โม เด็กชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ชีวิตแทบจะไม่ธรรมดา มันจะเป็นอย่างไร เดี๋ยวเลดี้จะเล่าให้ฟังค่ะ

||เรื่องมันเรื่อมต้นขึ้นโดยมีเด็กชายวัยห้าขวบที่พอจะแยกแยะออกเริ่มมีความรู้สึกที่แปลกใหม่ เนื่องจากเขาอยากที่จะทำอะไรที่นอกจากการ สวมกางเกง เล่นหุ่นยนต์ เพียงแต่เขาต้องการอะไรที่มันไม่เหมือนเดิม เขาจะเดินไปเอ่ยบอกกับผู้ปกครองของตนอย่างกล้าๆกลัวๆว่า

:คุณแม่ครับ ผมอยากลองใส่กระโปรงบ้างครับ

หญิงสาวตรงหน้าของโมได้ยินดังนั้นจึงตกใจเป็นอันมาก พลางเอามือส่ายไปมาซ้ายขวาเบาๆ ก่อนจะเอามือลูบหัวลูกชายของตนอย่างเบามือ พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นว่า

คุณแม่:ไม่ได้นะลูก ลูกเป็นผู้ชายนะ ต้องใส่กางเกงสิ!!!

:แต่แม่ ผมอยากใส่อะ

คุณแม่:ไม่ได้!!! เข้าใจมั้ย

:ก็ได้ครับ

หญิงสาวเตือนลูกชายของตนด้วยอารมณ์โมโหเล็กน้อย เแต่ทำได้แค่เพียงถอนหายใจเล็กน้อยเท่านั้น เด็หชายตัวน้อยรีบขึ้นไปบนห้องของตน ก่อนจะล๊อกประตู และกัดปากของตนเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้เสียงดังออกมา

(โอ๊ย!!! เจ็บจัง)

เด็กชายที่กัดปากอยู่บนเตียง โลหิตที่แดงเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย แต่ตนก็ร้องออกมาไม่ได้ จึงรีบหยิบทิชชู่ที่อยู่ข้างกายมาซับเลือดที่เปรอะริมฝีปากของตน

และนั้นก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่น่าสงสารเท่านั้น แต่เรื่องราวในปมของโมตอนเป็าเด็กนำไว้แค่นี้แล้วกัน แต่ยังไม่สปอยว่าจะมาตอนไหนอีก ครานี้เรามาฟังเรื่องราวของโมและชายปริศนากันดีกว่า

-_ time skip_-

:ฟู่วว เหนื่อยจัง

หญิงสาวคนนึงกำลังบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อย โดยมีหญิงสาวอีกสองคนอยู่ข้างกายของตน

:เนเน่ ริน เดี๋ยวมีนาไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ

ริน:อื้ม ได้ รีบไปรีบกลับนะ เดี๋ยวมาซ้อมไม่ทัน

:โอเค

หลังจะที่ได้รับการยืนยันจากเพื่อนของตนเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจากที่ยืนอยู่เฉยๆจึงรีบเคลื่อนตัวไปยังทางไปห้องน้ำทันที เมื่อไปถึง หญิงสาวคนนั้นเลือกอยู่ที่หน้ากระจก จากนั้นจึงถอดวิกของตนที่กำลังสวมอยู่ เผยให้เป็นผมที่สั่นเทียบคอคล้ายผู้ชาย เด็กชายผู้นี้ล้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาซับๆเพื่อให้พอแห้ง จากนั้นจึงสวมวิกกลับไปตามเดิม เด็กชายผู้นั้นเดินออกมาจากห้องน้ำ โบกมือเรียกเพื่อนของตน และเข้าไปยืน ณ จุดตรงกลางของเพื่อนสาวทั้งสอง และทั้งสามจึงเริ่มซ้อมเต้นกันทันที

...-_time skip_-...

:ฟู่ววว เหนื่อยจัง

เนเน่:เดี๋ยวเน่กลับก่อนนะ มีนจะกลับด้วยกันมั้ย

:ไม่เป็นไร เดี๋ยวมีนกลับเอง

เรน:กลับเองได้แน่นะ มีน

:ได้สิ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ

เรน/เนเน่:อื้ม เดินทางปลอดภัยนะ

เด็กชายในร่างหญิงสาวเดินออกจากห้องซ้อมเพื่อกลับไปยังห้องพักของตน เดินไปได้สักพัก ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เดิมมากนัก หญิงสาวคนนั้นเดินเข้าตรองซอยหนึ่งที่อยู่ข้างๆตัวตน ทางนี้เป็นทางประจำเพื่อหลีกเลี่ยงทางเดินหลัก เพราะกลัวผู้คนทั่วไปเห็นตน จึงต้องเลือกใช้ทางนี้ในการกลับห้องพักของตนแทน เมื่อเดินไปได้สักพัก จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทีเมามายหนัก สภาพเหมือนคนกินสิ่งมึนเมามาหลายขวด เดินเข้ามาหาหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะผลักหญิงสาวเข้าริมกำแพงอย่างแรง พลางกำแขนของเธอเอาไว้แน่นและแรงจนเกิดความเจ็บปวด หญิงสาวดวงตกคนนี้กำลังจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ชายตรงหน้าก็กุมปากเธอเอาไว้ พลางเอ่ยว่า

??:มาทำอะไรที่นี่เหรอจ๊ะน้องสาว

:อ่อยอูไอเอี๋ยวอี้!!!!(ปล่อยกูไปเดี๋ยวนี่)

เด็กชายที่โดนปิดปากอยู่พยามเอ่ยเถียงอีกฝ่ายอย่างสุดใจ แต่โดนปิดปากอยู่ จึงทำให้ไม่สามารถโต้กลับไปได้ ได้แต่พูดไม่เป็นภาษาอยู่เช่นนั้น ชายปริศนาเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆเด็กชายที่ตนปิดปากอยู่ ยิ้มโรคจิตให้บางๆด้วยความหิวโหยมาจากไหนก็ไม่รู้

(อึก หายใจไม่ออกแล้ว...)

เด็กชายเริ่มหายใจไม่ออก ตาเริ่มจะปิดลง ทันใดนั้นเอง เหมือนพระเจ้าจะฟังคำของชายตัวน้อยๆคนนี้ ชายหนุ่มร่างสูงคนนึงโผล่ขึ้นมา แต่ไม่ได้เพียงโผล่มาแบบธรรมดา แต่โผล่มาในสภาพที่เท้าทั้งสองข้างของเขา ไปประจักหน้าของชายหนุ่มปริศนาที่กำลังจะลวนลามเด็กชายตัวเล็กๆที่พยามจะขัดขืนคนนี้ ทำให้ร่างของชายโรคจิตคนนั้นกระเด็นไปโดนกำแพง

??:คุณเป็นอะไรมั้ยครับ

ชายหนุ่มร่างสูงยาวยื่นมือไปตรงหน้าของเด็กชายที่นั้นอยู่ตรงนั้น พบางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอย่างเป็นที่สุด ตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

:ขอบคุณนะคะ

เด็กชายนั้นเอ่ยขึ้น ก่อนจะกุมมือของอีกฝ่ายแล้วลุกขึ้น เมื่อลุกขึ้นมาได้แล้ว ตนก็ปัดฝุ่นที่เลอะเสื้อ พร้อมทั้งทำหน้าเครียดไปด้วย ชายหนุ่มตรงหน้าของเด็กชาย มองตาไม่กระพริบ หรืออาจะเป็นเพราะว่าความสวยของเขากันนะ หรืออาจจะเป็นเพราะในตอนนี้ยังไม่ถอดวิกอยู่ก็เป็นได้

:งั้นมีนไปก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ

??:คุณชื่อมีนงั้นเหรอครับ

:ใช่ค่ะ ทำไมงั้นเหรอคะ

เด็กชายที่กำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้นหยุดชะงัก ก่อนจะหันหน้ากลับหลังไปเพื่อนดูใบหน้าของชายหนุ่มที่ช่วยตนไว้ให้เห็นได้ชัด ชายที่ถามชื่อเด็กชายคนนั้นหยุดพูดไปได้สักครู่ ก่อนจะพูดอีกครั้งว่า

??:มีนที่เป็นไอดอลวง Shining stars ใช่มั้ยครับ

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ก่อนจะจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา...แต่ช่วงนี้คงต้องใส่คำว่าหญิงสาวไปก่อนแล้วกันนะ หญิงสาวคนนั้นเงียบไปสักครู่ ก่อนจะทำท่าเตรียมวิ่ง และในไม่ช้า การแข่งขันวิ่งก็เริ่มขึ้นโดยที่ไม่มีคนมานับเลข โดยในตอนนี้หญิงสาวคนที่เคยอยู่ที่เดิม ตอนนี้วาร์ปหนีหายไปแล้ว เมื่อกลับมาถึงบ้าง เด็กชายที่รีบวิ่งมาหอบหนัก ตัวล้มลงกับพื้น ด้วยความเหนื่อยและเพลีย จึงหลับตาลง และหลับไปด้วยความเพลีย

____________________________________________

งั้นเรามาย้อนกันก่อนเลยนะคะ นี่คือช่วงที่โมหรือนายเอกของเรายังเป็นเด็ก อายุประมาณ 16 ปีค่ะ เนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไร ไปรับชมกันได้เลยค่ะ!!

ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาให้ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว หยิบสมุดมาเล่มหนึ่ง ก่อนจะหันไปหาเด็กชายข้างๆที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา และเป็นคนสุดท้ายที่สนิทที่สุดในชีวิตอีกด้วย

;โมๆ เมื่อคืนนายทำการบ้านมารึยังอะ

:ทำไมอ่ะ จะมาลอกว่างั้น??

;ใช่ๆ น๊าาาา

ชายหนุ่มคนนั้นขอร้องเพื่อนสนิทของตน พลางทำตาแป๊วๆบอกเพื่อนข้างๆตนด้วยความมีหวัง แต่เด็กชายคนนั้นกลับปาความหวังนั้นทิ้ง

:ไม่ ทำไมนายไม่ทำเองล่ะ ง่ายจะตายไป

เด็กชายเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทีที่ดูจะชินกับเหตุการณ์พวกนี้แล้ว ก่อนจะหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วขีดเขียนอะไรก็ไม่อาจทราบได้ลวไปในนั้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาชายหนุ่มข้างๆที่กำลังเศร้าใจ กลับมาสนใจในตัวเด็กชายอีกครั้ง พลางค่อยๆชะโงกหน้าเพื่อดูสิ่งที่เพื่อนของตนเขียนอย่างสนใจ

;เขียนอะไรอยู่หรอ โม

:ยุ่ง

;ด่าเค้าอีกแล้วอะ เตง

:น่ารำคาญ

;แงงงงง

เด็กชายกรอกตา ก่อนจะหันกลับไปที่ทางด้านหน้าของตน หลังจากนั้นจึงเก็บสมุดที่ตนถือไว้ลงไปที่ใต้โต๊ะ เสียงหนังสือกระทบกับโต็ะเข้าอย่างจัง ดูเหมือนจงใจ ก่อนที่จะมีเสียงผู้ชายอีกคน ดูร่างสูงใหญ่ เท่ากับคนวัยทำงานพูดขึ้น

คุณครู[1]:เอาหล่ะนักเรียน มาส่งการบ้านกันได้แล้ว

สิ้นเสียงของชายคนนั้นที่เอ่ยจบลง ชายหนุ่มคนที่ร้องไห้ก็กลับมาหันมองเพื่อนของตนด้วยท่าทีออดอ้อน จนเด็กชายแสนเย็นชารำคาญ ทำให้ต้องยื่นสมุดการบ้านให้อีกฝ่ายอย่างเลือกไม่ได้ และก็ไม่มีทางเลือกด้วย ชายหนุ่มที่เคยอ้อนอย่าสุดกำลังเปลี่ยนมารีบรับโอกาสนั้นไว้ ก่อนจะกอดเพื่อนสนิทที่สุดของตนและหันกลับไปรีบลอกงานที่ตนไม่ได้ทำมา ทันใดนั้น ชายหนุ่มวัยทำงานก็ได้ปรากฏตัวขึ้น ด้วยใบหน้าที่โกรธเต็มที่ พร้อมพูดเสียงดังราวกับตะคอกว่า

คุณครู[1]:ไปลุกนั่ง!!!! 10 ที

;กรี๊ดดดดดดด

ชายหนุ่มที่ลอกการบ้านอยู่นั้นโดนลากไป ณ จุดที่มืดที่สุด โดยที่ยังไม่ได้ทันตอบกลับ เสียงเงียบไปสักพัก ผ่านไปไม่นานนัก ชายหนุ่มกลับมาพร้อมกับย้ำตาและขาที่บวมจาก.... เอ่อ ขอไม่เอ่ยถึงแล้วกันนะ คิดว่าน่าจะรู้กันแล้ว ... แต่ถ้าไม่รู้ ก็ไม่รู้ไปนั่นแหล่ะ กลับๆ เดี๋ยวโดนด่า

;ทำไมเตงไม่ช่วยเค้าเลยง่ะ เสียใจนะ

:ฉันขอไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้วกันนะ เพราะฉันก็ไม่อยากโดนไปด้วยเหมือนกัน

;ทามมายง่าาาาาา

คุณครู[1]:เสียงดัง หรืออยากโดนอีกรอบกัน ฮะ!!!

;ไม่ครับไม่ ขอโทษครับบบบ

:เฮ้อออ เหนื่อยใจว่ะ

...-_Time skip_-...

...[ณ ห้องพยาบาล]...

:ก็บอกแล้วให้ทำให้เสร็จก่อน ไม่งั้นขาก็ไม่บวมหรอก

;ก็เค้าขี้เกียจนี่นา

:ยังจะกล้ามาบอกว่าขี้เกียจอีกนะ

เด็กชายเอ่ย พลางทุบหัวเพื่อนของตนเบาๆ ในขณะที่ทำแผลจากการโดนครูทำโทษของเพื่อนที่อยู่ตรงขา

:นี่ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ

;หื้ม ว่าไงหรอ

:นายมีคนที่ชอบมั้ยอะ

;อืมมมม ก็ต้องมีสิ

:ใครหรอ?? บอกเพื่อนสนิทคนนี้หน่อยสิ

;เพื่อนสนิทงั้นเหรอ??

:ใช่!!

ชายหนุ่มเงียบไปสักพัก ก้มหน้าลง ในขณะที่เด็กชายที่ทำแผลนั้นหยุดชะงัก รอฟังคำตอบจากเพื่อนที่ตนไว้ใจที่สุด และหวังว่า...ว่า!!! อาจจะเป็น

..."ตัวเอง"...

____________________________________________