สวัสดีค่ะฉันชื่อเพลงตอนนี้ฉันอายุ19ฉันได้อยู่ ปี2แล้วเรื่องมันมีอยู่ว่า
(ย้อนกลับไปตอน ม.6)
ฉันได้ย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียน CL ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้เข้ามาเรียนโรงเรียนที่มีชื่อเสียงแห่งนี้
ฉันมองซ้ายมองขวาถึงแม้จะมีหนุ่มหล่อสาวสวยเยอะก็เถอะแต่ไม่มีใครมาสนใจฉันหรอกและมันน่าเบื่อมากๆเลยแหละกับชีวิตมีแต่เรียนๆๆและก็เรียนทุกวันนี้ฉันถอนหายใจไปทั่วจักรวาลแล้วหล่ะ🥹
สักพักก็มีคนมาสะกิดฉันนั้นคือเพื่อนของฉันเองชื่อมิเกล
“แกๆๆ ว่าแต่เย็นนี้แกว่างมั้ยอะไปห้างกับฉันหน่อยได้มั้ย”
“ฉันไม่มีเวลาหรอกแกฉันต้องกลับไปทำงานวิชาคณิตที่แสนจะน่าเบื่ออะสิ”
“อีกแล้วอะปล่อยๆมันไปบ้างเถอะฉันเห็นแกทำแต่งานไม่สนใจอะไรเลย”
“ฉันก็อยากไปแต่ดองไว้มันจะเยอะอ่าแก”
ฉันรู้ว่าทุกคนก็ต้องมีดองงานไว้แหละฉันก็เคยแต่คือมาปั่นงานทีหลังแทบไม่ไหวเลยแหละจะบ้าตาย🥲
“งั้นแกรีบทำตอนนี้ให้เสร็จด่วนๆเลย”
“เฮ้อออ\~ก็ได้ฉันจะรีบทำละไปกับแกตอนเย็น”
สุดท้ายเพื่อนก็ทำให้ฉันไปกับมันอยู่ดีหึย\~มิเกลนะมิเกล
(ช่วงเย็นเป็นเวลา 16:00น.🕔เลิกเรียน)
ฉันก็เอางานที่ทำเสร็จไปส่งกับมิเกลและมุ่งหน้าที่จะไปห้างแต่อยู่ๆบริเวณสนามบาสก็มีคนมุงกันเต็มเลยพร้อมมีเสียงกรี๊ดกร๊าดมากมาย
“มิเกลทำไมคนเยอะจังเลยอะ”
“ใช่สิ!วันนี้มีแข่งบาสนิเพลงฉันลืมสนิทเลยอ่าาา”
“อย่าบอกนะว่าแกจะดูอะ”
“อืมมม..งั้นเราไม่ต้องไปห้างกันละเนาะ”
“ เป็นแบบนี้อีกแล้วนะฉันอุตส่าห์รีบทำงานส่ง”
“ เอาเถอะน่าาาาาถือว่าทำเสร็จไปแล้วไงเราไปดู
แข่งบาสกันเถอะนะๆ”
แล้วนังมิเกลก็ลากฉันไปใกล้ๆขอบสนามบาสที่มีผู้คนมากมายจับจ้องไปที่ชายหนุ่มคนนึงที่ทั้งหล่อ รวย เก่งทุกด้านและมีชื่อว่า เกมเมอร์ ผู้หญิงแทบทุกคนที่มักสนใจในตัวเขาแถมมีแฟนคลับมากมายอีกด้วยและฉันก็คงสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ
“เพลง!!ระวัง”
ฉันโดนเพื่อนสาวดึงไปทางขวาพร้อมกับเซนิดหน่อย
“แกเหม่ออะไรเพลงลูกบาสเกือบโดนหัวแกแล้วนะ”
“ขอโทษฉันไม่ได้สังเกตอะ”
และอยู่ๆก็
“ขอโทษนะครับ เป็นอะไรมั้ยครับ”
”ไม่เป็นไรค่ะ”
ใช่ทุกคน!เกมเมอร์เข้ามาถามฉันและฉันก็อึ้งมากด้วยไม่คิดว่าเกมเมอร์จะเข้ามาถามฉันแบบนี้ผู้หญิงรวมถึงแฟนคลับคนอื่นจะไม่มารุมตบฉันใช่ม้ายยยแงงงง
เหมือนเวลาทุกอย่างหยุดหมุนไปทันทีเลยแหละ
“ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับขอตัวไปแข่งต่อนะครับ”
“โอเคค่ะ”
ฉันอยากจะกรี๊ดมากๆๆแต่ฉันต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่กลับมีสายตาบางคนที่จ้องมองฉันด้วยสายตาพิฆาต
เวลาล่วงเลยมา ตอนนี้ฉันกลับมาบ้านแล้วและฉันก็หิวมากๆเลยแหละ
“กลับมาแล้วหรอลูกแม่ทำข้าวต้มกุ้งให้วางไว้บนโต๊ะนะ”
“ขอบคุณค่ะ แม่ทานข้าวแล้วหรอคะ”
“ทานเรียบร้อยแล้วจร้าาา”
ฉันก็นั่งทานข้าวและคิดถึงเรื่องวันนี้ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
ทำไมบาสต้องเด้งมาที่ฉันด้วยนะแถมมีสายตาที่อันตรายอีกด้วย พอๆๆเลิกคิดละไปนอน
<ตามตอนต่อไป>
(เป็นเวลา8:00น.เช้าวันเสาร์อันสดใส)
ก๊อกๆๆ
“เพลงลูกวันนี้จะไปไหนมั้ย”
“เพลงว่าจะไปร้านหนังสืออะค่ะแม่มีอะไรมั้ยคะ(ตะโกนจากห้องน้ำ)”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่จะถามว่าจะจะทานข้าวเช้ามั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูไปหาซื้อทานที่ร้าน(ตะโกนจากห้องน้ำ)”
ฉันออกมาจากห้องน้ำก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
“เพลงแกอยู่ไหนแล้วฉันใกล้จะถึงร้านอาหารแล้วนะ”
“ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดี๋ยวออกไป”
“รีบๆเลยนะแกอะ”
“โอเคค่ะคุณเพื่อนนนน”
พอฉันมาถึงมิเกลก็สั่งของกินมาเยอะมากๆเลยแหละ
“จะกินหมดมั้ยมิเกลถามจริง”
“แค่นี้สบายมากจร้าาาา”
พวกฉันก็ทานข้าวอะไรกันเสร็จก็พากันไปร้านหนังสือข้างๆ
แล้วแยกย้ายไปหาหนังสืออ่านของใครของมันแต่ฉันไปสะดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า(อยู่ๆฉันก็มีความรัก)
ฉันพยายามเอื้อมไปหยิบแต่มันสูงเกินไป
แต่อยู่ๆฉันก็รู้วึกมีคนอยู่ข้างหลังและเห็นมือที่เอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มนั้น
“อะ เธอต้องการอ่านเล่มนี้หรอ”
เสียงที่คุ้นเคยของเกมเมอร์พร้อมกับยื่นหนังสือเล่มนั้นมาให้ฉัน
”เธออ่านอะไรแบบนี้ด้วยหรอ”
เกมเมอร์มองไปที่หนังสือและถามฉัน
“อะ..อื้อ ใช่อ่านแก้เบื่อเฉยๆอะ”
อีกแล้ววววทำไมใจฉันเต้นแรงแบบนี้กันนะ
“แล้วนายมาหาหนังสืออ่านหรอ”
“ใช่ไปนั่งด้วยกันมั้ย”
“ฉันมากับเพื่อนอะโทษทีนะ”
“ก็พาเพื่อนเธอมานั่งด้วยสิ”
จู่ๆเกมเมอร์ก็ชวนฉันไปนั่งด้วยเนี่ยนะถ้าแฟนคลับกับสาวของเกมส์เมอร์มาเห็นเข้าฉันจะไม่ตายเลยหรอเนี่ย
“อะแฮ่ม!ทำไรกันอยู่ตรงนี้คะเพื่อนเพลง”
มิเกลมาพอดี
“มิเกลเกมเมอร์ชวนพวกเราไปนั่งด้วยอะ”
“ตกลงไปกันเถอะ”
ฉันว่าละมิเกลต้องไปอยู่แล้วหล่ะ😑
(กริ๊งๆ กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ของมิเกลดังขึ้นมิเกลจึงรับสายและคุยธุระ)
“เพลงฉันไปก่อนนะพอดีต้องไปธุระกับแม่อะ”
“อ่าวววแล้วฉันจะอยู่กับใครหล่ะแกจะทิ้งฉันหรอ”
“ไม่ได้ทิ้งจร้าาาก็มีเกมเมอร์อยู่ด้วยนิ”
ฉันก็หันไปมองเกมเมอร์ที่จ้องหน้าฉันและสบตากับฉันพอดี
“ฉันไปก่อนนะเพลง บ๊ายยยย”
นี่สินะครั้งแรกที่ได้อยู่กับเกมเมอร์แต่ฉันก็กลัวแฟนคลับของเกมเมอร์เป็นน๊าาาา
<ตามตอนต่อไป>
“เป็นอะไรของเธอ”
เกมเมอร์เอ่ยถามขึ้น
“ฉันจะไม่โดนแฟนคลับสาวๆของนายทำร้ายใช่มั้ยอะ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นหล่ะ”
“ก็นายฮอตจะตายแฟนคงแฟนคลับก็เยอะถ้าเห็นฉันนั่งอยู่กับนายฉันคงได้ตายแน่ๆ”
“ไม่คิดว่าฉันจะปกป้องเธอได้บ้างหรอ”
“ปกป้องฉันในฐานะอะไรไม่ทราบ”
“ในฐานะเพื่อนไง”
ฟังดูแล้วมันก็มีเจ็บจี๊ดๆบ้างนะ
“ฉันไปเป็นเพื่อนนายตอนไหนกัน”
“ตอนนี้แหละ”
“เอาที่นายสบายใจเลยนะ”😑
พวกเราก็นั่งอ่านหนังสือบ้างคุยกันบ้างแต่ฉันก็ยังเกร็งๆอยู่ดีอ่าาาา
( 13:30น. )
ทุกโคนนนนช่วยช้านด้วยยยยเกมเมอร์ลากฉันมาที่ห้างทั้งๆที่ฉันก็บอกว่าไม่อยากมาๆ
“เกมเมอร์ปล่อยมือฉันได้แล้ว”
“ปล่อยเธอก็หนีสิ”
“ก็ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่อยากมาอะ”
“เลิกบ่นและตามฉันมาอย่าคิดจะปล่อยมือด้วย”
เกมเมอร์เดินนำฉันพร้อมกับมือที่ยังจับมือของฉันอยู่ฉันมองไปที่แผ่นหลังของเกมเมอร์และเชยตามองไปที่ใบหน้าอันแสนจะหล่อของเขาอะไรจะเพอร์เฟคขนาดนั้นกันนะ
นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยยยหัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงเป็นบ้าเลยหรือว่า….ฉันจะชอบเขานะ?
แต่…คนอย่างฉันเกมเมอร์ไม่สนใจหรอกเขาก็บอกฐานะเพื่อนชัดเจน!!! ความรู้สึกนี้ฉันต้องเก็บเป็นความลับสินะ
“โอ้ย!นายหยุดเดินทำไมไม่บอก”
ฉันเดินไปชนกับแผ่นหลังของเกมเมอร์เข้า
“มันบอกกันได้ด้วยหรอเธอนั้นแหละทำไมไม่ดูเหม่ออะไรอยู่ล่ะ”
“อ๋ออออพอดีฉันอยากกินไอติม ใช่ อยากกินไอติม😁(เลิ่กลั่ก)”
“งั้นฉันไปซื้อให้จะเอารสอะไร”
“รสสตรอว์เบอร์รี่ขอบคุณล่วงหน้า”
“ไปหาที่นั่งรอเลย”
เกมเมอร์เดินไปซื้อไอติมสักพักก็เดินกลับมาพร้อมไอติมอันน่าแสนอร่อย😋
“ค่อยๆกินนะ”
เกมเมอร์ยื่นไอติมมาให้ฉันฉันรับมากินแล้วอยู่ๆเกมเมอร์ก็หยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ฉันฉันอึ้งไปเลยแหละ
ฉันสบตากับเกมเมอร์สักพักเกมเมอร์ก็พูดขึ้น
“เธอนี่กินเป็นเด็กไปได้”
“แล้วจะทำไมหล่ะก็ปากของฉันอะ”
“ปากเธอหรอ(มองไปที่ปากเพลง)เอามาเป็นปากของฉันได้มั้ย”
เดี๋ยวนะ….หมายความว่ายังไง
“ฉันจะกลับแล้วนายอยู่ไปคนเดียวเถอะ”
ฉันลุกเก็บของเสร็จก็วิ่งออกไปอย่างลนๆ
<ตามตอนต่อไป>
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
