ตื่นมาในเช้าอันเงียบเหงาที่เด็กหนุ่มนั้นได้ตื่นขึ้นมาเขานั้นพบว่าตัวเองมันไร้ค่าและไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้างนักจึงรีบแต่งตัวไป ร.ร. ในระหว่างที่นั่งรถไป ร.ร. นั้นเขาได้คิดอะไรไปเรื่อยๆ บวก กับการฝึกการมองเห็นที่ไวมากๆ และ พยายามจะวิเคราะห์สิ่งต่างๆไปด้วย เพราะเขาอยากจะหนีไอพวกเลว ที่จองจะทำร้ายเขาอยู่ตลอดเวลาและ ฝึกการจับสัมผัส สิ่งรอบข้าง และในที่สุดเขาก็ได้มาถึง ร.ร. ม.ปลาย ที่เขานั้นจะต้องมาเรียน เขานั้นอยู่เลขที่ 3 มีชื่อว่า “โอโตยะ เคนชิน” หรือ “โคริ” โครินั้นอยู่เงียบๆริบหน้าต่างที่โคริคุงนั้นคิดว่า มันสบายต่อใจ ที่สุด และจะไม่มีอะไรมากวนโคริคุงได้ จนโคริคุงนั้นได้นึกขึ้นว่าเขานั้นก็มี “เพื่อน” และคนๆนั้นก็ได้ทำเอาทั้งห้องเรียน ดังสนั่น เพราะเขานั้นอยู่เลขที่11 ชื่อของเขาคือ “นากิอิ สึนะ” เรียกง่ายๆว่า“สึนะคุง”

สึนะคุงได้กระโจนเข้ามาหาโคริคุงอย่าง รวดเร็ว

แต่โคริคุงนั้นได้ กระโดด หนีอย่างรวดเร็วเหมือนกัน “สึนะคุง : นี้นายจะกระโดดหนีฉันทำหามะขามอะไรฟ่ะ” “โคริคุง : แกมาอย่างนี้ใครไม่นี้หนีก็ตายแล้วละ เพราะแกมาโดยไม่รู้ว่า เอาตีน กระโดดมาด้วยน่ะ” แล้วจากนั้นก็โดน โคริคุง ทำโทษไปตามระเบียบ แต่ โคริคุง นั้นก็คิดว่าตัวตน ของตัวเองนั้น มันยังไร้ตัวตนเหมือนเดิม และเขานั้นได้หวังว่าจะได้เจอ ใครสักคน ที่ทำให้เขานั้นได้เจอตัวตนของ “ตัวเอง” สักที จนคุณครูนั้นได้เข้ามาในห้องเรียน ทุกคนนั้นทำตัวเรียบร้อย

แล้วคุณครูก็ได้เชิญเด็กใหม่เข้ามา “เข้ามา” ครูเขาได้แนะนำเด็กสาวคนใหม่ เธอมีชื่อว่า “อากิ” ซึ้งเธอนั้นมีชื่อที่ ยาว การที่จะเรียกเธอว่า อากิ น่าจะสั้นที่สุดแล้ว หลังจากที่แนะนำกันเสร็จ คุณครูก็ได้เข้าบทเรียน แต่ก่อนหน้านั้น โคริคุงพึ่งจะรู้ตัวว่า เธอคนนั้นที่เราไม่ได้ตั้งใจจะฟังชื่อ เธอ ได้เข้ามานั่งใกล้ๆ “โคริคุง : อะ...เดี๋ยวนะ เธอมานั่งนี้ได้ไงกัน!? ” “อากิ : เข้ามานั่งนี้ไม่ได้หรอ??? ” “โคริ : ก็....//เขิล// ก็ไม่มีใครเขาเห็นหัวฉันหรอก!!! ” อากินั้นยิ้มออกมา เหมือนกับว่า เธอถูกใจ โคริคุง ซะแล้ว!!!!!

ต่อจากตอนเดิมที่แล้ว

ที่อากิจัง เริ่มที่จะสนใจในตัวของ โคริคุง มากขึ้น เพราะเธอไม่เคยเจอใครที่ไม่หันมามองเธอ ด้วยสายตาที่ เย็นชา ได้แบบนี้มาก่อน และ เธอนั้นเป็นคนที่สนุกสนานมา ตั้ง แต่เด็กๆแล้ว เพราะอย่าง นั้น เธอจึง สนใจ ในตัวของ โคริคุง “โคริคุง : นี้เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ มองฉันด้วยสายตา ที่ คาดหวัง ไอแบบนั้น ฉันไม่คิดที่จะ มองเธอเป็น เพื่อน หรอกนะ ชิ!!! ” “อากิจัง : นี้นายจะเย็นชาไปไหนล่ะหาา~~ ” “โคริคุง : อะไรของเธอฟ่ะ???” ก็นะ ทั้งสองก็ดูจะสนิทกันดีในวันแรก คาบแรกของทั้งสองก็ หมดไปโดยที่ไม่ได้อะไรจากการเรียน เลยย ถึงตอนพักกลางวัน โคริคุง กับ ได้ลงมายัง โรงอาหาร โคริคุง ได้ไปกินอาหารตามปกติ แต่แล้ว ก็ เจอยัยตัวแสบ เพราะเธอ น่ารักจน เอาทุกคน ในห้องเรียน ถึงกับ สตั้น เพราะเธอน่ารักเกิน จนทุกคนดิ้น คลั่ง เหมือนเห็นรักแรกพบ จนเธอได้ถูก ตั้ง ฉายา ในโรงเรียนแห่งนีั ว่า ไอตัวแสบ “โคริคุง: มาทำไรที่นี่อะ? ” “อากิจัง : มาหานายไง :) ” จนคน ทั้ง หัองในโรงอาหาร ต่าง พากันจิ้น คู่ โคริคุงกับอากิจัง ไปซะแล้วสิ “ โคริคุง : (ตะโกน) เห้ย! คิดอะไรให้รอบคอบหน่อยดิ คนเขาแนะนำตัวกันเฉยๆ!!!” ทุกคนเงียบอยู่ในความสงบ และทำตัวกันตามปกติ “ โคริคุง : แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ?? ” “อากิจัง : ก็น้า~~ ฉันว่านายน่ารักดี แถมยังหล่อในเวลาแอบหลับอีก ” “โคริคุง : ห๊ะ!?? เธอนี่มัน!!” อากิจังได้ ยิ้ม และ ขำ ให้กับโคริคุง เพราะเรื่องน่าอายที่ เผลอทำออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ช่างน่าสงสาร แต่ก็หมดเวลาสนุกแล้วอ่ะนะ~ได้เวลาเข้า เรียน!!! “โคริคุง : นี่ทำให้ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย!” “อากิจัง : ค้าบบ ไอตัวแสบคนนี้ ขอโทษได้ไมเอ๋ย~?” สึนะ สตั้น เพราะ อากิจัง จะน่ารักไปแล้วว!! แล้วทั้งสาม ก็ได้ ขึ้นไปเรียน ด้วยกัน “โคริคุง : คาบนี้เสร็จแล้ว น่าจะกลับบ้านแล้วละน้าา~//น้ำเสียงน่าเบื่อ” ข้ามไปเลยก็แล้วกันเพราะสึนะคุง กับ อากิจัง ก็ คอยกวนเจ้า โคริคุง อยู่ตลอดเวลา อ่ะนะ

“โคริคุง : เย้~~ในที่สุดก็กลับบ้านสุดที่รัก” “สึนะคุง : โถ่ไอเพื่อนเวร ไม่มาเล่นเกมบ้านกูเลยสัตว์เวรตะไร” ก็นะ ที่จริงแล้ว โคริคุง น่ะ เปฺนเด็กที่ยิ้มง่ายมากๆเลยล่ะ แต่เขาตงเจออะไรมามากกว่าที่คิด แอดว่านะ แต่ก็นะ โคริคุง อากิจัง สึนะคุง ก็กลับบ้านไปด้วยกัน “โคริคุง : เห้ยยย!!!!” “สึนะคุง : เชี่ยย!!!อะไร!!” โคริคุง นั้นตกใจมากๆ เพราะบ้านของอากินั้นอยู่หน้าบ้านของตัวเอง!! โคริคุง และ สึนะคุง ตกใจ และ สตั้น ไปพักใหญ่

ก็นะ แอดก็มีที่จะแต่งก็เยอะอยู่ แต่ “ขี้เกลียด”

ช่วงความลับ โคริคุง นั้น ตาบอดข้างนึงนะจะบอกให้ เป็นทางด้านซ้ายน่ะ

เห้ยยย!!!! สึนะคุง: นายก็น้าา ไม่ต้องตกใจมากขนาดนั้นก็ได้ อากิจัง: ยิ้ม โคริคุง: ไม่ให้กุตกใจได้ไง ผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้ไม่นานมาอยู่ข้างกุเนี่ยนะ!!!! สึนะคุง: มันก็เรื่องของเขาไหมวะะะ โคริคุง: ถอนหายใจ อ่อๆเทอก็... อากิจัง: อะไรหรอ??? โคริคุง: มาเล่นก็ได้นะ กับพวกเราน่ะ อากิจัง: เขิลนะเนี่ยตาบ้า สึนะคุง: 5555 โคริคุง: ขำเชี่ยอะไร!! หลังจากนั้นทุกคนเข้าบ้านแต่ก่อนจะเข้าบ้านทั้งหมดได้สร้างกลุ่มในแชทขึ้นมา โคริคุง: อ่อๆ อยากทักเชี่ยหนักหนานะ! สึนะคุง: เคๆ อากิจัง: ค้าบบบ

หลังจากนั้นก็เข้าบ้านของแต่ละคน 19:00 โคริคุง นั่งเล่นเกม ROV สึนะคุง //+ อากิจัง นั่งแต่งนิยาย ติ้ง!? โคริคุง: ห๊ะ!! อะไรฟ่ะ อากิจัง: ผมคิดถึงคุณโคริคุงจังเยย~(ส่งแบบเสียง)

สึนะคุง: กุว่าต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ(ในอนาคตอ่ะนะ) โคริคุง: เชื่ยย!!!!!//เขิลมาก แม่งออยเลยนิ!!! สึนะคุง: 555มึงเปิดไมล์ทำไม5555

โคริคุง: เขินหน้าแดงเป็นแกงพะแนงเลยสัส!!!!!

สึนะคุง: 555555

อากิจัง: น่ารักจังน้าาา~~•^•

หลังจากนั้นต่างคนต่างนอนและ อากิจัง กับ โคริคุง นั้นยังไม่นอน โคริคุง: นี่ ไปนอนได้แล้ว อากิจัง: เค้าไม่ แบร่!!!!!~

โคริคุง: ชิ//น่ารักเกินไปละ ไปนอนซะ

อากิจัง: ไม่นอนค้าบบจะทำไมเค้า>^<

โคริคุง: ถ้าไม่นอนก็จะ ดุไงคับ

อากิจัง: งื่มมมมน่ารักกก

โคริคุง: ทำไมเรียกเราว่า เทอ ฟ่ะ

อากิจัง: ก็พูดอย่างนี้กับทุกคนไงค้าบบ

โคริคุง: อ่อวๆ

อากิจัง: ไม่ห่วงเค้าบ้างหรอ~>^<

โคริคุง: จะห่วงทำไม???

อากิจัง: งื่มมมมม

อากิจัง: งั้นนอนละคับบบบ

โคริคุง: ค้าบฝันดีนะยัยเตื้ย~

อากิจัง: ไม่ได้เตื้ย!!!!

อากิจัง: ส่วนสูงโลลิโว็ยยย!!!!!

โคริคุง: ค้าบบ~

ในยามราตรี แล้วเพื่อนอีก 1 คนได้นอนหลับไหลไปในค่ำคืนแห่งฝันที่กำลังจะเริ่มต้น หลังจากนั้น เขาได้ฝันฝันไปเรื่อยๆ จนเกิดสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ แต่เขานั้นไม่รู้ หลังจากนั้นก็ได้รุ่งสาง วันที่จะต้องหยุด !!!!!!!! (ไม่ต้องไปเรียนนั้นและ)

ตื่นมาภายใต้สุริยันที่สาดแสงและสาดส่องลงมา พร้อมกับการตื่นจากฝันในยามราตรี โคริคุง ก็ได้ตื่นมาทำกิจกรรมยามเช้าเหมือนเดิม แต่สิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือเขาได้นึกถึงคนๆนั้น นึกถึง จนเขาได้ไปถามแม่ของตนว่าทำไมตนถึงมีความรักและความรักนั้นคืออะไร แต่ตอนนั้นยังไม่เชื่อว่าความรักมันเกิดขึ้นกับตนจริงๆ หลังจากนั้นเขาจึงเริ่มถามว่า บรรพบุรุษของเราคือใคร!?

แอดว่าไอ โคริคุง แม่งอาการหนักละเอาจริง-&-