ภารกิจลับดูเเลคุณชายตาบอด
Chapter 1
เจ้าเอย (นายเอก)
ฮือ น่าเบื่อจัง >~<
เจ้าเอย (นายเอก)
ไม่มีอะไรให้ทำจริงๆ หรือครับพี่พลับ
เจ้าเอย (นายเอก)
งานอะไรครับ ให้ผมช่วยมั้ย!(✯ᴗ✯)
เจ้าเอย (นายเอก)
พี่พลับ!!!
พลับ ( คนใช้ )
คุณหนู เองก็รู้ว่าคุณท่านกับคุณหญิงหวงคุณหนูมาก
เจ้าเอย (นายเอก)
ผมรู้ครับ เเต่ผมเบื่องานก็ไม่ได้ทำ งานบ้านก็ไม่ได้เเตะ
เจ้าเอย (นายเอก)
งอนเเล้วนะ!
พลับ ( คนใช้ )
55 งั้นไปเดินเล่นที่สวนกันหน่อยมั้ยคะ?
เจ้าเอย (นายเอก)
ก็ได้ครับ...
พลับ ( คนใช้ )
คุณหนูจะเอาอะไรมั้ยคะ
เจ้าเอย (นายเอก)
เอาชาเเดง กับคุกกี้ครับ
พลับ ( คนใช้ )
รับทราบค่ะ// เดินออกไป
เจ้าเอย (นายเอก)
เศร้า!...
เจ้าเอย (นายเอก)
ขอได้มั้ย ผมของาน-
เจ้าเอย (นายเอก)
อะไรกันเนี้ย!? //หยิบขึ้นมาดู
รับสมัครเมดส่วนตัว ไม่ต้องทำอาหาร ไม่ต้องทำงานบ้าน เเต่เเค่ดูเเล ก็ได้เงินเยอะ
เดือนล่ะ 50,000 บาท
สนใจโปรดติดต่อ 09* *** ****
เจ้าเอย (นายเอก)
(. ❛ ᴗ ❛.)
เจ้าเอย (นายเอก)
ม๊าครับ เอยขอไปเที่ยวได้มั้ย?
ปลาย(แม่น.อ)
ไปที่ใหนล่ะคะ?
เจ้าเอย (นายเอก)
ก็ไปเที่ยวเรื่อยๆเเหละครับ
ปลาย(แม่น.อ)
ได้ค่ะ เเต่เอาบอดิกา-
เจ้าเอย (นายเอก)
ม๊าครับ เอยโตเป็นผู้ใหญ่เเล้วนะ เอย25 แล้ว
คิน(พ่อน.อ)
ที่รัก ให้ลูกไปเถอะ
คิน(พ่อน.อ)
ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงลูก เเต่เราก็จะขังลูกไว้เเบบนี้ตลอดไม่ได้
คิน(พ่อน.อ)
ลองให้ลูกออกไปเผชิญโลกดูบ้าง
เจ้าเอย (นายเอก)
ขอบคุณครับ ม๊าป๊า!!
เจ้าเอย (นายเอก)
รักที่สุดเลย
ปลาย(แม่น.อ)
นี่ลูกเอาไปใช้นะ!
ปลาย(แม่น.อ)
อ่อ! จริงสิลืมอันนี้ไปเลย
คิน(พ่อน.อ)
เอานี่ครับ ป๊าให้
เจ้าเอย (นายเอก)
เเต่ผมก็มีอยู่เเล้วนะครับ?
คิน(พ่อน.อ)
เอาไปเถอะ //หันหลัง
เจ้าเอย (นายเอก)
บ๊ายบายนะครับ
ปลาย(แม่น.อ)
คุณจะร้องไห้ทำไมเนี้ย!
คิน(พ่อน.อ)
ใครร้อง ผมเปล่า!
เจ้าเอย (นายเอก)
มาสมัครงานครับ
ตัวประกอบ
ค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ
เจ้าเอย (นายเอก)
ครับ//เดินเข้าไป
พรีม (นายร้าย)
อ้าว ใครกันล่ะเนี้ย!
พรีม (นายร้าย)
อย่าบอกนะว่าครอบครัวล่มละลายเลยออกมาหางานทำน่ะ
พรีม (นายร้าย)
โธ่ๆ นะสงสารจัง
เจ้าเอย (นายเอก)
นิสัยชอบมโนยังเหมือนเดิมเลยนะครับ
พรีม (นายร้าย)
งั้นก็ดีเลย!
พรีม (นายร้าย)
เเกจะได้ไปดูเเลอีตาบอดนั้น
เจ้าเอย (นายเอก)
หมายความว่ายังไง?
พรีม (นายร้าย)
ฉันก็จะให้เเกไปดูเเลไอตาบอดคู่หมั้นฉันไง
พรีม (นายร้าย)
อี๋!! พูดเเล้วหยะเเหยง
เจ้าเอย (นายเอก)
พรีม! เธอจะให้ผมไปดูเเลคู่หมั้นเเทนเธอได้ไง
พรีม (นายร้าย)
ไม่รู้ล่ะ ก็ในเมื่อเเกอยากเสนอตัวเข้ามาสมัครเอง
เจ้าเอย (นายเอก)
ಠ ೧ ಠ
พรีม (นายร้าย)
เเล้วอย่าลืมล่ะ ว่าเเกไปในฐานะตัวเเทนฉัน
พรีม (นายร้าย)
อย่าให้พวกเค้าจับได้ล่ะ ว่าเเกไม่ใช่ฉัน!
เจ้าเอย (นายเอก)
เฮ้อ~ อืม
พรีม (นายร้าย)
ส่วนเรื่องอื่นๆ เดี๋ยวฉันจะส่งให้ในอีเมล
พรีม (นายร้าย)
ส่วนเเกก็ไปได้ล่ะ! รกหูรกตา
เจ้าเอย (นายเอก)
//เดินออกไป
เเละก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินสวนเจ้าเอยเข้ามาในห้องแทน
เด็ก
พี่พรีมครับ ผมคิดถึงพี่จัง~
พรีม (นายร้าย)
พี่ก็คิดถึงเราค่ะ มาเริ่มกันเลยมั้ยคะ?
พรีม (นายร้าย)
จู๊บๆ จวูบ! //เสียงจูบ
เจ้าเอย (นายเอก)
( ยึย! น่าขนลุก )
เจ้าเอย (นายเอก)
คืนนี้ฝันร้ายเเน่นอนเลยÓ╭╮Ò
เจ้าเอย (นายเอก)
เอยคนนี้พร้อมออกเดินเเล้วครับ!
เจ้าเอย (นายเอก)
รอดูได้เลย-
เจ้าเอย (นายเอก)
คร่อกก~ ฟรี้!
เจ้าเอย (นายเอก)
พี่พลับครับ ผมอยากกินพุดดิ้ง//ละเมอ
เจ้าเอย (นายเอก)
I'm here Switzerland
เจ้าเอย (นายเอก)
ยัยนั้นบอกว่าจะมีรถมารับ?
โดม (เลขาพ.อ )
คุณพรีม ใช่มั้ยครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
พรีม? อ๋อครับผมพรีม!
โดม (เลขาพ.อ )
งั้นเชิญเดินมาทางนี้เลยนะครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
ครับ// เดินตาม
เจ้าเอย (นายเอก)
( โอ้ย! เดินเร็วจังಥ‿ಥ )
เจ้าเอย (นายเอก)
สูง = 167
ทุกอย่างก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เจ้าเอย (นายเอก)
ว้าว!!! สวยจังเลยนะครับ(≧▽≦)
โดม (เลขาพ.อ )
ใช่ครับ ที่นี่เป็นอาณาเขตของตระกูลเคลล็อค ทั้งหมด
โดม (เลขาพ.อ )
ก่อนหน้านั้นเคยเป็นพื้นที่โล่ง เเต่คุณท่านก็ได้สร้างคฤหาสถ์ไว้
โดม (เลขาพ.อ )
หลังหนึ่งเอาไว้เวลาบินมาที่นี่ เเล้วตอนนี้คุณชายก็อาศัยอยู่ที่นั้นครับ
โดม (เลขาพ.อ )
คุณพรีมก็เคยมาที่นี่ตอนเด็กๆนี่ครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
ใช่ครับ เเต่คงจะไม่ได้มานานเลยหลงๆลืมๆ ไปบ้าง
โดม (เลขาพ.อ )
ถึงเเล้วครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
ขอบคุณครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
( บรรยากาศดีจั- )
แอด
นี่เป็นเรื่องเเรกของเราเลยนะคะ
Chapter 2
โดม (เลขาพ.อ )
บูบู้อย่าไปเเกล้งคุณพรีมสิ!
เรน (พระเอก)
มาถึงกันเเล้วเหรอ
เจ้าเอย (นายเอก)
( ว้าว หล่อจัง )
เจ้าเอย (นายเอก)
สวัสดีครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
( เเต่ไร้มารยาทไปหน่อย )
โดม (เลขาพ.อ )
คุณชายครับ นี่คุณพรีมคู่หมั้นคุณชายครับ
เรน (พระเอก)
ฉันไม่ต้องการ
เรน (พระเอก)
กลับไปซะ ฉันไม่ต้องการคนดูเเล
เจ้าเอย (นายเอก)
(ตาบอดจริงจริงเหรอ? ทำไมดูเดินคล่องจัง)
โดม (เลขาพ.อ )
ขอโทษแทนคุณชายด้วยนะครับ
โดม (เลขาพ.อ )
พอดีเขาคงชินกับการที่ไม่มีใครดูเเลซะเท่าไหร่น่ะครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
ไม่เป็นไรครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
(ที่เเท้ก็อยู่จนชินนี่เอง เลยเดินไปไหนสะดวก)
เจ้าเอย (นายเอก)
(ว่าเเต่ใครมันสันหาตั้งชื่อเสือว่า บูบู้? )
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรนครับ ได้เวลาทานอาหารเเล้วครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
ให้ผมช่วย-
เจ้าเอย (นายเอก)
( หยิ่งจัง )
เจ้าเอย (นายเอก)
กินผัดผักมั้ยครับ ผมจะได้ตักให้-
เรน (พระเอก)
ฉันไม่ได้พิการ
เจ้าเอย (นายเอก)
( เชอะ! ไม่อยากเอาก็ไม่ต้องเอา )
เจ้าเอย (นายเอก)
( เเบร่! )
เจ้าเอย (นายเอก)
จะได้พักผ่อนซะที เอยมาเเล้วนะเจ้าหมอน-
เจ้าเอย (นายเอก)
เสียงเเจกันมาจากข้างห้อง!
เจ้าเอย (นายเอก)
นั่นมันห้องคุณเรนไม่ใช่เหรอ!!
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรน!//วิ่งเข้าไปดู
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรนครับ! คุณเรน
เอยรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของคุณเรนด้วยท่าทีตื่นตระหนก
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรนครับ คุณเรนเป็นอะไร
เรน (พระเอก)
ฉันมองไม่เห็น!//ละเมอ
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรน ไม่เป็นไรนะครับคนเก่ง
เจ้าเอย (นายเอก)
//กอดเรนไว้ในอก
เจ้าเอย (นายเอก)
ทนหน่อยนะครับ คุณเรน
เวลาผ่านไปสักพักจนทุกอย่างสงบ
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรนครับ
เรน (พระเอก)
//หลับ+ซุกคอเจ้าเอย
เจ้าเอย (นายเอก)
คงต้องอยู่ไปอีกสักพัก
เจ้าเอย (นายเอก)
ผมง่วงจังครับมามี๊~ (｡•́︿•̀｡)
Chapter 3
เจ้าเอย (นายเอก)
อือ~ สบายจัง
เจ้าเอย (นายเอก)
เเต่หมอนข้างเเข็งไปเเหะ~🥱
เจ้าเอย (นายเอก)
หมอนข้าง...
เจ้าเอย (นายเอก)
ห้องนอนเราไม่มีหมอนข้างนิ!
เรน (พระเอก)
กอดฉันจนพอใจหรือยัง
เจ้าเอย (นายเอก)
อุย! เเหะๆ
เจ้าเอย (นายเอก)
( ขาเป็นตะคริว ชิบหายเเล้วครับ! )
เรน (พระเอก)
ทำไมยังไม่ลุกไปอีกล่ะ
เจ้าเอย (นายเอก)
( ก็เพราะใครอ่ะ เมื่อคืนนอนทับขาเรา! )
เรน (พระเอก)
ฉับบอกให้ออกไป!
เจ้าเอย (นายเอก)
เดี๋ยวคุณ!
เรน (พระเอก)
ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง- //พลัก
เจ้าเอย (นายเอก)
ฮือ เจ็บ!
เจ้าเอย (นายเอก)
( ลืมไปเลย เศษเเจกันเมื่อคืน )
เจ้าเอย (นายเอก)
ไม่เป็นไรครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
เเผลนิดเดียว
เจ้าเอย (นายเอก)
เเต่คุณเรน ยังพึ่งเดินมานะครับ!
เจ้าเอย (นายเอก)
เดี๋ยวมันจะบาด แปปนะครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
//นั่งเก็บเศษเเจกัน
เจ้าเอย (นายเอก)
เสร็จเเล้วครับ!
เจ้าเอย (นายเอก)
ถ้าไม่มีอะไรเเล้ว ผมขอตัวนะครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
//เดินออกไป
เจ้าเอย (นายเอก)
ตายเเน่ๆ ถ้าป๊าม๊ามาเห็นเเผลนี่เข้า ตายเเน่ๆ
เจ้าเอย (นายเอก)
เฮ้อ เจ็บจัง
โดม (เลขาพ.อ )
อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพรีม
เจ้าเอย (นายเอก)
อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ คุณโดม
โดม (เลขาพ.อ )
คุณพรีมจะ- มือไปโดนอะไรมาหรือครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
อะ...อ๋อ เราเดินไม่ระวังนิดหน่อยครับ เลยได้เเผลมา
เจ้าเอย (นายเอก)
ถ้าไม่มีอะไรเราขอตัวนะครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
//เดินออกไป
โดม (เลขาพ.อ )
( เป็นแผลที่มือ เเต่บอกเดินไม่ระวัง? )
โดม (เลขาพ.อ )
(หรือว่า...)
เจ้าเอย (นายเอก)
อาหารเช้าอยู่ใหนนะ?
เมด
ที่นี่เราจะทานอาหารเช้าตอน 07:00 ค่ะ
เจ้าเอย (นายเอก)
{อ๋อ เเต่นี่มันก็ปาไป 8 โมงไปเเล้วนี่}
เจ้าเอย (นายเอก)
งั้นไม่เป็นไรครับ
เจ้าเอย (นายเอก)
อย่าร้องสิ เรารู้แล้วว่าหิว(｡ŏ﹏ŏ)
เจ้าเอยเศร้าเลยได้มานั่งย้อมใจที่สวน
เจ้าเอย (นายเอก)
คุณเรนมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ครับ!!?
เจ้าเอย (นายเอก)
ว้าว เเซนวิส!
เจ้าเอย (นายเอก)
ให้ผมหรือครับ! (*´ω｀*)
เรน (พระเอก)
จะเอาไม่เอา//ดึงจาน
เจ้าเอย (นายเอก)
เอาครับ//ดึงจานกลับ
เจ้าเอย (นายเอก)
ขอบคุณนะครับ คุณเรน! //ยิ้มแฉ่ง
เรน (พระเอก)
เเล้วทีหลังก็อย่ามากินข้าวสายล่ะ
โดม (เลขาพ.อ )
ไอเรนเป็นยังไงบ้-
เรน (พระเอก)
//ไม่สนใจ+เดินผ่านไป
โดม (เลขาพ.อ )
เมื่อกี้ไอเรนมัน
โดม (เลขาพ.อ )
หน้าเเดงหรือว่ะ!!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
