
อียอนจี:รู้แล้ว
อียอนจี:สวัสดีค่ะ ใครอยู่ตรงนั้นหรอคะ
เหมือนกับว่ามีคนบางคนอยู่จรงนั้น แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาทำให้รู้สึกว่า ตรงนั้นไม่มีคน
พัคจูฮี:เป็นไงบ้าง
อียอนจี:ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
อียอนจี:! ออกมาเมื่อไหร่เนี่ย
พัคจูฮี:เมื่อกี้ไง ไม่เห็นหรอ
ระหว่างนั้น ก็มีเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาอีก ทำให้ทั้งสองเริ่มสงสัย และเดินเข้าไปดู
อียอนจี:นี่แน่ะ!
อียอนจี:ไปไหนอีกแล้ว ฉันเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วนะ
ยูกี:พวกเธอมาทำอะไรกันตรงนี้
พัคจูฮี:ครูยูกี
อธิบายที่มาที่ไปจนจบและขอลาไปกินข้าวเที่ยง ถึงจะยังไม่รู้ว่าเสียงนั่นคืออะไร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ทั้งสองจึงไปรับข้าวเที่ยงและกินกันอย่างอร่อย
...คาบเรียนวันที่สอง...
...ชั่วโมงชีวิต...
คิมโซ:วันนี้มาเรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตกันนะคะ เอาล่ะ มีนา เธอช่วยตอบหน่อยสิว่า ชีวิตคืออะไร
มีนา:ตามความเข้าใจผมนะครับ ชีวิตก็คือสิ่งๆหนึ่งที่มองไม่เห็นแต่สามารถสัมผัสได้ครับ ชีวิตคือสิ่งที่ทำให้เราอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ครับ
คิมโซ:เป็นคำตอบที่ดีค่ะ
วันนี้เรียนเรื่องชีวิต ทุกคนคิดไหม คำว่าชีวิตในวันนี้ที่ได้เรียน อาจมีความหมายอีกความหมายหนึ่ง คือ ให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่ยุ่งกับสิ่งที่ไม่ควรยุ่ง
แต่ใครจะไปคิดถึงขึ้นนั้นล่ะ ในเมื่อมาเรียนก็ต้องเรียนสิ จะมีอะไรที่น่ากลัวกัน
...ลานกว้างหลังโรงเรียน...
ชเวโด:เอาไหม อร่อยนะ
อียอนจี:เอาไปไกลๆหน้าฉันเลย
ชเวโด:อะไรเล่า อร่อยจะตายไป
อียอนจี:ก็ฉันไม่ชอบไง
ทุกคนนั่งชมทิวทัศน์และวิ่งเล่นกันอย่างมีความสุขที่ลานกว้างหลังโรงเรียน
แต่เอ๊ะ ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างมองมาทางนี้นะ
พัคจูฮี:อียอนจี เธอไม่รอฉันเลยนะ!
คิดว่าอะไรซะอีก ที่แท้ก็จูฮีที่มองมาจากชั้นสองนี่เอง คงจะรอยอนจีจนไม่รู้ว่ายอนจีลงมาแล้วสิท่า
ชีวิตของทุกคนมีค่า อย่าได้ละเลยกันจนเกินไป ไม่งั้นอาจเป็นเหมือนเธอคนนี้ก็ได้
?:ปล่อยหนูนะ! หนูไม่ได้ทำอะไรเลย
ยูกี:อยู่เงียบๆไป วันนี้เธอไม่มีวันออกไปจากที่นี่ได้...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
