...คุณตื่นขึ้นมาในห้องนอนของคุณและกองหนังสือมากมาย ใช่..คุณอ่านหนังสือสอบทั้งคืนและแทบไม่มีเวลานอน คุณหยิบมือถือขึ้นมาอย่างงัวเงียเพื่อดูเวลา "ให้ตายนี่สายแล้ว!" คุณอุทานขึ้นมาและลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็ว...

...คุณออกจากห้องและเห็นว่าเพื่อนรูมเมทผู้หญิงของคุณลูซี่กำลังกินข้าวเช้าอยู่บนโซฟาและดูทีวี ก่อนจะสังเกตเห็นคุณ "โอ้ไง ทำไมถึงดูรีบจังละ นี่พึ่งจะหกโมงครึ่งนะ" คุณสับสนก่อนจะหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงและดูเวลาอีกที ใช่ตอนนี้ยังหกโมงครึ่ง คุณแค่ง่วงมากไปจนมองเวลาผิด ก่อนจะล้มลงที่โซฟาอย่างอ่อนเพลียและโล่งอก ...

..."เฮ้ คุณโอเครึป่าว.. ฮ่า ฉันรู้ว่านายมัวยุ่งแต่กับหนังสือเพื่อเตรียมสอบ แต่อย่างน้อยแบ่งเวลาให้กับร่างกายคุณหน่อย" ลูซี่พูดกับคุณด้วยความเป็นห่วงและยิ้มเล็กๆให้คุณ "ใช่ คุณพูดถูกฉันมัวยุ่งแต่กับการสอบจริงๆ แต่ถ้าครั้งนี้สอบไม่ผ่านฉันคงต้องซ้ำชั้นแน่ๆ" ถึงคุณจะพูดติดตลกแต่ก็ยังกังวลกับการสอบจริงๆ แต่คุณก็คิดว่าควรผ่อนคลายบ้างแล้วจึงหลับตาและเอนหลังบนโซฟา ลูซี่เห็นคุณอยากนอนมากก่อนจะยิ้มน่ารักๆและรู้ว่าคุณนั้นไม่ค่อยกินข้าวในตอนเช้าจึงไม่คิดมาก "ถ้าคุณจะนอนพักสักหน่อยฉันจะปลุกคุณในตอนที่ถึงเวลาไปนะ แน่นอนว่าไม่สายแน่" คุณพูดขอบคุณให้กับลูซี่และหลับไป...

ในไม่นานลูซี่ปลุกคุณจริงๆ คุณไม่สนใจเวลาตอนนี้จึงไม่ได้ดูเวลาและเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ของคุณ ลูซี่เดินไปกับคุณอยู่สักพักก่อนจะเจอกลุ่มพวกเพื่อนของเธอ คุณไม่สนิทกับกลุ่มพวกนั้นแต่ไม่ถือว่าเกลียด ลูซี่เดินไปกับกลุ่มเพื่อนของเธอโดยไม่หันมาทักหรือบอกลากันก่อนเลย คุณไม่คิดอะไรเพราะคุณไม่ได้สนิทกับลูซี่และเดินไปที่ป้ายรถเมร์

จนเจอได้เจอที่นั่งของป้ายรถเมร์ แต่มีผู้ชายตัวผอมสวมเสื้อกันหนาวและผมสีแดงเข้มของเขากำลังนั่งอยู่อีกฝั่งของที่นั่ง เขาผอมมากจนทำให้คุณขนลุกเล็กน้อย แต่คุณไม่มีทางเลือกจึงเข้าไปนั่งห่างจากเขา

...ในขณะเดียวกันคุณก็รู้สึกว่าเขาแอบมองคุณอยู่ตลอดแต่พอคุณหันสายตาไม่มองเขามันกลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้มองคุณเลย เป็นแบบนี้อยู่ระยะระยะ...

...จนกระทั้ง เขาสังเกตว่าคุณมองเขาบ่อยมากจึงทักคุณ "เฮ้ นี่คุณมีอะไรรึป่าว พอดีฉันเห็นคุณมองฉันบ่อยมาก" เขาหันมาพูดกับคุณด้วยสีหน้าสงสัย คุณไม่รู้ตัวเลยว่ามองเขาบ่อยมากแค่ใหนมันจึงทำให้คุณลนลาน "อ-เอิ่ม..คือว่า.. ฉันแค่เห็นสีผมคุณดูสวยมาก" คุณรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าบอกเรื่องจริงไปคงดูงี่เง่ามากจึงจำเป็นต้องโกหก ...

..."โอ้ ขอบใจ ฉันมีสีผมแบบนี้ตั้งแต่เกิด และฉันดีใจที่คุณชอบมัน ฉันชื่อเจเรนและคุณ?" เขายิ้มให้คุณ รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยนมากอย่างบอกไม่ถูก นั้นทำให้ความตึงเครียดระหว่างคุณกับเขาค่อยๆหายไป "ฉันชื่อy/n ยินดีที่รู้จัก" "ว้าว ฉันพูดตรงๆนะชื่อของคุณน่ารักมากและคุณด้วย" เขาเข้ามาใกล้คุณมากขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้น ดูท่าเขาจะเหงาจึงตื่นเต้นที่ได้รู้จักคุณ...

..."ฉันอยากรู้จักคุณมากกว่านี้.. ฉันรู้ว่านี้อาจจะเร็วไปหน่อย แต่ตอนเลิกเรียนฉันขอพาคุณไปที่บ้านของฉันเพื่อทำความรู้จักได้ไหม?" เขาถามคุณและหวังว่าจะได้คำตอบที่ดี...

......"ได้สิ ฉันยังไม่อยากไปที่คนเยอะๆในตอนกลางคืน ณ ช่วงนี้ เพราะมันทำให้ฉันลืมหนังสือที่ฉันทบถวนมาแล้ว" ดูเหมือนว่าคำตอบของคุณจะทำให้เขาตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ ก่อนที่เขาจะจดเบอร์โทรศัพท์ของเขาบนกระดาษและส่งให้คุณ "ฉันดีใจที่คุณตกลง!"......

...เขายิ้มและในเวลาเดียวกันรถบัสก็มาถึงพอดี คุณกับเขาจึงเข้าไปพร้อมกัน...

...ที่นั่งโดยสารเต็มและมีคนเยอะมากในตอนเช้าจนแออัดไปหมดและต้องยืนจับเสา เขาดูกังวลและนึกถึงที่คุณบอกว่าไม่ชอบคนเยอะๆ ก่อนจะหันมาฝืนยิ้มให้คุณอย่างนุ่มนวลมันทำให้คุณสงบมาบ้าง...

...ในเวลาที่รถบัสจอดมีบางคนเสียการทรงตัวทำให้ล้มมาชนหลังเจเรนทำให้เขาเกือบล้มแต่กลับกระเดนมาใกล้คุณมากจนหน้าคุณซุบกับอกของเขา จุดนี้คุณก็รู้มากขึ้นว่าเขาสูงแค่ใหน...

...เขาหันหน้าไปเพื่อส่งสันญานว่าให้อภัยกับคนนั้น...

...และหันมามองคุณว่าโอเคไหม แต่หน้าของคุณกลับแดงมาก เขาขำคิกคักและโน้มตัวมามองคุณในระดับสายตา "คุณโอเคไหม? หน้าคุณแดงมากy/n" เจเรนยิ้มอย่างขี้เล่น...

..."ช-ใช่ ฉันโอเคดี.." คุณยังคงอายแต่ก็พยายามระงับ เขาหัวเราะเล็กน้อยและยืนตัวตรง...