ตอนที่ 1

เกิดใหม่

ในป่าลึกแห่งหนึ่งที่มืดมิดที่แสนโหดร้ายและน่ากลัวได้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มาอยู่ป่าลึกนี้เด็กหนุ่มผู้นี้มีรูปร่างเล็กดั่งสตรีผิวขาวราวหิมะและเส้นผมที่ขาวเหมือนหิมะที่กำลังอาบได้ด้วยเลือดที่เต็มรอบกายของเด็กหนุมคนนั้น

อืม....นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

เด็กหนุ่มที่พึ่งได้สติได้พูดขึ้นและได้มองไปรอบๆที่ตนเองอยู่และกำลัง วิเคราะห์สถานการณ์ในตอนนี้ว่าตนกำลังอยู่ที่ใดและที่นี่คือที่ไหนกันแนะ

ระหว่านั้นเขาก็ได้สำรวจร่างกายของตนเองและได้รับรู้ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของตนเองแต่เป็นของคนอื่นที่กำลังใส่ชุดจีนในยุคโบราณอยู่

เขี่ย!!....นี่มันอะไรกันเนี่ย!

แล้วกล้ามของชั้นหละหายไปไหนแล้วแล้วไอ่ร่างกายที่แสนบอบบ้างนี่มันอะไรกัน!!

ชายหนุ่มที่กำลังโวยวายกับร่างกายที่ไม่ใช่ของตนเองที่ไม่ทั้งกล้ามเนื้อที่เขาพยามปั้นขึ้นที่ใช้เวลาไปทั่งหลายปีได้หายไปในชั่วพริบตา

ไม่เราจะมายอมแพ้กับไอ่แค่เรื่องพันนี้ไม่ได้

ชายหนุ่มได้พูดกับตนเองไปได้ซักพักชายหนุ่มก็เริ่มที่จะลุคขึ้นและลองหาทางออกจากป่าที่มืดมิดแห่งนี้เขาไปเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

ได้ไปเจอกับชายแปลกหน้าคนนึวที่มีเขาอยู่บนหัวชายหนุ่มรู้สึกกลัวมากกลัวว่าจะโดนฆ่ารึเปล่าถ้าลองไปถามทางจากชายแปลกหน้า

แต่ชายหนุ่มก็ไม่มีทางเลือกเช่นกันเพราะไม่มีใครให้เขาสามารถถามทางได้อีกแล้วชายหนุ่มเลยได้เดินตรงไปที่ชายแปลกหน้า

หลังจากที่เดินไปไกล้จะถึงที่ที่ชายแปลกหน้าอยู่แล้วชายแปลกหน้าก็ได้หันมามองและพูดกับชายหนุ่ม

เจ้าเป็นใครกัน...ทำไมถึงมาอยู่ที่ป่าแห่งนี้ได้

ชายแปลกหน้าได้ถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าทำไมเขาถึงสามารถมาเดินอยู่ ในป่าแห่งนี้ได้ส่วนชายหนุ่มที่โดนถามเขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรเลยได้ตอบไปตามจริง

ขะ...ข้าไม่รู้...ว่าข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงพอรู้ตัวอีกทีข้าก็มาอยู่ที่นี่แล้ว..

หลังจากที่ชายแปลกหน้าได้ฟังคำตอบแล้วเขาก็ตกใจมากเพราะมันจะไม่มีใครรู้จักที่นี่ได้ยังไงกันเพราะที่นี่ถือเป็นที่ที่เหล่าปีศาจอาศัยอยู่มากมายและอัตรามาก

แต่พอชายแปลกหน้าได้สำรวจรอบๆตัวของชายหนุ่มแล้วเขาจึงเข้าใจว่าคงจะโดนลอบทำร้ายจนจำอะไรไม่ได้เลยโดนพามาไว้ที่นี่ก่อนที่จะฟื้นเป็นแน่

ชายแปลกหน้าเลยคิดที่จะช้วยชายหนุ่มผู้นี้เพราะเขารู้สึกสงสารและรู้สึกเหมือนอยากอยู่กับชายหนุ่มผู้นี้

เจ้าคงจะจำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย

ชายแปลกหน้าได้ถามขึ้นและชายหนุ่มก็ได้ตกใจว่าทำไมชายแปลกหน้าคนนี้ถึงได้รู้เรื่องนี้

อืม.....

ชายหนุ่มได้ตอบไปแค่เพียงประโยคสั้นๆเพราชายหนุ่มไม่ค่อยไว้ใจชายแปลกหน้าคนนี้เลยขนาดพึ่งเจอกันแท้แต่รู้สึกเหมือนชายแปลกหน้ามองเขาออกหมดเลย

และหลังจากที่ชายหนุ่มได้ตอบชายแปลกหน้าไปชายแปลกหน้าก็ได้เริ่มแนะนำตำว่าตนเองชื่อเย่ชิงหลางและชายแปลกหน้าก็ได้ถามว่สชายหนุ่มมีชื่อว่าอะไร

ข้ามีชื่อว่า...ไท่อิ่นซาน..

 สกุลไท่หรือ....

เย่ชิงหลางได้คิดเกี่ยวกับตระกูลไท่แล้วเขาก็ได้นึกออกว่าตระกูลไท่นั้นมีลูกชาย3คนและลูกสาวอีก4คน แต่เพียงคุณชาย3และคุณหนู4ตระกูลไท่เท่านั้นที่ได้ชื่อว่างามล่มบ้านล่มเมือง

เพียงแค่ว่าไม่กี่ปีก่อนคุณหนู4ได้หายตัวไปเหล่สชาวบ้านได้ยินข่าวลือว่าเป็นเพราะคุณชาย4นั้นอิจฉาน้องสาวของตนที่มีใบหน้าที่งดงามเยี่ยงตน

จนโดนคนเข้าใจผิดไปกันหมดว่าสาเหตุที่คุณหนู4หายตัวไปเป็นฝีมือของคุณชาย3 แต่ความจริงแล้วคุณหนู4 นั้นได้มีความฟันที่จะไปท่องยุทธภพ

นางเลยได้ขอพี่ชายของนางให้ช่วยพาหนีออกจากบ้านและมีพี่ชายทั้งสองที่รู้เรื่องด้วยแต่พอไม่นานข่าวก็ได้ไปถึงหูคู่หมั้นของคุณหนู4 เลยทำให้คุณชาย4มาอยู่ในสภาพนี้

แล้วเจ้าสนใจไปกับข้าหรือไม่

ไท่อิ่นซานรู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดเขาก็จะไม่ต้องออกเดินทางไปคนเดียวอีกต่อไปในป่าที่แสนน่ากลัวแห่งนี้

ข้าตกลง

ดีๆ ... งั้นคืนนี้เรามาพักกันก่อนเถอะพรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางต่อ

อื้ม

จบตอน

เส้นทางการโดเนท

020416945218

นางสาวพชรมล อติสรวงมณีกุล

ออมสิน

มาโดเนทเป็นกำลังใจให้เราก็ได้นะʕ⁠っ⁠•⁠ᴥ⁠•⁠ʔ⁠っ

ตอนที่ 2

ออกเดินทาง

ในเช้าวันต่อมาทั้งสองคนได้ลุกออกจากที่นอนแล้วเก็บของรีบเดินต่อเพราะกลัวว่าจะเจอกับอันตรายเพราะในป่าแห่งนี้มีแต่สัตว์ปีศาจทั้งนั้นเลยไม่ควรอยู่นานมากนักหลังจากที่ทั้งสองคนเดินไปได้ไม่นานก็ได้ไปเจอกับเหล่านักเดินทางที่ตั้งการออกไปจากป่าแห่งนี้

ทั้งสองคนเลยได้ชวนเหล่านักเดินทางให้ไปด้วยกันจะได้ปลอดภัยเพราะเย่ชิงหลางรู้ทางดีกว่าเหล่านักเดินทางพวกนั้นหลังจากที่เดินทางไปได้ไม่นานเหล่านักเดินทางก็ขอให้พักก่อนเพราะเด็กที่ม่ด้วยเดินต่อไม่ไหวแล้วพวกเขาเลยได้ไปนั่งพักอยู่ที่ไต้ต้นไม้ใหญ่

พี่ชายๆพวกท่านจะไปที่ไหนต่อหรถ้าออกไปจากป่าแล้วหนะ

มีเด็ดน้อยคนหนึ่งมาถามทั้งสองคนเพราะเห็นทั้งสองคนรีบร้อนออกไปจากป่าเลยอยากรู้ว่าจะรีบไปที่ใน

แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้คำตอบเพราะทั้งสองคนบอกว่าถ้าบอกไปเด็กน้อยก็ไม่รู้หรอกหลังจากนั้นที่ได้ฟังคำตอบเด็กน้อยก็กลับไปหาพ่อแม่ของตน

ผ่านไปสักพักทั้งสองคนก็ได้ถามเหล่านักเดินทางว่าพร้อมไปกันหรือยังเพราะกลัวจะมืดค่ำเสียก่อน

พวกเราพร้อมออกเดินทางแล้วตอนนี้พักเพียงพอแล้วขอรับ

ดีงั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ

หลังจากพูดจบทุกคนก็ได้เริ่มออกเดินทางใหม่อีกครั้งเพื่อออกไปจากป่าแห่งนี้หลังจากที่เดินไปได้ไม่นานมากนักก็เริ่มเห็นทางออก

และตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วเย่ชิงหลางเลยให้ทุกคนเริ่งฟีเท้าเพราใกล้จะถึงแล้วและพอออกจากป่าได้แล้วทุกคนก็เริ่มหาที่พักก่อนเพราะมันมืดแล้ว

แต่ยังดีที่ตอนนี้พวกเขาอยู่นอกป่าปีศาจนั่นแล้วเลยไม่ค่อยกลัวมากนักเหล่านักเดินทางเลยได้พักกะนที่ตรงนั้นเลย

แต่ไท่อิ่นซานที่ผึ่งได้ความทรงจำของร่างกายที่เขาอยู่มาหมาดๆก็ได้ขอให้เย่ชิงหลางช้วยนำทางเขากลับไปที่จวนของเขาเพราะดูท่าแล้วคนเดียวที่รู้ทางดีมากที่สุดในนะเวลานี้ก็คือเย่ชิงหลาง

เย่ชิงหลางข้าอยากให้เจ้าช้วยนำทางข้าไปที่จวนข้าทีเจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดใช่หรือไม่

เย่ชิงหลางรู้สึกว่าคนตรงหน้าเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปและเริ่มถามคำถาม

เจ้าจำได้แล้วรึ....

ใช่......ข้าจำเรื่งราวทั้งหมดได้แล้วและข้าก็รู้ว่าเจ้ารู้ทางดีด้วย

เย่ชิงหลางรู้สึกประหลาดใจมากที่คนตรงหน้านั้นรู้ว่าเขารู้ทางเย่ชิงหลางเลยได้ตอบตกลงกับไท่อิ่นซานและในคืนนั้นทั้งสองคนก็ได้ออกเดินทางไปกันทั้งคืนแต่พอใกล้เช้าทั้งสองคนก็ได้พักกันก่อนเพราะยังเหลืออีกไกลเลยกว่าจะถึง

จบตอน

เส้นทางการโดเนท

020416945218

นางสาวพชรมล อติสรวงมณีกุล

ออมสิน

มาโดเนทเป็นกำลังใจให้เราก็ได้นะʕ⁠っ⁠•⁠ᴥ⁠•⁠ʔ⁠っ

ตอนที่ 3

พบเจอกับคนรู้จัก

หลังจากที่นั่งพักได้ไม่นานเย่ชิงหลางก็ได้ออกไปหาผลไม้เพื่อให้มากินก่อนในระหว่างนั้นไท่อิ่นซานก็ได้ออกไปเก็บฟืนเพื่อที่จะได้ก่อไฟเพราะตอนนี้ยังไม่เข้า

พอผ่านไปไม่นานเย่ชิงหลางก็ได้กลับมาจากการหาผลไม้ป่าและไท่อิ่นซานก็ได้ก่อไฟเสร็จแล้วเลยให้เย่ชิงหลางมานอนพักกันก่อนเพราะความเหนื่อย

เย่ชิงหลาวเลยได้ไปนอนข้างไท่นอิ่นซานทั้งสองคนนอนหลับกันจนฟ้าสางจนสว่างจ้าแล้วทั้งสองคนเลยตื่นขึ้นเพราะแสงอาทิตย์แยงตา

เย่ชิงหลางๆ......ข้าขอไปอาบน้ำล้างตัวก่อนนะ

อืทม..ระวังตัวด้วยหละ

อืม

ไท่อื่นซานได้ปลุกให้เย่ชิงหลางตื่นเพื่อที่จะบอกว่าตนเองจะไปอ่บน้ำล้างตัวก่อนเพราะในระหว่างที่มาเขายังไม่ได้อาบน้ำเลยตอนนี้เลยเหนียวตัวมาก

หลังจากที่ไท่อิ่นซานเดินออกไปจากที่ที่พวกเขาพักกันได้ไม่นานไท่อิ่นซานก็ได้ไปเจอกับน้ำตกที่มีน้ำที่ใสและสะอาดมากไท่อิ่นซานเลยรีบถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงไปในน้ำอน่างรวดเร็ว

อ้า~~สดชื่นจริงๆ

ในที่สุดข้าก็ได้อาบน้ำสมใจอยากซักที

หลังจากที่ไท่อิ่นซานอาบน้ำไปได้ซักพักเขาก็ได้ลุกออกจากน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าและเดินกลับไปหาเย่ชิงหลางพอเดินไปถึงแล้วเขาก็เห็นเย่ชิงหลางกำลังนอนหลับอยู่แถมรอบนี้เขาก็ได้เห็นเขาของเขาอีกแล้วหลังจากที่ไม่เห็นตั้งนาน

ไท่อิ่นซานเลยได้เดินไปใกล้ๆและมองเขาของเย่ชิงหลางด้วยความสงสัยเป็นอย่างมากเพราะตอนแรกที่พวกเขาสองคนเจอกันก็เห็นเขาของเยาชิงหลางแต่พอเริ่มออกเดินทางจู่ๆเขาของเย่ชิงหลางก็ได้หายไปอีกครั้ง

และในครั้งนี้ไท่อิ่นซานได้สำรวจเย่ชิงกลางแบบละเอียดและในรอบนี้เขาก็ได้เห็นหูที่เหมือนหูเอวฟ์ที่ไท่อิ่นซานเคยดูในนิยายมาเขาเลยอดใจไมาไหวที่จะลองจับหูที่ยาวนั้น

ไท่อิ่นซานอดใจไม่ไหวเลยได้ลองจับมันโดยที่ยังไม่ได้บอกเย่ชิงหลางหลังจากที่ไท่อิ่มซานลองจับแล้วเย่ชิงหลางก็ดันตื่นมาพอดีในตอนที่มือของไท่อิ่นซานกำลังจับหูของเย่ชิงหลางอยู่และเย่ชิงหลางก็ได้ยิ้มให้ไท่อื่นซานส่วนไท่อิ่นซานก็รีบปล่อยมือจากหูของเย่ขิงหลางในทันที

หูข้าน่าจับขนาดนั้นเลยรึ....

เปล่าหลอก.....ข้าแค่อยากลองจับดู....

เย่ชิงหลางยิ้มเอ็นดูไท่อิ่นซานที่น่ารักและแปลกมากเพราะคนปกติจะต้องตกใจและรีบถอยห่างจากตัวเขาหลังจากนั้นในวันต่อมาทั้งสองคนก็ได้เดินทางต่อไปยังจวนตระกูลไท่แต่ในระหว่างนั้นนั้นตอนที่พวกเขาทั้งสองกำลังจะเข้าไปในเมืองนั้นก็ได้มียามคนหนึ่งมาห้ามพวกเขไว้

ทหารยามคนนั้นถามว่าทั้งสองคนเป็นใครกันทำไมต้องปิดบังใบหน้าด้วยเย่ชิงหลางเลยบอกว่าพวกเขาไม่ใช่คนของที่เมืองนี้แต่พวกเขาได้ยินว่าที่นี่มีหมอที่สามารถรักษาโรคร้ายแรงได้พวกเขาเลยเดินทางมาเพื่อจะมารักษาเพียงเท่านั้น

แต่ทหารยามไม่ค่อยเชื่อซักท่าไหร่เย่ชิงหลางเลยบอกกับทหารยามว่าถ้าหากไม่เชื่อก็ให้ไปพาแม่ทัพไท่มาตรวจสอบก็ได้พอไท่อิ่นซานได้ยินว่าแม่ทัพไท่ไท่อิ่นซานก็ได้ดึงชายเสื้อของเย่ชิงหลางแต่เย่ชิงหลางก็ไม่ได้มีการตอบโตบใดๆกลับมาเลย

พอทหารยามได้ยินแบบนั้นเลยให้คนไปเรียกแม่ทัพไท่มาที่นี่อย่างรวดเร็วพอทหารยามคนนั้นไปแล้วไท่อิ่นซานเลยรีบถามเย่ชิงหลางว่าทำไมถึงพูดแบบนั้นไปกันแล้วเย่ชิงหลางก็ได้ตอบกลับคำถามของคนตรงหน้าตนว่า

ถ้าหากว่าข้าไม่พูดแบบนั้นออกไปแล้วพวกเขาจะยอมให้เราเข้าเมืองกันรึไง...

แต่เจ้าก็ไม่ควรทำแบบนั้นเลยนะข้ายัวไม่พร้อมเจอกับพวกเขาเลย..

ยังไงๆวันนึงเจ้าก็ต้องไปเจอกับพวกเขาอยู่ดีมิใช่รึ

ทั้งสองคนคุยกับไปได้ซักพักทหารยามก็ได้พาแม่ทัพไท่มาถึงแล้วทั้งสองคนเลยรีบทำความเครารพแม่ทัพไท่ที่มองทั้งสองคนด้วยความเย็นชาได้บอกไห้ทั้งสองคนถอดฮูดออกซะแต่เย่ชิงหลางบอกว่าต้องให้ทหารยามออกไปก่อนแม่ทัพไท่เลยให้พวกทหารยามออกไปแต่ในระหว่างนั้นก็ได้มีคนเข้ามาเพิ่มนั่นก็คือพี่ชายอีกคนของไท่อิ่นซาน

จบตอน

เส้นทางการโดเนท

020416945218

นางสาวพชรมล อติสรวงมณีกุล

ออมสิน

มาโดเนทเป็นกำลังใจให้เราก็ได้นะʕ⁠っ⁠•⁠ᴥ⁠•⁠ʔ⁠っ