แสงแดดอันเจิดจร้า บรรยากาศของฝนที่ตกรินๆ

สาวน้อยผู้สดใส นาม ปราง ปรางเด็กสาวผู้สดใสจิตใจ   ร่าเริงผู้หนึ่ง ที่กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่1/7

วันนี้เป็นวันที่เด็กสาวต้องไปอบรมชมรมของเธอ เธอนั้นใด้เดินจากโรงรถเพื่อไปหาเพื่อนๆที่รอเธออยู่ใต้อาคารสอง

"สวัสดี  วันนี้มาเช้าจัง!"  เสียงนุ่มนิ่มของเด็กสาวอีกคน ที่ใด้ร้องตะโกนอยู่ข้างหน้า

เมื่อปรางใด้ยินเช่นนั้นจึงรีบเดินมาให้ใกล้เด็กสาวผู้นั้น

(เพื่อนสาวของปราง)เธอใด้กระซิบถามเพื่อนสาวว่าไปว่า

"รถที่เราต้องขึ้นอยู่ที่ไหนหรอ" เสียงอันนุ่มนิ่มของเธอนั้นใด้เอยถามเพื่อนสาวอีกคน

"รถยังไม่ออกต้องนั่งรอก่อน" ปรางที่ใด้ยินอย่างนั้นจึงรีบหาที่นั่ง

08:02น.    เสียงเดินของใครคนหนึ่งใด้เดินเข้ามาใกล้พวกเขา

เสียงของเพื่อนสาวใด้เอยขึ้น "พี่ก็จะไปอบรมเหมือนกันหรือป่าวคะ"  หญิงคนนั้นใด้หันมาแล้วตอบว่า

“ใช่ค่ะพวกน้องก็จะไปหรอ"  หญิงคนนั้นใด้เอยถาม

ยังไม่ทันที่เพื่อนสาวจะใด้ตอบ

รุ่นพี่ที่อยู่อีกฝั่งก็ใด้เอยว่า"นี้น้ำมนต์อยู่นี้"

พอสิ้นเสียงของรุ่นพี่อีกคน  หญิงคนนั้นจึงใด้รีบวิ่งเพื่อจะไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆและรุ่นพี่

8:40น.

"ทุกคนรถมาแล้วรีบขึ้นรถค่ะ" เสียงของคุณครู(กิ๊ก)

ใด้เรียกทุกคนเพื่อนที่จะใด้ขึ้นรถ

"เพื่อนเรารีบไปขึ้นรถกันดีกว่า"

"ไอ้ปรางฉันขอนั่งข้างหน้าต่างนะ"

เสียงเพื่อนของปรางได้พูดขึ้น  "ใด้สิ"

(ในรถ)

“มึงถ่ายคลิปกันปะ”เสียงของปรางใด้เอยขึ้น

“เอาดิมึง”เพื่อนของปรางใดเอยตอบ แต่ปรางนั้นใด้เลือบไปเห็นสายตาของหญิงคนนั้นที่กำลังมองเธอด้วยสายตาพึ่งตื่น “ตื่นแล้วว้อยยยย” เสียงบิดขี้เกียจของหญิงคนนั้นใด้เอยขึ้นทำให้ทุกคนทุกคนเลยรีบลงจากรถกัน

(ใต้อาคารที่ประชุม)

“นี้น้องๆ” ปรางที่มีความรู้สึกเหมือนมีคนมาสะกิดหลัง

เธอจึงหันหลังไปดูก็เห็นว่าหญิงคนนั้นคือคนที่สะกิดหลังจองเธอ

“คะ?”

“เอิ่มคือน้องชื่ออะไรหรอคะ?”

“ชื่อปรางค่ะ” ปรางใด้เอยตอบคำถามของหญิงคนนั้น

“แล้วพี่ล่ะคะ”

“ชื่อน้ำมนต์ค่ะ”หญิงคนนั้นใด้เอยตอบคำถามของปรางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนิ่ม

10:10น. “น้ำมนต์ถ่ายเดียวเค้าจะถ่ายคลิปไว้นะ แล้วน้องปรางล่ะคะจะเอาคลิปด้วยไหม”

“คะ! เอาค่ะ” ปรางใด้เอยตอบ เมื่อพวกเธอใด้ถ่ายคริปไปสักพัก

11:00น. “น้องปรางๆน้องปรางรู้ไหมว่าเครื่องลาง นี้ของเพื่อนพี่อ่ะ สะท้อนแสงด้วยแต่ต้องอยู่ที่มืดเท่านั้นนะถึงจะเห็น”

ทั้งสองจึงก้มๆมองเครื่องลางอยู่สักพัก พี่น้ำมนต์จึงพูดขึ้นว่า “เนี้ยพี่เห็นนะ”

“ไหนๆ ทำไมหนูไม่เห็นพี่หลอกหนูหรอ”

“ไม่ๆพี่ไม่ใด้หลอกเนี้ยก็ยังเห็นอยู่เลยย”

ปรางก็ใด้ก้มๆมองอยู่สักพัก”ไม่มีนะพี่น้ำมนต์พี่หลอกหนูใช่มั้ย!”

เสียงกระตุกกระตักของน้ำมนต์ใด้พูดขึ้นว่า “มะ ไม่พี่ไม่ใด้หลอกมันยังเห็นอยู่เลยยลองดูดีๆสิ”

“หนูมองดีๆแล้วนะพี่ ไม่เห็นมีอะไรเลยหลอกหนูอีกล่ะ”

16:10น.

“อุ้ยนักเรียนฝนตกเดี๋ยวเราต้องค่อยๆกลับนะค่ะเดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ”เสียงของคุณครูใด้เอยบอกนักเรียนทุกคน

“ค่ะ/ครับ”

ปรางก็เลยจับโทรศัพท์เพื่อส่งข้อความไปบอกคุณแม่ เมื่อเธอกำลังจะวางโทรศัพท์เธอก็เลือบตาไปเห็นพี่น้ำมนต์ที่กำลังนอนหลับ เมื่อเธอเห็นว่าพี่น้ำมนต์นอนผิดท่าเดี๋ยวคอจะตกหมอนเอาจึงขยับตัวพี่เขาเพื่อให้พี่นอนสบายขึ้นแต่สุดท้ายพี่เขาก่อนนอนท่าเดิม เธอก็ทำยังงั้นอยู่สักพัก

จนเธอเริ่มเหนื่อยเธอเลยนอนแล้วเธอก็หลับไปใด้สักพักจนหน้าเธอนั้นใด้หั่นไปมองหน้าพี่เขาจึงทำให้เธอรู้สึกปลื้มพี่เขาเอามากๆ แต่พี่เขาก็ใด้ลืมตาตื่นขึ้นมา เธอเลยรีบหั่นหน้าหนีเพื่อจะหลบสายตาพี่เขา

“นักเรียนใกล้ถึงแล้วนะคะเดี๋ยวข้างหน้าก็จะเป็นปั้มน้ำมันแล้วมีใครจะลงไหมคะ”

“เดี๋ยวหนูกับน้ำมนต์จะลงค่ะจอดให้ด้วยนะคะ”เสียงพูดของเพื่อนพี่น้ำมนต์ที่นั่งอยู่หน้ารถใด้พูดขึ้น

“น้องปรางๆ”เสียงของพี่น้ำมนต์ใด้เอยถาม

ปรางผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรจึงใด้หั่นมามองพี่น้ำมนต์

“คะ”

พี่น้ำมนต์จึงค่อยเอามือมาจับที่แก้มของปราง นั้นเลยทำให้ปรางเขินมากจึงทำให้เธอรีบหั่นหน้าหนีเพราะหน้าของเธอนั้นแดงมากๆ (ปรางเป็นคนที่แพ้คนจับหน้ามากๆ)

จากเหตุการณ์นี้เลยทำให้ปรางหวั่นไหวกับผู้หญิงเอามากๆ

16:40น.

( ณ สนามเปตอง )

“มึง” เสียงของเพื่อนสาวใด้เอยถาม

“ว่า”

“กูเริ่มหวั่นไหวกับพี่น้ำมนต์แล้วว่ะ”

พอสิ้นคำพูดของเพื่อนสาว ทำให้ปรางนั้นสตั๊นไปไป2วิแล้วปรางเลยพูดกับเพื่อนสาวว่า “กูก็หวั่นไหวเหมือนกันมึง”

“หื้มมมม”

“ไม่เป็นไรแต่ยังไงกูก็ชอบพี่พายมากกว่าคนอื่นอีก”เสียงของเพื่อนสาวใด้เอยจบ เลยทำให้ปรางนั้นดีใจเป็นอย่างมากเพราะปรางก็เหมือนจะรู้สึกชอบพี่น้ำมนต์เข้าเต็มที

( 1อาทิตย์ต่อมา )

ห้องนาฏศิลป์

“ไอ้ปราง มึงรู้ยังว่าเพื่อนสนิทมึงตอนป.4มึงอ่ะไอ้พอใจชอบพี่น้ำมนต์”

ปรางที่กำลังทำงานอยู่จึงรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาเพราะพอใจเป็นเพื่อนที่เธอรักมากๆเลยถึงแม้ตอนม.1เธอจะไม่ใด้สนิทกันแล้วแต่ก็ยังมีความทรงจำมากมายทำไว้ด้วย

“อื้ม ไม่เป็นไรมึงเดี๋ยวกูจะถอยให้เพื่อนกูเองกูสู้อะไรมันไม่ใด้เลยสักอย่างอ่ะ กูก็ควรถอนตัวดีกว่า ขอบคุที่บอกนะมึง”

2นาทีต่อมา

“เดี๋ยวกูออกไปดูข้างนอกก่อนนะมึง”ปรางใด้เอยบอกเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ

“อ้าวพอใจ!”

“อ่าวว่าไงปราง”เสียงอันนุ่มนิ่มของพอใจใด้เอยตอบ

“น้องพอใจอยู่นาฏศิลป์หรอมาซ้อมสิเร็วๆ”เสียงของพี่น้ำมนต์ใด้เอยขึ้นเลย

มันทำให้ปรางอยากจะออกไปจากตรงนี้เป็นอย่างมากเพราะเธอไม่รู้ว่าจะอยู่ขว้างความรักเขาทำไม

“พอใจเลยพูดว่าไม่เป็นไรค่ะพี่”แล้วพอใจเลยรีบวิ่งออกไปปรางที่เห็นว่าเขาคุยกันถูกคอแล้วก็ไม่อยากจะอยู่เหมือนกันจึงรีบไปเอากระเป๋าแล้วชวนเพื่อนออกไปนั่งในห้อง กิจการนักเรียนที่ประจำของปรางและเพื่อน

วันต่อมา

“มึงกูตัดใจกับพี่น้ำมนต์แล้วล่ะมึง”

“เออเอาใจช่วยนะมึง”

12:00

(ห้องดนตรี)

“ไอ้ปรางรู้ยังไอ้พอใจมีแฟนแล้วนะ”

“จริงหรอพลอย”เสียงปรางใด้เอยถามเพื่อนที่สนิทมากๆที่ชื่อพลอย

“เออจริงๆมึงเข้าไปส่องเฟสไอ้พอใจดูดิถ้าไม่เชื่อกูอ่ะ”

ปรางจึงรีบเปิดโทรศัพท์เพื่อส่องเฟสพอใจแล้วปรางก็ดีใจใหญ่

แต่พอปรางใด้เจอหน้าของพี่น้ำมนต์อีกครั้งพี่เขาก็ทำหน้าเย็นชาแบบสุดๆจึงทำให้ปรางทำหน้าตาเย็นชากลับจนพี่เขาหั่นมามองอีกครั้ง

2อาทิตย์

“สวัสดีค่ะแม่ไปโรงเรียนแล้วนะคะ”

ปรางใด้บอกสวัสดีแม่จองเธอก่อนไปโรงเรียน

แต่ยังไม่ทันออกจากหมู่บอกเธอก็โดนรถมอเตอร์ไซค์ของยายคนหนึ่งชนจนเธอมีแผลนิดๆและเจ็บแขนมากแต่เธอก็เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีตลอด

“หนูขับรถไม่ดูทางหรือไงห้ะ!”

“ก็ดูนะคะ”

“ถ้าดูก็ไม่ชนยายหรอกขับรถไม่ดูทางเลย”

“ที่หนูชนเพราะยายจะเลี้ยวเข้าร้านขายของไงแล้วทำไมไม่ตีไฟเลี้ยวจะเลี้ยวก็มองดูก่อนว่ามีใครตามหลังไหมไม่ใช่หักรถไปเลยไม่รู้จักกฏจราจรหรอ”

ปรางไม่รู้จะพูดไงกับยายคนนี้ดีเธอจึงพยุงรถแล้วก็ขับไปโรงเรียนต่อ จริงๆแล้วปรางก็จะกลับบ้านไปบ้านคุณแม่แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไงเพราะเธอเป็นคนที่พูดไม่เก่งถ้าพูดเนอะก็จะพูดไม่รู้เรื่องเลยทำให้เธอตัดสิ้นใจที่จะไปเรียนต่อ

วันนี้คาบเเรกปรางใด้เรียนห้อง113วิชาคอมพิวเตอร์

แล้วพี่น้ำมนต์ก็เรียนอยู่ห้อง114

เธอเลยทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอเข้าห้องแล้วสั่งเพื่อนทำความเคารพครูและเช็คชื่อ

ก่อนจะเลิกกันคาบแรกครูเลยฝากให้ปรางไปเอาใบเช็คชื่อที่อยู่ห้องวิชาการใกล้ๆเลยทำให้ปรางต้องออกไปเอาใบเช็คชื่อให้ครูแล้วเธอก็เห็นเพื่อนในห้องกำลังจะโดดเรียนเธอจึงเรียกเพื่อนที่กำลังจะโดดเรียนมาทำโทษหน้าห้อง113

พอทำโทษเพื่อนๆเสร็จกำลังจะเข้าห้อง แล้วก็นึกขึ้นว่าลืมไม้บรรทัดจึงไปค้นในกระเป๋าแล้วก็ไม่เจอจึงเดินไปหน้าประตูห้องแล้วเปิดไปด่าพลอยว่า

“ไอ้พลอยไม้บรรทัดของกูไปไหน”แล้วก็มีเสียงแทรกว่า

“น้องปรางๆเป็นไงบ้าง”ปรางใด้ยินเสียงนั้นก็จำใด้ว่าเสียงใครแล้วเขาจะถามอะไรเธอจึงทำเหมือนไม่ใด้ยิน

(พี่น้ำมนต์จะถามปรางว่า “เมื่อเช้ารถชนเป็นไงบ้าง”แต่ปรางก็ทำเป็นไม่ใด้ยินเพราะกำลังจะตัดใจ ที่พี่น้ำมนต์ถามเพราะเมื่อเช้านี้ตอนเข้าแถวปรางลงสตอรี่ว่าตัวเองโดนรถชนแล้วยังมาเรียนใด้).

IG:ZXC:011753

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะคะเป็นเรื่องของแอดเองง(@••@)