...ฉันชื่อว่า "เร็น" ผู้คนชอบเรียกฉันว่า...

"เทพสงคราม" ใช่ฉันเป็นทหารที่ผ่านสนามรบมามากมาย เเละโลกที่ฉันอยู่เป็นโลกเเห่ง"เวทมนตร์"

ซึ่งถ้าเป็นชาติก่อนมันคงเป็นเรื่องสมมุติ เเละในชาตที่เเล้ว ฉันมีชื่อว่า"มิสึกิ" เป็นผู้หญิงที่ทำงานเป็นสปาย....

ฉันมีฝีมืออย่างมาก เรียกได้ว่าเป็นที่ภาคภูมิใจขององกร เเละฉันตายด้วยเรื่องที่ไร้เหตุผลมากที่สุด คือการหลงเชื่อผู้ชายจอมปลอม ที่ใช้เเต่คำโกหกเเละหลอกลวงเขาทรยศฉันเขาวางยาพิษฉัน....เเละก่อนตายฉันจำได้ดีว่าเขาพูดอะไรไว้กับฉันบ้าง

เขาพูดว่า"เเกมันผู้หญิงโง่"

เเละฉันลืมตาตื่นขึ้นมา....

"นี้ฉันตายไปเเล้วเหรอ?" เเละทันใดนั้นก็มีเมจสาวเขามาเเละถามฉัน "คุณหนูตื่นเเล้วเหรอคะ?" พร้อมกับท่าทีหวาดกลัว ฉันพึมพำออกมาว่า"นี้...ฉัน...ฉัน..ฉัยตายเเล้วนี้หน่า" เมจคนนั้นก็ถามด้วยความสงสัยพร้อมกับท่าทีหวาดกลัว"คุณหนู...เป็นอะไรไหมคะ?" เเละฉัสก็ถามไปว่า "นี้ฉันเป็นใคร..?" เมจคนนั้นตอบกลับมาว่า "คุณหนูคือคุณหนูเร็นไงคะ"

"เร็นงั้นเหรอ....."

เเละทันใดนั้นฉันนึกได้ทันที่ว่า "เร็น" คือลูกสาวของดยุกตระกลูโทกะ "โทกะ เร็น"

ลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องคนนั้น ในนิยายโรเเมนเเฟนตาซี ซึ่ง "เร็น" เป็นเพียงเพื่อนที่อยู่เคียงข้างกับตัวร้าย(!)

เเละฉันก็พึมพำขึ้นมาว่า "นี้ฉันมาเกิดใหม่ก็ดีอยู่นะ...เเต่ทำต้องมาเป็นคนที่อยู่เคียงข้างตัวร้ายกันเนี้ย" ตอนนี้ในหัวของฉันอยากจะตะโกนให้ดังที่สุด......

ฉันได้รีบวิ่งไปส่องกระจกทันที(!) เเละฉันได้ทำให้เมจคนนั้นตกใจเพราะฉันทำอะไรบู่มบ่ามเกินไป "ค..คุณหนูคะ?" "อ่ะ....โทษที" เมจคนนั้นได้คิดในใจว่า(น...นี้คุณหนูขอโทษเรางั้นเหรอ? ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?) ทันได้นั้นฉันก็รู้ได้ว่า คุณหนูเร็นคนนี้ไม่เคยให้เกียรติใครเลยที่ระดับต๋ำกว่า "อะ...เออ ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ?" ฉันถามออกไปเเต่ก็รู้

คำตอบอยู่เเล้วหล่ะ... "ป...เปล่าเพคะ(!)"

เมจคนนั้นทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผี...

เเละเมจอีกคนก็เข้ามา "คุณหนูเพคะท่านดยุกเรียกไปพบเพคะ" เธอเข้ามาพร้อมท่าทางหวาดกลัวเหมือนเมจคนนั้น "อืม" จากนั้นฉันก็เดินตามเมจคนนั้น เเละฉันได้ถามชื่อเมจคนนั้นระหว่างทาง "เธอมีชื่อว่าอะไรเหรอ..?" เเละเมจคนนั้นตอบกลับฉันมาด้วยความ

หวาดระเเวงว่า "ม..มิคาเอลเพคะ"

"มีคาเอลงั้นเหรอ..." เเละฉันได้คิดในใจว่า

(ใช่เลยมิคาเอลคนนั้น เธอเป็นเมจที่

โดนรังเเกมากที่สุดในหมูสาวใช้รองจากเมจส่วนตัวของเร็น ส่วนเมจส่วนตังนั้นโดนเเค่

เร็นที่รังเเก)

ในนิยายตอนที่ 82 มิคาเอลโดนหลอกให้นำเค้กมาให้ฉัน ซึ่งเป็นเค้กที่มียาพิษผสมเเละเป็นเเผนการของ*พระรอง*คนนั้นเคย์เขาเป็นคนบงการทั้งหมด เเละในที่สุดมิคาเอลก็ถูกใส่ร้ายว่าวางยาเเละถูกเครื่องกิโยติน

ตัดหัวในที่สุด...

***ส่วนเร็นก็ตายด้วยยาพิษ ส่วนงานศพเร็นนั้นในนั้นทั้งหมดไม่มีใครเต็มใจมางานเลยซักคน

เเม้เเต่ท่านดยุก ที่เป็นพ่อก็ตาม.....

"คุณหนูถึงเเล้วเพคะ" "อ...อืม" (ทำไมคุณหนูดูเเปลกจังเลยนะ?) ฉันเดินไปถึงห้องท่าน

ดยุก /ก็อกๆๆ ฉันเคาะประตู "เข้ามา" ฉันก้าวเข้าไป ฉันเห็นหน้าท่านดยุกท่านขมวดคิ้ว

เขาดูโกรธมากๆ "นี้เเกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!" "ค...คะ?" ทันใดนั้นท่านดยุกก็ตอบด้วยท่าทีโกรธเกรียว "อย่าทำมาเป็นใสซื่อ!" ฉันมึนงงเป็นอย่างมาก "ท...ท่านพูดอะไรเหรอคะ?" "ก็ตอนงานเลี้ยงเเก วิ่งจะเบาไปกอดรัชทายาท เเต่เเกก็ล้มเเละเเก้วไวน์ก็ไปโดนคนโปรดของรัชทายาทเลยนะ!)

ฉันจำได้เเล้วตอนนี้เป็นตอนที่เร็นตั้งใจทำไวน์หก เพื่อเบนความสนใจมาที่ตัวเอง(!)

"อ...เออ.." (นี้ฉันต้องขอโทษไหมเนี้ย(?))

"อย่ามาอ้ำอึ้ง ไปของโทษคนขององรัชทายาทเดียวนี้!" ท่านดยุกได้ตะคอกใส่ฉัน

(ฉันต้องมารับกรรมเเทนเธอสินะเร็น....)

"อะ....เออ...ท่านพ่อคะ..ฉันจะไปขอโทษค่ะ"

ฉันได้เเต่รับกรรมเเทนเเละก้มหัวต่อหน้าท่านดยุดด้วยความกังวล ทันใดนั้นท่านดยุดก็อึ้งตกใจกับการกระทำของฉัน "อ...เออ..ฉันทำอะไรผิดไปไหมคะ" (อะไรกันท่าทีเเปปนี้ของเธอ(!)) "อะเเฮ่มๆ เปล่าหรอก..รีบไปขอโทษซะ" "ค...ค่ะ!" ฉันตอบไปด้วยความประหลาดใจ "ออกไปได้เเล้ว" ท่านดยุกได้ไล่ฉันออกมา ฉันก้าวออกไปเเละได้เเต่นึกในใจว่า (ฉันนี้ซวยจริงๆ กรรมของเธอทำไมฉันต้องทำเเทนด้วยเนี้ย?) ฉันผิดหวังนะเเต่ฉันจะเป็นชะตาอันหน้าผิดหวังของเธอให้เอง เพราะฉันก็ไม่อยากจะมีชะตาเดียวกับเธอเหมือนกัน

เร็น...

"เฮ้อ...." ฉันถอนหายใจด้วยความกังวล

เเละเมจส่วนตัวคนนั้นที่ชื่อนาตาลีเธอ เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นหวังว่า "คุณหนูเป็นอะไรไหมคะ?" ฉันคิดในใจว่า (เมจที่น่ารักขนาดนี้ ทำไมเร็นไม่อ่อนโยนด้วยกันนะ?)

"นาตาลีไปเตรียมรถม้าให้หน่อยสิ" "ได้เพคะ!"

ฉันได้เเต่คิดว่า (เมจคนนี้น่าเอ็นดูมาก ทำไมๆ เร็นถึงได้ทั้งรังเเก ทั้งดุด่า ขนาดนั้นนะ?)

ผ่านไปซักครู่.....นาตาลีเมจคนนั้น ก็เข้ามาพร้อมบอกว่า "รถม้าเตรียมเรียบร้อยเเล้วค่ะ"

เเต่ทำไมเธอถึงไม่ถ้าฉันว่าไปไหนเลย มันก็เเน่อยู่เเล้วเพราะเธอกลัวเร็นดุด่าไงหล่ะ ฉันสงสารเธอมากจริงๆ ที่ต้องมาใช้ชีวิตเเบบนี้

(เเต่ว่านะ ฉันก็ถูกบังคับไปเป็นสปายให้องกรทำไมฉัรไม่เคยสงสารตัวเองเลยนะที่ต้องทำงานเเบบนี้) ฉันได้เเต่สตั้นไปชั่วบณะหลังจากคิดได้ เเต่เธอก็น่าสงสารจริงๆนั้นเเหละน้า...

หลังจากที่คิดอะไรเพลินๆเเล้ว ฉันตามนาตาลีไปที่รถม้า "เชิญเพคะ คุณหนู" "อืม"

(ที่จริงฉันก็อยากขี้ม้านะ.....) จิตใต้สำนึกมันบอกฉันเเบบนี้"ออกรถ ไปพระราชวัง" คนควบคุมม้าตอบฉันอย่างเข้มแข็งว่า "ครับ!!" จนทำเอาฉันสะดุ้งไปเลย (ฉันยังไม่ชินกับโลกใบนี้จริงๆสินะ... ฉันก็อยากกลับโลกเดิมอยู่นะ อยากเเก้เเค้นหน่ะ...)

เวลาผ่านไป....... "ถึงเเล้วพะยะค่ะ" ฉันลงจากรถ เเละหลังจากได้เป็นพระราชวังฉันเงียบไปซักพัก (นี้...ในนิยายฉันก็ว่าใหญ่โตเเล้วนะพอมาเห็นกับตาฉันอยากกราบไหว้คนสร้างมันเลย(!))

★ข้อความจากผู้เเต่ง/เขียนที่"ขอบตาดำ"★

สวัสดีค่ะนี้ผู้เเต่ง/เขียน เอง(!)

เเค่อยากมาบอกคนอ่านว่า บางครั้งอาจมีคำที่เขียนผิดไปบ้างนะคะ เเละก็นิยายอันนี้เเต่งเองนะคะ เเต่มีเเรงบันดาลใจจากนิยายหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน มีอะไรผิดพลาดตรงไหนบอกได้เลยนะคะ งั้นไปก่อนละนะ มงื้ออออ🐥