‘‘องค์หญิงเทียน่า เพคะ’’ เสียงนางกำนัลเรียกหาองค์หญิงของตน นางกำนัลผู้หนึ่งหันมาเห็นจึงเอ่ย

‘‘เจ้ากำลังหาองค์หญิงเทียน่ารึ’’ นางกำนัลคนที่เรียกหาองค์หญิงเทียน่าเอ่ย

‘‘ใช่แล้ว’’

‘‘ข้าพบองค์หญิงในสวนดอกกุหลาบเจ้า ไปตามหาองค์หญิงที่นั้นเถิด’’ นางกำนัลที่ได้ยินคำบอกกล่าวก็เอ่ยขอบคุณพร้อมเดินจากไปอย่างเร่งรีบ

สวนกุหลาบ

ร่างเล็กสาวอายุประมาณสิบสองปีกำลังจ้องมองดอกกุหลาบที่อยู่ในกระถางอย่างแปลกประหลาดและเหมือนนางจะนั่งอยู่ตรงนี้มานานเช่นกันชา

ดอกไม้ที่ร้อนระอุ เพราะคนในห้องเครื่องทราบว่าองค์หญิงผู้นี้จะทิ้งชากานี้ไว้นานอย่างแน่นอนขาที่เดิมทีมีควันลอยกลุ่นบัดนี้กลับเย็นชืดเสียจนดื่มเเทบไม่ได้

‘‘องค์หญิง เพคะฝ่าบาททรงเรียกพระองค์เข้าเฝ้าเพคะ’’ เสียงนางกำนัลดังขึ้น

‘‘อ๋อ เดี๋ยวเราไป’’เสียงที่ฟังเเล้วดูค่อนข้างไร้ชีวิตชีวาดังออกมา เด็กสาวค่อยๆลุกขึ้นจากนั้นก็เดินออกไป

วังไฮเดรน ซึ่งเป็นที่ประทับขององค์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรซันชาย (ขออภัยในความเรียบง่ายของชื่อ)

‘‘ถวายพระพรเสด็จพ่อ’’เทียน่า เดอ ฟองโรเชี่ยน คำนับอย่างนอบน้อม

‘‘เทียน่าเจ้ารู้หรือไม่ พ่อเรียกเจ้ามาที่นี้เพราะเหตุใด’’ ฟองซัว เดอะ ฟองโรเชี่ยน เอ่ย

‘‘ไม่ทราบเพคะ’’ เทียน่าเอ่ย ฟองโรเชี่ยนผู้เป็นพ่อทำท่าทีไม่คิดจะเอ่ยต่อ จนกระทั่งฟองโรเชี่ยนผู้เป็นแม่คนไม่ไหวเอ่ย

‘‘เทียน่าบัดนี้เจ้าก็อายุ12ปีแล้ว’’ จักรพรรดินี ลูเซีย เดอ ฟองโรเชี่ยน เอ่ยจากนั้นก็เงียบไปซักพักก่อนเอ่ย

‘‘เจ้าต้องไปเล่าเรียน ยังราชอาณาจักรกรีนไดม่อนจนกว่าจะ18ปีเจ้าจึงจะกลับอาณาจักรของตนเองได้’’ฟองโรเชี่ยนผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงอาลัย

ฟองโรเชี่ยนผู้เป็นพ่อเอ่ยเพราะเกรงว่าลูกสาวของตนจะกังวล‘‘เทียน่า เจ้ามิต้องกังวลการเดินทางไปยังราชอาณาจักรกรีนไดม่อนในครั้งนี้องค์ชาย สเตฟาน เดอ ฟาเคน จะเดินทางไปกลับเจ้าด้วย’’

เปิดเรื่องใหม่อย่างเป็นทางการ คือสร้างไว้สองเรื่องก็ไม่รู้จะคึกไปไหน

หลังจากพูดคุยเรื่องกำหนดการการเดินทางกลับบิดามารดาแล้ว เทียน่าก็ได้ย่างก้าวกลับไปยังพระวังสวนกุหลาบซึ่งเป็นที่พักของตนอย่างไม่รีบร้อน

    หลังกลับจากวังไฮเดรน นางก็สั่งให้สาวใช้ทั้งหลายเก็บกระเป๋าทันที จากนั้นก็ทิ้งเหล่าสาวใช้ไว้เบื้องหลังเดินตรงไปยังหอสมุดหลวงไปหยิบหนังสือมาสามถึงสี่เล่ม คนในหอสมุดเห็นเรื่องนี้จนชินตาเพียงแค่ประทับตราลงบนกระดาษที่แสดงถึงการยืมหนังสือในหอสมุด จากนั้นก็ย่างก้าวไปยังสวนกุหลาบหลวงพร้อมสาวใช้ที่ยกน้ำชาร้อนที่พึ่งต้มมาอย่างระมัดระวังเพราะนํ้าในนี้อาจจะทำให้มือของพวกนางพุพองได้ กุหลาบสีสันงดงามในสวนกุหลาบพร้อมกลิ่นหอมอ่อนทำให้จิตใจผู้คนสงบเทียน่าย่างก้าวไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ในซุ้มกุหลาบขนาดกลางที่นั้นยังมีโต๊ะสีขาวแกะสลักอย่างงดงาม เทียน่านั่งลงพร้อมเหม่อมองกุหลาบต่างสีสันต่างสายพันธุ์ที่ต้องอยู่ในที่เดียวกันจนเย็นตะวันใกล้ตกดินให้ความรู้สึกสวยงามไปอีกแบบเเสงสุดท้ายของวันตกกระทบกลีบดอกกุหลาบและใบทำให้เกิดเงาที่ทับซ้อนกัน เทียน่าค่อยๆลุกขึ้นย่างก้าวกลับไปยังวังสวนกุหลาบ ถอดอาภรณ์ลงอาบน้ำด้วยที่นางไม่ชอบให้ใครมาปรนนิบัติในยามอาบนํ้า จึงต้องทำทุกอย่างด้วยตนเองร่างบางในวัยสิบสองปีซึ่งเห็นแววความงามตั้งแต่เยาว์ กลีบดอกกุหลาบสีอ่อนอยู่ในอ่างสีขาวน้ำที่ผสมน้ำมันกุหลาบส่งกลิ่นหอม เวลาผ่านไปจากดวงจันทราพึ่งขึ้นจนดวงจันทราเกือบขึ้นถึงกลางนภา น้ำที่อาบด้วยที่เป็นนํ้าพุร้อนที่ผุดออกมาจากธรรมชาติจึงยังอุ่น

นางขึ้นจากน้ำสวมอาภรณ์และก้าวย่างไปยังห้องบรรทม อีกแค่ไม่คืนเดียวนางก็จะต้องจากสถานที่ที่นางเติบโตมากว่าสิบสองปีแห่งนี้ไปเป็นเวลานานถึงสิบปี สิบปีนี้นางอาจจะไม่ได้พบบิดามารดา แต่นางต้องทำใจตนเองให้เข้มแข็งการจากลาครั้งนี้อาจจะไม่มีวันหวนคืน นางที่นอนอยู่บนเตียงเบิกตากว้างภาพนั้นหมายความว่าอันใดกัน ความลับที่นางปิดไว้ตลอดเเม้แต่บิดามารดาก็ยังไม่ทราบนั้นคือ

ื ‘การมองเห็นภาพในอนาคต’

กลางสมรภูมิรบ โลหิตสาดกระเซ็นเต็มพื้นแผ่นปฐพี ซากศพมากมายกองทับถม คล้ายกับนางหลุดเข้าไปในภาพนั้น ร่างสตรีสวมเกราะรบอย่างสง่างามใบหน้าเฉยชา เส้นผมสีฟ้าอ่อนถูกรวบขึ้นสูง

‘‘ศึกครั้งนี้คือครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้าย สู้เพื่อลูกหลานของพวกเจ้าที่เกิดมา สู้เพื่อภรรยาของเจ้าที่คงอยู่ ชีวิตก็ต้องตายมิสู้พุ่งไปครั้งหน้าเพื่อคนที่เจ้ารักอย่างน้อยพวกเขาไม่ได้อยู่ตลอดการแต่พวกเขายังคงสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขอีกวัน’’

หญิงสาวตะโกนก้อง ขวัญกำลังของทหารพุ่งสูงทหารทั้งสองฝ่าย พุ่งเข้าหากันดั่งลูกธนูที่ถูกยิง ดาบในมือหญิงสาวย้อมเลือดฆ่าฟันต่อไป หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งบาดแผล จนกระทั่งทหารฝ่ายศัตรูลงไปนอนกองกับพื้น ชดใช้ต่อศพชาวเมืองที่บริสุทธิ์นับล้าน กองทหารที่เหลืออยู่จากพันเหลือหลักสิบ ที่เหลือต่างล้มตาย แต่ไม่มีผู้ใดที่เสียใจ บัดนี้สิ้นสุดแล้วแสงสุริยาสว่างไสว ดั่งนามราช ร่างของหญิงสาวทรุดลง ปลายดาบปักลงกับพื้นพสุธา หญิงสาวหัวเราะเบาๆยินดีกับชัยชนะต่อไปนี้สิ้นสุดแล้ว ชีวิต ไม่เสียดาย

‘‘จักรพรรดินี’’

เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น หญิงสาวลืมตาขึ้นมองต้นเสียง

‘‘มาแล้วเยี่ยงนั้นหรือ’’

หญิงสาวหยัดกายให้ตรงแม้ใกล้สิ้นสุดเเล้วก็ตาม รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ถ่ายทอดคำสั่ง

‘‘ทดแทนต่อครอบครัวของเหล่าทหารที่เสียสละชีวิตในสมรภูมิครั้งนี้’’คำสั่งสุดท้ายถูกเปล่งออกมา

‘‘จักรพรรดินี’’เสียงอันตระหนกของผู้เป็นพระสวามีดังขึ้น

ชายผู้นี้ทำเพื่อนางมามากเท่าใดเเล้วหรอ นางกับไม่สามารถตอบแทนเขาได้เลย

‘‘ท..ท่าน’’

นํ้าตาขององค์จักรพรรดิหลั่งไหล เพราะทราบดีแล้วภรรยาของตนไม่มีทางรอดแล้ว

‘‘ฝากเจ้าดูแลอาณาจักรของเราต่อไปด้วย’’

นํ้าเสียงอ่อนเเรง ร่างของหญิงสาวทรุดลงจักรพรรดิโอบกอดนางอย่างถนุถนอมพร้อมน้ำตาที่ไหลหลาก

‘‘อ.องค์จักรพรรดินี ส...สิ้นพระชนม์แล้ว ’’

เสียงที่สั่นเทาเคล้าคลอความเศร้าเปล่งออกมา

‘‘องค์จักรพรรดินีทรงมีสุขในภพหน้า

องค์จักรพรรดินีทรงมีพระพลานามัยในภพหน้า

องค์จักรพรรดินีไร้ความทุกข์ในภพหน้า’’

เสียงก้องกังวานดังออกมา เต็มไปด้วยความทุกข์ที่เเสร้งหรืความจริงผสมปนกัน