ไดอารี่ที่รัก: ถึงทุกคนที่อ่านอยู่ฉันเอง โลร่า วันนี้เป็นวันแรกที่ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนเวทย์มนต์ล่ะ

แต่ที่นี้ไม่ใช่โรงเรียนเวทย์มนต์ธรรมดานะ~

ที่นี้เป็นโรงเรียนเวทย์มนต์แห่งแรกของโลกที่เปิดรับนักเรียนทุกเผ่าโดยไม่สนว่าจะเป็นเผ่าไหนไม่ว่าจะเป็น ปีศาจหรือมนุษย์ ครึ่งสัตว์หรือ อื่นๆ แล้วโรงเรียนนั้นก็คือ

"โรงเรียนแห่งความเท่าเทียมของมนุษย์และปีศาจ"

หรือ

H&D high school (Human and Demon)

และอีกทั้งโรงเรียนแห่งนี้ยังพิเศษกว่าโรงเรียนอื่นๆเพราะว่ามี"ผู้อำนวยการ"ถึง2คน

คนหนึ่งจะเป็นเผ่ามนุษย์

ส่วนอีกคนจะเป็นเผ่าปีศาจ

มันแสดงถึงความเท่าเทียมระหว่างมนุษย์และปีศาจอีกทั้งเป็นเครื่องค้ำจุนอำนาจระหว่างเผ่าพันธุ์ของโรงเรียนนี้ไว้ด้วยเจ๋งเลยใช่ไหมล่ะ~

โอ๊ะและก็ฉันมีสัตว์เลี้ยงด้วยล่ะเป็นหนู2ตัวพวกมันมีชื่อว่า

ครีม

และ

ช็อคโก้

ถึงชื่อจะน่าขำไปหน่อยเพราะว่าเอาชื่อของกินที่ชอบมาตั้งอ่ะนะแต่ทั้งสองน่ารักมากเลยล่ะ><และฉันเองก็รักพวกมันมากๆเหมือนกัน

แย่จังจะสายปฐมนิเทศแล้ว ฉันต้องรีบแล้วล่ะ!

/////////////////////////////////////////////////////////////////

ไดอารี่ที่รัก:วันนี้เป็นวันที่ดีมากเลยล่ะ~

ได้เห็นอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยเห็นด้วยไม่ว่าจะเป็นคัมภีร์เวทมนต์จนไปถึงวิธีการใช้ทางเดินในโรงเรียนเวทมนต์ด้วยล่ะใครจะได้คิดล่ะว่าเราจะต้องมาตั้งค่าห้องที่เราจะไปตรงศิลาของทางเดินทิศตะวันตกน่ะและหลังจากนั้นต้องเดินไปตามตรงทางเดินและเวทมนต์ก็จะทำงานแทบจะทันทีเลยนะ!!!

โอ๊ะ

จะเข้าห้องเรียนแล้วหวังว่าจะหาเพื่อนให้สักคนนะ~

/////////////////////////////////////////////////////////////////

ไดอารี่ที่รัก: ทำไมกัน

ทำไมทุกคนในห้องถึงดูถูกฉันกันล่ะหรือเพราะว่าฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นหรอหรือว่าเพราะฉันเป็นสามัญชนของเผ่ามนุษย์งั้นหรอไม่สิมันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นที่นี้เป็น

โรงเรียนแห่งความเท่าเทียม

ไม่ใช่หรอ?

เขาอาจจะแค่อยากจะรับน้องก็ได้ฉันไม่ควรคิดมากเรื่องแบบนี้เอาเถอะฉันขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆแล้วกันเพราะว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมระหว่างมนุษย์และปีศาจฉันจะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบุคคลสำคัญหรือพวกขุนนางต้องส่งลูกหลานตัวเองมาเข้าโรงเรียนนี้ฉันที่เป็นนักเรียนทุนมีน้อยคนมากที่จะได้เข้ามาเรียนในบาดาลนักเรียนทุนหนึ่งในร้อยแค่หนึ่งในร้อยเท่านั้นถ้านับในบรรดาสามารถชนที่จะมีสิทธิ์เข้ามามันแทบจะเรียกได้ว่าปาฏิหาริย์เลยล่ะแต่ฉันเองก็เป็นปาฏิหาริย์แล้วอ่ะนะฮิฮิ

เอาเถอะวันนี้ก็เลิกแล้วไปหาอะไรให้ครีมกับช็อคโก้กินดีกว่า~

/////////////////////////////////////////////////////////////////

ถึงไดอารี่: ทำไม ทำไม ทำไม

ทำไมคนในห้องถึงมารังแกฉันล่ะไม่ใช่แค่คนในห้องนะแต่เป็นทุกคนในชั้นเรียนเลยต่างหากล่ะทั้งที่ฉันยังไม่ทำอะไรแท้ๆทั้งที่ฉันพยายามจะผูกมิตรด้วยแล้วแท้ๆ

ทั้งแสดงความจริงใจ

ความบริสุทธิ์

ความเชื่อมั่น

แต่มันกลับไม่เกิดผลอะไรเลย

พวกเขายังคงด่าทอฉันใส่ร้ายฉันรังแกฉันบางเรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำแต่ว่าพวกเขากลับโยนความผิดมาให้ฉัน

ทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะ

ไม่ใช่แค่มนุษย์ทั้งปีศาจทั้งครึ่งสัตว์หรือแม้กระทั่งชนเผ่าก็ยังมารังแกฉันเหล่าอาจารย์ก็เหมือนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยหรือเป็นเพราะฉันเป็นแค่

"สามัญชน"

ก็เลยไม่ได้ใยดีอะไรฉันเลย

แต่ก็ยังมีอาจารย์ใหญ่คนนึงที่ยังพอจะรับฟังเรื่องราวของฉันอยู่อาจารย์ใหญ่พอได้ทราบเรื่องก็เรียกเหล่าคนในห้องที่มันรังแกฉันตักเตือนเหล่าคนที่มารังแกฉัน

แต่มันกลับ...

เป็นผลร้ายใส่ฉันซะเองหลังจากที่คนในห้องรู้เรื่องที่ฉันฟ้องอาจารย์แล้วพวกเขาก็ยังมารังแกฉัน

แต่มันหนักขึ้นและหนักขึ้นถ้าเป็นปกติจะแค่ด่าท้อและใส่ร้ายแต่ว่ารอบนี้มันถึงขั้นไถเงินและทำร้ายร่างกายฉัน

ฉันเคยคิดว่าถ้าบอกเรื่องนี้กับอาจารย์ใหญ่อีกครั้งนึงมันคงจะดีขึ้น

แต่....เฟย

ที่เป็นหัวหน้าห้องมาพูดกับฉันว่า

"หากเธอฟ้องอาจารย์อีกครั้งล่ะก็มันจะไม่เป็นผลดีต่อเธอหรอกต่อให้จะฟ้องไปสิบครั้งหรือร้อยครั้งผลมันก็ไม่จากแต่เดิมถ้าไม่เชื่อเธอก็ลองดูในตอนที่เธอฟ้องไปครั้งล่าสุดสิ"

หลังจากที่ฉันได้ยินคำนั้นของเฟยฉันก็ตระหนักขึ้นได้ว่าทำไมอาจารย์ถึงเรียกทุกคนมาหน้าชั้นเรียนทั้งที่จะเรียกไปห้องปกครอง หรือว่า...

ไม่ทันที่ตอนนั้นฉันจะได้คิดอะไร

เฟยตอบกลับมาว่า

"ใช่แล้วล่ะอาจารย์ใหญ่น่ะไม่ได้ช่วยเธอหรอกอาจารย์ใหญ่เขาก็แค่ชี้โพรงให้กระรอกเห็นว่าใครกันแน่ที่มันพยายามจะดิ้นน่ะเอาเถอะหนูก็คือหนูต่อให้มุดหนีแทบตายมันก็ไม่รอดจากมือแมวหรอกนะรู้ไว้ซะบ้าง หึหึ"

หลังจากนั้นเฟยก็ได้ทำการถีบโต๊ะของฉัน

ทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะทำไมกันล่ะ

////////////////////////////////////////////////////////////////////

ไดอารี่:ฉันเองโลร่าตอนนี้ขึ้นปี 3 แล้วแต่ก็ยังคงสภาพคนที่โดนแกล้งหนักที่สุดในโรงเรียนนี้อยู่ดีเอาเถอะวันนี้ฉันได้พบกับ

ห้องลับหลังกระจกล่ะ

ห้องนี้เป็นห้องลับที่ดูเหมือนว่าแม้กระทั่งเหล่าอาจารย์เองก็ยังไม่รู้แล้วฉันเองก็คิดว่าพวกเองนั้นก็คงจะไม่รู้เช่นกันฉันจะใช้ชีวิตในช่วงพักเที่ยงอยู่ในนี้ทั้งวันเลยละเอาจริงๆคงจะไม่ใช่แค่พักเที่ยงหรอกนะคงจะเป็น

ทุกครั้งที่มีโอกาส

เลยมากกว่า

แล้วก็นะเดือนหน้าวันที่ 12 ก็จะเป็นวันเกิดครบรอบ 3 ปีของเจ้าครีมและช็อกโก้ล่ะ

ถึงแม้ว่าฉันจะโดนรังแกขนาดไหนก็ตามฉันเองก็ยังมีครีมและช็อคโก้เคียงข้างฉันเสมอหวังว่าพวกมันจะไม่จากฉันไปไวนะ

เอาล่ะจะเริ่มคาบบ่ายแล้วฉันต้องรีบแล้วล่ะ

////////////////////////////////////////////////////////////////////

ไดอารี่(สำรอง)

บ้าเอ้ยไอ้พวกนั้น!!!

มันมารังแกฉันอีกแล้วแต่ครั้งนี้สิ่งที่มันทำ

ยัยฮันนาและไอ้เคย์

สองคนนี้มันเป็นตัวเริ่มตลอดเลยไม่ว่าจะเป็นตั้งแต่ปี 1 จนถึงปี 3 เพราะมันมักจะมารังแกฉันหนักกว่าคนอื่นเสมอ

แต่วันนี้ก่อนที่จะเริ่ม

คาบวิชามนต์เสียง

ไอ้เจ้าบ้าเคย์มันมาทุบโต๊ะของฉันและหลังจากนั้นมันก็พูดว่า

"เหอะยัยตัวเหม็นนี่ไม่ใช่ที่เล่นของแกนะ"

แต่ตอนนั้นตัวฉันเพียงแค่พูดว่า

"แต่นี่มันโต๊ะของฉันนะ"

หลังจากนั้นไม่นานไอ้เจ้าบ้าเคย์มันถีบโต๊ะของฉันไปชนกับโต๊ะของคนข้างๆโชคยังดีที่ยังไม่มีใครเข้ามา

แต่มันก็พูดว่า

"ไร้สาระที่นี่มันเป็นโรงเรียนสำหรับมนุษย์นะทำไมถึงมีหมูล่ะฉันไม่เข้าใจเลยว่าหมูก็ควรจะอยู่ส่วนหมูสิ"

ถึงฉันจะโกรธก็เถอะแต่มันก็ไม่เท่ากับสิ่งที่ยัยฮันนาทำหรอก

ยัยฮันนาแฟนของไอ้เจ้าเคย์

มันมาถีบเก้าอี้ของฉันในขณะที่ฉันนั่งอยู่จนกระทั่งฉันปลิวลอยไปตามเก้าอี้มันทำให้

ไดอารี่ของฉันตก

และยัยฮันนามันก็พูดขึ้นมา

"แหมเคย์นายก็ใจดีเกินไปหน่อยนะ~สำหรับยัยหมูนี่มันก็ต้องโดนแบบนี้สิถึงจะถูก"

จากนั้นไอ้เจ้าบ้าเคย์มันก็พูดต่อขึ้นมา

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นั่นสินะที่รัก"

แล้วก็ยัยฮันนามันก็ไปเก็บสิ่งที่ไม่ควรเก็บขึ้นมานั่นก็คือ ไดอารี่ของฉัน

"หืม ไม่อยากจะเชื่อหมูเขียนไดอารี่ได้ด้วยหรอไหนดูหน่อยซิ (ห้องลับหลังกระจกที่ที่แม้แต่อาจารย์ยังไม่รู้ต่อให้เป็นเจ้าพวกนั้นก็คงจะไม่มีทางเห็น) เห~มิน่าล่ะทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นเลย

นั่นมันพื้นที่ที่เหมาะกับพวกเราเลยนี่ไว้เลิกเรียนแกเองก็มาด้วยนะ ฮุฮุฮุ "

โถ่เว้ย...ถ้าฉันจับไดอารี่ให้แน่นขึ้นอีกซะหน่อยมันคงจะไม่เป็นอย่างนี้บ้าที่สุดทำไมกันล่ะเพราะอะไรกันล่ะ

เพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอ เพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอเพราะฉันอ่อนแอหรอ เพราะฉันน่าเกลียดหรอ เพราะฉันตัวเหม็นหรอ