กลางฟากฟ้าในกลางคืนมี ดวงจันทร์ และดวงดาว ยามเช้ามี ดวงตะวัน ในอดีตกาลดาวทั้งสองก็เป็นมนุษย์เดินดินมาก่อนเช่นกัน

  ในคืนหนึ่งที่ไร้ดวงจันทรา และ ตะวันมีเพียงความมืดเเละสว่าง กลางคืนหญิงสาวที่อายุประมาณยี่สิบปีก้าวย่างอย่างช้าๆ ภายใต้ความมืดมีเพียงเเสงไฟพรั่งพราวที่มาจากบ้านเรือนเเถวนั่น ส่องกระทบใบหน้าที่แกล้งเกลาของหญิงสาว คล้ายหญิงสาวได้ยินเสียงบางอย่างจากข้าง

บ้านเเห่งหนึ่ง หญิงสาวเดินก้าวไปยังแหล่งกำเนิดเสียง

‘‘อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊’’ เสียงร้องของเด็กทารก ที่ค่อนข้างแผ่วเบาดังลอยที่เเห่งนั้น หญิงสาวก้าวเข้าไป สิ่งที่พบคือห่อผ้า สองห่อ ซึ่งคือเเหล่งกำเนิดเสียง

การตัดสินใจเก็บเด็กสองคนมาทำให้ชีวิตของหญิงสาวมีความสุขยิ่ง

‘‘ท่านเเม่’’เด็กสาวผมสีทอง เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเเละยกยิ้มยามที่เด็กสาวยกยิ้มให้ความรู้สึกคล้ายได้รับกลิ่นอายอันอบอุ่น

‘‘อันใดหรือ’’ หญิงสาวยิ้มให้กับเด็กสาวที่นางรับไว้เป็นบุตรบุญธรรม

‘‘ข้าอยากเข้าไปในเมือง’’ เด็กสาวเอ่ยอย่างไร้เดียงสา

‘‘ท่านเเม่ข้าก็อยากไป’’ เด็กสาวผมสีดำ นัยตาสุกสกาวราวดวงดาวงดงามบนร่างเเผ่กลิ่นอายที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ หญิงสาวยกยิ้มให้เด็กสาวพร้อมเอ่ยด้วยความเอ็นดู

‘‘เจ้าอยากไปเช่นกันหรือ ได้ ข้าจะพาเจ้าไปแต่พวกเจ้าต้องกินอาหารให้หมดเสียก่อนหนา’’ หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

เด็กสาวทั้งสองยิ้มด้วยความดีใจ ความอบอุ่นนี้ช่างมีความสุข

10ปีผ่านไป เด็กน้อยในอดีตกลายเป็นหญิงสาว

‘‘เจ้าทั้งสองกินข้าวก่อนเถิดค่อยออกไปข้างนอก’’

ข้าเอ่ยอย่างอ่อนโยน

‘‘เจ้าคะท่านแม่’’

เด็กสาวผมสีทองเอ่ยตอบอย่างร่าเริง ข้ารู้สึกเอ็นดูจึงอดลูบหัวนางไม่ได้

‘‘เจ้าทั้งสองช่างเเตกต่าง’’

ผู้ใดจะคิด วาจาเพียงเท่านั้นนำพาให้อาณาจักรนั้นล่มสลาย ตะวันอิจฉาจันทราที่สง่างาม น่าเกรงขาม

จันทราอิจฉาตะวันที่สดใส อบอุ่น นำพาซึ่งหายนะข้ามองนางทั้งสองพร้อมนํ้าตา เเต่ไม่สามารถเอ่ยคำใดได้อีกแล้ว เจ้าทั้งสองเหตุใดต้องฆ่าฟัน เหตุใดเกิดขึ้นเพราะข้าเยี่ยงนั้นหรือ ข้าขอชดใช้ให้เเก่ตะวัน ข้าขอชดใช้ให้จันทรา ข้าถูกหลอมรวมจนกลายเป็นท้องฟ้าคอยกันให้ตะวันไม่ได้พบจันทราจันทราไม่ได้พบตะวัน ตลอดไป

ในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง แถบชานเมืองหลวงแคว้นซัง

เหล่าชาวบ้านที่ว่างจากการทำงาน เพราะเวลานี้ยามอู่(11:00-12:59)ซึ่งเป็นเวลาพักของเหล่าคนงานและเหล่าผู้คนที่เข้าเมืองเพื่อทำธุระบางอย่างต่างมาพักแดดกันอยู่ที่นี่

‘‘นี่เจ้าได้ยินหรือไม่ คุณหนูกง จะเข้าพิธีมงคลกับคุณชายเฉียน หละ ’’

‘‘ช่างเป็นคู่สวรรค์สร้างยิ่งนัก คุณหนูกงกริยามารยาทงดงาม คุณชายเฉียนเป็นบุรุษที่มีความสามารถ’’

‘‘หนิ น้องชายเจ้ามิทราบเสียแล้ว คุณชายเฉียนมีข่าวลือหละ ’’

‘‘อันใดหรือพี่ชาย’’

‘‘คุณชายเฉียนมีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว’’

‘‘อันใดกัน แล้วสกุลกงให้คุณหนูของบ้านตนเองแต่งกับคุณชายเฉียนได้อย่างไร’’ (เราก็สงสัย)

‘‘นั้นสิ ข้าล่ะสงสารคุณหนูกงยิ่งนักเข้าหอวันแรกก็ต้องไร้เจ้าบ่าวเสียแล้ว จะเอาหน้าที่ใดไปอยู่บ้านสามีเล่า’’

เเละเป็นดั่งที่ชาวบ้านผู้นั่นเอ่ย

งานมงคลเจ้าบ่าวในชุดสีแดงขี่ม้ามารับเจ้าสาวในงานมงคล แต่ใบหน้าของเจ้าบ่าวมิแสดงสีหน้าดีใจแม้เเต่น้อย หลังจากพิธีแต่งงานดำเนินมาถึงตอนสุดท้าย เสียงของผู้ทำพิธีดังขึ้น

‘‘หนึ่งคำนับฟ้าดิน’’

‘‘สองคำนับบิดามารดา’’

‘‘สามคำนับกันและกัน’’

เสียงที่เจ้าสาวควรมีความสุข แต่นางกลับรู้สึกโศกโศกายิ่ง การแต่งงานครั้งนี้เหมือนเป็นการเดิมพันกับโชคชะตาที่แลกด้วยความสุขของชีวิตหลังจากนี้ของนาง

‘‘ส่งตัวเข้าห้องหอ’’

เดิมพัน มันคือการเดิมพันครั้งใหญ่ นางอาจจะไร้เจ้าบ่าวในคืนเข้าหอ นางถูกประคองเข้าห้องหอระมัดระวัง เเม้นางจะไม่เห็นสายตาของคนพวกนนั้นแต่นางก็พอคาดเดาได้ สายตาที่สมเพช สงสาร

นางถูกประคองเข้าห้องหอที่ประดับด้วยสีแดงแห่งมงคล:)

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจากหนึ่งเค่อ(15นาที)เป็นสองเค่อ(30นาที)สามเค่อ(45นาที) สี่เค่อ(1ชั่วโมง) สองชั่วยาม(4ชั่วโมง) สามชั่วยาม(6ชั่วโมง) ยังไร้เจ้าบ่าว

ชีวิตของนางหลังจากนี้จบลงแล้ว ผ้าคลุมหน้าหนักอึ้งถูกถอดออก นํ้าตาของหญิงสาวไหลริน

‘‘ยอมแล้ว ข้ายอมแล้ว’’ น้ำตาที่ไหลไม่หยุดออก ชีวิตของสตรีหลังแต่งงานก็เหมือนนํ้าที่สาดออกไป

การเดิมพันครั้งนี้เป็นนางที่ที่แพ้อย่างราบคาบ หญิงสาวยิ้มออกมาเบาๆ ผ้าผืนหนึ่งถูกพาดไว้บนคานของเรือนหญิงสาวที่ใช้ตั่งเป็นฐานเพื่อยืน ค่อยๆผูกปมที่นางเคยฝึกก่อนออกเรือนเพียงไม่กี่วัน ค่อยๆนำลำคอใส่ลงไปในห่วง เมื่อปมผ้าแน่นขึ้นนางก็สิ้นลงก่อนที่ผ้าจะถูกผูกเสียอีก

‘ยานั่นดีจริงๆ ไร้ความเจ็บปวด’ และไร้หลักฐาน

ชีวิตถูกจบลงใต้คํ่าคืนวิวาห์ของตน

‘‘เฟย ตื่น’’

‘‘ครับยาย’’

ผมลุกขึ้นจากเตียงเพราะเสียงเรียกของยาย

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ลงไปกินข้าวผมเดินผ่านภาพพ่อและเเม่ เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดผมจึงไม่ได้ไปรร.

‘‘เฟย วันนี้พ่อจะมาหาหนูนะ’’

‘‘ครับ’’

ผมพยายามกลั้นน้ำตา กลับมาทำไม กลับมาทำไม

ในใจของผมพูดด้วยความโกรธเเค้น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มือใต้โต๊ะกำแน่นเริ่มจิกเข้าไปในนิ้วตัวเอง นํ้าตาผมเริ่มไหลออกมา ผมลุกขึ้นพยายามกลั้นน้ำตาและปรับเสียงให้เป็นธรรมชาติที่สุด

‘‘ผ..ผมขอไปพักก่อนนะครับ’’

ผมรีบเดินขึ้นห้องไป ระหว่างทางเดินขึ้นบันไดนํ้าตาของผมก็เริ่มไหลออกมา ในใจผมรู้สึกมากมายคนไม่สามารถอธิบายได้ ผมยกนิ้วของตนเองขึ้นมากัด ผมทำเเบบนี้บ่อยจน ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ผมเริ่มใช้นิ้วหยิกบริเวณเเขนสุดเเรงความเจ็บปวดนั้นทำให้ผมควบคุมสติไว้ได้และมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นด้วย เมื่อถึงห้องผมเริ่มเขียนไดอารี่บันทึกความเศร้า

กลับมาทำไม เป็นคุณไม่ใช่หรอที่ทิ้งผมกลับเเม่ไปหาเมียน้อย แล้วคุณกลับมาทำไม ผมต้องถูกแม่ทุบตีก็เพราะคุณแม่ผมเข้าโรงพยาบาลบ้าก็เพราะคุณ คุณยังจะเอาอะไรจากผมอีกต้องการเลือดเนื้อชีวิตผมเพื่อทดเเทนต่อการทำให้เมียน้อยคุณแท้งหรอ

                                                              16/5/66

ผมตวัดมือเขียนตัวอักษรทั้งหมดอย่างโกรธเกรี้ยว ผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกตอนนี้ได้เลย ทั้งดีใจเสียใจ เศร้าโศก โกรธแค้นน้อยใจ

‘‘ไม่!!!’’

ผมตะโกนสุดเสียง มือยกกุมหัวนํ้าตาไหลหลาก

ทางช่องสำนักงานข่าวประกาศเรื่องของ คุณชายเพท ราเลือกจบชีวิตลง ผู้ประกาศอีกคนเอ่ย

‘‘เป็นที่น่าเสียดายมากเลยนะคะ คุณชายเพท ราเป็นคนที่มีความสามารถมากๆ’’

‘‘ใช่คะ ด้วยความสามารถระดับนี้ถ้าจบไปคงได้ประสบความสำเร็จแน่นอน’’

‘‘ยังไงก็ ขอเเสดงความเสียใจต่อญาติผู้เสียชีวิตด้วยนะคะ’’

‘‘ข่าวต่อไป’’

คุณยายไม่ได้ยินคำใดอีกนอกจากนั้น เม่นเมื่อเห็นว่ายายของเพื่อนสนิทใกล้จะร้องไห้อีกแล้วก็เอ่ยปลอบ

‘‘ยาย เฟยคงไม่อยากให้ยายเป็นเเบบนี้หรอกครับ’’

‘‘ยาย แค่อยากให้เฟนได้เจอพ่อเท่านั่น ยายผิดใช่ไหม’’

‘‘ยาย ยายคิดว่าถ้าเป็นยาย ยายอยากไปเจอคนที่ทิ้งแม่ตัวเองไปหาเมียน้อย เเละทำให้แม่ตัวเองต้องกลายเป็นบ้า ยายอยากเจอเขาหรอ ยายเอาแต่คิดว่าอยากให้เฟย มีพ่อและเคยถามเฟยบ้างไหมอยากมีพ่อที่ทิ้งตัวไปไปสิบกว่าปีไปหาเมียน้อย และยายอย่าลืมคนที่ทำให้คุณป้ากับเฟยเป็นแบบนี้ก็คือยาย ถ้าตอนนั้นยายให้คุณป้าเเต่งงานกับอาจิ้งยายคิดว่าเรื่องทุกอย่างจะเดินมาถึงขั้นนี้หรอ ลูกเขยที่ยายคิดว่าดีนักดีหนา ทำให้ลูกสาวเป็นบ้า ทำให้หลานจบชีวิต’’

เม่นเอ่ยอย่างสุดจะทน

ด้านจิ้ง เจยลู่

นั่งอย่างหมดอะไรตายอย่างอยู่บนโซฟา

‘‘บอส หลังจากที่คุณเฉาได้ทราบเรื่องนั้นเธอก็นำศีรษะพุ่งชนกำเเพงจนเสียชีวิต’’

‘‘ออกไป!!!!’’

นํ้าเสียงตะโกนก้องของ จิ้ง เจยลู่ ดังออกมา

วันต่อมา~

‘‘วันนี้มีข่าวน่าเศร้าอีกเรื่องเลยคะ’’

‘‘คุณจิ้ง เจยลู่ ได้เสียชีวิตลงในอพาร์ทเม้นท์ส่วนตัว โดยตำรวจคาดว่าเป็นการตัดสินใจปลิดชีวิตตนเองคะ’’

คุณยายนั่งนํ้าตาไหลอยู่คนเดียวณหน้าทีวี

หนึ่งคนสามารถทำลายชีวิตของสามชีวิตได้

วันต่อมา~

ข่าวทีวีช่องเดิมประกาศข่าว

‘‘วันนี้มีเรื่องใหญ่อีกเรื่องนะคะ’’

‘‘คุณหญิงรัตรธา ยกฟ้องอดีตลูกเขยอย่างคุณธารา ’’

‘‘ใช่คะ หลังจากเมื่อสิบปีที่เเล้วคุณหญิงเมธาได้หย่าล้างกับคุณธาราคุณธาราก็ได้ออกนอกประเทศไป พร้อมกับภรรยา โดยหลังจากนั้นคุณหญิงเมธาได้เข้าไปรักษายังโรงพยาบาลจิตเวช

โดยเมื่อช่วงเวลาที่คุณหญิงได้ทราบว่าลูกชายเสียชีวิตลง คุณหญิงก็ปลิดชีวิตของตนทิ้งด้วยเช่นกัน’’

‘‘เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่มากเลยนะค่ะ’’