สวัสดีครับ ผมชื่อ " อู จิน " ความหมายของชื่อผมคือสมบัติของครอบครัว ตอนที่ผมเด็กๆคุณพ่อกับคุณแม่ของผมก็รักผมมาก

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตอนผมขึ้นมัธยม แม่ของผมได้ท้องพ่อของผมจึงดูแลแม่อย่างดี ผมจึงไม่ได้คิดอะไรมากและพยายามปล่อยๆมันไป

เมื่อผมของผมคลอดผมจึงได้รู้สิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินและได้นิ่งเงียบไม่กล้าถามเลยซักครั้งว่า

"ยังรักผมอยู่ไหม"

ถึงอยากพูดซักเท่าไหร่มันก็ไม่สามารถพูดออกไปได้สักครั้งหนึ่ง

.......

.......

.......

..."หลายปีต่อมา"...

.......

.......

.......

ผมได้เริ่มชีวิตใหม่โดยไม่พึงครอบครัวอีกต่อไป ในตอนที่ผมนั้นเรียนจบถึงแม้ว่าจะยังคงติดต่อกับครอบครัวอยู่ก็ตาม

ผมได้ใช้เงินเก็บในตอนที่เรียนและทำงานพิเศษในร้านสะดวกซื้อของผม เพื่อจ่ายค่าเช่าบ้านและซื้อของต่างๆแต่ก็ยังคงไม่พอสำหรับผม

แล้วในวันนั้นเองผมก็ได้พบใบสมัครงานเป็นผู้ช่วยนักเขียนการ์ตูน ผมจึงอยากลองทำดูซักครั้งหนึ่ง ผมจึงได้สมัครไปทันที

ในวันถัดมาผมได้ข้อความตอบรับมา เขาบอกให้ผมไปร้านกาแฟแห่งหนึ่งช่วงเย็น ผมจึงตอบตกลงไป

เมื่อถึงเวลานัดพบผมก็นั้งรอในร้านแล้ว ผมพบผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเธอแต่งตัวดูดีมากเลยล่ะ เธอคนนั้นเดินตรงมาทีผมแล้วบอกว่า

"เธอเป็นคนที่สมัครงานสินะ"

ผมจึงตอบเธอคนนั้นไปว่า

"ใช่ครับ"

จากนั้นเธอก็ได้แนะนำตัว ทำให้รู้ว่าเธอคนนั้นชื่อว่า " ฮา ริน " เราได้คุยกันพักหนึ่ง แล้วจากนั้นเธอก็ถามผมประมาณว่าทำไมผมถึงอย่ากทำงานนี้

ผมจึงตอนด้วยความมั่นใจว่า

"ผมอยากลองครับ"

ในตอนนั้นเอง คุณ"ฮา ริน" ก็หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจแล้วบอกให้ผมเริ่มงานพรุ่งนี้ ถึงแม้ว่าตอนนั้นตัวผมยังคงสับสนแต่ก็ตอบรับอยู่ดี

คุณ"ฮา ริน"ได้ส่งที่อยู่ของนักเขียนคนนั้นให้ผมก่อนจะบอกลาแล้วเดินจากไป

..."วันถัดมา"...

ผมได้ไปบ้านของคุณนักเขียนการ์ตูนคนนั้น แต่ก็ต้องตกใจที่เขาอยู่ในคอนโดที่แพงมากๆ ผมได้ขึ้นได้ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด แล้วหยุดอยู่หน้าห้องของนักเขียนคนนั้น ก่อนที่จะกดกริ่ง

ทันใดนั้นเปิดประตูออกแล้วผมก็พบกับชายคนหนึ่งแล้วนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า.....

...----------------------------------------------------------------...

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก ผมได้พบกับชายร่างสูงใหญ่ที่มัดผมทรงHalf Ponytailผมหยิกสีขาวไว้หนวดคนหนึ่ง เปิดออกมาทําให้ผมรู้สึกหัวใจผมเต้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นเขา

ชายร่างสูงได้ยืนจ้องผมอยู่สักพักหนึ่ง ก็ที่จะปิดประตูใส่หน้าผมเสียงดัง เสียงของประตูทำให้ตัวผมสะดุ้งเล็กน้อย ผมได้ยืนนิ่งพร้อมกับเอามือประกบแล้วคิดว่า

"ผมทำอะไรผิดไปหรือป่าวนะ"

"ผมจะโดนไล่ออกหรือป่าว"

ก่อนที่ผมจะรู้ตัว เขาก็เปิดประตูออกมาแล้วทำหน้าอึ้งแล้วนำมีข้างหนึ่งของเขาปาดน้ำตาให้ผม ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมร้องไห้เมื่อไหร่

ก็ที่เขาจะแนะนำตัวว่าเขาชื่อ " แฮ ซอล " แล้วเขาก็ให้ผมเข้าไปในห้องของเขา แล้วผมก็พึงสังเกตเขาดีๆ ทำให้ผมรู้ว่าที่เขาเข้าไปก็เพื่อโกนหนวดของเขาแต่ให้ความรู้สึกต่างกันมากๆ

จากที่หล่อแบบหม่นๆตอนนี้กลับสดใสขึ้นจนผมปากค้างแล้วเขาก็บอกว่า

"นายเป็นอะไรน่ะ มองหน้าฉันแล้วหน้าเหวอแบบนั้นทำไม"

"แปลกคนจริงๆ"

ผมจึงทำหน้างอลใส่แล้วตอบไปว่า

"มะ ไม่เห็นแปลกเลยครับ"

"ก็คุณทำหน้าหล่อนิ เพราะงั้นคือความผิดของคุณครับ"

เขายืนนิ่งๆและทำหน้าอึ้งเล็กน้อยที่ผมพูดแบบนั้น ก่อนที่เขาจะหัวเราะเสียงดังแล้วพยายามกลั้นขำเล็กน้อยก็ที่จะยิ้มออกมาแล้วพูดกับผมว่า

"นายน่ะ พูดตรงจังนะ555"

แล้วเขาก็ให้ผมรอที่ห้องรับแขกแล้วเขาก็เข้าไปยังห้องครัว ผมดูรอบๆพร้อมกับพูดในใจว่า

(ทำไมห้องใหญ่จังนะ)

จากนั้นเขาก็ถือจานผลไม้จานหนึ่งมาให้ผมพร้อมผลไม้ที่แสนหลากหลาย จนผมอดไม่ได้ที่จะทำตาลุกวาวเป็นประกาย

ผมถึงกับกลืนน้ำลายเสียงดัง จนทำให้เขาหัวเราะแล้วเขาก็บอกผมว่า

"นายเนี้ย แปลกจริงด้วย"

"ไม่เห็นต้องแสดงออกถึงขนาดนั้นเลยก็ได้นิ55"

"ก็ว่าทำไมพีดีที่รับผิดชอบฉันถึงบอกว่ายังไงก็ต้องรับไว้"

"เพราะดูพึงได้กว่าผู้สมัครคนอื่นน่ะ"

"แต่ก็เกินคาดสำหรับฉันน่ะนะ555"

แล้วเขาก็บอกว่าผมจะกินก็ได้ผมเลยใส่ปากเขาไปจนเขาทักว่า

"นายเป็นแฮมเตอร์หรือไงกัน?"

ผมนิ่งไปพร้อมกับเคี้ยวไปด้วยก็ที่จะคอยกลืนผลไม้ลงไปแล้วผมก็กลับเข้าเรื่องของผมทันที

จากนั้นผมก็ได้เป็นผู้ช่วยของนักเขียนการ์ตูนคนนั้น พวกเราทำสัญญากันเล็กน้อยและได้ทำข้อตกลงร่วมกัน

...----------------------------------------------------------------...

ตอนทำสัญญากัน ชายคนนั้นจ้องผมด้วยสายตาที่จริงจัง ทันใดนั้น"แฮ ซอล"ก็บอกกฎในการทำงานกับเขาว่ามีเพียง3ข้อเท่านั้นทีผมควรทำ ผมจึงไม่ปฏิเสธ

ข้อที่หนึ่ง ต้องเข้างานตรงเวลาห้ามสาย

ข้อที่สอง ถ้ามีเหตุจำเป็นให้โทรลาก่อน

ข้อที่สาม ห้ามไปใกล้โต๊ะทำงานด้านมุมซ้ายสุด [ เด็ดขาด ]

แต่ผมก็แอบสงสัยว่าทำไมถึงไปใกล้โต๊ะนั้นไม่ได้ แต่ผมก็ต้องหยุดสงสัยไม่ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเขาเริ่มจ้องมองมาที่ตาของผมแล้วพูดเสียงแข็งว่า

"หยุดคิดที่จะสงสัยซะ"

" รู้ไหม คนล่าสุดที่รู้ความจริงน่ะก็โดนไล่ออกมาแล้วนะ"

ทำให้ผมตกใจแล้วรู้สึกเกร็งเป็นอย่างมาก ทำให้ผมได้แต่ส่งยิ้มน้อยๆที่ไม่เต็มใจยิ้มไป แล้วเขาก็ถามผมว่า

"นายหน้าซีดแล้วนะ กลัวหรอ?"

ผมจึงตอบไปทันทีที่เขาพูดจบ พร้อมกับหัวเราะแบบแห้งๆไป

"ไม่กลัวเลย มั้งครับ55"

พร้อมกับเงียบไป เขาก็ไม่ได้พูดอะไรตอบมาสักพักหนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า

"ข้อที่สาม ฉันล้อเล่นน่ะฉันแค่อยากลองวัดใจนายเฉยๆขอโทษนะ"

ผมก็เลยบอกเขาไปว่า

"ผมน่ะไม่ได้กลัวหรือตกใจกฎของคุณนะ"

"แต่ผมตกใจที่คุณพูดเสียงแข็งต่างหาก"

"คุณหน้าตาดีนะแต่พอคุณพูดเสียงแข็งใส่ผมแล้วดูน่ากลัวน่ะ"

จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา แล้วผมก็หลุดพูดออกมาว่า

"ตอนนี้คุณก็ดูดีนะครับ"

แล้วเขาก็ยิ้มให้ผม แล้วยื่นใบสัญญาใบหนึ่งให้แล้วผมก็เซ็นไป เขาบอกให้ผมเริ่มงานในวันถัดไปแล้วก็คุยกันสักพักใหญ่ พอผมยิ่งมองเขาแล้วมันก็ทำให้ผมคิดกับตัวเองขึ้นว่า

(นี่เราชอบเขาหรือป่าวนะ)

แล้วผมก็สายหน้าแรงๆแล้วเขาก็ทำหน้างงงงผมก็งงว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะชอบผู้ชาย หรือผมจะชอบไปแล้วนะ

พอมาคิดอีกทีผมก็บอกว่าเขาหล่อเขาหน้าตาดี แต่มันก็ปกติใช่ไหมนะ ใครๆก็น่าจะบอกได้นิแล้วผมก็มองหน้าเขา

เขาทำสีหน้ามีถ้าที่เป็นห่วงผมทำให้ผมแอบคิดว่า

(ผมชอบครับ!)

และนี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่ารักเเรกของผมสินะ

แล้วผมก็ชวนเขาคุยต่อจนถึงเย็น ก่อนที่ผมจะขอตัวกลับบ้านไป เขาออกมาส่งผมถึงข้างล่างคอนโด

เมื่อถึงบ้านของผม ผมก็ได้คิดขึ้นว่า...

...----------------------------------------------------------------...