07:00

Rrrrrr

"เขมแกตื่นรึยัง วันนี้แกทำงานวันแรกนะ ตื่นๆๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์จากแก้มเพื่อนสาวคนสนิท

"ตื่นแล้วแกกำลังแต่งตัว เดี๋ยวฉันแต่งตัวก่อนนะแกเดี๋ยวสาย"

เขมกำลังยุ่งกับการแต่งตัวเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้ทำงาน

จากบ้านเธอไปที่ทำงานเป็นระยะทางที่ไกลพอสมควรเธอจึงใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงครึ่งในการเดินทาง

08:30

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อ เขม เขมิกา อายุ22 ปีค่ะ มาทำงานวันนี้เป็นวันแรก"

เขมิกาเอ่ยแนะนำตัวกับคนอื่นๆในบริษัท

"สวัสดีค่ะน้องเขม พี่ชื่อ นิน นิพาดานะคะ เป็นเลขาของคุณพัชญา ส่วนนี้ พี่พิม พี่กิ๊ป พี่แพรว จ่ะ"

เธอพูดพร้อมชี้แนะนำคนอื่นๆ

"สวัสดีค่ะ พี่พิม พี่กิ๊ป พี่แพรว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

เขมิกาพูดขึ้นกับกับทำมือสวัสดีด้วยสีหน้าแววตาเป็นมิตรจนใครๆเห็นก็ต่างพากันเอ็นดู

"สวัสดีจ่ะน้องเขมมาทำงานวันนี้วันแรกระวังนะคะบอสที่นี้ดุมาก"

พิมพูดพร้อมกับทำหน้ากลัวแล้วพร้อมกับหัวเราะ

"ยัยพิมเธอก็อย่าไปแกล้งน้องเดี๋ยวน้องจะกลัวเอายัยนี้"

นิน นิพาดาเอ่ยห้ามเพราะหากเขมิกากลัวจนลาออกไปอีกคน คงต้องเปิดรับสมัคพนักงานใหม่อีกแน่ๆ เดือนนี้เธอรับ

พนักงานมาใหม่ถึงสองคนแล้ว แต่ละคนเข้ามาต่างก็พากันกลัวคุณพัชญาจนลาออก

"อย่าไปฟังยัยพิมนะคะน้องเขมคุณพัชญาเธอแค่เคร่งคัดกับการทำงานค่ะ"

"ค่ะพี่นิน"

เขมิกาได้แต่คิดว่าเธอมาสมัคงานถูกที่รึเปล่าเนี้ย ว่าแต่คุณพัชญานี้เธอดุจริงๆรึป่าว

ตึกตัก ตึกตัก เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆ ลอยมา กึก

ฉันสำพัสได้กับความเงียบที่กำลังปกคุมแผ่ไปทั่ว

"นี้พนักงานใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานวันแรกใช่ไหม"

เสียงนิ่งๆ ที่ทำให้รู้สึกถึงความเย็นยะเยือก กำลังจ้องมองฉันด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

"ค.. คะ หนู เขม เขมิกาค่ะ"

นี้คุณพัชญาสินะ เขมิกาตอบเธอพร้อมกับก้มหน้า ไม่ว่าใครถ้าเห็นนี้คงไม่กล้าสบตาแน่ๆ

"เธอมาเป็นผู้ช่วยเลขาของคุณนินใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

"คุณนินวันนี้ฉันมีประชุมตอนกี่โมง"

"บ่ายโมงครึ่งค่ะคุณพัชญา"

"งั้งเตรียมเอกสารการประชุมให้ฉันด้วยนะ ส่วนเธอ" เธอพูดพร้อมกับหันมาทางเด็กสาว

"ค..ค่ะ"

"ผู้ใหญ่คุยด้วยควรมองหน้า ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้ารู้ไหมมันให้คนที่กำลังพูดด้วยสนธนาลำบาก"

แค่คุยกับผู้ใหญ่ยังไม่กล้ามองหน้าแล้วจะไปทำอะไรได้ มัวแต่กลัว มัวแต่อายแบบนี้จะทำงานร่วมกับคนอื่นได้ยังไง

"ขอโทษค่ะคุณพัชญา" เขมิกาพูดน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยท่าทีสั่นกลัว

"ชั่งเถอะ.. ส่วนเธอวันนี้เตรียมตัวเข้าประชุมกับฉันวันนี้เอกสารเยอะคุณนินต้องคอยทำเอกสารเธอต้องไปกับฉันแทนเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะคุณพัชญา"

"คุณนินบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการประชุมให้พนักงานใหม่ฟังด้วยละ อย่าให้มีปัญหา"

"ค่ะคุณพัชญา" นั้นไงวันแรกน้องเขมก็โดนซ่ะแล้ว คุณพัชนะคุณพัชจะให้รับสมัคพนักงานอีกกี่คน

เธอพูดเสร็จพร้อมกับเดินไปทิ้งให้เด็กสาวจมอยู่กับความคิด ให้ตายเถอะทำไมดุอย่างนี้ จะทำได้ไหมเนี้ยเรา แค่นี้ก็กลัวจะตายแล้ว ลาออกตอนนี้เลยดีไหม

"เป็นไงน้องเขมพี่บอกแล้วว่าบอสที่นี้หน้ากลัวมากนี้พี่ยังไม่เข้าใจยัยนินเลยเป็นเลขามาได้ไงตั้ง 5 ปี"

เพราะเธอเข้ามาทำแค่ปีกว่า ก็อยากจะลาออกแล้วเพราะความน่ากลัวของบอส

"นี้ ยัยพิมคุณพัชญาเค้าก็มีมุมดีๆพวกแกไม่เคยเห็นต่างหากละ"

คุณพัชญาอาจจะโหดแต่เรื่องช่วยเหลือพนักงานเธอเต็มที่มาก นินก็เป็นหนึ่งคนที่พัชญาเคยช่วยไว้ ถ้าไม่มีคุณพัชญา ที่ยื่นมือมาเข้ามาช่วยเธอเรื่องค่ารักษาแม่เธอ เธอก็คงไม่รู้จะไปหาเงินจากไหนมารักษา

"ที่พวกฉันไม่เคยเห็น เพราะว่าไม่มีไง" พิมเอ่ยพร้อมกับหัวเราะ

"เออ.. พี่นินค่ะ เขมต้องใช้อะไรในการประชุมบ้างค่ะ"

"อ่อ เขมแค่เอาเอกสารที่พี่กำลังจัดให้ไปจ่ะ แล้วตอนประชุมต้องคอยจดรายละเอียดเวลาประชุด แล้วประชุมเสร็จก็สรุปการประชุมไปให้คุณพัชญาจ่ะ ง่ายๆไม่ต้องตื่นเต้น คุณพัชญาเธอไม่ได้หน้ากลัว"

"นี้จะห้าโมงครึ่งแล้วไปหาอะไรกินกันเทอะ ฉันหิวจะตายแล้ว"

กิ๊ฟพูดพร้อมกับทำไม้ทำมือลูบท้อง เธอเป็นคนกินเก่ง กินตลอดเวลาเลยทำให้เธอค่อนข้างตัวใหญ่

"ยัยกิ๊ฟ หิวแค่นี้ไม่ตายหลอกยะ ลำพังไขมันของแกมันก็ช่วยให้แกอยู่นี้เป็นปีแล้ว"

"แรงอ่าา แกว่าฉันอ้วนหรอยัยนิน"

"เปล่าาาา ฉันแค่บอกว่าไขมันแกเยอะ"

"น้องเขมไปกับพวกพี่ไหม มีร้านส้มตำข้างตึกใกล้ๆนี้เอง แซ่บมากกก ขอบอก"

ไหนๆก็มีเด็กใหม่เข้ามาแล้ว ถือว่าเป็นการต้อนรับไปไหนตัว

"ก็ได้ค่ะพี่นิน เขมกำลังอยากกินส้มตำพอดี พวกพี่นี้น่ารักจังเลยนะคะ เล่นกันน่ารักดี" การไปกินกับพวกพี่ที่บริษัทก็ดีนะ จะได้ทำความรู้จักกันไว้

"พี่อ่ะน่ารัก แต่พวกยัยพิม ยัยกิ๊ฟ ยัยแพรว น่าเกียจ อย่าไปใกล้นะ เดี๋ยวมันปล่อยเชื้อโรคใส่"

"ยัยนิน!!!! เดี๋ยวแกจะโดนว่าพวกฉันเป็นตัวเชื้อโรค" แพรวพูดกับทำมือจะตีนินบังอาจมาว่าเธอเป็นเชื้อโรคยัยเพื่อนบ้า

เวลาผ่านไปจนได้เวลาที่เขมิกาต้องเข้า

ประชุมกับบอสจอมหน้านิ่ง

"เขมิกา พร้อมรึยังได้เวลาประชุมแล้ว"

พัชญายืนมองเด็กสาวพรางก็คิดว่าเธอคิดถูกใช่ไหมที่จะพาเด็กใหม่ไปประชุมกับเธอ เด็กสาวจะสรุปการประชุมให้เธอได้ไหม จะไม่ยิ่งทำให้เธอปวดหัวเพิ่มไปกว่าเดิมหรอถ้าเด็กสาวสรุปการประชุมไม่ได้

"พร้อมแล้วค่ะคุณพัชญา" เอาว่ะ เป็นไงเป็นกันยังไงก็หนีกันไม่พ้นต้องเจอหน้ากันทุกวัน ก็ทำให้ดีที่สุดแล้วกัน

ห้องประชุม

"ที่ดิน ที่ฉันให้ไปติดต่อซื้อเป็นยังไงบ้าง"

"เรียบร้อยดีครับคุณพัชญา"

"ดี งั้งติดต่อเรื่องการก่อสร้างได้เลย

"โปรเจกต์นี้ฉันหวังว่า จะไม่มีปัญหาอะไรตามมีทีหลังนะ"

"ไม่มีครับ/ค่ะ"

การประชุมเนินนานมากว่า1ชั่วโมง

"สรุปตามนี้นะคะทุกคน เขมิกาสรุปการประชุมแล้วมาส่งให้ฉันที่ห้องนะ"

"ค่ะคุณพัชญา"

"จบการประชุมแค่นี้นะคะทุกคน"

ก๊อกๆๆ

"ขออนุณาติค่ะคุณพัชญา"

"เชิญ"

"เขมเอาสรุปการประชุมวันนี้มาส่งค่ะ เขมทำแบบแยกปัญหาไว้ให้นะคะ คุณพัชญาจะได้อ่านเข้าใจง่ายค่ะ"

"ขอบใจนะ" เธอหยิบไปพร้อมกับเปิดอ่าน

" เรียบเรียงมาเข้าใจง่ายดี"

เด็กสาวคนนี้ก็ทำงานดีใช้ได้เหมือนกัน อายุยังน้อยแต่เรียบเรียงมาได้เก่งมากๆ ถึงจะเป็นเด็กใหม่แต่ทำงานออกมาได้ดีไม่ต่างกับคนที่ทำงานมานาน

"ขอบคุณค่ะ" เขมิกาพรางยิ้มอย่างคนดีใจที่เธอทำได้เค้าถึงเรียกว่าไม่ลองไม่รู้ ถ้าตั้งใจซะอย่างมีหรือว่าเธอจะทำไม่ได้

"จะสองทุ่มแล้ว เธอกลับบ้านเถอะ ทำงานวันแรกนิ กลับบ้านดึกตั้งแต่วันแรก ทางบ้านเธอจะหาว่าบริษัทฉันรังแกพนักงาน"

พัชญาเธอที่เอาแต่ทำงานจนลืมดูเวลาตอนนี้เวลาจะสองทุ่มแล้วเลยเวลาเลิกงานมาแล้วเด็กสาวยังต้องมานั่งสรุปการประชุมให้เธออีก

"ค่ะ งั้งขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

ที่กลับดึกก็เพราะต้องสรุปการประชุมไม่ใช่รึไงค่ะคุณหัวหน้า เด็กสาวบ่นพร้อมกับเดินมาหน้าบริษัทเพื่อจะหาแท็กซี่

เปรี้ยง!! ซู่ซ่าาาา

เสียงฟ้าผ่า พร้อมกับฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

"ให้ตายเทอะไอเขมเอ้ยย จะกลับบ้านยังไงทีนี้"

ตึกตัก ตึกตัก เสียงรองเท้าของใครบางคนกำลังดังขึ้นเรื่อยๆเดินมาทางเด็กสาวทำให้เธอหันมองไปทางต้นเสียง

"เขมิกา ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" พัชญาเธอพรางคิดในใจว่าเธอทำให้สาวกลับบ้านดึกไม่พอยังต้องมาติดฝนอีกหรอ

"ค..ค่ะคุณพัชญา ยังค่ะ พอดีเขมมารอเรียกรถแท็กซี่แต่ฝนดันตกซะก่อนค่ะ"

"นี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วกว่าฝนจะหยุดคงจะดึกไม่มีรถให้เธอแล้วแหละ อีกอย่างขึ้นแท็กซี่ตอนนี้มันอัตราย บ้านเธออยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง"

ถือซะว่าไถ่โทษที่ทำให้เลิกงานดึกแล้วกันถ้าปล่อยให้กลับคนอื่นคงอัตรายแน่

"ไม่เป็นไรค่ะคุณพัชญา เขมเกรงใจค่ะบ้านเขมอยู่ไกลค่ะ"

ให้เธอเดินกลับบ้านเองอีกยังดีกว่าใครจะกล้าไปด้วยขึ้นรถไปทำรถสกปรกหรือทำอะไรไม่พอให้มีหวังโดนด่าอีกแน่ๆ

"ไม่เป็นไรหลอก ฉันจะไปส่ง อีกอย่างปฏิเสธผู้ใหญ่ไม่ดีรู้ไหม"

"ค่ะคุณพัชญา" เขมิกากล้มหน้าเดินตามหญิงสาวด้วยความจำนน

เขมิกาขึ้นรถพร้อมกับบอกทางไปบ้านของเธอซึ่งมันไกลจากที่ทำงานมากจนทำให้เด็กสาวนึกเกรงใจคุณพัชญา ตลอดระยะทางไม่มีการสนธนาใดๆจนทำให้บรรยากาศดูอึดอัดไปหมด

บรรยากาศเงียบสงบจนทำให้ได้ยินเสียงเครื่องรถหรูราคาแพง สี่ที่นั่ง

"เลี้ยวซอยข้างหน้าเลยค่ะคุณพิชญา"

รถแล่นมาจอดหน้าบ้านเช่า บ้านเดี่ยว สีขาว สภาพไม่ได้ใหม่มาก แต่ก็ไม่ได้เก่าเกินไป บงบอกถึงฐานะ

"คนที่บ้านเธอไม่อยู่หรอ"

พัชญาเอ่ยถามเด็กสาวเพราะบ้านเธอเงียบ ไม่เปิดไฟสักดวง ราวกับไม่มีคนอยู่ในบ้าน

"ไม่อยู่ค่ะ เขมอยู่คนเดียวพ่อกับแม่อยู่ต่างจังหวัดค่ะ"

"อยู่คนเดียว เธอไม่กลัวหรอ"

ผู้หญิงตัวคนเดียวอยู่บ้านในซอยเปลี่ยวแบบนี้ เธออยู่ได้ยังไง น่าตาก็ดีเกิดอะไรขึ้นมาใครจะมาช่วยได้ละนี้

"ใช่ค่ะ เขมอยู่คนเดียวมาหลายปีแล้วค่ะตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพ จนเรียนจบ แล้วก็จนทำงาน"

"โอเค เข้าบ้านซะ ฉันกลับละดึกมากแล้ว"

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง สวัสดีค่ะ"

พัชญาพยักหน้ารับพร้อมกับขับรถหรู่ออกไป เด็กสาวยืนมองเธอจนลับตา ดูดีๆ คุณพัชญาก็ใจดีเหมือนกันนะ ถึงจะหน้าดุไปหน่อย

"นี้เธอ พัชอยู่ข้างในห้องไหม!"  

             ทิมชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างขาวสูงหน้าตี๋แม้อายุจะปาเข้าไป 43 แล้ว แต่เค้าก็ยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับคนอายุแค่30ต้นๆ เอ่ยถามเลขาสาวด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

"อยู่ค่ะคุณทิม"

            เลขาสาวเงยหน้าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะก้มหล้าทำงานต่อเพราะเธอรู้ดีว่าก่อนมาตั้งละครั้งของคุณทิมมักจะนำปัญหามาให้เจ้านายของเธอเสมอ 

      หลังจากฟังคำตอบของเลขาก็เดินมุ่งหน้าเข้าไปในห้องทันทีด้วยท่าทีอารมณ์ไม่ดีอย่างรีบร้อน

        นี้พวกแก.. แกว่าคุณทิมมาทำไหมอ่ะ ฉันว่าไม่พ้นเรื่องเดิมๆแน่เลย ต้องมีปัญหาอีกชัวร์วันนี้ เสียงจากพนักงานซุบซิบ เรื่องของชายรูปหล่อ วัยกลางคนที่เดินเข้าไปข้างในห้องของคุณพัชญา ด้วยท่าทีอารมณ์เสีย

 "พี่นินคะ ผู้ชายคนเมื่อกี่ใครหรอค่ะ" 

        เขมิกาหันไปถามเลขาสาวเพราะเธอทำงานเป็นเลขามานานคงจะรู้เรื่องราวของพัชญาอยู่ไม่น้อย

"อ่อ คุณทิม สามีของคุณพัชญา พี่ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไร อารมณ์เสียแบบนี้นะคอยดูตอนออกมาสิ พี่ว่าต้องเอาเรื่องปวดหัวมาให้คุณพัชญาอีกแน่ๆ"

           ไม่ใช่แค่ไม่ถูกชะตานะ แต่เกลียดเลยก็ว่าได้คนบ้าอะไรหาแต่ปัญหามาให้คุณพัช ไหนจะเรื่องหนี้ ไหนจะเรื่องผู้หญิง คุณพัชเธออยู่กับคนแบบนี้ไปได้ยังไง

 ปัง!  

        ขณะที่เลขาสาวกำลังเล่าเรื่องของเจ้านายเธอให้ฟังก็เกิดเสียงปาของดังมาจากข้างในห้องทำงานพร้อมกับเสียง เอะอะโวยวายของคนที่กำลังทะเลาะกันดังขึ้น

"ผมขอให้คุณช่วยแค่นี้เอง ไม่ได้หรอพัช" 

         อะไรกันว่ะ แค่เงิน3ล้านมันจะอะไรหนักหนาทำมาเป็นงี้งกตายไปเอาเงินไปได้หรือไง

"ปัญหาของคุณ คุณก็จัดการเอาเองสิ คุณเป็นคนก่อขึ้น ฉันเบื่อกับการต้องมานั่งใช้หนี้สิน

บ้าบอที่ฉันไม่ได้ก่อขึ้น" 

         พัชญาตะโกนใส่หน้าของผู้เป็นสามีอย่างเหลืออดกับการกระทำของสามีเพราะเค้าติดทั้งพนัน ทั้งเรื่องผู้หญิง สร้างปัญหาให้เธอไม่เว้นแต่ละวัน

"ถ้าคุณไม่ช่วย เราจะได้เห็นดีกัน"

          ทิมคณาพูดขู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไปไม่ว่ากี่ครั้งหากเขาไม่ได้เงินจากหญิงสาวทิมคณามักจะเข้าไปหาแม่ของเธอ

       ปัง! 

       เสียงปิดประตูเสียงดังพร้อมกับท่าที

อารมณ์เสียของทิม เดินมุ่งหน้าออกจากบริษัท ด้วยความไม่พอใจ

"ฉันว่าแล้วไงพวกแก คุณทิมต้องเอาปัญหามาให้คุณพัชญาอีกแน่ๆ"

Rrrrrr

"ยัยริน ไปเที่ยวกันไหมคืนนี้ฉันอยากดื่ม"

          พัชญาโทรหาเพื่อนสาวด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องประทะกับงานไม่พอยังต้องมาเหนื่อยกับคนจนทำให้ดวงตากลมโตสวยงามเริ่มมีน้ำค่อยๆไหลออกมาใบหน้าของเธอคล้ายคนสิ้นหวังกับชีวิตน้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ

"แกเป็นไรพัช อย่าบอกนะว่าสามีแกหาปัญหามาให้แกอีก"   

       รินรดาถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงไม่ว่าเพื่อนจะโทรหากี่ครั้งแต่ละครั้งก็มีแต่ปัญหาเดิมๆทำให้เธออดสงสารเพื่อนไม่ได้

"ใช่"

"กี่บาทละรอบนี้" 

"3 ล้าน"

"ห๊ะ! 3 ล้าน แกห้ามช่วยเด็ดขาดเลยนะยัยพัช คนบ้าอะไรเสียพนันได้ตลอด สร้างแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น เป็นฉันนะขอหย่าไปนานละไม่ทนมาตั้ง7ปีหลอก"

"แกคิดว่าฉันไม่อยากหย่ารึไง ถ้าแม่ฉันไม่ได้เป็นคนหามาให้ ฉันคงหย่าไปนานแล้ว ไม่ต้องมาทนกับผู้ชายเฮงซวยแบบนี้หลอก" พัชถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า

"แม่แกจะรู้ไหม ว่าส่งนรกมาให้ลูกตัวเอง" รินถอนหายใจเพราะสงสารเพื่อนสุดใจแต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากให้กำลังใจ

Rrrrrrr

"ไอเขมมมม  ไปเที่ยวกันดีกว่าวันนี้ ฉันอยากไปล่าผู้สัก 2-3 คน" แก้มทำท่ากระดี๊กระด๊าเพราะอัดอันทำแต่งานไม่ได้เที่ยวมาหลายวัน

"เวอร์ละยัยแก้ม ไปสิ ฉันกำลังอยากเที่ยวพอดีช่วงนี้เบื่อๆ อยากเมาสักหน่อย"

           เขมิกาที่เริ่มเบื่อกับการทำงานแบบสุด แทบอยากจะลาออกถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานส่งเงินให้พ่อแม่นะฉันไม่ทนแน่ๆ คนบ้าอะไร เดี๋ยวดุ เดี๋ยวดี เดี๋ยวด่า น่ากลัวชะมัด

ณ พับแห่งหนึ่ง

"เขมแกดูนู้นสิ ผู้หล่อมาก เห็นแล้วฉันอยากลากกลับบ้าน"  แก้มเอ่ยพรางชี้ไปทางผู้ชายที่ต่างพากันยืนเต้นพร้อมกับดื่มอย่างสนุกสนาน

"เบาๆ หน่อยยัยแก้ม แกจะลากผู้ที่แกชอบกลับบ้านทุกคนไม่ได้นะ"

          เธอพูดพรางหันหน้ายิ้มมองผู้เป็นเพื่อนสาวด้วยสีหน้าขบขันเธอและเพื่อนต่างพากันยอกล้อพูดคุยคิกคักผิดกับคนด้านบนห้อง VIP ที่กำลังนั่งปรับทุกข์กันด้วยท่าทีมึนเมา

"พัช แกไหวไหม มีอะไรระบายกับฉันได้นะ ถ้าแกไม่ไหวทำไมแกไม่ลองคุยกับแม่แกดูละ เพื่อเค้าจะรับฟังแล้วเข้าใจ" 

         รินรดาพูดก็พรางน้ำตาคลอตามเพื่อนได้แต่ให้กำลังใจลูบไหล่เพื่อนเบาๆด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใย

"พูดไปก็เท่านั้น ฉันรู้จักนิสัยแม่ฉันดี ตราบใดที่ไอผู้ชายเฮงซวยคนนั้นยังมี

ผลประโยชน์กับบริษัท แม่ฉันก็ต้องให้ฉันทนต่อไป" 

             พัชญาเล่าปัญหาชีวิตกับเพื่อนสาวจนเวลาล่วงเลยพัชญาที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ไหวบวกด้วยพรุ่งนี้เธอมีงานที่ต้องทำแต่เช้าจึงขอกลับบ้านก่อนด้านรินรดาที่อยากจะไปส่งเพื่อนที่บ้านด้วยตนเองแต่โดนเพื่อนสาวปฎิเสษเสียงแข็งยืนกราวว่าจะกลับด้วยตัวเองเธอรู้จักนิสัยเพื่อนของตนเองดีว่าถ้าเธอไม่

อนุณาตให้ไปส่งต่อให้เอาช้างม้ามาฉุดก็ไม่ยอมอยู่ดี

         ทุกการกระทำของพัชญามีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองเธออยู่จากด้านล่างเขมิกาที่กำลังยืนมองตามเพื่อนสาวที่ชี้ให้เธอดูสิ่งต่างๆในร้านกับสดุดตาเข้ากับเจ้านายของเธอที่กำลังร้องไห้และท่าทีตอนนี้ของเธอคล้ายคนกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน

"เดี๋ยวฉันมานะแก้ม"

              เขมิกาเอ่ยก่อนจะพยายามเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะเห็นท่าทีของคุณพัชญาที่กำลังจะกลับแน่นอนว่าเธอตรงเดินมาทางนี้แน่ๆเพราะที่ๆเขมิกานั่งมันเป็นทางออกของผับ แต่ในขณะที่เขมิกากำลังพยายามแซกตัวฝูงคน ตุบ  เสียงของร่างใครคนหนึ่งที่เดินชนเขมิกาด้วยท่าทีมึนเมาเธอเอ่ยขอโทษก่อนจะเงยหน้ามามองเขมิกา

"คุณพัชญา เป็นอะไรรึป่าวค่ะ เขมขอโทษ" พัชรากอดเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลง

"ไม่เป็นไร ปล่อยฉันได้แล้ว"  พัชญาเอ่ยพรางพยายามจะดันตัวออก

"คุณไหวไหมค่ะให้เขมขับรถไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร ฉันขับไหวเธอไม่ต้องมายุ่ง" 

       พัชญาพูดด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด พร้อมกับผลักตัวเขมิกาออก 

      แต่ด้วยท่าทางของพัชญาทำให้เด็กสาวไม่สามารถปล่อยให้พัชญากลับบ้านคนเดียวได้หากปล่อยขับกลับไปคนเดียวอาจจะให้เธอประสบอุติเหตุได้หรือไม่เธอก็อาจจะไปเมาหลับที่ไหนสักแห่งหากเจอกับคนไม่ดีเข้า คงจะไม่เป็นผลดีกับเธอแน่ๆ

"ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะ ป่ะค่ะเขมขับไปส่ง" 

        เขมิกาพูดพร้อมกับหยิบกุจแจรถจากมือของพัชญาแล้วพยุงเธอไปที่รถ พัชญาที่กำลังเมาหมดแรงต่อต้านเห็นเด็กสาวที่พูดด้วยใบหน้าและท่าทีจริงจังทำให้เธอยอมอย่างว่าง่ายผิดกับนิสัยของเธอที่ไม่เคยยอมใครมาก่อน

"บ้านคุณอยู่ที่ไหนค่ะ"   

       เขมิกาหันไปถามเธอเพราะหากปล่อยให้เธอบอกทางเองคงไม่ถึงบ้านแน่ๆ คงจะเมาหลับก่อนที่จะถึง

       พัชญาที่กำลังเมาลุกกดไปที่จอหน้าหรูอยากยากลำบากเพื่อปักหมุดไปยังคอนโคที่เธออาศัยอยู่ หลังจากที่เธอกดเสร็จเธอก็หลับทันที

"นั้นไง ดีนะให้บอกทางให้ก่อน กินอะไรขนาดนั้น"    

         เขมิกาหันไปมองเธอที่กำลังสลบอยู่ที่เบาะข้างๆ เธอน่ารักก็ตอนที่หมดฤทธิ์นี่แหละ เธอกล้ารับประกันเลยว่าทั้งบริษัทไม่เคยมีใครได้เห็นพัชญาแบบนี้แน่ๆ นอกซะจาก สามีของเธอ

        ใช้เวลาไม่นานเด็กสาวก็ขับรถตาม gps ที่คุณพัชญาได้กดปักหมุดเอาไว้ก่อนที่จะหลับไป รถแล่นมายังคอนโดหรูใจกลางเมืองเพียงแค่รถของเธอแล่นเข้ามาก็ต่างพากันมีพนักงานมาคอยโบกรถให้เธอเพื่อไปจอดรถที่จอดรถสำหรับ vip  หลังจากที่ฉันจอดรถดับเครื่องเสร็จก็ได้หันไปสะกิดปลุกผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนอนหลับอย่างเบามือ

"คุณพัชญาคะ ถึงแล้วค่ะ" 

"อือ.. ขอบใจนะเธอกลับไปได้แล้วขอบคุณที่ขับมาส่ง" 

         พัชญาพูดพร้อมกับก้าวลงจากรถแต่ด้วยฤทธิ์เมาของเหล้าที่เธอพึ่งดื่มมาทำให้เธอ ถลาลงไปกองอยู่กับพื้น  ฉันรีบวิ่งเข้าไปช่วยเธอทันทีพร้อมกับพยุงเธอให้ลุกขึ้น

"คุณพัชญา!  เป็นอะไรไหมค่ะ" 

"คุณเจ็บตรงไหนไหมค่ะ" 

           เขมิกามองสอดส่องไปตามร่างกายของเธอเพราะดูตามแรงที่เธอล้มก็แรงอยู่เหมือนกัน คงต้องได้แผลแน่ๆ พัชญาที่ลุกขึ้นจากแรงพยุงของอีกฝ่ายก็จับไปที่แขนของตนเอง  ตอนที่เธอได้ถลาล้มลงไปแขนของเธอก็ได้กระแทกเข้าไปกับเสา แรงก็แทกอาจจะไม่แรงพอให้แขนของเธอหักได้แต่ก็ทำให้เธอมีรอยถลอกพกซ้ำอยู่ไม่น้อย

"เขมขอดูหน่อยนะคะ  คุณมีแผลนี้ค่ะให้เขมขึ้นไปส่งข้างบนนะคะ เขมจะได้ทำแผลให้ปล่อยคุณเดินไปเองคงจะได้แผลอีกหลายที่" 

         คนอะไรกินจนไม่รู้รีมิดของตัวเอง ถ้าไปเจอพวกคนโรคจิตจะทำยังไง ช่วยตัวเองยังไม่ได้ขนาดนี้เด็กสาวได้แต่บ่นในใจ

       แอ๊ดดดด เสียงประตูเปิดออก เขมิกาค่อยๆพยุงร่างของคนที่จะมีสติก็ไม่เชิง จะไร้สติก็ไม่ใช่ค่อยๆเข้ามาในห้องของเธอ  ห้องที่จัดเก็บอย่างเรียบร้อย มองไปทางไหนก็สอาดตาบงบอกได้ว่าเธอคงเป็นคนที่เจ้าระเบียบมากๆ ก่อนจะมองไปเห็นโชฟาแล้วค่อยๆพาพัชญาเดินไปนั่ง

"คุณนั่งบนโชฟาก่อนนะคะ" เขมิกาค่อยๆประคองพัชญานั่งลงโชฟา แล้วเดินไปเอากล่องที่ยาตามที่พัชญาบอก

"คุณอยู่คนเดียวหรอคะ สามีคุณไม่อยู่หรอ" 

ตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องเธอก็สังเกตุว่าไฟทุกดวงในห้องของเธอปิดสนิดราวกับไม่อยู่คนอยู่

"เธอจะรู้ไปทำไม ทำแผลเสร็จแล้วก็กลับบ้านส่ะ ฉันจะนอนแล้ว ขอบใจนะที่มาส่ง" 

          พัชญาชักสีหน้าพูดพร้อมกับดึงแขนออกจากเขมิกา คำถามของเธอทำให้พัชญาไม่พอใจ เธอจึงพยายามลุกขึ้นหนีเด็กสาวเข้าห้องนอน แต่กับสดุดเซล้มไปใส่เด็กสาวที่กำลังลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน

 ว๊าย!!

        ทั้งสองลงไปกองอยู่กับพื้น เสียงหัวใจเต้น ตึก ตึก ตึก  ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ทำให้เด็กสาวยิ่งเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าดวงตาแหลมคม จมูกเรียวโด่ง เธอสวยจนไร้ที่ติ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ทำไมใจเด็กสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอจ้องมองเด็กสาวก่อนที่จะรีบลุกขึ้น

"ฉันขอโทษ เธอเจ็บไหม"

"ไม่เจ็บค่ะคุณ เขมขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ" 

        เขมิการีบขอตัวกลับบ้านทันทีเพราะกำลังรู้สึกแปลกๆ ดวงตาเรียวคมของพัชญาทำให้เธอตกหลุมรักทันทีที่เห็น แต่ก็ต้องรีบหยุดสงักด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวนอกจากเธอจะตกหลุมรักเจ้านายแล้วเธอยังตกหลุมรักคนที่มีสามีอีก

Rrrrrr

"เขมแกอยู่ไหน ไหนบอกว่าเดี๋ยวมาหายไปเป็นชั่วโมงแล้ว" แก้มพูดเสียงปนหงุดหงิดเพราะเขมิกาปล่อยเธออยู่ในผับคนเดียว

"ขอโทษทีว่ะแก พอดีฉันมีธุระเลยรีบออกมาไม่ได้บอกแก"

"ธุระ.. ธุระที่แกออกไปกับผู้หญิงคนสวยอ่ะหรอ  ฉันเห็นนะ อะไร ยังไง" แก้มพูดปนทำหน้าสงสัยที่อยู่ๆเพื่อนก็ทิ้งเธอออกไปกับหญิงสาวที่ไหนไม่รู้

"ไม่มีอะไร บังเอิญเจอเจ้านายเขาเมา ฉันก็เลยอาสาขับรถออกไปส่งแค่นั้น" แค่นั้นจริงๆ ฉันคงไม่ปล่อยให้คนเมาจนยืนไม่อยู่ขนาดนั้นขับรถกลับบ้านคนเดียวหลอก

"ให้มันจริงนะแก แล้วจะกลับเข้ามาไหม ไม่มาฉันจะได้กลับ" หมดอารมณ์เที่ยวแล้ว ดึกขนาดนี้ พรุ่งนี้มีงานเช้าอีก ให้รอกว่าจะมาคงได้โทรลางานแน่ๆ

"ไม่ละ ฉันจะกลับบ้านเลย ไงก็ขอโทษแกนะที่ปล่อยแกอยู่คนเดียว"

"อือ ไม่เป็นไรไว้นัดกันมาเที่ยวใหม่"

คอนโดหรู

Rrrrrr

"ค่ะแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะโทรมาดึกขนาดนี้" คุณทิมคงจะโทรไปรายงานเรียบร้อยแล้วสินะถึงได้โทรมาดึกขนาดนี้

"ทิมเค้าโทรมาบอกแม่ว่าลูกไม่อนุมัติเงินโปรโมทโครงการบ้านจัดสรรให้เค้า"

"เค้าบอกแม่แบบนั้นหรอค่ะ" ทำไหมฉันต้องมาเหนื่อยกับผู้ชายแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ใช่ ทำไมหนูถึงไม่อนุมัติให้เค้าละลูก" น้ำเสียงติดไม่พอใจเล็กน้อย

"ถ้าแม่คิดว่าเค้าเอาไปโปรโมทบ้านจัดสรรจริงๆตามที่เค้าบอกแม่ ก็ตามนั้นค่ะไว้หนูจะอนุมัติให้เค้าแล้วกันนะคะ"

ตูดๆๆ

      พัชญาตัดสายทันทีที่เอ่ยจบเพราะเธอเบื่อที่จะฟังเรื่องพวกนี้เต็มที เธอหยิบผ้าขนหนูหอบร่างที่โซเซเข้าไปอาบน้ำ เวลาร่วงเลยไปครึ่งชั่วโมงหลังจากเธออาบน้ำเสร็จ พัชญาที่เริ่มจะสร่างเมามานั่งทบทวนนี้ราวของตนเอง เธอนึกถึง เหตุการณ์ที่เธอถลาล้มไปกองอยู่บนร่างของเด็กสาว พอนึกถึงตอนที่จ้องมองใบหน้าเด็กสาวเธอก็รู้สึกใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก

08:30  ณ บริษัท

"เขมิกาวันนี้ฉันมีออกไปตรวจโครงการเตรียมตัวเตรียมเอกสารที่ต้องไปคุยรายละเอียดให้ครบอย่าให้ขาดแม้แต่อย่างเดียว"  

       พัชญาเดินออกมาบอกกล่าวเขมิกาด้วยถ้าทีจริงจัง เธอเป็นคนที่จริงจังกับงานมากๆเรียกได้ว่าบ้างานเลยทีเดียว ทุกอย่างที่เธอทำต้องออกมาดีหมดตามที่เธอหวังไว้

"ค่ะ คุณพัชญา" 

        เขมิกามองท่าทีของเธอที่เปลี่ยนไปจากเมื่อคืนพอไม่เมาก็กลายเป็นนางพญาไม่เหมือนกับคนที่เมาหลับเมื่อคืนเลย มีสองคนในร่างเดียวหรือไงแม่คุณ 

        เขมิกากับคุณพัชญาได้เดินทางมายังโครงการเพื่อเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการเพื่อให้คนอื่นๆได้สั่งจองคุณพัชญาที่เดินตรวจงานอย่างจริงจังเธอเป็นคนที่เก่งมากๆ ท่าทีของเธอทำให้เด็กสาวอดยิ้มไม่ได้ พรางก็คิดว่าทำไมเค้าถึงไม่เจอกับเธอก่อนที่เธอจะแต่งงานแต่ก็ต้องหลุดขำออกมาว่าตอนที่เธอแต่งงานเค้าน่าจะยังเป็นเด็กน้อยวัยใสเล่นกระโดดยางอยู่แน่ๆ

"เป็นยังไงบ้างสร้างไปได้กี่ % แล้ว มีปัญหาติดขัดอะไรไหม"

"ตอนนี้สร้างได้ 70% แล้วครับคุณพัชญา"

"ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม เสร็จตามกำหนดในสัญญาใช่ไหมค่ะ"

"ครับ เสร็จทันตามสัญญาที่ระบุไว้แน่นอนครับคุณพัชญา"

Rrrrrrr

"เขมิกา เธอไปรอที่รถก่อนนะฉันขอคุยธุระ

สักครู่แล้วจะตามไป" พัชญาหันมาเอ่ยกับเด็กสาวก่อนจะเดินไปรับสายมือถือของเธอด้วยสีหน้าเคร่งเคลียด

"ค่ะแม่ มีอาไรรึเปล่าค่ะ"

"ไหนเราบอกจะอนุมัติเงินให้คุณทิมไงลูกเค้าบอกว่าลูกยังไม่อนุมัติเงินโฆษณาโปรโมทบ้าน จัดสรร"

"พอดีพัชออกมาตรวจโครงการข้างนอกค่ะแม่เลยยังไม่มีเวลาอนุมัติให้"

"เร็วๆหน่อยนะลูกคุณทิมเค้าต้องรีบใช้เงินโปรโมทบ้านจัดสรรก่อนที่เจ้าอื่นจะโฆษณาตัดหน้าไปก่อน"

"ค่ะ" 

       พัชญาตอบเพียงสั่นๆก่อนจะตัดสายผู้เป็นแม่เธอได้เอาแต่คิดว่าทำไมถึงมีแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้นสักที อยากจะไปดื่มยัยรินก็ไม่ว่างอีก พัชญาหันไปเห็นเขมิกาที่กำลังเดินดูบ้านโครงการก็พรางคิดว่าจะลองชวนเด็กสาวไปดื่มเป็นเพื่อนเพราะด้วยนิสัยส่วนตัวของเธอทำให้เธอไม่ค่อยสนิทกับใครนอกจากรินเพื่อนสนิทที่คบมาตั้งแต่เด็ก

"เขมิกา เธอเลิกงานแล้วไปไหนต่อไหม" 

"ไม่ค่ะคุณพัชญา มีอะไรรึเปล่าค่ะ"

"ไปดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย" 

        พัชญาเอ่ยชวนเด็กสาวเพราะวินาทีนี้เธอแค่ต้องการใครก็ได้ที่ไปดื่มเป็นเพื่อนเธอ