นี้เป็นวันที่สวยงาม. ท้องฟ้าแจ่มใสและมีเมฆลอยอยู่

ดวงอาทิตย์เป็นเหมือนปกติ นำความอบอุ่นและแสงสว่างมาสู่โลกนี้ ในขณะที่ทุกสิ่งในโลกนี้ดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น

ผู้คนเริ่มต้นวันตามปกติด้วยการไปทำงานหรือทำตามหน้าที่... และอาจจะไม่มีอะไรเลย

ในหมู่บ้านชนบทเเห่งหนึ่ง มีบ้านหลังหนึ่งที่เรียบง่าย เหมือนบ้านทั่วไปในหมู่บ้านเเห่งนี้ มีชายวัยรุ่นคนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้ไม้ เหม่อมองท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

หน้าตาของเขาก็ไม่ต่างจากเด็กในหมู่บ้าน เเต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเเตกต่างคือวิญญาณที่อยู่ภายในนั้น

"สิบหกปี ที่ฉันมาอยู่ในโลกนี้เเล้วสินะ"ชายวัยรุ่นคนนั้นได้ถอนหายใจ เขาชื่อลีโอ ไม่มีนามสกุล

ลีโอกำลังครุ่นคิดว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ ทำไมเขาถึงได้เกิดใหม่ ในโลกเเห่งนี้ เขารู้ว่าโลกนี้คือโลกอะไร มันคือนิยายในชาติก่อนของเขา (รุ่งอรุณของทวยเทพ)เป็นนิยายที่ดี เรื่องราวคือพระเอก อาเธอร์ ลูกขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งได้เดินทางตามหาน้องสาวที่หายสาบสูญของเขา

เขาได้เดินฝ่าฟันอุปสรรคมากมายเพื่อช่วยน้องสาวเเละเขาก็ช่วยสำเร็จ ทุกคนก็จะคิดเหมือนกันคือเรื่องราวได้ถึงตอนจบเเล้ว เเต่ป่าวเลย นั้นคือจุดเริ่มต้น อาเธอร์ได้กลายเป็นของเล่นของทวยเทพเพื่อคลายความเบื่อหน่าย กลายเป็นหุ่นเชิดของพวกเขา

สิ่งที่คอยเชิดตัวของเขาคือ ทวยเทพเเละ น้องสาวของเขา เทพีเเห่งปัญญาเเละความสวยงาม ดอนน่า รอชฟิลด์

ดอนน่าคอยควบคุมอาเธอร์จากเบื้องหลัง ให้ใปสู้กับเทพปีศาจ เอนนาร์ด เเละสิ่งที่เกิดจากการต่อสู้ของทั้งสองคือ การล่มสลายของทวีป สิ่งมีชีวิตที่เหลือรอดจากการทำลายล้างมีเพียงทวยเทพเเละ ดอนน่า ที่หัวเราะด้วยความชอบใจ สนุกสนาน เเละพึงพอใจ

จากนิยายที่ดีกลายเป็นนิยายที่เเย่เรื่องนึง ไม่ว่าใครก็สาปเเช่งนิยายเรื่องนี้

เเละเขา ลีโอ คือผู้ข้ามมิติมายังโลกนี้ เเละข้ามมาก่อนสิบเจ็ดปีก่อนเนื้อเรื่องหลัก เเละตอนนี้เหลืออีกเพียงหนึ่งปีก่อนโครงเรื่องจะเริ่มเเละเหลืออีกห้าปีก่อน ทวีปจะพินาศสิ้น

มันคือเกมเเห่งเวลา เขาจะพังทลายก่อนหรือทวยเทพจะพินาศสิ้น มีเพียงเวลาที่จะบอกทุกอย่าง

วันต่อมา

มีการจัดงานเลี้ยงในหมู่บ้าน มันคืองานเลี้ยงสำหรับชายหญิงผู้มีอายุครบสิบหกปี เป็นงานเลี้ยงสำหรับการยินดีเเละอำลา

สำหรับทวีปนี้ชายผู้ที่อายุสิบหกปีจะมีทางเลือกอยู่สองอย่าง คือหนึ่งอยู่ที่หมู่บ้านเเห่งนี้ สองคือออกไปตามความฝันในชีวิตของตน

สำหรับชายหญิงในหมู่บ้านเเห่งนี้ถือว่างานเลี้ยงนี้เป็นทั้งเรื่องยินดี เเละเรื่องเศร้าใจ ยินดีที่ตัวเองอาจจะได้ทำตามฝัน เเละเศร้าใจที่เพื่อนอาจตกตายระหว่างทางที่เดินตามความฝัน

ชายหญิงในหมู่บ้านส่วนใหญ่เลือกที่จะเดินตามความฝัน เเม้ว่ารู้ว่าตัวเองอาจตกตายระหว่างทางก็ตาม

เเละเเม้พวกเขาจะเดินทางตามความฝันสำเร็จสุดท้ายก็จะตายในสงครามครั้งสุดท้ายอยู่ดี เป็นชะตากรรมเกือบทั้งหมดของตัวละครที่อยู่ในเรื่องราวเเห่งนี้

"เฮ้ ลีโอนาย มัวเหม่ออะไรนะ" ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมเอามือคล้องคอเขาไปด้วย ชายคนนั้นคือเพื่อนสนิทของเขา เฮมลิน

"เเค่คิดถึงเรื่องความฝันนิดหน่อย"ลีโอตอบ

"โฮะๆ ความฝันสินะ คนเราก็มีความฝันหลากหลายรูปเเบบนั้นเเหละ บางคนก็อัศวิน บางคนอยากเป็นนักเวทย์ บางคนเเค่อยากอยู่ในหมู่บ้านเเห่งนี้ ใช้ชีวิตด้วยความเรียบง่าย"เฮมลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใส

"ความฝันของนายคืออะไรละ ลีโอ ความฝันของฉันนะคือการเป็นนักดาบที่เเข็งเเกร่ง มีคนให้ปกป้อง มีคนให้ห่วงใย นั้นเเหละคือความฝันของฉัน "เฮมลินถามลีโอก่อนพูดความฝันของตน

"ฉัน หรอ ความฝันของฉัน ใช่นักผจญภัย ฉันอยากเป็นนักผจญภัยตามหาสิ่งใหม่ๆ คอยหยุดโศกนาฏกรรมที่เกิดในการผจญภัยของฉัน"ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเเฝงไปด้วยความจริงจัง

"เป็นความฝันที่ดี ลีโอเรามาสัญญากันเถอะ เมื่อเราทำตามความฝันสำเร็จ เราจะมาเจอกัน ณ ที่ต้นไม้ที่พวกเราเล่นกันตอนเด็ก เราจะพูดคุยเรื่องราวการผญภัยของนายเเละฉัน"เฮมลินพูดขึ้นพร้อมยกกำปั้นขึ้นมา

"อ่า...อย่าตายก่อนซะล่ะ"ลีโอพูดขึ้นก่อนยกกำปั้นขึ้นมา ทั้งๆที่เขารู้อยู่เเก่ใจว่าวันนั้นอาจไม่มาถึงเเต่เขาก็ยังสัญญา คงจะเรียกสัญญาปากเปล่า กระมั้ง

"พูดเรื่องความฝันมามากพอเเล้ว ไปกินอาหารในงานเลี้ยงกันเถอะ เทศกาลๆ อาหารฟรีละ "เฮมลิน

"ไปติดคำพูดนั้นมาจากใครละนั้น"ลีโอ

"ใครซักคนที่เหม่อลอยเมื่อกี้"เฮมลิน

"คงหมายถึงคนหล่อเท่ อย่างฉันสินะ"ลีโอ

"หลงตัวเองวะ ลีโอ"เฮมลิน

"ว่าไงนะ นายนินทาฉันป่าว"ลีโอ

"นายคิดไปเอง"เฮมลิน