พูดในเรื่องของเทพการใช้ชีวิตจะนานกว่าเซียนหรือมนุษย์หลายพันเท่าเพราะเทพคือคนที่ดูแลทุกอย่างบนโลกมนุษย์และเซียนดูแลชั่วและดี เทพเป็นสิ่งที่เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั้งปวงทั้งโลกมนุษย์และเซียน เทพมีหลายตำแหน่งจึงต้องแบ่งเป็นหอต่างๆ ห่อทั้งเจ็ดควบคุมด้วยแดนสวรรค์และแดนมารแต่ละแดนจะปกครองด้วยผู้ที่อยู่เหนือเทพเรียกว่าสัจเทพ ตั้งแต่ไหนมาแดนสวรรค์และแดนมารไม่เคยมีความแค้นต่อกันจึงเป็นพันธมิตรต่อกัน แดนสวรรค์มีสัจเทพที่อยู่เหนือเทพคอยปกครองทั้งเจ็ดหอคือ หออัศนีบาด หอพิรุนวารี หอหิมะ หอเพลิงอัคนี หอดาราจักร หอเกร็ดน้ำค้าง และหอทหารศึก เมื่อสัจเทพได้สร้างหอทั้งเจ็ดขึ้นมา ทำให้ได้ไปพบกับเทพองค์หนึ่งนางเป็นผู้ดูแลหอดาราจักรทำให้สัจเทพได้รักกับนางจึงแต่งตั่งให้นางเป็นฮูหยินสัจเทพ เทพและสัจเทพได้อยู่ร่วมกันจนกระทั่งกำเนิดบุตรถึงสามองค์หยินหนึ่งหยางสองเมื่อสามพี่น้องโตขึ้นก็สนิทกันทั้งสามได้เสียมารดาไปตั้งแต่ยังเป็นเด็กก่อนที่มารดาของพวกเขาจะสิ่นใจจึงฝากฝังให้ไป๋เจี้ยนเว่ยบุตรชายคนโตดูแลบุตรน้องและปกป้องบุตรน้องให้ดีแทนนางก่อนจากไป ทำให้เทพทั้งสามรักใคร่กลมเกลียวกัน วันหนึ่งสัจเทพบิดาของทั้งสามได้รู้ว่าลู่เยียนหลานบุตรน้องเล็กไม่มีพลังเทพจึงทำให้บิดาของนางตกใจเพราะกฎของเทพทั้งสองแดนกำหนดไว้ว่าเทพองค์ใดไม่มีพลังเทพควรประหารทิ้งไม่มียกเว่นสัจเทพรู้จึงเก็บเรื่องนี้ไม่บอกใครเพราะถ้าเรื่องเพล่งพายออกไปจะทำให้เหล่ามารไม่พอใจและถ้าสัจเทพยังขวางจะทำให้เกิดหายนะเรื่องนี้จึงรู้เพียงแค่สององค์คือสัจเทพและบุตรคนโต ด้วยสาเหตุนี้บุตรคนโตจึงต้องปกป้องน้องเล็กของเขาเป็นพิเศษ เมื่อเป็นอย่างนั้นไป๋หลี่เจี้ยนบุตรรองผู้ที่ไม่รู้อะไรเห็นจึงเกิดความแค้นต่อบุตรน้องจึงมีความคิดอยากกำจัดบุตรน้องเล็กจึงแพร่งพรายเรื่องนี้ให้กับแดนมารได้รู้ และร่วมมือกับแดนมารกำจัดบุตรน้องของเขาเมื่อแดนมารรู้จึงแค้นมากที่สัจเทพแดนสวรรค์ปิดบังและฝืนกฎจึงบุกรบแดนสวรรค์ ทำให้โลกมนุษย์เกิดภัยพิบัติใหญ่หลวง แดนมารบุกโจมตีไม่หยุดหย่อนทำให้ทหารทั้งสองฝ่ายต่างล้มตายไปมากกว่าครึ่ง การรบครั้งนี้ทำให้เทพและเหล่าทหารล้มตายกันหมดจึงทำให้สัจเทพทั้งสองแดนได้มาต่อสู้กันจึงจะรู้ผลแพ้ชนะ ในขณะที่สัจเทพได้สู้กันอย่างดุเดือด เยียนหลานผู้ที่ไม่มีแม้แต่พลังได้หวาดกลัวกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก ไป๋หลี่เจี้ยนบุตรรองเห็นว่าเป่าหมายอยู่ตรงหน้าจึงล่ามโซ่เยียนหลานเอาไว้สัจเทพบิดาของนางเห็นจึงใช้พลังเทพครั้งสุดท้ายของเขาแทงไปที่ตัวของหลี่เจี้ยนทำให้เขากลายเป็นผุยผงสลายไป สัจเทพปล่อยพลังเทพครั้งสุดท้ายในร่างกายของเขาจึงไม่มีพลังเทพหลงเหลืออยู่สัจเทพแดนมารจึงใช้โอกาสนี้ฆ่าสัจเทพแดนสวรรค์ ทันไดนั้นก็มีชายผู้หนึ่งปรากฎตัวเพื่อฆ่าเยียนหลาน ไป๋เจี้ยนเว่ยพี่ของนางได้เข้ามาช่วยเยียนหลานวรยุธทของเขาเทียบไม่เท่าชายผู้นั้นทำให้เข้าถูกแทงเจี้ยนเว่ยจึงใช้ลมหายใจสุดท้ายฝังพิษเข้าร่างกายชายผู้นั้นจนตาย เยียนหลานเห็นตกใจมากเพราะนางเหลือพี่ชายเพียงคนเดียวหลังจากที่ชายผู้นั้นตายดาบที่เป็นอาวุธของเขาก็ลอยมาแทงเยียนหลานจากข้างหลังจนสลบไป

หลังจากที่ชายผู้นั้นตายดาบที่เป็นอาวุธของเขาก็ลอยมาแทงเยียนหลานจากข้างหลังจนสลบไป (8000ปีต่อมา) มีมนุษย์ชาวบ้านคนหนึ่งได้เดินเก็บสมุนไพรเพื่อไปปลุงยาได้มาเจอกับห้องโถงของแดนสวรรค์เขาจึงเข้าไปดู เมื่อเขาเดินเข้าไปได้เจอกับเยียนหลานที่ถูกล่ามโซ่และมีดาบแทงคาหัวใจตั่งแต่8000ปีที่แล้วชายคนนั้นเห็นจึงเข้าไปดูได้พบว่านางยังไม่ตายจึงช่วยนางและพานางไปรักษา นางโดนดาบนั้นแทงอยู่มานานถึง8000ปีทำให้นางป่วยหนักร่างกายนางมีไอเย็นทั่วร่างกายนางจึงไม่สามารถขยับร่างกายได้ ในตอนนั้นแดนเทพและแดนมารได้รบกันทำให้ทั้งสองแดนพังพินาศไม่เหลือเทพแม้แต่องค์เดียวหลังจากนั้นแดนเทพจึงได้มาปรากฏบนโลกมนุษย์ เยียนหลานนางไม่เพียงแค่บาดเจ็บหนัก ยังสูญเสียความทรงจำในตอนที่ยังคงเป็นเทพ จิตสำผัสทั้งสามของนางได้สูญสลายแม้แต่ขยับตัวยังไม่มีแรงไอเย็นวิ่งพล่านทั่วทั้งร่างกาย ชายคนนั้นอยู่ตัวคนเดียวอาศัยอยู่ในป่าในการรักษาเยียนหลานเขาทุ่มเทสุดตัวการรักษาเยียนหลานใช้เวลานานเป็นปีทำให้เขาได้ตกหลุมรักเยียนหลาน เขาจึงบอกชื่อและตัวตนของเขา เขาชื่อว่าหลี่อี่เผย ในระยะเวลาในการรักษาเขาได้พูดคุยและเล่าเรื่องราวที่เขาเคยเจอให้เยียนหลานฟังแม้นางยังคงนอนสลบอยู่ก็ตาม กลางดึกคืนหนึ่งเยียนหลานสามารถขยับร่างกายได้นางจึงหนีเข้าไปในป่าเพราะไม่อยากเป็นพาระให้กับผู้อื่นนางได้แอบหนีไปเยียนหลานได้เข้าไปเจอกับที่ที่หนึ่งร่างกายของนางได้สัมผัสกับแสงอันอบอุ่น นางได้เดินไปตามเสียงเพลงจนทำให้นางได้ไปเจอกับหินหยกที่อยู่บนหินแผ่นใหญ่เยียนหลานได้เอามือไปสัมผัสทำให้หนามเถาวันกุหลาบหยกบาดมือเลือดของนางได้หยดไส่ทำให้หยกชิ้นนั้นเปล่งแสงออกมาตัวของนางลอยขึ้นบนอากาศหยกชิ้นนี้ทำให้ทั้งสองสัมผัสกลับคืนมายกเว่นด้วงตาของนาง นางได้เก็บเอาหยกชิ้นนั้นแล้วกลับไปที่บ้านของอี่เผย วันต่อมานางได้ออกมานั่งเป่าขลุ่ยใต้ต้นไม้ไหญ่ที่ที่นางเจอกับหยกชิ้นนั้น อี่เผยได้มาหาเยียนหลานกลับไม่เจอนางเขาวิ่งตามหานางเข้าไปในป่าอี่เผยได้ยินเสียงขลุ่ยอันไพรเราะจึงตามเสียงนั้นเข้าไปจึงได้เจอกับเยียนหลานที่นั่งไต้ต้นไม้ เขาตกใจกับสิ่งที่เห็น เยี่ยนหลานจึงเอ่ยขึ้นว่า"ไม่ต้องตกใจข้าหายดีแล้ว"เมื่ออี่เผยได้รู้แบบนั้นจึงพานางกลับบ้าน ในขนะที่เยียนหลานนอนนางได้ฝันถึงคนผู้หนึ่งแม้ไม่เห็นหน้าตาแต่เสียงของเขาทำให้เยียนหลานคุ้นหูมาก ชายผู้นั้นได้บอกกับนางว่า"เจ้าต้องกลับมาฝื้นฟูที่นี้แทนข้า เพราะเจ้าเป็นเทพองค์เดียวที่ยังคงเหลือรอด"ในฝันนางจึงตระโกนถามคนผู้นั้นไปว่า"ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านพูด โปรดบอกข้าให้ชัดเจนที"ชายผู้นั้นตอบนาง"ถ้าเจ้าอยากรู้ควรรักษาดวงตาของเจ้าให้หายดีการรักษาดวงตาของเจ้าควรใช้สมุนไพรตามนี้ในการรักษา โสมบัวโลหิต กุหลาบหยก และหิมะยอดน้ำค้างพวกนี้ทำให้ตาของเจ้าหายดี"คำพูดคนผู้นั้นทำให้นางสงสัยแต่วิธีการรักษาที่เขาพูดก็ต้องลอง เมื่อนางตื่นขึ้นนางจึงขอให้อี่เผยช่วยหาของสามชนิดนี้อี่เผยจึงตอบนางว่า"ของพวกนี้ข้ามีอยู่แล้ว"เมื่อเป็นอย่างนั้นนางจึงเริ่มบดโสมบัวโลหิต และกุหลาบหยกแล้วนำไปต้มกับหิมะยอดน้ำค้าง การปรุงยาของเยียนหลานทำให้อี่เผยอึ่งเพราะเยียนหลานปรุงยาอย่างคล่องแคล่วแม้ว่าดวงตาของนางจะมองไม่เห็น

เยียนหลานปรุงยาอย่างคล่องแคล่วแม้ว่าดวงตาของนางจะมองไม่เห็น อี่เผยจึงถามเยียนหลานว่า"สูตรยาของเจ้าข้าไม่คุ้นตาเลยและการปรุงยาของเจ้ายังแตกต่างจากหมอผู้อื่นยังคล่องแคล่วอีกด้วย บอกข้าได้หรือไม่เจ้าปรุงยาอะไรและรักษาโรคอันใด "ยาสูตรนี้เป็นยาที่ข้าคิดค้นขึ้นมาเองเป็นยารักษาที่ได้ประสิธิภาพดีเยี่ยมช่วยรักษาผู้ที่ตาบอดหายเป็นกริบทิ้งใช้เวลารักษาเพียงแค่12ชั่วยามเท่านั้น"เยียนหลานได้พูดบอกอี่เผย แม้ว่ายานี้นางไม่ได้คิดค้นเองก็ตาม แต่นางจำเป็นต้องปิดบัง รุ่งขึ้นนางได้รีบเก็บข้าวของและทิ้งจดหมายไว้ให้กับอี่เผยและนางก็รีบออกเดินทาง เรื่องพวกนี้นางเตรียมการไว้นานแล้วเพราะนางไม่อยากเป็นพาระให้กับผู้อื่นระหว่างการออกเดินทางเยียนหลานได้เจอกับอุปสรรคมากมายและไม่สดวกในการมองเห็นเพราะดวงตาของนางยังไม่หายดีนางได้ผ่านอุปศักมากมายในที่สุดก็เจอหมู่บ้าน ผู้คนที่นั้นจิตใจดีต้อนรับดูแลเยียนหลานเป็นอย่างดีนางจึงอยู่ค้างหมู่บ้านนั้นอีกสักพักเพื่อรักษาดวงตาของนางต่อ* อี่เผยได้อ่านจดหมายจึงเสียใจมากที่เยียนหลานจากไปโดยไม่บอกกันสักคำ ขณะที่เยียนหลานรักษาตาอยู่ในหมู่บ้านเซียงเหม่ยนางได้ช่วยวางกนไกอาวุธเพื่อป่องกันหมู่บ้านจากโจรภูเขาเป็นข้าตอบแทนที่เยียนหลานได้ไปขออาศัยอยู่ ไม่นานดวงตาของนางก็หายดีแม้ดวงตาของนางจะหายดีแต่พิษเย็นในกายยังคงอยู่เมื่อดวงตาของเยียนหลานหายดีนางจึงออกเดินทางก่อนออกเดินทางหมู่บ้านเซียงเหม่ยได้เตรียมม้าและเสบียงให้นาง เยียนหลานจึงบอกลาคนในหมู่บ้านและเริ่มออกเดินทาง ตอนนี้ความทรงจำของนางยังไม่กลับมา แม้แต่ต้นกำเหนิดของนางก็ยังไม่รู้จึงเป็นข้อสงสัยในใจ เยียนหลานจึงจะใช้ชีวิตต่อจากนี้เป็นเพียงเซียนที่ท่องยุทธภพกำจัดคนชั่วช่วยเหลือคนดี (หลายปีต่อมา)ด้วยความที่นางไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเทพจึงอยู่บนโลกมนุษย์นานนับปีท่องยุทธจักรจนมีชื่อเสียงโดงดังกล้องยุทธภพ นางมีวรยุทธแกร่งกล้าทำให้ฮ่องเต้สนใจด้วยความสามารถของเยียนหลานทำให้นางถูกฮ่องเต้แต่งตั้งเป็นแม่ทัพใหญ่ของจักรวัต แต่เรื่องนี้คนในเมืองหรือนอกเมืองไม่มีใครรู้ รู้แต่คนในวังเพราะไม่ได้เพล่งพลายเรื่องออกไปความคิดของฮ่องเต้คือจะเก็บยอดฝีมือไว้ข้างหลัง เยียนหลานอยู่ในวังนานมากจนชื่อเสียงของนางได้ข่อยๆหายไปทำให้คนจับตามองยอดฝีมือคนใหม่จนชายผู้นั้นกลายเป็นยอดฝีมือในไต้ล่า วันหนึ่งพิษเย็นในกายเยียนหลานก็กำเลิบโรคนี้หมอรักษาเซียนก็รักษาไม่ได้มีเพียงหมอเวทเท่านั้นจึงรักษาได้ บังเอิญจริงในวังหลวงมีหมอเวทฮ่องเต้จึงให้เขามารักษาเยียนหลาน เขาได้ให้สมุนไพรเยียนหลานกินและถ่ายโอนพลังพายในและให้เยียนหลานพักผ่อนเขาได้ตรวจดูร่างกายของนางได้พบว่านางเป็นเทพและได้รู้ว่านางคือบุตรองค์เล็กของสัจเทพ ในตอนนั้นเขาได้เป็นหมอเวทอยู่ในแดนสวรรค์เมื่อเขารู้แบบนั้นจึงตกใจมากแต่เรื่องนี้ไม่สามารถบอกใครได้แต่ที่เขาตกใจยิ่งกว่านั้นคือในตัวเยียนหลานมีพลังที่แกร่งกว่าของสัจเทพถูกผนึกอยู่แต่ตอนที่นางอยู่แดนสวรรค์กลับไม่มีพลังนี้ เมื่อเขารักษาพิษเย็นในร่างของนางจนหมดจึงออกไปทูนเตือนฮ่องเต้ว่า"ท่านโปรดเปลี่ยนตำแหน่งนางเถิดถ้านางได้ออกศึกจะทำให้ทุกสัพสิ่งล้มตาย"สิ่งที่เขาพูดทำให้ฮ่องเต้โกรธและไล่เขาออกไป