(แอดแนะให้ฟังเพลงคู่ชีวิตไปด้วยนะค่ะมันจะได้ฟิวกว่านี้ค่ะ)

"ผลวินิจฉัยสามีของคุณเป็นโรคอัลไซเมอร์ครับ".คุณหมอเอ่ย

คุณแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินคำนี้คุณเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีชีวิตที่ดี ได้แต่งงานมีความสุขและมีสามปีที่ดีแต่กับกายเป็นว่าทุกอย่างมันพังทลายเพียงในชั่วพริบตาเมื่อคุณได้รู้ว่าสามีของคุณเป็นโรคร้ายแรงเรื้อรั้งนี้

ตลอดทางที่กับบ้านคำพูดของหมอยังวนเวียนในหัวคุณ คุณเหม่อลอยมาตลอดทาง

"สรุปแล้วผมเป็นอะไรรึเปล่า"

"ตั้งแต่คุณคุยกับหมอเสร็จคุณก็เงียบตลอดเลย"

สามีคุณถาม

คุณจึงบอกความจริงกับเขาไปเขาไม่เชื่อคุณเพาะเขายังจำทุกอย่างได้อยู่เลยเป็นไปได้ยังไง

คุณไม่ได้พูดอะไรต่อและยังใช้ชีวิตปกติเหมือนเคยแต่นานวันเข้าเป็นวัน เดือน ปี สามมีของฉันก็เลื่อมมีอาการแปลกๆเช่นลืมวัน ลืมคืน จำสถานที่ที่เคยไปไม่ค่อยได้แล้วเรี่มสูญเสียการตัดสินใจและ การวางแผนในทุกเรื่องสิ่งที่คุณกลัวมันกำลังจะมาถึงแล้วคุณพยายามพูดถึงเหตุการณ์เก่าๆ เรื่องราวดีๆในวันวาน

"เขาอารมณ์ดีขึ้นเพราะเขาเองก็รู้สึกหงุดหงิดที่ลืมทุกอย่างมากขหนาดนี้ทั้งๆที่เขาเป็นคนความจำดี"

"เราเคยแต่งงานกันไหม"สามีฉันถามรอบที่ร้อย

"เคยสิอยากดูรูปพริ้วเวดดิ้งงานแต่งเราไหม"ฉันตอบกับเขา

"อยากสิ"

"ผมลืมไปได้ไงนะว่าเราเคยแต่งงานกันแล้ว"

"แย่จังผมจำคุณในวันนั้นไม่ได้แล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณจำไม่ได้ไม่เป็นไรเลย"

"เราจะคอยเตือนความจำให้คุณทุกครั้งที่คุณลืม"

คุณข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้มากไอ้โรคบ้านี่ทำไมมันต้องใจร้ายกับเราทังคู่ขนาดนี้นะ

.3ปีผ่านไป.

สามีของคุณลืมความทรงจำไปแล้วโดยสมบูรณ์เขาไม่สามารถจดจำอะไรได้อีกต่อไปแล้วแม้กระทั่งชื่อของเขาเองก็ตาม

"คุณเป็นใครมาอยู่ในบ้านของผมได้ไง"สามีฉันถาม

"เราเป็นภรรยาคุณ"

"คุณชื่ออะไรหรอครับ"

"ไอริน"

"ผมมีภรรยาสวยขนาดนี้เลยหรอ"

"อื่อ มีสิ"

ทุกๆวันคุณต้องคอยอยู่ดูแลสามีที่เป็นโรคร้านนี้หากว่าฉันไม่รักเขาฉันจะไม่อยู่ตรงนี้เลยแต่ทำยังไงได้ก็เขาเป็นสามีของฉันคุณดูแลเขาและต่องคอยตอบคำถามเขาวันละหลายสิบรอบจนกระทั่งวันหนึ่งสามีคุณหายไปจากบ้านคุณตามหาเขาไปทั่วและพบว่าเขานั่งรออะไรบางอย่าวที่ร้าน ร้านหนึ่งชื่งมันเป็นร้านประจำของฉันและเขา

ร้านประจำของฉันและเขาคือร้านกาแฟฉันและเขาเจอกันครั้งแรกที่นี้คุณมาถึงร้านกาแฟเห็นสามีของคุณซะเง้อมองหาใครบางคนคุณเดินเข้ามาในร้านพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลออกมา

"พี่ไอรินผมเห็นแฟนพี่มานั่งอยู่นานแล้วอะแต่ไม่สั่งอะไรเลย"

"เขาเหมือนจะจำผมไม่ได้"

พนักงานบอกกับฉันเป็นเพราะคุณกับเขามาร้านนี้บ่อยพนักงานเลยจำได้สามีคุณมารอที่ร้อนประจำของเราคุณจึงเดินเข้าไปคุยกับสามีและสั่งของโปรดของเขาเขายิ้มให้ฉันและยังพอจำเรื่องราวเก่าๆในร้านนี้ได้

"ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานคุณชื่ออะไรนะครับ"เขาถาม

"ไอริน เป็นภรรยาของคุณค่ะ"

"คุณผมมาแยู่ที่ร้านนี้ได้ไงอะ"เขาถามรอบที่ร้อย

"ฉันพาคุณมาเองมันเป็นร้านโปรดของเรา"

"คุณชอบกินเผ็ดใช่ไหมกินนี้สิ"

"ค่ะ ฉันชอบ"จริงๆคุณไม่กินเผ็ดหรอกนะ

"เรากลับบ้านกันนะ"คุณบอกเขา

"ผมรอภรรยาอยู่ครับเขายังไม่มา"

ทุกๆวันกิจวัตรของฉันมักจะเป็นไปตามเดิมคือการดูแลสามีและคอยตอบคำถามของเขาแต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิม เพราะคุณหมอได้โทรนัดกับคุณให้คุณเขามีปรึกษาคุณรู้ดีอยู่แก่ใจว่าหมอกำลังจะพูดอะไรมันผ่านมานานแล้วที่สามีคุณเป็รโรคนี้ถ้าให้พูจริงๆก็คือนะยะที่สามแล้ว สามีของคุณไม่สามารถดูแลตัวเองได้เลยทำกิจวัตรประจำวันอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง

"ผมอยากให้ญาติคิดดีๆนะครับ"คุณหมอเอ่ย

"สมองของคนไข้เริ่มจะรับอะไรไม่ไหวแล้ว"

"ถ้าญาติยังฝืนให้คนไข้ใช้ชีวิตต่อแบบนี้"

ไม่ใช่แค่เพียงจะทรมาณกับคนรอบข้างเท่านั้น"

"คนไข้จะเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจมากกว่าเดิม"เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณก็ทำตามที่หมอบอก

หมอแนะนำให้คุณส่งสามรไปกาฆาตมันเป็นหนทางที่เจ็บปวด สลับคุณแล้วคิดว่าสามีคุณอยู่แบบนี้จะไม่เจ็บปวดกับโรคนี้หรอ?

หมอให้เวลากับคุณและสามี3ปีในการใช้ชิวิตร่วมกัน ไม่ว่าจะกี่ปีคุณก็ทำใจไม่เคยได้สักวันแต่คุณก็ไม่อยากให้เขาทรมานแบบนี้

คุณพาเขามาทะเลครั้งสุดท้ายในชีวิตของเราทั้งคู่เพราะสุดท้ายแล้วต่อไปนี้ข้างๆคุณจะไม่มีเขาอีกต่อไปแล้ว

"คุณร้องไห้หรอ"สามีถตามคุณ

"พระอาทิตย์ตกสวยจนร้องไห้เลยหรอ"

"ถ้าไม่ได้เจอกันอีกตลอดไปคุณจะเสียใจไหม"คุณถาม

"ผมไม่รู้หรอกว่าเสียใจคืออะไร"

"แต่เมื่อกี้ที่คุณพูดประโยคนั้นผมเจ็บหัวใจมากๆเลย"

"อย่าพูดมันอีกได้ไหม"สามีคุณตอบ

"ไม่พูดแล้วยังไงคุณก็อยู่กับเราอยู่แล้ว"คุณยิ้มให้เขา

คุณใช้ชีวิตทั้งหมดและทุกวินาที่ไปกับเขาทุกวัน3ปีต่อมาคุณได้ส่งเขาไปกับโรงพยาบาล นั้นแปลว่าคู่ของคุณกับเขาจบลงแล้ว อย่างสมบรูณ์เขาไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

(24ปีผ่านมา)

มีคนมากดกริ่งหน้าบ้านคุณ คุณเดินออกไปดูมีคนส่งของมาให้คุณเป็นจำนวนมากแต่ของเหล่านั้นถูกจ่าเป็นที่ที่อยู่เก่าของคุณและสามี

คุณย้ายบ้านใหม่แต่ไปรษณีย์ก็ยังตามมาส่งถูกของเหล่านั้นเยอะมาก

วันนี้เป็นวันเกิดของคุณคุณไล่ดูของในพัสดุทั้งหมดมันมีเลขเขียนเอาไว้แต่ไม่ได้ละบุชื่อผู้ส่งคุณค่อยแกะมันออกมาดูที่ละชิ้นคุณยังแปลกใจว่าใครส่งมาแล้วทำไมถึงรู้ว่าคุณชอบอ่ะไรบ้างคุณทำของบางอย่างตกและมีโปสการ์ดร่วงลงมา คุณจึงเปิดดู โปสการ์ดอันนี้สามีคุณเป็นคนเขียน

คุณเริ่มน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่บรรทัดแรกใจความในข้อความนั้นเป็นช่วงเวลาที่สามีคุณเป็นโรคร้ายเขารู้มาตั้งแต่ต้นกับโรคบ้านี้แต่เขาไม่บอกกับคุณของขวัญเหล่านี้คือของที่เขาอยากมอบให้คุณหลังจากที่เขาไม่อยู่แล้วให้คุณยังได้รับอยู่ว่าคุณยังมีเขาในทุกๆวันเกิดถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยู่ด้วยก็ตาม

*ถึงภรรยาที่รัก

ตอนที่คุณได้อ่านข้อความนี้นั้นแปลว่าผมไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วคุณสบายดีใช่ไหม?นอนดึกหรือเปล่า?อย่าทำงานหนักและอย่าลืมกินข้าวผมขอโทษที่อยู่ดูแลคุณไม่ได้ผมเริ่มจะจำอะไรไม่ได้ระหว่างเราสองคนไม่ได้แล้ว ผมฝากคุณจำทุกอย่างแทนผมด้วยนะ

...----------------...

ผมยังรักคุณเสมอ......และตลอดไป

...----------------...

คุณแทบจะกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เขายังเป็นคนที่คุณรักตลอดมาและจะเป็นคนที่คุณรักตลอดไป

เขาฝากของชิ้นสุดท้ายไว้ให้คุณ

เขาฝากรอยยิ้มนี้ไว้ให้คุณค่ะ:)

...----------------...

...----------------...

...----------------...

จบแล้วนะคะ